ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ใจละลาย
“เฟริน”
เสียงเรียงโหวกเหวกดังมาจากเจ้าขอทานกิตติมศักดิ์
“หมอนี่ใครน่ะ”
เขาหันไปมองที่ราล์ฟงง ๆ
สาวน้อยเชิดใส่ ยังแค้นเจ้าคนตรงหน้าไม่หาย
“ราล์ฟ มาเบิร์น เดอะ วิซาร์ด ออฟ วิทช์ ยินดีที่ได้รู้จัก โรเซวาเรสใช่มั้ย”
เขาพูด นายห้องสมุดเคลื่อนที่ดูอึ้งไปนิด ๆ
“อ่า…ใช่ ยินดีที่ได้รู้จัก เฟริน แล้วคาโลล่ะ”
ประโยคหลังหันไปกระซิบที่หูของขโมยตัวยุ่ง
“ไม่รู้ ไปกันเถอะราล์ฟ”
พูดสั้น ๆ แล้วก็ลากแขน ราล์ฟออกมาให้พ้นบริเวณนั้น
โรงงเป็นไก่ตาแตก
“อะไรของมันวะ”
พลันนั้น เขาก็เหลือบไปเห็นคาโล เลยตรงเข้าไปหาทันที
“เฮ้ย!!!คาโล ทำไมนายไม่อยู่กับเฟริน ดูดิ ไอ้หมอนั่นงาบไปแล้ว”
ชายผู้มีนัยนืตาสีเขียวโวยวายใหญ่ (ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองซักกะติ้ด..)
“….”
เจ้าชายน้ำแข็งยังคงรักษามาดนิ่ง ไม่โต้ตอบอะไร ดวงจักษุสีฟ้า มองปราดไปที่คนตรงหน้า พาเอาขนลุก หลังเย็นขึ้นมาทันที
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย”
โรชักเสียว เรียบลา
“ง่า…ไม่..ไม่เกี่ยวอ่ะ งั้นไปก่อนนะ มาทิลด้ารออยุ่”
พูดจบนายขอทานก็วิ่งปรู้ด… ออกไปทันที
คาโลถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลางพูดกับตัวเอง
….. มีหรือเขาจะไม่รู้สึกอะไร ทั้งหวง ห่วง หึง ตอนนี้ความรู้สึกมันปนเปกันไปหมดแล้ว
แต่จะให้ทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อเจ้าตัวต้องการอย่างนั้น แล้วอีกอย่าง เขาก็ง้อคนไม่เก่งซะด้วย …..
.... ก็เป็นชั้นเองที่ละเลย
ที่วันนั้นไม่เคยดูและ หัวใจ
หากวันนี้ แค่เธอจะยอมอภัย
จะไม่ทำให้เธอต้องมีน้ำตา
….ยังไม่เคยมีวันไหน
ที่ฉันไม่เสียใจ เรื่องวันวาน ที่ฉันทำไป
ก็ไม่ตั้งใจ จะทำร้ายเธอ
….ขอโอกาส สักครั้ง หวังให้เธอเข้าใจ
ขอโอกาสให้คน ที่ได้เคยพลาดไป
เพียงแค่คำขอโทษ อาจฟังง่ายได้
แต่ลึก ๆ ข้างใน .. ฉันเสียใจเหลือเกิน
** เพลง ขอโอกาสสักครั้ง / ศิลปิน UHT **
...อยากจะร้องเพลงนี้ให้เธอได้ฟังจังเลยเฟริน แต่ชั้นจะทำไงได้ล่ะ ในเมื่อเธอติดหนึบอยู่กับไอ้หมอนั่นอย่างนั้น....
