ใบสมัคร นางเอกคุณชายโรแมนซ์[นิชคุณ] คำถามม่วง คำตอบสีดำ ข้อมูลตัวละคร ชื่อ(ภาษาไทย): นภาเกตน์ วรรัตน์ไพศาลสกุล สะกดเป็นภาษาอังกฤษ): Napakate Woraratpaisansakun ชื่อเล่น: สโนว์ไวท์ บางคนก็เรียกสโนว์ บางคนก็เรียกไวท์ค่ะ วันเกิด/อายุ: 31 ธันวา / 18 ค่ะ น้ำหนัก/ส่วนสูง: 44/165 บุคลิก: เรียบร้อยราวกับผ้าพับไว้ ดูเป็นคุณหนูลูกผู้ดีสุดๆ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ทำตัวเป็นคุณหนู แต่คนอื่นก็มองเธอเป็นคุณหนูอยู่ดี ร่าเริง ชอบยิ้มอยู่บ่อยๆ ใครหลายๆคนเห็นรอยยิ้มของเธอเป็นอันต้องตกหลุมรักกันเป็นแถว ลักษณะนิสัย: เรียบร้อย อ่อนหวาน เป็นคนที่ร่าเริง สดใส ใครเห็นก็ต้องรัก เธอคนนี้ไม่ค่อยชอบทำอะไรที่ทำร้ายความรู้สึกคนอื่นนัก เป็นคนที่ขี้เกรงใจมากถึงมากที่สุด ชอบยิ้มอยู่ตลอดเวลา ภายนอกหลายๆคนอาจจะคิดว่าเธอมีความสุขกับฐานะที่ร่ำรวย และครอบครัวที่เพียบพร้อมไปทุกอย่าง แต่ใครจะรู้ล่ะว่าเธอน่ะอยากจะเป็นเหมือนคนอื่นๆเค้าบ้าง อยากจะทำในสิ่งที่ตัวเองรัก และรักในสิ่งที่ตัวเองทำ แต่นั่นมันก็แค่ความฝันของเธอล่ะ ในชีวิตจริงถึงแม้ว่าเธอจะต้องอยู่ในกรอบเสมอ แต่เธอก็สามารถมีความสุขกับมันได้ เป็นคนอ่อนโยนแต่ไม่อ่อนแอ เข้ากับคนอื่นได้ง่ายๆ รักแมวเป็นที่สุด เวลามีปัญหาอะไรมักจะเก็บไว้ในใจคนเดียวเพราะเธอไม่อยากให้ใครเป็นห่วงเธอและไม่อยากทำให้ใครต้องลำบากใจเพราะเธอ เธอคนนี้มองโลกในแง่ดีเสมอเพราะไม่เคยต้องผิดหวังอะไรในชีวิต แต่อย่าทำให้เธอคนนี้โกรธเข้าล่ะเพราะเธอจะไม่แม้แต่จะมองหน้าคนนั้น ทำเหมือนคนนั้นไม่มีตัวตนเลยล่ะ ประวัติครอบครัว: ครอบครัวเธอมีฐานะร่ำรวยมากเป็นเจ้าของกิจการห้างสรรพสินค้าชื่อดังที่มีสาขาทั่วประเทศไทยและมีแนวโน้มว่าจะขยายไปสู่ต่างประเทศ สโนว์มีพี่ชายหนึ่งคนชื่อสกาย พี่ชายหวงน้องสาวมากๆ เพราะเธอเป็นลูกคนสุดท้องและเป็นน้องคนสุดท้ายของครอบครัวทำให้พ่อแม่พี่ชาย หวงมากๆ ชอบ: แมว รอยยิ้ม ดอกลิลลี่สีขาว ไม่ชอบ: หมา ทุกอย่างที่มีรสชาติขม เกลียด: แมงมุม กลัว: ฟ้าร้อง ความมืด ความสามารถพิเศษ: เล่นดนตรีสากล โดยเฉพาะไวโอลินเธอคนนี้ชอบมากๆ พูดได้หลายภาษาแต่ภาษาฝรั่งเศสคือภาษาที่สนใจมากที่สุด งานอดิเรก: เล่นกับแมว ทำขนม ชื่ออิมเมจคุณ: พักมินยอง อิมเมจคุณ:
อิมเมจคู่ของคุณ:
