คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [Fiction] Last Chance EP.1
Last Chance
แดดยามบ่ายสาดส่องผ่านกระจกใสหน้าร้านเข้ามาถึงเคาเตอร์ แต่ร่างผอมบางก็เลือกที่จะนั่งให้แดดแผดเผาอยู่อย่างนั้น ดวงตาคมหวานเหม่อลอยออกไปที่ด้านนอกร้านอย่างไร้จุดหมาย ไม่ทันได้ระวังตัวว่ามีผู้มาใหม่เข้ามาประชิดตัว ร่างบอบบางสะดุ้งเฮือกเมื่อเอวบางถูกรวบเข้าไปกอด พร้อมกับปลายจมูกที่กดลงสูดดมกลิ่นแก้มใส
“อ๊า~ ผมคิดถึงพี่จัง”
คยูฮยอนหมุนตัวไปหาเด็กหนุ่มเจ้าของวงแขนที่โอบเอวตัวเองอยู่ มือบางฝาดผัวะเข้าที่ต้นแขนพร้อมกับหยิกแถมให้อีกซักที โทษฐานมาไม่ให้สุ่มให้เสียงยังไม่พอ ยังทำตัวรุ่มร่ามไม่เข้าเรื่องอีก
“เล่นไม่เข้าเรื่องนะเรา ต้องให้บอกกี่ทีว่าไม่ชอบ”
“พี่ก็อย่างนี้ทุกที จะหวงตัวไปถึงไหน”
“ก็บอกว่าแล้วว่า.......”
“ว่ารอใครบางคนกลับมา ผมฟังพี่บอกมาเกินร้อยครั้งแล้ว แล้วไหนหล่ะ ไอ้ใครบางคนที่พี่ว่าหน่ะ”
“ปาร์คยูฮวาน!”
ก่อนที่สงครามน้ำลายจะเลวร้ายไปมากกว่าที่เป็นอยู่ เสียงกระดิ่งหน้าร้านก็ดังขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน คยูฮยอนส่งเสียงจึ้กจั้กในลำคอ ก่อนจะเดินไปรับออเดอร์ ไม่ลืมจะไล่น้องชายตัวโย่งให้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวทำงานเช่นกัน
เวลากว่าสองปีที่โจคยูฮยอนดูแลกิจการร้านกาแฟในฝันแต่เพียงผู้เดียว ทั้งที่จริงแล้วร้านกาแฟเล็กๆแห่งนี้ไม่ใช่ความฝันของเค้าแต่เพียงผู้เดียว หากแต่เจ้าของความฝันอีกคนกลับต้องไปทำภารกิจที่ยิ่งใหญ่กว่าเพื่อครอบครัว แล้วอย่างนี้คยูฮยอนจะกล้าขัดใจได้ยังไง.....ต่อให้เอาแต่ใจซักขนาดไหน คยูฮยอนก็ไม่กล้าลามปามถึงเรื่องในครอบครัวคนอื่นหรอก
หากแต่ช่วงเวลาเกือบปีหลังจากใครบางคนห่างหายไปจากชีวิต เด็กชายตัวสูงโย่งตามสไตล์เด็กนอก ที่มีนัยน์ตาวิบวับ พร้อมกับรอยยิ้มทรงเสน่ห์โชว์ลักยิ้มบุ๋มลึกบาดใจสาวๆ ก็ก้าวเข้ามาในฐานะเด็กเสิร์ฟคนเดียวในร้าน มันคงจะไม่มีปัญหาอะไรถ้าหากเจ้าหนูไม่ได้ขยันขายขนมจีบให้ที่น่ารักอยู่ทุกวี่ทุกวัน แตะจับลวนลามแบบไม่กลัวโดนไล่ออกด้วยหวังจะให้เจ้าของร้านคนดีเปิดใจให้ ซักนิดก็ยังดี
V
V
V
ช่วงเวลาหลังเลิกเรียนเป็นเวลาน่าเหน็ดเหนื่อยที่สุดในรอบวัน เพราะเด็กนักเรียนสาวๆต่างพากันมายลโฉมพ่อคุณเด็กเสิร์ฟตัวดีกันจนคนชงกาแฟอย่างโจคยูฮยอนชงกันแทบไม่ทัน วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ปาร์คยูฮวานยังคงขายดีในหมู่เด็กสาวไม่มีเปลี่ยน
คยูฮยอนมองร่างสูงชุดนักศึกษา เดินเอากาแฟไปเสิร์ฟยังโต๊ะของเด็กสาว ไม่ลืมจะพูดคุยทักทายตามประสาคนอัธยาศัยดี เรียกรอยยิ้มของลูกค้าได้มากโข ทั้งที่น่าจะพอใจที่ลูกค้ามีความสุข แต่โจคยูฮยอนกลับรู้สึกไม่ดีอย่างประหลาด ที่เห็นเจ้าหนูวาดรอยยิ้มหวานแจกสาวๆได้ไม่ซ้ำหน้า พยายามบอกกับตัวเองว่าเค้าแค่นึกหมั่นไส้ในความเจ้าชู้........ไม่ได้คิดพิศวาสเจ้าหนูแต่อย่างใด
“ยูฮวาน ออเดอร์ของโต๊ะสี่ได้แล้ว”
“คร๊าบ!”
