คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [Fiction] Last Chance EP.2
Last Chance EP.2
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้นขณะที่คยูฮยอนกำลังง่วนกับการชงกาแฟตามออเดอร์ของลูกค้าในยามบ่าย ไม่ทันได้ดูว่าปลายสายเป็นใครก็กดรับสายไปเสียก่อน ถึงอย่างนั้นเสียงทุ้มต่ำจากปลายสายนั้นแสนจะคุ้นเคยจนแทบไม่ต้องใช้เวลาคิดว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา
“/ยุ่งอยู่รึเปล่าครับคุณโอนเนอร์/”
“นิดหน่อยครับ แต่คุยได้คุณดาราใหญ่”
“/คืนนี้ว่างรึเปล่า ออกมาเจอเพื่อนๆหน่อยสิ/”
“ช่วงนี้มันอะไร ทำไมถึงมีแต่คนอยากเจอชั้นนัก เมื่อวันก่อนพี่ยูชอนก็มาหา”
เสียงหวานบ่นงึมงำ หนีบโทรศัพท์ไว้กับคอ ในขณะที่มือทั้งสองข้างก็ยังคงง่วนกับงานตรงหน้า อดจะแปลกใจไม่ได้ที่ช่วงนี้ได้พบเจอเพื่อนเก่าเยอะเสียเหลือเกิน แต่ทำไมคนที่อยากเจอที่สุดถึงไม่มีวี่แววว่าจะอยากเจอเค้าบ้างเลยนะ
“/พี่ยูชอน?......กลับมาขอให้นายเล่นชู้ด้วยรึไง/”
“สมองคิดได้เท่านี้ใช่มั้ยคิบอม เดี๋ยวก็แช่งให้พี่ทงเฮไปมีชู้บ้างหรอก”
“/เหอะ เล่นของสูง เอาเป็นว่าคืนนี้ ร้านเดิม ห้ามเบี้ยว....โอเคนะ เท่านี้แหละ/”
ไม่รู้รอให้อีกฝ่ายตอบตกลง คนที่โทรมามัดมือชกพร้อมกับวางสายไปดื้อๆ แต่คยูฮยอนก็ไม่คิดจะถือโทษอะไรมากมาย อย่างน้อยเค้าก็อยากจะออกไปเจอเพื่อนเหมือนกัน อยู่คนเดียวมากมีแต่ฟุ้งซ่านไปเปล่าๆ
ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยที่จู่ๆก็โดนรวบกอดจากด้านหลัง ไม่ต้องเดาให้เหนื่อยก็รู้ว่าใคร เด็กหนุ่มเกยค้างไว้บนลาดไหล่บาง แนบแก้มตัวเองกับแก้มคนตัวเล็กในอ้อมแขน
“พี่จะไปไหนหรอ”
“ไปหาเพื่อน...ทำไมหรอ”
“ให้ผมไปด้วยนะ”
“มีแต่เพื่อนชั้นทั้งนั้นนายไปก็เบื่อเปล่าๆ”
“แต่ผมห่วงพี่”
เสียงทุ้มกล่าวเสียงอ่อน น้ำเสียงอ่อนโยนชวนให้ใจสั่นไหวเอาได้ง่ายๆ ร่างบางพรูลมหายใจเบาๆ ก่อนจะพยักหน้ารับคำเด็กหนุ่มเจ้าของอ้อมกอดอย่างง่ายดาย
“ถ้าเบื่อก็อย่ามาบ่นให้ได้ยินหล่ะ”
“ไม่หรอก แค่มีพี่อยู่ผมก็ไม่เบื่อแล้ว”
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง ก่อนจะกดจมูกแนบลงบนแก้มใสของคนในอ้อมแขนแรงๆ ก่อนจะปล่อยร่างบางเป็นอิสระ กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปทำงานของตัวเองต่อ ทิ้งให้คยูฮยอนยืนส่งเสียงจึ๊กจั๊กในลำคอเพราะถูกน้องชายหน้าเลือดหากำไรอีกแล้ว
