แรกรักแรกอุดมการณ์

ลำดับตอนที่ #1 : ความเป็นมา

     มายริยานักศึกษาคณะรัฐศาสตร์จอมเปิ่น  ไม่ชอบความเป็นรัฐศาสตร์นัก  หล่อนมาเรียนคณะนี้ได้เนื่องจากพ่อแม่อยากให้หล่อนเป็นปลัดอำเภอ และตอนนั้นหล่อนไม่รู้ใจตัวเองไม่รู้แม้กระทั่งว่าตัวเองชอบอะไร ไม่ชอบอะไรดังนั้น หล่อนจึงไม่ขัดขืนถ้าพ่อกับแม่จะให้ลงเรียนคณะรัฐศาสตร์  

                พ่อของมายริยาเป็นกำนันผู้มีอิทธิพลแถบเมืองเขื่อง  มีอาชีพค้ากล้วย  และใบตอง ส่วนแม่ของหล่อนนั้น ใฝ่ฝันอยากเป็นคุณนายมากมาก  ในเมื่อพ่อของหล่อนไม่สามารถทำให้แม่ยกฐานะเป็นคุณนายได้ แม่จึงฝากความหวังไว้ที่หล่อน แม่สนับสนุนให้มายริยาเรียนคณะรัฐศาสตร์ และให้ข้อเสนอว่า
"ถ้า มาย เรียนรัฐศาสตร์นะ แม่จะให้มายไปเรียนกรุงเทพ ฯ" แม่พูด

                ด้วยความที่หล่อนไม่อยากเรียนอยู่ที่บ้าน หล่อนจึงตอบตกลงทันที "จริงหรือแม่ ! ห้ามโกหกนะ ถ้าแม่โกหกนะหนูไม่เรียนต่อที่นี่นะ  หนูจะไปเรียนกรุงเทพ ฯ หรือไม่ก็ขึ้นเหนือ หรือ ลงใต้ไปเลย ! หนูไม่อยากเรียนที่บ้าน มันเบื่อนะแม่"

                "จริงสิฉันเป็นแม่แกนะ  ฉันจะโกหกแกทำไม !  " แม่ตอบ

                "แม่  ! พ่อเขาจะยอมเหรอ พ่อยิ่งไม่ชอบกรุงเทพ ฯ อยู่ ไม่รู้ว่าอกหักมาจากคนกรุงเทพ ฯ รึงัย" มายตอบพลางทำหน้าสงสัย

                "ยอมสิ ทำไมจะไม่ยอม  ?  แกไม่เห็นเหรอว่า ที่บ้านนะใครใหญ่  พ่อนะแม่พูดคำไหนไม่ค่อยกล้าเถียงแม่หรอก" แม่ตอบ

                หลังจากที่พ่อไปส่งกล้วยที่ตลาดกลับมา พ่อเห็นแม่ลูกคุยกันอย่างออกรส พ่อจึงถามว่า

"คุยอะไรกันจ๊ะ สองแม่ลูก ดูท่าซีเรียสจริง"

                "ก็คุยเรื่องที่เรียนต่อของลูก แหละพ่อ พ่อว่างัย ? แม่อยากให้ลูกเรียนรัฐศาสตร์นะ ! จะได้เป็นปลัดอำเภองัยพ่อ" แม่พูดกับพ่อ

                "ก็ดีแม่พ่อก็อยากให้ลูกเรียนรัฐศาสตร์เหมือนกัน จะได้กลับมาอยู่บ้าน มาพัฒนาบ้านเรานะแม่" พ่อตอบ

                "แต่ลูกมันจะไม่เรียนสิพ่อถ้าเราไม่ให้มันเข้าไปเรียนกรุงเทพ ฯ นะ" แม่พูด

                "แม่ก็รู้ไม่ใช่เหรอว่า กรุงเทพ ฯ มันอันตรายแค่ไหน พ่อเคยอยู่มาก่อนพ่อรู้ดี" พ่อตอบ

                "เราก็ให้ลูกอยู่หอพักมหา'ลัย สิพ่อ แม่รู้มาว่าเขามีอาจารย์คอยควบคุมดูแลอย่างใกล้ชิดเลยนะ" แม่พูด

