[Fic TVXQ&SJ Yaoi] All About Magnae [Changmin*Kyuhyun]

ลำดับตอนที่ #2 : I’ve got a call [HBD Kyuhyun]

I’ve got a call

เที่ยงคืนของวันที่ 2 กุมภาพันธ์ จะพูดให้ถูก วันนี้มันวันที่สามต่างหาก.......มือบางหยิบ Anycall ของตัวเองขึ้นมาดู ไม่มีความผิดปกติใดๆ ไม่มีแม้แต่สายเรียกเข้า พรูลมหายใจเบาๆ ก่อนจะหย่อนโทรศัพท์เครื่องบางลงที่ข้างหมอน เผื่อว่าตอนที่เค้าหลับไปแล้วหากมีสายเข้าจะรู้ตัว

ยังไม่ทันที่ดวงตากลมโตจะได้หลับลง เสียงเปิดประตูห้องพร้อมกับร่างอวบของรูมเมทก็กระโจนขึ้นมาทับอยู่บนตัวคยูฮยอนเสียแล้ว น้องเล็กร้องโอดโอยแต่คนที่นั่งทับอยู่ก็เหมือนยิ่งแกล้งทิ้งน้ำหนักลงมามากกว่าเดิม

“โอ้ย พี่ซองมิน จะฆ่าผมหรอ ตัวเล็กๆรึก็เปล่า”

“อะไรกัน จะเข้ามาแฮปปี้เบิร์ทเดย์ทั้งทีน้า พูดแบบนี้เดี๋ยวก็ทิ้งให้นอนคนเดียวซะหรอก”

คนเป็นพี่พองลมที่ข้างแก้ม เตรียมตัวจะงอนเต็มที่ คยูฮยอนได้แต่ถอนใจ พูดเหมือนปกติซองมินกลับมานอนที่ห้องนี้บ่อยนักนี่ เห็นเลิกงานกลับมาทีไรก็หอบข้าวหอบของไปนอนห้องฮยอกแจทุกที นอกจากวันไหนทะเลาะกันเท่านั้นแหละ ถึงได้เห็นหัวรูมเมทอย่างคยูฮยอน..........จะพูดไปก็คงไม่ดี เดี๋ยวจะโดนหาว่าปากเสียรับวันเกิด

“นี่ชั้นเข้ามาบอกคนแรกเลยใช่รึเปล่าคยูฮยอน”

“ครับ ไม่ใช่พี่แล้วจะเป็นใครหล่ะ”

“นึกว่าจะมีสายด่วนจากเมืองไทยมาซะอีก.....อ๊า~ ชั้นออกไปก่อนดีกว่า เผื่อว่าใครโทรมา”

ว่าแล้วร่างอวบก็กระโดดเหยงๆออกไปในทันที คยูฮยอนได้แต่ส่ายหัวกับรุ่นพี่ของตัวเอง มาเร็วไปเร็วปานสายฟ้าแลบจริงๆ

อีกครั้งที่ความพยายามในการข่มตานอนของคยูฮยอนถูกทำลายลงโดยรุ่นพี่ตระกูลอี คราวนี้พี่ชายตัวเล็กอีกคนมุดผ้าห่มมากอดรัดฟัดเหวี่ยงกันแบบไม่ให้หายใจหายคอ บุญของคยูฮยอนจริงๆที่คิบอมแยกออกไปอยู่คนเดียว ไม่อย่างนั้นเค้าคงได้โดนรังควาญจนหาความสุขในชีวิตไม่ได้ เพียงเพราะอีทงเฮแอบย่องมาหาเค้าถึงห้องนอน

“คยูฮยอนอ่า....แฮปปี้เบิร์ทเดย์ แย่ชะมัด เมื่อกี้อุตสาห์ตกลงกับซองมินไว้แล้วเชียวว่าจะเข้ามาพร้อมกัน แต่ยัยนั่นก็แอบเข้ามาก่อน ชิ.....ไม่ได้เรื่องเลย”

