คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : พวกเราจะช่วยนายปรับตัวให้เข้ากับที่นี่เองอัลเฟ่
เหอะ! เจ้าบ้าไคน์นั่นคิดว่าตัวเองเก่งนักรึไงกันนะ ...เออถึงจะเก่งจริงๆก็เถอะ!! แต่จะให้ทำยังไงได้ล่ะ ก็ผมเพิ่งจะมาที่นี่เป็นครั้งแรกนี่ อะไรๆก็แปลกใหม่ไปซะหมดจะปรับตัวกันปุปปับกับบรรยากาศแบบนี้ได้ไงกัน คนนะไม่ใช่กิ้งก่าที่จะคอยเปลี่ยนสีตลอดน่ะ! แถมมันยังออกจะแฟนตาซีไปหน่อย เหมือนกับพวกหนังสือที่ลุคชอบอ่านเป็นบ้า
จะว่าไปก็น่าตกใจแฮะที่หมอนั่นตามผมมาได้ถึงที่นี่ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าผมก็อยู่ที่นี่ หมอนั่นก็เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของผมและเป็นเพียงคนเดียวที่ผมไว้ใจที่สุด แต่จะว่าไปมันก็รู้สึกอบอุ่นและดีใจอย่างประหลาดที่เจ้านี่ได้อยู่ที่นี่ด้วย
ตอนนี้ผมกำลังนั่งมองลุคที่กำลังสนทนาอยู่กับคุณลุงราฟาเอลอย่างสนุกปากอยู่ เจ้าลุคนี่มันชักจะทำตัวเหมือนคนแก่ขึ้นทุกวัน อา...ยังไงซะตอนนี้สิ่งที่ผมควรจะคิดก็คือทำยังไงให้ตัวเองปรับตัวให้เข้ากับที่นี่ได้ ในระหว่างที่ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆคนเดียวอยู่ ก็มีถ้วยชาลอยมาอยู่ตรงหน้าผมจึงร้องออกมาด้วยความตกใจ
“ว้าก!!!”
ลุค ลุงราฟาเอล อิน รวมไปถึงเจ้าบ้าไคน์ที่ทำตัวเป็นหนอนหนังสือก็ยังวิ่งออกมาดู ทุกคนพากันหันมองมาทางผมเป็นตาเดียวกันเหมือนจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น ส่วนผมได้เพียงแต่ยิ้มแก้เขินส่งออกไปให้ แล้วได้แต่พูดอุบอิบเสียงเบาออกไป
“ผะ..ผมแค่ตกใจที่ถ้วยชามันลอยได้น่ะครับ แฮะ แฮะ...”
“อะไรนะ!! ตกใจถ้วยชาลอยได้งั้นเรอะ! ซื้อบื้อสิ้นดีเลยนะเนี่ยนายน่ะ ฮ่าๆ”
ผมคิดว่าคนที่ควรพูดประโยคนี้ควรจะเป็นเจ้าบ้าไคน์แต่ที่ไหนได้ดันเป็นเจ้าลุคที่มาซ้ำเติมผมซะงั้น ฮึ่ม! ตลกมากมั้ยนั่นเจ้าเพื่อนบ้า! แน่จริงลองหัวเราะกลิ้งลงกับพื้นสิ! ก็จะให้ทำไงได้เล่าก็คนมันไม่ชินนี่ ผมเลยได้แต่เถียงออกไปว่า
“แล้วจะให้ทำยังไงเล่าเจ้าบ้า! ก็คนมันไม่เคยเจอมาก่อนนี่!!!”
