คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6: เจ้าชายโอเซฮุน
เจ้าชายโอเซฮุน
ในช่วงกลางดึกของคืนนั้นร่างโปร่งยังคงเดินวนเวียนไปมารอบห้องอย่างเป็นกังวลกับแผนการที่วางไว้ เป็นห่วงทั้งเรื่องแผนจะแตกไหนจะเรื่องความปลอดภัยของลู่หาน เลย์เอาแต่ครุ่นคิดจมอยู่กับตัวเองจนไม่ทันระวังว่าตนนี่แหละจะเป็นคนทำแผนแตกซะเอง
เขาลืมไปแล้วว่าตนมีรูมเมทเป็นหนึ่งในกลุ่มผู้ต้องสงสัย...
“นายมีเรื่องอะไรรึเปล่า” คริสที่ยืนสังเกตอยู่นานเอ่ยขึ้นจนร่างโปร่งสะดุ้งตกใจ
“ปะ เปล่าครับ ผมแค่คิดอะไรเลื่อยเปื่อย” เลย์ตอบพลางส่งยิ้มให้ทำเหมือนไม่มีอะไรน่าห่วง แต่มือไม้นี่สั่นไปหมดแล้ว
เลย์ไม่รู้อะไรซะแล้วว่าตนทำตัวมีพิรุธมากแค่ไหน!!
เรื่องที่ทำให้เลย์นั่งไม่ติดที่ขนาดนี้จะต้องเกี่ยวข้องกับใครสักคนในกลุ่มของเขาแน่ๆ คนพวกนี้คงกำลังเริ่มแผนตามหามนุษย์หมาป่ากันอยู่สินะ แล้วใครล่ะที่โดนลอบสังเกตเป็นคนแรกเขาต้องรู้ให้ได้ว่าเป้าหมายของคนพวกนี้คือใคร
“จะบอกฉันมาดีๆ หรือต้องให้ฉันใช่บทโหดกับนาย” คริสก้าวเข้าประชิดตัวรุมเมทตัวเล็กดันแผ่นหลังบางติดกับผนังห้อง
“ก็ผม..ก็ผมบอกไปแล้วนี่ครับว่าไม่มีอะไร” เสียงใส่รีบเอ่ยตอบ
เขาเริ่มระแวงว่าคริสจะกระทำการใดต่อไปยิ่งคนตรงหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมานอกจากความเรียบเฉยมันยิ่งทำให้เขาต้องระวังตัวมากยิ่งขึ้น
“ฉันจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้านายไม่ยอมพูดออกมาอย่ามาหาว่าฉันรังแกก็แล้วกัน”
“...” คนถูกข่มขู่ทำได้แค่เพียงเงียบ ถึงจะกลัวแค่ไหนแต่ความลับเรื่องลู่หานย่อมสำคัญกว่า
“หนึ่ง”
“...”
“สอง”
“ผม…ผมบอกไปแล้วว่าไม่มีอะไรจริงๆ” เลย์ยังยืนยันคำตอบเดิมเพื่อหวังว่าคริสจะเชื่อและยอมปล่อยไป
“สาม...นายคงไม่รู้ตัวเลยสินะว่า นายเป็นเทพที่โกหกไม่เก่งเลยสักนิด”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!