เด็กหนุ่มบอกลากลุ่มหญิงสาวด้วยความสุภาพ ก่อนจะเดินมาหาเจ้าของร้านคนสวยที่ยืนหน้ามุ่ยรออยู่ มือใหญ่ยกขึ้นลูบแก้มคนโตกว่าอย่างถือสิทธิ์แต่คยูฮยอนก็ไม่ได้เบี่ยงตัวออกแต่อย่างใด
“อู้งานอยู่ได้ น่าหักเงินเดือนมั้ยเราหน่ะ”
“ผมไม่ได้อู้นะ แค่คุยตามหน้าที่ หรือว่าพี่หึง”
ร่างสูงยิ้มร่า ก่อนจะยื่นหน้าเข้าใกล้ใบหน้าสวยอย่างท้าทาย จนมือบางยกขึ้นดันไหล่กว้างแทบไม่ทัน เสียงหวานออกปากไล่ พร้อมกับส่งถาดยัดใส่มือเด็กหนุ่มอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินหนีไป
“ทำงานไปเลยเราหน่ะ อย่าลามปามให้มากนักเดี๋ยวจะโดนดี”
เมื่อร่างบอบบางเดินลับตาไป รอยยิ้มร่าเริงที่วาดอยู่เมื่อครู่กลับหายไปโดยพลัน ต่อให้ปาร์คยูฮวานเป็นคนสนุกสนานซักแค่ไหน เค้าก็ไม่สามารถวาดรอยยิ้มไว้แจกใครต่อใครได้ตลอดเวลา เจ้าของรอยยิ้มที่ใครต่อใครก็ว่าแสนจะมีเสน่ห์มันเป็นของคนคนเดียวเท่านั้น........คนคนเดียวที่ไม่คิดจะหันมามองน้องชายอย่างเค้าเลยซักนิด
เจ้าของร้านที่ง่วนอยู่กับการจัดเตรียมของให้พร้อมเพื่อต้อนรับลูกค้าในวันใหม่ ไม่ทันได้สนใจว่าลูกค้ารายแรกของวันได้ก้าวเข้ามาเสียแล้ว รอยยิ้มหวานแบบที่คยูฮยอนแสนจะคุ้นเคยถูกวาดขึ้น เมื่อเห็นว่าร่างบางไม่ได้หันกลับมาสนใจตนเองเลยซักนิด ร่างโปร่งเลยได้ทีแอบย่องเข้าไปหลังเคาเตอร์ ยกมือทึ้งสองขึ้นปิดตาคนตัวเล็กเอาไว้ จนเจ้าของร้านคนสวยอดจะโวยวายไม่ได้
“ปาร์คยูฮวาน มาเล่นอะไรบ้าๆแต่เช้า แล้วนี่ไม่มีเรียนรึไง”
“ขอโทษทีครับ แต่ผมไม่ใช่ปาร์คยูฮวานนะ ผมเป็นพี่ชายมัน”
เสียงทุ้มแหบกระซิบข้างหู ก่อนจะปล่อยมือออกจากดวงตาคมหวาน คยูฮยอนหันกลับมามองผู้มาใหม่ด้วยดวงตาแวววับ อดจะแปลกใจไม่ได้ที่เห็นยูชอนยืนอยู่ตรงหน้า
“พี่ยูชอน กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“กลับมาเมื่อคืนหน่ะ ยังไม่เจอไอ้น้องขายเลยด้วยซ้ำ รีบมาหาคยูฮยอนก่อนเลยนะเนี่ย”
“เจ้าชู้ไม่เปลี่ยน ผมจะไปบอกพี่จุนซูว่าพี่จะแอบเล่นชู้กับผม”
“เห้ยๆ....อย่ามาเล่นของสูง แต่ถ้าคยูยอมเป็นชู้พี่ก็ไม่เกี่ยงนะ”
