คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : FRIENDSHIP : 8
8
ฟิ้ววว เสียงลมพัดผ่านความเงียบที่เข้ามาปกคลุมในชั่วขณะ
“อะ เอ่อ คือผม...”
“หึ นายไม่ต้องพูดอะไรหรอก พวกฉันรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้” วีที่กำลังจะอ้าปากอธิบายความจริงถึงกับต้องรีบเอามือขึ้นมาปิดปาก เพราะสายตาของลีดเดอร์สายโหดที่มองมาอย่างกับจะฆ่าทางสายตา
“ผมขอโทษฮยอง... แต่พวกเราชอบกันจริงๆนะฮยอง เนอะๆ” วีหันมาส่งสายตาให้เพื่อนสาว ที่กำลังลวนลามจีมินทางสายตาอยู่ ยัยเพื่อนบ้า...
“ห้ะ เออใช่ค่ะๆ” ร่างเล็กที่กำลังสนใจจีมินอยู่ สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะตอบอย่างลกๆ ปากเล็กเบ้ปากแขยงกับคำพูดหวานเลี่ยนของอีกคน
“นี่มาอิ ชอบวงพวกเราสินะ เมนใครล่ะ? โอป้าใช่ม้า ?” เจโฮปพูดแซวขึ้นมา เมื่อเห็นบรรยากาศตึงเครียด
“เปล่าค่ะ ฉันเมนจีมินโอป้าค่ะ” คนตัวเล็กตอบเสียงใสก่อนจะส่งยิ้มเหนียมอายให้จีมิน เจโฮปหัวเราะหน้าแห้ง ไม่น่าพูดแบบนั้นออกไปเลย ทำร้ายตัวเองแท้ๆเก็บเศษหน้าแทบไม่ทัน...
“อืมม งั้นหรอ?” จีมินยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ เสไปมองคิมแทฮยองที่กำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟที่แฟนตัวเองไปบอกชอบคนอื่น มันไม่ใช่เพราะหึง แต่เป็นเพราะเสียหน้าต่างหากล่ะ
มือหนาดึงข้อมือเล็กของมาอิมากระทันหัน กลายเป็นว่าตอนนี้เธอกำลังกอดกับจีมินอยู่ เหล่าเมมเบอร์ไม่พูดอะไรได้แต่ยิ้มแทน เพราะรู้ว่านี่เป็นการยั่วโมโหคิมแทฮยอง
“โอ้ะ ขอโทษครับ แบบนี้แล้วกันนะ” พูดแล้วจีมินก็อุ้มคนตัวเล็กให้มานั่งบนตักของตัวเอง ผมยาวสาวถูกหยิบขึ้นมาดมกลิ่นเบาๆ ก่อนจะยื่นหน้าหล่อไปหอมแก้มเธอเบาๆ
“ปล่อยแฟนกู” วีเดินมาดึงแขนมาอิ แต่ว่าจีมินยิ่งกอดรัดเธอแน่มากกว่าเดิมอีก คนโดนกอดหน้าแดงเป็นมะเขือเทศสุก บอกได้คำเดียวว่าฟินนน
“โอเคๆ พวกนายพอกันแค่นี้เถอะ จะเอาฉันมาเป็นไม้กันหมา... ทำไมวะ?” เมื่อฟินจนพอแล้ว เธอก็ลุกขึ้นออกจากตักจีมินก่อนจะหันมามองหน้าเพื่อนชายของตัวเองที่โกรธจนหน้าแดงก่ำ
“มึงเป็นแฟนกูนะเว้ย ทำไมทำแบบนี้อ่ะ” มือหนาดึงร่างเล็กมากอดแน่น
“เฮ้อ กูรู้ว่ามึงคบกับกูเพราะจะประชดจีมิน เลิกทำแบบนี้เหอะ ก่อนที่เรื่องมันจะปานปลายไปมากกว่านี้” ร่างเล็กพูดขึ้นมาเบาๆ ทุกคนได้แต่ด้วยความเงียบ ความรู้สึกเหมือนกำลังดูซีรี่ย์...
