ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : งานปิดภาคโรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์ก
แนว : โรแมนติก / คอมเมดี้
ช่วงเวลา : จะจบปีเจ็ด
สถานที่ : โรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์ก
คืนหนึ่งท่ามกลางอากาศหนาวเหน็บ โรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์ก ได้มีงานเลี้ยงฉลองพิธีปิดภาคการศึกษา
ที่ยิ่งใหญ่กว่าทุกปี เพราะมีแขก กิตติมศักดิ์มากมาย อาทิ จ้าวเอวิเดส.. คิงบาโร วาเนบลี .. คิงเฮลด้า ซิลเวอร์
ควีนวิเวียนนานีย่า และ พริ๊นซ์ โรเวน ฮาเวิร์ด
“เฟริน!!!!ตื่นโว้ย ตื่นๆๆๆๆ จะนอนไปถึงไหนวะ ”
เสียงเรียกดังลั่น จากนักฆ่าหนุ่มแห่งซาเรส ที่ซึ่งกำลังปลุกเจ้าหัวขโมยจอมยุ่ง
หรืออีกนัยหนึ่ง เจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์ ให้ลุกขึ้นจากที่บรรทม
“อืม…”
เฟรินครางเสียงงัวเงีย แล้วซุกหน้าลงกับหมอนต่อ อย่างไม่รู้สึกรู้สาใดๆทั้งสิ้น
“โว้ย……ตื่นซิฟะ จะเรียนจบอยู่แล้ว ยังมานอนขี้เซาอยู่ได้”
คิลพูดจบก็เขย่าเจ้าตัวปัญหาเป็นการใหญ่
เจ้าชายน้ำแข็งแห่งคาโนวาล ซึ่งนั่งมองอยู่นานแล้ว ปิดหนังสือในมือดังฉับ
“ปล่อยมันคิล เราลงไปก่อนเถอะ ได้ข่าวว่างานนี้ ปราสาทขุนนางทุ่มทุนสั่งอาหารมาจากภัตตาคารชื่อดังในเวนอล ถ้าไปช้าอาจจะหมดเอาได้”
คาโลเปรยเบา ๆ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย
เฟรินตาโต หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง กระโดดผลุบออกจากเตียง
“เออ..ลุกก็ได้ นี่เห็นแก่พวกนายนะเนี่ย”
“รอแปปนึงนะ”
เจ้าตัวยุ่งพูดจบก็คว้าผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำ ก่อนที่จะปิดประตู เขาก็ทันเห็น เพื่อนรักสองคน ขยิบตาให้กัน เหมือนส่งซิกอะไรซักอย่าง
“มันวางแผนอะไรอีกว่ะ”
10นาทีต่อมา
“ฮ้า..สบายตัวจิงวุ้ย”
เฟรินโผล่ออกมาจากห้องน้ำโดยใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวบาง ๆ กับกางเกงขาสั้นตัวเดียว บนคอมีผ้าขนหนูคล้องอยู่
คิลหันไปหาคาโล เขาพยักหน้าให้ ทันใดนั้น นักฆ่าหนุ่มก็ปราดเข้าไปรูดแหวนออกจากนิ้วของเพื่อนรัก
