คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Imperfect Love] Character Main Actress - Sherbet
“เชอร์เบธ” มายาศิกรณ์ ธนเกียรติอนันต์ไพศาล[19]
“คิดว่าฉันดีใจรึไง!! ที่ต้องแต่งงานกับคุณลุงแบบนายอ๊ะ!!!”
“กรี๊ด!! #2%&*3@1&$ .... ไอ้บ้ากาม คนฉวยโอกาส นายลักหลับฉันใช่ไหม!!!”
“ถึงฉันจะเป็นผู้หญิงแย่ๆ ในสายตานาย แต่ฉันก็ไม่เคยเห็นนายเป็นตัวแทนของใคร!!”
“ฉันเกลียดนายที่สุด!!.. เพี๊ยะ!!!… นายจะเล่นตลกกับหัวใจฉันไปถึงไหน?” ข้อมูลตัวละคร ชื่อ(ภาษาไทย): มายาศิกรณ์ ธนเกียรติอนันต์ไพศาล สะกดเป็นภาษาอังกฤษ): MAYASIGON ชื่อเล่น: เชอร์เบธ วันเกิด/อายุ: 16/02/1988=== อายุ19ปี น้ำหนัก/ส่วนสูง: 43/168 บุคลิก: เชิด หยิ่ง ดูเหมือนถือตัว เป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์ เหมือนจะวางมาดอยู่เสมอ ดวงตากลมโตสุกใสมักมีประกายเหมือนกากเพชร จมูกโด่งรั้น ริมฝีปาก บางรูปหน้าเรียวสวยรับกับผมยาวสลวย รอยยิ้มมีเสน่ห์แม้เธอจะแค่นยิ้มก็ตามก็สามารถสยบทุกคนได้ สีหน้ามักบ่งบอกเสมอว่าเจ้าตัวรู้สึกอย่างไร ลักษณะนิสัย: เป็นคนเปิดเผย รักสันโดษและมีโลกส่วนตัวสูง ปากร้ายด่าแบบผู้ดี แต่เจ็บดูเหมือนจะเข้าหายากแต่จริงๆแล้วเป็นคนใจดี ยิ้มสวย เอาแต่ใจตัวเองไม่ชอบให้ใครขัดใจ ทำทุกอย่างเพื่อของที่ตัวเองอยากได้ ดูเป็นคนแข็งกระด้าง ไม่สนใครว่าจะมองยังไง ชีวิตนี้เป็นของเธอคนเดียว มักชอบทำในสิ่งที่คนอื่นจะต้องอึ้งเสมอ บ้าบิ่นไม่สนกำลังตัวเอง รักเพื่อน พี่ชาย และพ่อของตัวเองมาก เป็นคนไม่ยอมใครง่ายๆไม่ชอบให้คนอื่นมาสั่ง เวลาโกรธจะแสดงท่าทีจนน่ากลัว เมื่อโกรธมากๆจะเริ่มทำร้ายร่างกายคนอื่นโดยเริ่มจากการกัดแขน เป็นเจ้าแม่จอมวางแผนคิดเรื่องต่างๆนาๆ ทุกคนจะมองว่าเธอเป็นยัยตัวร้ายที่อันตราย แต่ในส่วนลึกของจิตใจ ก็จะมีความเป็นเด็กอยู่เยอะ มีความอ่อนโยน และความอ่อนไหว แต่ภายนอกนั้นเธอเกือบไม่เหลือเค้าความเป็นผู้หญิงเลย เป็นคนที่ผู้ชายทุกคนไม่กล้าหือ ฉลาดเฉลียวในเรื่องต่างๆโดยเฉพาะกลโกง หัวไวมาก โกหกไม่เก่ง แต่แสดงละครได้เนียนสุดๆ ขวานผ่าซากไม่รักษาน้ำใจใคร จนมักมีคนหมั่นไส้เธอเยอะจนน่าตกใจแต่ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่ง เพราะถ้าใครคิดจะทำร้ายเธอ คนนั้นจะไม่ได้อยู่อย่างมีความสุขในชีวิตของตัวเอง เพราะเธอจะตามไปรังควานทุกที่ทุกเวลา ไม่ชอบร้องไห้ให้ใครเห็นมักจะเก็บอาการเหล่านี้ได้ดีสุดๆ เพราะเธอไม่อยากให้คนอื่นมองว่าเป็นคนอ่อนแอ ทำตัวเข้มแข็งและไม่หวั่นไหวไปทุกเรื่อง