คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อุโมงค์แห่งความหลัง
อุโมงค์อยู่ที่นั่นเอง จุนโซสูดลมหายใจเข้าลึกอย่างลืมตัว ขอเพียงแต่ลอดเข้าไปในอุโมงค์ อดีตอันชวนให้หวนลำลึกราวกับจะยังคงอยู่ที่นั่น นั่นคือช่วงวัยเยาว์ที่โตมาพร้อมกับอึนโซ จุนโซเดินเข้าไปใกล้อุโมงค์อย่างช้า ๆ ในขนะนั้นเองที่ปลายอีกด้านหนึ่งของอุโมงค์ก็ปรากฎร่างของคนสองคนเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้าเข้าหาแสงไฟ นั่นคือจุนโซกับอึนโซที่ข้ามผ่านอุโมงค์แห่งกาลเวลาออกมา อึนโซนั่นซ้อนท้ายจักรยานที่จุนโซเป็นคนปั่น เธอฌอมเอวจุนโซไว้แน่น
"ลมใบไม้ร่วงพัดผันผ่านทุ่งหญ้า แสงทองดารดาษกลาดเกลื่อน..."
"ทำไมหยุดร้องเสียล่ะ ลมเน้อเพลงหรอไง ลองร้องใหม่เถอะ ถ้าไม่ร้องละก็เค้าจะแกล้งทำไม่รู้จักพี่ และก็จะไม่ยอมเล่นด้วย จะไม่เรียกเป็นพี่ชายอีกแล้ว"
แม้จะเป็นเวลาแปดปีมาแล้ว แต่เสียงของอึนโซเหมือนกับว่ายังอยู่ที่ข้างหูนี่เอง จุนโซปิดตาลงอย่างสงบ นั่นเป็นเสียงที่เขาไม่เคยลืมเลือนเลยแม้เพียงชั่วขณะ อึนโซชอบฟังจุนโซร้องเพลง ชอบให้จุนโซอ่านหนังสือให้ฟังและชอบซ้อนท้ายจักรยานเขาด้วย นับตั้งแต่ที่อึนโวหัดเดินเตาะแตะ เธอก็กลานเป็นเสมือนเงาติดตามจุนโซไปทุกหนทุกแห่ง จุนโซแสนจะรักใคร่เอ็นดูอึนโซที่เกาะแจอยู่กับพี่ชาย...ไม่ใช่...ที่จริงน่าจะบอกว่าจุนโซคอยเอาใจใส่ดูแลอึนโซตลอดเวลาถึงจะถูก
แม้ว่าตัวจุนโซเองจะจำไม่ค่อยได้แล้ว แต่เป็นความจริงที่เขาคอยดูแลอึนโซเสมอ คอยช่วยหยิบผ้าอ้อมหรือยื่นขวดนมให้เองโดยไม่ต้องให้ใครบอก
เมื่อจุนโวมาถึงหมู่บ้าน สิ่งแรกที่เขาทำคือไปที่ร้านจักรยาน จุนโซอยากขี่จักรยานแบบเมื่อก่อน เลียบตามเส้นทางที่เคยไปกับอึนโซ...
จุนโซปั่นจักรยานไปข้างหน้าเรื่อย ๆ ผ่านท้องทุ่งเขียวขจี แล้วจุนโซก็หยุดรถอย่างกะทันหัน เขามองดูแม่น้ำที่อยู่เบื้องล่างทางซ้ายมือ สายน้ำไหลเอื่อย ๆ แม้จะไม่ลึกนักแต่ท้องน้ำก็กว้างมาก ในสมองของจุนโซผุดภาพของสะพานไม้ท่อนเดียวที่ทอดข้ามแม่น้ำ ที่นั่นเขาเล่นสาดน้ำกับอึนโซโดยไม่ใส่ใจกับชุดนักเรียนที่เปียกปอน เสียงหัวเราะของอึนโซสดใสยิ่งกว่าไอน้ำที่ระเหยขึ้นมาเมื่อต้องแสงอาทิตย์
"โธ่ อึนโซ!"