คยูฮยอนมองหากลุ่มเพื่อนที่มาถึงก่อนแล้ว ก่อนจะโบกมือกลับให้เรียวอุคที่โบกมือบอกตำแหน่งให้กับเค้า พยายามแงะมือตัวเองออกจากมือหนาที่เกาะกุมมือของตัวเองเอาไว้ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในร้าน ยิ่งเห็นว่าสายตาของกลุ่มเพื่อนมองมายังมือของเค้าที่ถูกยูฮวานจับไว้ก็ยิ่งอยากจะดึงรั้งให้หลุดจากการเกาะกุม แต่ยิ่งออกแรงบิดข้อมือหนีซักเท่าไหร่ แรงบีบที่มือก็ยิ่งแรงขึ้นเท่านั้น
“เห้.......คยูฮยอนจะยืนค้ำหัวเพื่อนอีกนานมั้ย”
“เออ นั่งเดี๋ยวนี้แหละ”
ร่างบางทรุดตัวนั่งลงข้างเรียวอุคที่นั่งอยู่ก่อนพร้อมกับดึงตัวเด็กหนุ่มที่วาดยิ้มแจกให้หมู่เพื่อนของเค้าด้วยความเป็นมิตร มือใหญ่ยังคงไม่ปล่อยมือบางให้หลุดไปไหน จนคยูฮยอนหมดหน่ายที่จะแกะมันออก
“จะไม่แนะนำหนุ่มน้อยให้เพื่อนรู้จักหน่อยรึไงคยูฮยอน”
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามพร้อมกับอมยิ้มน้อยๆที่มุมปาก คยูฮยอนจิ๊ปากเบาๆ ก่อนจะถลึงตามองเพื่อนร่างสูงด้วยความหมั่นไส้.....เค้ารู้ว่าคิมคิบอมกำลังคิดอะไร ไอ้เพื่อนเลวกำลังคิดว่าเค้าจะกินเด็กแหงๆ ถึงได้หลิ่วตามองราวกับตัวเองรู้ทุกอย่างบนโลกอย่างนั้นแหละ.....ระวังเถอะ จะได้หน้าแหกไม่รู้ตัว
“นี่ปาร์คยูฮวาน น้องชายพี่ยูชอน มาช่วยทำงานที่ร้านหน่ะ”
“คนนั้น คิบอม นายอาจจะเคยคุ้นหน้าบ้างในทีวี ส่วนนี้เรียวอุค เพื่อนขั้นเอง.......”
เด็กหนุ่มค้อมหัวเล็กน้อย วาดรอยยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตรให้แกผู้นั่งร่วมวงสนทนา คนแรกคือชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาหล่อคมเข้ม.....จะว่าไปแล้วรู้สึกคุ้นหน้าดีพิลึก อีกคนคือชายหนุ่มร่างเล็กหน้าตาน่ารักที่นั่งอยู่ข้างคยูฮยอน
“พาเด็กมาด้วยแบบนี้เทวดาใจดีของนายไม่เคืองแย่หรอคยูฮยอน”
“เทวดาใจดีที่ทิ้งชั้นอยู่คนเดียวมาสองปีโดยไม่ส่งข่าวหน่ะหรอ คนแบบนั้นควรจะเป็นเทวดาประจำตัวชั้นรึไง”
ร่างบางขึ้นเสียงตอบ ก่อนจะยกแก้วเครื่องดื่มตรงหน้าซึ่งไม่รู้ว่าเป็นของใครขึ้นมาดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว ตาหวานค้อนขวับไปยังชายหนุ่มร่างสูงที่ถามไม่เข้าท่า จนเรียวอุคที่เงียบมานานต้องเป็นฝ่ายห้ามศึก
“คิบอมก็ไปถามอะไรไม่เข้าท่า นานๆเจอกันทั้งทีนะ”
“ชั้นก็แค่อยากรู้ จะได้บอกชางมินไว้ให้ทำใจว่าแฟนตัวเองกำลังนอกใจอยู่”
“คิบอม พอแล้วน่า.....”