ทงเฮบ่นไปยืดยาวจนคนเป็นน้องคร้านจะฟัง ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเกิดสองคู่หูเข้ามาพร้อมๆกัน อะไรมันจะเกิดขึ้น เท่านี้ก็วุ่นวายจะแย่อยู่แล้ว...........จะมะรุมมะตุ้มรุมรักโจคยูฮยอนอะไรกันตอนดึกดื่นแบบนี้นะ

“ยังไงพี่ทงเฮกับพี่ซองมินก็มาเป็นสองคนแรกอยู่แล้วนิ่ครับ”

“แต่อยากมาคนแรกนี่หน่า........”

เสียงหวานบ่นงุงงิง เรียวปากบางเบะออกเตรียมจะงองแงเต็มที่ ถ้าเป็นคิบอมคงแกล้งต่อให้คนตัวเล็กขัดใจมากกว่าเดิม แต่นี่มันคยูฮยอน ที่อยากนอนจะแย่อยู่แล้ว!

“ไว้ปีหน้าแล้วกันครับพี่ทงเฮ ตอนนี้ผมอยากนอนแล้ว ยังไงก็ขอบคุณนะครับ”

“อ้าว....จะนอนแล้วหรอ ไม่รอโทรศัพท์จากไทยก่อนหรอ”

จากตอนแรกที่คยูฮยอนตั้งใจจะวาดยิ้มหวานๆให้พี่ชายก่อนนอน กลับเปลี่ยนเป็นใบหน้าเรียบเฉยในบัดดลเมื่อถูกถามถึงทางไกลต่างประเทศ.......อีกแล้ว!

“ไม่รู้สิครับ แต่ง่วงแล้ว โทรมาไม่โทรมาก็ไม่เห็นจะเป็นไร”

“ปากแข็ง หน้ามุ่ยขนาดนี้แล้วมาบอกว่าไม่เป็นไร อย่าคิดมากเลยน่า ยังมีเวลาอีกตั้งหลายชั่วโมง ไปดีกว่า ไม่กวนแล้ว.......ฝันดีนะเด็กน้อย”

พี่ชายตัวเล็กออกไปแล้ว เหลือเพียงแต่คยูฮยอนที่นอนอยู่บนเตียง ทั้งที่บ่นว่าง่วงจะแย่ หากแต่ดวงตากลมยังคงเปิดขึ้น มองดูเพดานห้องพร้อมกับคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย มือบางควานหาโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกรอบ ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม..........ปกติเสียจนคยูฮยอนรู้สึกแย่

ไม่ได้รอให้ใครโทรมาหา
ไม่ได้รอฟังคำอวยพรจากใคร
ไม่ได้หวังอะไรทั้งนั้นแหละ.........ไม่จริงๆ!

.
.
.
.
.

เอ๊อ! โกหกก็ได้ แต่คนที่รอไม่โทรมาแล้วจะให้ทำยังไงหล่ะ จะให้ตั้งแง่ทำงอนก็ไม่กล้าในเมื่ออีกฝ่ายไปทำงานตั้งไกล.......แต่นี่มันวันเกิดนะ จะโทรมาอวยพรซักนาทีขนหน้าแข้งมันจะร่วงรึไงพ่อคุณเทพเจ้า!

แสงแดดที่ส่องผ่านผ้าม่านผืนบางเข้ามาปลุกให้ร่างโปร่งที่ซุกกายอยู่บนเตียงตื่นขึ้นมาอย่างเกียจคร้าน ตาหวานเหลือบมองไปยังเตียงด้านข้างที่ว่างเปล่าแล้วก็ต้องอมยิ้มน้อยๆ สุดท้ายซองมินก็ไม่ได้กลับมานอนที่ห้องเหมือนปกติ

เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของคยูฮยอนดังขึ้นทำให้คนที่เป็นเจ้าของสะดุ้งไปเล็กน้อย กลีบปากอิ่มวาดยิ้มกว้างก่อนจะต้องหุบยิ้มลงเมื่อเห็นว่าชื่อที่แสดงอยู่บนจอไม่ใช่คนที่คิด