ร่างบางไม่ได้เอ่ยคำได้โต้ตอบ เพียงแค่อมยิ้มกับคำพูดของคนตรงหน้าก็เท่านั้น คยูฮยอนเคยตกหลุมรักดวงตาหวานฉ่ำเป็นประกาย หลงรักกลีบปากอิ่มสีสดที่วาดยิ้มหวานให้อยู่เสมอ หลงรักเสียงทุ้มแหบที่คอยหยอดคำหวาน หลงรักปาร์คยูชอนคนนี้อย่างโงหัวไม่ขึ้น ทั้งหลง ทั้งรัก จนยอมลดค่าตัวเองให้เป็นเพียงแค่คู่นอนก็ยอม........แต่ทุกอย่างมันก็จบสิ้นลง เมื่อรู้สึกได้ถึงความรักที่แท้จริงจากใครบางคน ไม่มีอีกแล้วความรักจอมปลอมของยูชอนกับคยูฮยอน
V
V
V
“แล้วนี่เจ้าน้องชายชั้นมันดื้อรึเปล่า”
ชายหนุ่มถามพร้อมกับถ้วยกาแฟขึ้นดื่ม ร่างบางได้แต่ยิ้มกว้าง พลางนึกไปถึงน้องชายตัวดีของยูชอน จะว่าดื้อก็คงจะไม่ถูก ต้องบอกว่ากวนประสาทแถมยังชอบเถียงถึงจะถูก และที่สำคัญ.....
“น้องชายพี่หน่ะหรอ เจ้าชู้เหมือนพี่ไม่มีผิด”
คุณชายปาร์คคนพี่ได้ยินดังนั้นก็หัวเราะร่า นึกภาพน้องชายตัวเองกำลังหยอดคำหวานใส่คนนั้นคนนี้แล้วก็อดจะนึกขำไม่ได้ เจ้าน้องชายตัวดีคงได้วิทยายุทธ์จากพี่มาเต็มๆแหงๆ ถึงได้มีคนมาบอกมาฟ้องให้ฟังกันถึงที่
“แต่คนเจ้าชู้หน่ะ รักใครรักจริงนะ”
“เหมือนที่พี่รักพี่จุนซูหน่ะหรอ”
ยูชอนเพียงแค่พยักหน้า ก่อนจะยกกาแฟขึ้นจิบอีกครั้งหนึ่ง ใครจะเชื่อว่าพ่อคาสโนว่าอย่างปาร์คยูชอนจะยอมสยบแทบเท้าให้เพื่อนตัวเล็กที่วันๆเอาแต่นั่งเล่นเกมส์แล้วก็เตะบอลกับเพื่อนไปวันๆ คยูฮยอนอดจะยิ้มตามไม่ได้ นึกถึงคำพูดของยูชอนเมื่อครู่ รักใครรักจริงงั้นหรอ.......แล้วอย่างเจ้าหนูปาร์คยูฮวานจะรักใครจริงๆเข้ารึยัง
“เออ แล้วนี่ได้ติดต่อกับคนอื่นๆบ้างรึเปล่า”
“ก็มีนัดกินข้าวกันบ้างหน่ะครับ แต่ช่วงนี้เห็นว่ายุ่งๆกันหมด”
“มิน่า เมื่อเช้าโทรหาทงเฮ เจ้านั่นโวยวายใส่ไม่รู้เรื่องแล้วก็วางไปซะเฉยๆ”
“จัดตารางให้พ่อดาราดังจนหัวปั่นอยู่มั้งครับ”
ร่างบางนึกขำ จินตนาการภาพทงเฮค่อยจัดการเรื่องนั่นนู่นนี่ให้เจ้าเพื่อนตัวดีของเค้าแล้วก็สนุกดีพิลึก น่าแปลกที่คนใจร้อนที่สุดอย่างอีทงเฮกับคนเฉื่อยช้าที่สุดอย่างคิมคิบอมยังคงคบกันยืนยาวมาจนถึงตอนนี้ แต่คนเค้ารักกันมันจะมีอะไรน่าแปลกใจอีกหล่ะ...