ส่วนผู้ถูกกระทำ ก็ได้แต่ยืนงง กว่าจะรู้ตัว แหวนจากเดมอส ก็ไปอยู่ในกำมือของคาโลแล้ว
ผมสีน้ำตาล ที่สั้นระต้นคอ เริ่มยาวเสมอบ่าอย่างรวดเร็ว หน้าอกที่เคยแบนเรียบ ขยายตัวจนคับแน่น
สรีระที่ควรจะมีเริ่มเข้าที่เข้าทาง
เฟรินยืนงงอยู่ซักพัก แล้วถึงหันไปจ้องหน้าเพื่อนรัก(เพื่อนแค้น)
“พวกแกทำอะไรวะเนี่ย”
เสียงที่เคยหยาบกระด้าง กลับกลายเป็นอ่อนหวาน ผู้ได้ฟังจึงไม่ค่อยรู้สึกกลัวเท่าไรนัก คาโลพยายามปรับสีหน้าให้เรียบที่สุด แต่ใจเต้นตูมตาม เพราะเสื้อที่คนตรงหน้าใส่น้ำ มีนทั้งขาว ทั้งบาง แทบจะมองเห็นเห็นข้างในได้ คิลนั้น หน้าได้เปลี่ยนเป็นมะเขือเทศสุกไปแล้ว
“พวกแกยืนเอ๋ออะไรกันวะ ฉันถามว่าจะเอาแหวนฉันไปทำไม”
เฟรินเริ่มฉุน เมื่อเห็นเพื่อนรักทำท่าราวกับกลัวดอกพิกุลจะร่วง
คิลอึกอัก ตอบแบบอ้อมแอ้ม
“เอ่อ…ถะ..ถามคาโลมันดูเอง”
เฟรินหันไปจ้องคนตัวโต ที่ตอนนื้นั่งหมุนแหวนเล่นอยู่บนเตียง อย่างคาดคั้น
“นายเอาแหวนฉันไปทำไม เอามาเลยนะคาโล”
สาวน้อยชักโกรธที่ถามใคร ใครก็ไม่ตอบ จึงแบมือตรงหน้าเจ้าชายน้ำแข็ง
“หมดเวลาสนุกแล้ว เลิกเล่นอะไรพิเรน ๆ แล้วเอาคืนมาซะที”
เธอพูด
คาโลส่ายหน้าเนิบ ๆ
“เห็นจะไม่ได้หรอกเฟริน”
เจ้าชายหนุ่มพยามปรับน้ำเสียงให้เป็นธรรมชาติที่สุด ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้ หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ
“วันนี้ นายคงใส่ทักซิโด้ไม่ได้ เพราะต้องใส่ชุดนี้ คิล หยิบมาให้หน่อย”
พูดจบปั๊บ นายนักฆ่าก็รีบหยิบชุด ๆ นึงออกมาจากในตู้ มันเป็นชุดราตรีสีครีม
เฟรินเห็นเข้าถึงกับร้องไม่เป็นภาษา
“นาย…นายจะบ้าเเหรอ ฉันเป็นผู้ชายนะเว้ย”
“ผู้หญิง”
คาโลแก้ให้
“เออ ๆ ผู้หญิง แต่ฉันไม่มีวันใส่ไอ้ชุดบ้าบอนั่นอย่างแน่นอน”
เธอส่ายหัวดิก ๆ
“นายต้องใส่”
ชายตรงหน้าเอ่ยเสียงเข้ม พลางสำทับ
“ชุดนี้ ส่งมาจากเอวิเดส”
“วะ!!!ให้ตายสิ พ่ออีกแล้ว ยุ่งจริง ๆ”
เธอสบถสบาน
“มันก็เป็นสิทธิของฉันที่จะใส่ หรือไม่ใส่ ไม่ใช่เรื่องของนาย คาโล วาเนบลี เอาแหวนฉันคืนมาได้แล้ว”
เจ้าตุวยุ่งชักเสียงแข็ง
“คาโล นายเอาแหวนมาให้ชั้น เดี๋ยวนี้!!!!”
