คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ ๗. พระสนม
พระสนม
หายไปไหน...
ร่างสูงของบุรุษนักรบแห่งเมืองใหญ่เดินตามหาคนรักที่หายไปก่อนเขาจะตื่นจากนิทรา อี้ฝานเดินมาหยุดที่โต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยอาหารเลิศรสฝีมือคณิกาเลอค่าซึ่งมีจดหมายวางชิดใกล้กับชามข้าว
เห็นแค่นี้กลับทำให้รู้สึกใจหายได้ดีนักถึงมันจะเป็นเพียงแค่กระดาษแผ่นเดียวแต่มันกับเป็นกระดาษที่คมกริบดั่งปลายดาบสามารถกรีดแทงใจเขาได้ไม่ยากนัก มือหนาเอื้อมหยิบมันขึ้นมาคลี่อ่านแม้จะการฝืนใจที่จะอ่านจดหมายฉบับนี้
ท่านอี้ฝาน
สิ้นสุดเหมันต์แสนเหน็บหนาว
เหมยฮวาเช่นข้าต้องลาจากท่านชั่วนิรันดร
นับจากนี้ข้ามิใช่เหมยม่วงที่ท่านรัก
แต่ข้าจะรักท่านตลอดไป
แววตาคมดุจกริชสั่นไหว ขากำยำล้าหมดแรงนั่งลงกับพื้นห้อง อ่านจดหมายบอกลาจากเหมยงามซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่เข้าใจและเจ็บปวดในคราเดียวกัน
เหตุใดต้องลาจากกันตลอดกาล
ฤดูพฤกษาเวียนซ้ำซ้อนทุกวันปี
เหตุฉะไหนนางลออไม่หวนกลับ
หรือเหมยฮวาช่อนี้จะมีใครรับตัวไปเลี้ยงดู
ร่างระหงย่างกรายเข้าเขตตำหนักในหลังเสร็จพิธีมอบตัวกับประมุขและรับราชโองการแต่งตั้งเป็นสนมในองค์ชายเซฮุน อี้ชิงหยุดการก้าวเดินแล้วทำความเคารพสตรีงามผู้เป็นพระชายา
“ยินดีต้อนรับสู่วังหลวงพระสนมเหมยฮวา” กลีบผกาฝืนวาดยิ้มต้อนรับชายงามเมียรักของสวามีพระนาง
“ขอบพระทัยพะย่ะค่ะพระชายา” เสียงหวานกล่าวรับคำตรัสสตรีผู้สูงศักดิ์
“พระสนมข้องใจหรือต้องการสิ่งใดบอกกล่าวเราได้อย่าเกรงใจ” หัตถ์พริ้มงามเอื้อมแตะศอกฮวาลออ
“ข้าน้อยมิบังอาจรบกวนพระชายา” ศีรษะมนส่ายสั่นปฏิเสธการรบกวนหญิงตรงหน้า
“จะพระชายาหรือสนมแตกต่างกันเพียงยศศักดิ์ แท้จริงนั้นเราต่างเป็นเมียเขาเหมือนๆกัน เจ้ามีหน้าที่ปรนนิบัติองค์ชายห้าโปรดทำหน้าที่ตนให้เต็มที่เรื่องจุกจิกในวังใหญ่เราจะคอยช่วยเจ้าอีกแรง” พระชายาตรัสทิ้งท้ายเสียงเย็นนิ่งก่อนเสด็จผ่านสนมใหม่ไปยังตำหนักของพระนาง
เพียงรำพึงคิดก็อดเจ็บปวดตามเสียไม่ได้เพลานี้นางกำลังกระทำอันใดอยู่ นางไม่เพียงแค่ฆ่าชายรักตายทั้งเป็น แต่กำลังพรากครอบครัวเขาแยกจากกัน สงสารพระชายาสุดสง่าเหลือคณาพระนางคงระทมพระทัยมากอยู่พอตัวกับการเห็นแก่ตัวของอี้ชิง
รออีกเพียงนิดพะย่ะค่ะพระชายาอีกไม่กี่เดือนหาข้าน้อยก็จะจากวังนี้ไป...
