ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : งานเลี้ยง
ชายหนุ่มวัยกลางคน เดินออกมารับลูกสาวของเขาที่หน้างาน
“สวัสดีค่ะคุณพ่อ” เธอไหว้ผู้เป็นบิดา
“จ๊ะ เข้าไปข้างในเถอะ เพื่อนพ่อรอลูกอยู่”
“ค่ะ”
พลอยเดินเข้าไปในงาน ที่ถูกจัดเตรียมอย่างหรูหราเพื่อต้อนรับลูกชายคนเล็กที่จบปริญญาตรีจากเมืองนอกและกำลังจะมาช่วยพ่อของเขาทำงาน
“ขอต้อนรับ คุณชายภูมิวัฒน์ ฐิติวรเวชชะกุล ลูกชายคนเล็กของท่านประธานเจ้าของบริษัท ส่งออกอัญมณีที่มีชื่อเสียงที่สุดในประเทศ และครอบครัว”
ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำ ทรงผมถูกแต่งอย่างเรียบร้อยแต่แฝงไปด้วยความเท่ตามสไตล์เดินก้าวขึ้นมาพร้อมครอบครัว
“ผมดีใจมากที่ทุกคน มาร่วมแสดงความยินดีกับลูกชายคนเล็กที่เพิ่งจบมาเมืองนอก ขอให้ทุกท่านได้สนุกสนานกับงานที่เลี้ยงที่เราจัดขึ้น และอาหารเลิศรส”ชายสูงวัยกล่าวเปิดงาน พร้อมกับรอยยิ้มที่อิ่มเอมใจ และแตะไหล่ลูกชายเบาๆ”
หลังจากที่เปิดงานแล้ว ทุกคนก็รับประธานอาหารที่ถูกเสิร์ฟอย่างรวดเร็ว ทุกจานถูกตกแต่งให้สวยงาม น่าทานเป็นอย่างมาก
“พลอยเดี่ยวพ่อจะแนะนำให้รู้จักกับลูกชายของเพื่อนพ่อ”
“เอ่อ ค่ะ งั้นขอพลอยไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะค่ะ”
“จ๊ะ ลูก รีบๆมาละ จะได้รู้จักพี่เขาไว้”
“ค่ะ”
พลอยเดินออกมาข้างนอก ไม่ใช่เพราะเธออยากจะเข้าห้องน้ำตามที่เธอได้บอกพ่อเธอไว้ หากแต่เพราะสายตาของเขา ภูมิวัฒน์ ที่มองเธอด้วยสายตาไม่เป็นมิตร จนทำให้เธอไม่อยากอึดอัดที่อยู่ในงานอีกต่อไป เธอเดินออกมาข้างล่างที่ชั้นล็อบบี้ของโรงแรม แล้วนั่งพักที่โซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน
“ทำไมไม่เข้าไปในงาน ไม่รู้เหลือยังไง การออกมาแบบนี้ ไม่ให้เกียรติเจ้าของงาน” เสียงนั้นทำให้ พลอยใส ต้องลุกขึ้นยืน
“ขอโทษด้วยค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจค่ะ” เธอยกมือไหว้อย่างหวาดกลัวพร้อมกลับมองดูคนตรงหน้า
“คะ คะ คุณ “เธอรีบถอยหนีเพราะคนตรงหน้าก็คือ คนที่ทำให้เธอไม่อยากจะอยู่ในงาน ใช่แล้ว ภูมิวัฒน์ นั้นเอง
“ทำไมเห็นผมตกใจมากเลยรึไง คิดว่าการที่หนีออกมาจากงานเลี้ยง มันจะทำให้คุณพ้นสายตาผมหรือยังไง” เขามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า
“พลอยเคยทำให้คุณไม่พอใจรึเปล่าค่ะ ทำไมคุณถึงต้องมองพลอยแบบนั้น”
“เปล่า ผมแค่อยากรู้ว่า ทำไมทุกคนถึงพูดแต่ชื่อคุณกันนัก”