ยูฮวานได้แต่นั่งเงียบมองคนนั้นคนนี้เถียงกันไปมา ก่อนจะหันมามองร่างบางด้านข้างที่เอาแต่ก้มหน้านิ่งไม่ต่อความกับคำพูดของเพื่อน
“พี่คยูฮยอน....เป็นอะไรรึเปล่า”
คนตัวเล็กส่ายหัวแทนคำตอบ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่มือบางจะเทเครื่องดื่มสีอัมพันลงในแก้วที่มีน้ำแข็งบรรจุอยู่ ยกขึ้นดื่มโดยไม่ผสมอะไรเพิ่ม
“จะบอกอะไรให้นะคิบอม ถ้าชั้นนอกใจหมอนั่นได้ ชั้นทำไปนานแล้ว.....แต่ไม่นั่งรอทั้งที่ไม่รู้ว่าจะต้องรอถึงเมื่อไหร่แบบนี้หรอก”
เสียงหวานที่เริ่มแหบขึ้นนิดๆเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เอ่ยขึ้น มือบางยังคงรินเหล้าใส่แก้วของตัวเองเพื่อดื่มต่ออย่างต่อเนื่อง ไม่ได้สนใจคำท้วงของเด็กหนุ่มที่มาด้วยแม้แต่น้อย
เรียวอุคได้แต่หันไปเบ้หน้าใส่คนจุดชนวนปัญหา ที่กวนประสาทกลับด้วยการไหวไหล่ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น บรรยากาศอึมครึมถูกทำลายลงด้วยเสียงเรียกชื่อคยูฮยอนที่ดังแหวกอากาศ พร้อมกับร่างเล็กที่กระโจนขึ้นนั่งบนตักน้องชายคนโปรดทันทีที่มาถึง
“คยูฮยอนนี่.....คิดถึงจัง นึกว่าจะไม่ยอมมาซะแล้ว”
“ก็พี่ทงเฮมาด้วยทั้งที จะไม่ให้ผมมาได้ยังไงกัน”
เรียวอุคหัวเราะคิกเมื่อเห็นเพื่อนหน้าเข้มเมินหน้าหนีภาพคนรักของตัวเองหัวเราะออเซาะอยู่กับเพื่อนซี้ ทั้งที่น่าจะชินตาเสียทีเพราะทุกครั้งที่ทงเฮอยู่กับคยูฮยอนทีไรก็ได้เห็นภาพบาดตาบาดใจแบบนี้เสมอ แต่เหมือนคิบอมจะหาทางชินกับมันไม่ได้.....จะว่าไปปาร์คยูฮวานก็คงเหมือนกัน
.
ร่างสูงพยุงร่างของคยูฮยอนที่โดนฤทธิ์แอลกอฮอล์เล่นงานลงจากแท็กซี่อย่างทะลักทุเล ล้วงมือควานหากุญแจบ้านในกระเป๋ากางเกงเรียบร้อยแล้วก็อุ้มร่างบางไปยังห้องนอน วางร่างของคนที่ไม่ได้สติลงบนเตียงอย่างเบามือด้วยกลัวว่าคนที่หลับอยู่นั้นจะตื่น ถอนหายใจอย่างอ่อนแรงก่อนจะละสายตาจากคยูฮยอน เพื่อไปจัดแจงหากะละมังพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้คนเมา
ขณะที่ไล้ผ้าขนหนูไปตามโครงหน้าของคยูฮยอน ร่างสูงชะงักเล็กน้อยเมื่อจู่ๆดวงตากลมหวานก็เปิดขึ้นสบตากับตัวเอง มือบางจับมือใหญ่ของเด็กหนุ่มไม่ให้ขยับไปไหน
“พี่....สร่างเมาแล้วหรอครับ”
“ชั้นไม่ได้เมา....แค่หลับ”
“งั้นเหรอครับ....งั้นผมเอาของพวกนี้ไปเก็บนะ”
นิ้วเรียวชี้ไปที่กะละมังใบเล็ก พร้อมกับทำท่าจะลุกเดินจากไป แต่กลับต้องนั่งลงเหมือนเดิมเมื่อรู้มือบางรั้งข้อมือเอาไว้เสียก่อน ยูฮวานสะดุ้งอีกทีเมื่อจู่ๆมือบางของคนที่นอนอยู่ก็ยกขึ้นไล้แก้มของเค้า ตาคมหวานมองมาที่เค้าไม่กระพริบ
“ยูฮวาน....”