แต่ความเป็นจริงแล้วเธอก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่เสียแม่ไปตั้งแต่เกิดแล้วเท่านั้นเพราะเหตุนี้เธอจึงต้องพยายามทำตัวให้เข้มแข็งเสมอไม่ร้องไห้แม้สถาณการณ์จะเลวร้ายแค่ไหน ทำทุกอย่างเพื่อที่จะทำให้ฝันของตัวเองเป็นจริง มีความมุ่งมั่นมานะ ไม่ย่อท้อต่อความยากลำบาก ซึ่งเป็นอีกข้อดีของเธอ ประวัติครอบครัว: เป็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนคนสุดท้องของครอบครัว เกิดมาในตระกูลดังที่ทำธุรกิจใหญ่ยักษ์ติดต่อกับครอบครัวของไวท์ที มีพี่ชายสองคนที่มักจะตามใจเธอเสมอ ไม่ว่าเธอต้องการอะไรอยากทำอะไร พี่ชายทั้งสองก็จะให้ท้ายตลอด และพี่ชายทั้งสองก็เป็นคนที่เติมเต็มส่วนที่เธอไม่เคยได้จากแม่ที่เสียไปแล้ว ทำให้เธอรักพี่ชายทั้งสองมาก ส่วนพ่อก็เป็นคนที่เป็นกำลังใจให้ ไม่ว่างานจะยุ่งขนาดไหนก็จะมีเวลาว่างให้เธอตลอดเวลา มักจะมอบความอบอุ่นให้เธอตลอดจนเธอไม่นึกน้อยใจที่เกิดมาไม่เคยมีแม่ เชอร์เบธเป็นคนที่เรียนดีถึงดีมาก เคยได้เกียรตินิยมอันดับสองของชั้นมัธยมปลาย แต่เธอไม่ได้เรียนต่อที่มหาวิทยาลัยเพราะเธอเลือกเส้นทางเดินของวงการบันเทิงมากกว่า เธออยากเฉิดฉายอยู่จุดสูงสุดของนักแสดง นั่นคือการเป็นซุปเปอร์โมเดล พ่อของเธอเคยไม่พอใจที่เธอจะไม่เรียนต่อแต่กลับไปเป็นนักแสดงแทน แต่สุดท้ายก็ต้องยอมเพราะเชอร์เบธทำทุกทางเพื่อที่เธอจะได้ทำตามใจชอบ นั่นคือการเป็นนักแสดง ชอบ: ของหวานทุกชนิดโดยเฉพาะเค้ก แต่ไม่กล้ากินเท่าไหร่เพราะกลัวน้ำหนักขึ้น สัตว์โดยเฉพาะสุนัข ดอกคาเนชั่นสีแดง นาฬิกาทราย และเครื่องประดับต่างๆ ไม่ชอบ: เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ทุกชนิด,ที่ๆสกปรกมีกลิ่นอับ, การเข้าใจผิด เกลียด: การโกหก,การตะคอกเสียงดัง,น้ำตา กลัว: ผี ,การลาจาก,ความมืด ความสามารถพิเศษ: เล่นเปียโน,บัลเล่ต์ งานอดิเรก: นั่งคุยกับตัวเองในกระจก(หลงตัวเอง),เล่นเปียโน,ซ้อมบัลเล่ต์,เสก็ทภาพเล่นๆ ชื่ออิมเมจคุณ: JungRoo อิมเมจคู่ของคุณ: ------------------------------------------------ คำถามชิงบท 1)คุณเป็นคุณหนูเอาแต่ใจมากๆ ไม่ชอบเรียนหนังสือ หลังจากจบม.6 มาแล้ว คุณก็เกิดเกเรไม่อยากเข้าเรียนมหาวิทยาลัยขึ้นมา คุณพ่อของคุณแสนจะหนักใจกับคุณเหลือเกิน อยู่ๆ วันหนึ่งเขาก็บังคับให้คุณแต่งงานกับผู้ชายที่คุณไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ทั้งยังแก่กว่าคุณอย่างน้อย 6 ปี คุณมีวิธีเด็ดๆ ในการต่อต้านการแต่งงานคลุมถุงชนนี้อย่างไรคะ แม้ว่าสุดท้ายคุณก็ต้องแต่งงานอยู่ดี(บรรยายพร้อมบทพูดค่ะ) 2)ในที่สุดคุณก็ต้องแต่งงานกับเขา นายชาขาวที่แสนจะเย็นชา คุณเจอกันครั้งแรกในงานแต่งงานของคุณเอง แต่เขาไม่สนใจคุณเลย กลับมองคุณด้วยสายตารังเกียจราวกับว่าคุณเป็นมารมาผจญชีวิตเขา พิธีวิวาห์ก็ผ่านไปด้วยดี ถึงเวลาต้องเขาห้องหอแล้วซิ คุณกับเขาอยู่ด้วยกันสองต่อสองในห้องสวีทของโรงแรม คุณคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปคะ(บรรยายพร้อมบทพูด) "แต่ฉันไม่อยากไปนี่..ที่โซฟามันแข็งจะตาย..ฉันนอนไม่หลับหรอก..-^-" ฉันที่ยังพูดไม่จบก็สะดุดลง เมื่อนายไวท์ทีประกบริมฝีปากลงมาจูบฉันอย่างรุนแรงO_O! และ แข็งกระด้างฉันลืมตาโพลงO0O!!!!!!! ฉันพูดเบาๆแล้วเอาหน้าซุกเข้าไปในหมอน>~< คุยกับผู้สมัคร ชื่ออะไรคะ? : อิมค่ะ อายุเท่าไรแล้ว : 15 คาดหวังอะไรกับฟิคเรื่องนี้บ้าง อยากให้ออกมาในแนวสนุกสนาน ไม่อยากให้เครียดเยอะนะค่ะ คิดยังไงกับพล็อตเรื่องคะ : สนุก น่าติดตามดีค่ะ เป็นเนื้อเรื่องที่ดูเป็นธรรมชาติดีค่ะ บทพระเอกถูกใจไหม? : ถูกใจมากเลยค่ะ.. มีอะไรจะบอกไรท์เตอร์เปล่า? : เป็นกำลังใจให้นะค่ะกับนิยายเรื่องนี้ แล้วถ้าผลเลือกนางเอกออกมาเมื่อไรแล้วอิมจะมาดูค่ะ จะติดตามเรื่องนี้ไปตลอดถึงอิมจะไม่ได้เป็นนางเอกค่ะ โชคดีนะคะ ขอบคุณที่สละเวลามา : อิมก็ขอขอบคุณพี่มะนาวด้วยนะค่ะที่เปิดโอกาศให้ได้มาทำในสิ่งที่อิมอยากทำค่ะ แล้วจะมาดูผลงานนะค่ะเรื่องในตอนนี้- อัพเดท 27 ก.พ. 52 / 18:25
อิมเมจคุณ:
"ตุบ.."
ฉันล้มลงไปนอนกองบนโซฟาทันทีที่เห็นมัน แต่ท้องเจ้ากรรมดันร้องครวนครางน่ารำคาญฉันอารมณ์เสียนิดหน่อยก่อนจะเดินช้าๆไปที่ห้องครัว..แต่..สายตาฉันก็เหลืบไปเห็นกระดาษใบหนึ่ง..
ถึง..เชอร์เบธ...
วันนี้ปิดกล้องแล้วสินะลูก..ขอให้ลูกนอนพักดีๆละ อย่ามานอนที่โซฟาทั้งๆที่ไม่ได้อาบน้ำ= = แล้วพรุ่งนี้พ่อกับพี่มีอะไรจะคุยด้วยนะลูก อย่าออกไปไหนก่อนละ..
พ่อและพี่ที่น่ารัก
หะ..=o= ให้ตายสิ..พ่อกับพี่ๆรู้ได้ไงนะว่าฉันจะมานอนตรงนี้..เหอๆ ฉันยักไหล่ แล้วเก็บกระดาษแผ่นนั้นไว้ เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยเคลียร์ละกัน= = วันนี้ขอกินอะไรแล้วนอนก่อนละกัน..ไม่ไหวแล้วแฮะ..ฉันบ่นกับตัวเองอุบอิบแล้วเข้าไปคุ้ยของในครัว..อา..ขนมเพียบเลยฉันหยิบนู่นหยิบนี่ออกมาจากตู้เย็นเต็มมือ อ๊ะ..T^T แต่กินไม่ได้เดี๋ยวอ้วน แงๆY__Y ในที่สุดฉันก็วางของทุกอย่างลงที่เดิม แล้วก็ตัดสินใจกินแค่นม..ฮือๆ ชีวิตดาราก็ทนทุกข์แบบนี้ละค่าTOT!! ....
