รอยแค้น

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

เวลา 23.00 

" โตโน่ ภาคิณ"  หนุ่มหล่อผู้มีหัวใจรักการท่องเที่ยว ตามต่างจังหวะเพราะเบื่อแสงสีในเมืองกรุง การรถจี๊ปคู่ใจในเวลาค่ำ บรรยากาศมันก็แอบวังเวงเล็กๆ รถจี๊ปยังคงขับเคลื่อนต่อไปตามถนนเปลี่ยว จนกระทั่ง สายตาของคนขับได้สะดุดกับเหตุการณ์บางอย่างตรงข้างทาง

"รถ คว่ำนี่หว่า" ด้วยวิสัยพลเมืองดีที่มีอยู่ติดตัวโตโน่จึงไม่รอช้าที่จะกระโดดลงไปช่วยเหลือผู้ประสบอุบัติเหตุ รถคันนี้ผู้โดยสารมาคือคุณธัญ อัญชุลีธิวัฒน์ และ ภรรยา เจ้าของไร่อัญชุลีธิวัฒน์ที่ดินที่มีมูลค่ามหาศาลที่ใครๆก็ต่างหมายปอง โตโน่วิ่งไปเกาะที่ประตูฝั่งคนขับ ที่คุณธัญนั่งอยู่ 

"คุณ คุณ เป็นยังไงบ้างครับ" 

สายตาคุณธัญมองโตโน่ด้วยความหวังสุดท้ายของคนที่กำลังจะสิ้นใจ

"สะ สะ สันต์" คำสุดท้ายที่คุณธัญพยายามรวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายแล้วพูดออกมาก่อนจะหมดสติไป โตโน่พยายามปลุกเรียกเพื่อให้คุณธัญได้สติแต่ไม่ก็ไม่เป็นผลแต่อย่างใด

คุณธัญ และ ภรรยา ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล แต่นั่นก็สายเกินไปเสียแล้ว เพราะทั้งคู่เสียชีวิต

**************************

งานศพของทั้งคู่ถูกจัดขึ้น การจากไปของทั้งคู่สร้างความเสียใจให้ คา คุ้ง และอมิตา เป็นอย่างมาก

"พี่คะ หลับให้สบายนะคะ ไม่ต้องห่วงอะไรอีกแล้ว เดี๋ยวทาจะดูแล หลานๆเองค่ะ" อมิตาจับที่โลงศพ นัยต์ตามีน้ำใสๆคลอจมแทบจะกลั่นไม่ไหว แต่ก็ต้องฝืนทำตัวให้เข้มแข็ง เพราะเมื่อไม่มีพ่อแม่แล้ว เธอก็เปรียบเสมือนที่พึ่งสุดท้ายของคชาและคุ้ง

เด็กทั้งสองเดินเข้ามากอดอมิตาทางด้านหลัง

"อาทา ครับ ทำไมพ่อกับต้องทิ้งพวกเราไปด้วย" คุ้ง หนุ่มน้อยดูด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พร้อมกับน้ำตาที่นองเต็มใบน้ำ

"ไม่เป็นไรนะ ยังไงเธอสองคนก็ยังมีอาอยู่ท้งคนนะ" ในที่สุดก็ไม่สามารถที่จะเก็บกลั้นเอาไว้ได้ ทั้งสามคนกอดกันร้องไห้

"เอ่อ ขอโทษนะครับ พวกคุณเป็นญาติของผู้เสียชีวิตใช่มั๊ยครับ" ชายหนุ่มที่เพิ่งมาถึงงานเอ่ยถาม

"ค่ะ"

"ผม ภาคิณนะครับ ผมเป็นคนผู้อยู่กับเค้าก่อนจะเสียชีวิต ก่อนจะสิ้นใจเค้าพูดกับผมคำหนึ่ง ผมคิดว่ามันน่าจะมีประโยชน์กับพวกคุณนะ"

"คำว่าอะไรครับ" คชาถามอย่างสนใจ

"สันติ์ ครับ" สิ้นคำพูดของโตโน่ทั้งสามคนก็เข้าใจทุกอย่างทันที เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา มีเพียงพ่อเลี้ยงสันติ์คนเดียวเท่านั้นที่มีปัญหากับคุณธัญ เพราะต้องการจะคลอบคลองที่ดินไร่อัญชุลีธิวัฒน์

***************************

ฟังจากที่พระเริ่มสวด พ่อเลี้ยงสันติ์ก็ได้เข้ามาในงานพร้อมด้วยเต๋าและเป็ดลูกชายทั้งสองที่เดินตามหลังเข้ามา เพียงเท่านั้นก็ทำให้คชาถึงกับตบะแตก

"นี่พวกแกยังกล้ามาที่นี่อีกหรอ" คชาลุกขึ้น ขวางหน้าพ่อเลี้ยงสันติ์ พร้อมกับขึ้นเสียง

"ใจเย็นๆลูกคชา" อมิตาและคุ้งคอยปลามคชาไว้ เต๋าและเป็ดยกมือไหว้อมิตา อมิตารับไหว้ตามมารยาทแต่ก็ไม่ได้มองหน้าทั้งสองคน

"ทำไมพูดกับลุงอย่างนั้นล่ะคชา" พ่อเลี้ยงพูดจาท่าทางดูไม่ทุกข์ร้อนอะไร ออกจากรื่นเริงซะด้วยซ้ำ

"ไม่ต้องมาแสร้งพูดดีเลยนะ ถึงแกจะฆ่าพ่อแม่ฉันได้ แต่แกก็ไม่มีวันได้ครอบครองไล่อัญชุลีธิวัฒน์หรอก ค่อยดูฉันจะเอาแกเข้าคุกให้ได้" คำพูดของคชาทำให้แขกในงานมองหน้ากันเลิกลั่ก

"อ๋อ หรอ แต่พอดีลุงไม่ได้ทำอะไรอ่ะนะ วันนี้ท่าจะดูไม่ค่อยดีแล้ว ลุงขอตัวก่อนแล้วกัน หึหึ" พ่อเลี้ยงยังดูไม่ทุกขืร้อนอะไรเหมือนเดิม แถมยังแอบมีแววตาของควงามสะใจอีกด้วย

"พ่อครับ พ่อกลับไปก่อนนะครับ เดี๋ยวผมกลับเป็ดขออยู่ที่นี่ก่อน" 

"เอางั้น ก็ตามใจ แต่ก็ระวังหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวหมาบ้ามันจะกัดเอา" พ่อแลี้ยงแยกตัวออกไป แต่คายังอาวะวาดไม่จบ

"พวกแกออกไปกันให้หมด" คชาขว้างปาสิ่งของที่หาได้ใหล้ตัวใส่ทั้งเต๋าและเป็ด

"คชากำลังเข้าใจผิด อยู่นะ พ่อเต๋าไม่ได้ทำจริงๆ"

"ไม่ต้องมาพูดยังไงพ่อลูกกันมันก็ต้องเข้าข้างกัน" คชาสะบัดวิ่งออกไปจากงานเต๋าก็กะจะวิ่งตามไป แต่อมิตาห้ามไว้ซะก่อน

"อาว่า เต๋าปล่อยให้คชาเค้าอยู่คนเดียวซักพักเถอะนะ"

"คุ้ง" เป็ดกล้าๆกลัวๆที่จะสบตาคุ้ง ได้จับมือ เป็นการแสดงความเสียใจ แต่ปฏิกิริยาโต้ตอบคือการที่คุ้งชักมือกลับไป ไปพูดอะไรออก แล้วเอาตัวไปหลบหลังอมิตา

"คุ้ง"

****************************