“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ถ้ามาเพื่ออยากรู้ พลอยขอตัวกลับเข้าไปในงานก่อนค่ะ
คุณพ่อรออยู่”
คุณพ่อรออยู่”
“ไม่ต้องมีมารยาหรอกคุณ ผมรู้ว่า คุณออกมาเพื่อโปรยเสน่ห์ใช่ไหม”
“ คุณว่ายังไงนะ พลอยหรอค่ะ ผิดแล้วค่ะ คุณคงเข้าใจผิด”
“ผมไม่เคยดูใครผิด หรือคุณจะเถียง ว่าตอนอยู่ในลิฟต์ คุณไม่ได้ยิ้มให้ผม”
“มันก็แค่มารยาท เท่านั้น ขอตัวนะค่ะ”
เธอเดินเลี่ยงออกมา โดยไม่มองเขาอีกเลย และกดลิฟต์เพื่อไปที่งานเลี้ยง
ติ๊ง!! ลิฟต์ถึงชั้นที่ 20 ประตูลิฟต์ในเปิดขึ้น
“อ้าว ว่าไง เจอกันอีกแล้วนะจ๊ะ เด็กน้อย”ชายหนุ่มที่พลอยเดินชนในตอนแรก
“สวัสดีค่ะ คุณ” พลอยหยุดชะงัก เพราะไม่รู้จักชื่อ
“ธนวัฒน์ หรือ ธัต ครับ เด็กน้อย”ชายหนุ่มกล่าวพร้อมก้มลงมาจนใบหน้าห่างกันไม่ถึงคืบ
“คะ ค่ะ” พลอยรีบถอยห่างจากใบหน้าอันเรียวงามของเขาอย่างเขินอาย
“แล้วมาที่โรงแรมนี้ มาทำอะไรเอ๋ย”ชายหนุ่มกล่าว
“อ๋อ มางานของเพื่อนคุณพ่อค่ะ นี้ไงค่ะ งานนี้” พลอยพุดพลางชี้นิ้วเข้าไปในงานที่เธอกำลังจะเข้าไป
“อื้ม งานน้องชายของพี่เองจ๊ะ สาวน้อย”เขากล่าวพร้อมรอยยิ้มที่อ่อนโยน
“เหรอค่ะ คุณเป็นพี่ชายหรอค่ะ ถึงว่า น่าคุ้นๆ”ยิ้มหวานตาภาษาเด็กๆ
“ครับ แล้วสาวน้อยชื่ออะไรจ๊ะ”
“ชื่อ พลอยใสค่ะ เรียกสั้นๆว่า พลอยก็ได้ค่ะ”
“ครับ แล้วก็ไม่ต้องเรียกพี่ว่า คุณหรอกเนอะ เรียกพี่แทนดีกว่า”
“ค่ะ คุณ เอ้ย พี่ธัต”พลอยใสยิ้มอย่างอ่อนหวานให้กับหนุ่มตรงหน้า
“แล้วจะเข้าไปในงานหรือเปล่า ไปพร้อมกันไหม”
“อ๋อ ค่ะ” ธนวัฒน์จับมือพลอยใสพาเดินเข้าไปในงาน ทำให้พลอยใสหน้าแดงขึ้นมา
มีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องที่สองคนนี้ โดยที่ทั้งสองคนไม่รู้ตัว
ชายหนุ่มเดินพร้อมกับสาวน้อยเพื่อส่งเธอที่กลับโต๊ะอาหาร
“อ้าวไง ตาธัต อาไม่ได้ได้เจอหลานนานแล้ว โตขึ้นมากเลย หล่ออีกตะหาก” พ่อของพลอยใสกล่าวทักทาย เมื่อเห็นหน้าของธนวัฒน์
“สวัสดีครับ คุณอาพจน์ นี่ลูกสาวของคุณอาหรอครับ” เขาไหว้ผู้เป็นอา
“อ๋อ ใช่แล้ว รู้จักับพี่เขาแล้วรึยัง พลอยใส”
“ค่ะ รู้จักแล้วค่ะ”
“เพิ่งรู้ว่า คุณอามีลูกที่น่ารักแบบนี้นะครับ ไม่เห็นเคยออกงานที่ไหนเลยนิครับ”
“อ๋อ พลอยเขาไม่ชอบไปงานเลี้ยง เขาชอบอยู่บ้านมากกว่า”
“ดีแล้วครับ อยู่บ้านก็ดีแล้ว ยังเป็นเด็กอยู่เนอะ” ธนวัฒน์ลูบหัวของพลอยอย่างเอ็นดู
“แล้วน้องชายเราละ อาเห็นบนเวทีไม่ค่อยชัด ตอนนี้หายไปไหนแล้วละ”
“อ๋อ ผมก็..”
