คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ~ วันนี้ที่วุ่นวายกับนายปริศนา ~ (ปรับปรุง)
ตอนที่ 1 ~ วันนี้ที่วุ่นวายกับนายปริศนา ~
"ตื่นนนนน......ได้ดดดดดดด....แล้วววววววว…" เสียงอันแสนหวานและทรงพลังของพิ้งค์ที่พยายามปลุกให้ฉันตื่นจากที่นอนลาย สก็อตสีชมพู-ขาว ที่แสนนุ่มและอบอุ่น เพื่อไปโรงเรียนในวันนี้.......วันนี้ที่โรงเรียนเปิดเรียนเป็นวันแรก
"โอ๊ย!!!!!!!!! พิ้งค์จ๋า ผิงขออีก 5 นาทีน่ะ" ฉันพูดในขณะที่หน้ายังหมุดอยู่กับหมอน พร้อมยกมือขึ้นมากาง
"ผิง!! อีก 5 นาทีจะเจ็ดโมงครึ่งแล้วน่ะ" เสียงของพิ้งค์เอ่ยออกมาเรียบๆ พร้อมยิ้มหวานๆ เตรียมพร้อมกันแผนการของตัวเอง
"งั้นตามสบาย พิ้งค์ไปโรงเรียนก่อนแล้วกัน" สิ้นเสียงของพิ้งค์ ผิงลืมตาขึ้น โผล่หัวออกจากผ้าห่มมองหานาฬิกาบนหัวเตียง นาฬิกาชี้บอกเวลา 7.32
" ตายล่ะว้า " พอเห็นนาฬิกา ผิงก็พุ่งทะยาน (ขอย้ำว่าพุ่ง) ออกจากเตียงคว้า ผ้าขนหนู และ ชุดนักเรียนที่อยู่วางพาดอยู่บนพนังเก้าอี้ที่พิ้งค์นำมาวางเตรียมไว้ให้ และวิ่งเข้าห้องน้ำไป พิ้งค์นั่งมองพร้อมอมยิ้มกับความบ๊องของผิงและแผนการที่ประสบผลสำเร็จ
ห้องครัว
" ผิงลงมารึยังลูก " แม่ของสาวน้อยฝาแฝดเอ่ยถามพิ้งค์ แฝดผู้พี่ พิ้งค์นั่งลงตรงกันข้ามกับคุณแม่ และยิ้มขำๆให้คุณแม่แทนคำตอบ คุณแม่มองหน้าพิ้งค์งงๆ แต่พอได้ยินเสียง โครมคราม ตรงบันได ที่แฝดผู้น้องวิ่งลงมาอย่างแรงก็เข้าใจรอยยิ้มคนตรงหน้า ผิง หรือ ภัทรฑิชา วีรโรจนกิจ อายุ 17 ปี เจ้าของผมสีดำซอย ยาวปะบ่า ใบหน้าเรียวขาวใส คิ้ว เรียงยาวโค้งดั่งคันธนู ตาสีดำสนิท ปาก(เสีย)ได้รูปสวย เรียวบาง สีชมพูธรรมชาติ จมูกโด่งเป็นสันสวย (แน่อยู่แล้ว เป็นนางเอกดั้งหักได้ไงล่ะ หุหุ ) ส่วนตาของผิงนั้นต่างจากนางเอกทั่วไป ปกตินางเอกจะตากลมโต น่าร๊าก...... แต่ผิงของเรามีตาชั้นเดียว ตาก็โตพอประมาณ ( - _ - ) หรือเรียกง่ายๆก็สาวหมวย ร่างสูงเพรียวในชุดนักเรียน กระโปรงสีน้ำเงิน – ขาวลายสก็อต กลีบรอบตัวสั้นแค่เข่า เสื้อสูทแขนยาวสีน้ำเงินเข้มใส่ทับเสื้อนักเรียนสีขาวแขนยาว เน็คไทค์สีน้ำเงินเข้ม กำลังวิ่งลงมาจากบันไดอย่างเร่งรีบ
" อรุณสวัสดิ์ค่ะแม่!!! พิ้งค์ไปกันเถอะ!! อ้าว!!ลุกซิพิ้งค์ จะแปดโมงแล้วเดี๋ยวสาย หนูไปแล้วน่ะค่ะแม่ "
ผิงพูดเอง เอ่อ เอง คว้ากระเป๋าหนังสือและกำลังจะไปหยิบรองเท้ามาใส่ แต่เห็นว่าพิ้งค์ยังไม่ขยับที่จึงหันมามองอย่างเอาเรื่อง