ตอนนี้ทุกคนต่างกันเงียบอย่างกับป่าช้าหลังจากที่ผมตะโกนออกมา แถมผมยังเห็นเอฟเฟ็คพื้นที่โล่งๆและมีเศษใบไม้ปลิวประปรายประกอบเป็นแบคกราวน์ของทุกคนอยู่ร่ำไร หลังจากที่ได้ยินผมตะโกนออกไป เอาล่ะเรามาดูผู้เสียหายจากการโจมตีด้วยคำพูดของผมรายแรกกัน ลุงราฟาเอลกับอินถึงกับค้างกับสิ่งที่ที่ผมพูดออกมา ส่วนเจ้าไคน์รายที่สองนั่นก็ทำหน้านิ่งแต่กลับมองออกถึงความอึ้งของมันอยู่ลึกๆ เหมือนโดนแฟนทิ้ง หรือเจอเรื่องบ้าๆอย่างกระต่ายกินเนื้อ! ก็รู้หรอกว่ามันออกจะงี่เง่า แต่ผมมันไม่ได้เรื่องทั้งการปรับตัวแล้วก็ใช้เวทย์ด้วย
...และแล้วก็มีคนเอ่ยขึ้นมาคนแรก คืออินหนุ่มน้อยหน้ามนที่สุดแสนจะน่ารักคนนี้ช่างเป็นคนดีอะไรเช่นนี้นะ
“คุณอัลเฟ่ยังไม่ชินกับการใช้ชีวิตที่นี่สินะครับ งั้นเดี๋ยวผมจะช่วยคุณเองเอามั้ยครับ”
“เอ๋? นายพูดจริงๆงั้นเหรออิน”ผมพูดออกมาด้วยความตื้นตันใจอย่างสุดซึ้งที่มันเป็นการช่วยเหลือที่ไม่ใช่การดูถูกแบบที่ผมได้มามากมายแบบนับไม่ถ้วนที่ทิ่มแทงจิตใจอันบอบบางของผม(?)
“จริงสิครับ ถ้ามีอะไรที่ผมพอช่วยได้ก็บอกมาได้เลยนะครับ”พูดพร้อมกับส่งยิ้มน่ารักมาให้
“ขะ...ขอบใจนายมากเลย”ฮือ ...จะร้องไห้แล้วครับท่านผู้ชม ทั้งความโมเอะแถมยังความใจดีนั่นอีก โอยย คนหล่อเป็นปลื้ม ...ผมเปล่าหลงตัวเองนะ ไม่เลยซักนิ๊ด!
ด้วยความสุขเหลือหลายผมพุ่งเข้าไปจับมืออินไว้แล้วกล่าวขอบคุณอินซ้ำไปมา และก็เหลือบไปมองเห็นไคน์กับลุคมองหน้ากันแล้วถอนหายใจออกมากพร้อมกับพูดขึ้นมาพร้อมกันว่า
“งั้นเดี๋ยวพวกฉันสองคนก็จะช่วยนายอีกแรงด้วยละกัน”ทั้งสองสามัคคีกันพูด เอ๊ะเดี๋ยว! พวกแกไปสนิทกันตอนไหนฮ้า!! อยากจะชี้หน้าถามจริง แต่ถ้าทำไปตอนนี้ไม่เหมาะแหง เก็บอาการซะอัลเฟ่!
“ทะ...ทำไมนายสองคนถึงได้ช่วยฉันกันล่ะเห็นมีก็แต่ซ้ำเติมเหอะ!!!”ไม่มีทาง! ไม่เชื่ออ่ะ! ถ้าพวกมันจะช่วยนั่นแสดงว่าลางร้ายกำลังจะมาแหงๆ!!!