ได้แต่คิด แล้วก็แอบเดินตามทั้งสอง ไปอย่างเงียบ ๆ
ราล์ฟพาเฟรินเดินออกไปข้างนอกลานปราสาท เจ้าตัวยุ่งที่จิตใจไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัว (ลอยไปอยู่กับคนหน้าขาว) เดินตามไปอย่างว่าง่าย
“พาฉันมาที่นี่ทำไมเหรอ”
ราล์ฟยิ้ม
“ก็..ผมเห็นว่า ข้างในมันเสียงดัง คุยกันไม่รู้เรื่อง คุยกันเงียบ ๆตรงนี้ดีกว่านะครับ”
เขาพูดแล้วฉุดเฟรินให้นั่งลงข้าง ๆ ตัว เธอทรุดตัวลงนั่ง แต่ยังเขยิบออกห่าง ไม่เข้าไปใกล้มากนัก
ราล์ฟเห็นเฟรินนั่งหน้าเซ็งกะตาย จึงหัวเราะ
“อ้าว..เฟริน เป็นอะไรไปล่ะครับ ทำหน้าบอกบุญไม่รับซะงั้น”
พูดจบมือก็เอื้อมไปโอบคอเธอทันที ใครเห็นคงนึกว่าสองคนนี้แอบจู๋จี๋กันอยู่
เฟรินชักไม่พอใจ
“นี่..กรุณาเอามือออกไปด้วย”
ยังมิทันที่ชายหนุ่มจะทำอะไร คาโลที่แอบมองอยู่นานแล้วเดือดจัด
อากาศภายนอกที่เย็นอยู่แล้ว เริ่มเย็นขึ้นเรื่อย ๆ หิมะเริ่มตกชนิดถล่มทลาย ลมหนาวพัดวูบวาบ
“เฮ้ย อะไรเนี่ย”
ชายหนุ่มที่นั่งอิงแอบเฟรินอยู่ตกใจ เมื่อเห็นสภาพอากาศเปลี่ยนแปลงเร็วเกินเหตุ(คงรู้นะ ว่าใครทำ)
เฟรินอึ้ง เรื่องอะไรเธอจะไม่รู้ว่าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นได้อย่างไร มันคงไม่ใช่ประกฎการเอลนิโญ่หรอก
สาวน้อย รีบลุกขึ้นยืน กวาดสายตามองไปรอบ ๆ แต่สภาพอากาศที่แปรปรวนเกินเหตุ ทำเอาเธอมองไม่เห็นอะไรเลย ราล์ฟรีบฉุดมือเธอ
“เข้าไปข้างในก่อนเถอะ”
พูดจบทั้งสองก็วิ่งเข้าไปข้างใน ทิ้งให้ชายคนหนึ่ง ยืนนิ่ง ๆ ท่ามกลางหิมะ ด้วยความเจ็บแปลบในหัวใจ
++++++++++++++++++
“มันเกิดบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ย”
ชายผู้มีฉายาเดอะ วิซาร์ด สบถสบาน เป็นชุด
ส่วนเฟรินได้แต่นิ่ง อึ้งไปชั่วขณะ
“คาโล นายใช่มั้ย….”
