คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ~ ปาฏิหาริย์กับความอ่อนไหว ~ (ปรับปรุง)
ตอนที่ 2 ~ ป าฏิหาริย์ กับ ความอ่อนไห ว ~ ความเดิมตอนที่แล้ว... “ ขอโทษครับ ” เสียงใครว่ะ เฮ้ยเพิ่งหลับตาเมื้อกี้นี้ ทำไมฝันเร็วจังว่ะ สงสัยจะเป็นเสียงพี่พอล ภัทรพล หรือไม่ก็เสียงของคิบอม โอ้มายก็อด! คิบอมพูดภาษาไทยได้ด้วย เอ๋......แต่มันทะแม่งๆนา ( เพิ่งจะรู้รึไง คิบอมจะมาทำซากอะไรแถวนี้ล่ะ) ผิงจึงค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ และกระพริบตาเพื่อปรับตาให้เข้ากับแสง จึงพบเจ้าของเสียงที่ยืนทำหน้า ทำตา ทำท่า ทำทาง เก้ๆ กังๆ อยู่.............. ผิง : Say “ขอโทษครับ” กาย เอ่ยเรียกอีกครั้งด้วยเสียงเรียบๆ ทำให้ผิงค่อยๆเรียกสติกลับมาจากพี่พอล ภัทรพล กับ คิบอม สุดหล่อจนได้ (นอกเรื่อง!!!)กาย หรือ พีระพงษ์ นพวิกร เด็กหนุ่มรูปหล่อชาติตระกูลดี เป็นพี่ชายคนโตของตระกูลนพวิกร และมีน้องชายอีก 1 คน ที่บ้านเป็นเจ้าของกิจการบริษัทในเครือผลิตรถจักรยานยนต์ยี่ห้อหนึ่งของประเทศไทย จากบริษัทแม่ที่ญี่ปุ่น “ ค่ะ! มีอะไรค่ะ” ฉันเอ่ยถามทันที แม้จะยังมี อาการเอ๋อน้อยอยู่ ( ๑ _ ๑” ) พ่อหนุ่มหล่อที่ไหนล่ะเนี้ย มายืนทำหน้าเหมือนปวดขี้อยู่ได้ “คือ...........ห้องน้ำ.....ไป...ทางไหนครับ ” ฮ่า ๆฮ่าๆ ปวดขี้จริงๆ ด้วย ซื้อหวยทำไมไม่ถูกว่ะ “อ้อ!! สงสัยเพิ่งย้ายมาล่ะซิ.....ค่ะ” ฉันรีบต่อคำลงท้าย เพิ่งจะเจอกันครั้งแรก พูดไม่สุภาพได้ไง ( - - ) ( _ _ ) ( - - ) ( เห็นด้วย!!!! ) แต่ว่า...แค่ถามทางไปห้องน้ำต้องเขินซะ! “ครับ” “ ห้องน้ำอยู่ตรงนู้น....ค่ะ......หลังโรงอาหาร ” ฉันพูดพลางมองไปทางโรงอาหาร ที่เป็นอาคารหลังคาโค้งๆสีน้ำเงิน ตัวอาคารทาสีขาว “ เดินข้ามสนามบาสไปค่ะ ” ฉันเสริมอีกหน่อย ก็กลัวเค้าหลงอ่ะ ก็โรงเรียนชั้นออกจะ ใหญ่โตเลิศหรู โฮะๆๆ( - O - ) “ขอบคุณครับ” นายนั้น ตอบหลังจากมองตามที่ฉัน ไปทางโรงอาหาร “ไม่เป็นไรค่ะ” อืม ถามเสร็จแล้วก็ไปสิ คนจะหลับตาต่อ แทนที่ตานั้นจะเดินไปที่โรงอาหารแต่กลับหันหลังและควัก (ฮั่นแน่!!คิดไรอยู่) ควักโทรศัพท์ออกมาและกดโทรออก “แม่เหรอครับ.....อยู่ใต้โรงอาหารครับแม่” นายขี้พูดใส่โทรศัพท์ “ครับ! ทราบแล้วครับ” นายขี้ก็พูดกับโทรศัพท์อีกนั้นแหละ ( จะบอกทำไมเนี้ย( = =!) “ผมเอารถมาครับ......ครับ” ติ๊ด! นายนั้นวางโทรศัพท์แล้วหันมามองฉัน ยิ้มมมมมมมมมมมมมม นายขี้ยิ้มให้ฉัน อ้าว! ฉันก็เลยต้อง ยิ้มมมมมมมมมมตอบนายขี้ไป “ เอ่อ...........ไม่ทราบว่า......