คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : FRIENDSHIP : 4
4
ใบหน้าสวยของคิมแทฮยองเงยหน้ามองนาฬิกาที่ติดอยู่บนผาผนังของห้องซ้อมเต้น ทิ้งร่างกายตัวเองนอนแผ่หราตรงพื้น ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อจากการซ้อมเต้น
หลังจากที่กลับมาจากงานถ่ายแบบแล้วก็ยังต้องซ้อมเต้นเพื่อนเตรียมความพร้อมสำหรับงานโชว์เคสที่จะต้องจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้เช้าเวลาเก้าโมงเช้า
“เอ้าๆ เลิกซ้อมกันได้แล้ว นี่มันก็ตีสามแล้วนะพวกนายจะหักโหมซ้อมกันเป็นบ้าเป็นหลังแบบนี้ทำไม? เดี๋ยวก็เดี้ยงก่อนขึ้นโชว์ซะหรอก รีบๆไปพักผ่อนกันได้แล้ว!” เมเนเจอร์เปิดประตูห้องซ้อมขึ้นมาก่อนจะพูดสั่งเมมเบอร์ทุกกันด้วยเสียงที่อ่อนใจ
ก็รู้ว่าพยายามที่จะทำงานออกมาให้มันดีที่สุด.... แต่การที่หักโหมแบบนี้ มันจะเกิดความผิดพลาดมากกว่าที่จะสมบูรณ์
“ตะ แต่ผมว่าผมยังเต้นได้ไม่ดีเท่าไหร่เลยอ่าครับ” วีพยายามพูดทั้งๆที่จะไม่มีแรงพูดอยู่แล้ว มันต้องทำได้ดีกว่านี้สิ...
เมเนเจอร์มองหน้าวีอย่างอ่อนใจก่อนจะส่ายหน้าแทนคำตอบที่จะพูดออกไป พอได้ยินแบบนั้นแล้ว เมมเบอร์ก็ต่างแยกย้ายออกจากห้องซ้อมเพื่อกลับไปหอพักที่อยู่ไม่ไกลนักจากค่าย
เสื้อกล้ามสีขาว พอดีตัวถูกถอดออกจากร่างกายที่เต็มไปด้วยเหงื่อ ก่อนจะโยนไปที่ตะกร้าที่อยู่มุมขวาของห้องพัก เผยร่างกายสวย ผิวสีแทนที่อยู่ภายใต้เสื้อผ้านั้น
เสียงน้ำกระทบพื้นเป็นระยะๆ มือเรียวยื่นไปกดสบู่เหลวมาถูตัวทำความสะอาดร่างกายอย่างลวกๆ รีบชำระความสกปรกและความร้อนออกจากร่างกายสักที เพื่อจะได้พักเอาแรงไว้ทำงานต่อในวันพรุ่งนี้
คิ้วเข้มบนใบหน้าเรียวสวยได้รูปขมวดเป็นปม จ้องมองเจ้าคนที่นอนแผ่หลาบนเตียงของคนอื่นอย่างหน้าไม่อาย วียกขาไปสะกิดตัวต้นเหตุแทนคำเตือนก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดผมที่เปียกจากการสระผมมาหยกๆ
“จะนอนก็รีบไปอาบน้ำซะก่อนสิ สกปรกชะมัด”วีหย่อนก้นนั่งลงบนเตียงข้างๆอีกคนที่นอนอยู่
“ขี้เกียจอ่ะ ขอนอนทั้งแบบนี้เลยเถอะ กูเหนื่อยมากเลยยย” จีมินพูดเสียงออดอ้อนก่อนจะหันมาทำหน้าเป็นลูกหมาชิวาวาเรียกคะแนนความสงสารจากอีกคน
“ถ้ามึงไม่ไปอาบน้ำ เตรียมตัวออกไปนอนนอกห้องได้เลย”
“คิมแทฮยองอ้ะ” จีมินลุกขึ้นมากอดคนสวยที่นั่งอยู่บนเตียง จ้องมองผิวคล้ำๆบนร่างก่ายของคิมแทฮยองช่างดูเหมาะเจาะกับผ้าขนหนูสีๆขาวที่พันอยู่บนเอวค่อดๆนั้นเสียจริง
คิดไปจมูกก็สูดดมร่างกายที่ตัวเองที่กำลังกอดไป ผ้าขนหนูนี่มันช่างเกะกะจริงๆเลย
“ปล่อยกู ถ้ามึงไม่อยากที่จะตายก่อนไวอันควร” วีหันไปมองเจ้าตัวต้นเหตุอย่างปลงๆ แต่หมอนั่นไม่ได้เกรงกลัวสักนิด แถมยังกอดแน่นกว่าเดิมซะอีก
“มึงฆ่ากูไม่ลงหรอก เพราะกูคือหัวใจของมึง...”
“พะ พูดห่าไรมึง? อยากจะอ้วกว่ะ แต่เสียดายข้าวที่กินไป”
“นี่กูพูดแบบนี้เพื่อจะให้มึงใจสั่นโดยเฉพาะเลยนะเว้ย ไม่รู้สึกอะไรเลยอ่อ?”
“เออเดะ เก็บคำพูดพวกนี้ไปพูดให้ควายฟังเหอะ”
“ระวังคำพูดหน่อยดิ มึงเกลียดกูมากหรือไงวะ?”
“ไม่รู้ตัวหรือไง? สมองมีก็คิดเอานะ”
คำพูดแต่ละคำของวีมันยิ่งแสดงถึงความรังเกียจ และความต้องการผลักไสได้ชัดเจน จนจีมินอดไม่ได้ที่จะเจ็บคำกับพูดที่ออกมาจากปากของวี
“อะ โอเค งั้นกูไปอาบน้ำก่อนก็ได้”คนได้ยินถึงกับพูดไม่ออกเมื่อได้ยินสิ่งที่วีพูดออกมา แขนแกร่งก่อนจะคลายกอดปล่อยให้อีกคนเป็นอิสระ และเดินไปหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไป
“ทำหน้าแบบนั้นขี้โกงชะมัด... ทีตอนมึงปฏิเสธกูอย่างไรเยื่อใยตอนนั้นล่ะ?” วีพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก็จริงอยู่ที่คำพูดของวีมันแรง.. แต่ถ้าเทียบคำพูดแรงๆ กับคำปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย การโดนปฏิเสธแบบนั้นมันร้ายแรงกว่าไม่ใช่หรือยังไง?
ยังไงซะ คนที่ผิดก็ไม่ใช่คิมแทฮยองอยู่ดีแหละ... หมอนั่นเองต่างหากที่เป็นคนทำร้ายจิตใจก่อน โดนแบบนี้ซะบ้างจะได้รู้ถึงความเจ็บปวดที่กูได้รับจากมึงในตอนนั้น
ไม่รู้ว่าหมอนั่นจะพยายามเข้าใกล้เพราะอะไร?
แต่จะมาทำสนุกกับความรู้สึกของคนอื่นล่ะก็....
คิมแทฮยองคนนี้นี่แหละ..
กูจะเป็นคนที่ทำให้มึงเจ็บเจียนตายเอง...
ความคิดเห็น