คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Request-5-ความลับ (The Secret)
ความลับ (The Secret)
“เอ้า! ชนๆๆๆ!!!” เสียงเชียร์ชนแก้วที่คุณไม่ต้องทายให้ลำบากเลยว่าใครเป็นเจ้าของเสียง
ใช่ครับ...มันเป็นเสียงของเจ้าเด็กที่บ่นไม่อยากมาเมื่อตอนเย็นพอโดนพวกนี้รุมมอมเข้าหน่อยพ่อคุณก็ลายออก ชนิดที่ว่าตอนนี้อะไรมาห้ามก็หยุดเจ้ามึนนี่ไม่ได้ซะด้วย
“นา อือ รือรอง อือ รือรอง อือ รือรอง เด~” เมาแล้วนั่งอยู่เฉยๆคงไม่ได้ คนตัวเตี้ยปืนขึ้นไปเต้นบนโซฟากลางวงล้อมของพวกกอลิล่าจ้องตะครุบกระต่ายเมา
ผมมองไอ่คนที่บอกจะดูแลจุดบอดของกลุ่มก็เริ่มเมาไม่แพ้กัน ถึงขนาดเชียร์ให้เลย์ขึ้นไปเต้นบนโต๊ะแทน ผมยกมือขึ้นมาขมับที่รู้สึกจะตึงเครียดกับวีรกรรมลิงแห่งชมรมบาส
คงเป็นผมที่ต้องพาเลย์กลับ...
“ดึกแล้วจะกลับไปกันได้รึยัง?” ผมตะโกนถามเจ้าพวกนี้แข่งกับเสียงเพลงในผับ
“ฮยองอยากกลับก็กลับเด้ พวกผมจะอยู่ต่อ เยเฮ้ท!!” ไอ่คนที่น่าจะอยากกลับที่สุดตั้งแต่เข้ามากลับเป็นคนที่คัดค้านผมซะอย่างนั้น
มึนแล้วยังซึนอีก...
จะปล่อยไว้กับพวกนี้ก็ใช่ว่าจะไว้ใจได้ ยิ่งไอ่เทายิ่งแล้วใหญ่อยู่ด้วยกันมาหลายปีโดยเฉพาะเวลามันเมานี่ดูง่ายที่สุดผมว่าผมดูสายตาที่มันมองเลย์ออกว่าคิดจะทำอะไร
หน้ามึนไม่ทันคนดูยังไงก็รู้ว่าไม่เคยผ่านมือใครนี่แหละสเปคน้องชายผม...เจาะเวอร์จิ้นแล้วเขี่ยทิ้ง...ผมเบื่อจะเห็นฉากดราม่าเรียกร้องสิทธิ์ที่ไม่มีทางได้กับไอ่ปรินซ์นี่เต็มทน ยังไงซะผมก็ต้องกันเลย์ออกห่างจากเทามันไว้ก่อน
ผมไม่ได้ห่วงหรอกนะแค่ไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดกับเด็กในชมรม...
“นายน่ะตัวดี กลับหอได้แล้ว” ผมลุกขึ้นเดินเข้าไปดึงเจ้าเด็กหน้ามึนนี่ลงจากโต๊ะ
“เฮ้! พี่เลย์เขามากับผมนะฮยองถึงเวลากลับเดี๋ยวผมจะไปส่งเอง” เทามันลุกขึ้นมาจับแขนอีกข้างของเลย์ไว้ไม่ให้เดินไปตามแรงผม
“เทา...มันดึกแล้วพรุ่งนี้เลย์ต้องไปเรียน พวกนายก็ด้วยคิดจะสนุกอย่าทิ้งการเรียนสิ” พูดเตือนอีกฝ่ายและทุกคนในวง
“คิง...คิงบ่นยังกับพ่อแหน่ะ วู้!” ไอ่ตัวปัญหายื่นปากมาบ่นผม
ฆ่าคนมึนติดคุกกี่ปี?