คริสยังไม่ทันได้ทำอะไรเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขัดจังหวะเอาเสียก่อน ร่างในอานัตถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนรีบผละตัวเดินไปเปิดประตูให้แขกคนสำคัญที่มาช่วยชีวิตเขาได้ทันเวลา
“ซูโฮ...มีอะไรรึเปล่า” เลย์เอ่ยถามทันทีที่เห็นสีหน้าเครียดๆของเพื่อนร่วมชั้นปี
“ไปช่วยกันจับพี่ลู่หานกับพี่ซิ่วหมินหน่อยสิ ตอนนี้พวกพี่แกเล่นเมาหื่นนั่งยั่วคนในบาร์จนจะโดนฉุดอยู่แล้วแม้แต่เฉินยังเอาไม่อยู่เลยตอนนี้”
ได้ยินดังนั้นเลย์ก็รีบวิ่งไปออกจากห้องด้วยความเป็นห่วงสวัสดิภาพของรุ่นพี่โดยมีซูโฮตามไปติดๆ คริสมองการกระทำของคนทั้งสองพอจับประเด็นสำคัญได้เขาก็ก้าวเดินออกจากห้องของตนแล้วไปที่ห้องของรุ่นน้องที่อยู่ชั้นสอง
“นายนี่มันน่ารำคาญจังเลยว่ะเจิ๋น เพ่จะเต้นหลบไปดิ๊” ลู่หานเริ่มพาลเมื่อถูกรุ่นน้องคนสนิทจับให้นั่งหง่าวยู่กับที่เป็นเวลานาน
“พี่ลู่หาน พี่จะนั่งดีๆหรือจะให้ผมใช้เวทมัดตัวพี่ไว้แบบที่ทำกับพี่มินซอกครับ” เฉินที่เริ่มสติขาดกับการควบคุมดูแลรุ่นพี่นิสัยเด็กเอ่ยวาจาข่มขู่
ลู่หานหรี่ตามองสหายร่วมชนแก้วที่ถูกเวทสายฟ้าพันธนาการร่างกายจนผล็อยหลับไปเพราะความเมาและเหนื่อยจากการดิ้นรนให้หลุดจากสายเวท
“เออ นั่งเฉยๆก็ได้วะ” เจ้ารุ่นพี่ตากวางยอมสงบปากสงบคำนั่งนิ่งอยู่กับที่แต่ก็ยังมิวายส่งสายตาหวานให้กับคนรอบข้างจนมีบุรุษเดินเข้ามาชวนดื่มไม่หยุดหย่อน
แต่มีหรือที่เฉินจะยอมให้พวกชีกอเมาสุราในบาร์นี่มาเต๊าะลู่หานได้ง่ายๆ ใครมันกล้าเข้ามาเขาก็รีบสวนกลับไปว่า
“ถ้าไม่อยากถูกฟ้าผ่าตาย จงอย่าบังอาจมาเข้าใกล้รุ่นพี่ของเรา”
เพียงแค่ได้ยินคำขู่เรื่องสายฟ้า บุรุษทั้งหลายก็ล้วนกระจ่างทันทีว่าคนในโต๊ะทั้งสามคือราชนิกุลจากดินแดนต่างๆ แล้วหลังจากนั้นก็ไม่มีใครกล้าสบตากับลู่หานอีกเลยถึงแม้จะอยากมองมากแค่ไหนแต่ชีวิตตนย่อมสำคัญกว่าสิ่งใด
“เฉิน!!” เสียงเรียกคุ้นเคยเรียกให้เจ้าของชื่อหันไปมองก่อนจะถอนหายใจออกมาหนักๆเหมือนถูกยกภูเขาออกจากอก
“มาช้ากันจริง ฉันนึกซูโฮหลงทางไปตามหานายที่หอเด็กการคลังซะอีก” เฉินบ่นไม่วายพูดกระทบเพื่อนจอมเฉื่อยของตนที่กำลังล้วงหาอะไรสักอย่างในกระเป๋า
“พูดมาก ระวังฉันเอายาเบื่อหนูจับกรอกปากนายนะเฉิน” คนโดนพูดกระทบตวัดเสียงขู่ทันควัน
“อ่า..อย่าพึ่งตีกันเองสิ มาช่วยกันดูแลคนเมาก่อน” เลย์ที่กำลังลูบหลังให้ซิ่วหมินที่อาเจียนไม่หยุดพูดห้ามศึก
“นี่ยาของพี่ลู่หานนายเอาไปให้พี่เขาดื่มซะ ส่วนพี่ซิ่วหมินฉันต้องดูอาการก่อน”
พอหมอใหญ่ประจำก๊กแจกแจงหน้าที่องค์ชายจงแดก็ทำตามหน้าที่ของตนทันที เช่นเดียวกับฝั่งเลย์และซูโฮที่ดูอาการเมาของซิ่วหมินว่าหนักถึงระดับไหนก่อนให้ยาแก้แฮงค์ไปตามอาการ
“เฉิน ฉันว่านายพาพี่ซิ่วหมินไปพักโรงแรมแถวๆนี้ก่อนดีกว่า ขืนพากลับโรงเรียนสภาพแบบนี้โดนอาจารย์ฝ่ายปกครองจับกักบริเวณแน่” เลย์พูดให้ความเห็นหลังช่วยกันเคลียร์คนเมาเสร็จ
โดนอาจารย์ทำโทษไม่เท่าไหร่ แต่ถ้าเกิดมีคนรู้เห็นจนเป็นข่าวว่าเจ้าชายจากดินแดนใหญ่ทั้งสองเล่นมาดื่มสุราเมามายไร้สตินี่สิคงได้โดนประจานย่อยยับ
“นายพาพี่ซิ่วหมินไปพักโรงแรมที่อยู่ห่างจากบาร์นี่สองช่วงตึกซะฉันบอกกับเจ้าของโรงแรมไว้แล้ว ไม่ต้องห่วงเรื่องข่าวรั่วเขาเป็นพ่อเพื่อนในชั้นเรียนฉันเอง บอกว่าฉันแนะนำให้มา” เจ้าชายผู้มากมิตรบอกพิกัดจุดพักฟื้นคนเมา
“ละ...แล้วพี่ลู่หานล่ะเอาไง” เฉินที่ถูกโยนงานหนักมาให้ทำ มิวายหันไปห่วงรุ่นพี่อีกคนที่มีสภาพไม่ต่างกัน
“คู่หมั้นผม ผมดูแลเองครับ” เสียงพูดที่ทำเอาคนทั้งสามตัวชาวาบ
ยังไม่มีใครไปตามเจ้าชายรุ่นน้องมาเลยแล้วทำไมเขามาปรากฏตัวที่นี่ได้ แต่พอหันไปมองเห็นรุ่นพี่ตัวสูงกับองครักษ์ยืนคุมเชิงอยู่ด้านหลังก็พอเข้าใจแล้วว่าเจ้ารุ่นน้องคนนี้มาได้ยังไง
คริสไปบอกสินะ...
