~แฝดจอมจุ้น...ลุ้นรัก...นายตัวร้าย~

ลำดับตอนที่ #4 : ~ ลางสังหรณ์ ~ (ปรับปรุง)

ตอนที่ 4  ~  ลางสังหรณ์  ~

ผิง: SAY

ห้องเรียน ปี 1/1  ตอนปลาย

            หลังจากที่เปิดเรียนวันแรก ฉันก็ไม่ได้เห็นณฐกานต์อีกเลยทั้งวัน  แต่ฉันไปสืบมาเห็นเค้าบอกว่าเป็นเด็กที่ย้ายมาใหม่  คราวเนี้ยก็คอยลุ้นว่าจะได้อยู่ห้องไหนเท่านั้นแหละ

" อ้าว นักเรียนทุกคนนั่งลงให้เรียบร้อย "  เสียงของอาจารย์พัชรินทร์ดังขึ้น เมื่อก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับที่นักเรียนวิ่งแย่งกันกลับเข้าที่นั่งของตัวเองในห้องเรียน

ตึกๆๆๆๆ  ปึกๆๆๆ  ปั่กๆๆๆ    โครมๆๆ ครามๆๆๆ

" เอ้า เบาๆหน่อย "   อาจารย์เอ่ยดุแล้วตะโกนเสียงดัง    " พร้อมกันหรือยัง "

" ยังค่ะ/ยังครับ "  แหมพร้อมใจกันจัง  เพื่อนชั้น

" เรื่องของพวกเธอ....แต่ครูพร้อมแล้ว "   แล้วจะถามทำไม

" ก่อนอื่นก็ขอต้อนรับนักเรียนทุกคนเข้าสู่โรงเรียนของเราอีกครั้ง "

" เฮ้ฮฮฮฮฮฮฮ  ฮิ้ววววววววว  วิดวิ้ววววววว "   พร้อมใจกันรอบที่สอง

" เอาล่ะๆ  พอๆ  ตอนนี้ห้องเราก็มีนักเรียนเข้าใหม่ 1  คนน่ะ  เดี๋ยวให้เขามาแนะนำตัว  เข้ามาเลยจ๊ะ "      เขาเป็นใครหนอ  เขามาจากไหน

" เออ......สวัสดีค่ะทุกคน  เราชื่อ ณฐกานต์   พรปรีชา  ก็ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนน่ะค่ะ........เออ....ก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยน่ะค่ะ "

" ฝากหัวใจด้วยก็ได้น่ะคร้าบบบบบบบบบบ "   เอา   แซวกันเข้าไปไอ้พวกนี้  เล่นเอาเด็กใหม่ของเราหน้าแดงกร่ำเลย    ณฐกานต์  คนที่ทำให้ไอ้วัทเกือบถูกรุมกระตืบเมื่อวานนี้  ก็น่ารักเหมือนกันน่ะเนี้ย  ตาถึงว่ะไอ้วัท

" งั้นครูขอฝากการบ้านให้ไปทำด้วยได้ไหมเนี้ย "  อาจารย์พัชรินทร์พูดเบรกไอ้พวกนั้น

" โฮ้  อาจารย์  ไม่เอาน่ะ เพิ่งจะเปิดเทอมจะสั่งการบ้านซะแล้ว "  ฉันเองที่บ่นออกไป

" ครูพูดเล่นๆ เท่านั้นแหละ  ขี้บ่นจริงยัยภัทรฑิชา "    ฉันส่งยิ้มให้อาจารย์  " เอ่อ ณฐกานต์เธอไปนั่งข้างภัทรฑิชานู้นเถอะ  ปลอดภัยดี "   อาจารย์พัชรินทร์พูดและมองมาทางฉัน  อ้าวงั้นไอ้วัทมันอุตสาห์ทำโต๊ะข้างๆให้ว่าง  แห้วเลยเพื่อนชั้น

" เออ...เธอชื่อภัทรฑิชาเหรอ"   ฉันมองเจ้าของคำถาม เด็กสาวอายุเท่ากับฉัน   ผมยาวถูกมัดไว้อย่างเรียบร้อย มีปอยผมปล่อยออกมาเล็กน้อย  ใบหน้าที่ได้รูปสวยงาม  น่ารัก แต่แววตาดูเศร้าๆ  เอ่ยถามฉัน

" จ๊ะ เรียกผิงก็ได้ "