ในที่สุดเช้าวันใหม่ที่แจ่มใสก็มาถึง พระอาทิตย์ทอประกายแสงอ่อนๆแต่มันร้อนสำหรับฉัน - -+ ฮ่วย..ตื่นก็ได้ฟะ!โอย..เมื่อคืนหลับไปได้แค่ไม่กี่ชั่วโมงเองนะเนี่ย..รู้งี้ไม่เปิดผ้าม่านทิ้งไว้ก็ดี..แงๆ ฉันเดินอารมณ์เสียลงมาด้านล่างของคฤหาสน์แล้วสอดส่องหาอาหารเช้าวันใหม่
เย่ๆๆ วันนี้ข้าวต้ม หุหุ^O^/
"อ่าว..เชอร์เบธตื่นแล้วหรอลูก?"
คุณพ่อที่นั่งคุยกับพี่เรนโบว์และพี่โรแมนซ์ทัก คุณพ่อหันมาแล้วส่งยิ้มตาหยีมาให้
"ค่า.."
ฉันนั่งประจำที่ หยิบอาวุธขึ้นมาเตรียมสังหารอาหารด้านหน้า \=_=/
"ลูกจำได้มั๊ย?ที่พ่อกับพี่บอกว่ามีอะไรจะคุยด้วยหน่ะ"
คุณพ่อพูดในขณะที่ฉันกำลังสวาปามอาหารลงท้อง ฉันพยักหน้ารัวๆแต่ก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา
"พ่ออยากให้ลูกแต่งงานนะ.."
"ค่ะ..หนูรู้ ซักวันหนูก็ต้องแต่งค่ะ.."
"มันไม่ใช่แบบนั้นอ่ะเชอร์เบธ.."
พี่เรนโบว์เอามือมาแตะที่ไหล่ฉัน
"คือ..พ่อได้เลือกเจ้าบ่าวมาให้ลูกแล้วนะ..แล้วลูกก็จะต้องหมั้นแล้วแต่งงานภายในไม่กี่อาทิตย์แล้วละ.."
.... ... เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง.......(=o=)
เหมือนกับว่าพระทาทิตย์ในตอนเช้าได้เอาดาบซามูไรมาฟันหัวฉันจนแบะ ฉันเงยหน้าขึ้นมองคุณพ่อกับพี่โรแมนซ์ทีพี่เรนโบว์ทีด้วยสายตาที่ไม่เชื่อ O-o
"คุณพ่อค่ะแต่หนูยังอยากทำงานอยู่..oOo"
"พ่อรู้..แต่พ่อเห็นลูกเหนื่อยกลับบ้านมาทุกวัน ลูกเป็นลูกคนเดียวของพ่อกับพี่ๆ พ่อกับพี่ไม่อยากเห็นลูกอดหลับอดนอนทุกวันนะ..แล้วลูกก็เป็นคนสวย..แต่ก็ไม่มีคู่ซักที..อีกอย่าง..ทางนั้นก็เป็นหุ้นส่วนกับบริษัทเรานะลูก.."
"แล้วงานหนูละค่ะ..ซักวันหนูก็จะต้องมีคนที่ตัวเองรัก..ทำไมต้องรีบร้อน?"
"เพราะทางนู้นเค้าอยากได้เบธไปเป็นเจ้าสาวนะ..แล้วเรื่องงาน พวกเราจะให้เบธทำต่อก็ได้นะไม่ต้องห่วงหรอก"
หนูไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนนนTOT!!
"แต่.."
"ไม่มีแต่นะเชอร์เบธ..พ่อกับพี่อุตสาห์ยอมให้ลูกไม่เรียนต่อแต่ให้ไปเป็นดารานะ..อย่างน้อยลูกก็ควรทำตามคำขอร้องของพ่อกับพี่บ้างสิ.."
แล้วคุณพ่อก็ลุกจากเก้าอี้เดินฉิวไปเลย..พี่โรแมนซ์ที่อยู่ข้างๆก็ลูบผมเบาๆ
"นะ..ขอแค่ครั้งเดียวนะเชอร์เบธ..ถ้าเกิดทางเราปฏิเสธเค้าไป..บริษัทของเราอาจจะไม่มั่นคงนะ.."
..โอย..นี้มันวันวินาศอะไรกันเนี่ย?หรือโลกแตก?? อยากจะบ้าตาย...T______T
"ไม่ค่ะ..เบธไม่มีทางแต่งงานเด็ดขาด!!"
