ลำดับตอนที่ #36
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : ตอน 36
ผมนั่มอุหลาบ่อให่ในมือท่ามลาผู้นที่เินผ่านไปมา้วยสายาที่เหม่อลอย อ
ุหลาบสีโอโรส สีโปรอผม สีส้มอ่อนๆแม้วยอยิปโสีาวเล็ๆ ริบบิ้นสีรีมูอ่อน
หวาน สายาอนที่เินผ่านผมมีแววสสัยว่าผมมานั่ทำไมรนี้ เพราะมันไม่ใ่แ่สิบ
นาทีหรือหนึ่ั่วโม แ่นี่...มันินเวลาไป 3-4 ั่วโม ผม็ยัอทนรออยู่อย่านั้น เพราะผม
แน่ใว่ายัยัวอวบไม่ผินัผมแน่...
ผมถอนหายใอย่าแรหลัาที่ผมโทรเ้าออฟฟิศยัยัวอวบ นที่ออฟฟิศ
บอเพียว่ายัยัวอวบไม่ไ้มาทำาน ส่วนมือถือนั้นไม่้อพูถึ โทรเท่าไร็ไม่ิ ไม่
เป็นไร...ผมะรอแม้ว่าอนนี้วามมั่นใอผมเริ่มลน้อยลทุที...ทุที
“ุรับ เปิแล้วนะรับ” ายหนุ่มนหนึ่เินเ้ามาบอผม
“ปิแล้วเหรอ” ผมพึมพำเหมือนนไม่ไ้สิ
“รับ วันนี้เราเปิรึ่วันเท่านั้น ุมาิ่ออะไรเหรอรับ” พนัานเถามผม
้วยน้ำเสียที่สสัย
“ผมมาทะเบียน” ผมบอ
“อ้าว แล้วทำไมไม่เ้าไปล่ะ วันนี้น็ไม่เยอะเท่าไร”
“ผมอยเ้าสาว” ผมบอ แววาผมายวามเ็บ้ำ
“เ้าสาว....”
“ผมอัวนะรับ” ผมบอแล้วลุึ้นยืนอย่าเหนื่อยอ่อน
“ุรับ ุ” เสียพนัานเเรียผม แ่อนนี้ผมไม่มีเรี่ยวแร ไม่มีิใะ
สนใอะไรทั้นั้น ผมเินไปที่รถัวเอพร้อมับุหลาบ่อให่ที่ั้ใะเอร์ไพรส์ยัยัว
อวบ ผมวา่ออไม้นั้นลอย่าทะนุถนอม ่อนะเอนหัวพิพนั้วยวามรู้สึที่บอไม่
ถู ผมหลับาเมื่อรู้สึว่าอบาร้อนผ่าว ผมอยาะร้อไห้...น่าำถ้าใรมาเห็นผมอน
นี้ ผู้ายัวให่ มาแมน เร่รึมำลัร้อไห้เพราะถูผู้หิที่ึ้นื่อว่าเป็นเมียนั้นทิ้ให้
อยอยู่ที่อำเภอเพียลำพั ผมที่หว่าิ้วเพื่อที่ะให้น้ำามันไหลย้อนลับไป้าใน...
“ปิ้นนนนนน” เสียแรรถัึ้นนนเินผ่านไปใหันมามอ แ่ผมไม่
สนใ ผมทุบๆที่พวมาลัยรถอย่าโมโห
“ะทิ ทำไมทำับผมอย่านี้ ผมทำอะไรผิ โว๊ย” ผมะโนโวเวอยู่ในรถ
่อนะ้มหน้าฟุบไปที่พวมาลัยแล้ว ผมเ็บเหลือเิน...ทำไมผมะไม่รู้ว่าอนนี้ผมโนยัย
ัวอวบทิ้แล้ว...
“ฮึ่ม...ิะฟันผมแล้วทิ้่ายๆอย่านี้ ผมไม่ยอมหรอ” ผมิในใ่อนะ
ัสินใับรถออไปาที่นี่โยเร็ว ุมุ่หมายอผมือที่อนโัวอวบ...
ผมเปิประูห้อพร้อมับวาสายามอไปรอบๆ ทุอย่ายัอยู่ปิเหมือน
เิม แ่...ผมสัมผัสไ้ถึวามอ้าว้า ไม่อบอุ่นเหมือนเมื่อ่อน
“ะทิ” ผมเรีย
“....” ทุอย่าอยู่ในวามเียบ ไม่มีเสียโ้อบลับมา ผมเินไปเปิประูห้อ
นอน
ผ้าลุมเียสีฟ้ามีลายอไม้เล็ๆระายไปทั่วผืน มีายระย้าเือบถึพื้นนั้น
เรียบึ ผมมอไปรอบห้อ่อนะสะุรู้เสื้อผ้าที่ปิไม่สนิท ผมัสินใเปิ่อนะเบิ
าว้าึ้นแล้วถอยหลัไปนั่บนที่นอนเหมือนนไร้ึ่เรี่ยวแร ผมมอมือัวเอที่ำหมั
แน่นึ้น เสื้อผ้ายัยัวอวบในู้เสื้อผ้านั้นหายไปว่ารึ่....