พ่อมดปีศาจแห่งคาโนวาลยังคงนิ่งเงียบ กำแหวนในมือแน่น ราวกับเป็นของมีค่า
เ ฟรินเดือดจัด
“เอาแหวนชั้นคืนมา”
เจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์ เริ่มทำตัวไม่สมหญิง โดยการกระโดขึ้นไปยื้อยุดฉุดกระชากผู้ถือแหวนถึงบนเตียง
“ง่า……ชั้นว่าชั้นลงไปรอข้างล่างดีกว่า ไปล่ะนะ”
คิลที่นั่งทำตาปริบ ๆ อยู่นานแล้วเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าชักจะท่าไม่ดี
นักฆ่าหนุ่มรีบเปิดประตู ยิ้มเจ้าเล่ห์
“เชิญนายสองคนตามสบายนะ รับรอง คราวนี้ไม่รบกวนแน่”
พูดจบก็ปิดประตูลงอย่างเงียบเชียบ
“เฮ้ย…ไอ้คิล แกกลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”
เฟรินตะโกนลั่น เมื่อชักเห็นว่าอาจจะพลาดพลั้ง เพราะต้องมาอยู่ในร่างผู้หญิงบอกบางเช่นนี้
“คาโล!!! แก เอาแหวนชั้นมานะ”
สาวน้อยยังพยายามที่จะดึงแหวนออกจากมือคนตรงหน้า
“เฟริน หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
เขาสั่งเสียงเฉียบขาด แต่เจ้าตัวยุ่งยังไม่ยอมหยุด
“เอาแหวนคืนมาดิ”
คาโลตัดสินใจพลิกร่างเจ้าจอมยุ่ง จากที่เคยได้เปรียบกลับกลายเป็นเสียเปรียบ ร่างบางสมส่วนถูกขึ้นคร่อมโดยพ่อมดปีศาจแห่งคาโนวาล คาโลแยกเขี้ยว
“จะหยุดมั้ย” เขาหอบ
“ไม่โว้ย!!!! ชั้นไม่ยอมเป็นผู้หญิงในวันนี้หรอก….อุ้บ” (คงทายได้นะ ว่าอะไรจะเกิดขึ้น อิ อิ)
พูดได้แค่นั้น เสียงที่เคยดังลั่นห้องก็เงียบลงอย่างฉับพลัน เมื่อคนตัวโตตรงหน้าประกบปากเขาเข้ากับปากเธอ เลือดในตัวเฟรินวิ่งพล่าน หัวใจเต้นตูมตาม
“อืม….”เธอพยายามดันร่างชายตรงหน้าออก คาโลกอดกระชับยิ่งขึ้น
แล้วค่อย ๆ ถอรริมฝีปากออกจากคนในอ้อมแขน
“ฟังนะเฟริน นายต้องใส่ชุดนี้ ห้ามปฏิเสธ ห้ามโต้แย่งอะไรทั้งสิ้ง นี่เป็นคำสั่ง”
เจ้าหัวขโมยจอมยุ่งยังไม่สิ้นฤทธิ์ ทั้งที่หน้าแดงเป็นกวนอูแล้ว
“ไม่เอา จะใส่ทักซิโด้”
คาโลจ้องหน้า ยิ้มเย็น ๆ ตามแบบฉบับเดิม
“ยังไม่เข็ดใช่มั้ยเฟริน จะลองอีกทีมั้ย แต่คราวนี้รับประกันไม่ได้นะว่ามันจะหยุดอยู่แค่จูบ ชุดนายยิ่งเร้าใจอยู่ด้วย”
เธอกลืนน้ำลายเอื้อก ก้มหน้างุด ๆ หน้าที่เริ่มจะหายแเดงกลับมาแดงแป๊ดอีกครั้ง เมื่อจินตนาการภาพตามที่เขาพูด
“มะ…ไม่เอาแล้ว ใส่ก็ใส่”
เธอพูดตะกุกตะกัก คาโลหัวเราะเบา ๆ
“ว่าง่ายดีนี่ ยอมตั้งแต่แรกก็หมดเรื่องแล้ว”
“ลุกซะทีสิวะ” เธอบ่นอุบอิบ
เขายันตัวลุกขึ้น ยื่นชุดในมือให้
เฟรินรับมาเสร็จ ก็ขยับตัว เตรียมจะถอดเสื้อ
“เดี๋ยว!!!นั่นนายจะทำอะไร”
เขาร้องเสียงหลง
“อ้าว!!ก็เปลี่ยนชุดไง”
สาวน้อยทำหน้าตาเหลอหลา ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าเพื่อนรักเป็นอะไร …ดี จะแกล้งซะ อยากมาแกล้งเราดีนัก...
“ไปเปลี่ยนในห้องน้ำ”
เขาสั่งเสียงสั่น ๆ
“ทำไมล่ะ ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย เราก็เปลี่ยนด้วยกันออกบ่อย”
เธอยิ้มเจ้าเล่ห์
“เฟริน”
เจ้าชายหนุ่มเอ่ยเสียงเหี้ยม
สาวน้อยหัวเราะ แล้วรีบเดินเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น