“แล้วนี่เรียวอุคเพื่อนเลิฟนายเป็นยังไงบ้างหล่ะ”
“เห็นว่าไปช่วยพี่เยซองสอนร้องเพลงหน่ะครับ ที่โรงเรียนท่าทางจะไปได้สวย ชอบแอบมาชวนให้ผมไปช่วยสอนอยู่บ่อยๆ แต่ไม่ว่างจะไป”
นี่ก็อีกหนึ่งคู่รักที่แสนจะยั่งยืน หลายต่อหลายคนบอกว่าเยซองกับเรียวอุคเข้ากันดีอย่างกับปี่กับขลุ่ยเพราะการร้องเพลงที่เรียกได้ว่าสุดยอดทั้งคู่ จนใครต่อใครต่างเรียกกันว่าคู่รักเสียงดีแห่งชมรมประสานเสียง.........หึ คู่รักเสียงดีอย่างนั้นหรอ
“จะว่าไปก็คิดถึงชางมินเหมือนกันนะ จะกลับเมื่อไหร่หล่ะ”
“............ไม่รู้สิครับ”
“เห้! เป็นแฟนกันประสาอะไรเนี่ยนายสองคนหน่ะ”
ก่อนที่จะได้คำตอบ เสียงกระดิ่งหน้าร้านก็ดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับลูกค้ารายใหม่ คยูฮยอนปั้นยิ้มก่อนจะเดินไปรับออเดอร์ ทิ้งให้ยูชอนมองร่างบางที่เดินผ่านหน้าตัวเองไปด้วยความสงสัย ทำไมพอถามถึงผู้ชายชื่อชิมชางมินแล้วประกายวูบไหวในดวงตาคมหวานถึงได้หม่นลงนัก
คยูฮยอนกระชับเสื้อโค้ทให้เข้าที ก่อนจะเดินไปหาเด็กหนุ่มร่างสูงที่ยืนรออยู่ ยูฮวานได้แต่ลอบมองร่างบางอย่างเงียบๆ มืออุ่นที่ยกขึ้นไล้แก้มเนียนเบาๆ เรียกให้คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า
“พี่เป็นอะไรรึเปล่า”
“เปล่านิ่....ทำไมถึงคิดอย่างนั้นหล่ะ”
“ก็วันนี้พี่เงียบ เงียบมากจนน่ากลัว”
ร่างบางพรูลมหายใจ ก่อนจะเดินนำหน้าไปไม่ได้สนใจรอคนที่เดินตามแม้แต่น้อย หากแต่เดินไปได้ไม่ไกล มืออุ่นจากคนคนเดิมก็มาจับมือของตนเองเอาไว้ ซุกมือบางเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ทของตัวเอง โดยไม่สนใจแววตาไม่พอใจจากคนตัวเล็กที่เดินอยู่ข้างๆแม้แต่น้อย
“ลามปามใหญ่แล้วนะ”
“ผมรู้ว่าพี่หนาว มือพี่เย็นเฉียบเลยไม่รู้รึไง เกิดพี่เป็นหวัดขึ้นมาผมจะทำยังไง”
“นั่นมันก็เรื่องของชั้นไม่ใช่รึไง”
“เพราะมันเป็นเรื่องของพี่ ผมถึงได้เป็นเดือดเป็นร้อน พี่ก็รู้ว่าผมรู้สึกยังไง อย่าทำเหมือนไม่รู้หน่อยเลย”
เด็กหนุ่มชักหงุดหงิดขึ้นมาบ้าง คยูฮยอนก็แบบนี้ทุกที เก็บเรื่องราวมากมายไว้กับตัวเอง ปล่อยให้มันทำร้ายจิตใจโดยไม่คิดจะปลดปล่อยมันออกมา เพราะคิดว่าตัวเองไม่เหลือใคร.........ทั้งๆที่มีปาร์คยูฮวานอยู่ข้างๆเสมอ
