คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7:คืนแรกของจันทรา
คืนแรกของจันทรา
“เจ้าชายเซฮุน...หน้าไปฟัดกับหมาที่ไหนมาวะ ฮ่าๆ” คำถามแรกหลังพบหน้ากันจากองครักษ์จงอิน พร้อมเสียงหัวเราะสอดประสานของราชองครักษ์ทั้งสองที่อยู่ในห้อง
“หมาอะไรเล่า โดนเมียตบ” เปิดเผยหน้าตายพร้อมลูบรอยข่วนที่หน้าจากเจ้าชายตากวางจอมหึงโหด
“เมีย? เมียคนไหนของนายอ่ะ” จื่อเทาถามขึ้นอย่างสงสัยในคำว่า ‘เมีย’ ที่แสนหลายคนของเจ้าชายนักเวทย์
“มีอยู่คนเดียวที่ยกย่อง” เจ้าชายหนุ่มไม่ตอบแต่ทิ้งปริศนาให้ขบคิด
“พี่ลู่หาน? ไปทำอีท่าไหนให้เขาตบมาล่ะท่าน” ไคไขปริศนาอย่างนึกขันที่พ่อเจ้าชายมาดกวนเช่นเซฮุนมาแพ้ภัยกวางมหาวายุอารมณ์ขึ้นลงง่ายยิ่งกว่าสตรี
“เรื่องมันยาวเลิกคลาสแล้วจะเล่าให้ฟัง เทาเอาการบ้านมาลอกหน่อยเดี๋ยวฉันทำไม่ทันส่งคาบสอง” แปะความสงสัยไว้อีกกรณี ร้องเรียกหาต้นฉบับการบ้านที่ค้างคาก่อนโดนทำโทษเพิ่มอีกกระทงจากอาจารย์ประจำวิชา
ช่วงพักกลางวันเหล่าสมาชิกปราบหมาป่าแห่งพลาเนตกลับมาโคจรพบกันอีกครั้งหลังหมดคาบเรียนในช่วงเช้า หน้าตาสมาชิกที่ออกไปทำภารกิจดูอิดโรยเหมือนไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาทั้งคืน
เลย์และซูโฮมองหน้ากันและกันก่อนมองสภาพรุ่นพี่ตาชั้นเดียวและเพื่อนหนุ่มที่นั่งข้างกันอย่างสุดจะบรรยายกับคนทั้งคู่
ให้ไปเฝ้าคนเมาแต่มาได้กันเองอีกคู่สินะ...
“ตกลงว่าเซฮุนไม่ใช่มนุษย์หมาป่าใช่มั้ยครับพี่ลู่หาน” ซูโฮหันไปถามรุ่นพี่ตากวางที่นั่งหมดสภาพอยู่อีกฝั่งของห้อง
“อือ ทั้งตบทั้งทึ้งขนาดนั้นถ้าเป็นหมาป่าก็สู้ฉันกลับไปนานแล้ว” ลู่หานรับคำพร้อมการันตีหลังพิสูจน์
“ไม่แน่หรอก...ใครจะกล้าต่อกรกับเมียตัวเองจริงมั้ย?” ซิ่วหมินเอ่ยแย้ง
“เฉิน นายกล้าตบซิ่วหมินป่ะ” สหายหน้าสวยไม่สนใจต่อกรกับคนหน้ากลม แต่โยนประเด็นไปเป็นภาระให้รุ่นน้องที่นั่งอิดโรยข้างเพื่อนตน
“อ้าว เกี่ยวไรกับผมครับรุ่นพี่” เฉินโวยเสียงหลง
“อย่างมาทำงงอย่าลืมว่าฉันมีพลังหยั่งรู้ เคยได้ยินมั้ยลู่รู้ ลู่เห็นอ่ะ เรื่องนายสองคนก็ไม่พ้นสายตาฉันหรอก ตกลงนายกลัวเมียนายมั้ยเฉิน” รุ่นพี่ตัวดียังไม่เลิกข่มรุ่นน้องที่ริอาจเลื่อนตำแหน่งเป็นเพื่อนเขย
“เมียกับแม่ห่างกันแค่ตัวสระไม่กลัวก็บ้าแล้วครับ ยิ่งพี่ซิวหมินยิ่งน่ากลัวกว่าแม่ผมอีก” เพื่อนเขยหลุดปากเสียงดังเรียกฝ่ามือหนักจากชายข้างกาย
นี่ก็ถือว่าเป็นการการันตีอีกคู่ว่าได้กันแล้วจริงๆ....