“คยูฮยอนพูดครับ”

“/แฮปปี้เบิร์ทเดย์นะเจ้าลูกชาย มีความสุขมากๆนะลูก พ่อกับพี่สาวฝากมาอวยพรด้วย/”

“ขอบคุณครับ.........ผมคิดถึงแม่จัง”

“/ช่างอ้อนไม่เปลี่ยนนะเรา โตแล้วนะเราหน่ะ/”

“โตยังไงก็ยังเป็นลูกแม่อยู่ดีนี่หน่า”

“/ทำมาพูดดี พอมีแฟนแล้วเดี๋ยวก็ลืมแม่/”

“แฟนอะไร ที่ไหน ไม่มีซักหน่อย”

“/ไม่มีก็ไม่มี......เท่านี้ก่อนนะลูก ไว้ค่อยคุยกันใหม่......แม่กับพ่อคิดถึงนะลูก/”

คยูฮยอนครางรับงึมงำก่อนจะกดตัดสายไป วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะข้างเตียงก่อนจะลุกไปอาบน้ำ ถึงจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างที่ได้คุยกับคนที่บ้าน......แต่ยังไงก็ตาม คนที่อยากให้โทรมาหาจริงๆหายหัวไปไหนก็ไม่รู้ หรือว่าโดนช้างที่เมืองไทยเหยียบตายไปแล้ว

ร่างโปร่งเดินมายังห้องโถงหลังจากอาบน้ำเสร็จ ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากพูดอะไรก็โดนร่างของพี่ๆทั้งหลายดึงไปกอดพร้อมกับอวยพรวันเกิดแบบจำแทบไม่ทันว่ามีใครบ้าง อารมณ์ดีของคยูฮยอนเพิ่มขึ้นอีกสามขีดเลยทีเดียว วันนี้เป็นหนึ่งในไม่กี่วันที่เมมเบอร์ทุกคนได้นั่งทานข้าวเช้าอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา...จะดีอะไรขนาดนี้นะ

แล้วจังหวะการทานอาหารของทุกคนก็ต้องชะงักเพราะเสียงโทรศัพท์ Anycall เครื่องเดิมที่คยูฮยอนจ้องมาทั้งคืน เจ้าของเสียงรบกวนยิ้มแหยก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาดูข้อความที่ถูกส่งมา แล้วก็ต้องเบะปากเมื่ออ่านจบ........อะไรของมันวะเนี่ย!

...ถ้ายังไม่ถึงเที่ยงคืน ห้ามหลับ ห้ามโกรธ ห้ามงอน ห้ามๆๆๆ โดยเด็ดขาด เข้าใจมั้ย จาก เจ้าชาย...

เจ้าของโทรศัพท์จิ๊ปากขัดใจ แต่เหมือนจะลืมตัวไปหน่อยว่าอยู่ท่ามกลางสายตาของพวกพี่กว่ายี่สิบดวง ไอ้ท่าทางไม่พอใจเมื่อกี้เลยย้อนกลับมาหาตัวเร็วจนตั้งรับแทบไม่ทัน

“อะไรกัน มีคนส่งข้อความมาหาแล้วยังหน้าหางออยู่อีก ส่งมาว่าอะไรกันนะ”

“นั่นสิน้า ส่งมาไกลข้ามประเทศขนาดนี้ท่าทางจะเป็นเรื่องสำคัญนะเนี่ย”

“อ๊า~ เจ้าชายแหงๆ”

“พวกพี่พอเหอะ เจ้าชายที่ไหนไม่มีซักหน่อย.......”