ได้แต่พึมพำออกมาเบา ๆ แล้วก็ต้องตาโตออกมากับภาพที่เห็น
คาโล วาเนบลี เจ้าชายน้ำแข็ง แห่ง ดินแดนนักรบ คาโนวาล กำลัง เต้นรำอยู่กับ สาวน้อยหน่อมแน้มคนหนึ่ง กลางฟลอร์ เต้นรำ เพลงบรรเลงไปช้า ๆ เธอซบลงบนบ่าของเจ้าชายน้ำแข็ง โดยที่เขาไม่ขัดขืน แม้แต่นิด
คราวนี้ถึงตาเฟรินอึ้งบ้าง ทุกอณูภายในร่างกายรู้สึกเสียววาบ เหมือนมีใครเอาฆ้อนมาตีกระหน่ำลงที่หัว
น้ำตาเจ้ากรรมมันพาจะไหลซะให้ได้ ตอนแรกกะจะแกล้งเขา ทำให้หึงเล่น แล้วตอนนี้…ทำไมมันถึงได้กลับกันไปหมด คนที่หึงซะจนหน้ามืดในตอนนี้มันคือเธอต่างหาก ครั้งนี้โทษใครไม่ได้เลย เขาไม่ผิด ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ผิด คนเดียวที่ผิด คือ ตัวเธอเอง เฟลิโอน่า เกรเดเวล
เพลงใหม่บรรเลงขึ้น ชายหนุ่มข้าง ๆ ผู้ซึ่งไม่รู้เรื่องอะไรเอาซะเลย (ซื่อบื้อจัด) หันมาพูดกับเจ้าหญิงคนงาม
“เพลงนี้ เพลงโปรดผม เต้นรำกันมั้ยครับ”
เฟรินพยักหน้าเงียบ ๆ
เขาจูงมือเจ้าหญิงไปกลางฟลอร์ ยืนอยู่ห่าง ๆ คู่ของคาโลนิดหน่อย
…เขาไม่เหลือบมองมาทางเธอเลย แม้แต่น้อย .. คิดแล้วเฟรินก็ยิ่งช้ำ
เนื้อเพลงท่อนแรกเริ่มขึ้น
….ต่อให้เป็นเทวดา ก็ไม่มีทางห้ามใจ ที่จะไม่ร้องไห้ เมื่อพบ
เมื่อเจอ เรื่องอย่างนี้ ต่อให้มีใจแข็งแรง สะกดอารมณ์ได้ดี …
….แต่โดนเขาย่ำยี อย่างนี้มันเกินจะตัดใจ
มันคือวันที่ได้เห็นและได้เจอเต็มตา
เธอเดินมากับเขามาหามาเปิดใจ เอ่ยปากว่าจากนี้
เขานั้นคือคนใหม่…
….ใจมันละลาย สลายไปหมดเลย คนเราเคยๆ ดูแลกันมา
ทำไม ทำไม ทำร้ายกันหนักหนา เธอทำไมไม่เห็นใจ….
…ต่อให้ตัดใจไม่มอง ก็ต้องยอมเสียน้ำตา เมื่อเธอยืนยันว่า
จากนี้เวลาเราหมดลง
ทั้งๆ ที่ฉันรัก และมอบความจริงใจให้เธอ ไม่คิดและไม่ฝัน
ครั้งนี้ต้องมาเจอ ความผิดหวัง…
(เพลงใจละลาย / UHT ถ้าเกิดหามาได้ฟังคงซึ้งกว่านี้ ^0^)
ถึงเนื้อเพลงจะเว่อร์ไปนิด ข้อความบางส่วนก็ทำเอาสาวน้อยน้ำตาร่วงได้
ราล์ฟรู้สึกตกใจ ที่คนตรงหน้า อยู่ดี ๆ ก็ร้องให้
“เฟริน เป็นอะไรรึเปล่าครับ”
พูดจบก็เอื้อมมือจะเช็ดน้ำตาให้คนที่ กำลังหลับหูหลับตาร้องให้กระซิก ๆ
แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อมีมือกำยำข้างหนึ่ง ปัดออก
หันไปมอง ก็พบกับดวงหน้าคมที่ตอนนี่ส่งสายตาเหี้ยมมาให้
เจ้าชายคาโล ทำไม้ทำมือส่งสัญญาณให้นายพ่อมด หลบฉากออกไป
