คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Request-3-บางสิ่ง (Something)
บางสิ่ง (Something)
#ฟิคตามสั่ง
ลมเย็นยามดึกเวลาประมาณจะห้าทุ่ม ณ สนามบาสลานแจ้งของเซนต์ฌองซิแอร์บอกได้คำเดียวครับว่าง่วงอยากจะนอนมากมายเลยเถอะให้ตาย
ไอ้คนนัดมาก็ไม่ใช่กัปตันบาสด้วยนะแต่เป็นรองประธานชมรมรุ่นน้องสุดกร่างนามว่าหวงจื่อเทา เจ้าเด็กเอกต่อสู้แล้วมันไม่ได้นัดพวกผมมาซ้อมบาสอย่างที่กล่าวอ้างแต่นัดมาดื่มเหล้า
เพื่อ?
ผมมองวงเหล้ากลางสนามอย่างเซ็งจิตก่อนเลือกนั่งมุมรับลมเย็นๆแล้วเอื้อมหยิบลูกบาสที่กลิ้งอยู่แถวนั้นมานั่งกอด พลางใช้มันเป็นหมอนให้ซุกหลับแม้จะปวดคอเหมื่อยหลังก็ตามที
“เฮ้ๆ ผมเรียกพี่มาสังสรรค์นะครับไม่ได้ให้มานั่งหลับ” ไอ่เด็กกังฟูตามมาก่อกวนผมที่ใกล้เข้าสู่นิทราอยู่รำไร วินาทีนี้จะกังฟูหรือมวยไทยพ่อก็ไม่สนแล้วเว้ยง่วง!
“จะทำอะไรก็ทำไปสิวะ จะนอนเข้าใจมั้ย!” ผมวีนแตกใส่เจ้ารุ่นน้องตัวเขียวส่งท้ายด้วยการทุ่มลูกบาสอย่างสุดจะทนกับเจ้าพวกนี้
เบื่อจริงๆพวกไฮโซไม่มีความคิด พ่อแม่ส่งมาเรียนริอาจมานั่งปาร์ตี้แอลกอฮอล์อาจารย์ในนี้ก็กลัวตกงานซะจนไม่กล้าตักเตือนเหล่ามนุษย์เด็กน้อยกระเป๋าหนัก ทีกับพวกเด็กทุนอย่างผมนี่ด่าสวดเช้าถึงเย็นถึงโคตรสองมาตรฐานเลยครับ
อย่าให้อี้ชิงรวยบ้างนะ...
“ไม่มีใครกล้าหือกับไอ่เทา” เสียงมหาอำนาจจากเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ทำผมต้องมองอย่างไม่เข้าใจ
“แล้ว?”
“นายเป็นคนแรกที่กล้าตอกหน้าเทพกังฟู” เขาตอบกลับเหมือนเป็นอะไรที่มันร้ายแรง
จับผมฆ่าหมกเซนต์เลยสิครับพี่ แหม่...
“รุ่นพี่เจ๋งว่ะ” ไอ่เทพกังฟูมันชมผมพร้อมเผยยิ้มแปลกๆ
“...”
“ซักจะชอบพี่ซะแล้วสิจางเลย์” และคำพูดต่อมาทำผมสตั๊นไปห้าวิ
จะจับคิงแต่ได้ปรินซ์ให้มันได้อย่างนี้สิพระเจ้า...!!!
“ขนลุกว่ะ” ผมทำใจกล้าตอบกลับเจ้าเด็กปีนเกลียวก่อนเลี่ยงหนีเข้าไปคลุกคลีกับพวกเด็กบาสตัวสูง
ไม่อยากจะพูดให้ตัวเองด้อยเลยเถอะครับ แต่กลุ่มเด็กชมรมบาสส่วนมากมีแต่พวกตัวไซส์บิ๊กอย่างนักกีฬาบาสในทีวีจะมีแค่ผมที่สูงน้อยด้อยค่าเมื่อมาอยู่รวมตัวกับเจ้าพวกนี้
“นายเตี้ยกว่าที่คิด” คำพูดเสียบแทงใจจากปากคิงผู้ด้านชา
ผมไม่ได้เตี้ยแค่พวกพี่สูงเกินมนุษย์ครับ...