จุนโซพร่ำเรียกชื่ออึนโซ ไอร้อนวูบหนึ่งผ่านลำคอขึ้นมาจนเขาต้องกลืนน้ำลายอย่างลืมตัว
แสงแดดยามบ่ายส่องผ่านม่านพลาสติดสีเหลืองเข้ามา ทำให้ห้องศิลปะสว่างและอบอุ่นขึ้น สมาชิกคนอื่น ๆ ออกไปกันหมดแล้ว เหลือเพียงรูปปั้นปูนปลาสเตอร์กับจุนโซที่อยู่ท่ามกลางแสงแดด สองสามวันมานี้จุนโซทุ่มเทให้กับภาพที่ยังวาดไม่เสร็จ ขณะที่เขากำลังก้มเก็บพู่กันที่ตกพื้น ดูเหมือนว่าจะมีคนเดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น
"ยุนจุนโซ...ทุเรศ!"
จุนโซสะดุ้ง ค่อย ๆยืดตัวขึ้น พอหันไปดูก็เห็นเป็นซุนยุงเพื่อนนักเรียนในห้องนั่นเอง
"ยุน...จุนโซ..."
ซุนยุงมองจุนโซด้วยแววตาที่ตื่นตระหนก เธอทำใจกล้าถามขึ้นว่า
"จุนโซเป็นคนทิ้งจดหมายฉบับนี้ลงถังขยะใช่ไหม"
จดหมายที่ซุนยุงถออยู่ในมือนั้น เมื่อครู่ก่อนวางอยู่ในลิ้นชักโตะเขียนหนังสือของจุนโซ เขาไม่รู้ว่าเป็นของใครจึงเอาไปทิ้ง จุนโซไม่เคยดีใจเมื่อได้รับจดหมายหรือของขวัญจากเพื่อนนักเรียนหญิง ไม่ว่าจะลงชื่อกำกับไว้ก็ตาม
"ของเธอหรือ ไม่เห็นมีชื่อ ฉันก็เลยไม่รู้จะคืนให้ใคร"
"ทำไม...เธอเกลียดฉันหรอ"
เสียงบ่นสะอื้นของซุนยุงทำให้จุนโซตัดสินใจตอบว่า
"ฉันมีคนที่ชอบแล้ว"
ขณะที่พูดประโยคนี้ สายตาของจุนโซประสานกับสายตาของอึนโซซึ่งไม่รู้ว่ามายืนอยู่ข้างประตูตั้งแต่เมื่อไร
"เธอใจร้าย"
ซุนยุงตบหน้าจุนโซฉาดหนึ่งแล้ววิ่งออกไป ทำให้จุนโซงุนงง หนำซ้ำอึนโซดันมาเห็นเข้าด้วยยิ่งทำให้เขารู้สึกอึดอัดมากขึ้น เขาก้มลงเห็บเครื่องมือของตนเอง จากนั้นอึนโซก็ค่อย ๆ เข้ามา ในมือของเธอมีของขวัญและจกหมายที่นักเรียนหญิงบางคนฝากอึนโซมาให้เขา
"อะไรน่ะ ของอะไร"
"เออ...ของรุ่นพี่เขา..."
"เธอก็อย่าเป็นไปด้วยอีกคนเลย !"
จุนโวแย่งเอาจดหมายและกล่องของขวัญจากมืออึนโซทิ้งลงในถังน้ำสำหรับล้างพู่กัน
"พี่...โมโหเหรอ พี่...ไปด้วยกันนะ"
จุนโซเดินลงบันได แม้จะได้ยินเสียงอึนโซเรียก แต่เขาก็ไม่ตอบ เขาขี่จักรยานออกไปขากสนามกีฬา แม้จะรู้สึกเป็นห่วงอึนโซเพราะเธอขี่รถจักรยานไม่แข็ง แต่เขาก็อดใจไว้ และแล้วจุนโซก็หันกลับไปดู เห็นอึนโซมีสีหน้าตื่นตระหนก เขาจึงหยุดรถรอ
อึนโซกระโดดลงจากรถจักรยานและร้องเรียกจุนโซอย่างเว้าวอน
พอมาถึงต้นโลคัสก็เลี้ยวเข้าสู่ถนนที่ปลุกต้นไม้ไว้สองข้างทาง
"วันนี้เค้าทำให้พี่ไม่พอใจอีกแล้วนะ" จุนโซรีบปั้นหน้าเพื่อกลบเกลื่อนรอยยิ้มที่เผยออกมา
"พูดตรง ๆนะ เค้าก็อยากขอโทษพี่เหมือนกัน แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้พวกรุ่นพี่วานให้ช่วย ถ้าพี่ไม่ชอบให้ใครเขียนจดหมายมาจีบก็หาแฟนสักคนสิ เค้าเองก็รำคาญจะแย่แล้ว ! "
จุนโซชะงัก จ้องหน้าอึนโซ เธอรีบสั่นหัวไปมา
"ไม่ใช่อย่างนั้น ไม่รำคาญหรอก ไม่ได้รำคาญ !"
