วายร้าย...ที่รัก

ลำดับตอนที่ #38 : ..........

“ขอบคุณ” ผมรับแก้วจากมือยัยตัวแสบก่อนจะยกขึ้นดื่ม

                “นมนี่” ผมเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย

                “อืม ใช่..ฉันว่ากินนมดีกว่า” ยัยตัวแสบนั่งลงข้างผม ใกล้ชิดกันจะได้กลิ่นแป้งเด็กอ่อนๆ ผมชายตามองคนตัวเล็กข้าง ๆ วันนี้มาแปลกแฮะ..ทุกทีนั่งห่างผมเป็นโยชน์ หรือไม่ก็นอนหลับไปแล้ว แต่นี่...ยังนั่งตาแป๋วดูทีวีอยู่เลย

                “วันนี้ไปไหนมาบ้างล่ะ ผมโทรหาตั้งหลายครั้ง” ผมถามเบา ๆ

                “เดินห้าง ไปหาพ่อ แล้วก็ไปดูหนัง” ยัยตัวแสบหันมาสบตาผม ผมหลุบตามองที่ปากอิ่มแทน  อืม..ปากแดงจัง

                “ถึงว่าโทรเท่าไรก็ไม่ติด รู้มั๊ยผมเป็นห่วงแค่ไหน” ผมพึมพำก่อนจะเอื้อมมือไปบีบมือเล็กๆที่วางอยู่บนตัก ยัยตัวแสบทำท่าจะดึงออก แต่เพราะอะไรผมไม่รู้ยัยตัวแสบให้ผมนั่งกุมมือโดยไม่ขัดขืน ....แปลกจัง...

                “ฉันโตแล้ว ไม่ต้องห่วงหรอก เมื่อก่อนฉันก็ไปไหนมาไหนคนเดียว ไม่เห็นเป็นไรเลย” ยัยตัวแสบตอบกลับมา

                “แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว คุณมีผมแล้ว เข้าใจมั๊ย” ผมจับคางยัยตัวแสบให้หันมาสบตาผม

                “อื้อ” ยัยตัวแสบหันหน้าหนีผม แต่ผมฝืนไว้

                “ตาหวาน” ผมเรียก

                “ห๊าว ฉันง่วงแล้ว นอนก่อนนะ ฝันดี” ยัยตัวแสบอ้าปากหาว ...เฮ้อ ให้มันได้อย่างนี้ซิ ผมจำใจปล่อยมือเล็ก ๆ นั่นไปแล้วมองตามร่างบางนั้นอย่างตาปรอย ๆ ยัยตัวแสบหยุดอยู่ตรงประตูนิดนึงก่อนจะหันกลับมา แต่ประทานโทษหันมาชนอกผมจนเกือบล้ม ผมเดินตามมาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย ไม่รู้ตัวเลย หุ หุ หุ

                “อุ๊ย” ยัยตัวแสบอุทานเบา ๆ ผมจับเอวบางนั้นไว้ก่อนที่จะล้มไป

                “เออ ผม...” ผมอึกอัก ผมมองคนตัวเล็กที่ผมกอดอยู่ ตอนนี้เห็นแต่ปลายจมูก ก็ยัยตัวแสบเล่นก้มหน้าซ๊า..

                “....”

                “ผมขอ..” ผมรู้สึกว่าเสียงตัวเองสั่น ๆ ใจก็เต้นเร็วกว่าปกติด้วยล่ะ ผมมองเข้าไปในห้องนอน(ของผม) ความจริงคือผมอยากนอนห้องเดียวกับยัยตัวแสบ

                “ขอนอนด้วยได้มั๊ย” ผมกระซิบเบาๆที่ใบหูเล็ก กลิ่นยาสระผมอ่อน ๆ หอมจัง..ยัยตัวแสบเงยหน้าสบตาผมทันที จ้องเป๋งอีกต่างหาก ผมเสียอีกที่ต้องหลบตา..

                “....”

                “นะ ผมสัญญาว่าจะไม่ทำอะไร ถ้าคุณไม่เต็มใจ” ผมบอกก่อนที่จะแตะริมฝีปากไปที่หน้าผากกลมมน

                “....”