เขางง จะค้าน คาโลก็ขยับเข้ามาใกล้ ๆ พูดด้วยเสียงดุเบา ๆ พอให้ได้ยินกัน สองคนเท่านั้น
“นายออกไปเดี๋ยวนี้ นี่มันหน้าที่ฉัน”
ราล์ฟ จำเป็นต้องเดินออกไปอย่างเสียไม่ได้ เพราะเคยได้ยินกิตติศัพท์เกี่ยวกับเจ้าชายคนนี้มาเยอะ เขายังไม่อยากเป็นสโนแมนตอนนี้
คาโลสวมรอยเต้นรำกับเฟรินต่อ พลางเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้
ปลายนิ้วปัดผ่านรอยน้ำตาบนดวงหน้างาม
แล้วกระซิบถามเบา ๆ
“ร้องให้เรื่องอะไรเหรอ”
สาวน้อยตกใจ เมื่อได้ยินเสียงคุ้นหู น้ำตาหยุดไหลฉับพลัน
ลืมตามองคนตรงหน้า
“คะ..คาโล”
อ้ำอึ้งเรียก ก่อนที่จะฝืนตัวให้หลุดจากอ้อมแขนแข็งแกร่ง
“ปล่อยนะ ราล์ฟอยู่ไหน”
ยิ่งได้ยินชื่อเขาจิตใจคาโลก็เหมือนถูกมีดกรีด เจ็บด้วยกันทั้งสองฝ่าย
“เฟริน เรามีเรื่องต้องคุยกันยาว”
พูดจบก็จูงมือคนขี้งอนเดินไปหลบอยู่ที่มุมลับแห่งหนึ่ง
เฟรินพยามวิ่งหนี แต่แรงผู้หญิงไหนจะสู้แรงผู้ชายได้ แล้วไอ้กระโปรงบ้าที่เธอใส่อยู่มันก็ไม่ค่อยอำนวยต่อการวิ่งนัก เจ้าชายหนุ่มขืนตัวเธอ
“เฟริน นายเป็นอะไร”
คนถูกถามนิ่ง ไม่ยอมตอบ ออกแรงดันคนตัวโตอย่างไม่ลดละ แต่เขาก็หาสะดุ้งสะเทือนไม่
“ไอ้ก้อนน้ำแข็งงี่เง่า ปล่อยนะโว้ย”
-------- - - - - ---------------- - - - - ------------------ - - - - ------------ - - - - -----------------
[ เหลืออีกตอนเดียวก็จบแร้วว... รอก่อนนะค่า ขอเวลาแปป เด๋ววันจันทร์จามาอัพต่อ (ปล. จาไปเที่ยว แหะ ๆ) ]
เสียงเรียงโหวกเหวกดังมาจากเจ้าขอทานกิตติมศักดิ์
“หมอนี่ใครน่ะ”
เขาหันไปมองที่ราล์ฟงง ๆ
สาวน้อยเชิดใส่ ยังแค้นเจ้าคนตรงหน้าไม่หาย
“ราล์ฟ มาเบิร์น เดอะ วิซาร์ด ออฟ วิทช์ ยินดีที่ได้รู้จัก โรเซวาเรสใช่มั้ย”
เขาพูด นายห้องสมุดเคลื่อนที่ดูอึ้งไปนิด ๆ
“อ่า…ใช่ ยินดีที่ได้รู้จัก เฟริน แล้วคาโลล่ะ”
ประโยคหลังหันไปกระซิบที่หูของขโมยตัวยุ่ง
“ไม่รู้ ไปกันเถอะราล์ฟ”
พูดสั้น ๆ แล้วก็ลากแขน ราล์ฟออกมาให้พ้นบริเวณนั้น
โรงงเป็นไก่ตาแตก
“อะไรของมันวะ”
พลันนั้น เขาก็เหลือบไปเห็นคาโล เลยตรงเข้าไปหาทันที
“เฮ้ย!!!คาโล ทำไมนายไม่อยู่กับเฟริน ดูดิ ไอ้หมอนั่นงาบไปแล้ว”
ชายผู้มีนัยนืตาสีเขียวโวยวายใหญ่ (ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองซักกะติ้ด..)
“….”