“ผมพาเลย์ฮยองกลับเอง” เทาก้มคว้ากุญแจรถเป็นจังหวะเดียวกับที่ผมกระชากตัวเลยจนคนถูกดึงเซเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดผม
“ฉันไปส่งเจ้านี่ได้ นายเมาแล้วกลับไปนอนเถอะ” ผมจับเจ้าเด็กที่ยืนหลับซุกอกผละออกจากตัว แล้วลากออกไปจากผับ
ดูแลเด็กสามขวบว่ายากแล้ว ดูแลเด็กอายุสิบเจ็ดนี่ยากกว่า กว่าจะจับเข้ารถ กว่าจะรัดสายคาดเบลท์ได้เจ้านี่ก็ดิ้นเป็นแมวโดนน้ำ ขับรถออกมาได้สักพักอาการเมาอยากปล่อยของก็เริ่มมาอีกระรอกเดือดร้อนผมต้องหาถุงมารองของเก่าของกันเปื้อน
ไม่เอาอีกแล้ว ผมจะไม่ยุ่งกับเด็กคนนี้เวลาเมาอีกแล้ว....!
“พี่คริส...พี่คริสจ๋า” เสียงเรียกเหมือนแมวครางดังใกล้หูผมที่กำลังช่วยปลดสายคาดเบลท์ให้เจ้าตัว
คนมึนพูดจ๋า...
“อะไร” ผมถามกลับหันมองใบหน้าน่ารักที่อยู่ใกล้ผมชนิดที่ปลายจมูกของเรานั้นแตะกัน
เปลือกตามึนๆดูง่วงนอนอยู่ตลอดกระพริบปริบๆเหมือนปรับโฟกัสก่อนยิ้มหวานจนขึ้นรอยบุ๋มดูมีเสน่ห์ที่ข้างแก้ม ผมมองเค้าโครงของเลย์นิ่งคิดไม่ถึงว่าเจ้านี่จะมีเสน่ห์ดึงดูดอยู่พอตัว นี่สินะสิ่งที่ทำให้เลย์เป็นโฮสต์ของเซนต์ได้จนทุกวันนี้
“อยากกินเยลลี่...”
!!!!
ความคิดผมตอนนี้มันตีรวนกันไปหมดทันทีที่ปากอุ่นๆ ตรงเข้ามาประกบจูบดูดดึงกลีบปากล่างชวนปลุกอารมณ์ที่นิ่งเงียบจนลุกฮืออย่างไม่ต้องมีการเล้าโลมใดๆ
ไอ่เยลลี่ที่ว่าคือปากผมสินะ
จูบที่เปลี่ยนผู้ควบคุมจากเลย์เป็นผม ผมกดจูบย้ำๆดูดกินความหอมหวานปนรสขมเฝื่อนของแอลกอฮอล์ เลื่อนมือไปปรับเบาะให้เอนนอนก่อนตามขึ้นไปทาบทับร่างอ่อนระทวยใต้ร่าง
ลูบคลึงเค้นอกนูนผ่านเสื้อกล้ามตัวบางปาดป้อนอารมณ์จนอีกคนหอบกระเส้าดิ้นเร้าน่าจับฟัดให้แหลกคารถ ผละจูบออกจากกลีบอิ่มเลื่อนลงขบเม้นดูดกัดต้นคอขาวหอมกลิ่นครีมเค้กน่าลิ้มรส
“ฮื้อ...พี่คริส” เจ้าของคอหอมหดคอหลบลมหายใจร้อนมือขาวป่ายปะทั่วอกผม
เลย์บ้าจี้?
ผมคิสมาร์กตีตราเจ้าของร่างจนหนำใจก่อนเงยหน้าขึ้นมองคนน่ารักที่นอนหอบเหนื่อยจ้องผมตอบอย่างพยายามข่มใจ ถึงอีกฝ่ายจะเป็นฝ่ายเชิญชวนก่อน ถึงผมจะไม่อยากหยุดจนกว่าจะได้กินเจ้ากระต่ายตัวนุ่มแต่การลักกินคนเมามันไม่ใช่สไตล์ผมสักเท่าไหร่
“เข้าหอไปได้แล้ว” ข้ามกลับไปนั่งเบาะคนขับก่อนหันไปไล่คนมึนลงจากรถ
“ฮยอง...”