“วันนี้พี่ยูชอนมาคุยอะไรกับพี่ จะบอกมาดีๆ หรือให้ผมไปถามกับพี่ยูชอนเอง”
“ก็คุยไปเรื่อยเปื่อย ไม่มีอะไรหรอกน่า จะคาดคั้นให้ได้อะไรยูฮวาน”
“ก็พี่ทำให้ผมห่วง”
“บอกว่าไม่มีก็ไม่มีสิ ถึงบ้านชั้นแล้ว.....นายก็กลับไปได้แล้ว”
ร่างสูงส่งเสียงจึ้กจั้กขัดใจ แต่ก็ยอมปล่อยมือบางให้เป็นอิสระ ยืนมองร่างบางไขประตูบ้านอย่างเงียบๆ แล้วก็ต้องสะดุ้งน้อยๆเมื่อดวงตาคมหวานหันมาค้อนเข้าให้
“ทำไมยังไม่ไปอีกหล่ะ จะเช้าบ้านแล้ว”
“ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนมั้ย”
“ชั้นไม่ใช่เด็กแล้วนะยูฮวาน บอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรสิ นายนั่นแหละกลับไปได้แล้ว”
ไม่ต้องรอให้คนตัวเล็กออกปากไล่ซ้ำสอง ยูฮวานคว้าข้อมือบางเดินเข้าไปในบ้าน พร้อมกับล็อกประตูให้อย่างเสร็จสรรพ เดินเข้าไปในตัวบ้านโดยไม่สนใจเสียงกร่นด่าของเจ้าของบ้าน...ก็เข้ามาแล้ว อย่าหวังจะไล่ไปซะให้ยาก
“ดื้อไม่มีใครเกิน”
ร่างบางบ่นอย่างหัวเสีย ก่อนจะเดินไปบ่นยูฮวานที่กำลังดื่มน้ำอยู่ในครัว เหตุการณ์นี้ไม่ได้เพิ่งเคยเกิดขึ้นเป็นครั้งแรก หากแต่เกิดขึ้นบ่อยครั้งจนคยูฮยอนขี้เกียจจะนับ........อยู่บ่อยกว่าบ้านตัวเองด้วยซ้ำหล่ะมั้ง
นัยน์ตาคมหมายจับจ้องอยู่ที่กรอบรูปบนหัวเตียงอยู่เนิ่นนาน ก่อนที่มือบางจะเอื้อมไปปัดกรอบรูปนั้นจนคว่ำ เรียวปากอิ่มเม้มแน่น สูดหายใจเข้าปอดจนลึกกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเอง แหงนหน้ามองเพดานหมายจะหยุดน้ำตาของตัวเองไม่ให้ไหล แต่ถึงจะพยายามซักเท่าไหร่ น้ำตาก็ยังคงไหลออกมาอยู่ดี
เสียงประตูห้องนอนที่ถูกเปิดออก ทำเอามือบางยกขึ้นปาดน้ำตาที่รินอยู่แทบไม่ทัน คยูฮยอนลุกขึ้นยืนพร้อมกับยกนิ้วชี้หน้าคนไร้มารยาท อดจะเอ่ยปากต่อว่าไม่ได้
“ยูฮวาน บอกกี่ทีแล้วว่าจะเข้าห้องคนอื่นให้เคาะประตู อย่าทำนิสัยเสียแบบนี้อีกนะ”
ร่างสูงวางแก้วนมลงบนโต๊ะข้างเตียง ก่อนจะรั้งร่างคนที่กำลังโกรธอยู่เข้ามากกกอดเอาไว้ มืออุ่นลูบแผ่นหลังอย่างอ่อนโยนราวกับกำลังปลอบประโลม เสียงทุ้มที่กระซิบข้างหูกำลังทำให้น้ำตาที่เพิ่งหยุดไหลคลอหน่วยออกมาอีกครั้ง