                “โอเค ไม่เป็นไร ไว้ให้คุณพร้อมก่อนแล้วกัน ผมนอนข้างนอกก็ได้ งั้นคืนนี้ฝันดีนะ ห่มผ้าด้วยล่ะ” ผมบอกพร้อมกับจ้องตาสวยคู่หวาน ใจนึงอยากจะประทับจูบที่ปากแดงนั่นให้หายคิดถึง แต่ใจนึงก็ไม่กล้า เฮ้อ...เสียฟอร์มชะมัดเลย

                “อืม ปล่อยมือซิ กอดไว้อย่างนี้ฉันจะไปได้ไง” ยัยตัวแสบพึมพำ แก้มแดงเรื่อ ๆ เออ..ใช่ ผมรีบปล่อยมือทันที  ยัยตัวแสบจะไปนอนได้ไงในเมื่อมือผมเกาะไว้ซะแน่นเชียว หึ หึ หึ

                “ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” ยัยตัวแสบบอกผมพร้อมกับแตะริมฝีปากบาง ๆ มาที่แก้มผม ผมยกมือลูบแก้มค้าง ส่วนตาก็จ้องยัยตัวแสบที่ยืนยิ้มอยู่ แว๊บนึงผมว่าแววตายัยตัวแสบดูว่างเปล่า แต่เป็นแค่ชั่วครู่เดียว..มันก็กลับกลายเป็นแววหวานอย่างเดิม อืม..ผมต้องตาฝาดแน่ ๆ ผมมองประตูห้องนอนที่ค่อย ๆ ปิด ยืนพิงประตูอยู่สักพักแล้วยิ้มเป็นบ้าอยู่คนเดียว ผมมีความสุขจัง...

                                                                                ********************************************

                “ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมงัวเงียลุกขึ้นมานั่งอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก ใครวะ..มาแต่เช้า

                “ไอ้ไม้” เสียงไอ้เอกนี่ ผมขยี้ตาแล้วเสยผมอย่างลวก ๆ

                “ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันไปเปิดเอง” ยัยตัวแสบเดินออกมาจากครัวแล้วดิ่งไปที่ประตูทันที อืม..กลิ่นกาแฟหอมจัง

                “ไอ้ไม้ อ้าว...” ไอ้เอกเดินเข้ามาแล้วมองผมด้วยแววตาสงสัย

                “มึงมาทำไมแต่เช้า” ผมถามแล้วลุกขึ้นเก็บหมอน ผ้าห่มเดินเข้าห้องนอนไป

                “ก็กูมีเรื่องนี่ แล้วทำไมมึงนอนข้างนอกล่ะ ทะเลาะกับเมียเหรอ” ไอ้เอกตะโกนถามมา ผมโยนทุกอย่างไว้บนที่นอนแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเลย ก็ไม่รู้จะตอบมันว่าไงนี่ เฮ้อ...

                “พี่เอก กาแฟมั๊ยคะ” เสียงยัยตัวแสบถามไอ้เอก

                “ดีเหมือนกัน งั้นพี่ขออาหารเช้าชุดนึงนะ” ไอ้เอกบอกพร้อมกับยิ้มให้ยัยตัวแสบจนตาหยี

                “เฮ๊ย มากไป แล้วมานี่มีอะไรวะ” ผมถามแล้วเดินไปช่วยยัยตัวแสบยกจานที่มีทั้งไข่ดาว แฮม ไส้กรอก น่ากินชะมัดเลย

                “ตื่นแต่เช้าทำอาหารให้ผมกินเหรอ” ผมกระซิบถามเบา ๆ ยัยตัวแสบยิ้มนิด ๆ แล้วพยักหน้านะ

                “ขอบคุณนะ” ผมบอกแล้วจุ๊บเร็ว ๆ ที่ตรงขมับยัยตัวแสบ

                “อะแฮ่ม หิวแล้วโว๊ย” เสียงไอ้เอกดังขัดจังหวะขึ้นมา แหม..มันน่ายันไอ้เอกออกนอกห้องจริง ๆ ถ้าไม่เห็นว่าเป็นเพื่อนรักนะ ผมไม่ให้มันเข้ามาหรอก