------------------------------------------------ คำถามชิงบท 1)คุณคือผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่งเลยทีเดียวล่ะ หลังจากเข้าเรียนมหาวิทยาลัย คุณก็ได้รับตำแหน่งเป็นถึงดาวคณะ ใครๆ ต่างก็ชื่นชมในความมนุษยสัมพันธ์ดีของคุณ วันหนึ่งคุณรู้สึกเหนื่อยมากที่ต้องรักษาภาพลักษณ์กุลสตรีหญิงงามตลอดเวลา คุณตัดสินใจเดินทางกลับบ้านเองครั้งแรกในชีวิต แต่แล้วคุณก็หลงทางเข้าจนได้ ป่านนี้ที่บ้านคงตามหาคุณกันวุ่นวายแล้วก็โทรศัพท์คุณดันแบตหมดเสียนี่! คุณนั่งหมดอาลัยอยู่ที่ป้ายรถเมล์ป้ายหนึ่งในพื้นที่กรุงเทพที่คุณไม่คุ้นเคยเลย อยู่ๆ คุณก็เห็นชายหนุ่มร่างสูงผู้มีใบหน้าคุ้นเคยมานั่งลงข้างๆ คุณ เขาก็คือโรแมนซ์รุ่นพี่หน้าใสกิ๊กที่เรียนคณะเดียวกับคุณนั่นเอง คุณจะขอความช่วยเหลือจากชายหนุ่มคนนี้อย่างไรคะ แล้วเหตุการณ์ต่อไปจะเป็นอย่างไร (บรรยายพร้อมบทพูด)
- ทำไมใครๆก็มองชั้นเป็นคุณหนูลูกผู้ดีกันนักหนานะ คอยดูวันนี้ชั้นจะพิสูจน์ให้ดูว่าคนอย่างสโนว์ไม่จำเป็นต้องให้ใครมารับ ชั้นก็กลับเองได้ อยากจะรู้จริงๆนะว่าบนรถไฟฟ้าเนี้ยมันจะเป็นยังไงกัน
ผ่านไป 2 ชั่วโมง ชั้นก็ยังเดินวนไปวนมาอยู่ที่เดิม
"โอ๊ย แย่จริงๆ เลย อยากลองดูแต่ดันไม่ศึกษาให้ดีก่อน ว่าจะต้องขึ้นสายไหน เฮ้อแบตก็ดันหมดอีก จะทำยังไงดีละเนี้ย มืดละด้วย โธ่เอ้ย สโนว์ทำไมไม่ดูให้ดีก่อนนะ" สโนว์พูดกับตัวเองพร้อมกับถอนหายใจ ตอนนี้เธอคงทำอะไรไม่ได้ขืนนั่งรถสุ่มมั่วๆต่อไปเธอก็คงจะยิ่งหลงทางเข้าไปใหญ่ ผ่านไป 15 นาที คนที่นั่งอยู่ที่ป้ายรถเมลล์ก็เหลือแค่เธอคนเดียว ก็ใช่น่ะสินะใครเค้าจะนั่งอยู่ที่ป้ายรถเมลล์นานขนาดนี้กันล่ะ
"เฮ้อ" สโนว์ถอนหายใจอีกครั้ง พร้อมกับมีคนมานั่งข้างชั้น ช่างเขาเถอะคงจะมารอรถเมลล์ล่ะมั้ง ชั้นคิดแต่ก็ไม่ได้หันไปดู
"ว่าไง สาวน้อยหลงทางหรอ" เสียงของผู้ชายที่นั่งข้างๆชั้นพูดขึ้น
"กรี๊ด อย่ามายุ่งกับชั้นนะ" สโนว์ร้องเสียงหลงก่อนจะยกกระเป๋าขึ้นเตรียมฟาดลงบนผู้ชายคนนั้นแต่ผู้ชายคนนั้นก็จับข้อมือเธอไว้ทัน แล้วพูดขึ้นอย่างยิ้มๆว่า
"สโนว์ใจเย็นๆนะ พี่เอง ลองลืมตาดูสิ"
"พะ พี่โรแมนซ์ สโนว์ขอโทษนะคะ เอ่อ สโนว์คงตกใจมากไปหน่อยน่ะค่ะ" สโนว์กล่าวขอโทษใบหน้าของเธอขึ้นสีระเรื่อด้วยความอาย
"ไม่เป็นไรหรอก พี่เข้าใจ สโนว์คงจะตกใจมากสินะ ขอโทษนะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่พี่มาทำอะไรแถวนี้ล่ะคะ"
"มาซื้อของนิดหน่อยน่ะ ว่าแต่สโนว์ทำไมมาอยู่ที่ป้ายรถเมลล์ล่ะ ทุกครั้งเห็นมีคนมารับตลอดนี่นา" พี่โรแมนซ์พูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าสโนว์อย่างงงๆ