“ตัดเซฮุนออกก็เหลืออีกห้าคน รายต่อไปที่เราต้องท้าลองคือรุ่นพี่หัวหน้าชั้นปีสาม...เจ้าชายคริส” ซูโฮละความสนใจจากสองรุ่นพี่และเพื่อนร่วมห้องมาคุยกับว่าที่องค์เทพอย่างจริงจัง
“ฉันต้องทำจริงหรอ” เลย์เอ่ยถามด้วยความรู้สึกที่กังวล
“เอาน่า เดี๋ยวฉันให้ยาโดฟ ไม่ใช่สิต้องยาเพิ่มความกล้า” เจ้าชายนักปรุงยาพูดชื่อยาผิดถูกจนคนรับยารู้สึกผวากลัวเป็นเฉกเช่นรุ่นพี่หน้าหวาน
“ม...ไม่ต้องๆ ฉันจะทำฉันไม่ใช้ยาของนายเด็ดขาด” เลย์ส่ายหน้าปฏิเสธรัวเร็ว
วินาทีนี้ไม่มีอะไรน่าไว้ใจเท่าตนเองอีกแล้ว...
“คืนนี้คือคืนข้างขึ้น ปิศาจที่หลับใหลในตัวเจ้าพวกนั้นเริ่มแผลงฤทธิ์นายต้องระวังตัวให้มากนะเลย์ ยิ่งเวลาที่ร่างกายนายกลายเป็นหญิงความรวดเร็วจะลดลงครึ่งต่อครึ่ง” ลู่หานกล่าวเตือนหลังสงบศึกแล้วมาสนใจทายาทเทพที่นั่งหนักใจข้างซูโฮ
และยิ่งเป็นเจ้าชายอี้ฟานผู้เกินจะหยั่งรู้ความคิด องค์เทพหน้าหวานยิ่งต้องระวังเป็นสองเท่าคริสคือบุคคลที่เสมือนน้ำนิ่งไหลลึกของแท้
“ทำไมถึงคิดว่าฉันคือหัวใจของพี่คริส” เลย์ไล่ถามเฉินที่เป็นตัวต้นคิดให้เขาไปยั่วสวาทเจ้าชายมาดนิ่ง
“ก็แค่อยากลองพิสูจน์อะไรบางอย่างไปในตัว ถ้านายคือคนในตำนานจริงก็ถือว่านายได้ทั้งช่วยรุ่นพี่และได้เปิดผนึกความลับที่ซ่อนอยู่นับพันปี” เฉินวาดยิ้มให้เพื่อนร่วมรุ่นที่ยังทำหน้างงไม่เข้าใจความหมาย
“เฉิน เลย์เขาไม่ใช่หนอนหนังสือแบบนายนะและฉันก็ด้วย ช่วยพูดอะไรที่คนเขาเข้าใจง่ายหน่อยได้มั้ย” ซูโฮโต้กลับ
“ว้า...เที่ยงนี้ยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่ก็ใกล้จะเข้าเรียนแล้วด้วย ไปก่อนนะครับทุกคนคาบต่อไปเป็นวิชาโปรดด้วยไม่อยากเข้าเรียนสายเดี๋ยวชวดเอ” คนก่อเพลิงลุกพรวดพราดออกจากห้องไม่สนใจคำเรียกรั้งจากใคร
“ตกลงตามแผนเดิม?” ลู่หานขอคำยืนยันจากสมาชิกที่ยังเหลือ
“ก็คงตามนั้นแหละครับรุ่นพี่” โซฮูก็จนหนทางจะหาวิธีอื่นนอกจากเดินตามเกมของเจ้าชายจงแด
คนที่เครียดที่สุดในตอนนี้คงหนีไม่พ้นตัวล่อหมาป่ารายต่อไป เมื่อคืนก็ชิ่งหนีหลบหน้าไปนอนห้องของซูโฮ จู่ๆจะให้เข้าไปนอนในห้องตนแล้วยั่วเย้าปลุกอารมณ์รุ่นพี่หน้านิ่งเลย์จะทำได้มั้ยเนี่ย เขาจะไม่โดนคริสไล่ออกมาจากห้องก่อนใช่มั้ย
ทำไมต้องเป็นเลย์ด้วย ทำไม....