“ครับ”
“เหนื่อยมั้ย”
“เหนื่อยเรื่องอะไรครับ”
“เหนื่อยที่จะดีกับชั้น เหนื่อยที่ดูแลชั้น เหนื่อยกับการรอคอยบางรึเปล่า”
ร่างบางถามเสียงอ่อนเสียจนคนฟังใจสั่น ยูฮวานได้แต่ส่ายหน้าตอบเบาๆ คนที่นอนอยู่พรูลมหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะดึงมือใหญ่ไปแนบลงกับแก้มของตัวเอง เสียงหวานเอ่ยเพียงแผ่วราวกับเพ้อ
“แต่ทำไมชั้นเหนื่อยจัง ทำไมการรอคอยใครซักคนมันถึงได้เหนื่อยขนาดนี้นะ”
คนฟังได้แต่เม้มปากแน่น รู้สึกปวดหนึบที่หัวใจอย่างบอกไม่ถูก แม้จะรู้ดีว่าคนตรงหน้ามีกำลังรอคอยให้เจ้าของหัวใจกลับมาหา แต่ก็อดจะรู้สึกปวดใจไม่ได้ทุกครั้งที่ได้ยินคยูฮยอนพูดถึงคนอื่น.......เปลี่ยนเป็นยูฮวานคนนี้ไม่ได้รึไง
“พี่.....เป็นผมไม่ได้หรอ”
“.............”
“ให้ผมเป็นคนที่อยู่ข้างๆพี่ คอยดูแลพี่ ไม่ได้หรอครับ”
“ยูฮวาน........”
ใบหน้าหล่อคมคายไม่แพ้พี่ชายเคลื่อนเข้าหาร่างบางอย่างช้าๆ ก่อนจะแนบริมฝีปากลงบนกลีบปากอิ่ม ละเลียดความหวานซ้ำแล้วซ้ำเล่า ย้ำสัมผัสหนักหน่วงตามอารมณ์ปรารถนาที่เพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ ละจากกลีบปากนุ่มให้ร่างบางได้หอบหายใจเพียงไม่นาน เรียวปากอุ่นก็กดสัมผัสลึกซึ้งอีกครั้ง.....ซ้ำเล่า ซ้ำอีก
คยูฮยอนกำลังใจสั่น คยูฮยอนกำลังหวั่นไหว ทั้งกายทั้งใจของคยูฮยอนกำลังสั่นคลอนเพราะเด็กหนุ่มตรงหน้า ทั้งที่อยากจะผละตัวไปให้ห่าง แต่ยิ่งใกล้เข้าไปมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งถอนตัวไม่ได้มากขึ้นไปทุกที แรงปรารถนาที่ถูกสร้างขึ้นกำลังทำให้คยูฮยอนตาพร่าไปหมด จะผิดจะถูกก็ไม่สนใจแล้ว สนแค่ว่าสิ่งเดียวที่เค้าต้องการตอนนี้คืออ้อมกอดอุ่นๆของคนที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น
“อื้อ.....ยูฮวาน.......ได้โปรด รักชั้นที รักชั้น......”