“ะทิ” ผมพึมพำ ่อนหายหลัไปบนที่นอนพร้อมับใ้ท่อนแนปิที่วาม
เ้มนั้นไว้ ผมเ็บในอเหลือเิน
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแ่ไหน ผมยันายลุึ้นนั่่อนะลาสัารัวเอออ
าห้อนอน เฮ้อ...ผมะไปามยัยัวอวบไ้ที่ไหนเนี่ย ผมไม่รู้ัรอบรัวยัยัวอวบเลย
แม้แ่นเียว ผมหันไปมอรอบๆห้อนี่เป็นรั้สุท้าย ่อนะัใหันลับมา อ้าว...อะไร
เนี่ย ผมมอแผ่นระาษที่แปะิไว้หลัประู ผมึออมาอ่านอย่ารวเร็ว เื่อมั๊ย...ใ
ผมเ้นแรนผมเ็บอไปหมแล้ว
‘เ้านายอทิ ทิเรียไ้แ่นี้ เวลาที่ผ่านมาทิมีวามสุมาเหลือเิน มา
เินว่าที่ทิาหวัไว้ ทิอให้นายมีวามสุับนอนาย อโทษนะที่ทิไม่ทำามำพู
ทิไม่ไ้ไปหานายามที่นัไว้ ว่าที่นายะเห็นโน้นี้ทิไปไลแล้วล่ะ สำหรับแหวนทิอ
เ็บไว้ อย่าน้อย็เป็นสิ่ที่ย้ำเือนว่ารั้หนึ่นายับทิ เรารัันเหลือเิน อย่าามหาทิเลย
เพราะนายะไม่มีวันเอ ทิไม่ไ้โรธอะไร แ่.... ’ ้อวามที่ยัยัวอวบเียนไว้บแ่นี้
พร้อมับระาษที่เป็นรอยนูนึ้นมาเพราะหยน้ำ...หยน้ำา...
ทำไมยัยัวอวบถึทำับผมอย่านี้ ทำไมไม่ถามผมสัำ แล้วนอผมือ
อะไร...ผมไม่เ้าใ ผมไปหมแล้ว แล้วนี่...ผมะเริ่มาที่ไหนี ผมหัน้ายหันวาอยู่ั่ว
รู่่อนะ่อยๆยิ้มออเมื่อสายาผมเห็นรูปนั่น รูปยัยัวอวบับุส้ม ใ่แล้ว...เพื่อนยัยัว
อวบ้อรู้บ้าล่ะ ทำไมผมถึิไม่ออนะ...
“ว๊าย พระุมา อลายเ็นหน่อย่ะ” เสียสาวๆวี๊ว๊ายพร้อมันรูเ้ามาหา แ่
อนนี้ผมไม่สนใอะไรทั้นั้น ผมวาสายามอไปรอบๆห้อ สายาผมไปสะุที่หิสาว
ร่าบาที่หันมามอผมพอี หิสาวนนั้นอ้าปา้า่อนะลุึ้นแล้วเินออไป
“ุส้ม เี๋ยวรับ ผมมีเรื่อะุย้วย” ผมบอแล้วริ่เ้าไปทันที
“อโทษ่ะ ส้มมีประุม่วนพอี” ส้มบอับผมอย่านี้ แ่ผมรู้สึว่าหิสาว
รหน้าำลัโหผม
“ไ้โปร..ุส้ม่วยผม้วย นอาุแล้วไม่มีใร่วยผมไ้” ผมพึมพำ
้วยน้ำเสียที่เศร้าสร้อย
“แ่ส้ม...”
“นะรับ ผมอเวลาุส้มสิบนาทีเท่านั้น” ผมบอแล้วสบาลมโที่มอผม
อย่าอึอั
“ั้นามส้มมา่ะ” หิสาวัสินใ่อนะเินนำผมไปทันที ผมมอไปรอบๆ
ห้ออีรั้ ราวนี้สายาทุู่ที่มอผมนั้นมีแววสสัยและมีำถามมามาย บาที...ผม
้อบอวามริสัที...
ผมนั่มอผู้หิรหน้า้วยสายารอวามหวั ส้มเม้มปา ไม่สบาผมเท่าไร
ทั้ๆที่ใผมอยาะับัวส้มมาเย่าให้ไ้ำอบออมา
“แล้วุพระนายไปหาะทิที่อนโหรือยัะ” ส้มถามผม้วยน้ำเสียแผ่วเบา
“ไปมาแล้วรับ ะทิ...ทิ้ผมไปแล้ว” ผมบอเบาๆ
“....”
“ุรู้ใ่มั๊ยว่าะทิอยู่ที่ไหน ไ้โปรบอผม” ผมับมือเรียวาวนั้นเหมือนเป็นที่
พึ่สุท้าย
“เออ...” ส้ม่อยๆึมือออไปอย่าสุภาพ ผมมอาม....
“อโทษฮะ ผมแ่อยารู้ว่าะทิไปไหน” ผมพึมพำ
“ส้มไม่รู้หรอ่ะ ทิบอแ่ว่า อลาออ แล้วะเียนหมายลาอออีที”
หิสาวบอผมเบาๆ แ่ผมไ้ยินัเน วามหวัอผม...ับมืลแล้ว
“เ้าไม่บออะไรอีเหรอ ไม่บอเหรอว่าไปอยู่ที่ไหน อ้อ...แล้วบ้านรอบรัว
ะทิล่ะอยู่ที่ไหน” ผมถาม
“ทิัวนเียว่ะ มีป้าอยู่ที่เียใหม่ แ่ไม่ไ้ิ่อันนานแล้ว ส้มว่าทิไม่ไป
หรอ่ะ”
“แล้วนี่ผมะทำยัไ ่วยผมิที” ผมถาม้วยน้ำเสียที่เศร้าึม มันเหมือนัน
นหมหนทาไม่รู้ะหันไปทาไหน
“ุพระนาย...ส้มว่าปล่อยทิไปเถอะ่ะ อย่าเสียเวลาามเลย ส้มรู้ถ้าทิัสินใ
อะไรแล้ว ไม่มีวันที่ะเปลี่ยนใ” ส้มบที่หลัมือผมเบาๆ ผมเยหน้าึ้นมอส้ม ไม่อยาะ
เื่อในสิ่ที่ไ้ยิน..