“...”
“หลงรักผมรึยัง?”
..................
หลงรัก?....นี่รึเปล่าความลับของโฮสต์ยูนิคอร์น
End Part…
…Lay Part…
ปวดหัวอย่างสุดซึ้งเมื่อความเมาเริ่มเลือนราง ผมสาบานว่าจะไม่แตะมันอีกแล้วชีวิตนี้อยากร้องไห้กับอาการแฮงก์ไร้ปราณีนี่สุดๆ
กลิ่นหอมฉุยของอาหารที่มีชื่อว่าข้าวต้มลอยเข้ามาในอาณาเขตที่ผมนอนอยู่ ถ้าเป็นเวลาปกติผมจะรู้สึกยินดีกลับกลิ่นหอมๆนี่มาก แต่ตอนนี้ผมอยากอ้วกใครก็ได้เอามันออกไปทีเถอะ
“ไง...หายซ่ารึยังคุณ” คำทักทายจากเพื่อนร่วมห้องดังเข้ามาในโสตประสาทการรับรู้ ร่างกายที่ดิ้นพลิกไปมาของผมหยุดนิ่งก่อนเปิดตาขึ้นมองร่างของรูมเมทที่ยืนถือถ้วยอยู่ใกล้ๆ
“โฮย่า..ถังขยะ...อุก..อย่างด่วน..อุบ!” ผมรีบยกมือขึ้นปิดปากรอให้โฮย่าเอาถังขยะมาให้ก่อนที่มันจะถูกปล่อยออกมาเลอะเตียง
“อ่ะ”
“อ้วกกกกก!!!”
หมดครับ...หมดไส้หมดพุงกันเลยทีเดียวอาหารเมื่อวานถูกปล่อยออกมาจนหมด ผมล่ะเกลียดตัวเองเวลาป่วยจริงมันคืออะไรที่ทรมานจนจะบ้า
“ฟื้นแล้วก็ไปล้างหน้าล้างตามากินข้าวกินยาซะล่ะ เรื่องเรียนฉันลาอาจารย์ให้แล้ว...อ้อ! ยินดีด้วยนะครับมาดาม” โฮย่าพร่ำบอกก่อนจะจบบทด้วยคำยินดีที่ทำผมต้องขมวดคิ้วยุ่ง
อะไรดามๆนะ?
ตกบ่ายจวนเย็นร่างกายเริ่มฟื้นตัวเข้าที่เข้าทางผมก็ออกไปหาพวกพ้องที่ห้องต้องประสงค์หลังไม่ได้เข้าไปเยี่ยมเยือนซะหลายวัน พอเข้าไปถึงห้องที่ควรมีเหล่าโฮสต์กลับว่างเปล่าไม่มีใครอยู่แม้แต่คุณประธานกับผู้ช่วย
จะว่าไปเรียนแต่ตอนนี้ก็เป็นคาบว่างของนาอึนและพวกน้องเอกโวลเคิลนะ หรือว่าพวกนั้นออกไปทำงานโฮสต์ที่โรงละครกัน
ผมเดินออกจากที่ทำการลับไปยังส่วนที่เป็นเวทีแสดงละครก็เห็นบุคคลที่ตามหากำลังทำงานอยู่จริงๆ รู้สึกว่าพวกพี่ปีสามก็รวมกระจุกอยู่ในกลุ่มนี้ด้วยแฮะ
“ไงมาดาม มาห้องโฮสต์นี่ขอคิงเข้ารึยัง?” คำทักทายแปลกๆจากโชรงนูน่าทำผมงงอีกระลอก
“อะไรใครมาดาม แล้วทำไมผมต้องขอคิงครับนูน่า?” ผมหันไปคุยกับคนตัวเล็กที่ยืนยิ้มกริ่มอย่างมีเลศใน
“นายนี่ไม่ใช่แค่มึนจนขี้ลืมแต่ยังเฉื่อยไม่ทันข่าวอีกต่างหาก เมื่อเช้าคริสอู๋ประกาศแต่งตั้งนายเป็นมาดามอย่างเป็นทางการย่ะ” พี่โชรงไขข้อข้องใจให้ผมได้รับรู้
มาดาม....ผมเนี่ยนะมาดาม!!!