เจ้าชายน้ำแข็งยังคงรักษามาดนิ่ง ไม่โต้ตอบอะไร ดวงจักษุสีฟ้า มองปราดไปที่คนตรงหน้า พาเอาขนลุก หลังเย็นขึ้นมาทันที
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย”
โรชักเสียว เรียบลา
“ง่า…ไม่..ไม่เกี่ยวอ่ะ งั้นไปก่อนนะ มาทิลด้ารออยุ่”
พูดจบนายขอทานก็วิ่งปรู้ด… ออกไปทันที
คาโลถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลางพูดกับตัวเอง
….. มีหรือเขาจะไม่รู้สึกอะไร ทั้งหวง ห่วง หึง ตอนนี้ความรู้สึกมันปนเปกันไปหมดแล้ว
แต่จะให้ทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อเจ้าตัวต้องการอย่างนั้น แล้วอีกอย่าง เขาก็ง้อคนไม่เก่งซะด้วย …..
.... ก็เป็นชั้นเองที่ละเลย
ที่วันนั้นไม่เคยดูและ หัวใจ
หากวันนี้ แค่เธอจะยอมอภัย
จะไม่ทำให้เธอต้องมีน้ำตา
….ยังไม่เคยมีวันไหน
ที่ฉันไม่เสียใจ เรื่องวันวาน ที่ฉันทำไป
ก็ไม่ตั้งใจ จะทำร้ายเธอ
….ขอโอกาส สักครั้ง หวังให้เธอเข้าใจ
ขอโอกาสให้คน ที่ได้เคยพลาดไป
เพียงแค่คำขอโทษ อาจฟังง่ายได้
แต่ลึก ๆ ข้างใน .. ฉันเสียใจเหลือเกิน
** เพลง ขอโอกาสสักครั้ง / ศิลปิน UHT **
...อยากจะร้องเพลงนี้ให้เธอได้ฟังจังเลยเฟริน แต่ชั้นจะทำไงได้ล่ะ ในเมื่อเธอติดหนึบอยู่กับไอ้หมอนั่นอย่างนั้น....
ได้แต่คิด แล้วก็แอบเดินตามทั้งสอง ไปอย่างเงียบ ๆ
ราล์ฟพาเฟรินเดินออกไปข้างนอกลานปราสาท เจ้าตัวยุ่งที่จิตใจไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัว (ลอยไปอยู่กับคนหน้าขาว) เดินตามไปอย่างว่าง่าย
“พาฉันมาที่นี่ทำไมเหรอ”
ราล์ฟยิ้ม
“ก็..ผมเห็นว่า ข้างในมันเสียงดัง คุยกันไม่รู้เรื่อง คุยกันเงียบ ๆตรงนี้ดีกว่านะครับ”
เขาพูดแล้วฉุดเฟรินให้นั่งลงข้าง ๆ ตัว เธอทรุดตัวลงนั่ง แต่ยังเขยิบออกห่าง ไม่เข้าไปใกล้มากนัก
ราล์ฟเห็นเฟรินนั่งหน้าเซ็งกะตาย จึงหัวเราะ
“อ้าว..เฟริน เป็นอะไรไปล่ะครับ ทำหน้าบอกบุญไม่รับซะงั้น”
พูดจบมือก็เอื้อมไปโอบคอเธอทันที ใครเห็นคงนึกว่าสองคนนี้แอบจู๋จี๋กันอยู่
เฟรินชักไม่พอใจ
“นี่..กรุณาเอามือออกไปด้วย”
ยังมิทันที่ชายหนุ่มจะทำอะไร คาโลที่แอบมองอยู่นานแล้วเดือดจัด
อากาศภายนอกที่เย็นอยู่แล้ว เริ่มเย็นขึ้นเรื่อย ๆ หิมะเริ่มตกชนิดถล่มทลาย ลมหนาวพัดวูบวาบ
“เฮ้ย อะไรเนี่ย”
ชายหนุ่มที่นั่งอิงแอบเฟรินอยู่ตกใจ เมื่อเห็นสภาพอากาศเปลี่ยนแปลงเร็วเกินเหตุ(คงรู้นะ ว่าใครทำ)
เฟรินอึ้ง เรื่องอะไรเธอจะไม่รู้ว่าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นได้อย่างไร มันคงไม่ใช่ประกฎการเอลนิโญ่หรอก
สาวน้อย รีบลุกขึ้นยืน กวาดสายตามองไปรอบ ๆ แต่สภาพอากาศที่แปรปรวนเกินเหตุ ทำเอาเธอมองไม่เห็นอะไรเลย ราล์ฟรีบฉุดมือเธอ
“เข้าไปข้างในก่อนเถอะ”
พูดจบทั้งสองก็วิ่งเข้าไปข้างใน ทิ้งให้ชายคนหนึ่ง ยืนนิ่ง ๆ ท่ามกลางหิมะ ด้วยความเจ็บแปลบในหัวใจ
++++++++++++++++++
“มันเกิดบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ย”
ชายผู้มีฉายาเดอะ วิซาร์ด สบถสบาน เป็นชุด
ส่วนเฟรินได้แต่นิ่ง อึ้งไปชั่วขณะ
“คาโล นายใช่มั้ย….”