คุณชื่ออะไรครับ” ( >/////< ) “ ฉัน!! ” ฉันพูดออกมา พลางทำหน้าถามว่านายพูดกับฉันเหรอ ทำไม นายต้องพูดกันฉันด้วยเล่า โอ้ย!!! จะไปไหนก็ไป ไป๊! ฉันจะหลับตาต่อ “ ครับ ” นายตอบนั้นพลางพยักหน้างึกๆ “ อ้อ! ชื่อผิงค่ะ ภัทรฑิชา วีรโรจนกิจค่ะ ” ฉันตอบ เพราะฉันเป็นคนที่มีมารยาทดีอ่ะน่ะ “ อืม...ผมชื่อ กาย ครับ พีรพงษ์ นพวิกร ” ใครถามนายไม่ทราบ “ ผิงเรียนอยู่ปีไหนแล้วครับ ” นายนั้นถามต่ออีก ฉันจะบ้าตาย นายจะไปไหนก็ไปไป๊ ฉันจะนอน โอ๊ย...เครียด ใครก็ได้ช่วยที ( T^T ) “เออ.....” “ยัยผิงงงงงงงงงงงงงงงงงงง” โอ้เสียงสวรรค์ ยัยปอแกช่างมาได้จังหวะจริงๆ ขอบคุณ ขอบคุณ ( TAT ) เพื่อเลี่ยงที่ตอบคำถาม ฉันเลยลุกยืนขึ้นมอง ยัยปอ กับพิ้งค์ ที่กำลังเดินมา “ ผิงๆๆๆๆๆ เราได้อยู่ห้อง “ ผิงเราได้อยู่ห้องเดียวกับแมน ด้วยล่ะ แมนขะ.......” ยัยปอ หยุดพูดเมื่อ( เพิ่งจะ ) สังเกตเห็นว่ามีใครคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้นด้วย ยัยปอยิ้มแห้งๆให้นายขี้ (“ กาย ” ขอเตือนครั้งที่ 1 น่ะผิง) จ้าาาาาาาาาาาา นายกายจ๊ะ นายกาย ยัยปอคงจะนึกดีใจล่ะสิที่ไม่ได้หลุดปากต่อไปว่า แมนของฉ้านนนนนนนนน ยัยปอรีบหันมามองฉันด้วยสายตา ที่ถามว่า ใครเหรอผิง หล่อจังเลยยยยยย ฉันเดาถูกอยู่แล้วก็มันเพื่อนฉันนิ ว่าแต่พิ้งค์ล่ะ อ้าว นี่ก็มองด้วยสายเดียวกันเลย “เอ่อ..... ” ฉันพูดพลางเอานิ้วเกาหัว “ปอ พิ้งค์ นี่..........เค้าชื่อ กาย จ๊ะ” “ กาย นี่ปอ เพื่อนผิง และพี่สาวของผิง พิ้งค์ ค่ะ ” ใครล่ะจะไม่รู้ ว่าเป็นพี่น้องกัน ฮิฮิๆ “ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ” “ เช่นกันค่ะ ” คุณผู้อ่านคงเดาถูกน่ะค่ะว่าใครพูด “ เพิ่งมาเข้าปีนี้เหรอค่ะ ” “ ครับ เข้ามาอยู่ ปี 2 ครับ ” “ อ้าว ปออยู่ ปี1 ค่ะ งั้น ต้องเรียกว่า พี่กาย ซิค่ะเนี้ย ” ( */////* ) สังเกต ตา น่ะค่ะท่านผู้อ่าน “ แล้วแต่ปอเถอะครับ ผมไม่ว่า ” นายนั้นยิ้มหวานเหยิ้ม ให้ยัยปอ โอ๊ย!!เดี๋ยวถ้าเพื่อนฉันเป็นลมไปน่ะ ฉันจะฆ่านาย นายขี้ “จริงเหรอค่ะ” “จริงซิครับ” “ เออ…….ฉันว่าเราไปดูห้องห้องเรียนกันดีกว่าเนอะ เนอะพิ้งค์เนอะ” ฉันพูดขัดยัยปอที่ทำท่าจะถามต่ออีกพลางเอานิ้วสะกิดแขนพิ้งค์ให้เอ่ออ่อห่อหมกด้วย ต้องรีบเผ่นไปจากที่นี้ก่อนล่ะไม่งั้น ยัยปอต้องข่มขืนนายขี้นี่แน่เลย “ ห่ะ อะไรน่ะ อ้อ เอ่อใช่ๆไปดูห้องกันเถอะ เดี๋ยวไม่มีโต๊ะนั่งน่ะ” เออช่าย พิ้งค์พูดถูก จะได้ไปนอนบนห้องด้วยไง “ เออจริงด้วย แต่น่าเสียดายจัง คุยกันแค่แป๊บเดียวเอง ” ไอ้ประโยคสุดท้ายเนี้ย รู้สึกว่าจะพูดกับนายขี้น่ะเนี้ย ( เตือนครั้งที่ 2 กาย !! โว้ย! กาย!! ) “ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เจอกันแล้ว” “จะรอน่ะค่ะ” ยัยพูดพลางยืนมือมาหยิบกระเป๋าบนโต๊ะ โดยที่ตาไม่มอง เอาแต่มองนายขี้นั้นด้วยสายตาหวานฉ่ำ (แฉะ) “ครับ” “ ปอไปน่ะค่ะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันคะ ” “ ขอตัวน่ะค่ะ ” พิ้งค์ “ ไปล่ะค่ะ ” ฉันเอง พูดลานายขี้นั้นตามมารยาทก่อนจะคว้ากระเป๋า สะพายบ่า และกำลังจะเดินออกมา แต่นายขี้นั้นเรียกฉันไว้ก่อน (ตกลงจะเป็นไหมนางเอกเนี้ย!!!!! คำก็ขี้ สองคำก็ขี้ ) โอเค โอเค ขอโทษ แค่นี้ต้องขู่ด้วย ( ! . ! ) “ เดี๋ยวครับผิง! ” “ อะไร๊.....ค่ะ ” เกือบไม่ทันแล้ว เกือบตวาดนายขี้แล้วเชียว ( เฮ้อ =3) อะไรอีกล่ะ หน้าแดงทำไม นายขิข..ข.. เอ่อ...นายกายเนี้ย ท่าจะเพี้ยน “ คือ............ผิง...........คือ..............ผม..........” “ ค่ะ ” ฉันเริ่มพูดห้วนๆ ขึ้นเรื่อยๆ ตกลงจะพูดไม่พูด “ พี่.......ขอเบอร์โทรศัพท์ ผิงได้ไหม......ครับ” โธ่! ก็ อี แค่ จะ ขอ เบอร์ทำเป็นอะ...อะ...อา.....เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!( O ^ O!!) “ผิง ผิงครับ ผิง!!!!!!” “ห่ะ อะไรน่ะ ขอเบอร์.....เบอร์ใคร.....เบอร์ฉัน........” ฉันเอานิ้วชี้หน้าตัวเอง “ ครับ ” ( *//////* ) เอ้า เขิน.......เขินเข้าไป่ ฉันต่างหากที่จะต้องเป็นคนเขิน “……..เออ....เออ........” จะพูดไงดีล่ะเนี้ย อึ้งค่ะ อึ้ง ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใคร(กล้า)มาจีบฉัน เลยซักคน แล้วตานี้เป็นใครมาจากไหน เจอกันไม่กี่นาทีมาขอบงขอเบอร์ “ 04-66511XX ค่ะ” เฮ้ย!!!!!!!! ใครบอกว่ะ ฉันหันควับไปมอง.............พิ้งค์!!!!!!! “ ไปแล้วน่ะค่ะ ” พิ้งค์พูดพลางจับข้อมือฉัน ฉุดกระชากฉันออกมา ก่อนที่ฉันจะมีสติ สตัง พูดอะไรออกมาได้ “ ครับ ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมโทรไปหาน่ะครับผิง เจอกันพรุ่งนี้ครับ” เจอกันกะผีสิ ฉันไม่ อยากเห็นหน้านาย ไอ้นายขี้ ( ! ^ ! ) ห้องเรียน ปี 1/1 ระดับปลาย “ เฮ้ย!!!! ผิง เป็นไรว่ะ ” ไอ้วัท หรือ ปิยวัฒน์ วงษ์สถาพร เพื่อนของฉันเอง มันเป็นลูกชายคนเล็กของครอบครัว หน้าออกตี๋ๆ ขาวๆ ตัวสูงมากๆ เพราะบ้านมันขายนม ก็บ้านมันเป็นร้านขายของชำครบวงจร ตั้งแต่สากเบือ ยันเรือรบเลย มันเข้ามาทัก ฉันเพราะนั่งทื่อเป็นหินอย่างนี้ ตั้งแต่เข้าห้องมา “เอ้า! พิ้งค์ให้เอามาให้” ไอ้วัท มันโยน สายรัดผ้าสีแดง มีตัวหนังสือสีขาวสกรีนไว้ว่า S.D.Pมันคือสัญลักษณ์การเป็น กรรมการนักเรียนที่ควบคุมทางด้านความประพฤติ หรือ เรียกอีกอย่างว่า สารวัตรนักเรียน ฉันเคยใส่มันมา 2 ปีแล้วจึงหยิบมันใส่คล้องเข้าไปที่แขนทับเสื้อสูทอย่างรู้หน้าที่ “ แกอย่าคิดมากเลยน่า......