" พิ้งค์ไม่ไปโรงเรียนรึไง " ผิงถามและจ้องหน้าพิ้งค์ พิ้งค์ หรือ ภัทรฑิดา วีรโรจนกิจ รูปร่างน่า ตาเหมือนกับผิงทุกอย่าง พิ้งค์เป็นพี่สาวที่แสนดีของผิง ตั้งแต่เด็ก พิ้งค์ต้องตามใจน้องอย่างผิงมาตลอด ถึงแม้จะเป็นพี่น้องที่ห่างกันไม่กี่นาที โตกว่ากันไม่เท่าไรเพราะพิ้งค์รู้สึกว่า ผิงคืออีกด้านของชีวิต เราสองคนคือส่วนที่เติมเต็มให้แก่กันและกัน ถ้าอีกคนร้องไห้ เสียใจอีกคนก็จะรู้สึกเหมือนกัน
"ไป! แต่ปานนี้ลุงภารโรง เขาคงยังไม่ตื่นเลยมั้ง" พิ้งตอบด้วยสีหน้าที่พยายามกลั้นหัวเราะถึงผิงจะเรียนไม่เก่งเท่า พิ้งค์ แต่ก็ฉลาดน้อยไม่มากเท่าไร เมื่อเห็นหน้าพิ้งค์ก็เริ่มตะหงิดๆ จึงเงยหน้ามองนาฬิกาในห้องอาหาร
" ห๊า!!!!!!! เพิ่งหกโมงครึ่ง แต่โรงเรียนเข้าเจ็ดโมงครึ่ง!!ไม่ใช้หรอ " ผิงตะโกนออกมา พร้อมกับที่พิ้งค์และแม่ ปล่อยก๊ากออกมาเหมือนกัน
" พิ้งค์!!!!!!!!!!! ยัยตัวแสบ ชั้นจาฆ่าแก อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" ผิงทั้งโกรธ ทั้งอายคนอย่าง ภัทรฑิชา ยอมให้ ภัทรฑิดา ลบเหลี่ยมคนเดียวเท่านั้นน่ะ หนอย ดันไปตั้งนาฬิกาให้เดินเร็วตั้งเกือบชั่วโมง อย่าอยู่เลยยยยยยยย ผิงวิ่งไล่พิ้งค์อย่างกับเด็กๆ วิ่งวนไปวนมาจนแม่ต้องออกมาห้ามศึก
"พอๆๆได้แล้ว ลูกเนี้ย!! โตเป็นสาวแล้วยังมาวิ่งไล่กันอยู่ได้" แม่พูดห้ามศึกระหว่างฝาแฝด และวางโจ๊กลงบนโต๊ะ 2 ชาม สงความยุติลง แต่ผิงยังพูดกวนๆมาอีกจนได้
"ใช่สิ! ผิงลืมไป ผิงโตเป็นหนุ่มแล้ว ยังจะมาวิ่งเล่นอย่างนี้ไม่ได้แล้ว เดี๋ยวสาวๆหายหมด เสียฟอร์มพอดี " ผิงพูดพร้อมจัด เสื้อนักเรียนให้เข้าที่แล้วเดินเก๊กหน้าขรึม มานั่งที่โต๊ะอาหาร
"เฮ้อ! เราเนี้ยน่ะ ชอบทำตัวแปลกขึ้นทุกวี่ ทุกวัน เดี๋ยวแม่จะฟ้องพ่อกับพี่ชายของเราให้จัดการซะที " แม่ถอนหายใจ และพูดอย่างอ่อนใจกับผิงแฝดผู้น้องที่แสน(แมน)สวย
" ซะงั้นอ่ะ คุณแม่ "
" เอ้า รีบๆทานจะได้ไปโรงเรียน " คุณแม่รีบตัดบทันที ผิงจึงได้แต่ทำหน้าบึ้งๆ เท่านั้น
พูดถึงคุณพ่อและพี่ชาย สองคนนั้นอยู่ที่เกาหลี คุณพ่อก็ทำงานอยู่ที่บริษัทในเครือของครอบครัว ส่วนพี่ชายของฝาแฝดสาวก็กำลังเรียนมหาลัยอยู่ที่นั้น และอยู่ที่เกาหลีเป็นเพื่อนคุณพ่อ
หน้าโรงเรียนนานาชาติวิทยากรณ์
"เร็วๆซิ พิ้งค์" ผิงเร่งพิ้งค์ยิกๆ เมื่อมาถึงหน้าโรงเรียน ฝาแฝดเพิ่งลงจากรถเมื่อกี้ ตรงทางเข้า
โรงเรียนพอดี กำแพงโรงเรียนทำด้วยปูน สูง