ได้แต่พึมพำออกมาเบา ๆ แล้วก็ต้องตาโตออกมากับภาพที่เห็น
คาโล วาเนบลี เจ้าชายน้ำแข็ง แห่ง ดินแดนนักรบ คาโนวาล กำลัง เต้นรำอยู่กับ สาวน้อยหน่อมแน้มคนหนึ่ง กลางฟลอร์ เต้นรำ เพลงบรรเลงไปช้า ๆ เธอซบลงบนบ่าของเจ้าชายน้ำแข็ง โดยที่เขาไม่ขัดขืน แม้แต่นิด
คราวนี้ถึงตาเฟรินอึ้งบ้าง ทุกอณูภายในร่างกายรู้สึกเสียววาบ เหมือนมีใครเอาฆ้อนมาตีกระหน่ำลงที่หัว
น้ำตาเจ้ากรรมมันพาจะไหลซะให้ได้ ตอนแรกกะจะแกล้งเขา ทำให้หึงเล่น แล้วตอนนี้…ทำไมมันถึงได้กลับกันไปหมด คนที่หึงซะจนหน้ามืดในตอนนี้มันคือเธอต่างหาก ครั้งนี้โทษใครไม่ได้เลย เขาไม่ผิด ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ผิด คนเดียวที่ผิด คือ ตัวเธอเอง เฟลิโอน่า เกรเดเวล
เพลงใหม่บรรเลงขึ้น ชายหนุ่มข้าง ๆ ผู้ซึ่งไม่รู้เรื่องอะไรเอาซะเลย (ซื่อบื้อจัด) หันมาพูดกับเจ้าหญิงคนงาม
“เพลงนี้ เพลงโปรดผม เต้นรำกันมั้ยครับ”
เฟรินพยักหน้าเงียบ ๆ
เขาจูงมือเจ้าหญิงไปกลางฟลอร์ ยืนอยู่ห่าง ๆ คู่ของคาโลนิดหน่อย
…เขาไม่เหลือบมองมาทางเธอเลย แม้แต่น้อย .. คิดแล้วเฟรินก็ยิ่งช้ำ
เนื้อเพลงท่อนแรกเริ่มขึ้น
….ต่อให้เป็นเทวดา ก็ไม่มีทางห้ามใจ ที่จะไม่ร้องไห้ เมื่อพบ
เมื่อเจอ เรื่องอย่างนี้ ต่อให้มีใจแข็งแรง สะกดอารมณ์ได้ดี …
….แต่โดนเขาย่ำยี อย่างนี้มันเกินจะตัดใจ
มันคือวันที่ได้เห็นและได้เจอเต็มตา
เธอเดินมากับเขามาหามาเปิดใจ เอ่ยปากว่าจากนี้
เขานั้นคือคนใหม่…
….ใจมันละลาย สลายไปหมดเลย คนเราเคยๆ ดูแลกันมา
ทำไม ทำไม ทำร้ายกันหนักหนา เธอทำไมไม่เห็นใจ….