                “อ่ะ ว่าธุระมึงมาเลย” ผมวางจานตรงหน้า แล้วไปนั่งข้าง ๆ ยัยตัวแสบ

                “ก็เมื่อคืนนี้ที่กูขับรถเฉี่ยวยัยสาวเสิร์ฟนั่น มึงจำได้มั๊ย” ไอ้เอกถามแล้วจิ้มไส้กรอกเข้าปาก

                “อืม แล้วไง” ผมมองมือบางที่กำลังคนกาแฟให้ผม

                “ตอนนี้ยัยนั่นอยู่โรงพยาบาลแล้ว หลังจากที่มึงไปอยู่ ๆ ก็ล้มไปเลย ไม่มีใครช่วยสักคน กูก็เลยต้องพาไปส่งโรงพยาบาลคนเดียว” ไอ้เอกบอกพร้อมกับทำหน้ามุ่ย

                “ใครเหรอ” ยัยตัวแสบถามขึ้นมา ผมเลยต้องเล่าเรื่องที่ผ่านมาให้ยัยตัวแสบฟัง ตากลมโตนั่นเบิกกว้างขึ้นเมื่อผมเล่าถึงตอนที่แก้วเทเบียร์ใส่ไอ้เอก

                “ตายแล้ว” ยัยตัวแสบปิดปาก ผมหัวเราะ

                “ผมว่าเค้าคล้ายคุณนะ แสบพอ ๆกัน” ผมกระซิบบอกเบา ๆ นั่นทำให้ผมได้รางวัลมาหนึ่งเพี้ยะ

                “มึงจะจีบกันอีกนานมั๊ย ช่วยกูหน่อย” ไอ้เอกขัดอีกแล้ว ไอ้นี่...วอนซะแล้ว

                “แล้วหมอว่าไงล่ะ” ผมคิดถึงหน้าที่เอาเรื่องของแก้วนะ

                “หมอบอกว่ากระดูกข้อเท้าร้าว ต้องใส่เฝือกอ่อน ตามตัวก็มีฟกช้ำแหละ” ไอ้เอกพึมพำ

                “ไหนมึงบอกว่าไม่โดนไง แล้วนี่อะไร แก้วถึงต้องนอนฟกช้ำขนาดนี้” ผมถาม

                “ก็กูไม่คิดว่าเค้าจะเป็นหนักขนาดนี้นี่หว่า” ไอ้เอกทำหน้าจ๋อย ๆ คุณคิดดูซิ..หน้าตามันตี๋ซะขนาดนี้ เวลาทำหน้าสลดตาชั้นเดียวของมัน แทบจะเป็นเส้นตรง

                “แล้ววันนี้มึงจะไปโรงพยาบาลกี่โมงล่ะ” ผมถาม

                “ก็กูกะว่าจะชวนมึงไปด้วย ตาหวานไปด้วยกันนะ” ไอ้เอกหาแนวร่วมทันทีที่เห็นหน้าผม

                “กูว่าไม่ดีมั๊ง”

                “ดีซิ ดีที่สุด นะนะ ไอ้ไม้เพื่อนรัก กูเป็นเจ้าของไข้ด้วยล่ะ ซวยชิบเลย” ไอ้เอกส่งสายตาละห้อย เพื่อให้ผมใจอ่อน

                “ก็ได้ มึงนี่น๊า” ผมบอกแล้วส่ายหัว

                “อืม ดีเหมือนกัน เสร็จแล้วไปหาพ่อกันนะ” ยัยตัวแสบหันมาสบตาผม

                “ได้ซิ แต่เมื่อวานคุณเพิ่งไปมานี่” ผมถามด้วยความสงสัย

                “ก็ฉันคิดถึงพ่อนี่ หรือว่าจะให้ฉันไปคนเดียว ก็ได้นะ” ยัยตัวแสบบอกอย่างไม่สนใจอะไร