“โอเค หมดภาระแล้วเลย์เรากลับกันเถอะ” ซูโฮสรุปแล้วจับข้อมือเพื่อนร่างโปร่งชิ่งหนีออกจากบาร์กันทันที
“ซูโฮคืนนี้ฉันขอไปนอนกับนายนะ” เลย์พูดระหว่างเดินกลับโรงเรียน ซึ่งอีกคนก็พยักหน้าตกลงแต่มือยังวุ่นวายกับกระเป๋าตัวเองไม่เลิก
ก่อนออกมาโดนคริสเค้นคำสารภาพแทบตาย ขืนกลับไปนอนห้องคงได้โดนขู่ฆ่าแน่ถ้าเลย์ไม่ยอมเล่าความจริง ทางที่ดีหนีไปนอนห้องซูโฮดีที่สุดสำหรับเลย์ในตอนนี้
“วายป่วง!” คำอุทานของซูโฮดังขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะหยุดเดินกลางครัน
“มีอะไรหรอ?” เลย์ถามกลับ
“ฉันให้เอายาให้พี่ลู่หานดื่มผิดขวด” เจ้าชายนักปรุงยาสารภาพหน้าซีด
“หา?...นายเอายาอะไรให้พี่เขากินล่ะ”
“ยาปลุกอารมณ์..”
!!!!!!!!!!!
“อื้อออ..เซฮุน...ฮุน..อ๊าส์...” ลู่หานเริ่มส่งเสียงครางหวานตั้งแต่เซฮุนพามาพักที่โรงแรมเดียวกันกับที่เฉินพารุ่นพี่อีกคนมาค้างคืน
คราวนี้เจ้ากวางตัวยุ่งเป็นอะไรอีกล่ะเนี่ย....
“เสี่ยวลู่ เป็นอะไรไปครับ” กายหนานั่งลงเคียงข้างร่างโปร่งที่ดิ้นเร้าตามเนื้อตัวมีผื่นจากการแพ้แอลกอฮอล์แดงซ่านทั่วทั้งตัว
“ร้อน...เสี่ยวลู่ร้อน..อื้อออ” นิ้วเรียวงามปลดเปลื้องเสื้อแสงออกพ้นกายหวังคลายความระอุในตัวเอง คนที่นั่งอยู่ข้างกันหลบสายตาพยายามไม่มองร่างเปล่าแดงระเรื่อ
“เอ่อ..ผม...เดี๋ยวผมไปหายาแก้แพ้มาให้นะครับ” องค์ชายหนุ่มเตรียมลุกขึ้นเดินยืนแต่แขนบางจากพระคู่หมั้นร่างสะครางกลับเกี่ยวรัดเอวสอบไว้ไม่ให้ตีจาก
“เซฮุน...เสี่ยวลู่ต้องการฮุน” กวางสวาทเอ่ยกระซิบแผ่วข้างหูคู่หมั้น ใบหน้าคมหันมองแม่กวางสาวอย่างตกใจในวาจาที่เอื้อนเอ่ย
“พี่ลู่หาน พี่รู้ตัวรึเปล่าว่าพูดอะไรออกมา” กลืนน้ำลายเหนียวหนืดแสนยากเย็นเมื่อประสบแก้วตาประกายแวววับดั่งดวงดาวบนฟากฟ้า
“รู้ ลู่ต้องการฮุน”
กลีบปากนุ่มประทับจูบเนื้ออุ่นร้อน มือขาวเนียนพราพรั่งด้วยรอยผื่นแดงลูบไล้อกแกร่งผ่านเสื้อสาสอดมือร้อนเข้าไปในสาบเสื้อไล้เวียนวนหน้าท้องเรียบแล้วบีบคลึง
เล่นยั่วเย้ากันขนาดเซฮุนคงจะทนทานไหวอยู่หรอกนะกวางน้อย...