“พี่พูดแบบนี้จะให้ผมคลั่งรึไง ถึงพี่ร้องไห้ผมก็ไม่หยุดง่ายๆหรอกนะ”
“.....ยูฮวาน จะทรมานชั้นไปถึงไหน”
“พี่...ขอร้องหล่ะ ห้ามผมสิ บอกให้ผมเลิกทำแบบนี้ ไม่อย่างงั้นผมไม่หยุดจริงๆนะ”
เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยที่ข้างใบหู แตะสัมผัสลงที่ใบหู ละเรื่อยมาจนถึงซอกคอ ผิวกายขาวจัดของคยูฮยอนถูกริมฝีปากอิ่มกดย้ำจนเป็นรอย ก่อนจะกลับไปย้ำจูบร้อนแรงอีกครั้ง มือใหญ่ไล้สัมผัสโลมเล้าไปตามผิวเนื้อละเอียด ริดกระดุมเสื้อของร่างด้านใต้ออกอย่างเชื่องช้า มือร้อนปะป่ายไปตามแผ่นอกบาง หน้าท้อง เอวคอด เบาบ้างหนักบ้างจนคนโดนสัมผัสครางผะแผ่ว
ร่างบางละเรียวปากออกจากกลีบปากของยูฮวาน หอบหายใจเอาอากาศเข้าปอดได้เพียงครู่ก็โดนกลีบปากอิ่มของคนตรงหน้าจู่โจมอีกครั้งไม่ทันให้ได้ตั้งตัว รสสัมผัสร้อนผ่าวจนต้องครางออกมาอย่างหมดกลั้น คนตัวเล็กได้โอกาสสูดลมหายใจอีกครั้งเมื่อเด็กหนุ่มตรงหน้าละจากเรียวปากของเค้าเพื่อถอดรั้งเสื้อยืดของตัวเองให้พ้นกาย
ก่อนจะระดมแตะริมฝีปากไปทั่วผิวกายขาวละเอียด
“ผมรักพี่....พี่คยูฮยอน ผมรักพี่จนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว”
เสียงแหบพร่าเอ่ยแผ่วจนดูเหมือนเพ้อ ยิ่งสัมผัสยิ่งแตะต้องก็ยิ่งหลงใหล ยูฮวานไม่คิดจะใส่ใจว่าวันพรุ่งนี้เรื่องของเค้ากับคยูฮยอนจะดำเนินไปในทิศทางไหน รู้เพียงแต่ตอนนี้ยูฮวานเพียงแค่อยากกอดคยูฮยอนไว้ให้แน่นที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนนึงจะทำได้เท่านั้น
.
ผิวกายเปลือยเปล่าสัมผัสแนบชิดกันแทบทุกอณู ยูฮวานขยับเบียดกายเข้าหาร่างบอบบางเชื่องช้า ทั้งที่อยากจะเอาแต่ใจตัวเอง อยากให้คยูฮยอนรู้สึกถึงความต้องการที่มากจนล้นของตัวเอง แต่ก็ต้องอดใจเอาไว้ เพราะอยากจะอ่อนโยนกับคนตรงหน้าให้มากที่สุด
“อ๊ะ.......อื้ม.......ยูฮวาน เข้ามาอีก”
ร่างสูงยกยิ้มมุมปาก เบียดกายเข้าไปหาคนตัวเล็กมากขึ้นเรื่อยๆ จนแนบสนิท ขยับกายเป็นอย่างเนิบนาบก่อนจะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นตามแรงอารมณ์ที่เพิ่มสูงขึ้น สะโพกบางเบียดเช้าหาร่างสูงเพื่อรับสัมผัสเร้าร้อน เสียงหอบหายใจปนเสียงครางของทั้งคู่ปนกันจนแยกไม่ออก......กายทั้งสองเป็นของกันและกัน แต่ใจนั้นไม่อาจมีใครหยังรู้ว่ายูฮวานจะได้หัวใจของคยูฮยอนไปด้วยรึเปล่า
.
“พี่น่ารักที่สุด รู้รึเปล่า ผมรักพี่จัง”
เสียงทุ้มแหบเอ่ยเอาใจ หลังจากร่างสูงนอนลงข้างกายคยูฮยอน ร่างบางได้แต่หลับตานิ่งรับรู้ถึงสัมผัสอุ่นวาบของกลีบปากอิ่มที่จูบซับเหงื่อที่ขมับ คยูฮยอนหายใจหอบรวยรินอย่างเหนื่อยอ่อน บทรักร้อนแรงที่ดำเนินต่อกันกี่ครั้งเจ้าตัวก็ทันได้นับ รู้เพียงแค่หมดแรงจะขยับลุกไปไหน ทำได้เพียงแต่ซุกซบกายเข้าหาเจ้าของวงแขนอุ่น จมูกโด่งสูดดมกลิ่นแก้มอีกครั้งอย่างเอาแต่ใจ นึกแปลกใจที่คยูฮยอนไม่ปริปากบ่นแม้แต่คำเดียว ยูฮวานปลอบใจตัวเองว่าคนตัวเล็กอาจจะเหนื่อยจนหมดแรงจะพูด.........แต่เปล่า ยูฮวานคิดผิด