“ุโหผมใ่มั๊ย ุะให้ผมเลิับะทิ่ายๆอย่านี้เหรอ ุไม่เื่อเหรอว่า
ผมรัะทิริๆ ั้แ่ผมรู้ัับะทิผมไม่เยมีใร แล้วูะทิทำับผม” ผมพูออมา
เหมือนนเพ้อเ้อ
“ส้มเ้าใ่ะ แ่....” หิสาวรหน้ามอผม้วยแววาที่เห็นใ ผมเม้มปา
่อนะลุึ้นยืน
“สรุปว่าุไม่บอผมใ่มั๊ยว่าะทิอยู่ที่ไหน” ผมถามเบาๆ
“ส้มไม่รู้ริๆ่ะ ถ้าะทิิ่อลับมาส้มะบอุโยเร็วนะะ” ส้มบอับผม
อย่านี้นะ แ่ผมไม่เื่อหรอ ผมว่า...ส้ม้อรู้แ่ไม่ยอมบอผม
“ไม่เป็นไร ผมะามหาเอ อบุนะฮะ ผมลับ่อนล่ะ” ผมบอแล้วออา
ออฟฟิศยัยัวอวบทันที ออไปอย่านมืแป้าน ไม่มีแสสว่าเลยแม้แ่นิ...
ผมับรถลับอู่อย่านไม่มีหัวใ สายาเหม่อมอถนนไรุ้หมาย ่อไปนี้ผม
ะทำยัไี ผมะเริ่มหายัยัวอวบไ้ารไหน ผมิถึเหุาร์เมื่อวานนี้อนที่ยัยัว
อวบเอาโทรศัพท์มาืน หรือว่า...ยัยัวอวบะเห็นพระุเป็นผม...้อใ่แน่ๆ ไม่ั้นยัยัว
อวบะหนีผมทำไม ยัยัวอวบ้อเ้าใว่าผมมีอะไรับแพรไหมแน่ๆ เวรรรม...ทุที็่า
ั่าถาม แ่ทีเรื่ออาบาายอย่านี้ไม่ถาม ัสินใเอ ิเอแล้วหนีไป ยัย้า
น้ำ...อยูนะถ้าผมเอัวเมื่อไร น่าู ฮึ่ม!!!
“พี่นาย ไหนล่ะพี่ะทิ” ไอุ้ถามึ้นหลัาที่ผมถึอู่เรียบร้อยแล้ว
“ไม่รู้” ผมอบห้วนๆ่อนะเินเ้าบ้านอย่าไม่สนใ ทิ้ให้ไอุ้เาหัวอย่าๆ
“พี่นายบ้าไปแล้ว” เสียมันัแว่วๆลอยมา ผมหันไปมอแล้วี้หน้า เท่านั้น
แหละไอุ้แลบลิ้นใส่ผมอย่าทะเล้นแล้วมุเ้าไปใ้ท้อรถ่อ
“อ้าว พี่นายไปไหนมาทั้วัน” พระุหันมาถาม ผมมอผู้ายรหน้าแล้วอึ้....
“....”
“อะไรพี่นาย ทำไมา้าอย่านั้น” พระุถามผมยิ้มๆ
“ไม่น่าเื่อนายทำับ้าว ใส่ผ้าันเปื้อน” ผมึมำแ่ยัมอพระุไม่วาา
ผู้ายหน้าาว ิ้วเ้ม แววาเ้าูู้แพรวพราว ใส่ผ้าันเปื้อนลายอทานะวันสีเหลือส
ึ่ผมำไ้ว่าผ้าันเปื้อนุนี้เป็นอแพรไหม
“ทำไมล่ะ ผม็อยาเปลี่ยนแปลัวเอบ้าิ” พระุบอยิ้มๆแล้วหันลับไป
น้มอะไระอย่าในหม้ออย่าั้ใ
“ไหมไปไหน” ผมถามแล้วะโูว่าเ้าน้อายัวแสบทำอะไร
“อยู่ในห้อ อนไม่เลิ” พระุบอแล้วทำหน้าแล้วยัไหล่เหมือนไม่สนใ แ่
แววานั้นมีวามสุ ทำไมผมะูไม่ออ
“นรััน อย่าปาแ็นัเลย” ผมพึมพำ
“พี่นาย ผมรู้แล้วว่าผม้อารอะไร” พระุบอผมโยไม่มอหน้า
“ี รู้ใัวเอไ้นั่นีที่สุ” ผมบบ่าหนานั่นแรๆ า็มอ้มุปในหม้อ ว่าไป
แล้วลิ่นหอมวนน้ำลายสอเหมือนันนะ ็ั้แ่เ้าผมยัไม่ไ้ินอะไรเลย มัวแ่ะลอน
ะลอนามหายัยัวอวบนลืมวามหิว...
“แล้วหัวใพี่ล่ะ” พระุหันมาสบา ผมหลบาทันที
“เ้าไปแล้วล่ะ อย่าถามอะไรเพราะพี่ไม่รู้ะอบว่ายัไ ะทิ...หนีพี่ไปโยไม่
บอถึเหุผลอะไรทั้นั้น แ่พี่ไม่ยอมแพ้หรอ พี่ะ้อามหาให้เอนไ้” ผมบอ้วย
น้ำเสียหนัแน่น
“ผมเื่อว่าพี่นายทำไ้ แล้วผมะ่วยอีแรนะ” พระุบอยิ้มๆ ผมพยั
หน้า...พระุะ่วยอะไรผมไ้ล่ะ ไหนะานแสอัวเอ ไหนะเรื่ออแพรไหม
เฮ้อ...เอาเถอะอย่าน้อยน้อายัวแสบอผม็มีน้ำใ
“แล้วเรื่อแพรไหม นายะทำไ่อ แล้วนี่...ไปบัับืนใเ้าหรือเปล่า” ผมถาม
้วยวามเป็นห่ว
“ผมรู้น่าว่าไหมเพิ่ออาโรพยาบาล ผมไม่ไ้ทำอะไรอย่าที่พี่ิหรอ แ่
แล้นิๆหน่อยๆเท่านั้น” พระุบอผม้วยใบหน้ายิ้มริ่ม
“นายะอยู่อย่านี้เหรอ”
“ไม่หรอ ผมะแ่าน....ะประาศแ่าน” พระุสบาผม แววามเ้ม
มุ่มั่น
“อืม นายทำถูแล้ว พี่ีใที่นายิอย่านี้ พี่อัวไปพั่อนนะ วันนี้เหนื่อยทั้
วัน” ผมบอแล้วเินลับไปอย่าเศร้าึม แววามเ้มอพระุมอผม้วยวามเป็น
ห่ว ผมรู้..ถ้าผมเ็บ พระุ็เ็บ้วย...
