รักร้อน เล่ห์เย็นชา

ลำดับตอนที่ #1 : บทเริ่มต้น

ติ๊ง ติง ติ่ง เสียงออดบอกเวลาให้นักเรียนทุกคนเข้าห้องเรียนได้ มันเป็นเวลาแห่งควาสุขที่ทุกคน ได้กลายมาเป็นนักเรียนม.ปลาย อย่างเต็มตัว ห้องนี้เต็มไปด้วยทั้งเพื่อนใหม่และเพื่อนเก่า

“อ้าว นักเรียนทุกคน นั่งประจำที่ได้แล้ว แล้วฟังอาจารย์ทางนี้” อาจารย์ประจำชั้นกล่าวหน้าห้องทำให้เสียงทุกอย่างเงียบลง และอยู่ในความเป็นระเบียบมากขึ้น

“วันนี้ เปิดเทอมวันแรก อาจารย์ยินดีมากที่ได้เป็นอาจารย์ประจำชั้นของนักเรียนทุกคน ขอให้ทุกคนทำความรู้จักเพื่อนๆในห้องให้มากที่สุด ทุกคนต้องอยู่ด้วยกันถึงม.6 ต้องอยู่ด้วยความรักและสามัคคี อาจารย์มีเรื่องจะพูดแค่นี้ ต่อไปของให้นักเรียนช่วยทำความสะอาดห้องให้เรียบร้อย”

            หลังจากกล่าวเสร็จ อาจารย์ได้เดินออกไป ปล่อยให้นักเรียนได้ทำความสะอาดห้อง พร้อมกับรู้จักเพื่อนใหม่ไปในตัว

“นี่ๆ ชื่ออะไรหรอ เราชื่อ พลอยนะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ” พลอยกล่าวคำแนะนำให้กับเพื่อนอีกคนที่กำลังขัดโต๊ะอยู่

“เราชื่อ ไหม ยินดีที่รู้จัก เช่นกัน”

“เราชื่อ ฝน นี่ก็ แพร ยินดีที่ได้รู้จัก เธอสองคนนะ” ฝนแนะนำตัวและเพื่อนอีกคนให้ พลอยและไหม ได้รู้จัก

“ ยินดีที่รู้จักนะ” พลอยและไหม กล่าวออกไป

“เฮ้ เฮ้ เราชื่อ แม๊ค ยินดีที่ได้รู้จักสาวๆนะครับ” แม๊คกล่าวทักทาย

“เออ ใช่ นั้น เห็นคนนั้นไหม คนนั้นชื่อ กราว เรามาจากโรงเรียนเดียวกัน” แม๊คชี้ไปทางกราวที่กำลังทำความสะอาดโต๊ะตัวเองอยู่

            หลังจากที่ทุกคน ทำความสะอาดห้องเรียนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทุกคนก็เริ่มแนะนำตัวให้เพื่อนๆได้รู้จัก และเริ่มจับกลุ่มตามนิสัย

ติ๊ง ติง ติ่ง เสียงออดบอกเวลา คาบสุดท้ายของการเรียน

“เพื่อนๆ กลับบ้านด้วยกันไหม กลับเยอะๆสนุกดี”

 แม๊คถามตะโกนถามเพื่อนๆในห้อง ที่กำลังจะกลับบ้าน

“บ้านเราอยู่อ่อนนุช บ้านเราอยู่บางนา เราต้องไปพัฒนาการ เราไปสามเสน เราไปวงเวียนใหญ่ เราไปสะพานตากสิน เราไปเยาวราช”เพื่อนๆในห้องตะโกนตอบแม๊ค จนทำให้แม๊คปวดหัว

“เอางี้ เอางี้ ใครไปรถไฟฟ้าและรถเมล์ที่ไปทางสยามไปทางซ้ายของห้อง ใครไปรถไฟฟ้าและรถเมล์ที่ไปทางอ่อนนุชไปทางขวาของห้อง” สิ้นเสียงของแม๊ค ทุกคนต่างแยกย้ายไปทางซ้ายและขวา