" ก็ถึงโรงเรียนแล้วไง จะรีบไปไหนล่ะ" พิ้งค์พูดพลางก้มหน้าจัดเสื้อผ้า ชุดนักเรียนให้ถูกต้อง
ก่อนเข้าโรงเรียน
"เอ้า! ก็เรายังไม่รู้เลยว่าอยู่ห้องอะไร ต้องไปดูที่หน้าตึกทั่วไปแน่เลย ไปเถอะ" ผิงพูดพร้อมจับมือพิ้งค์ให้เดินมาที่ตึกบริหารงานทั่วไปด้วยกัน
" ผิงลงเลือกแผนอะไรไว้ล่ะ " พิ้งค์ถามผิงถึงแผนการเรียนที่เลือกไว้ ขณะเดินบนทางเท้าที่ทำไว้ให้เดิน เพื่อไม่ให้เหยียบหญ้า แต่หญ้าบางส่วนก็ตายหายเป็นกลุ่มเพราะไอ้พวกที่ทางมีให้เดินไม่ยอมเดิน มันเหยียบจนค่อยตาย หายไปเป็นหย่อมๆ
"ก็......ศิลป์ไง"
"เฮ้ย ได้ไงอ่ะ ไหนตกลงกันว่า วิทย์ – คณิตไง"
"ล้อเล่นน่าเจ๊ ผิงเลือก วิทย์ – ณิต อยู่แล้ว" ผิงตอบพลางทำหน้ากวนๆ แถมด้วยยิ้มโปรยเสน่ห์
ให้ ในระดับชั้น ม.4 หรือปี 1 จะมีอยู่ 10 ห้อง วิทย์ – คณิต 5 ห้อง และก็แผนการเรียนอื่นๆ
เฉลี่ยกันไป
ถ้า.......เธอยังคิดถึงเขา..........ยังคงมีแต่เขาในใจ.....ถ้าเธอยังลืมเข.......
ผิงหยุดเดินและหยิบโทรศัพท์ออกมา
"โอ๊ะโอ๋ ผู้ได๋โทรมาน้อ" ( ดู๋มันพูด )
" ปอ!" ผิงเอ่ยออกมาอย่างดีใจ เมื่อเห็นชื่อที่โชว์ที่จอ
"ว่าไง! กำลังจะจุดธูปเรียกเลย"
(กวนจริงๆนางเอกฉาน)
"อ่ะจ้า ก็ได้ งั้นเอาใหม่ สวัส................"
" เออ เออ ไม่พูดแล้วก็ได้ "
" กำลังจะไป ตึกทั่วไป "
" เร็วๆล่ะ เออๆ แล้วเจอกันค่ะคุณหนูปอ " ติ๊ด!
"ปอโทรมาหรอ" พิงค์ถาม พลางมองหน้าน้องสาวฝาแฝด
"อืม ปอกำลังมา ไปนั่งรอที่หน้าตึกกันดีก๋า...ไป! " ผิงเดินไปกับพิ้งค์พลางชี้นู้น ชี้นี้ ที่เปลี่ยนแปลงไป ในระหว่างที่ปิดเทอม
"ดูดิ เค้าทาสีใหม่ เกือบทุกตึกเลย ไหนวงข่าวในบอกว่า ผ.อ ขี้งก งบ ไง เจ๊ " ผิงทำหน้าเป็น(หมา)สงสัย
" ผิงตกข่าวแน่ๆเลยเนี้ย ข่าววงในของผิง ช้ากว่า ของพิ้งค์ก้าวหนึ่งรู้เปล่า " พิ้งค์พูดพลางทำหน้าไม่อยากเชื่อ ว่าคนอย่าง ผิง ภัทรฑิชาจะตกข่าวสำคัญขนาดนี้
"ไรอ่ะ แม่งส่งข่าวมั่วนี้หว่า " ผิงพูดอย่างเคืองๆ กับคนที่คอยรายงาน ส่งข่าววงในให้
"ว่าแต่ข่าวสำคัญที่ว่า อะไรอ่ะ" หน้าของผิงแสดงถึงความอยากรู้สุดๆ
"ก็ผ.อ.คนเก่าเกษียรไปแล้วล่ะสิ แสดงว่าที่โรงเรียนเราเปลี่ยนแปลงไปเนี้ย....." พิ้งค์พูดค้างอยู่อย่างนั้นเมื่อผิงพูดต่อขึ้นมาเอง
"เป็นฝีมือของ ผ.อ คนใหม่ล่ะสิ"