" เราชื่อ กาน น่ะ "

" ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ "

" ค่ะๆ "    สิ้นคำสนทนากานก็นั่งลงที่โต๊ะข้างๆ ฉัน

" อาจารย์ค่ะ ขออนุญาตค่ะ "     อ้าว พิ้งค์มาแล้ว

" ตามสบาย ครูกำลังจะไปแล้วล่ะ "

" ค่ะๆ "     ฉันเห็นพิ้งค์ยืนคุยกับอาจารย์อยู่  เลยเดินเข้าไปหา  แต่อาจารย์ก็เดินออกจากห้องไปก่อน

" ประชุมเสร็จแล้วเหรอพิ้งค์ "

" ยัง มาตามผิงนั้นแหละ  เขาจะประชุมเรื่องงานมหกรรมวิชาการน่ะ "

" อ๋อ  ได้ยินข่าวแว่วๆมาเหมือนกัน "

" เอ้อ โทรศัพท์เป็นไรโทรไม่ติด"

" อ้อ...อ๋อ  แบตหมดน่ะ" 

" เหรอ  จะพยายามเชื่อน่ะ "

"..............................."

" เออๆ   ช่างมันเถอะ  แต่ว่าต้องให้หัวหน้าห้อง กับรองเข้าประชุมด้วยน่ะ  ห้องเรามีรึยัง "

" แหะๆ  สงสัยจะยัง "

" งั้นก็เลือกซะเลยสิ "

"ได้!   ผิงจัดให้ "    ฉันพูดและเดินไปที่หน้าห้อง

" เราจะเลือกหัวหน้าห้องกับรอง ใครจะสมัครบ้าง "   พรึ่บ!!!!! ไม่มีเลยซักกะคน

" ดี ดีมาก   งั้นฉันขอเสนอ  ปิยวัฒน์  ใครไม่เห็นด้วยยกมือขึ้น "        ฉันตบมือลงบนโต๊ะหน้าห้องเสียงดัง  มีบางคนยกมือขึ้น แล้วก็ดึงมือลงอย่างรวดเร็ว  ฟังให้ดีๆซิ เพื่อนๆ

" เฮ้ย!  อะไร ผิง กรูไม่เอาด้วยน่ะโว้ย "    ผู้ถูกเสนอชื่อโวยวายออกมา

" แกเงียบๆ ไปเลยไป่  เห็นไหม ผลโหวตเป็นเอกฉันท์ไม่มีใครคัดค้านซักคน "

"………….."      ไอ้วัทเงียบ  แต่มันทำท่าเหมือนอยากจะบีบคอใครซักคนงั้นแหละ   ( ก็จะใครซะอีกล่ะ)

" ต่อไปก็รอง.......ฉันขอเสนอ เด็กใหม่ของเรา ณฐกานต์  ใครไม่เห็นด้วย  ไม่ต้องยกมือ "  

อ้าว งง งงกันเข้าไป   แต่ก็ยกมือกันเกือบทั้งห้องเลย

" เอาล่ะ ผลเป็นประชามติ  โอเค้?   สองคนนั้นตามฉันมา  เร็วๆ "

" ผิง!!!  กานทำไม่ได้หรอก  กานเพิ่งย้ายมาน่ะ "

" ไม่เป็นไรน่า  เชื่อผิงเถอะ ไม่ได้ทำอะไรมากหรอก "

"………………"

" แค่ไปนั่งพยักหน้างึกๆ   กับพวกคณะกรรมการเท่านั้นแหละ "

" แต่กาน........ "

" เอาน่า........พิ้งค์ นี่กานเด็กใหม่เพิ่งย้ายมา  แล้วก็เป็นรองหัวหน้าห้องเราด้วย "

" ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ "

"………………."   กานยืนมองหน้าพิ้งค์  กับฉันสลับกัน

"  ไปๆๆๆๆๆ ไอ้วัทมาเร็วๆ เลยแก "     ฉันดันหลังกานกับพิ้งค์ไปข้างหน้า  สองคนนั้นเดินไปด้วยกัน  ส่วนฉันเลยเดินกลับไปลากไอ้วัทให้เดินไปด้วยกัน

ห้องประชุม

" อ้าว  มากันแล้ว  เข้ามาเลย "  ท่านรองเอนกเอ่ยกับพวกฉัน เมื่อเข้ามาในห้องประชุม  รองอเนก เป็นชื่อย่อๆ ที่พวกคณะกรรมการใช้เรียกอาจารย์เอนกที่เป็นรองผู้อำนวยการฝ่ายบริหารงานทั่วไป