“อื้อ อึ๊บ” เสียุัในห้อพระุทำให้ผม้อะัเท้า ่อนะแนบหูไปที่
ประูนั่น
“ไหม” ผมเรีย
“นาย นายเหรอ ่วยไหม้วย” เสียนในห้อร้อึ้นมาอย่าร้อนรน ผมเปิ
ประูเ้าไปทันที สิ่ที่ผมเห็นในห้อทำให้ผม้ออ้าปา้า
“ไหม”
“นาย...แะเือให้ไหมที” แพรไหมในสภาพนอนหายอยู่บนที่นอนมีเือมัที่
้อมือทั้้าโยผูปลายเือไว้ที่หัวเีย หน้าเรียวสวยนั้นบูบึ้้วยวามโรธ
“พระุทำอย่าับไหมอย่านี้เียวเหรอ” ผมบอแล้วรีบแะเือที่มั้อมือ
ทั้สอ้านั่นอออย่ารวเร็ว
“อย่าพูถึื่ออีาบ้านั่นให้ไหมไ้ยินเลยนะ ไหมโรธมา” สาวน้อยร่าบอบ
บาลุึ้นนั่พร้อมับลูบรอยแที่้อมือ้วยวามโรธ
“หึ หึ หึ นานๆผมะเห็นไหมโรธอย่านี้ะที” ผมหัวเราะในลำอ เมื่อลูแมว
น้อยที่เยเห็นลายเป็นแม่เสือสาวไปแล้ว ผมมอ้อมือแๆ ไล่ึ้นมาเรื่อยๆนถึเสี้ยวหน้า
้าน้า เ้าัวเม้มปา าวาวโรน์
“ไหม้อเอาืนแน่ๆ พระุะมาทำับไหมอย่านี้ไม่ไ้ อยูนะ แล้วอย่ามา
ว่าไหมใร้ายแล้วัน” แพรไหมัฟันพูหันมาสบาผม
“อย่ามอผมอย่านี้ิ ผมไม่ใ่พระุนะ” ผมบอยิ้มๆ ลำอาวผ่อนั่นเป็น
รอย้ำแๆหลายุ ไอ้เ้าัวแสบแล้ไว้แหละ เฮ้อ...พระุเอ๊ย นายายแน่ๆ...
“ไหมรู้น่า แล้วนี่นายไปไหนมา๊ะแ่ัวะหล่อเลย” แพรไหมมอผม้วยวาม
แปลใ
“ไปอสาวแ่าน” ผมบอ้วยน้ำเสียที่เศร้าสร้อย
“เหรอ ไหนล่ะ สาวสวยที่โีเป็นใรันหนอ” แพรไหมถาม้วยน้ำเสียที่
ื่นเ้น
“ไม่มีแล้วล่ะ เ้าทิ้ผมไปแล้ว เฮ้อ...ผมอัวนะ วันนี้เหนื่อยั” ผมบอแล้ว
เินออไปทันที ผมไม่อยาพูเรื่อนี้อีแล้ว
“นาย...” ผมหันลับมามอสาวร่าบาที่นั่ัวรอยู่บนที่นอนนั่น “เ้มแ็นะ
๊ะ”
“อยู่แล้วล่ะ ไหม็รู้ว่าผมน่ะ...อทนะาย” ผมบอยิ้มๆ
“้ะ”
“อ้อ...อย่าทำให้น้อผมถึายล่ะ ผมมีน้อายนเียวนะ” ผมบอระเ้าๆ
“เี๋ยวเถอะ ไปพัไ้แล้ว้ะ” แพรไหมบอผม้วยน้ำเสียที่บ่บอถึวาม
ห่วใย
ผมปิประูห้อลอย่า้าๆ แล้วพิหลัับบานประูนั่นพร้อมับถอนหายใเฮือให่ วันนี้
ผมรู้สึเหนื่อยริๆ ไม่รู้เหมือนันว่าเรี่ยวแรอผมมันหายไปไหนหม ผมิถึหน้าลมๆ
อยัยัวอวบ ยัยบ้า...ะรู้ัวมั๊ยว่าทำผมเ็บสุๆ ทำให้ผมอ่อนไหวอย่าที่ไม่เยเป็นมา
่อน อย่าให้ผมเอนะ ผมะเอาืนให้สาสมเลย...ใ่ เอาืนให้สาสมน้อร้ออวาม
เมาเลย อยู!!!
***************************************
มิรร๊า...แวนลับ...