“ไฝว้กันป่ะคิง” ผมหันไปท้าดวลกับรุ่นพี่ด้วยหน้าง่วงๆนี่แหละสไตล์เลย์เลยเหอะ
ปากบอกจะเริ่มแผนจีบคิงของเซนต์แต่ไปๆมาๆชักจะกวนเขามากกว่าจีบ เวลาแค่หนึ่งเดือนมันคงมีแค่วิธีทุบหัวลากเข้าห้องแล้วจับปล้ำเท่านั้นแหละครับคุณคนเขียนใบสั่ง
ผมเป็นโฮสต์รับแต่สาวสวยไม่เคยรับชายหล่อจะไปรู้วิธีจีบชายได้ยังไง ถ้าจะให้เล่นบทจริตแบบผู้หญิงก็บายครับมันไม่ใช่ตัวผมเลยบอกตรงๆ
“ไปนอนไป” คริสฮยองเอ่ยปากไล่พร้อมยื่นคีย์การ์ดห้องชมรมให้ผม
“ให้ผมไปนอนในชมรม?” ผมทวนถามพลางมองหน้าพี่เขาสลับกับคีย์การ์ด
ลากตัวมาถึงนี่แต่ไม่คิดจะส่งกลับฮยองเป็นรุ่นพี่ที่ประเสริฐมากครับผมนับถือในความมุมานะกักตัวคนของพวกเด็กบาสนี่มากอ่ะ
“อือ” นี่ก็คูลกายเกินตอบได้ง่ายดายมาก
เอาวะ นอนไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ...
แปลกแต่จริงชมรมนี่มีห้องพักอย่างหรูอยู่ด้วยและท่าทางจะเป็นของคริสอู๋คนหน้าเนือย เพราะดูจากสไตล์การแต่งห้องแบบอลังเกินจำเป็นที่สำคัญ...
รูปงานศิลป์ยากจะคาดเดาแปะหราบนหัวเตียงนั่นคือไร?
ผมขึ้นไปนั่งบนเตียงพลางเพ่งมองรูปกึกกือแปลกๆอัดขยาดใส่กรอบซะอย่างดีแล้วต้องครุ่นคิดว่ามันคือตัวอะไร เจ้าของภาพเขาต้องการสื่ออะไรยากคาดเดา
ผมว่าผมวาดรูปได้ห่วยบรมแล้วนะพอมาเจอภาพเด็กอนุบาลนี่พูดไม่ออกเลยจริงๆ..
“จะนอนไม่ใช่ไง” เสียงเจ้าของห้องทำผมสะดุ้งจนต้องหันไปมอง
“พอดีเจอของแปลกเลยนั่งดู” ผมตอบพลางบุ้ยหน้าไปทางรูปบนหัวเตียง
“ฝีมือศิลป์ฉันเจ๋งล่ะสิ” คิงแกพูดอย่างภาคภูมิ
....งานศิลป์ของคริสอู๋....
ความหล่อและมีพร้อมใช่ว่าจะไม่มีจุดบอดในตัวเอง อาเมน...
อยากจะถามแต่กลัวโดนต่อยปาก เขาผ่านมาถึงปีสามได้ไงครับถ้าเรียนร้องเรียนเต้นหรือการแสดงผมจะไม่แปลกใจเลยแต่นี่ท่านคิงเขาเรียนงานศิลป์ เกณฑ์การให้คะแนนของครูสายวาดเขียนนี้มันยังไง?
“ศิลปะไม่มีคำว่าผิด” ท่าทางเขาคงจะมองออกว่าผมอึ้งกับผลงานชิ้นโบแดงของเขาถึงได้พูดทฤษฎีตายตัวของเด็กศิลป์ให้ผมฟัง
นั่นสินะไม่มีผิดไม่มีถูกแค่คนอื่นดูไม่ออก...
ละความสนใจจากงานภาพฝีมือปิกัสโซ่ยังร้องไห้ แล้วมาสนใจเจ้าของงานที่นั่งทำแผลให้ตัวเองอย่างเก้ๆกังๆเหมือนไม่เคยทำ
“รุ่นพี่ไปทำอะไรมา” ผมเดินไปนั่งลงตรงข้ามเขาพลางมองแผลถลอกที่นิ้วมือ
“จะเปิดขวดแต่พลาด” เขาตอบมือก็ยังยุ่งกับการเช็ดแผล
สมควรอยากเมาไม่ดูสถานที่โดนพระเจ้าลงโทษซะ...
