คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : The Doll Lover.....V
กล่องใบใหญ่บนหัวเตียงถูกเปิดออก ก่อนที่มือบางจะอุ้มเอาตุ๊กตาแกะขนฟูฟ่องสีขาว...มิสซิสแมรี่ ออกมากอดไว้แนบอก รอยยิ้มกว้างประดับบนใบหน้าหวาน แต่ดวงตากับคลอหน่วยไปด้วยน้ำใสๆทั้งสองข้าง น้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความรู้สึกดีใจหยดลงบนขนนุ่มฟูจนชุ่ม
“มิสซิสแมรี่ วันนี้อู๋ฟานเค้ามาช่วยฉันด้วยล่ะค่ะ เค้าไม่ได้เกลียดฉันถึงขนาดอยากเห็นฉันตายไปจริงๆ ถ้าอย่างนั้นความหวังของฉันยังมีอยู่ใช่ไหมคะ? ยังมีโอกาสที่เค้าจะกลับมาเป็นอู๋ฟานคนเดิม คนที่เคยมองฉันด้วยแววตารักใคร่ไม่ใช่สายตาเกลียดชังแบบนี้...ใช่ไหมคะ?”
หญิงสาวยกตุ๊กตาปุกปุยขึ้นก่อนจะสบเข้ากับลูกตากลมโตสีดำขลับนั่น ราวกับว่าสิ่งที่มองอยู่นี้มีชีวิต
“มิสซิสแมรี่...เอาใจช่วยฉันด้วยนะคะ”
Rrr Rrr Rrr……
เสียงโทรศัพท์ที่ดังลั่นซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในห้องรับแขก แทรกเข้ามาถึงในห้องนอนของหญิงสาว และนั่นทำเอาร่างบางบนเตียงจำใจลุกขึ้น ก่อนจะพยุงร่างของตัวเองที่ยังคงปวดเมื่อยและเจ็บระบมแผลที่เท้าเดินออกจากห้องไป
“ฮัลโหล”
“ดิฉัน Front officer ของคอนโดนะคะ ขอสายคุณคริสค่ะ”
“คริสไม่อยู่ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?” เพราะตอนที่เดินออกมาจากห้อง กระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆของเฉินที่ติดอยู่หน้าประตู บอกให้หญิงสาวได้รู้ว่าทั้งคริสและตัวเค้าออกไปข้างนอกแล้ว
“เอ่อ...พอดีว่ามีผู้ชายคนนึงมาขอพบเจ้าของห้องน่ะค่ะ เค้าไม่ยอมบอกชื่อ เอาแต่พูดว่าจะมาเซอร์ไพรส์แฟนและขอขึ้นไปข้างบนห้องอย่างเดียวเลยค่ะ”
“อาจเป็นพวกแฟนคลับโรคจิตของคริสก็ได้ค่ะ ถ้ายังไงก็ให้รปภ.จัดการแล้วกันนะคะ”
“ได้ค่ะ….ยังไงต้องขอโทษด้วยนะคะที่โทรมารบกวน ที่จริงดิฉันน่าจะเอะใจตั้งแต่คนๆนั้นบอกชื่อเจ้าของห้องแล้วว่าชื่อเจนนี่ ปาร์ค ไม่ใช่คุณคริส”
บอมมี่เกือบจะวางสายไปเสียแล้ว ถ้าปลายสายไม่เอ่ยชื่อที่คุ้นหูออกมา ชื่อที่ทำให้เธอตกใจจนแทบจะช็อค!
“หา? ว่ายังไงนะคะ!!”