…ต่อให้ตัดใจไม่มอง ก็ต้องยอมเสียน้ำตา เมื่อเธอยืนยันว่า
จากนี้เวลาเราหมดลง
ทั้งๆ ที่ฉันรัก และมอบความจริงใจให้เธอ ไม่คิดและไม่ฝัน
ครั้งนี้ต้องมาเจอ ความผิดหวัง…
(เพลงใจละลาย / UHT ถ้าเกิดหามาได้ฟังคงซึ้งกว่านี้ ^0^)
ถึงเนื้อเพลงจะเว่อร์ไปนิด ข้อความบางส่วนก็ทำเอาสาวน้อยน้ำตาร่วงได้
ราล์ฟรู้สึกตกใจ ที่คนตรงหน้า อยู่ดี ๆ ก็ร้องให้
“เฟริน เป็นอะไรรึเปล่าครับ”
พูดจบก็เอื้อมมือจะเช็ดน้ำตาให้คนที่ กำลังหลับหูหลับตาร้องให้กระซิก ๆ
แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อมีมือกำยำข้างหนึ่ง ปัดออก
หันไปมอง ก็พบกับดวงหน้าคมที่ตอนนี่ส่งสายตาเหี้ยมมาให้
เจ้าชายคาโล ทำไม้ทำมือส่งสัญญาณให้นายพ่อมด หลบฉากออกไป
เขางง จะค้าน คาโลก็ขยับเข้ามาใกล้ ๆ พูดด้วยเสียงดุเบา ๆ พอให้ได้ยินกัน สองคนเท่านั้น
“นายออกไปเดี๋ยวนี้ นี่มันหน้าที่ฉัน”
ราล์ฟ จำเป็นต้องเดินออกไปอย่างเสียไม่ได้ เพราะเคยได้ยินกิตติศัพท์เกี่ยวกับเจ้าชายคนนี้มาเยอะ เขายังไม่อยากเป็นสโนแมนตอนนี้
คาโลสวมรอยเต้นรำกับเฟรินต่อ พลางเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้
ปลายนิ้วปัดผ่านรอยน้ำตาบนดวงหน้างาม
แล้วกระซิบถามเบา ๆ
“ร้องให้เรื่องอะไรเหรอ”
สาวน้อยตกใจ เมื่อได้ยินเสียงคุ้นหู น้ำตาหยุดไหลฉับพลัน
ลืมตามองคนตรงหน้า
“คะ..คาโล”
อ้ำอึ้งเรียก ก่อนที่จะฝืนตัวให้หลุดจากอ้อมแขนแข็งแกร่ง
“ปล่อยนะ ราล์ฟอยู่ไหน”
ยิ่งได้ยินชื่อเขาจิตใจคาโลก็เหมือนถูกมีดกรีด เจ็บด้วยกันทั้งสองฝ่าย
“เฟริน เรามีเรื่องต้องคุยกันยาว”
พูดจบก็จูงมือคนขี้งอนเดินไปหลบอยู่ที่มุมลับแห่งหนึ่ง
เฟรินพยามวิ่งหนี แต่แรงผู้หญิงไหนจะสู้แรงผู้ชายได้ แล้วไอ้กระโปรงบ้าที่เธอใส่อยู่มันก็ไม่ค่อยอำนวยต่อการวิ่งนัก เจ้าชายหนุ่มขืนตัวเธอ
“เฟริน นายเป็นอะไร”
คนถูกถามนิ่ง ไม่ยอมตอบ ออกแรงดันคนตัวโตอย่างไม่ลดละ แต่เขาก็หาสะดุ้งสะเทือนไม่
“ไอ้ก้อนน้ำแข็งงี่เง่า ปล่อยนะโว้ย”
-------- - - - - ---------------- - - - - ------------------ - - - - ------------ - - - - -----------------
[ เหลืออีกตอนเดียวก็จบแร้วว... รอก่อนนะค่า ขอเวลาแปป เด๋ววันจันทร์จามาอัพต่อ (ปล. จาไปเที่ยว แหะ ๆ) ]
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น