Sky Land มิติเวทย์อลวน

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

            

            “นี่ว่ายังไงล่ะเรื่องของเด็กคนนั้นน่ะ”อยู่ๆเสียงปริศนาเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นท่ามกลางความมืดมืดมิดสนิทยามราตรี เสียงๆนั้นได้พูดอยู่กับเสียงปริศนาอีกเสียงหนึ่ง และเสียงนั้นก็ได้ตอบกลับมาว่า

            “กำลังเร่งดำเนินการขอรับ อีกไม่นานคาดว่าคงจะปรากฎตัวขึ้นมาแล้วล่ะขอรับ”เสียงที่ตอบกลับมานั้นดูนอบน้อม และเคารพ ราวกับว่าคนที่ถามนั้นมียศและตำแหน่งสูงกว่าตน

            “งั้นรึ เราก็รอเด็กนั้นมานานแล้วเช่นกันจะรอต่ออีกเสียหน่อยก็คงไม่เป็นไร”เสียงนั่นบ่งบอกถึงการรอคอย และความหวัง จากนั้นก็มีเสียงปริศนาอีกเสียงดังขึ้น

            “นี่พวกเจ้าทั้งสองน่ะ เรื่องเด็กนั่นน่ะ ว่ายังไงต้องรอคอยกันไปอีกนานซักเท่าไหร่จึงจะพอ ! ”เสียงปริศนาเสียงนั้นเป็นเสียงของหญิงสาวน้ำเสียงนั้นดูเกรี้ยวกราด

            “อีกไม่นานหรอกขอรับ ท่านหญิง”หญิงสาวปริศนาคนนั้นเหล่ตา มองผู้ที่ตอบคำถามของเธอแล้วเธอก็ถามต่อไปอีกว่า

            “อีกไม่นานน่ะ เมื่อไหร่ล่ะเรารอกันมานานมากแล้วนะตั้งแต่ที่ส่งเด็กนั่นไปที่มิติแห่งนั้น ... มิติที่พวกเราไม่สามารถก้าวผ่านเข้าไปได้”เธอพูดด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัวอยู่ในอก อย่างที่อยากจะระบายออกมา

            “เฮ้อ พวกเรารอมานานมากแล้วถ้าต้องรออีกก็คงจะไม่เป็นไรหรอก เธอก็อย่าไปขึ้นเสียงกับเอลสิ เฟลิเซีย”น้ำเสียงนุ่มมวลที่ฟังดูอ่อนโยน แต่ก็เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยพลังและอำนาจ พูดออกมา

            “นายก็ใจเย็นเกินไปนะลีโอทั้งที่เขาเป็นถึง.....”เฟลิเซียยังพูดไม่ทันจบประโยคก็เงียบเสียงไปเพราะเหนื่อย ... เธอเหนื่อยใจที่จะพูดแล้ว เธอได้พูดและเร่งเขาเสมอมาแต่เขาก็ไม่เคยกระตือรือร้นเลย ได้แต่พลางใจเย็นอยู่เช่นนั้น

            “เรารอกันมานานมากแล้วนะเฟลิเซีย เพราะฉะนั้น อีกแค่ไม่นานเราต้องรอได้สิ”

            เฟลิเซียเหลือบมองดูลีโออยู่เพียงชั่วครู่ จากนั้นก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ หมอนั่นก็ยังเป็นหมอนั่นอยู่วันยังค่ำแต่ก็เอาเถอะ เจ้าหมอนั้นก็พูดถูก เรารอมานานแล้วใยจะรออีกสักหน่อยจะเป็นอะไรไป

            “อืม ฉันจะรอก็แล้วกันนะขอตัวก่อนก็แล้วกัน”พอเฟลิเซียพูดประโยคนั้นจบก็หันหลังเตรียมเดินออกไป แต่ก็ได้ถูกลีโอพูดรั้งไว้ก่อน

            “เธอจะไปไหนน่ะ เฟลิเซีย”เจ้าของชื่อเหล่ตามองมาที่ผู้พูดแวบหนึ่ง จากนั้นก็ได้ถอนหายใจออกมาแล้วพูดว่า

            “ไปในที่ที่ไม่มีนายกับเอล อย่าถามให้มากความเด็กนั่นน่ะลูกของนายนะ รีบพาเขากลับมาได้แล้ว”เมื่อเฟลิเซียพูดประโยคนั้นจบ เธอก็ได้เดินออกไปทันที หลังจากที่เธอเดินออกไปแล้วห้องทั้งห้องก็ตกลงสู่ความมืดมิดและเงียบสงัดอีกครั้ง ลีโอนั่งครุ่นคิดและก็รำพึงขึ้นกับเอลว่า

            “นี่เอลฉันคิดดีแล้วใช่มั้ย ที่ส่งเด็กนั่นไปน่ะ”เอลได้แต่เพียงมองผู้เป็นนายด้วยความเห็นใจ แต่ตนก็รู้ดีถึงจะพูดปลอบออกไปเช่นไรผู้เป็นนายก็ไม่มีทางหายกังวล หากเขาคนนั้นมิได้หวนกลับมา

            “สิ่งที่ท่านทำเป็นสิ่งที่ดีที่สุดอยู่แล้วขอรับ เพราะถ้าท่านไม่ส่งนายน้อยไปท่านอาจจะไม่มีวันได้เห็นหน้านายน้อยอีกเลย”หลักจากที่เอลพูดจบลีโอได้ก็ตั้งคำถามขึ้นมาอีก

            “ทำไมต้องมีคนคิดฆ่าเด็กคนนั้น แล้วทำไมเด็กคนนั้นถึงต้อง....”คำพูดที่กำลังพรั่งพรูออกมาด้วยความกังวล และปรารถนาที่จะรู้เรื่องราวที่ต้องการนั้นได้หายไป จากนั้นก็ไม่ได้มีเสียงใดดังขึ้นมาอีกเลย ...

 

APPLE PIE ★