“มา ผมช่วยทำให้” เห็นท่าทางเงอะงะก็นึกสงสาร เลยจัดการดึงมือพี่แกมาวางบนตักแล้วทำแผลให้อย่างเบามือที่สุดเห็นผ่านๆแค่ถลอกแต่มองดูดีๆนี่ก็เฉือนลึกพอตัว
ผมทำแผลไปแล้วนึกขนลุกกับมันไปได้ยินเสียงกัดฟันข่มความเจ็บของอีกคนเป็นระยะ อยากบอกเขานะว่าถ้าเจ็บก็ร้องออกมาเถอะอึดอัดแทนแต่แบบคนมันคูลกายพูดไปก็คงเท่านั้นอยากวางมาดก็ปล่อยเขาไป
“เสร็จละ” จบการทำแผลด้วยการติดพลาสเตอร์แล้วยิ้มจนบุ๋มลึกอย่างภูมิใจ
“ไม่ชอบรอยยิ้มของนายเลยให้ตาย” คนตัวสูงแทนที่จะบอกขอบคุณแต่ดันมาว่าผมแทน
ผมผิดไร?
“มองไร จะนอนนี่รึออกไปรับน้อง” ทำคุณบูชาโทษมีอยู่จริง
“ฮยองรู้ป่ะว่าตอนที่ฮยองไปปลุกผม ผมเคยสาบานอะไรไว้”
“อะไร”
“ภายในวันนี้ถ้าผมเจอฮยองอีกผมจะปล้ำฮยอง!” พูดจบก็แกล้งคลานเข้าไปหา แน่นอนครับว่าคิงหน้าหล่อแทบหงายแต่ยังดีที่เขาไหวตัวลุกหนีทัน
“อย่ามาซึน” ว่าผมจบก็รีบเดินออกจากห้องปล่อยให้ผมขำก๊ากอยู่คนเดียว
เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับจางอี้ชิง เรามันคนละชั้นกันครับรุ่นพี่อู๋...
--------------- #ฟิคตามสั่ง ---------------
เที่ยงของวันหลังเลิกคลาสบอกได้คำเดียวว่าเหนื่อยมาก ผมนั่งหาวในห้องดนตรีที่นัดบอดของผมกับแขกผู้ใช้บริการโฮสต์คลับ
นัดเที่ยงครึ่งนี่จะบ่ายโมงแล้วแม่ประคุณยังไม่มาดีนะที่บ่ายนี้ผมไม่มีเรียนไม่งั้นได้เข้าสายเถอะให้ตาย มองนาฬิกาบนผนังที่ล่วงเลยจนถึงบ่ายโมงเป๊ะตามกฎของโฮสต์ถ้าแขกเลทไปครึ่งชั่วโมงถือว่าการทำหน้าที่นี้สิ้นสุด
ขอบคุณที่ทำให้ผมต้องมานั่งง่วงตั้งครึ่งชั่วโมงครับคนสวย...
“จะรีบไปไหนล่ะครับโฮสต์” เสียงทักคุ้นหูหลังจากที่ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้เตรียมกลับหอเรียกให้ผมต้องหันมองอย่างสงสัย
ชัดเจนอีกละ หวงจื่อเทา...
“นายคือ..”
“อาฮะ ผมคือแขกของพี่ในวันนี้”
ฟ้าผ่าอี้ชิง!
ไหนตกลงกันแล้วว่าผมจะไม่รับแขกผู้ชาย แล้วทำไมยัยนาอึนถึงจัดเจ้ากังฟูนี่มาให้ผมต้องรับมือทำอย่างนี้ฆ่าฉันเถอะซนนาอึน
“เฮ้..ไม่ตลก” ผมตอบหน้าเนือยไม่มีทีท่าจะขำตามมุขเจ้าโย่งนั่น
“พูดจริง ผู้หญิงที่เขารับงานบอกพี่ไม่รับแขกผู้ชาย เลยจ้างสาวเอกการแสดงให้ไปติดต่อแทน” เจ้าเด็กตัวเขียวพูดพร้อมยิ้มกวน
เออ...ฉลาดจ้ะ!