ในเซนต์คำว่า ‘มาดาม’ คือสนมของท่านคิง สนมที่รอการแต่งตั้งให้เป็นควีนเมื่อพ่อแม่คิงรับรู้และยอมรับว่าที่ลูกสะใภ้ ซึ่งใครๆต่างก็รู้ว่าไอ่พี่คริสถึงจะมีคนมาให้เลือกเยอะแต่เขาก็ไม่เคยประกาศบอกใครว่ามีมาดาม
แล้วมันเป็นอะไรที่มหัศจรรย์มากที่คนๆนั้นเป็นผม....
“อะไร ทะ ทำไม?” ผมพร่ำพูดอย่างสติแตกพยายามย้อนนึกเรื่องเมื่อวานว่าไปถูกเขาปล้ำหรือไปปล้ำเขามาจนคิงสมองกลับมาเลือกผมเป็นมาดามของเขา
“อันนี้นายก็ไปเคลียร์กันเองนะ อีกอย่างนายไม่ต้องทำงานโฮสต์แล้วที่รักตอนนี้นายตำแหน่งสูงเกินกว่าใครจะกล้ายุ่ง พี่ดีใจด้วยๆๆๆ” มือนิ่มๆหยิกแก้มผมส่ายไปมาอย่างสนุก
“นูน่าาาา มันน่าดีใจตรงไหนเนี่ย” ผมหน้ายู่กับคำพูดของรุ่นพี่
“แหม่เลย์ ตำแหน่งคนของคริสอู๋เป็นอะไรที่ได้ยากมากเลยนะถ้าได้มาจริงก็เป็นอะไรที่เลอค่ามาก ตอนแรกพี่ก็ไม่อยากเชื่อหรอกนะว่านายจะทำให้คริสหลงรักนายได้ แต่พอเห็นรอยพวกนี้แล้วเชื่อสนิทใจเลย” คุณเธอพูดพลางเอานิ้วมาจิ้มๆแถวคอตรงที่มีจุดแดงช้ำ
พี่เธอคิดอะไรอยู่ ผมมองว่ามันรอยบนคอผมมันเป็นรอยยุ่งกัดนะเนี่ย...
แกะมือโชรงนูน่าออกผมก็รีบเดินตรงไปยังห้องชมรมบาสเก็ตบอลที่สิงสถิตของตัวต้นเรื่องที่โทรตามผมให้มาหา ทันทีที่เปิดประตูทุกสายตาก็หันมามองผมก่อนพากันโค้งทักทายชนิดโคตรจะมีมารยาท
“เฮ้ย! โค้งให้ฉันทำไมเนี่ยปกติต้องเข้ามาตบหัวเล่นกันไม่ใช่หรอ?” ผมทักเจ้าพวกโย่งที่มองผมไม่เหมือนเก่า มองแบบเกรงใจไร้ความซึนเหมือนวันก่อน
“ตอนนี้พี่คือมาดาม จะเล่นๆกันเหมือนวันก่อนๆคงไม่เหมาะมั้งครับ” คำพูดจากเทาทำผมสตั๊นไปสามวิ แต่ที่มึนยิ่งกว่าคือใบหน้าที่ฟกซ้ำของเขาในตอนนี้
มันไปฟัดกับใครมา...
“อ่า...”