เป็นครั้งแรกที่ฉันพูดใส่พี่ชายทั้งสองแบบนี้เป็นครั้งแรก แต่ฉันไม่สนใจ..ถ้าเกิดฉันมีข่าวแต่งงานเร็วขนาดนี้โดยไม่ได้นัดหมายอะไรเลย..ฉันได้ดับอนาถแน่..ฉันวิ่งไปที่บันไดทางขึ้นห้องทำงานของคุณพ่อแล้วตะโกนสุดเสียง
"หนูไม่มีทางแต่งงานเด็ดขาดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!>O<"
แล้วก็มานั่งกลุ้ม...เฮ้อ...ป่านนี้คุณพ่อกับพี่ๆทั้งหลายต้องเสียใจแน่ๆที่ฉันพูดแบบนั้นออกไป..Y^Yขอโทษนะค่ะ..แต่หนูไม่อยากแต่งงานตอนนี้T_T ยังมีอะไรหลายอย่างที่หนูอยากทำ..แล้วถ้าหนีออกไปล่ะ?? ไม่มีทาง..แบบนั้นยิ่งไม่ได้ใหญ่เลย..คุณพ่อต้องตามไปจับฉันถึงที่แสดงแน่ๆ โอย...
แล้วความคิดฉันก็บรรเจิด...O_O
และแล้ว วันแต่งงานก็มาถึง..
ฉันนั่งแอ้งแม้งอยู่หน้ากระจกมองตัวเองที่สวยเริ่ดแล้วถามตัวเองในกระจก
"นี่..เธอคิดว่าวิธีนี้ดีแล้วหรอ??.."
"มันต้องดีสิ..ถ้าเธอทำขนาดนี้..คุณพ่อกับพี่ๆต้องเข้าใจแน่ๆ-O-"
แล้วฉันก็พยักหน้าหงึกหงัก..(-_-)(_ _)(-_-)
"แกร๊ก..."
เสียงเปิดประตูห้องทำให้ฉันหันไปมองแล้วก็ต้องพบกับสไตลิสต์ต่างๆกรูเข้ามาหา ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรแถมยังว่านอนสอนง่าย ให้ทำอะไรก็ทำ ให้หันซ้าย..เอ๊าหัน(- - )..หันขวา...ก็หัน..( - -)ยิ้มก็...ยิ้มมมมมม(^_______________^)
"เดี๋ยวคุณเชอร์เบธไปแต่งตัวนะค่ะ แล้วรีบออกมาทำผมด้วยนะค่ะ เอ๊า เธอสองคนไปช่วยสิ.."
พี่สไตลิสต์เรียกเด็กสองคนให้เข้ามาช่วยฉัยแต่งตัวแต่ฉันยกมือห้าม -_-o
"เดี๋ยว..ฉันขอแต่งตัวเอง.."
"แต่.."
"อย่าคิดว่าฉันจะหนีละกัน..เพราะในห้องแต่งตัวมีทางเข้าออกทางเดียว.."
พี่สาวสไตลิสต์พยักหน้า ฉันจึงเดินเข้าไปแล้วปิดประตู..ลันล๊า..^^~ฉันกระโดดโหยงเหยงไปที่โต๊ะเตี้ยๆตัวหนึ่งที่วางอยู่มุมห้อง แล้วดึงลิ้นชักหยิบมีดขึ้นมา ก่อนจะแกะสลักชุดแต่งงานเจ้าสาวแสนสวยให้กลายเป็นปฎิมากรรมชั้นยอด โฮะๆ จากชุดที่สวยหยาดเยิ้ม กลายเป็นซากชุดไปซะแล้ว..กั่กๆ
"ก๊อกๆๆ คุณเชอร์เบธค่ะ..รีบออกมาเถอะค่ะเดี๋ยวจะไม่ทัน"
ฉันยิ้มนิดๆ แล้วรีบหยิบมีดขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อพี่สาวสไตลิสต์เปิดประตูเข้ามาฉันก็กำมีดชูไว้เหนือคอ
"ไม่!!!ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น อย่าเข้ามาใกล้เชียวนะ!!!"
"ว้าย..คุณเชอร์เบธ..ไปเรียกคุณท่านกับคุณชายมาเร็วๆ"
เสียงดังตึงตังด้านนอก ทำให้ฉันยิ้มอีกทีแต่ก็รีบปรับหน้าเข้าโหมดจริงจัง..อย่าลืมนะ..ว่าฉันเป็นนักแสดง..หุหุ^_^
"เชอร์เบธ!!!!"
พี่โรแมนซ์กับพี่เรนโบว์ที่เข้ามาก่อนตะโกนก้องสุดเสียงพร้อมกัน แล้วคุณพ่อที่ตามมาด้วยก็ขมวดคิ้วก่อนจะเดินเข้ามาหา
"อย่าเข้ามานะค่ะ ถ้าคุณพ่อเข้ามาหนูจะเชือดคอตัวเองเดี๋ยวนี้ละ"
คุณพ่อชะงักฝีเท้าทันที
"ทำไมละ?แค่แต่งงานทำไมลูกถึงต้องทำขนาดนี้ด้วย??"