พรึบ!!!
เซฮุนพลิกร่างคนรักนอนแผ่บนเตียงกว้างก่อนคร่อมทับกายบาง ใบหน้าคมซุกไซ้คอระหงหาความหอมจากกายหวานละทิ้งความผิดชอบชั่วดีเหลือไว้เพียงอารมณ์และหัวใจ
“ผ่านพ้นคืนนี้พี่อย่าเสียใจทีหลังล่ะครับพี่ลู่หาน” กระซิบพร่าพร้อมดูดเม้มติ่งหูนิ่มอย่างมัวเมาในรสรัก
“ไม่.อ๊า..พี่รักนาย..ไม่เสียใจ” กระเซ้าแผ่วหวานโต้ตอบระทวยกายเพราะแรงยา แรงบีบเค้นสะโพกนิ่มและฤทธิ์เหล้า
ไม่เคยเสียใจที่เป็นนาย ไม่เคยผิดหวังถ้าได้ร่วมรักกับนาย
โอเซฮุน...
บทรักของทั้งสองจบลงไปพร้อมผื่นแพ้ที่ค่อยๆจางลงเพราะเวทรักษาจากองค์ชายเจ้าวายุ ปากอุ่นนุ่มกดจูบไหล่เนียนผ่องซ้ำๆ แขนแกร่งวาดกอดคู่หมั้นแสนรัก
“เซฮุน” กวางสวาทเมื่อครู่เอ่ยเรียกชายคนรักเสียงเย็นนิ่ง
“ครับ เสี่ยวลู่” พระคู่หมั้นขานรับพลางเกยศีรษะหนุนทับอีกคนเพื่อรอฟัง
“ลับหลังฉันนายเคยแอบไปมีอะไรกับใครรึเปล่า”
.......................
ความเงียบสำหรับเซฮุนคือใช่
แล้วแน่นอนว่าลู่หานเป็นคนขี้หวงและหึงมากด้วย
ที่ลู่หานถามไปแบบนั้นเพราะเขารู้สึกว่าเซฮุนดูจะช่ำชองเรื่องบนเตียงเสียเหลือเกิน เก่งกาจมากกว่าจะเป็นครั้งแรก อึดทนมากกว่าจะเคยแค่สองครั้ง
ตลอดเวลาที่ห่างกันเจ้าเด็กนี่มันไปแอบคั่วใคร!
“บอก มา” เน้นย้ำคำจนน่ากลัว
“คือ....”
“ไม่บอกความจริงฉันจะถอนหมั้นนาย!” องค์ชายเจ้าอารมณ์หันไปตวาดใส่ชายรักผู้นอกกาย
“อย่านะเสี่ยวลู่ ตอนนี้เราสองคนเป็นของกันแล้วพี่ได้ผมแล้วจะทิ้งหรอครับ” คู่หมั้นตัวดีแย้งขัดเสียงหงอย
ใครมันได้ใครกันแน่ รู้สึกเมื่อครู่ลู่หานจะเป็นฝ่ายถูกกระทำนะไม่ใช่เจ้าชายพระคู่หมั้น!
“ไม่อยากถูกทิ้งก็บอกมา” ตากลมใสจ้องมองอย่างเอาเรื่อง
“ก็ เพื่อนร่วมรุ่นบ้าง รุ่นพี่ โอ๊ย!! เสี่ยวลู่ผมเจ็บนะ!!!” สารภาพยังไม่ทันจบประโยคฝ่ามือพิโรธจากเจ้าชายคนงามก็ฟาดเปรี้ยงลงกลางอก
“แล้วคิดว่าฉันไม่เจ็บรึไงที่นายนอกใจฉันน่ะเซฮุน วันนี้นายไม่เลือดตกยางออกฉันไม่หยุดแน่ ไปตายซะไอ้เด็กบ้า!!!”
แล้วพิธีสำเร็จโทษระหว่างว่าที่กษัตริย์และว่าที่องค์ราชินีก็เริ่มต้นขึ้น...
------------------------------
มาต่อให้แล้วนะคะดูจะอึนๆไปหน่อยเพราะไรต์ห่างมานานมัวแต่แต่งพีเรียด
ขอบคุณที่ยังติดตามเรื่องนี้กันนะคะ
ขอคอมเม้นที่เป็นกำลังใจดีๆด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น