คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : FRIENDSHIP : 2
2
“ไอ้บ่าววี !!!” เสียงแหลมตะโกนเรียกเจ้าของชื่อที่กำลังนอนเอาหมอนอุดหูทำเป็นไม่ได้ยินเหมือนทองไม่รู้ร้อน ประตูบานใหญ่ถูกมือเคาะแล้วเคาะอีก แต่ไม่มีท่าทีว่าเจ้าของห้องจะลุกขึ้นมาเปิดแม้แต่นิด
“โอ้ยย ไรของมึงแต่เช้าวะ? คนจะนอน” วีตะโกนผ่านประตูที่มีอีกคนคอยยืนเคาะอยู่อย่างรำคาญใจ
“เชี้ยยย มึงกลับมาอยู่กับกูเหมือนเดิมเหอะซูก้าฮยองแม่งงขี้บ่นฉิบบ! กูจะทนไม่ไหวแล้วเนี่ยย นะเพื่อนนน”
“ไม่ใช่เพื่อน ! บอกแล้วไงว่าเราเลิกเป็นเพื่อนกันแล้วน่ะ !” พอได้ยินจีมินพูดแบบนั้น วีก็เผลอพูดตอบกลับไปโดยที่ตัวเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้ตอบกลับไปแบบนั้น
“เออหน่า นี่กูขอร้องมึงขนาดนี้แล้ว ใจอ่อนที่เถอะ คิมแทฮยองอ่า”
“...”
“ถ้ามึงยอมกลับมาอยู่กับกูนะ กูจะยอมทำตามมึงทุกอย่างเลย !”
เมื่อได้ยินแบบนั้นแล้ว คิมแทฮยองก็ค่อยๆลุกขึ้นมาก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตู ยอมทำตามทุกอย่างั้นหรอ? รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นกลางหน้าสวย
นายบอกเองนะ ว่าจะยอมทำตามทุกอย่าง..
แล้วจะเสียใจที่พูดออกมาแบบนี้...
“แต่ตอนนี้กูรำคาญมึงว่ะจีมิน” ประตูที่จีมินยืนพิงอยู่ถูกเปิดออกอย่างกะทันหัน กลายเป็นว่าเจ้าตัวหน้าคะมำไม่เป็นท่า
“เฮ้ยย มึงจะกลับไปอยู่กับกูแล้วหรอเพื่อนน” เสียงเล็กพูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้น ยิ้มแก้มปริอย่างกับเด็กน้อยไม่มีผิด
“ก็ช่วยไม่ได้หนิ รักษาสัญญาที่นายพูดเมื้อกี้ด้วยนะ”
“อะ อ้ออ โอเคทำไรดี? เลี้ยงข้าว? ซื้อของให้ หรืออะไรล่ะ?”
“ไว้คิดออกแล้วฉันจะบอกนายก็แล้วกันนะ..”
หนอยยย ทำเป็นลืมเรื่องที่ฉันพูดเมื่อสองวันก่อนหรือยังไงกัน ปาร์คจีมิน ! เล่นเรียกย้ำๆอยู่ทั้งวัน ว่าเพื่อนอยู่นั่นแหละ มันก็อดหงุดหงิดขึ้นมาไม่ได้เมื่อมันไม่เป็นไปตามที่ต้องการสักอย่าง !
“เพื่อนน”
“หยุด! ตั้งใจจะกวนประสาทหรือไง? ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่เพื่อนน่ะ” นิ้วเรียวยกขึ้นมาชี้คนตรงหน้าด้วยความโมโห จีมินเบิกตากว้างด้วยความตกใจก่อนจะพูดต่อว่า
“ง่า.. ก็มันชินนี่หว่า จะให้กูเรียกมึงว่านายท่านหรือยังไงกันวะ?”
“เรียกชื่อกูก็ได้นี่ อย่ายั่วโมโหนักนะ.. เดี๋ยวจะหนีไปให้ไกลเลยนี่”
“คิมแทฮยองอ่า ไม่เอาแบบนั้นนะเว้ย กูมีมึงแค่คนเดียวเท่านั้นนะเว้ย... ถึงจะอึดอัดแต่ก็ช่วยอยู่กับกูหน่อยเถอะ”
หืม? ทำพูดชวนคิดแบบนั้นมันอะรายยย?
“ฮะ ฮี่ม.. อะเอออ แล้วก็ไม่ต้องมาทำเสียงและท่าทางที่ออดอ้อนแบบนั้นด้วยเห็นแล้วมัน.. แหยงว่ะ” วีทำปั้นหน้านิ่ง ก่อนจะตอบไปเสียงเรียบ
หลังจากที่บอกหมอนั่นว่าชอบไป.. ทำไมว่ามันรู้สึกว่าหมอนั่นจะเพิ่มดีกรีความขึ้นอ้อนหนักกว่ากว่าล่ะ? หรือว่าอยากจะแกล้งคืนงั้นหรอ?
“ก็เห็นบอกว่าชอบกูนี่หว่า... ก็แค่อยากเห็นมึงใจละลายต่อหน้ากูก็แค่นั้นแหละ” จีมินยกไหล่ขึ้นเบาๆ ก่อนจะส่งยิ้มให้อีกคนอย่างทะเล้น
“นะ นี่มึงแกล้งกันหรอวะ?”
“ก็ชอบที่มึงเป็นแบบนี้นี่หว่า มันตลกดี ก๊ากกก”
“เรื่องแกล้งชาวบ้านนี่เก่งจังนะ!”
“มึงนั่นแหละที่ชอบแกล้งกูอยู่บ่อยๆ ขอเอาคืนให้เจ็บแสบเลยก็แล้วกัน.. คิมแทฮยองอ่า”
“ตะ ตอนนั้นมึงยังบอกว่าไม่ได้ชอบกูอยู่เลยนี่”
จีมินไม่พูดอะไร ได้แต่ยักคิ้วให้คนตรงหน้าอย่างกวนประสาท ทำให้วีแทบอยากจะกรีดร้องออกมาดังๆให้กับความกวนโอ้ยของอีกคน
ใบหน้าสวยแดงก่ำด้วยความเจ็บใจ ความอาย... มือหนากำแน่น
“ไม่รู้ดิ แต่.. ใจคนเรามันเปลี่ยนกันได้นะ.. จะไม่ลองเปลี่ยนใจกูดูหน่อยหรอ?”
“อ่อย”
“ห้ะ?”
“มึงอ่อยกูหรอ?”
“หื้มม ยั่วต่างหากล่ะคนสวย”
“มันก็ทั้งอ่อยทั้งยั่วแหละว่ะ!”
“ก็ทำให้กูชอบมึงให้ได้ก็แล้วกัน.. พยายามเข้าล่ะ เพื่อน..”
ความคิดเห็น