                “ได้ ได้ ผมไปด้วย” ผมรีบตอบทันที

                “โห..ไอ้ไม้ มึงนี่ กลัวเมียนี่หว่า ไม่น่าเชื่อเลย เรื่องนี้กูต้องบอกต่อแล้ว” ไอ้เอกหัวเราะอย่างไม่เกรงใจ ผมหันไปจ้องหน้าไอ้เอกอย่างเอาเรื่อง ซึ่งจริง ๆ แล้วผมอายต่างหากล่ะ

                                                                ****************************************************

                “คนไข้เป็นไงบ้างครับ” ไอ้เอกถามพยาบาลที่เปิดประตูออกมา

                “อ๋อ ไม่เป็นไรแล้วค่ะ เพิ่งเช็ดตัวเสร็จ เชิญค่ะ” พยาบาลสาวเปิดประตูให้ไอ้เอกกับผมเข้าไปในห้อง ผมเห็นคนไข้นอนหน้ามุ่ยอยู่บนที่นอน

                “เป็นไง” ไอ้เอกถาม

                “ยังไม่ตาย” เสียงใสนั่นตอบมาทันควันเหมือนกันนะ ผมมองหน้าไอ้เอกที มองหน้าแก้วที คู่นี้มันเป็นไงเนี่ยเจอกันทีไรกัดกันทุกที

                “เออ..แก้ว จำผมได้มั๊ย” ผมถามเมื่อจูงมือยัยตัวแสบไปยืนอยู่ข้างเตียง

                “จำได้ค่ะ คุณมากับไอ้ตี๋บ้าเมื่อวานนี้ค่ะ” แก้วยิ้มให้กับผมแล้วเลยไปสบตากับยัยตัวแสบที่มองอยู่แล้ว

                “ครับ นี่ตาหวาน เป็นภรรยาผมครับ” ผมแนะนำ ยัยตัวแสบยิ้มให้พร้อมกับเอื้อมมือไปแตะมือแก้วที่วางอยู่บนเตียง

                “สวัสดีค่ะ ดีใจที่ได้รู้จักคุณนะคะ” ยัยตัวแสบบอก

                “เช่นกันค่ะ คุณน่ารักจัง ฉันอยากตัวเล็ก ๆ เหมือนคุณจัง” แก้วบอกแล้วยิ้มอย่างอาย ๆ

                “รอไปเถอะ ตัวโตขนาดนี้ ตายแล้วเผากระดูกยังกองใหญ่กว่าเลยมั๊ง” เสียงไอ้เอกแทรกเข้ามา เท่านั้นแหละ...

                “อ๊าย ไอ้ตี๋บ้า ไอ้ปากเสีย” แก้วกรีดร้องดังลั่นพร้อมกับหยิบแก้วน้ำปาไปที่ไอ้เอก ซึ่งไอ้เอกไม่ทันตั้งตัว โดนเข้าไปที่หน้าผากเต็มๆ

                “เฮ๊ย” ผมร้องเมื่อเห็นเลือดที่ไหลออกเป็นทาง

                “ตายแล้ว เดี๋ยวฉันไปตามหมอก่อนนะ” ยัยตัวแสบวิ่งตัวปลิวออกไปทันที

                “ยัยบ้านี่ ทำฉัน” ไอ้เอกถลาเข้าไปหาแก้ว แต่ผมจับไว้ก่อนนะ ไม่งั้นแก้วอาจเละได้ ก็ไอ้เอกเวลาโมโหมันเหมือนคนที่ไหนเล่า มันกัดไม่เลือกอย่างกับหมาบ้า ใคร ๆ ก็รู้

                “สมน้ำหน้า อยากมาว่าฉันก่อนนี่” แก้วบอกอย่างลอยหน้าลอยตา นั่นเท่ากับเพิ่มความโกรธให้ได้กับไอ้เอกมากขึ้น

                “ไอ้ไม้ มึงดู ดูซิ” ไอ้เอกโกรธจนสั่น มองหน้าแก้วตาขวาง...