"คือ...."แล้วสโนว์ก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
"งั้นสรุปก็คือสโนว์หลงทางสินะ"
"ก็ .. ค่ะ"
"งั้นให้พี่ไปส่งมั้ย บ้านสโนว์อยู่แถวไหนล่ะ"
"เออ จะดีหรอคะ คือว่าถ้าพี่ชายของสโนว์รู้น่ะ พี่โรแมนซ์ต้องแย่แน่ๆเลย"
"ไม่เ ป็นไรหรอก บอกมาสิอยู่แถวๆไหน"
"อยู่หมู่บ้าน.....น่ะค่ะ"
"มาสิเดี๋ยวพี่ไปส่ง" ว่าแล้วพี่โรแมนซ์ก็จับมือชั้นให้เดินตามพี่เค้าไปที่รถ แต่ทำไมชั้นถึงได้ใจเต้นแรงขนาดนี้นะ แถมยังร้อนๆที่หน้าอีกด้วย ทำไมไม่เหมือนกับความรู้สึกที่อยู่กับพี่กรีนเลยนะ เฮ้อ เกิดอะไรกับชั้นเนี้ย
2)ในงานประจำปีของคณะบริหารธุรกิจของคุณมีงานเต้นรำที่ต้องจับคู่ชายหญิง คุณต่างมีหนุ่มๆ มาขอควงคู่มากมาย แต่ในใจลึกๆ แล้ว คุณอยากเต้นคู่กับพี่โรแมนซ์เจ้าชายม้าขาวของคุณมาก คุณจะหาทางบอกเรื่องนี้ให้เขารู้ได้อย่างไรคะ? ....... ในงานเต้นรำ คุณได้เต้นกับโรแมนซ์สมใจ แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่ออยู่ๆ กรีนทีก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าคุณ คุณจะแก้ตัวกับคู่หมั้นของคุณว่าอย่างไรคะ?? (บรรยายพร้อมบทพูด ทำยังไงถึงได้เต้นรำกับโรแมนซ์ ตัดฉากมาที่งานเต้นรำ แก้ตัวกับคู่หมั้นอย่างไรคะ) - งานประจำปีคณะบริหารธุรกิจ
"น้องสโนว์ครับ ให้เกียรติเต้นรำกับพี่สักเพลงได้มั้ยครับ" รุ่นพี่ปีสามคนหนึ่งพูดขึ้น ถ้าชั้นจำไม่ผิดพี่คนนี้เคยตามจีบชั้นหลายครั้งแล้วนะ เฮ้อก็บอกไปแล้วนะเนี้ยว่าชั้นไม่ได้ชอบพี่เค้า
"เอ่อ ขอโทษนะคะสโนว์ยังไม่ค่อยอยากจะเต้นน่ะค่ะ เอาไว้โอกาสหน้านะคะ" สโนว์พูดพร้อมกับเดินหนี ทำไมชั้นไม่บอกรุ่นพี่คนนั้นไปนะว่าอย่ามายุ่งกับชั้นอีก เฮ้อ เกรงใจเค้าอีกล่ะสิ ไม่น่าเลยสโนว์เธอคิดในใจพร้อมกับก้าวเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ นึกโทษตัวเองที่วันนี้ใส่กระโปรงยาวมากๆมา เธอคิดอะไรต่อไปในใจเรื่อยๆจนไม่ทันมองข้างหน้า
"โอ๊ย" สโนว์ชนกับคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าทันที
"ขอโทษนะคะ อะ อ้าว"
"พี่โรแมนซ์ มาด้วยหรอคะ"
"มาสิ แล้วมากับใครล่ะสโนว์มีคู่ยังล่ะ"
"เออ มาคนเดียวน่ะค่ะ พอดีพี่ชายไม่ว่างมาอยู่เฝ้าด้วย" ก็ใช่จริงๆแหละ วันนี้พี่สกายไม่ว่างมาด้วย ปกติเวลามีงานอะไรพี่เค้าก็จะมาอยู่เป็นเพื่อนตลอด