คยูฮยอนโวยวายก่อนจะลุกเดินไปเก็บจานในครัวทันที ทิ้งให้พวกพี่ๆเปิดประเด็นเรื่องข้อความที่ถูกส่งมากันสนุกปาก ร่างโปร่งได้แต่แอบต่อว่าเจ้าของช้อความที่ถูกส่งมาในใจ.........เจ้าชายอะไรที่ไหนกัน มีแต่คนเอาแต่ใจเท่านั้นแหละที่จะคิดข้อความแบบนั้นได้หน่ะ นี่มันวันเกิดเค้านะไอ้เจ้าชายบ้า!

.
.
.

น้องเล็กกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่หน้าโทรทัศน์จอยักษ์ โดยมีพี่หมีตัวใหญ่กลายสภาพเป็นหมอนหนุนให้น้องไปโดยปริยาย ตาโตกลมแป๊วจดจ้องอยู่กับซีรี่ดังที่ตัวเองซื้อดุนเอาไว้ดูยามว่าง หากแต่มือบางกลับกำมือถือเครื่องบางของตัวเองเอาไว้ไม่ปล่อย ท่าทางแบบนี้ใครจะเชื่อว่าคยูฮยอนไม่ได้รอโทรศัพท์ของใครอยู่จริงๆ.....เด็กหนอ

“ถ้ารอแล้วมันรำคาญนักก็โทรไปหาสิ”

“ทำไมผมต้องโทรหาเค้าก่อนด้วย....ไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย”

“แน่ใจเร้อว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน ทำเป็นพูดดีไปเถอะ”

“แล้วพี่กับพี่อีทึกเป็นอะไรกันหล่ะครับ”

ฟังน้องยอกย้อนแล้วนึกอยากจะแพ่นกบาลเข้าให้ซักที ถ้าไม่ติดว่าเจ้าหนูจะโอยโอยไม่ฟ้องลีดเดอร์หล่ะก็ คิมยองอุนฝาดมันไปแล้ว.......ไอ้เด็กนี่ ติดนิสัยปากไม่ดีมาจากน้องเล็กอีกวงรึยังไงกันฟะ

“ชักเอาใหญ่นะเราเนี่ย ชั้นกับพี่อีทึกก็เป็นพ่อกับแม่นายไง”

“เป็นพ่อกับแม่ผม.......น่าเศร้าจังที่พ่อยังจีบแม่ไม่ติดซักที”

“ไอ้เด็กนี่ เดี๋ยวก็เดี้ยงก่อนได้รับโทรศัพท์หรอก”

ไม่พูดเปล่า แขนแกร่งล็อคคอน้องเข้าให้ คนตัวเล็กกว่าได้แต่ตระโกนร้องโวยวายขอความช่วยเหลือ รอให้นางฟ้ามาโปรดอยู่ไม่กี่อึดใจ นางฟ้าก็มา.........นางฟ้ากริ้วซะด้วย

“ยองอุนจะฆ่าน้องรึไง เกิดกระดูกกระเดี้ยวหักไปอีกรอบใครจะรับผิดชอบ เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง”

แขนแกร่งปล่อยน้องเล็กเป็นอิสระในทันที ร่างโปร่งเดินเข้าไปกอดพี่ชายคนโตให้อีทึกลูบหลังลูบไหล่ปลอบใจ ในขณะที่ตัวเองกำลังแลบลิ้นปริ้นตาหยอกคังอินอย่างสนุกสนาน คนตัวใหญ่ได้แต่ยืนกัดฟันฟังลีดเดอร์บ่นยืดยาวอย่างเซงๆ..........ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ลูกคนเล็ก!

.
.
.

คยูฮยอนเดินฮัมเพลงเข้าไปในครัว อารมณ์ดีขึ้นอีกขีดที่ได้แกล้งคุณพ่อ(?)ของตัวเอง หย่อนตัวลงนั่งข้างคิบอมที่กำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่ หยิบขนมปังปิ้งที่วางอยู่ในจานตรงหน้าเพื่อนซี้มากินหน้าตาเฉย

“เห้ย ไอ้ที่กินอยู่หน่ะของชั้น”

“ก็ไปทำใหม่ดิ่.....พี่ทงเฮไปไหนหล่ะ”

“ถามถึงแฟนคนอื่นทำไมวะ......”