“ถ้าผมเข้ามาเงียบๆ ผมก็ไม่รู้สิว่าพี่กำลังร้องไห้ อย่าร้องนะครับคนดี”
ไม่มีเสียงตอบจากคนในอ้อมแขนแต่อย่างใด มีเพียงแต่ใบหน้าหวานที่ซบลงกับลาดไหล่พร้อมกับหยาดน้ำตาอุ่นๆที่ถูกซับโดยเสื้อนอนของปาร์คยูฮวาน มืออุ่นของยูฮวานลูบผมนุ่มสีดำสนิทของคนตัวเล็กเพียงแผ่วเบา เค้าแค่หวังจะให้คยูฮยอนหยุดร้องไห้ เพราะทุกครั้งที่น้ำตาของคยูฮยอนกำลังไหล ปาร์คยูฮวานคนนี้ก็เจ็บปวดไม่ต่างกันเลย
“พี่จะร้องไห้ให้น้ำท่วมโลกเลยรึไง”
คำปลอบโยนแปลกประหลาดของยูฮวานได้ผลเสมอ ครั้งนี้ก็เหมือนกัน มือบางฟาดลงบนต้นแขนของคนตัวสูง ตาคมหวานค้อนขวับใส่เด็กหนุ่มที่ยืนยิ้มให้ ยูฮวานก็แบบนี้ทุกที ทำซึ้งอยู่ได้ไม่เท่าไหร่ก็ทำเป็นเล่นจนคยูฮยอนตามแทบไม่ทัน
“จะไปไหนก็ไปเลย ชั้นไม่อยากเห็นหน้านายแล้ว”
“คนสวยนี่ใจร้ายอย่างที่เค้าว่าจริงๆด้วย ใช้ประโยชน์เสร็จก็โดนเขี่ยทิ้ง น่าสงสารตัวเองจริงๆยูฮวานเอ้ย”
เด็กหนุ่มบ่นกับตัวเอง แต่เสียงดังจนใครอีกคนได้ยิน คยูฮยอนอดจะนึกหมั่นไส้ไม่ได้ มือบางดันแผ่นอกของร่างสูงให้เดินพ้นไปจากห้องตัวเอง ไม่ลืมจะเอ่ยปากต่อว่าคนขี้บ่นไม่ได้
“พูดมากนักก็ออกไปเลย ไม่ได้ใช้ให้เข้ามาดูซักหน่อย เด็กบ้าเอ้ย”
ยูฮวานอมยิ้มเมื่อเห็นท่าทีไม่พอใจของคยูฮยอน มือข้างหนึ่งรวบมือบางของคนตรงหน้าเอาไว้ อีกข้างโอบเอวบางเอาไว้แน่นเสียจนคยูฮยอนขยับตัวหนีไม่ได้ ขณะที่คนตัวเล็กกว่ากำลังจะเอ่ยปากว่า เด็กหนุ่มก็กดริมฝีปากลงบนหน้าผากมน ตามด้วยกดจมูกสูดดมกลิ่นแก้มเนียนใส แล้วจึงปล่อยมือจากคนตรงหน้า ไม่ลืมที่จะกล่าวราตรีสวัสดิ์ รีบเดินออกจากห้องไปก่อนที่คยูฮยอนจะเรียกสติคืนมาได้
กว่าที่คยูฮยอนจะรู้ตัว ตัวต้นเหตุก็เดินจากไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ร่างบางได้แต่สบถว่าคนที่เดินออกไปด้วยความขัดใจ
“ปาร์คยูฮวาน......ไอ้เด็กบ้า ฉวยโอกาส!”
2 Be Continue
A/N : คราวนี้มาเป็นเรื่องยาว
กี่ตอนจบก็ไม่รู้ค่ะ
ลงไปเรื่อยๆจนกว่าจะไม่มีคนอ่าน
หวังว่าคงจะชอบกัน
ปอลอ. ปาร์คยูฮวานหล่อเนอะคะ...หุหุ
ไว้เจอกันเมื่อชาติต้องการ
บุญรักษาค่ะ
ความคิดเห็น