                "งั้นก็ตามใจแม่ก็แล้วกัน" พ่อตอบพลางลุกขึ้นไปอาบน้ำ
                หลังจากที่มายริยาสอบเอ็นทรานซ์เข้าคณะรัฐศาสตร์ของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ฯ หล่อนพักอยู่หอพักของมหาวิทยาลัย และมีเพื่อนสนิทคนหนึ่งชื่อแป้ง เรียนอยู่คณะเดียวกัน แป้งเป็นคนที่เรียนหนังสือเก่งมาก และเป็นนักกิจกรรมตัวยง ชอบออกค่าย ไปโน่น ไปนี่ เธอมีอุดมการณ์ เธอมักจะคิดเสมอว่า  "เกียรติภูมิของตนคือการรับใช้สังคม" 

            สำหรับมายริยานั้นตรงกันข้ามกับแป้งอย่างถนัดตา เวลาผ่านมาสามปีไม่ทำให้หล่อนรู้สึกชอบ คณะรัฐศาสตร์เลย เมื่อไหร่ที่มีเรียนวิชาคณะหล่อนมักจะโดดเรียน หรือไม่ก็เข้าไปนั่งหลับเสมอ  แต่เมื่อไหร่ที่เรียนวิชาเลือกเสรีอย่าง วิชาเครื่องสำอางในชีวิตประจำวันหล่อนจะนั่งสลอนแถวหน้าก่อนใคร ๆ  มีวันหนึ่งหล่อนหลับพร้อมกับส่งเสียงจังหวะกัดฟันกรอด ๆ แป้งทนไม่ไหวจึงพูดโพล่งออกมาว่า

                "นี่ยัยมายริยา  ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ  ! นอนจนโหนกนูน จมูกฟีบแล้วนะ  หรือไม่ก็กลับไปนอนที่หอเลยไป ! รำคาญกัดฟันกรอด ๆๆ อยู่ได้  หัดเกรงใจคนอื่นบ้างสิ  พ่อกับแม่ให้มาเรียนนะไม่ใช่มาหลับ"

                ถึงตอนนี้มายริยาก็ไม่รู้สึกอะไรเนื่องจากหล่อนหลับลึกถึงขั้นสามารถเข้าเฝ้าพระอินทร์ได้  สักพักหล่อนตื่นขึ้นมารู้สึกชาไปทั้งตัวและใบหน้า พร้อมกับบ่นอู้อี้ว่า "อุ๊ย ! ปวดตา ปวดแขน ปวดขา แป้งบีบแขนให้หน่อยดิ ! สงสัยตะคริวกินนะ"

                "ยังมีหน้ามาใช้ฉันอีกนะ ไม่รู้ตัวรึงัยว่าทำอะไรลงไป อายคนอื่นเขามั๊ยฮึ !" แป้งตะคอกตอบ

                "โถ่แป้งจ๋า ... เพื่อนจะแย่อยู่แล้วขยับไม่ได้นะจะ  ค่อยต่อว่าวันหลังนะจ๊ะ ตอนนี้ช่วยฉันก่อนนะ" หล่อนพูดพลางเงยหน้าขึ้น

                แป้งและมายริยาเป็นที่ปรึกษาของกันและกันทั้งเรื่องการเรียนและความรักมาตลอด ดังนั้นจึงโกรธกันไม่ลงซะที และเมื่อแป้งโดนลูกอ้อนเข้าจึงใจอ่อน  พร้อมกับบ่นกับเพื่อนว่า

                 "จะไม่ให้ตะคริวกินได้ยังงัย นอนเกือบสองชั่วโมงในท่าเดียวอย่างนี้  ว่าแต่เมื่อกี้แกรู้ตัวรึป่าวว่าแกนอนกัดฟันนะ ฉันนะโคตรอายเพื่อนคนอื่นเลยรูป่าว" แป้งพูดพลางขำไปด้วย ทำให้มายริยาหน้าเจื่อน เริ่มอายขึ้นมาทันทีเนื่องจากสายตาจากเพื่อนร่วมห้องราว สี่สิบคู่จ้องมาที่หล่อน