"มันไม่ใช่แค่แต่งงานนะค่ะ มันหมายถึงชีวิตหนูด้วย คุณพ่อก็รู้ถ้าหนูแต่งงาน ข่าวเรื่องหนูจะเป็นยังไงทั้งๆที่หนูกำลังจะได้เป็นท็อปซุปเปอร์โมเดลอยู่แล้ว..หนูไม่ยอมให้คุณพ่อมาบังคับหนู ถ้าหนูไม่ได้ตามความฝันของตัวเองให้สำเร็จ หนูก็ไม่อยากอยู่แล้วละค่ะ.."
ฉันทำหน้าซีเรียสแล้วบีบน้ำตาโดยไม่กระพริบตา ให้เหมือนกับซีรีย์ที่ฉันเพิ่งปิดกล้องไปคราวก่อนมันจะได้ดูปวดร้าวไงปวดร้าว
"งั้นก็แล้วแต่ลูก.."
อ่าฮะ..อ่าวเฮ้ย..ไมเป็นงี้อ่ะ???? นี่คุณพ่อเป็นพ่อฉันจริงๆนะ!!!O_Oคนเป็นพ่อก็ต้องห้ามลูกเซ่..T^T
"ให้ลูกเลือกนะ..ระหว่างที่ปีนี้หนูชวดท็อปซุปเปอร์โมเดลเพราะแต่งงานตามคำขอของพ่อและพี่ๆ แต่ถ้าลูกพยามยามอีกในปีหน้าลูกอาจได้ครองรางวัลนั้นแล้วให้เลือกว่าในวันนี้ลูกตายแล้วไม่ได้ตามความฝันของตัวเอง ทิ้งมันไปเฉยๆเพียงเพราะข่าวเสียๆหายๆลูกจะเลือกอะไร?"
เฮือก...เออนั่นดิ..โอยยย ฉันลืมไปว่าคุณพ่อฉลาดเป็นกรด เอาไงดีๆ
"แล้วก็..เลิกแสดงละครได้แล้วเชอร์เบธ คำพูดของลูกน่ะ มันอยู่ในหนังเรื่องที่สองที่ลูกเล่นตอนเข้าวงการใหม่ๆไม่ใช่หรอ?แล้วน้ำตานั่นก็ด้วยซีรี่ย์เรื่องใหม่ละสิ.."
"O[ ]o!!!!"
โดนอ่านออกหมดเลย แงๆหน้าพังไม่เป็นท่าเลย เอ๊ะ..แต่ฉันมีแผนสำรอง ฉันลดมีดลง
"แต่ชุดเจ้าสาวพังหมดแล้วนะค่ะ^-^"
"แล้วไง? ลูกคิดว่าแค่นั้นจะหยุดการแต่งงานวันนี้ได้หรอ...ไปสั่งชุดใหม่มาภายในห้านาที.."
เมื่อคุณพ่อพูดกับฉันจบก็ไปสั่งสไตลิสต์ทันที
"วุ่นวายกันไปหมดนะลูก..อย่าทำแบบนี้อีกละ..พ่อตกใจหมด.."
คุณพ่อยิ้มให้บางๆแล้วเดินเข้ามากอดฉันไว้พร้อมกับพี่ๆที่กอดฉันไว้ด้วยเช่นกัน
"พ่อเชื่อว่า..ผู้ชายคนนี้จะต้องดูแลลูกได้แน่ๆ.."
ค่ะ..หนูรู้..แต่หนูยังไม่เคยเห็นหน้าเค้าเลยยยยยยยยยยยยยยย แงๆๆๆTOT!!!
"พี่ไปละนะเชอร์เบธ.."
"ม่ายๆๆๆๆๆTTOTT"
ฉันรั้งพี่โรมานซ์ไว้แต่ก็ไม่เป็นผลทั้งสองโบกมือบ๊ายบายแล้วจากไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับล็อกประตูจากด้านนอกด้วย..ฮือๆๆๆ..ตาย..ตายแน่ๆๆๆTTOTT!! ฉันหันไปเผชิญหน้ากับคนในห้องที่จ้องมาทางฉันเหมือนกัน จ้องทำไมเนี่ย..ฉันรู้ว่าตัวเองสวย...แต่ขอร้องเหอะ..เอาหน้าหล่อๆของนายไปไกลๆนะ เดี๋ยวฉันก็ฆ่าหมกเตียงซะเลยนี่..โฮๆๆๆTOT แล้วจู่ๆนายชาบ้าบออะไรนั่นก็ลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาหาฉัน..O_O
"จะ..จะทำอะไร??O-o"
"ตึง..."