V
V
V
คยูฮยอนลืมตามองเด็กหนุ่มที่หลับสนิท เหลือบมองวงแขนแกร่งที่โอบรัดร่างของตัวเองไว้แล้วก็ได้แต่เม้มปากแน่น กรอกตาขึ้นมองเพดานหวังจะให้น้ำตาที่ก่อตัวขึ้นไม่ไหลออกมา แต่จนแล้วจนรอดก็ทำไม่ได้อยู่ดี ความเสียใจกับความรู้สึกผิดตีกันยุ่งเหยิงภายในจิตใจ คยูฮยอนไม่ได้อยากจะดึงยูฮวานเข้ามามีส่วมร่วมกับความสัมพันธ์ยุ่งยากแบบนี้......แต่เค้าทำไปแล้ว เรียกร้องที่จะทำ แล้วก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว
คยูฮยอนกำลังทำให้ทุกอย่างแย่ลงจนแม้แต่ตัวเองก็เกินจะรับไหว
แสงแดดยามสายสาดส่องผ่านผ้าม่านสีอ่อนภายในห้องของคยูฮยอน ตาคมลืมขึ้นอย่างเกียจคร้านพร้อม เหลือบมองเจ้าของใบหน้าเรียวหวานที่ยังคงหลับสนิทแล้วอดจะยิ้มออกมาไม่ได้ นิ้วเรียวเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าอยู่ให้พ้นทาง แนบริมฝีปากลงบนกลีบปากอิ่มสีแดงจัดของคนตรงหน้าแผ่วเบา เมื่อเห็นว่าคนน่ารักยังไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเสียที จึงแตะสัมผัสที่กลีบปากซ้ำๆ จนคนตรงหน้ารู้สึกตัว
ตาโตหวานลืมขึ้นพร้อมกับเสียงครางอือในลำคอ เห็นน้องชายตัวดีวาดยิ้มกว้างราวกับอารมณ์ดีเสียเหลือเกิน ความรู้สึกย่ำแย่ก็ก่อนตัวขึ้นอีกครั้ง ยูฮวานหุบยิ้มลงเมื่อสบตากับคยูฮยอน หน่วยตาคมหวานที่เคยวาววับเป็นประกายกลับหมองลงจนเค้าใจหาย แต่ถึงอย่างนั้นคยูฮยอนก็ยังแสร้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอยู่ดี
“.......ยูฮวาน สายแล้ว ไม่ไปเรียนหรอ”
“แล้วพี่หล่ะ......วันนี้เปิดร้านไหวหรอ”
“ชั้นสบายดี ไปอาบน้ำเถอะ ชั้นก็จะไปอาบเหมือนกัน”
คยูฮยอนยิ้มบาง ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำทันทีที่เอ่ยจบ ทิ้งให้เด็กหนุ่มนั่งถอนหายใจทิ้งอยู่เพียงผู้เดียว ยูฮวานจิ๊ปากเบาๆ แล้วก็ต้องผละลุกจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำตามคำบอกของคนที่กำลังอาบน้ำอยู่เช่นกัน
V
V
V
ฟันคมกัดลงบนกลีบปากของตัวเองเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมารวมกับสายน้ำที่ต้องกับผิวของตัวเองจนแยกไม่ออก มือบางออกถูลงบนรอยจูบสีแดงจัดตามผิวกายตัวเอง หวังจะให้สายน้ำลบร่องรอยที่เกิดขึ้นจากความดื้อดึงของตัวเองออกไป แต่ยิ่งทำเท่าไหร่รอยพวกนั้นก็ยิ่งปรากฏเด่นชัดขึ้นทุกที เหมือนกับยิ่งย้ำความผิดของคยูฮยอนให้เด่นชัดจนเกิดในอภัย
2 Be Continue
A/N : ผ่านไป 2 ตอน....พริ้นชิมก็ยังไม่โผล่
แต่อย่าเพิ่งหาอะไรเขวี้ยงหัวไรเตอร์นะคะ
เพราะตอนหน้า...บุคคลที่รอคอยจะมาอย่างแน่นอน
ปอลอ. ยูฮวานหล่อและแสนดีเกินกว่าจะเป็นพระเอกค่ะ ^^
บุญรักษาค่ะทุกท่าน
.
ความคิดเห็น