หลัาอนนี้ไปแล้ว อาะ้อหายหัวไปสัพั เพราะานถาโถมเหลือเิน ไหนะ
านราษร์ านหลว าน๊อบพิเศษ หึ หึ หึ สารพั ไม่มีเวลาอ่ะ ที่สำัือ้อรีไรท์นิยาย
ให้เสร็ภายใน 2 อาทิย์นี้ เพราะทาสนพ.เ้าเอาหอทิ่มแทอยู่....อนนี้ัวพรุนไปหม
แล้ว สสารบ้าป่ะ มาูิ....เลืออาบเลยอ่ะ หึ หึ หึ
ุหลาบสีโอโรส สีโปรอผม สีส้มอ่อนๆแม้วยอยิปโสีาวเล็ๆ ริบบิ้นสีรีมูอ่อน
หวาน สายาอนที่เินผ่านผมมีแววสสัยว่าผมมานั่ทำไมรนี้ เพราะมันไม่ใ่แ่สิบ
นาทีหรือหนึ่ั่วโม แ่นี่...มันินเวลาไป 3-4 ั่วโม ผม็ยัอทนรออยู่อย่านั้น เพราะผม
แน่ใว่ายัยัวอวบไม่ผินัผมแน่...
ผมถอนหายใอย่าแรหลัาที่ผมโทรเ้าออฟฟิศยัยัวอวบ นที่ออฟฟิศ
บอเพียว่ายัยัวอวบไม่ไ้มาทำาน ส่วนมือถือนั้นไม่้อพูถึ โทรเท่าไร็ไม่ิ ไม่
เป็นไร...ผมะรอแม้ว่าอนนี้วามมั่นใอผมเริ่มลน้อยลทุที...ทุที
“ุรับ เปิแล้วนะรับ” ายหนุ่มนหนึ่เินเ้ามาบอผม
“ปิแล้วเหรอ” ผมพึมพำเหมือนนไม่ไ้สิ
“รับ วันนี้เราเปิรึ่วันเท่านั้น ุมาิ่ออะไรเหรอรับ” พนัานเถามผม
้วยน้ำเสียที่สสัย
“ผมมาทะเบียน” ผมบอ
“อ้าว แล้วทำไมไม่เ้าไปล่ะ วันนี้น็ไม่เยอะเท่าไร”
“ผมอยเ้าสาว” ผมบอ แววาผมายวามเ็บ้ำ
“เ้าสาว....”
“ผมอัวนะรับ” ผมบอแล้วลุึ้นยืนอย่าเหนื่อยอ่อน
“ุรับ ุ” เสียพนัานเเรียผม แ่อนนี้ผมไม่มีเรี่ยวแร ไม่มีิใะ
สนใอะไรทั้นั้น ผมเินไปที่รถัวเอพร้อมับุหลาบ่อให่ที่ั้ใะเอร์ไพรส์ยัยัว
อวบ ผมวา่ออไม้นั้นลอย่าทะนุถนอม ่อนะเอนหัวพิพนั้วยวามรู้สึที่บอไม่
ถู ผมหลับาเมื่อรู้สึว่าอบาร้อนผ่าว ผมอยาะร้อไห้...น่าำถ้าใรมาเห็นผมอน
นี้ ผู้ายัวให่ มาแมน เร่รึมำลัร้อไห้เพราะถูผู้หิที่ึ้นื่อว่าเป็นเมียนั้นทิ้ให้
อยอยู่ที่อำเภอเพียลำพั ผมที่หว่าิ้วเพื่อที่ะให้น้ำามันไหลย้อนลับไป้าใน...
“ปิ้นนนนนน” เสียแรรถัึ้นนนเินผ่านไปใหันมามอ แ่ผมไม่
สนใ ผมทุบๆที่พวมาลัยรถอย่าโมโห
“ะทิ ทำไมทำับผมอย่านี้ ผมทำอะไรผิ โว๊ย” ผมะโนโวเวอยู่ในรถ
่อนะ้มหน้าฟุบไปที่พวมาลัยแล้ว ผมเ็บเหลือเิน...ทำไมผมะไม่รู้ว่าอนนี้ผมโนยัย
ัวอวบทิ้แล้ว...
“ฮึ่ม...ิะฟันผมแล้วทิ้่ายๆอย่านี้ ผมไม่ยอมหรอ” ผมิในใ่อนะ
ัสินใับรถออไปาที่นี่โยเร็ว ุมุ่หมายอผมือที่อนโัวอวบ...
ผมเปิประูห้อพร้อมับวาสายามอไปรอบๆ ทุอย่ายัอยู่ปิเหมือน
เิม แ่...ผมสัมผัสไ้ถึวามอ้าว้า ไม่อบอุ่นเหมือนเมื่อ่อน
“ะทิ” ผมเรีย
“....” ทุอย่าอยู่ในวามเียบ ไม่มีเสียโ้อบลับมา ผมเินไปเปิประูห้อ
นอน
ผ้าลุมเียสีฟ้ามีลายอไม้เล็ๆระายไปทั่วผืน มีายระย้าเือบถึพื้นนั้น
เรียบึ ผมมอไปรอบห้อ่อนะสะุรู้เสื้อผ้าที่ปิไม่สนิท ผมัสินใเปิ่อนะเบิ
าว้าึ้นแล้วถอยหลัไปนั่บนที่นอนเหมือนนไร้ึ่เรี่ยวแร ผมมอมือัวเอที่ำหมั
แน่นึ้น เสื้อผ้ายัยัวอวบในู้เสื้อผ้านั้นหายไปว่ารึ่....