" ยังขาดอยู่อีกห้องหนึ่ง  รออีกสักพักล่ะกัน "  ท่านรองเอนกพูดขณะอ่านรายชื่อในกระดาษ  ที่พี่แพร รองประธานนักเรียนถืออยู่  สักพักประตูก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง

" มาแล้วครับ  ขอโทษครับอาจารย์ที่มาช้า "  ไม่ใช่ใครที่ไหนก็พี่เติ้ล  รุ่นพี่ที่สนิทกันกับฉันเอง

" เฮ้ย!!!  เข้ามาสิ! "  พี่เติ้ลหันไปพูดกับคนข้างนอกห้อง

" มาช้าแล้วยังเรื่องมากอีก "  ฉันพึมพำกับพิ้งค์    พิ้งค์ยิ้มให้ฉัน

พลั่กกกกก!!!!

  เสียงคนข้างนอกที่พี่เติ้ลคุยด้วย โดนถีบ ไม่ใช่ๆๆๆๆ  โดนผลักเข้ามา  ทำให้ฉันเห็นหน้าชัดๆ ว่าคนๆนั้นคือ  นายขี้    นายนั้นทำหน้าไม่พอใจก่อนที่จะเดินเข้ามา  และมองหน้าคนทั้งห้อง  และเมื่อนายขี้เห็นฉัน    เขาก็ยิ้มให้ฉัน   รอยยิ้มที่หน้าอาเจียนที่สุด

" มานั่งนี่ "  เสียงของพี่เติ้ล ทำให้นายขี้หันไปแล้วนั่งลงข้างๆ กัน

" ครบแล้วใช่ไหม "  ท่านรองเอนกหันไปถามพี่แพรที่นั่งเม่อมองนายขี้อยู่    แหมๆ เสน่ห์แรงจังน่ะ

" ค่ะ! อ่อ....เอ่อ....ค่ะ.....ครบแล้วค่ะ  ครบแล้ว "

" งั้นเริ่มประชุมเลยล่ะกัน......... "

30 นาทีผ่านไป   ( ไวเหมือนโกหก เอิ๊กๆๆ)

    ตอนนี้ ฉัน  พิ้งค์  กาน และไอ้วัท  กำลังเดินไปโรงอาหารเพื่อกินข้าวกลางวัน  ฉันกับกานกำลังคุยกันเรื่องที่ประชุมมา  พอฉันหันมาอีกที่ก็เจอพี่เติ้ล  กำลังเดินมาหาฉันพร้อมกับมี ขี้ ติดมาด้วย

" จะไปกินข้าวใช่ไหม  พี่ไปด้วยน่ะ "    พี่เติ้ลเอ่ยขอ

" ได้ค่ะ  "   ฉันตอบโดยไม่สนใจนายขี้     " เอ่อ...พี่เติ้ล  นี่กานค่ะ  เพื่อนผิงเพิ่งย้ายมา "

" ครับ   พี่ชื่อเติ้ลครับ   แล้วนี่ก็.................ไอ้กาย ครับ "   พี่เติ้ลไปดึงนายขี้มาเข้าวงสนทนาด้วย

" ค่ะ  ยินดีที่ได้รู้จักพี่ทั้งสองคนน่ะค่ะ "   กานตอบ แต่มองหน้านายขี้ แล้วยิ้มให้  แปลกๆ น่ะเนี้ย  ลางสังหรณ์ไม่ดีเลย

" อ้าวพี่เติ้ล  พี่กาย "    พิ้งค์  ที่เพิ่งจะเห็น คนมาใหม่ทั้ง 2 คน เอ่ยเรียก

" ครับ "  นายขี้ขานรับแล้ววิ่งไปหาพิ้งค์ทันที  แล้วสองคนนั้นก็คุยอะไรกันจนไปถึงโรงอาหาร

เมื่อมาถึงโรงอาหาร  เราทั้งกลุ่มก็ต่างแยกย้ายไปหาของกินที่ตัวเองชอบ  แต่ฉันรู้สึกว่านายขี้เดินตามฉันตลอดเลย  แต่ฉันทำเป็นไม่สนใจ  เมื่อกลับมานั่งที่โต๊ะที่คนอื่นมากันครบแล้ว  ก็พบว่านายขี้ซื้อของเหมือนกับฉันทุกอย่างเลย    ฉันหันไปมองนายขี้แล้วหันกลับทันที  ก่อนที่นายขี้จะยิ้มจวนอาเจียน  ให้ฉันอีก