“คริสฮยองนั่งรอพี่อยู่ข้างบน” เจ้าเทาบอกจุดที่อยู่ของอีกคนไม่รอฟังคำถามจากผม ก่อนจะเดินเบียดเสียดออกไปจากห้องโดยมีลูกสมุนทั้งหลายตามออกไปติดๆ
“มาดามแม่งเจ๋งว่ะ ทำพี่น้องเขาต่อยกันได้ผมล่ะช๊อบชอบ” ไอ่เด็กปีหนึ่งพูดกับผมก่อนโค้งคารวะอย่างชอบใจกับเหตุการณ์ที่ผมไม่ได้อยู่ด้วยในตอนนั้น
พี่น้องต่อยกัน...?
คริสอู๋กับจื่อเทาเนี่ยนะ...!!!!
ผมวิ่งขึ้นไปชั้นบนส่วนที่เป็นห้องนอนของกัปตันทีม สิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้าฟกซ้ำแต่ไม่มากเท่าของเทาข้อมือแตกและปราศจากการทำแผลทำผมขนลุกขึ้นมาทันทีที่เห็นสภาพจากหล่อเทพบุตรเป็นหล่อแบดของอีกฝ่าย
“จะยืนจ้องอีกนานมั้ย” คนตัวสูงที่นั่งก้มหน้าอยู่บนเตียงเงยขึ้นมองผมที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู
“อ่ะ...อ่า ฮยองมีเรื่องกับเทาหรอ” ผมเอ่ยถามอะไรที่สิ้นคิดก่อนปิดประตูห้องแล้วเดินเข้าไปยืนใกล้ๆเขา
“อืม...ทำแผลให้หน่อยสิ” ตอบอย่างไม่ใส่ใจพลางหยิบกล่องพยาบาลในลิ้นชักมาวางไว้ข้างๆตัว
“นึกคึกอะไรมาต่อยปากกันวะ แย่งผู้หญิงกันรึไงคิง” ถามกลับอีกรอบก่อนนั่งลงไปทำแผลให้อีกฝ่าย
“หึ แย่งนายกันต่างหากไอ่มึน” มือข้างที่ไม่มีแผลผลักหัวผมเบาๆ
“ห้ะ! แย่งผมกันเนี่ยนะพวกฮยองท่าจะบ้าบอ” อึ้งกับคำตอบแต่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองอีกคนเพราะรู้สึกอายแปลกๆกับประโยคของพี่คริส
“ใช่พวกฉันคงบ้ากันจริงๆ แล้วใครใช้ให้นายเข้ามาอยู่ในวงจรของพวกฉัน” ตอบพลางเพ่งจ้องผมจนผมจะมอดไหม้เพราะสายตาคู่นี้
“เฮ้! ตีกันเองอย่ามาเอี่ยวผมสิ” ผมจิ้มสำลีชุบแอลกอฮอล์ลงไปบนบาดแผลตรงข้อนิ้ว
“ย๊า!!!” คริสฮยองเอ็ดลั่นก่อนดันตัวผมลงนอนราบกับเตียงนุ่ม แล้วขึ้นคร่อมทับตัวผมทันทีไม่ทันให้ผมได้ตั้งตัว
“ฮะ...ฮยองจะทำไรผม” ผมถามอย่างหวาดๆกับท่าทีพลิกผันของอีกคน
“นายจะยอมเป็นควีนของฉันมั้ย?”
“..!!!!..”
อึ้งครับ กินจุดครับ เพิ่งได้ตำแหน่งมาดามแบบมึนๆเมื่อไม่กี่ชั่วโมงมารู้ตัวอีกทีผมก็กำลังจะเป็นควีนซะอย่างนั้น อะไรจะใจร้อนด่วนได้ขนาดนี้วะครับ
“ฉันถามควรตอบ” คนข้างบนไล่จี้เอาคำตอบ
“ฮยองเมาไรมาป่ะ ผมไม่ตลกนะ” ผมที่ไม่รู้จะตอบยังไงแกล้งเปลี่ยนประเด็น
“หน้าฉันตลกหรอ?” นี่ก็หยอกย้อนจริง
“ทะ...ทำไมถึงอยากให้ผมเป้นควีน” ผมกลั้นใจถาม ถ้าไร้เสียงแอร์ที่ดังหึ่งในห้องนี้พนันแสนให้ล้านเลยว่าเขาต้องได้ยินเสียงหัวใจผมที่เต้นโครมครามตบตีกับเสียงของเขาแน่ๆ
อย่านะเลย์นายอย่ามาหวั่นไหวกับคนตรงหน้านี่เด็ดขาด!!
