วายร้าย...ที่รัก

ลำดับตอนที่ #23 : ตอน 23

วันนี้ผมว่าจะไม่เข้ารีสอร์ต ตั้งใจว่าจะพายัยตัวแสบไปเที่ยวซะหน่อย ตั้งแต่ลืมตามาเนี่ยยังไม่เห็นยัยตัวแสบเลยมัวไปวิ่งเล่นแถวไหนอยู่หว่า...

                “แม่ฮะ เห็นตาหวานหรือเปล่าฮะ” ผมถามแม่ที่นั่งดื่มกาแฟอยู่

                “เป็นผัวเมียกันยังไง เมียไปกรุงเทพฯ ไม่รู้เรื่อง” แม่บอกอย่างไม่สนใจ แต่ผมรู้สึกเหมือนโดนตีแสกหน้ายังไงไม่รู้

                “อะไรนะฮะ ตาหวานเข้ากรุงเทพฯ” ผมถามเสียงดัง

                “งั้นซิ ผัวเมียคู่นี้มันยังไงเนี่ย ไม่เข้าใจเลย” แม่บ่นแต่ก็อมยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าที่เป็นกังวลของผม

                “เออ แล้วตาหวานบอกหรือเปล่าฮะว่าไปกี่วัน” ผมถามแม่ด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนเย็นใจ แต่ความจริงแล้วใจผมมันมีน้ำต้มเดือดอยู่ ร้อนระอุเลยล่ะ

                “ไม่รู้ซิ บอกแต่ว่าจะไปหาพ่อเท่านั้น ก็โทรไปถามซิ จะมาถามแม่ทำไมเนี่ย” แม่ผมแนะ เออ..ใช่ ผมจะมานั่งถามแม่ทำไม สู้โทรสายตรงไปเลยดีกว่า ฮึ่ม..ยัยตัวแสบ เข้ากรุงเทพฯไม่บอกผมเลยนะ กลับมาล่ะน่าดู

                “ฮัลโหล” ผมกรอกเสียงไป พยายามทำใจ นับหนึ่งถึงร้อยเพื่อจะไม่โกรธ

                “อืม” ปลายเสียงตอบกลับมา

                “ทำไมไปกรุงเทพฯไม่บอก ผมจะได้ไปด้วย” ผมถาม

                “ไม่จำเป็นนี่ ฉันไปเองได้” ยัยตัวแสบตอกหน้าผมกลับมา ยัยบ้านี่..ไม่รู้บ้างหรือไงว่าผมอยากไปด้วย

                “ทำไมไม่ปลุกผม ห๊า” ผมยังไม่จบ ก็คนนอนอยู่ด้วยกันแท้ ๆ เอ่อ..ผมหมายถึงนอนอยู่ห้องเดียวกันนะ

                “ปลุกทำไม” ยัยตัวแสบทำเสียงกวน ๆ

                “หวาน เลี้ยวซ้ายใช่มั๊ย” เสียงผู้ชายแว่วเข้ามาในสาย ผมเงี่ยหูฟัง ใครวะ...

                “ค่ะ” เสียงยัยตัวแสบตอบกลับไป

                “ใครน่ะ” คราวนี้เสียงผมเองฮะ ตอนนี้ผมรู้สึกว่าหน้าผมร้อนและควันกำลังออกจากหูผมแล้ว

                “อะไร แล้วจะตะโกนทำไมเนี่ย แสบหูนะ” ยัยตัวแสบแว๊ดกลับมา

                “ผมถามว่าเสียงใคร คุณไปกับใคร บอกมาเดี๋ยวนี้” ผมถามกลับไปอีก รู้สึกเหมือนจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ผมโกรธมาก ๆ ด้วย รู้สึกเลือดขึ้นหน้ายังไงไม่รู้

                “พี่แบงค์เข้ากรุงเทพฯ พอดี ฉันเลยติดรถมาด้วย” ยัยตัวแสบตอบกลับมา เท่านั้นแหละ...เหมือนผมจะหูอื้อ ตาลายปรอทความโกรธพุ่งปี๊ดทะลักจุดเดือดแล้วล่ะ