“มีไรว่ามา” ผมนั่งลงตามเดิมพลางใช้มือค้ำหัวที่หนักอึ้งใกล้โรยราเต็มที
“ไม่มีไรแค่อยากเห็นการทำงานของโฮสต์ยูนิคอร์น” เจ้านั่นเดินเข้ามานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
ว่างมากนักรึไงเจ้าหนู...
“เห็นแล้วหนิแค่นี้ใช่มั้ยจะกลับหอไปนอนฉันง่วงมาก” ผมลุกขึ้นยืนอีกครั้งเมื่อฝ่ายรับบริการไม่มีความประสงค์จะให้ทำอะไร
“ตอนนี้ไม่แต่วันหลังผมมีแน่ ไปนอนเถอะครับฝันดี” เทาบอกราตรีสวัสดิ์แล้วเดินออกไปก่อนหน้าผม
เหอะ!!
คือไร? วันนี้ร้านพี่มินซอกปิดทำการ...
ร้อยวันพันแสงไม่เคยปิดแต่วันนี้กลับปิดเฉยไหนจะยังจ่ายค่าเวลาให้ตามปกติอีกพ่อแม่มินซอกฮยองใจดีเกินไปมั้ยครับ
“แปลกแต่จริงแม่จะปิดร้านเกือบเดือน” พี่มินซอกพูดกับผมระหว่างที่เรานั่งสุมหัวในชมรมฟุตบอลของพี่แก
“ปิดนานขนาดนั้นแล้วจะไปเอารายได้มาจากไหน?” ลู่หานฮยองถามอย่างสงสัย
“ไม่รู้สิ เห็นแม่บอกไม่ได้เดือดร้อนอะไรนะ” ลูกเจ้าของร้านยักไหล่เหมือนเป็นเรื่องปกติ
แต่ผมว่ามันแปลก...
นั่งคุยโวกับพวกฮยองได้สักพักเสียงโทรศัพท์เรียกตัวจากเจ้ารองประทานตัวเขียวก็ทำผมต้องตีจากแล้วมาจมปรักกับไอ้ลูกส้มนี่ทั้งเย็น
“อะไรกัน?” คิงแห่งเซนต์เอ่ยลอยๆ แต่ผมคิดว่าผมรู้ว่าเขากำลังเอ่ยถึงอะไร
งงว่าทำไมผมไม่ไปทำงานใช้หนี้เพชร(ลวงโลก)
“วันนี้ร้านปิดครับ” หันไปตอบก่อนกลับมาสนใจเจ้าลูกกลมในมือ
“ฉันถาม?” เขาย้อนกลับ
เออ! ผมเสนอหน้าตอบเองครับ...
“แค่พูดลอยๆ จะฟังไม่ฟังก็แล้วแต่” ผมชักสีหน้าใส่นิดๆ
“ขอบใจ”
จะมามุขไหนอีกครับคิงอยากโดนแบบเมื่อคืนอีกรึไง กวนประสาทผมอยู่ได้นี่เห็นว่าเป็นรุ่นพี่นะถ้าเป็นคนอื่นเจอจางเลย์สอยคางแตกไปนานแล้ว
“เรื่อง?” ผมย้อนถามเมื่อรู้แน่ๆว่าพี่แกคุยกับผม
“เมื่อคืน”
“ช่างเถอะ มาซ้อมบาสละลงชื่อเช็คเวลาละกลับแล้วนะเหนื่อย” ผมรับคำปัดๆ ก่อนทำมึนร่ายหน้าที่ของลูกทีมที่ต้องมาซ้อมเช็คชื่อแล้วตีจาก
“จะไปไหน” กัปตันคูลกายถามกลับ
“นอน” ผมตอบเสียงอึนแล้วเดินจากไม่คิดจะสนใจสายตาพี่คิงที่มองผม
เมื่อว่างงานสิ่งที่จางเลย์ทำอันดับแรกคือ นอน ครับ....
---------------- #ฟิคตามสั่ง -------------
มาต่ออะถี่ๆ วันนี้สามเรื่องรวด-w-
ตอนนี้น้องอี้น้อยก็ยังมึนและซึนตามคอนเสปต์
เพิ่มตัวละครน้องจื่อเทาเข้าไปวุ่นวายยกกำลังสองค่า5555
ความคิดเห็น