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด (กรี๊ดในใจ)>_________<ฉันหลับตาปี๋ทันทีเมื่อนายไวท์ทีเอามือทั้งสองข้างมากั้นตัวฉันไว้ ฉันรีบลอดใต้แขนของเขาแล้ววิ่งห่างออกมาไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้
=______________________=^ < - - - สีหน้านายไวท์ที(ที่มีหน้าเดียว)
T______________________T < - - - สีหน้าฉัน
"ฉะ..ฉันไม่ได้กลัวนายหรอกนะ แต่อยากเข้ามาใกล้ทำไมละ"
พูดไปแบบนั้นแหละ แต่ขานี่สั่นพับๆเลยล่ะ โฮๆๆTOY
"ฉันแค่อยากจะพูดอะไรกับเธอหน่อย.."
"ก็พูดมาเซ่ๆไม่ต้องเข้ามาใกล้ได้ป่ะ"
ฉันกอดแขนตัวเองไว้แล้วกระเถิบห่างจากนายนั่นอีกนิดหน่อยT__T
"นี่เธออย่าคิดว่าฉันจะมีอารมณ์กับเธอนะ..หุ่นไม้กระบอกไม้กระดานโต้คลื่นแบบนั้นฉันไม่อยากพิศวาศด้วยหรอก..-_-*"
"กรี๊ด..หยาบคาย- -*** นี่นายรู้อะไรมั๊ยยะ ฉันเคยได้รางวัลทอปเซ็กซี่โมเดลเชียวน๊า ฉันโต้คลื่นตรงไหนบอกมาสิยะบอกม๊า-O-"
"..."
ฮึ่ย..ฉันกอดอกตัวเองไว้แล้วตวัดสายตาไปที่นายชาบ้านั่น
"จะพูดอะไรก็รีบพูดสิ"
ฉันเริ่มอารมณ์เสียนิดๆ ไหนว่ามีเรื่องจะพูดไงแล้วนั่นเมื่อไรจะอ้าปากพูดซะทีนะเนี่ย
"เธอก็รู้ใช่มั๊ย?ว่าเราแต่งงานเพราะเรื่งอะไร ดังนั้นก็จงรู้ไว้ซะว่าฉันไม่แม้จะรักเธอเลยซักนิด.."
...ถึงฉันจะไม่ได้ชอบเค้าก็เถอะนะ..แต่นี่..ฉันต้องทนอยู่กับคนที่เราไม่ได้รักเค้าแล้วเค้าก็ไม่ได้รักเราอีกนานเท่าไรเนี่ย..
"แล้วนึกว่าฉันรักนายปานจะกลืนหรอ=_= เหอะๆไม่มีทางเหมือนกันยะ"
"ดังนั้นเธอห้ามก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวกัน เข้าใจมั๊ย?อยากจะรักใครชอบใครก็เชิญฉันไม่ว่าแต่อย่าให้ได้มีข่าวเสียๆละ มันน่าสมเพศ"
"นะ..นี่นาย.."
นี่เค้าเห็นฉันเป็นคนยังไงกันแน่เนี่ย??? อยากจะบ้าตาย นายนี่มันน่ารังเกียจจริงๆ เมื่อนายไวท์ทีพูดจบเข้าก็หยิบหมอนบนเตียงและผ้าห่มอีกผืนหน่งขึ้นมาแล้วยื่นให้ฉัน
"เอ๊ะ..O_O?"
ฉันรับมา งงๆ
"เธอ..ไปนอนที่โซฟานู่น..(-_-)>"
เขาชี้ไปที่โซฟาตัวใหญ่หน้าโทรทัศน์ วะ ว่าไงนะ..O-o
"นี่นาย นายเป็นผู้ชายนายก็ควรสละที่ให้ฉันสิ นายนั่นแหละไปนอนตรงโซฟา"
ฉันยืนแว๊ดๆๆๆๆเขาด้วยความไม่พอใจ นายนี่มันเป็นผู้ชายแน่หรอเนี่ยยยยย>O<
"แล้วคิดว่าฉันนอนหลับรึไง??นี่นายนึกว่านายมาเป็นสามีฉันแล้วจะสั่งฉันได้หรอ?? ไม่มีทางซะหรอกยังไงซะฉันก็จะนอนที่ตะ.."
"โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม"
ฉันใช้เท้าถีบนายบ้านี่กระเด็นไปติดที่เตียง ดังโครมใหญ่แล้วใช้มือข้างหนึ่งเช็ดปากลวกๆ มืออีกข้างก็ชี้ไปที่นายบ้านั่น>O<
"นี่นายทำอะไรห๊า>___< นายจะบ้าแล้วรึไง ลองนายเข้ามาใกล้ฉันอีกทีสิไม่ใช่แค่ถีบท้องแต่ฉันจะกระทืบเครื่องมือหากินนายให้แหลกคาเท้าเลย"
นายไวท์ทีไม่พูดอะไรเพียงแค่ค่อยๆลุกขึ้นยืน
"ก็ฉันไม่ชอบให้เธอพูดมากนิ เธอรู้ตัวบ้างมั๊ยว่าเสียงเธอมันแหลมได้ใจมากพูดมาทีหูฉันระบมไปหมด แล้วถ้าอยากจะนอนที่เตียงก็นอด้วยกันนี่แหละไม่ต้องมาเถียงอีก"
"กรี๊ดๆๆๆๆ นายว่าไงนะยะ ว่าเสียงฉันมันน่ารำคาญงั้นหรอ???"
"ฉันพูดแบบนั้นไปเมื่อไรกัน?"
"แล้วเรื่องนอนด้วยกันน่ะ อย่าฝันไปให้ยากเลย>O<แว๊ดเสร็จฉันก็เดินตึงตังเอาหมอนกับผ้าห่มโยนไปที่โซฟา แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำก่อนคนแรก ฉันไม่ยอมชวดห้องน้ำเหมือนชวดเตียงไปหรอก ชิ..
ฉันทั้งขัดทั้งถูริมฝีปากของฉันจนแดงเถือก ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากเอาไม้ขัดส้วมมาขัดด้วยซ้ำ ให้ตายสิ
"เฮ่อ.."
ช่างมันเหอะ..มันแล้วไปแล้วละ..ขัดไปก็เท่านั้นมันลบออกไปไม่ได้หรอก ฉันเอนกายพิงขอบอ่างอาบน้ำแล้วหลับตาลง
..พรุ่งนี้ข่าวจะออกมายังไงเนี่ย?ไม่อยากจะคิดเลย ฉันเอาหัวมุดเข้าไปในน้ำแล้วก็ต้องรีบเงยขึ้นมา..
"ร้อนๆๆๆๆT^T"
โฮ...ชีวิตฉัน..แงๆTOT ฉันรีบลูบคลำหน้าของตัวเองว่าโดนลวกรึปล่าว โอยถ้าหน้าฉันเป็นอะไรไปตายแน่ๆนี่มันอุปกรณ์ทำมาหากินของฉันเลยนะนี่..
"นี่..เธอจะอาบน้ำอีกนานมั๊ย?จะแช่ตัวจนเปื่อยเลยรึไง?"
เสียงเรียบๆของนายไวท์ทีตะโกนเข้ามาในห้องน้ำ หมั่นใส้ชะมัดฉันทำปากพูดตามนายไวท์ทีแล้วค่อยๆลุกจากอ่างอาบน้ำ
"เออๆรู้แล้วละน่า.."
พอฉันเดินออกมานอกห้องน้ำก็เจอนายบ้านั่นนั่งอ่านหนังสือบนเตียงเตะท่าเต็มที่บนนั้น ทำเอาฉันแบะปากหมั่นไส้
"จะไปอาบก็ไปสิ.."
นายนั่นแค่เหลือบตาขึ้นมามองเท่านั้นแล้วลุกจากเตียงวางหนังสือไว้แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป เมื่อนายไวท์ทีเข้าไปแล้วฉันก็กระโดดเข้าไปที่เตียงทันที
"ย๊ากกกกนุ่มจังๆๆๆๆ\\\>O
"นี่เธอ.."
เย๊ย...ออกมาตอนไหนเนี่ย???O_O
"ไป.."
นายไวท์ทีชี้มือไปที่โซฟาฉันหน้ามุ่ยแล้วเดินกระทืบเท้าไปที่โซฟา นอนนี่ก็ได้ฟะ ไม่แคร์...ฮือๆปวดหลังจัง..พรุ่งนี้หลังฉันเละแน่ๆ แงๆ
------------------------------------------------
 เรื่องในตอนนี้- อัพเดท 27 ก.พ. 52 / 22:22 | ||||||||||||||||
|
|
ความคิดเห็น