จะวิชาดูดาว เลขโบราณ หรืออะไรต่างๆนาๆในช่วงบ่ายก็ไม่ได้เข้ามาในหัวของว่าที่องค์เทพร่างโปร่งที่เดินเหม่อลอยกลับหอพักอย่างครุ่นคิดมาทั้งบ่าย
ร่างบางทิ้งตัวลงนอนบนเตียงหนาไล่ความคิดแสนเหนื่อยล้าออกจากสมองแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราเก็บแรงไว้สู้ศึกในอีกไม่กี่ชั่วโมง
นายต้องทำตามแผนที่วางไว้...
นายต้องทำตามแผนที่วางไว้...
นายต้องทำตามแผนที่วางไว้...
นายต้องทำตามแผนที่วางไว้...
นายต้องทำตามแผนที่วางไว้...
นายต้องทำตามแผนที่วางไว้...
“โว้ย!!” เสียงใสร้องออกมาสุดจะทนกับคำกรอกหูของเฉินตลอดเวลาที่เรียนร่วมคลาสกัน
ฝ่ามือขาวยกขึ้นปิดหน้าไล่ความง่วงก่อนรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไป นิ้วเรียวค่อยๆกางออกมองหน้าอกขยายใหญ่ดูอวบอิ่มขึ้น สะโพกที่คอดกิ่วมากจนกางเกงนั้นหลวมโคร่ง ไหนจะเส้นผมนิ่มที่ไล่ยาวสุดหลังเล็ก
ร่างกายของเขาเป็นหญิงแล้ว?
ดวงตาใสเสมองนอกหน้าต่างที่มืดสลัวหลังตะวันลับขอบฟ้า ความรู้สึกประหม่าเริ่มตีรวนจนร่างบอบบางต้องค่อยๆหายใจแล้วตั้งสติก่อนเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหาชุดสตรีที่เขาเตรียมไว้เผื่อช่วงเวลาเช่นนี้
จากว่าที่องค์เทพรัชทายาทเลย์ บัดนี้กำลังกลับสู่ร่างของหญิงสาวสามัญชนจางอี้ชิงอีกครั้ง....
“พี่คริสจะรีบกลับไปไหนกันครับ” เจ้าชายแห่งดินแดนภูตแสงเอ่ยรั้งร่างหนา
เวลานี้สมาชิกผู้ต้องสงสัยมาอยู่รวมตัวกัน ณ ห้องของเจ้าชายซุนเพื่อลอบสังเกตและควบคุมพลังของกันและกันไม่ให้แผลงฤทธิ์ไปทำร้ายคนในหอพัก
“ฉันจะกลับไปทำรายงานที่ห้อง พรุ่งนี้ต้องส่งก่อนเข้าเรียน” ตอบไปตามน้ำกันไม่ให้อีกฝ่ายได้ซักไซ้อะไรอีก
“พี่ คืนนี้ระตัวด้วยนะ” น้องชายร่วมโลหิตเตือนผู้เป็นพี่
“อืม”
คืนนี้คือคืนแรมขึ้นคืนที่วิญญาณสัตว์ร้ายเริ่มตื่นตัว คริสที่ไม่อาจแน่ใจว่าตนคือคนที่ถูกกัดรึเปล่าก็ต้องระวังตัวและควบคุมเวทย์ในกายไม่ให้ปะทุจนแสดงด้านมืดออกมาให้ใครเห็น
และเขาก็อยากรู้ว่าเขาคือตัวอันตรายสำหรับที่นี่รึเปล่า
ลองเสี่ยงโดยการออกมาอยู่เพียงลำพัง
มัวแต่พะวงเรื่องคืนจันทราเริ่มแรมฉายจนเผลอลืมใครอีกคนในหอพัก...