“ทำมาเป็นหวง น่าแย่งตายแล้ว ที่ถามถึงเพราะไม่เห็นหรอก”

“ไปเล่นกับพี่ฮยอกแจกับพี่ซองมินโน่น ตกลงได้รับโทรศัพท์จากเมืองไทยรึยัง”

“ถามถึงแฟนคนอื่นทำไมวะ......”

คยูฮยอนยักคิ้ว ตอบคำถามอย่างยอกย้อนด้วยคำพูดเดียวกับคิบอมเป๊ะ แต่ไหงคุณเพื่อนเด็กนอกถึงได้ขำอย่างเอาเป็นเอาตายแบบที่พบหาได้ยากอย่างนั้นหล่ะ.......พูดอะไรผิดรึเปล่าคยูฮยอน

“เป็นแฟนกันตอนไหน......เมื่อกี้ยังบอกพี่คังอินว่าไม่ได้เป็นอะไรกันอยู่เลยไม่ใช่รึไง”

ร่างบางได้แต่อ้าปากพะงาบๆ เจอแบบนี้โจคยูฮยอนก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน คิบอมยังคงขำไม่เลิกขณะที่เดินไปล้างถ้วยกาแฟ ก่อนจะเดินออกจากห้องครัวไปด้วยเหตุผลง่ายๆฉบับคิมคิบอมว่า.......ไปหาทงเฮ

เออ ไม่ใช่แฟนแต่ก็เป็นเพื่อนคนสำคัญนะเว้ย!

ปาร์ตี้วันเกิดเล็กๆเริ่มขึ้นตั้งแต่สี่ทุ่มจนถึงตอนนี้ก็ใกล้วันใหม่เข้าไปทุกทีแล้ว แต่ก็ยังไม่ค่อยมีใครจะยอมไปนอนอยู่ดี ทั้งที่พรุ่งนี้ต้องทำงานกันแต่เช้าแท้ๆ ตาหวานเหลือบมองพวกพี่ๆที่กำลังนั่งดื่มคุยกันอย่างออกรส ดูเรียวอุคกับชินดงหิ้วปีกเยซองที่เมาหมดสภาพเป็นคนแรกกลับไปนอนที่ห้องแล้วก็อดจะขำไม่ได้

ร่างโปร่งปลีกตัวไปยืนตากลมที่ระเบียง มือนึงยังคงถือแก้วเครื่องดื่มเอาไว้ อีกมือก็ยกโทรศัพท์คู่ใจขึ้นมาดู พร้อมกับความน้อยใจที่เริ่มจะเพิ่มขึ้นทีละน้อย........ถ้าหมดเที่ยงคืนแล้ว ชั้นจะหลับ ชั้นจะโกรธ ชั้นจะงอน จะเป็นยังไงก็ได้แล้วใช่มั้ยหล่ะ

คิดแล้วก็กรอกเครื่องดื่มกระป๋องสีเขียวเข้าปากอย่างเซงๆ ผ่านมาแล้วกี่กระป๋องก็ไม่รู้ รู้เพียงแต่น้ำสีเหลืองมีฟองนั้นไม่ได้แสดงพิษสงอะไรกับคยูฮยอนซักเท่าไหร่ ก็อย่างว่า รองจากคังอินกับเรียวอุคแล้ว คยูฮยอนก็เป็นอีกคนที่ใครต่อใครลงความเห็นว่าคอทองแดง กับอีแค่เบียร์ไม่กี่กระป๋องมันไม่สะเทือนสติของคยูฮยอนหรอก

แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งนิดๆเมื่อมือถือที่กำเอาไว้แผดเสียงขึ้น พร้อมกับสั่นครืดๆอยู่ในมือ กลีบปากเบะออกเมื่อเห็นว่าปลายสายคือใคร ถึงจะเป็นคนที่อยากคุยด้วยที่สุดในวันนี้ ถึงจะโดนห้ามไม่ให้งอน แต่เค้าก็งอนไปแล้วโว้ย