“จะไม่ช่วยได้ยังไงฉันคงปล่อยนายที่แค่เห็นถ้วยชาลอยไปก็ร้องออกมาแบบนั้นให้ออกไปข้างนอกคนเดียวไม่ได้หรอกนะ”ไคน์ทำหน้าเหนื่อยใจ
ประโยคนี้ที่ไคน์พูด ทำให้ผมเพิ่งจะรู้เหมือนกันว่าหมอนี่ก็เป็นคนดีคนนึงเหมือนกันแฮะปกติออกจะชอบซ้ำเติมผมอยู่เรื่อยเลยแต่วันนี้มาแปลกแฮะ.....แปลกจริงๆ
แต่ก็ ...ช่างมันเถอะ! ขอแค่ทำให้ผมชินกับที่นี่ได้เป็นพอ จะให้ผมทำอะไรก็ได้ผมไม่เกี่ยง แต่พวกเค้าสามคนจะทำให้ผมชินได้รึเปล่าล่ะเนี่ยก็คงต้องลุ้นกันล่ะนะครับ
หลังจากนั้นพวกเค้าก็ใช้สารพัดวิธีเพื่อนที่จะให้ผมชินพวกเขาสอนผมตั้งแต่การใช้ชีวิตของที่นี่ว่าแต่ละคนใช้ชีวิตยังไง และอะไรต่างๆอีกมากมาย พอถึงตอนปฎิบัติจริง ไอ้ถ้วยชาลอยได้นั้นถึงผมจะยังตกใจอยู่แต่มันก็ไม่มากเท่าตอนแรกแล้วล่ะ แถมผมยังแอบเห็นสีหน้าของทั้งสามคนดูพอใจมากับปฎิกิริยาของผม ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ผมคงร้องจนพวกเค้าหูแตกไปแล้วแน่ๆเลยล่ะครับ
แต่ถึงจะชินกับการใช้ชีวิตขึ้นมานิดนึงแล้วก็ตามแต่เรื่องเวทมนต์ที่ยังฝึกไปไม่ถึงไหนก็ยังคงเป็นแบบนั้นเหมือนเดิม เฮ้ออ คิดแล้วเหนื่อยใจ ...ทำไมสุดหล่อถึงห่วยได้งี้ล่ะ เมื่อไหร่จะเทพแบบเจ้า มาเฟียxxxแฟมิลี่ รุ่นที่xx บ้างล่ะเนี่ย หรือว่าฉันต้องไปหาเด็กมานะ?
กำลังคิดเรื่อยเปื่อยออกทะเล แต่แล้วจู่ๆผมก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมา รู้สึกเหมือนจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นเลยแฮะ อือ...แต่คงจะไม่มีอะไรหรอกมั้ง งั้นก็ช่างมันเถอะ! แต่แล้วอยู่ๆไคน์ก็พูดขึ้นมาว่า
“นายเริ่มชินกับพวกถ้วยชาลอยได้แล้วสินะ งั้นพรุ่งนี้ก็เริ่มฝึกเวทย์ได้แล้วฉันจะติวพิเศษให้นายเองเตรียมตัวไว้ให้ดี...”เขาพูดหน้าตานิ่งๆ และยังไม่วายส่งสายตาดุๆแบบเอาจริงจ้องผมอีก อีกอย่างผมจับความเย็นจากเสียงเขาได้นะ! บะ ..แบบนี้มันเข้าข่ายข่มขู่นี่! ผมจะต้องฟ้องร้องให้ได้! ซักวัน ...รอให้ฉันเก่งกว่านายเถอะ! เดี๋ยวนายจะได้หนาวแน่!! ...ผมนั่งบ่นอุบอิบในใจที่ในความจริงมันแทบจะเป็นไปไม่ได้
“อะ..อะ..อา...”ตอบได้เพียงคำตอบรับสั้นๆให้มันได้แค่นั้น แทบจะพูดอะไรไม่ออกเลย ...ก็ดันถ่วงให้มันลำบากนี่นะ
แต่ว่าตะ..ติวพิเศษเรอะ! ไม่อาวอ้า! ผมไม่อยากติวแต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ด้วย โอยยย ทำไมชีวิตนี้มันช่างน่ารันทด พระเจ้าคร้าบบ ทำให้ข้าน้อยสมหวังเสียบ้างสิคร้าบบ!!!
APPLE
PIE ★
ความคิดเห็น