เพราะไม่ต้องการเผชิญหน้ากับหญิงสาว คริสจึงรีบออกจากห้องมาก่อนที่บอมมี่จะตื่น ทั้งๆที่ในวันนี้เค้าไม่มีคิวงานเลยด้วยซ้ำ
“เอ่อ...วันนี้คุณคริสจะไปไหนครับ?” เป็นเฉินที่ถามขึ้นเมื่อประตูลิฟต์กำลังเปิดอ้าออก
“เข้าบริษัทแล้วกัน” ร่างสูงตอบกลับมาก่อนจะเดินผ่านช่องว่างระหว่างประตูออกมาด้านนอก แต่เพียงแค่ไม่กี่ก้าวเสียงเรียกที่ดังมาจากทางฟร้อนท์ของคอนโด และร่างบางของพนักงานต้อนรับที่กำลังวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา ทำเอาคริสถึงกลับต้องหยุดมอง
“คุณคริสคะ!!”
“มีอะไรเหรอครับ?”
“เอ่อ...คือว่าเชิญทางนี้หน่อยค่ะ” เมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจและท่าทางอึกอักของอีกฝ่าย คริสจึงเดินตามเธอไปด้วยความสงสัย
แต่เมื่อเดินมาถึงฟร้อนท์ของคอนโดแล้ว ร่างของชายหนุ่มที่กำลังโวยวายใส่พนักงานต้อนรับชายอีกคนนั้น ทำเอาเค้าถึงกับแปลกใจ
“ก็บอกว่าจะมาเซอร์ไพรส์ไง!! ไม่เข้าใจเหรอ!! รีบพาฉันขึ้นไปสักทีสิโว้ย!!”
“เอ่อ...คุณคริสคะ คุณรู้จักผู้ชายคนที่ยืนอยู่นี่หรือเปล่าคะ? พอดีเค้าบอกว่าจะมาเซอร์ไพรส์แฟนที่เป็นเจ้าของห้อง 909 แต่ห้องนั้นมันเป็นห้องของคุณน่ะค่ะ” พูดจบเธอก็หันไปหาชายหนุ่มอีกคนที่กำลังจ้องเขม็งมาที่เค้าอย่างไม่พอใจ
“เอ่อ...คุณคะ!! นี่คือคุณคริสเจ้าของห้องที่คุณบอกยังไงล่ะคะ”
“หา? คุณคริสเป็น ก...เกย์!!!”
แต่ยังไม่ทันที่คริสหรือชายหนุ่มแปลกหน้าจะพูดอะไรออกมา กลับเป็นเฉินที่ตะโกนขึ้นมาดังลั่น และนั่นทำเอาคนที่ยืนอยู่ด้วยกันตรงนั้นต่างพากันตื่นตกใจ ไม่เว้นแม้แต่เจ้าตัวที่ถูกพาดพิงถึง คริสถึงกับรีบโวยวายออกมา เมื่อเห็นสายตาหลายคู่จ้องมาที่เค้า ราวกับเชื่อว่าสิ่งที่เฉินพูดเป็นเรื่องจริง
“พูดบ้าๆ!! ฉันไม่รู้จักผู้ชายคนนี้! และที่สำคัญฉันแมน-ทั้ง-แท่ง!!”
“หึ” เสียงหัวเราะในลำคอเรียกให้คริสหันไปมอง ก่อนที่คำพูดของคนแปลกหน้าจะทำเอาชายหนุ่มถึงกับหน้าตึง
“แฟนฉันน่ะเป็นผู้หญิง สวยด้วย!! ไม่ใช่ผู้ชายร่างยักษ์แบบนี้หรอกนะ...ลุงหน้าเหี่ยว!!”
“โห! แรงอ่ะ!! ตัวดำแล้วยังปากร้ายอีก!!!”
พูดจบเฉินรีบหลบวูบไปอยู่หลังคริสทันที เพราะไม่เพียงแค่สายตาวาววับที่จ้องมาอย่างไม่พอใจ แต่ตอนนี้ร่างหนาของอีกฝ่าย กำลังเดินตรงรี่เข้ามาพร้อมกับสีหน้าและท่าทางเอาเรื่อง
“คิม จงอิน!!”
แต่แล้วเสียงตะโดนดังลั่นของคนที่เพิ่งจะโผล่พ้นออกมาจากตัวลิฟต์ เรียกให้ทุกคนต้องหันไปมอง คริสถึงกับตกใจที่เห็นว่าคนที่เดินโขยกเขยกตรงเข้ามานั้นเป็นใคร
“ฮันนี่!!”