“สวัสดีครับ อาพจน์” ภูมิวัฒน์เดินมาพอดี
“ว่าไง ตาภู ไปเมืองนอกตั้งนาน โตไม่แพ้พี่ชาย แถมน่าตาก็ดีขึ้นพอๆกันเลย”
“ครับอา อาก็ยังดูหนุ่มเหมือนกันครับ”
“แหม หนุ่มๆสมัยนี้ ชอบทำให้คนแก่ มีกำลังใจ”
“จริงๆครับ คุณอา แล้วนี้ ลูกสาวของคุณอาเหรอครับ”
“อ๋อ ใช่แล้ว นี่ พลอยใส ลูกสาวคนเดียวของอาเอง”
“พลอยใส นี่ พี่ภู รู้จักกันรึยัง”
“สวัสดีค่ะ ก็พอรู้จักมาบ้างแล้วค่ะ”
“ครับ รู้จักกันดีเหมือนกันครับ อา ใช่ไหม น้องพลอย”
“ค่ะ”เธอตอบด้วยความมึนงงกับคำพูดไม่คิดว่าชายตรงหน้าเธอกับคนเมื่อกี้จะเป็นเดียวกัน
“อาพจน์ครับ ผมขอตัวไปต้อนรับแขกคนอื่นก่อนนะครับ ต้องขอโทษด้วยจริงๆครับ”
“เชิญเลย ตาธัต ตาภู”
“พ่อค่ะ กลับบ้านกันหรือยังค่ะ พลอยง่วงแล้วค่ะ พรุ่งนี้พลอยก็ต้องไปโรงเรียนนะคะ”
“เออ จ๊ะ เดี๋ยวพ่อพาเราไปรู้จักกับเพื่อนสนิทพ่อก่อนนะ ไปลุกเร็ว”
“ค่ะ รู้จักเสร็จกลับบ้านเลยนะค่ะ”
“จ๊า...”
พลอยใสลุกจากโต๊ะ และเดินไปอีกโต๊ะหนึ่ง ตามคำสั่งของพ่อ
“เกียงศักดิ์”
“อ้าว ว่าไง พจน์ ไม่เจอกันตั้งนาน สบายดีไหมเพื่อน”
“เฮ้ย กราว /พลอย”
“อ้าว สองคนนี้รู้จักกันแล้วเหรอ”
“ค่ะ เราอยู่ห้องเดียวกันเพื่อนในกลุ่มค่ะ”พลอยตอบ
“ก็ดีแล้วที่ได้รู้จักกัน เป็นไงตากราว โตกว่าแต่ก่อนเยอะมาก สูงกว่า อา แล้วนะเรา”
“ครับ อาพจน์”
“ยังไงอยู่ที่โรงเรียนฝากดู พลอยใส ด้วยนะหลาน”
“ครับ”
“ยังไงวันนี้ต้องกลับก่อนแล้วกัน ยัยพลอยง่วงนอนเต็มทีแล้ว”
“สวัสดีครับคุณอา”
“สวัสดีค่ะ คุณลุง บ๊ายบายนะ กราว เจอกันพรุ่งนี้นะจ๊ะ” รอยยิ้มของพลอยทำให้กราวหน้าแดงขึ้นมา
“บ๊ายบาย พลอยเจอกันพรุ่งนี้เช่นกัน”กราวหลบสายตาของพลอยนิดๆ
“พ่อค่ะ กลับกันได้แล้วสิค่ะ”
“ยังลูก ต้องไปลาเพื่อนพ่ออีกคนก่อน”
“ค่ะ คุณพ่อ”
“ภานุวัฒน์”
“สวัสดีครับ/สวัสดีครับ”
“เฮ้ย พจน์ โทษทีเว้ยเพื่อน ยังไม่ได้ไปทักทายที่โต๊ะเลย”
“ไม่เป็นไร คนมันเยอะ ข้าจะกลับแล้ว”
“อ้าว ทำไมรีบกลับละ อยู่ต่ออีกนิดหนึ่ง”
“ไม่ได้แล้ว พรุ่งนี้พลอยใส ต้องไปโรงเรียน เดี๋ยวจะไปไม่ไหว”
“อ้าว หนูพลอยใส โตขึ้นมากแล้วนิ”
“สวัสดีค่ะ ลุงภานุวัฒน์”
“แล้วหลานเรียนชั้นอะไรแล้วละ”
“ม.4 ค่ะ”
“งั้นอายุ 15 แล้วสิ”
“ค่ะ”
“ข้ากลับก่อนแล้วนะ ดึกแล้ว”
“ไว้ว่างๆมากินข้าวบ้านข้าบ้างละ แล้วอย่าลืม สัญญาที่เราตกลงไว้ละ”
“อื้ม”
หลังจากเดินออกมาจากงานเลี้ยง พ่อและพลอยก็มุ่งหน้ากลับบ้าน มันดึกมาก ทำให้พลอยเผลอนอนหลับ โดยไม่รู้เลยว่า อีกไม่กี่ปี อนาคตของเธออาจไม่ได้สวยหรูดั่งเทพนิยาย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น