“คิดสิ่งใดอยู่หรือดวงใจข้า” เสียงกระซิบแผ่วปลุกพะวงที่หลุดลอยให้หวนคืน แขนกรแกร่งโอบกอดเอวบางคอดจากด้านหลังจูบพรมซับลำคอหอมกลิ่นเหมยแสนเย้าใจ
“อ...องค์ชาย อย่าพะย่ะค่ะ” ร่างอนงค์ขยับหนีสัมผัสปลุกสวาทหลบหลีกโอษฐ์ชื้นอุ่นที่พร่ำตามจูบคอขาวนวลไม่เลิกรา
“อะไรกันเหมยงาม คืนนี้คือคืนเข้าหอของเราเหตุใดจะกระทำการดั่งบ่าวสาวไม่ได้เล่า” องค์ชายหนุ่มตรัสถามอย่างหงุดหงิดที่ถูกเจ้าสาวร่างรัญจวนคอยขัดใจ
“เพลานี้กระหม่อมเพลียเหลือเกิน...ไว้วันพรุ่งกระหม่อมจะปรนนิบัติพระองค์ทดแทนค่ำคืนนี้อย่างสุกพระทัย” กลีบเหมยงามฝืนแย้มยิ้มให้พร่าพรายหวังอีกฝ่ายพึงพอใจในคำกล่าว
“ตามใจเจ้าเถอะพระสนม เราไม่แตะตัวเจ้าก็ได้หากต้องการ” องค์ชายเสด็จจากตำหนักพระสนมไม่แม้แต่จะหันกลับมองเรือนหอร่วมราคะที่เพียรสร้างให้กับฮวาสุดเลอโฉม
คืนนี้รอดมาได้แสนเฉียดฉิว แต่ราตรีหน้านางจะหากลใดมาต่อกรกับองค์ชายผู้นี้กัน จะมีวิธีใดรอดพ้นได้ถึงเดือนจะมีวิธีใดกัน...
เพล้ง!!!
เสียงเครื่องปั้นตกแตกเกลื่อนกลาดทั่วพื้นในตำหนักตน ลู่หานเดินออกจากห้องบรรทมยืนทอดมองสวามีอารมณ์ร้ายขว้างปาข้าวของระบายอารมณ์ยากจะปลอบให้เย็นลง
“จะทรงทำอย่างไรกันดีเพคะพระชายา” นางกำนันที่คอยดูแลพระนางเอ่ยถามหวั่นเกรงนายหนุ่มจะเข้ามาประทุบร้ายหญิงผู้เป็นภรรยา
“เจ้าออกไปก่อน” สตรีผู้เป็นเอกเอ่ยสั่งนางข้าหลวง
“พระชายา...”
“ออกไปก่อน” ลู่หานหันไปเน้นย้ำจนสาวใช้ยอมผละจากไปทางประตูหลังตำหนัก
พระสนมคงมิยอมให้พระองค์นอนร่วมเตียง....
ถอดถอนใจเพียงพึงแผ่วก่อนเดินเข้าหาร่างสูงโปร่งที่นั่งเหนื่อยหอบอยู่บนพื้น ร่างนงครวญค่อยๆหย่อนตัวลงนั่งบนพื้นไร้เศษแก้วมือขาววางแตะเบาที่บ่ากว้างอีกข้างหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาช่วยซับเม็ดเหงื่อชื้นตามพักตร์คม
“ถ้าพระองค์ทรงระบายออกมาจนพอใจแล้วโปรดเสด็จไปบรรทมเถิดเพคะ ทางนี้หม่อมฉันจะได้เรียกนางกำนันมาจัดการเก็บกวาดตำหนักให้เรียบร้อย” วาจาหวานเอ่ยกล่าวกับบุรุษที่เอาแต่นิ่งงัน
“...” แววตาขวาดขวางสบมองเนตรสกาวประกายระยับที่ทอแสงแห่งความห่วงใยส่งถึงให้รับรู้ มือหนาปื้นโลหิตเอื้อมสัมผัสแก้มนิ่มก่อนโน้มตัวเข้าหาประทับจูบ
แม้ไม่ได้รักหญิงสูงยศศักดิ์เฉกเช่นที่มีใจให้ชายงามร่างเย้าพราย แต่เซฮุนก็โปรดปรานในกลิ่นหอมและรูปกายที่สวยหวานไม่แพ้ร่างของเหมยงาม
“อื้อ..องค์ชาย...อ๊ะ..เราท้อง...” ลู่หานพยายามเปล่งเสียงห้ามปรามสวามีก่อนจะเลยเถิดจนกระทบกับทารกน้อยในท้องนาง
“เราไม่รุนแรงกระทบลูกหรอกอย่าได้กังวลไป” ตอบกลับเสียงเรียบเฉยก่อนก้มประทับจุมพิตปลุกอารมณ์เสน่หาให้กับพระชายาคนสวยสร้างสายใยผูกมัดร่างสะครางและใจดวงน้อยให้อยู่ในกำมือตนชั่วกัปกัลป์
รุ่งสางตะวันเพียรทอแสงกระทบนภาสว่างไหวส่งสัญญาณเข้าสู่เช้าวันใหม่ให้สิ่งมีชีวิตบนโลกาได้รับรู้ ร่างโปร่งก้าวเดินออกจากตำหนักมองสิ่งรอบกายอย่างครุ่นคิดก่อนเดินไปเขตอุทยานหลวงปลดปล่อยอารมณ์ให้ลดเย็น