“ะทิ” ผมพึมพำ ่อนหายหลัไปบนที่นอนพร้อมับใ้ท่อนแนปิที่วาม
เ้มนั้นไว้ ผมเ็บในอเหลือเิน
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแ่ไหน ผมยันายลุึ้นนั่่อนะลาสัารัวเอออ
าห้อนอน เฮ้อ...ผมะไปามยัยัวอวบไ้ที่ไหนเนี่ย ผมไม่รู้ัรอบรัวยัยัวอวบเลย
แม้แ่นเียว ผมหันไปมอรอบๆห้อนี่เป็นรั้สุท้าย ่อนะัใหันลับมา อ้าว...อะไร
เนี่ย ผมมอแผ่นระาษที่แปะิไว้หลัประู ผมึออมาอ่านอย่ารวเร็ว เื่อมั๊ย...ใ
ผมเ้นแรนผมเ็บอไปหมแล้ว
‘เ้านายอทิ ทิเรียไ้แ่นี้ เวลาที่ผ่านมาทิมีวามสุมาเหลือเิน มา
เินว่าที่ทิาหวัไว้ ทิอให้นายมีวามสุับนอนาย อโทษนะที่ทิไม่ทำามำพู
ทิไม่ไ้ไปหานายามที่นัไว้ ว่าที่นายะเห็นโน้นี้ทิไปไลแล้วล่ะ สำหรับแหวนทิอ
เ็บไว้ อย่าน้อย็เป็นสิ่ที่ย้ำเือนว่ารั้หนึ่นายับทิ เรารัันเหลือเิน อย่าามหาทิเลย
เพราะนายะไม่มีวันเอ ทิไม่ไ้โรธอะไร แ่.... ’ ้อวามที่ยัยัวอวบเียนไว้บแ่นี้
พร้อมับระาษที่เป็นรอยนูนึ้นมาเพราะหยน้ำ...หยน้ำา...
ทำไมยัยัวอวบถึทำับผมอย่านี้ ทำไมไม่ถามผมสัำ แล้วนอผมือ
อะไร...ผมไม่เ้าใ ผมไปหมแล้ว แล้วนี่...ผมะเริ่มาที่ไหนี ผมหัน้ายหันวาอยู่ั่ว
รู่่อนะ่อยๆยิ้มออเมื่อสายาผมเห็นรูปนั่น รูปยัยัวอวบับุส้ม ใ่แล้ว...เพื่อนยัยัว
อวบ้อรู้บ้าล่ะ ทำไมผมถึิไม่ออนะ...
“ว๊าย พระุมา อลายเ็นหน่อย่ะ” เสียสาวๆวี๊ว๊ายพร้อมันรูเ้ามาหา แ่
อนนี้ผมไม่สนใอะไรทั้นั้น ผมวาสายามอไปรอบๆห้อ สายาผมไปสะุที่หิสาว
ร่าบาที่หันมามอผมพอี หิสาวนนั้นอ้าปา้า่อนะลุึ้นแล้วเินออไป
“ุส้ม เี๋ยวรับ ผมมีเรื่อะุย้วย” ผมบอแล้วริ่เ้าไปทันที
“อโทษ่ะ ส้มมีประุม่วนพอี” ส้มบอับผมอย่านี้ แ่ผมรู้สึว่าหิสาว
รหน้าำลัโหผม
“ไ้โปร..ุส้ม่วยผม้วย นอาุแล้วไม่มีใร่วยผมไ้” ผมพึมพำ
้วยน้ำเสียที่เศร้าสร้อย
“แ่ส้ม...”
“นะรับ ผมอเวลาุส้มสิบนาทีเท่านั้น” ผมบอแล้วสบาลมโที่มอผม
อย่าอึอั
“ั้นามส้มมา่ะ” หิสาวัสินใ่อนะเินนำผมไปทันที ผมมอไปรอบๆ
ห้ออีรั้ ราวนี้สายาทุู่ที่มอผมนั้นมีแววสสัยและมีำถามมามาย บาที...ผม
้อบอวามริสัที...
ผมนั่มอผู้หิรหน้า้วยสายารอวามหวั ส้มเม้มปา ไม่สบาผมเท่าไร
ทั้ๆที่ใผมอยาะับัวส้มมาเย่าให้ไ้ำอบออมา
“แล้วุพระนายไปหาะทิที่อนโหรือยัะ” ส้มถามผม้วยน้ำเสียแผ่วเบา
“ไปมาแล้วรับ ะทิ...ทิ้ผมไปแล้ว” ผมบอเบาๆ
“....”
“ุรู้ใ่มั๊ยว่าะทิอยู่ที่ไหน ไ้โปรบอผม” ผมับมือเรียวาวนั้นเหมือนเป็นที่
พึ่สุท้าย
“เออ...” ส้ม่อยๆึมือออไปอย่าสุภาพ ผมมอาม....
“อโทษฮะ ผมแ่อยารู้ว่าะทิไปไหน” ผมพึมพำ
“ส้มไม่รู้หรอ่ะ ทิบอแ่ว่า อลาออ แล้วะเียนหมายลาอออีที”
หิสาวบอผมเบาๆ แ่ผมไ้ยินัเน วามหวัอผม...ับมืลแล้ว
“เ้าไม่บออะไรอีเหรอ ไม่บอเหรอว่าไปอยู่ที่ไหน อ้อ...แล้วบ้านรอบรัว
ะทิล่ะอยู่ที่ไหน” ผมถาม
“ทิัวนเียว่ะ มีป้าอยู่ที่เียใหม่ แ่ไม่ไ้ิ่อันนานแล้ว ส้มว่าทิไม่ไป
หรอ่ะ”
“แล้วนี่ผมะทำยัไ ่วยผมิที” ผมถาม้วยน้ำเสียที่เศร้าึม มันเหมือนัน
นหมหนทาไม่รู้ะหันไปทาไหน
“ุพระนาย...ส้มว่าปล่อยทิไปเถอะ่ะ อย่าเสียเวลาามเลย ส้มรู้ถ้าทิัสินใ
อะไรแล้ว ไม่มีวันที่ะเปลี่ยนใ” ส้มบที่หลัมือผมเบาๆ ผมเยหน้าึ้นมอส้ม ไม่อยาะ
เื่อในสิ่ที่ไ้ยิน..