ไม่เพียงแค่ตะโกนออกมาอย่างดีใจ แต่ตอนนี้ร่างหนาของคนที่เพิ่งจะตรงรี่เข้ามาหาเรื่องเค้า กลับเปลี่ยนทิศทาง สองแขนแข็งแรงรวบเอาร่างบางเข้าไปไว้ในอ้อมกอดทันทีที่วิ่งไปถึงตัวของหญิงสาว
‘บอมมี่...ยัยแม่มดนั่น เป็นแฟนกับเด็กบ้าปากเสียคนนี้อย่างนั้นหรอกเหรอ?’
คำถามผุดขึ้นมาในหัว พร้อมๆกับความรู้สึกกระตุกวูบขึ้นมาที่หัวใจ คริสถึงกับเม้มปากแน่นรู้สึกไม่พอใจกับภาพที่เห็น จนต้องรีบเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
แต่เมื่อสบเข้ากับสายตาจับผิดของเฉินที่มองจ้องมาพร้อมกับรอยยิ้มกริ่ม ชายหนุ่มถึงกับถลึงตาใส่คนที่เป็นทั้งคนดูแลและผู้จัดการส่วนตัวของเค้า และนั่นเล่นเอาเฉินหลุบตาต่ำแสร้งทำเป็นมองพื้นมองเท้าตัวเองไป แต่ก็ไม่วายอมยิ้มอยู่อย่างนั้น
ชายหนุ่มนึกโกรธตัวเองที่เผลอแสดงอารมณ์ออกมาจนเฉินจับสังเกตุได้ แต่ที่ทำให้เค้าหงุดหงิดมากขึ้นไปกว่านั้น คือการที่หาสาเหตุตอบตัวเองไม่ได้ว่า เค้าจะรู้สึกไม่พอใจไปทำไมกัน ก็ในเมื่อผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่เค้าเกลียดแสนเกลียด เกลียดเสียจนแทบไม่อยากอยู่ร่วมโลกใบเดียวกันกับเธอ
“โอ้ย!! ปล่อยฉันได้แล้ว...จงอิน!!”
บอมมี่รีบใช้สองมือดันอกกว้างให้ถอยห่าง อ้อมกอดของจงอินอย่างกับงูเหลือมรัดร่างเธอแทบแหลก และมันทำให้เธอเกือบจะหมดลมหายใจ เพราะความดีใจแบบเว่อร์ๆของชายหนุ่ม
“ก็เค้าคิดถึงฮันนี่นี่หน่า”
“อ่ะแฮ่ม!!”
เสียงกระแอมที่ดังขึ้นเรียกให้ทั้งบอมมี่และจงอินหันมามอง ความหงุดหงิดที่ก่อตัวขึ้นเรื่อยๆทำเอาคริสถึงกับหลุดประโยคแรงๆออกมา
“ไม่ได้อยากจะขัดคอหรอกนะ! แต่นี่มันไม่มากไปหน่อยเหรอ เล่นลงมาทั้งชุดนอนวาบหวิวแบบนี้ แถมยังมายืนกอดกันกลมดิกไม่แคร์สายตาคนอื่นเค้าอีก ถ้าคิดถึงกันจนทนไม่ไหวจริงๆ ก็ช่วยพาแฟนเธอไปทำประเจิดประเจ้อกันที่อื่น! อย่ามาทำเรื่องไร้ยางอายที่คอนโดฉัน!!”
“เห้ย!! ทำไมพูดแบบนี้ว่ะ!!”