ทั้งราตรีอี้ชิงไม่สามารถข่มตาหลับใจคะนึงถึงแม่ทัพหนุ่มที่นางหนีหายมา พลางคิดกลั่นกลวิธีหลีกหนีเอื้อมมือมากพิษรักขององค์ชายสูงศักดิ์
แววตาเศร้ามองกำแพงสูงที่ปิดกั้นตนจากภายนอกยิ่งกว่ากรงไม้ขังวิหกตัวน้อยให้หลบหนี สูงตระง่าถึงเพียงนี้คงมิต่างอะไรกับกรงขังจากเหล็กกล้ากักขังสกุณายันปักษาให้จมปรักกับนรกแห่งวังทอง
“เหตุใดพระสนมมิยินยอมร่วมเคียงหมอนกับองค์ชาย” วาจาทายทักในเช้าวันใหม่จากสตรีทรงครรภ์ เรียกคนมีผิดให้หันไปสบมองก่อนทำความเคารพตามยศศักดิ์แลถ่อมตน
“กระหม่อมมีเหตุผลบางประการ” ทูลตอบไปตามตรงไม่โป้ปดนารีพริ้ม
“เหตุผลของเจ้าคงหนีไม่พ้นเรื่องชายในใจรัก” ลู่หานเอ่ยทายตามเนื้อผ้า
มีเหตุผลไม่กี่อย่างที่คนเราจะขัดขืนการร่วมเตียงกับชายใด ถ้าไม่ใช่เพราะใจรักที่มีให้ชายอื่น ก็อาจเพราะไม่พอใจในตัวสามีตน
“....”
ไม่โต้เถียงคือความจริง...
“ชายผู้นั้นคือใครกันพอจะบอกกับเราได้รึไม่?”
“ขอประทานอภัยพระชายา...กระหม่อมมิสามารถทูลตอบพระนางได้”
“แล้วแต่เจ้าเราไม่บังคับให้ตอบหรอก แต่พระสนมเพลานี้เจ้ามีศักดิ์เป็นเมียองค์ชายห้า เจ้าเลือกที่เจ้าเข้าวังเป็นเมียชายอีกคนก็ควรจะตัดใจแล้วลืมชายรักของเจ้าเสีย” ลู่หานเอ่ยเตือนสติชายร่างงามให้รู้ตำแหน่งตน
“กระหม่อมมีเหตุต้องเข้าวัง และที่กระหม่อมไม่ทรงยินยอมเข้าห้องหอกับองค์ชายเซฮุนเพราะกระหม่อมไม่อยากพรากคนของใครพระชายา ไม่อยากผิดบาปพรากพ่อลูกเขาอีกแล้วพระนางโปรดเห็นใจกระหม่อมเถิดพะย่ะค่ะ” ร่างลออนั่งคุกเข่าต่อพระพักตร์ชายาอย่างร้องขอให้อีกฝ่ายเลิกย้ำเตือนความเป็นจริงแสนน่ารังเกียจที่นางเลือกก้าวผ่าน
“เราเคยนึกเกลียดชังแสนอิจฉาที่เจ้าได้ใจบุรุษที่เรารักไปครอบครอง แต่เพลานี้เรากลับคิดเปลี่ยนผันความไม่ชอบหน้าแปรเปลี่ยนเป็นเห็นใจไปจนได้ จะติดดินเช่นเจ้าหรือสูงเฉียดนภาเช่นเราต่างน่าอดสูไม่แตกต่าง” สองหัตถาแตะสองบ่ามนให้อีกคนลุกขึ้นยืนจากผืนหญ้า
“เราจะช่วยเจ้าเหมยฮวาจะช่วยเท่าที่เราพอช่วยได้ ไม่ได้ช่วยเพราะกันเจ้าจากองค์ชายแต่ช่วยเพราะเราอยากเห็นเจ้าสามารถโบยบินจากกรงทองแทนตัวเรา” ริมฝีปากสีหวานมอบยิ้มจริงใจให้ชายอนงค์อย่างเป็นมิตร
ลู่หานแม้อยากบินหนีชายใจร้ายที่คิดหวังเพียงกายนางไว้ปรนเปรอแทนใครอื่น แต่เพราะใจที่รักเขาทำให้นางต้องจำทน แต่เหมยงามที่น่าสงสารควรได้รับซึ่งอิสระในชีวัน มิสมควรถูกกลบฝั่งหยั่งรากบนดินทองเฉกเช่นนาง
เหมยฮวาเพียงสบตาก็สร้างความสงสารลบความหมางเคืองจากใจนางจนหมดสิ้น...
------------------------------------------------------------------------
พระชายากับพระสนมเขาเข้าใจกันดีไม่ดราม่านะโอ๋เอ๋
จะมาดราม่าที่องค์ชายซะมากกว่า เหตุฉะไหนช่างใจร้ายTT
=เม้นน้อยจัง' '=
ความคิดเห็น