                “อะไรนะ ไปกับไอ้หมอนั่นเหรอ ทำไมทำกับอย่างนี้” ผมตะคอกกลับไปด้วยความโกรธ

                “โอ๊ย จะบ้าหรือไง ตะโกนมาได้ แค่นี้นะ” ยัยตัวแสบแว๊ดใส่ผมด้วยน้ำเสียงที่ฉุนเฉียว

                “ตาหวาน”

                “ตาหวาน” ปลายสายตัดไปแล้ว มิหนำซ้ำยังปิดเครื่องอีก โอย..ผมอยากจะบ้าตาย ผมมองโทรศัพท์ในมืออย่างโมโห โว๊ย..อะไรกันวะ ทำไมยัยตัวแสบถึงทำกับผมอย่างนี้ ถ้ากลับมาเมื่อไร ผมเอาตายแน่ ๆ ฮึ่ม!!!

                สรุปเมื่อคืนนี้ผมนอนคนเดียว พลิกไปพลิกมาทั้งคืน นอนไม่หลับด้วย ยัยตัวแสบปิดมือถือ ไม่สามารถติดต่อได้ ผมโกรธ!!! ถ้าผมอยู่ในกรุงเทพฯ ผมจะต้องตามจนเจอแหละ เพราะผมไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้อะไรง่าย ๆ ซะด้วย

                “ลูกไม้ วันนี้ไปรีสอร์ตฮันนีมูน ฮัทที่เกาะ....แทนแม่หน่อย แม่กับคุณพงศธรจะปรึกษาเรื่องสร้างรีสอร์ตแห่งใหม่ที่เกาะช้าง เราจะลงทุนร่วมกัน แต่วันนี้แม่ไม่ว่างจริง ๆ เพื่อนแม่มาจากออสเตรเลีย แม่ต้องอยู่ต้อนรับ” แม่บอกผม

                “โธ่ แม่ฮะ ผมไม่อยากไปนี่ เลื่อนนัดเค้าแล้วกันนะฮะ ผมจะอยู่รอตาหวาน” ผมตอบกลับไป อะไรกัน..อยู่ ๆ จะให้ผมไปที่เกาะนู่น ตั้งไกล..อย่างนี้ต้องไปไม่น้อยกว่าสามวันแน่ ไม่เอาหรอก..ผมจะรอยัยตัวแสบกลับมาก่อน

                “ไม่ได้ ไม้ต้องไป แม่นัดเค้าไว้เรียบร้อยแล้ว” แม่บอกพร้อมกับส่งสายตาบังคับมาที่ผม

                “แม่” ผมโวยวาย

                “ไม่ต้องเลย ไป ไปเตรียมกระเป๋าเดี๋ยวนี้ ไม้จะขับรถไปเองหรือจะให้ลุงศักดิ์ไปส่ง หืม” แม่ถามผม

                “ผมขับไปเองดีกว่า เพราะไปถึงนู่นก็ต้องทิ้งรถไว้ แล้วนั่งเรือต่อไปอีก” ผมบอกอย่างเบื่อ ๆ

                “น่า เพื่ออนาคต เผื่อมีหลาน ๆ ไง” แม่บอกผม

                “เฮ้อ..จะมีหรือเปล่าก็ไม่รู้” ผมบ่นอุบอิบ

                “อะไรนะ” แม่หันมาถามผม

                “เปล่าฮะ ผมจะบอกว่าถ้าตาหวานกลับมาแล้ว แม่โทรหาผมด้วยนะ” ผมบอกแล้วเดินขึ้นห้องอย่างซังกะตาย ผมไม่อยากไปนี่..แต่ทำไงได้ ถ้าผมหันกลับมามองแม่ ผมคงรู้อะไรบางอย่าง เพราะแม่ผมยืนยิ้มอย่างมีเลศนัย