" ผิงงงงงงงงงงง พิ้งค์คคคคคคคคคค " เสียงเรียกของปอดังตัดบทสนทนาของพิ้งค์กับผิง ซึ่งดังขึ้นมาท่ามกลางคนร้อยกว่าคนที่ยืนมุ่งดูผลประกาศการแยกห้องตามแผนการเรียน ทุกสายตามองคนที่ตะโกนเรียก และผู้ถูกเรียก สงสัยยัยปอคงจะอยากเป็นคนดัง สมใจเธอแล้วล่ะยัยปอเอ๋ย ("- _ - ) ปอ หรือ สุพัชรา โชคศักรินทร์ หญิงสาวผู้เลิศเลอ เป็นคนที่มี อัธยาศัยดี๊ดี (กับคนหล่อๆ) เป็นผู้กว้างขวาง ในหลายด้าน ส่วนรูปร่างหน้าตานั้น ไม่ต้องบรรยาย น่ารักสมกับเป็นคุณหนู ความสามารถพิเศษ เป็นนักสืบติดตามเกาะแกะคนหล่อได้อย่างเหนียวแน่น ถ้ายัยปอสนใจใครคนๆนั้นคือผู้โชคร้าย
" เออๆ ฉันเห็นแกแล้ว ไม่ต้องมองหาให้เหนื่อยลูกกะตาเลย " ผิงพูดอย่างอายแทน พลางนั่งลงที่โต๊ะหินอ่อน ใต้ต้นลีลาวดีสีขาว
"ปอ....ปอไปดูผลมายัง" ผิงพูด และหันหน้าไปทางบอร์ดที่แปะใบประกาศผล ที่มีคนมุ่งอยู่และดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
" ยังเลย " ปอตอบสั้นๆ ทั้งๆที่ตาของยัยปอกลับมองไปทางอื่น ผิงลุกขึ้นและยื่นหน้าไปใกล้หน้ายัยปอและพยายามมองไปทางเดียวกัน ไม่เห็นมีอะไรเลย มีแต่คนเดินไปเดินมาหรือว่ายัยปอจะเล็งคนนั้น เอ๋.......หรือว่าคนนู้นหรือว่า..............
"ผิง ผิง ผิงงงงงงงงงงงงงงงงง"
"อะไร๊!!! อยู่ใกล้กันแค่เนี้ย ตะโกนซะ " ผิงบ่นออกมาและรีบนั่งลงที่เดิม
" ก็ขนาดอยู่ใกล้ๆแค่เนี้ย เรียกแล้วก็ยังไม่ได้ยิน เหม่ออะไรอยู่ เอ๊ะหรือว่ามอง.........." ยัยปอพูดแล้วทำตาวิบวับ วิบวับ ให้ฉัน
"ก็มองอย่างที่แกมองนั้นแหละ"
" อ้อหรอ " ยัยปอพูดอย่างมีเลศนัย และสบตากับพิ้งค์ที่นั่งหัวเราะคิกๆ อยู่ตลอดเวลา
"ไปดูบอร์ดกันเถอะ" พิ้งค์เอ่ยชวนปอ เมื่อเห็นสีหน้าของผิงที่ทำให้ขำไม่ออก เลยต้องรีบเผ่น
"ผิงรออยู่ตรงนี้น่ะ เดี๋ยวพิ้งค์จะดูเผื่อ"
" อืมๆ" ดีเหมือนกันแดดร้อนน่าดูเลย ผิงนั่งมอบลงไปที่โต๊ะเอามือลองคางไว้ มองหลังของสองคนนั้นที่เดินผ่านน้ำพุหน้าตึกไป ท่านั่งหน้าหลับเหลือเกิน บรรยากาศก็น่านอน งั้นหลับตาสักพักละกัน
" ขอโทษครับ " เสียงใครว่ะ เฮ้ยเพิ่งหลับตาเมื้อกี้นี้ ทำไมฝันเร็วจังว่ะ สงสัยจะเป็นเสียงพี่พอล ภัทรพล หรือไม่ก็เสียงของคิบอม โอ้มายก็อด! คิบอมพูดภาษไทยได้ด้วย เอ๋......แต่มันทะแม่งๆนา (เพิ่งจะรู้รึไง คิบอมจะมาทำซากอะไรแถวนี้ล่ะ) ผิงจึงค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆและกระพริบตาเพื่อปรับตาให้เข้ากับแสง จึงพบเจ้าของเสียงที่ยืนทำหน้า ทำตา ทำท่า ทำทาง เก้ๆ กังๆ อยู่..............
ความคิดเห็น