มือหนารีบปิดประตูลงกลอนเมื่อรู้สึกว่าเริ่มควบคุมร่างกายไม่อยู่ ใบหน้าคมฉ่ำชื้นไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ไหลท่วมท้นจนหยดกระทบกับชุดที่สวมใส
หันหน้าเข้าห้องหวังนอนซมข่มอาการปวดร้าวในร่างกาย แต่ต้องหยุดความคิดหลบซ่อนตัวทันทีที่เห็นร่างสตรีสง่าพริ้มยืนอยู่ต่อหน้าตน
ผู้หญิงคนนี้ใคร?
หญิงสาวที่ถูกมองรู้สึกประหม่าขึ้นเล็กน้อย กายขาวบางค่อยๆก้าวเข้าหาอย่างมั่นคงพร้อมช้อนตามองร่างสูงที่ยืนนิ่งอยู่กับที่
“ผมเลย์เองครับรุ่นพี่” เฉลยตัวตนในร่างชายให้อีกฝ่ายหายสงสัย
“ล...เลย์?” ใจที่ว่าระส่ำแล้วกลับประทุเดือดยิ่งขึ้นเมื่อเห็นคนรักในร่างแท้จริง
อี้ชิง...คิดถึงเจ้าเหลือเกิน
“ครับ ผมจะเป็นหญิงตลอดคืนข้างขึ้นพี่อย่าตกใจไปล่ะ” กลีบปากสวยวาดยิ้มจนขึ้นรอยบุ๋มแสนน่ารัก
“ทำไม..”
ทำไมมาเป็นสตรีในเวลาที่เขาคุมตัวเองไม่ได้!
“ทำไมอะไรหรอครับ และพี่คริสเป็นอะไรรึเปล่าเหงื่อโชกเลย” ร่างเล็กเข้าประชิดกายหนาอย่างห่วงใยกลัวอีกฝ่ายล้มป่วย
แต่การกระทำนี้คือการฆ่าตัวตายทางอ้อมของว่าที่เทพองค์นี้ชัดๆ....
คริสดันร่างงามล้มลงบนเตียงกว้างก่อนขึ้นประชิดกายบางน่าหลงใหลยามอยู่ในคราบหญิงสาววัยสะพรั่งเหมือนพฤกษายามแรกแย้ม
“เวลาเป็นผู้หญิง พูดครับพูดผมดูไม่เหมาะกับเธอเลยสักนิด” กล่าวเอ็ดหญิงวาชาชาย
“ก็มันชินนี่” คนใต้ร่างยังคิดตอบโต้กลับ
“อย่าทำตัวให้ฉันหลง เวลานี้ฉันคุมตัวเองได้ไม่มากหรอกนะเลย์” เสียงเข้มขู่กันภัยให้อีกคนระวังตัว
‘หมาป่าเราต้องยั่วยุให้มันเกิดอารมณ์จนเผยตัวตนที่แท้จริงออกมา’
คำพูดของเจ้าชายมากแผนการลอยเข้าสู่ห้วงความจำของร่างระหงใต้อาณัติ เตือนสติให้เลย์ต้องทำตามแผนที่เฉินเคยวางไว้
เพื่อประชาชนเราต้องทำได้...
“ทำไมหรอ พี่จะทำอะไรฉันหรอคะ” ยั่วเย้าไปตามเกมพลางยิ้มพรายหว่านเสน่ห์ให้คนด้านบนหลงมัวเมา
“ฉันเตือนเธอแล้วนะเลย์”
!!!!!!!!!!!!
--------------------------------------
พ่อหมาป่าคัมแบ็คอะเกนค่า
ให้ลุ้นกันอีกแล้วว่าพี่คริสเป็นรึไม่เป็น-..-
เม้นกันหน่อยเร็ว เผื่อไรต์จะต่อให้อีกสักบทเพื่อเฉลยปมเจ้าชายอู๋
ความคิดเห็น