                “ไม้เอ๊ย ลูกจะต้องขอบคุณแม่นะเนี่ย ทำเป็นเดินแบบหมดแรง” แม่ผมพึมพำ

                ผมลงจากเรือ เดินลุยน้ำทะเล เหยียบทรายขาวละเอียด นุ่มเท้าดีจัง ผมมาถึงช่วงพระอาทิตย์กำลังตกดินพอดีบรรยากาศสวยมาก ๆ ผมมองกระท่อมหลังกระทัดรัดหลายหลัง เรียงรายอยู่หน้าหาด กระท่อมหลังไม่ใหญ่เท่าไร ชั้นเดียว แต่ละหลังมีระเบียงหน้าบ้าน ซึ่งมีโต๊ะนั่งเล็กๆ มีต้นมะพร้าวและต้นปาล์มที่สูงกว่ากระท่อม ปลูกเรียงรายเป็นแถว มีโคมไฟสีเหลืองนวล ดูคลาสสิคมาก ๆ อาจจะเป็นด้วยสีของไม้กับรูปแบบของกระท่อมนั่น เหมาะกับชื่อรีสอร์ตของเค้าจริง ๆ

                “ฮันนีมูน ฮัท” ผมอมยิ้ม..อยากให้ยัยตัวแสบมาเห็นจัง

                “คุณไม้ เชิญทางนี้ค่ะ” พนักงานสาวสวยเดินมาหาผมในช่วงเวลาที่ผมกำลังดื่มด่ำกับบรรยากาศรอบ ๆ

                “ครับ ที่นี่สวยจังนะฮะ” ผมชม

                “ค่ะ เราเตรียมอาหารไว้ให้คุณที่บ้านพักแล้วค่ะ แต่ตอนนี้ขอเชิญมาที่ล็อบบี้ก่อนนะคะ เชิญค่ะ” ผมเดินตามพนักงานสาวสวยไป พลางมองรูปร่างที่ได้สัดส่วนของสาวน้อยตรงหน้าแล้ว...อืม ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมไม่ปล่อยให้เดินลอยนวลอย่างนี้แน่ ผมเดินเข้าไปที่ล็อบบี้ของรีสอร์ต ซึ่งมีมุมเครื่องดื่ม ที่เปิดไฟสลัว ๆ มีเพลงคลอเบา ๆ บริกรหนุ่มกับบริกรสาวรอให้บริการอย่างเต็มที่

                “เชิญนั่งค่ะ” ผมนั่งลงอย่างงง ๆ  อืม..เค้าบริการกับลูกค้าอย่างนี้ทุกคนเหรอเนี่ย เอ..หรือว่าเพราะเราเป็นหุ้นส่วนหว่า ผมคิดในใจ สักพักมีผู้ชายวัยกลางคนหนึ่งเดินมาหาผม

                “คุณไม้ใช่มั๊ยครับ ผมชื่อพงศธร เป็นเจ้าของที่นี่ครับ” คุณพงศธรยื่นมือมาให้ผม

                “ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณคงรู้แล้วว่าผมมาทำไม” ผมบอกแล้วยิ้ม ผู้ชายวัยกลางคนคนนี้ดูท่าทางใจดี  แววตามีรอยยิ้มอยู่เสมอ

                “ผมทราบครับ ทางรีสอร์ตของเรายินดีมากครับที่คุณสนใจ” พงศธรบอกกับผมอย่างนี้

                “ครับ รีสอร์ตของคุณสวยมากเลย แม่ผมคิดถูกแล้วที่เลือกที่นี่”ผมชมอย่างจริงใจ

                “เชิญดื่มครับ นี่เป็นไวน์ที่เราทำเอง เรามีไร่องุ่นอยู่ที่โคราช ที่นั่นจะส่งออกไวน์ไปต่างประเทศ และจะส่งบางส่วนมาให้กับเราบนเกาะนี้ครับ คุณลองลิ้มรสดูซิครับ” คุณพงศธร ยกแก้วไวน์มาให้ผม ผมรับขึ้นมาแล้วดมกลิ่น    อืม..หอมนะผมจิบไปนิดเดียวพอให้รู้รสทั่วทั้งปาก

                “อืม รสดีมากครับ น่าสนใจมาก ๆ บางทีผมอาจจะต้องสั่งไวน์ของคุณไปที่รีสอร์ตผมบ้างแล้วล่ะ” ผมบอก

                “ยินดีครับ สำหรับอาหารและไวน์ ผมให้พนักงานไปส่งที่บ้านพักแล้ว นี่กุญแจครับ ขอให้มีความสุขกับการมาพักที่ฮันนีมูน ฮัทของเรานะครับ” ผมรับกุญแจบ้านมาอย่างงง ๆ รู้สึกแปลก ๆ แต่ก็เอาเถอะ...เดี๋ยวนี้ต้องต่อสู้กันด้วยการบริการแหละ ถ้าบริการดี ลูกค้าก็จะติดใจแล้วบอกต่อ ผมคิดอย่างนั้นนะ