“ไม่โทรมาพรุ่งนี้เช้าเลยหล่ะไอ้บ้า”

“/ถ้าโทรพรุ่งนี้เข้ามันก็เลยวันที่ 3 พอดีสิ ไหนว่าจะไม่โกรธไง/”

“ไม่ได้โกรธ วันนี้มันจะสำคัญอะไรหล่ะ วันนี้หรือวันไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ”

 “/คยู.........ขอโทษที่โทรมาช้า/”

“เกลียดชะมัด แค่พูดว่าขอโทษแล้วคิดว่าชั้นจะหายหรอ เกลียดนายแล้ว”

เสียงหวานกล่าวตัดพ้อ สูดหายใจลึกๆพร้อมกับเสียงฟืดฟาดในจมูก เปล่า คยูฮยอนไม่ได้ร้องให้.......แต่น้ำตามันไหลออกมาเองต่างหาก ไม่ได้ตั้งใจซักหน่อย

“/เกลียดชั้นซะแล้วหรอ.......ทั้งๆที่ชั้นรักนายจะตายไป/”

คยูฮยอนสูดหายใจ สะอื้นหนักกว่าเดิม คิดอะไรไม่ออกนอกจากร้องไห้ออกมาหนักๆ จู่ๆก็โดนบอกรักแบบไม่ทันได้ตั้งตัวทั้งที่เมื่อครู่ยังโกรธอยู่แท้ๆ........บ้าชะมัด แล้วใครจะไปโกรธลงเล่า

“/อย่าร้องไห้เลยนะ ชั้นแค่จะโทรมาสุขสันต์วันเกิด แต่ถ้ายังโกรธอยู่ไว้วันหลังค่อยคุยกันก็ได้/”

ปลายสายพูดเสียงอ่อน ไม่ใช่ว่าเค้าอยากให้มันเป็นแบบนี้ซักหน่อย แต่ตารางงานที่รัดตัว ไหนะจะต้องนั่งเครื่องบินอีกกว่าห้าชั่วโมง จะเอาเวลาไหนไปโทรหาเจ้าของวันเกิดกัน โชคดีเท่าไหร่ที่ยังแอบพิมพ์ข้อความส่งมาหาได้

“/งั้น ชั้นวางแล้วนะ/”

“ถ้าวางตอนนี้ อย่าหวังว่าจะได้คุยกันอีกเลยชิมชางมิน”

ร่างโปร่งขู่ปนเสียงสะอื้น น่าเอ็นดูปนน่าสงสาร จนชางมินหัวเราะออกมาเบาๆ อยากจะไปกอดปลอบด้วยตัวเองจริงๆ แต่หน้าที่การงานไม่ได้อำนวยเอาซะเลย

“/สุขสันต์วันเกิดนะคยู ขอโทษที่ให้รอมาทั้งวัน แต่เป็นคนสุดท้ายก็ดีเหมือนกันใช่มั้ยหล่ะ/”

“คนสุดท้ายเป็นคนสำคัญรู้รึเปล่า”

“/สำคัญยังไง......./”

“ก็..........เป็นเพื่อนคนสำคัญ”

“/เห้!.........ถ้าจะเป็นแค่เพื่อนกันชั้นไม่หาเรื่องโทรข้ามประเทศมาหรอกนะ/”

คยูฮยอนบู้ปากที่โดนปลายสายขึ้นเสียง เดี๋ยวก็แว๊ดกลับซะหรอก ไอ้บ้าเอ้ย มีที่ไหนให้เค้าขอคบกับผู้ชาย(?)ก่อนที่เจ้าตัวจะเอ่ยปากหน่ะ

“ก็ไม่ใช่เพื่อนแล้วจะให้เป็นอะไรหล่ะ”

“/โจคยูฮยอน ชั้นโทรมาบอกรักนะ ได้ยินรึเปล่า?/”

“ก็ได้ยินแล้วไงเล่า......อย่าเสียงดังได้มั้ยหล่ะ เดี๋ยวก็ร้องไห้อีกรอบหรอก”

คนฟังพรูลมหายใจยาวเหยียด คุณน้องเล็กวงเพื่อนบ้านเอาน้ำตามาอ้างให้เค้าใจอ่อนอีกแล้ว.......แย่ไปกว่านั้น ชิมชางมินใจอ่อน อีกแล้ว!