“เราอยากให้ทุกคน กลับบ้านพร้อมกัน ดูแลกัน ผู้ชายให้เกียรติผู้หญิงด้วยนะ ” แม๊คกล่าว

“เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว เข้าใจ” ทุกคนในห้องตอบ

“งั้นพวกเรา กลับบ้านได้”

            ทุกคนต่างออกจากโรงเรียนพร้อมกัน เดินเพียงไม่กี่ก้าว ก็เป็นรถประจำทาง ทุกคนส่งเพื่อนๆที่ขึ้นรถเมล์กลับก่อน แล้วเดินต่อไป เพื่อจะไปทางรถไฟฟ้าต่อ

“ สถานีต่อไป สยาม” พลอยและกราวเดินออกไปพร้อมกัน

 
“อ้าว กราว บ้านอยู่แถวนี้หรอ” พลอยทักกราว

“อื้ม ใช่ บ้านเราแถวนี้ แล้วพลอยละ” กราวพูดกลับไปพร้อมรอยยิ้ม

“อ๋อ บ้านเราไม่ได้อยู่แถวนี้ เราแวะมาซื้อของที่สยาม แล้วเดี๋ยวเราให้ที่บ้านมารับอีกที”

“อื้ม งั้นให้เราเดินเป็นเพื่อนไหม เราก็ยังไม่อยากกลับบ้านเท่าไหร่”

“ได้สิ กราว ไปกันเลย”

            ทั้งคู่เดินเที่ยว หาซื้อของ และดูที่เรียนพิเศษไปด้วย สายตาทุกคู่ที่มองคู่นี้ ก็คิดว่า สองคนนี้เป็นแฟนกัน ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา และการให้เกียรติซึ่งกันและกัน

“ขอบคุณมากเลยนะกราว ที่วันนี้มาเดินด้วยกันนะ ส่งเราแค่นี้ก็พอแล้ว เดี๋ยวเรารอคนรถที่นี่เอง”

“ได้ไง อยู่คนเดียวนะพลอย เดี๋ยวเรารอจนกว่า คนรถจะมาแล้วกันนะ”

“เราเกรงใจ วันนี้กราวก็อยู่กับเรา ช่วยเราตั้งเยอะ และ..”

“หยุด เราจะอยู่รอ” กราวรีบตัดบทสนทนา

“นั้นใช่รถของพลอยรึเปล่า” กราวชี้ไปทางรถที่กำลังวิ่งมาใกล้ๆ

“อ๋อ ใช่จ๊ะ ขอบคุณมากนะ ไปก่อน ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ”พลอยกล่าวลา พร้อมเดินขึ้นรถไป

“ลุงเข้ม สวัสดีค่ะ  น้องพลอยกลับบ้านเลยนะค่ะ” เธอกล่าวสวัสดี คุณลุงขับรถ 

“วันนี้คุณหนูต้องไปที่งานเลี้ยงของคุณพ่อก่อนนะครับ คุณพ่อบอก”

ชายสูงอายุกล่าว

“อ๋อ ได้ค่ะ คุณลุง ไปเลยค่ะ” พลอยตอบกลับไป

       แอร์เย็นๆของรถ ทำให้พลอย หลับไป

            ที่งานเลี้ยงต้อนรับลูกชายคนเล็กของตระกูลพงไพรศาลน์ ที่กลับจากเมืองนอกกำลังเกิดเรื่องวุ่นๆ ที่ลูกชายคนเล็กยังไม่มาถึงที่งาน

“เครื่องเรทครึ่งชั่วโมง คุณชายบอกว่า อีก 5 นาที คงจะถึง” 
คนคุมงานเลี้ยงกล่าวกระซิบ