"ไม่ได้รำคาญสักนิดเลย...ถ้าพี่ให้อภัยเค้าก็จะยิ่งดี..."
จุนโซวางมือลงบนศีรษะของอึนโวแล้วพูดว่า
"อดโหสิให้หละนะ"
นี่เป็นวิธีที่ทั้งสองใช้เวลาที่ต้องการให้อภัยเมื่ออีกฝ่ายทำผิดแล้วสำนึกผิดและขอโทษจะบอกว่า "อโหสิให้ละนะ!"
"จริงหรอ ไม่ได้หลอกเค้านะ"
"แต่ว่าคนนั้นเป็นใครกันนะ" จุนโซจับต้นชนปลายไม่ถูกจึงมองอึนโซอย่างงง ๆ
"ก็พี่ว่าพี่มีคนที่ชอบแล้ว ใครกันล่ะ"
"เฮ้อรำคาญจังเลย" จุนโซไม่ชอบเด็กผู้หญิงคนไหนแต่ที่พูดไปเพราะคิดว่านั่นเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะปฏิเสธเพื่อนนักเรียนหยิงที่พยายามจะรุกเร้าเขา
"แล้วจริง ๆ เป็นใครหล่ะ"
"นี่เป็นความลับ ถ้าเธอเอาเรื่องนี้ไปบอกคุณพ่อกับคุณแม่ละก็..."
"เรื่องนี้เป็นสิทธิของเค้า"
"ยุนอึนโซ !"
จันโซหันกลับมา เดินไปหาอึนโซที่กำลังแลบลิ้น เขายักไหล่แล้วพูดว่า "เอาละ! งั้นเรามาเป่ายิ้งฉุบกัน"
"ได้สิ!"
เปายิ้งฉุบ !
อึนโซออกก้อนหิน แต่จุนโซออกกระดาษ จุนโซชนะอย่างไม่ต้องสงสัย
"แปลกจังเค้าแพ้ทุกครั้งเลย"
การเป่ายิ้งฉุบให้ชนะอึนโซเป็นเรื่องที่แสนจะง่ายดาย เพราะอึนโซจะออกก้อนหินก่อนทุกครั้ง
"เอาละ วันนี้เค้ายอมเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ"
เวลานั้นฝนเริ่มตกลงมา คันนากลายเป็นแอ่งน้ำอย่างรวดเร็ว ทั้งสองคนสนุกสนานโดยไม่ใส่ใจกับเสื้อผ้าที่เปียกปอน
ฝนเริ่มตกหนักขึ้น และเม็ดใหญ่ขึ้น จุนโซพาอึนโซวิ่งไปทางโรงสีที่มองเห็นอยู่ข้างหน้า ตั้งใจจะหลบอยู่ใต้ชายคารอให้ฝนหยุด
"เมื่อไหร่ฝนจะหยุดนะ ป่านนี้คุณแม่คงคอยอยู่"
"เดี๋ยวก็คงหยุด ฝนตกไม่หนักหรอก"
"เสื้อผ้าเปียกหมดแล้ว หนักจังเลย"
พอบ่นเสร็จอึนโซก็ยืนขึ้นถอดกระโปรงออกทันที จุนโซตกใจรีบกระโดดเอาตัวบังร่างอึนโซไว้
ความคิดเห็น