" ผิง  ห้องน้ำไปทางไหนหรอ  พากานไปหน่อยสิ "  กานเอ่ยชวนฉันหลังจากที่วางช้อนลง 

" อืมๆๆ  ไปสิ "

" เออ...........ผิง..............ผิงสนิทกับพี่กายมากไหมอ่ะ "   กานเอ่ยถามฉันหลังจากที่เข้าห้องน้ำ  แล้วกำลังเดินกลับไปที่โรงอาหาร

" ไม่เลย  ไม่คิดอยากที่จะสนิทด้วย "

" แต่ดูพี่กายเข้าสนิทกับพิ้งค์น่ะ "

" ห่ะ  พิ้งค์น่ะหรอ  ไม่ใช่หรอกมั้ง "

" ก็......เห็นเขาคุยกันสนิทสนมเลย...... "

" เหรอ..........ผิงไม่ได้สังเกต...........แล้วทำไมหรอ? "    ฉันครุ่นคิดอยู่ซักพักแล้วจึงหันไปถามกานอย่างสงสัย

" เปล่าไม่มีอะไร "     กานตั้งใจก้มหน้า  หลบสายตา

" แน่ใจ?  มีอะไรก็บอก  ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกัน   มีอะไรก็จะได้ช่วยกัน... "       ไอ้วัท สงสัยแกจะอกหักตั้งแต่ยังไม่ได้จีบซะแล้ว

" คือว่า....... "

" เกี่ยวกับนายขะ..ขิ.....เออ...พี่กายรึเปล่า "     กานไม่ตอบฉันแต่พยักหน้าน้อยๆ  แล้วก้มหน้านิ่ง  ฉันคิดว่าลางสังหรณ์  คงจะเป็นจริงแน่ๆ

" กาน  งั้นผิงถามตรงๆน่ะ........กานชอบพี่กาย ใช่ไหม? "     กานไม่ตอบฉัน  เอาแต่พยักหน้าเหมือนเดิม   ตอนนี้ฉันก็บอกไม่ถูกว่าฉันควรจะดีใจหรือเสียใจดี  แต่รู้สึกใจหายมากกว่า

" …………… "     ฉันเองก็เงียบสักพัก   กานเพิ่งจะได้เจอกับนายขี้วันนี้ แล้วทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ   ความรักมันเป็นสิ่งเหนือความคาดหมายเสมอ....รักแรกพบ    แต่ถ้ากานรู้ว่า...พี่กายก็........กับผิง  จะทำยังไงดีล่ะเนี้ย

" ผิง  ถ้ายังงั้น.......ผิงจะช่วยกานได้ไหม…. "

" เออ..............เออ.......... "

" กานรู้ว่ามันอาจจะไม่มีทางเป็นไปได้  แต่กานก็อยากจะพยายามซักครั้ง "  น้ำเสียงของกานถึงมันจะสั่น  แต่มั่นจะก็หนักแน่นในความหมาย   ฉันถอนหายใจออกมา

" ..........ก็ได้...........ถ้าผิงช่วยได้  ก็จะช่วย.... "    สิ้นเสียงของฉัน  กานเงยหน้าขึ้นมา  แววตาเศร้าๆที่ฉันเคยเห็นในตอนแรกที่เจอกัน  มันหายไปหมดแล้ว  รอยยิ้ม แววตาของกานตอนนี้มีแต่ความสุข   ความสุขที่ขอเพียงแค่หวัง...ถึงแม้ว่ามันอาจจะไม่มีทางเป็นไปได้   ฉันไม่เข้าใจความรักจริงๆ เล้ย......แต่ฉันก็ยิ้มตอบกานไป

" ไปเถอะ  พิ้งค์คงรอนานแล้วล่ะ "    กานยิ้มให้ฉันแทนคำตอบ  กานก็จับมือฉัน  แล้วเราก็เดินไปด้วยกัน