“เชี้ย แต่กูรู้สึกดีนะเว้ย ตอนที่มึงปลอบกูอ่ะ ไม่งั้นกูคงไม่ขอคบไปทั้งแบบนั้นหรอก จริงอยู่ที่กูคบเพราะประชด แต่กูก็รู้สึกดีกับมึงจริงๆนะเว้ย”
“จะบ้าตาย เลิกเว้ยเลิก กูชอบมึงแบบนั้นไม่ได้หรอก เราเป็นเพื่อนกันนะเว้ย นี่กูอุตส่าห์สละจีมินให้มึงแล้วนะ ไม่เอาอ่อ?” เธอพูดติดตลกตามเคย ถึงจะชอบมากแค่ไหน... แต่สำหรับเธอแล้ว เพื่อนก็เป็นสิ่งสำคัญอยู่ดี... แล้วอีกอย่างท่าทางว่าจีมินก็ชอบวีเหมือนกันด้วย...
“กูหล่อนะเว้ย ทำไมมึงไม่ชอบวะ กูล่ะไม่เข้าใจมึงจริงๆ” วีพูดพลางคลายกอด ปล่อยให้เธอเป็นอิสระ ใบหน้าหล่อยิ้มบางๆ
“เลิกดราม่าแล้วไปนั่งแดกเหอะ เสียของหมด มึงดูพวกพี่ๆดิ กินจะหมดอยู่แล้ว กูกลับก่อนนะเว้ยแล้วเจอกันใหม่ โอป้าฉันกลับแล้วนะ ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะ ฉันฟินมากกก” เธอพูดแล้วก็เดินออกจากร้านไป ขอให้โชคดีนะเพื่อน....
“แทฮยองมึงจะไปไหน กูบอกให้หยุดจะเดินหนีกูไปถึงไหน ยังไงก็หนีกูไม่พ้นหรอกน่า” วีพูดพลางเดินตามอีกคนที่กำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่ง เมื่อเห็นว่าเดินตามแบบนี้แล้วไม่ทันแน่ๆ จีมินก็เลยเปลี่ยนเป็นวิ่งแทน
คิมแทฮยองสับสนกับตัวเองมาก ไม่รู้ว่าชอบผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่แล้วที่รู้สึกกับมาอิตอนนั้นคืออะไร? หรือเพราะว่าตอนนั้นกำลังอ่อนไหว อารมณ์เลยพาไปแบบนั้น? ทำไมต้องลังเลไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ
“กูไม่รู้ความรู้สึกตัวเองว่ะ กูสับสน” จู่แทฮยองก็หยุดกระทันหัน ทำให้คนที่วิ่งตามมาติดๆ หยุดแทบไม่ทัน มือเรียวจับหน้าอกด้วยเองด้วยความเจ็บปวด หัวใจข้างซ้ายเหมือนถูกบีบ
คิ้วหนาบนหน้าหล่อขมวดคิ้ว มือหนายื่นไปจับมือเรียวมาจับหน้าตัวเองเบาๆ วีมองหน้าอีกคนก่อนจะเอาหัวคนกับหน้าผากคนเบาๆ
“มึงฟังนะ มึงชอบกู”
“แล้วทำไมกูถึงได้รู้สึกดีกับมาอิได้วะ?” วีเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย
“เรื่องฉันจะไปรู้มั๊ยล่ะ? แต่ตอนนี้มึงต้องกลับมาชอบกูเหมือนเดิม ไม่สิต้องมากกว่าเดิมด้วย” พูดแบบนั้นแล้ว คนหน้าสวยก็ถูกปิดปากด้วยสัมผัสที่บางเบาและแสนหวาน...
ยาก... ที่จะปฏิเสธความรู้สึก... ลิ้นร้อนตวัดควานหาความหวานอย่างหลงไหล แทฮยองหันหน้าใบองศาโดยอัติโนมัติ จูบที่แสนหวาน... อยากจะหยุดเวลาไว้ตรงนี้...
ต้องขอบคุณเพื่อนรักที่ร่วมมือ...
นายตกหลุมพลางฉันแล้วล่ะ
ปาร์คจีมิน...
ความคิดเห็น