“ุโหผมใ่มั๊ย ุะให้ผมเลิับะทิ่ายๆอย่านี้เหรอ ุไม่เื่อเหรอว่า
ผมรัะทิริๆ ั้แ่ผมรู้ัับะทิผมไม่เยมีใร แล้วูะทิทำับผม” ผมพูออมา
เหมือนนเพ้อเ้อ
“ส้มเ้าใ่ะ แ่....” หิสาวรหน้ามอผม้วยแววาที่เห็นใ ผมเม้มปา
่อนะลุึ้นยืน
“สรุปว่าุไม่บอผมใ่มั๊ยว่าะทิอยู่ที่ไหน” ผมถามเบาๆ
“ส้มไม่รู้ริๆ่ะ ถ้าะทิิ่อลับมาส้มะบอุโยเร็วนะะ” ส้มบอับผม
อย่านี้นะ แ่ผมไม่เื่อหรอ ผมว่า...ส้ม้อรู้แ่ไม่ยอมบอผม
“ไม่เป็นไร ผมะามหาเอ อบุนะฮะ ผมลับ่อนล่ะ” ผมบอแล้วออา
ออฟฟิศยัยัวอวบทันที ออไปอย่านมืแป้าน ไม่มีแสสว่าเลยแม้แ่นิ...
ผมับรถลับอู่อย่านไม่มีหัวใ สายาเหม่อมอถนนไรุ้หมาย ่อไปนี้ผม
ะทำยัไี ผมะเริ่มหายัยัวอวบไ้ารไหน ผมิถึเหุาร์เมื่อวานนี้อนที่ยัยัว
อวบเอาโทรศัพท์มาืน หรือว่า...ยัยัวอวบะเห็นพระุเป็นผม...้อใ่แน่ๆ ไม่ั้นยัยัว
อวบะหนีผมทำไม ยัยัวอวบ้อเ้าใว่าผมมีอะไรับแพรไหมแน่ๆ เวรรรม...ทุที็่า
ั่าถาม แ่ทีเรื่ออาบาายอย่านี้ไม่ถาม ัสินใเอ ิเอแล้วหนีไป ยัย้า
น้ำ...อยูนะถ้าผมเอัวเมื่อไร น่าู ฮึ่ม!!!
“พี่นาย ไหนล่ะพี่ะทิ” ไอุ้ถามึ้นหลัาที่ผมถึอู่เรียบร้อยแล้ว
“ไม่รู้” ผมอบห้วนๆ่อนะเินเ้าบ้านอย่าไม่สนใ ทิ้ให้ไอุ้เาหัวอย่าๆ
“พี่นายบ้าไปแล้ว” เสียมันัแว่วๆลอยมา ผมหันไปมอแล้วี้หน้า เท่านั้น
แหละไอุ้แลบลิ้นใส่ผมอย่าทะเล้นแล้วมุเ้าไปใ้ท้อรถ่อ
“อ้าว พี่นายไปไหนมาทั้วัน” พระุหันมาถาม ผมมอผู้ายรหน้าแล้วอึ้....
“....”
“อะไรพี่นาย ทำไมา้าอย่านั้น” พระุถามผมยิ้มๆ
“ไม่น่าเื่อนายทำับ้าว ใส่ผ้าันเปื้อน” ผมึมำแ่ยัมอพระุไม่วาา
ผู้ายหน้าาว ิ้วเ้ม แววาเ้าูู้แพรวพราว ใส่ผ้าันเปื้อนลายอทานะวันสีเหลือส
ึ่ผมำไ้ว่าผ้าันเปื้อนุนี้เป็นอแพรไหม
“ทำไมล่ะ ผม็อยาเปลี่ยนแปลัวเอบ้าิ” พระุบอยิ้มๆแล้วหันลับไป
น้มอะไระอย่าในหม้ออย่าั้ใ
“ไหมไปไหน” ผมถามแล้วะโูว่าเ้าน้อายัวแสบทำอะไร
“อยู่ในห้อ อนไม่เลิ” พระุบอแล้วทำหน้าแล้วยัไหล่เหมือนไม่สนใ แ่
แววานั้นมีวามสุ ทำไมผมะูไม่ออ
“นรััน อย่าปาแ็นัเลย” ผมพึมพำ
“พี่นาย ผมรู้แล้วว่าผม้อารอะไร” พระุบอผมโยไม่มอหน้า
“ี รู้ใัวเอไ้นั่นีที่สุ” ผมบบ่าหนานั่นแรๆ า็มอ้มุปในหม้อ ว่าไป
แล้วลิ่นหอมวนน้ำลายสอเหมือนันนะ ็ั้แ่เ้าผมยัไม่ไ้ินอะไรเลย มัวแ่ะลอน
ะลอนามหายัยัวอวบนลืมวามหิว...
“แล้วหัวใพี่ล่ะ” พระุหันมาสบา ผมหลบาทันที
“เ้าไปแล้วล่ะ อย่าถามอะไรเพราะพี่ไม่รู้ะอบว่ายัไ ะทิ...หนีพี่ไปโยไม่
บอถึเหุผลอะไรทั้นั้น แ่พี่ไม่ยอมแพ้หรอ พี่ะ้อามหาให้เอนไ้” ผมบอ้วย
น้ำเสียหนัแน่น
“ผมเื่อว่าพี่นายทำไ้ แล้วผมะ่วยอีแรนะ” พระุบอยิ้มๆ ผมพยั
หน้า...พระุะ่วยอะไรผมไ้ล่ะ ไหนะานแสอัวเอ ไหนะเรื่ออแพรไหม
เฮ้อ...เอาเถอะอย่าน้อยน้อายัวแสบอผม็มีน้ำใ
“แล้วเรื่อแพรไหม นายะทำไ่อ แล้วนี่...ไปบัับืนใเ้าหรือเปล่า” ผมถาม
้วยวามเป็นห่ว
“ผมรู้น่าว่าไหมเพิ่ออาโรพยาบาล ผมไม่ไ้ทำอะไรอย่าที่พี่ิหรอ แ่
แล้นิๆหน่อยๆเท่านั้น” พระุบอผม้วยใบหน้ายิ้มริ่ม
“นายะอยู่อย่านี้เหรอ”
“ไม่หรอ ผมะแ่าน....ะประาศแ่าน” พระุสบาผม แววามเ้ม
มุ่มั่น
“อืม นายทำถูแล้ว พี่ีใที่นายิอย่านี้ พี่อัวไปพั่อนนะ วันนี้เหนื่อยทั้
วัน” ผมบอแล้วเินลับไปอย่าเศร้าึม แววามเ้มอพระุมอผม้วยวามเป็น
ห่ว ผมรู้..ถ้าผมเ็บ พระุ็เ็บ้วย...