เมื่อขึ้นเรียนตอนบ่าย  ฉันก็ฟังบ้าง ไม่ฟังบ้าง  จนถึงเวลากลับบ้าน  ฉันก็เดินไปรอรถที่หน้าโรงเรียนคนเดียว  ส่วนพิ้งค์บอกให้เดินออกมาก่อน  ฉันนั่งรอพิ้งค์อยู่ในรถจนหลับไป  รู้สึกอีกทีก็ถึงบ้านแล้ว

" ผิง  ผิง  เป็นไรไปอ่ะ "  เสียงพิ้งค์เอ่ยถามฉันที่เดินล่องลอยออกจากรถเพื่อเข้าบ้าน

" ไม่เป็นไรซะหน่อย  แค่มึนๆ น่ะ  แล้วก็ง่วงด้วย "

" งั้นไปนอนซะ  เดี๋ยวพิ้งค์ดูทีวีอยู่ข้างล่างดีกว่า "   ฉันพยักหน้าแล้วเดินต่อไป  แต่เมื่อพิ้งค์พูดต่อ  ฉันก็หยุดเดิน

" แล้วก็เปิดเครื่องซะด้วยน่ะ "  ฉันหันมามองพิ้งค์

" ทำไม? "

" เถอะน่า  เดี๋ยวก็รู้ "

" ไร้สาระ!!! "

สิ้นเสียงฉันก็เดินต่อไปโดยไม่สนใจเสียงที่ตะโกนตามมา  พอถึงห้องฉันก็ล้มตัวนอนต่อทันที

" ผิงๆๆๆๆ  ผิง "   พิ้งค์มาตะโกนปลุกฉันทั้งที่เพิ่งจะนอนเมื่อกี้

" อารายยยยยยย "  ฉันลุกขึ้นนั่ง

" ทำไมไม่เปิดเครื่องล่ะ "

" มันสำคัญหรอ... "

" ถ้าผิงไม่เปิดน่ะ  พี่กายบอกว่าเขาก็จะมาหาผิงถึงบ้านเลย... "

" ขู่ผิงหรอ  กลัวจังล่ะ  ถ้าเขาโทรมาหาพิ้งค์  ก็คุยกันไปซิ สนิทกันไม่ใช่หรอ "     คำพูดที่ฉันพูดไปทำให้พิ้งค์นิ่งไปซักพัก

" หมายความไงเนี้ย    แต่ที่แน่ๆ พี่กายเข้าไม่ได้ขู่หรอก  พิ้งค์เตือนแล้วน่ะ "

" แล้วจะคอย..... "

ก๊อกๆๆ  ก๊อกๆๆ

"  คุณหนูผิงค่า    มีคนมาหาค่ะ "   สิ้นเสียงของป้าแสงคนดูแลบ้าน  ฉันก็ลุกพรวดขึ้นมา  และวิ่งไปเปิดประตูทันที

" ใครมาค่ะป้า    ผิงถามว่าใครมา   ป้าค่ะ  ใครมาค่ะ "

" เอ่อๆๆๆ  ใจเย็นๆ ค่ะ คุณหนู  ป้าไม่ทราบค่ะว่าใคร  เขามาขอพบคุณหนูผิงน่ะค่ะ  ตอนนี้รออยู่ที่ศาลากลางสวนค่ะ "  

ฉันหันไปมองพิ้งค์ที่นั่งอยู่บนที่นอน  แต่พิ้งค์กลับทำหน้าเอ๋อๆให้ฉัน   ทำไงดีล่ะเนี้ย  คิดซี่ คิดๆๆๆ   เอาล่ะ เป็นไงเป็นกัน  ทุกอย่างมันจะได้จบ  เพื่อกาน  ท่องไว้เพื่อกาน ฉันตัดสินใจเดินลงไปข้างล่าง  เมื่อเดินไปถึงศาลากลางสวน  คนๆนั้นยืนหันหลังให้ฉัน  ฉันหลับตาหายใจเข้าลึกๆ  พอลืมตาขึ้นก็พบหน้าของคนๆนั้นที่หันมาพร้อมรอยยิ้ม.........  

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ตอนนี้ก็อัพให้แล้วเด้อ  ขอเม้นเพื่อเป็นกำลังใจแก่คนเขียนหน่อยน่ะคร่า
เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆ  ช่วงนี้ก็เพี้ยนๆ   งานยุ่งจนไม่เวลาได้หายใจ

มีข้อสงสัยอารายก็ติดต่อมาได้โลดดดดดดด

science-math_magicwood@hotmail.com