“จงอิน! อย่า!!” บอมมี่รีบดึงแขนของชายหนุ่มเอาไว้ เมื่อจิงอินทำท่าจะพุ่งเข้าไปทำร้ายคริสที่พูดจาไม่ให้เกียรติเธอ แม้จะรู้สึกเจ็บจี๊ดกับคำพูดของคริส แต่หญิงสาวกลับทำเป็นเฉย เธอมองนิ่งไปที่เค้าราวกับไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งที่ได้ยิน กลายเป็นคริสเสียอีก ที่ถึงกับหลบตาวูบก่อนเสมองไปทางอื่น เค้าไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงทนสบสายตาคู่สวยคู่นั้นไม่ได้
“จงอินไม่ใช่แฟนฉัน!”
“ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ...ฮันนี่!! นี่ตัวเองลืมเรื่องสำคัญของเราสองคนได้ยังไง? ขนาดตอนนั้นเค้าแค่ห้าขวบ เค้ายังจำได้เลยว่าจูบแรกของเค้าน่ะ...ตัวเองเป็นคนได้ไป”
“จูบแรก!! ห้าขวบเนี่ยนะ?” เฉินถึงกับโพล่งออกมาอย่างตกใจ ส่วนคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆก็มีอาการไม่ต่างกันสักเท่าไหร่ คริสถึงกับชาวาบไปทั้งร่าง ช็อคกับสิ่งที่ได้ยินจนค้างนิ่ง
“ถ้าการผายปอดถือเป็นการจูบ ฉันคงเสียจูบแรกให้กับครูสอนว่ายน้ำตั้งแต่ตอนสามขวบแล้วล่ะ!! จงอิน! เลิกเพ้อเจ้อจนทำให้คนอื่นเข้าใจผิดได้แล้ว!!”
ทันทีที่หญิงสาวพูดจบเสียงถอนหายใจที่ดังออกมาอย่างโล่งอก เรียกให้สายตาหลายคู่มองนิ่งไปที่ร่างสูงเป็นตาเดียว เฉินถึงกับหลุดหัวเราะเมื่อเห็นหน้าเหวอๆของคนที่เป็นเจ้านาย แต่คริสไม่สนุกด้วย...เค้าทั้งเสียหน้าทั้งอับอายที่เผลอตัวแสดงอาการแปลกๆแบบนั้นออกไป
“เอามานี่!!” คริสกระชากกุญแจรถจากมือเฉิน ก่อนจะรีบหันหลังเตรียมจะเดินหนีจากสถานการณ์แย่ๆแบบนี้ แต่เสียงที่ดังขึ้นกลับทำให้สองเท้าชะงักกึก!
“ฮันนี่!! ยักษ์ใหญ่ใจตุ๊ดนี่มันเป็นใครอ่ะ? อย่าบอกนะว่าเป็นเจ้าของตุ๊กตาซอมบี้ คนไข้...โอ้ย!! ตีเค้าทำไมตัวเอง!!”
“เอ่อ...ยุง! ยุงเกาะปากจงอิน!!” ทั้งที่รู้ว่าข้ออ้างของตัวเองมันออกจะดูเหลือเชื่อเกินไปหน่อย แต่บอมมี่ทำได้เพียงมองดูจงอินเอามือลูบปากตัวเองปรอยๆอย่างรู้สึกผิด เพราะความตกใจที่อยู่ๆจงอินก็โพล่งเรื่องที่เป็นความลับของตัวเธอออกมา ทั้งๆที่เธอไม่เคยบอกเค้าเลยสักครั้ง มันทำให้เธอเผลอตัวตบปากเค้าไปอย่างแรง
“ขึ้นไปข้างบนก่อนเถอะนะ...จงอิน เดี๋ยวฉันใส่ยาให้”
แต่ยังไม่ทันจะได้ขยับตัว ข้อมือกลับถูกรั้งไว้ด้วยมือหนาของใครอีกคน...คริส พร้อมๆกับคำถามที่ออกจากปากของเค้า จะทำเอาเลือดในกายเย็นเฉียบ หัวใจแทบจะหยุดเต้นไปเสียดื้อๆ
“บอกมา!! ที่เมื่อกี้หมอนั่นพูด...ตุ๊กตาซอมบี้! คนไข้! มันหมายความว่ายังไง?”
ความคิดเห็น