       รถ2คันวิ่งมาถึงหน้าโรงแรม

“ชั้น 20 ครับคุณชาย” คนขับรถบอกชายหนุ่มที่กำลังเดินลงจากรถ

“คุณหนูลงตรงนี้นะครับ แล้วขึ้นไปชั้น 20 แล้วโทรหาคุณพ่อ ท่านจะเดินออกมารับครับ” ลุงเข้มกล่าวกับคุณหนูที่กำลังเดินลงจากรถอีกคัน

            หญิงสาวก้าวไปในโรงแรม หลังชายหนุ่มเพียงไม่กี่ก้าวแต่ด้วยความเร็วกว่า เขาไปถึงประตูลิฟต์ก่อนหน้าเธอ

“รอด้วยค่ะ” พลอยตะโกนบอกให้คนในลิฟต์ช่วยเปิดรอสักครู่ เพียงไม่กี่อึดใจ พลอยก็เข้าไปในลิฟต์พร้อมกลับชายหนุ่มคนแปลกหน้า

“ขอบคุณมากค่ะ” เธอบอกเขาพร้อมส่งรอยยิ้ม คนตรงหน้าอย่างเป็นมิตรแต่ไม่มีปฏิกิริยา ใดๆบนใบหน้าเขาเลย พลอยมองใบหน้าที่เรียวยาว ทรงผมที่ถูกจัดแต่งมาอย่างดี การแต่งตัวมางานเลี้ยงเรียบร้อย ไร้ที่ติด

ทำไมเป็นแบบนี้ ใจร้ายจัง คนอะไร ไม่มีมารยาท น่าจะตอบกลับ หรือ ยิ้มหน่อยก็ยังดี คนเขาอุตส่าห์ ขอบคุณ แย่จังผู้ชายสมัยนี้  พลอยคิดในใจ แล้วก้มหน้าลงไป

ดึกๆแบบนี้ ทำไมไม่อยู่บ้าน มาทำไมโรงแรมคนเดียว เด็กสมัยนี้ 
ใจง่ายมากกว่าที่คิดอีก หว่านเสน่ห์ด้วยรอยยิ้ม ผู้หญิงเป็นนี้ไปสะหมด

ติ๊ง!!

        ประตูลิฟท์เปิดชั้นที่20 ชายหนุ่มเดินออกไป จนประตูลิฟท์ แต่หญิงสาวยังไม่รู้ว่า ชั้นนี้เธอก็ต้องออกเหมือนกัน

“อ้าว กำ ไม่เป็นไร ขึ้นไปก่อน แล้วค่อยลงมาอีกรอบ”หญิงสาวบ่นกับตัวเองที่ลืมว่า ตัวเองมีนัดไว้ชั้นที่20

ติ๊ง!!

“ว๊าย ขอโทษค่ะ” พลอยเดินออกจากลิฟท์ โดยไม่ได้มองทางเดิน เพราะเธอกำลังหาโทรศัพท์มือถือ เพื่อโทรหาพ่อของเธอ ทำให้ไปชนกับชายหนุ่มอีกคน

“ไม่เป็นไรจ๊ะ แล้วน้องเป็นอะไรรึเปล่า” เขาส่งยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร รอยยิ้มของเขา ทำให้พลอยนิ่งครู่หนึ่ง

“เออะ ปะ เปล่าค่ะ สบายดีค่ะ” เธอพูดแก้เขิน ตอนนี้เธอหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด

“ขอโทษนะค่ะ” เธอยกมือไหว้เขา

“ไม่เป็นไรจ๊ะ ขอตัวก่อนนะครับ” ชายหนุ่มกล่าว แล้วเดินไปอีกทาง

จะมีใคร ใครรัก คนหน้าตา อย่างฉัน  เสียงโทรศัพท์พลอยดังขึ้น

“ฮัลโล ค่ะ พ่อ ถึงงานแล้วค่ะ ค่ะ รอข้างหน้าค่ะ ค่ะ สวัสดีค่ะ” พลอยใสกล่าวกลับปลายทาง