                “เออน่า ทำแผลก่อนแล้วกัน มึงก็ใจเย็น ๆ ซิ ยิ่งโกรธเลือดยิ่งออก” ผมจับไอ้เอกนั่งสักพัก ยัยตัวแสบก็พาหมอเข้ามา หมอจัดการทำแผลให้ไอ้เอกอย่างรวดเร็ว โดยผมบอกว่ามันเป็นอุบัติเหตุ หมอก็คงงง ๆ แหละ อุบัติเหตุอะไร แก้วกระจายเต็มพื้น สรุป..ไอ้เอกเย็บไป 5 เข็ม

                “คอยดูนะ กูเอาคืนแน่ ๆ” ไอ้เอกบอกผม

                “ไม่เอาน่า มีเรื่องกับผู้หญิงมันไม่ดีว่ะ” ผมเตือนสติมัน ส่วนยัยตัวแสบอยู่ข้าง ๆ แก้วซึ่งมีสีหน้าที่ซีดกว่าตอนแรก คงตกใจแหละ

                “ไอ้ไม้ มึงไม่ต้องพูดเลย ทีมึงกับยัยตัวแสบตอนแรก ๆ มึงจำได้มั๊ย ที่มึงโดนหลอกซ้ำแล้วซ้ำอีก มึงยังจ้องจะไปหาเรื่องเค้าที่ผับเลย จำได้มั๊ย” ไอ้เอกหันมาถามผม ทำไมผมจะจำไม่ได้...ทุกอย่างที่เกี่ยวกับยัยตัวแสบผมจำได้เสมอ

                “จำได้ซิ กูจำได้ทุกอย่างล่ะ” ผมตอบ

                “เออ แต่กูจะไม่เหมือนคู่มึงหรอก กูไม่ชอบยัยบ้านี่ กูเกลียดด้วยซ้ำ” ไอ้เอกกัดฟันบอกผม

                “เออ เออ” ผมตอบอย่างตัดความรำคาญ แปลก..ปกติไอ้เอกไม่เคยเป็นขนาดนี้ แต่แค่เห็นแก้วไอ้เอกก็ของขึ้นซะแล้ว..

                ผมขับรถไปส่งไอ้เอกที่บ้านก่อนที่จะไปหาพ่อยัยตัวแสบที่โรงพยาบาล ผมชำเลืองมองยัยตัวแสบที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ทำไม หลัง ๆ มานี่ยัยตัวแสบดูเงียบผิดปกติหว่า...ผมกุมมือเล็ก ๆ นั้นไว้ในมือผม มือเล็ก ๆ อุ่น ๆ ผมบีบเบา ๆ

                “เป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า” ผมถามแล้วดึงมือนั้นขึ้นมาจุ๊บ

                “ฮื้อ น่าเกลียด เดี๋ยวคนอื่นเห็น” ยัยตัวแสบอุบอิบ

                “ก็ช่างซิ ผมไม่สนใจหรอก” ผมบอกแล้วยิ้ม

                “แต่ฉันอายนี่” ยัยตัวแสบดึงมืออก แต่ผมไม่ปล่อย

                “ตาหวาน..อย่าทำอย่างแก้วนะ” ผมบอกเบา ๆ

                “แบบไหนล่ะ” ยัยตัวแสบหันมาถาม

                “ก็อย่างที่ไอ้เอกโดนไง ถึงกับเลือดตกยางออกเลย ไม่ไหว” ผมบอกแล้วหันไปยิ้มอย่างประจบ

                “ไม่หรอก ฉันไม่ทำอย่างนั้นหรอก” ยัยตัวแสบบอกเบา ๆ

                “จริงนะ เฮ้อ..ค่อยยังชั่ว” ผมยิ้ม ผมมีความสุขจัง ถ้าเป็นอย่างนี้ทุกวันคงดีไม่น้อย...วันที่ยัยตัวแสบมีความรู้สึกดี ๆ กับผม แต่เอาเถอะ...วันนี้ได้แค่นี้ผมก็ว่าโอเคแล้วนะ สำหรับวันต่อไปผมจะต้องทำให้ดีขึ้นกว่าวันนี้แน่นอน ใช่...ผมเชื่อว่าผมทำได้...