“อยากคบ ตกลงนายจะโอเคดีๆหรือรอให้เป็นของฉันเต็มตัว”
“ฮยองพูดง่ายไปป่ะ?” ผมแย้งหน้าแดงไม่รู้ว่าตอนนี้รู้สึกโมโหหรือเขินเขากันแน่
“ต้องปล้ำก่อนสินะ” คนบนตัวผมก็ไม่คิดจะให้สัญญาณหน้าหล่อๆอาบบาดแผลตรงดิ่งมาซุกคอผมทันด่วน
“พี่คริสหยุดนะ!!! อ่ะ...โอเคๆผมยอมแล้ว..ฮื่อ” ผมนอนดิ้นพล่านสยิวที่คอเวลาโดนสัมผัสร้อนๆจากเขา คอนี่คือจุดอ่อนชนิดร้ายแรงของผมเลยนะไซร้นานกว่านี้ผมได้ยอมระทวยถวายตัวให้เขาแน่ๆ
“กว่าจะยอม” ตาคมๆมองผมนิ่งก่อนผละตัวกลับไปนั่งตามเดิม “เมื่อไหร่จะทำแผลให้ฉันเสร็จซะที เลือดเปื้อนผ้าปูเตียงหมดแล้ว”
ได้ข่าวว่าท่านเป็นคนทำเปื้อนเองนะ!
ผมออกจากชมรมในช่วงหัวค่ำหลังบังคับคนตัวโตกินข้าวกินยาแล้วนอนพักได้สำเร็จ ระหว่างทางกลับหอก็ต้องย้อนคิดกับการเป็นมาดามที่ไม่ใช่เรื่องตลกเอาซะเลยจะเดินเหินไปไหนก็มีแต่คนมอง มีทั้งฝ่ายที่เป็นมิตรและอิจฉากับการที่ผมคบกับคิงของเซนต์
มีใครถามผมมั้ยว่าผมอยากเป็นรึเปล่า...
“อะไรของนายอ่ะจงอิน เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรอว่าจะเกี่ยวข้องกันแค่ในโฮสต์นอกเหนือเวลานั้นต่างคนต่างอยู่สิ” เสียงโวยวายของดีโอหยุดผมให้หันมองเขากับไคที่หลบคุยกันอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่
“แต่ฉันไม่ชอบให้นายไปสนิทกับรุ่นพี่คนนั้น”
“พี่เขาเป็นแขกของเรานะไค เขาอยากให้ทำอะไรที่อยู่ในขอบเขตของกฎโฮสต์ฉันก็ต้องทำนายมีสิทธิ์อะไรไม่พอใจ นายเป็นแค่คนดูแลฉันไม่ใช่พ่อไม่ใช่แฟน!!!”
“เพราะฉันเป็นคนดูแลนายไงทุกเรื่องของนายถึงต้องอยู่ในสายตาฉัน”
“เลิกยุ่งกับฉันซะที น่ารำคาญว่ะ”
ดีโอผลักไคออกห่างแล้วเดินกลับเข้าไปใต้ตึกเรียนที่มีรุ่นพี่สายมหา’ลัยยืนรออยู่ปล่อยให้อีกคนยืนนิ่งอย่างข่มอารมณ์ แต่คงจะคุมไม่อยู่ถึงได้ต่อยต้นไม้ต้นนั้นไปหลายทีเหมือนเห็นมันเป็นกระสอบทราย
ผมรู้สึกสงสารไคจัง...
---------------
อัพแล้วๆๆๆ
เคยเม้นแล้วก็เม้นเพิ่มเติมอีกนะจ้ะ
เดี๋ยวจะไม่แจกของดีในตอนต่อไป-..-
ความคิดเห็น