                “ขอบคุณครับ แล้วเจอกันพรุ่งนี้ครับ” ผมบอกก่อนจะเดินไปบ้านพักอย่างมึน ๆ อะไรกัน..ผมดื่มไปแค่แก้วเดียวเอง ทำไมรู้สึกมึน ๆ แฮะ ผมสะบัดหัว..เปิดประตูบ้านพัก อืม..สวยจริง ๆแหละ ผมว่าไอ้หลังที่ผมอยู่นี่มันต้องเจ๋ง กว่าเพื่อน เพราะดูแล้วมันใหญ่กว่าทุกหลัง ที่สำคัญมันตั้งอยู่ในมุมที่มองเห็นทะเลรอบทิศเลยล่ะ สวยสุด ๆ เลย ผมกล่าวขอบคุณพนักงานที่เดินมาส่งผม

                “เฮ้อ..สบายจัง” ผมหงายหลังไปบนที่นอนนุ่ม ๆ แล้วหลับตา เหนื่อยกับการเดินทาง แต่พอมาเจอบรรยากาศแบบนี้แทบจะหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลย อาบน้ำก่อนดีกว่า..เดี๋ยวเผลอหลับไป แย่เลย..ว่าแล้วผมก็ลุกทันที ถอดเสื้อผ้าอย่างไม่สนใจใคร ก็ผมอยู่คนเดียวนี่จะอายใคร หึ หึ หึ ผมเดินตัวเปล่า เข้าห้องน้ำ แต่สิ่งที่อยู่ในห้องน้ำนั้น ทำให้ผมต้องเบิกตากว้างขึ้นกว่าเดิม เมื่อคนที่อยู่ในห้องน้ำหันกลับมามองหน้าผมแล้วมองไล่ไปเรื่อย ๆ จนถึงจุด...ของผม เท่านั้นแหละ แม่คุณก็หลับหูหลับตาร้องลั่นกระท่อมเลย

                “อ๊าย ไอ้บ้า ไอ้บ้า เข้ามาได้ไง” ยัยตัวแสบร้องลั่นพร้อมกับนั่งคุดคู้อยู่บนพื้น ใช้มือปิดในจุดสงวนที่ไม่อยากให้ผมเห็น

                “ตาหวาน มาได้ไงเนี่ย” ผมยังตะลึงไม่หาย

                “ฉันซิต้องถาม แล้วยังมายืนอยู่ได้ ออกไป๊ น่าเกลียดที่สุดเลย” ยัยตัวแสบไล่ผม พร้อมกับใช้มือปิดตา นั่นแหละ..ผมถึงได้รู้ตัว ว่าผมเปลือยต่อหน้ายัยตัวแสบ

                “แว๊ก” ผมร้องแล้วออกจากห้องน้ำทันที ตาย...ตาย...ตาย..ยัยตัวแสบเห็นของผมหมดแล้วซิเนี่ย ผมเห็นหน้ายัยตัวแสบเมื่อกี้แล้วอดขำไม่ได้ ตาโตนั่นเบิกกว้างเป็นสิบเท่าได้มั๊ง อย่างว่าแหละ..คงไม่เคยเห็น

                ผมหยิบผ้าเช็ดตัวมานุ่งแล้วคิดถึงร่างกายยัยตัวแสบที่มีหยดน้ำเกาะไปทั้งตัว เซ็กซี่เป็นบ้าเลย...แต่ผมไม่ทันได้เห็นอะไรหรอกนะเพราะยัยตัวดีนั่งลงซะก่อน เสียดายจัง ว่าแต่ว่ายัยตัวแสบมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงนะ ผมคิดแล้วหน้าของแม่ก็แว๊บเข้ามาในหัว หึ หึ หึ ต้องเป็นฝีมือแม่ผมแน่ ๆ แสบจริง ๆ แต่ผมก็ถูกใจนะ กลับไปคราวนี้คงต้องให้รางวัลใหญ่ซะแล้ว หุ หุ หุ