“อื้อ อึ๊บ” เสียุัในห้อพระุทำให้ผม้อะัเท้า ่อนะแนบหูไปที่
ประูนั่น
“ไหม” ผมเรีย
“นาย นายเหรอ ่วยไหม้วย” เสียนในห้อร้อึ้นมาอย่าร้อนรน ผมเปิ
ประูเ้าไปทันที สิ่ที่ผมเห็นในห้อทำให้ผม้ออ้าปา้า
“ไหม”
“นาย...แะเือให้ไหมที” แพรไหมในสภาพนอนหายอยู่บนที่นอนมีเือมัที่
้อมือทั้้าโยผูปลายเือไว้ที่หัวเีย หน้าเรียวสวยนั้นบูบึ้้วยวามโรธ
“พระุทำอย่าับไหมอย่านี้เียวเหรอ” ผมบอแล้วรีบแะเือที่มั้อมือ
ทั้สอ้านั่นอออย่ารวเร็ว
“อย่าพูถึื่ออีาบ้านั่นให้ไหมไ้ยินเลยนะ ไหมโรธมา” สาวน้อยร่าบอบ
บาลุึ้นนั่พร้อมับลูบรอยแที่้อมือ้วยวามโรธ
“หึ หึ หึ นานๆผมะเห็นไหมโรธอย่านี้ะที” ผมหัวเราะในลำอ เมื่อลูแมว
น้อยที่เยเห็นลายเป็นแม่เสือสาวไปแล้ว ผมมอ้อมือแๆ ไล่ึ้นมาเรื่อยๆนถึเสี้ยวหน้า
้าน้า เ้าัวเม้มปา าวาวโรน์
“ไหม้อเอาืนแน่ๆ พระุะมาทำับไหมอย่านี้ไม่ไ้ อยูนะ แล้วอย่ามา
ว่าไหมใร้ายแล้วัน” แพรไหมัฟันพูหันมาสบาผม
“อย่ามอผมอย่านี้ิ ผมไม่ใ่พระุนะ” ผมบอยิ้มๆ ลำอาวผ่อนั่นเป็น
รอย้ำแๆหลายุ ไอ้เ้าัวแสบแล้ไว้แหละ เฮ้อ...พระุเอ๊ย นายายแน่ๆ...
“ไหมรู้น่า แล้วนี่นายไปไหนมา๊ะแ่ัวะหล่อเลย” แพรไหมมอผม้วยวาม
แปลใ
“ไปอสาวแ่าน” ผมบอ้วยน้ำเสียที่เศร้าสร้อย
“เหรอ ไหนล่ะ สาวสวยที่โีเป็นใรันหนอ” แพรไหมถาม้วยน้ำเสียที่
ื่นเ้น
“ไม่มีแล้วล่ะ เ้าทิ้ผมไปแล้ว เฮ้อ...ผมอัวนะ วันนี้เหนื่อยั” ผมบอแล้ว
เินออไปทันที ผมไม่อยาพูเรื่อนี้อีแล้ว
“นาย...” ผมหันลับมามอสาวร่าบาที่นั่ัวรอยู่บนที่นอนนั่น “เ้มแ็นะ
๊ะ”
“อยู่แล้วล่ะ ไหม็รู้ว่าผมน่ะ...อทนะาย” ผมบอยิ้มๆ
“้ะ”
“อ้อ...อย่าทำให้น้อผมถึายล่ะ ผมมีน้อายนเียวนะ” ผมบอระเ้าๆ
“เี๋ยวเถอะ ไปพัไ้แล้ว้ะ” แพรไหมบอผม้วยน้ำเสียที่บ่บอถึวาม
ห่วใย
ผมปิประูห้อลอย่า้าๆ แล้วพิหลัับบานประูนั่นพร้อมับถอนหายใเฮือให่ วันนี้
ผมรู้สึเหนื่อยริๆ ไม่รู้เหมือนันว่าเรี่ยวแรอผมมันหายไปไหนหม ผมิถึหน้าลมๆ
อยัยัวอวบ ยัยบ้า...ะรู้ัวมั๊ยว่าทำผมเ็บสุๆ ทำให้ผมอ่อนไหวอย่าที่ไม่เยเป็นมา
่อน อย่าให้ผมเอนะ ผมะเอาืนให้สาสมเลย...ใ่ เอาืนให้สาสมน้อร้ออวาม
เมาเลย อยู!!!
***************************************
มิรร๊า...แวนลับ...
หลัาอนนี้ไปแล้ว อาะ้อหายหัวไปสัพั เพราะานถาโถมเหลือเิน ไหนะ
านราษร์ านหลว าน๊อบพิเศษ หึ หึ หึ สารพั ไม่มีเวลาอ่ะ ที่สำัือ้อรีไรท์นิยาย
ให้เสร็ภายใน 2 อาทิย์นี้ เพราะทาสนพ.เ้าเอาหอทิ่มแทอยู่....อนนี้ัวพรุนไปหม
แล้ว สสารบ้าป่ะ มาูิ....เลืออาบเลยอ่ะ หึ หึ หึ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น