“/โจคยูฮยอน.........เราใจตรงกันใช่รึเปล่า รู้สึกเหมือนที่ชั้นรู้สึกกับนายใช่รึเปล่า/”

“ก็อื้ม ไม่รู้สึกกับนายแล้วจะให้ไปรู้สึกกับใคร พี่ยูชอนหรอ”

นั่นประไร คนจะจริงจังก็ยังจะไปลากบุคคลที่สามที่ไม่อยากจะให้เอ่ยถึงเข้ามาเกี่ยวจนได้ อย่าให้ได้เจอตัวเชียว ชางมินจะจับมาทำโทษให้สาสมโทษฐานที่พูดถึงคนอื่น.........ที่ชื่อปาร์คยูชอน

“/คยูฮยอนอ่า.........คบกันเถอะนะ/”

“ก็คบอยู่นี่ไงเล่า หรือจะเถียงว่าไม่จริง”

“/เฉไฉชะมัด นายก็รู้ว่ามันหมายความว่ายังไง เลิกเป็นเพื่อนกันแล้วก็มารักกันเถอะนะ/”

ร่างโปร่งทรุดตัวลงนั่งกับพื้นระเบียงในบัดดล รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งหน้า ไม่ใช่เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์แต่อย่างใด ได้แต่กำโทรศัพท์ในมือเอาไว้แน่น พูดไม่ออกไปไม่เป็นไปชั่วขณะเพราะโดนบอกรักรอบที่สอง แถมยังโดนขอร้องแกมบังคับให้มารักกันซะดื้อๆ.........ง่ายไปมั้ยเนี่ย

“/ไม่ตอบแสดงว่าตกลงแล้วนะ ชั้นต้องวางแล้วหล่ะ ไว้คุยกันใหม่นะคยู/”
 
ปลายสายถูกตัดไปแบบปัจจุบันทันด่วน ไม่รอให้คยูฮยอนตอบรับหรือปฏิเสธ มือบางได้แต่ปล่อยมือถือเครื่องบางให้ร่วงลงบนตัก ยกมือทั้งสองข้างกุมแก้มร้อนๆของตัวเองเอาไว้ ได้ของขวัญเป็นคนรักแบบไม่ทันได้ตั้งตัวเลยทีเดียว

เสียงข้อความเข้าแผดดังขึ้นดึงสติที่หลุดลอยของร่างโปร่งให้กลับมา มือบางกดดูข้อความแล้วก็ต้องยกมือขึ้นกุมแก้มอีกรอบ รู้สึกว่าผิวแก้มของตัวเองร้อนกว่าเดิมอีก........หน้าแดงไปถึงไหนถึงไหนแล้วนะคยูฮยอน

...ดึกแล้วนะ เข้านอนได้แล้ว เดี๋ยวป่วยขึ้นมาเจ้าขายจะเป็นห่วงรู้รึเปล่าคุณเจ้าหญิง จากเจ้าชาย...

ไอ้เจ้าชายบ้าเอ้ย ทำแบบนี้กะให้คยูฮยอนเพ้อจนตาค้างไม่ได้หลับไม่ได้นอนรึไงนะ อย่าให้เจอคราวหน้าเชียว คยูฮยอนจะเอาคืนให้สาสม เอาให้เขินกว่าที่คยูฮยอนต้องเขินอีก........คอยดูเส่!

แต่แน่ใจแล้วหรอคยูฮยอน ว่าจะทำให้ชางมินเขินได้หน่ะ.....
ระวังมันจะย้อนกลับมาเข้าตัวไม่รู้ด้วยน้า

Fin