ไอ้นั้นมันหลงผิดอยู่ เดี๋ยวอีกไม่นานมันก็เห็นฤทธิ์เดชของแก ก็ ตาสว่างเองนั้นแหละ ” ดู๋มันพูด ยัยปอคงจะเล่าให้ฟังล่ะสิ และตอนนี้ยัยปอก็คงจะอยู่กับไอ้มง ไอ้แมน อะไรนั้นล่ะมั้ง ตอนนี้ฉันไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรใครได้ทั้งนั้น ทำได้เพียงส่งสายตาที่ไอ้วัทมันเรียกว่า สายตาฆ่าเพชฌฆาต ไปเท่านั้น ตอนนี้ฉันกำลังนึกถึงอนาคตที่กำลังจะมาถึง ฉันจึงหยิบมือถือออกมาแล้วปิดเครื่องทันที! “วิด วิ้ว~~~ น้องสาวคนสวยขอเบอร์หน่อยสิ” เสียงไอ้(หมา)พวกไหนก็ไม่รู้ มานั่งเห่าอยู่หน้าห้องฉัน “อ้าว เฮ้ย!!!ปากเสียแล้ว ไอ้วัท มันเกี่ยวอะไรกับมรึงเล่า” อ้าว ไอ้วัท เผลอแป็บเดียว มันไปยุ่งอะไรกับไอ้พวก(หมา)บ้านั้นล่ะ พอฉันเดินออกมาดูก็เจอไอ้พวก(หมา)บ้านั้นกำลังจับแขนไอ้วัทไว้ทำให้มันไม่มีทางต่อสู้ อะไรว่ะ เล่นกันถึง ขนาดนี้เชียวเหรอ “ เฮ้ยๆ ทำไรว่ะ อยากเข้าไปนั่งตีหน้าสงบ เสงียมในห้องปกครองรึไง ” ฉันโพล่งออกไปเมื่อเห็นว่ามันกำลัง(รุม)ทำร้ายเพื่อนรักฉันอยู่ ทำไมไอ้พวกนี้มันถึงได้.....ทำไมมันไม่สู้ เดี๋ยวค่อยว่าอีกทีแล้วกัน ตอนแรกสายตาของพวกมัน กำลังหาเรื่องฉันเพิ่มอีกคน แต่พอมันมองเห็นแถบผ้าสีแดงที่แขนฉัน พวกมันจึงปล่อยไอ้วัท แล้วเดินไปจากตรงนั้น ก่อนที่พวกมันจะถูกคนอื่นมองว่าเป็นพวก ขี้ขลาด ตาขาว มากไปกว่านี้ “ แกน่ะชอบหาเรื่อง ” ฉันลงมือว่า ไอ้วัททันที “ เอ้า!!! ก็กรูเห็นเค้า!!!........... ” เค้าไหน? อ้าวพูดต่อซิ เอ่าหน้าแดงอีก ไอ้เบื๊อก!!! เป็นไรว่ะ ใครว่ะ ที่มันทำให้ไอ้วัทเกือบถูกกระตืบตาย แต่ฉันเห็นแน่ใจอย่างหนึ่งว่าไอ้วัทมันไม่ยอมสู้กับไอ้พวก(หมา)บ้านั้น ทำไมน่ะเหรอ นั้นน่ะสิฉันก็อย่างรู้เหมือนกัน ฉันมองหน้ามัน แล้วก็เห็นว่ามันมองไปทางอื่น ฉันก็มองตามมันไป แล้วฉันก็เห็น...บุคคลที่ทำให้ ไอ้วัทกลายเป็นคนอ่อนแอ ไม่สิ! อ่อนโยนขึ้นต่างหาก แต่ฉันคิดว่า ถ้ามันเป็นอย่างนี้ ซักวันมันต้องอายุสั้นแน่ๆ แล้วไอ้วัทมันก็เอ่ยชื่อบุคคลนั้นออกมาเบาๆ แต่ฉันก็ได้ยินชัดเจน “ ณฐกานต์ ” เจ้าของชื่อนั้นไม่หันมามองไอ้วัทซักนิด ได้แต่วิ่งตามอาจารย์คนหนึ่งไป ว่าแต่ว่าคนๆนี้เป็นใครเดี๋ยวก็คงได้รู้กันล่ะ
=================================================================
เม้นๆๆๆๆบ้างน่ะค่ะ เป็นสิ่งเดียวที่อยากจะขอ รักคนอ่านจังเลย...
ความคิดเห็น