"งั้นไหนๆ พี่ชายสโนว์ก็ไม่อยู่ละ สโนว์จะให้เกียรติไปเต้นรำกับพี่สักเพลงมั้ย"
"กะ ก็ได้ค่ะ"
"ดูสิครับแขกผู้มีเกียรติทุกท่านเรามีคู่เด็ดประจำวันนี้ น้องสโนว์สาวสวยดาวคณะบริหารของเรา กับ โรแมนซ์หนุ่มหล่อแห่งคณะบริหาร" เสียงของพิธีกรพูดขึ้น มีเสียงกรี๊ดมากมาย ดังขึ้นเมื่อเห็นว่าชั้นกับพี่โรแมนซ์ควงคู่กันมาแต่เสียงก็เงียบลงเมื่อมีเสียงเพลงบรรเลงขึ้น ตอนนี้ชั้นมีความรู้สึกเหมือนเป็นเจ้าหญิงในเทพนิยายยังไงก็ไม่รู้ก็ดูสิพี่โรแมนซ์เค้าออกจะดูเหมือนเจ้าชายขนาดนี้ เพลงจบลง สโนว์ถอนสายบัวให้กับโรแมนซ์ก่อนที่จะเดินออกจากฟลอร์ไปที่โต๊ะอาหารคนเดียว ซึ่งตอนนี้แทบจะไม่มีคนเพราะทุกคนอยู่ที่ฟลอร์เต้นรำแทบจะหมดทุกคน แต่เมื่อไปถึงสโนว์ได้แต่ยืนอึ้งเพราะคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นมัน นั่นมัน...
"พะ พี่กรีน" สโนว์พูดออกมาอย่างเบาๆ เหมือนจะพูดกับตัวเองซะมากกว่า
"สโนว์ ทำไมไม่บอกพี่สักคำว่าจะมาแล้วทำไมถึงได้ไปเต้นรำอยู่กับ นายโรแมนซ์นั่นได้"
"..."
"สโนว์ปกติเราไม่มีความลับต่อกัน แล้วทำไมวันนี้สโนว์ไม่บอกพี่ แล้วยังไปเต้นรำกับคนอื่นอีก สโนว์ตอบมาสิ"
"..."
"ตอบมาสิ สโนว์"
"แล้วจำเป็นหรอคะ ที่สโนว์ต้องบอกพี่ทุกเรื่องน่ะ ในเมื่อเราน่ะต่างคนก็ต่างถูกบังคับ แล้วจะผิดอะไรคะ ถ้าสโนว์อยากจะเต้นรำกับรุ่นพี่ที่คณะคนหนึ่ง มันก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่คะ"
"สโนว์..."
"ผิดหรอคะที่สโนว์อยากจะทำอะไรที่ไม่ต้องถูกบังคับบ้าง อยากทำอะไรที่สโนว์อยากทำ มันผิดมากสินะคะ"
"สโนว์ พี่ขอโทษ"
"พอเถอะค่ะพี่กรีน สโนว์ขอตัวนะคะ แล้วเรื่องวันนี้สโนว์ขอโทษนะคะ แต่ถ้าพี่ไม่พอใจอยากจะถอนหมั้นไป หรือไปฟ้องคุณพ่อคุณแม่สโนว์ก็แล้วแต่เถอะค่ะ สโนว์เหนื่อยมากพอแล้ว ขอตัวนะคะ" ว่าแล้วสโนว์ก็เดินจากไป ขึ้นรถที่เธอขับมาด้วยตัวเอง ทิ้งไว้ให้กรีนทียืนคิดอะไรอยู่คนเดียว ------------------------------------------------ คุยกับผู้สมัคร ชื่ออะไรคะ? : พลอยค่ะ อายุเท่าไรแล้ว : 15 ค่ะ คาดหวังอะไรกับฟิคเรื่องนี้บ้าง : ไม่อะไรมากหรอค่ะ แค่พล็อตก็น่าสนใจแล้ว คิดยังไงกับพล็อตเรื่องคะ : ดีค่ะ โอเคมาก ชอบพล็อต ดูมันน่าจะซับซ้อนน่าสนใจดีค่ะ บทพระเอกถูกใจไหม? : ถูกใจค่ะ มีอะไรจะบอกไรท์เตอร์เปล่า? : สู้ๆค่ะ รีบๆประกาศนะคะ โชคดีนะคะ ขอบคุณที่สละเวลามา : ค่ะๆ ขอบคุณเหมือนกันค่ะ ที่อุตส่าห์มานั่งอ่าน GOOD LUCK | 
ความคิดเห็น