คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Request-2-ตามประสงค์ (Wish list)
ตามประสงค์ (Wish list)
#ฟิคตามสั่ง
ตอนนี้ผมมาหยุดยืนหน้าชมรมบาสเก็ตบอลเพื่อสมัครเข้าชมรมตามแผนการจากแม่มดซน ผมผ่อนลมหายใจสงบนิ่งไว้อาลัยให้กับชมรมดนตรีที่ผมเพิ่งลาจากแล้วมาอยู่ชมรมลูกส้มแย่งเข้าห่วง
อยากจะบอกว่าผมก็ชอบเล่นบาสนะแต่ไม่ได้คิดจะเล่นจริงจังจนติดทีมชาติไปแข่งโอลิมปิก แค่ภารกิจแหย่สิงห์แค่เดือนเดียวทำไมต้องให้ผมมาใช้ชีวิตกับเจ้าลูกกลมๆสีส้มนี่ตลอดหนึ่งเทอม!!
ก็ได้แค่คิดและแอบบ่นแม่มดแห่งเซนต์สุดท้ายผมก็ต้องยอมทำตามแผนอันดีเลิศของเธอ เพราะลำพังผมคนเดียวคงคิดอะไรไม่ออกแน่ตลอดภารกิจคงต้องเล่นไปตามน้ำ
แค่เทอมเดียวจางอี้ชิง ไฟติ้ง!!
“นี่มายืนหลับน่าชมรมรึไง จะเข้าก็เข้าสิ” เสียงทุ้มใหญ่เรียกสติอันหลุดลอยของผมให้กลับมา
รุ่นพี่ตัวสูงเกือบสองเมตร หน้าตาหล่ออย่างกับหลุดออกมาจากประติมากรรมชิ้นเอก ผู้เป็นเป้าหมายแหย่หนวดราชสีห์ของผม ยืนจ้องผมที่ยืนมึนงงกับสถานการณ์และลำดับขึ้นตอนของแผนการ
บางทีคิงก็เจอตัวง่ายไปนะครับ...
“เฮ้! ตกลงว่าไง...จาง เลย์” รุ่นพี่คริสเอ่ยถามย้ำพลางมองป้ายชื่อเพื่อเรียกชื่อผมได้ถูก
“ผ...ผม...ผมมาสมัครเข้าชมรมครับรุ่นพี่” ผมยื่นใบสมัครกับกัปตันทีมบาสตรงๆไม่อ้อมโลก
“นายจะมาเล่นบาส? หน้าตาเหมือนคนยังไม่ตื่นอย่างนายเวลาเล่นคงไม่ไปยืนเอ๋อกลางสนามให้เขาขว้างบาสอัดหน้าหรอกนะ” พร่ำสบประมาทผมแต่ก็รับใบสมัครไปอ่านรายละเอียดและคุณสมบัตรที่ผมเพียรกรอก
“จาง เลย์ สายชั้นม.ปลายปี 2 ห้องA เอกศิลปะการเต้น อดีตสมาชิกชมรมดนตรี เรียนเก่งที่สุดในสายการเต้นของชั้นปี...นายเก่งด้านศิลปะการแดนซ์และมิวสิคก็น่าจะไปชมรมด้านนั้นนะนึกยังไงมาเข้าชมรมที่เด็กเต้นไม่ชอบ?” คุณชายซัดคำถามใส่ผมอีกรอบ
ใช่ครับเด็กเอกผมเกลียดกีฬาที่ทำให้บั่นทอนแข้งขาเอามากๆ แค่ซ้อมเต้นก็เท้าพลิกขาปูดกันอยู่แล้วคงไม่มีใครบ้าดีเดือดมาเล่นกีฬาให้ร่างกายทรุดฮวบแบบผมแน่
ผมไม่แปลกใจหรอกที่รุ่นพี่เขาจะสงสัยว่าผมมาเสนอหน้าตรงนี้เพื่อ?
“ผมอยากเปลี่ยนบรรยากาศ” ตอบกลับหน้าตาย
แถเก่งจริงๆอี้ชิง...
“เปลี่ยนบรรยากาศหรือมาฆ่าตัวตายทางอ้อม? นายคิดใหม่ได้นะฉันมีใบสมัครชมรมแผ่นใหม่ให้กรอก” รุ่นพี่หน้านิ่งย้อนถาม
“ผมจะเข้าชมรมนี้ครับ” ผมยืนยันหนักแน่น
สบประมาทผมสองครั้งแล้วนะไอ้พี่สูง!
“ถ้างั้นก็ตามใจนาย ไปนั่งรอที่สนามบาสรวมกับพวกเด็กใหม่ถ้าผ่านการเทรนฉันก็จะรับ” ท่านกัปตันไล่ผมไปนั่งกองกับเด็กกีฬาร่างบึกบึนเพื่อรอคัดเลือกก่อนเจ้าตัวจะเดินตัวปลิวเข้าห้องชมรม
คอยดูเถอะพี่หล่อ จางเลย์คนนี้จะแสดงให้พี่เห็นว่าผมก็เก่งบาส...
การคัดเลือกเด็กเข้าชมรมบาสอย่างกับเทรนนักมวย ทั้งศอก ทั้งเข่ากระหน่ำเซลประเคนกายมากครับ แต่ผมก็อึดทนและอยู่รอดมาได้จนได้รับคัดเลือกเข้าชมรมสมใจยัยแม่มดซน
สาบานเลยว่าหลังจากนี้ผมจะทำตามแผนตัวเองไม่เชื่อยัยนั่นอีกแล้ว...!!
หลังจบการแข่งขันผมก็มานอนแผ่ตายซากไร้ซึ่งความอายอยู่ข้างสนามเพราะเหนื่อยและสุดจะล้า เงาสูงใหญ่เดินเข้ามาหาผมเรื่อยๆ ก่อนจะได้กลิ่นน้ำหอมเกรดเอจากเจ้าของร่าง
“เห็นตัวแห้งๆ แต่เก่งกว่าที่คิด” เสียงทุ้มชวนหลงเอ่ยปากชม
“คนเราไม่ควรดูกันที่เปลือกนอกนะครับรุ่นพี่” ผมลืมตามองเสี้ยวหน้าหล่อของคิงแห่งเซนต์พลางยักคิ้วอย่างอวดเก่ง
“เห็นหน้านายแล้วง่วงนอนว่ะ” พูดหน้าเฉยชาแล้วเดินจากไป
แน่ใจหรอว่าเห็นหน้าผมแล้วง่วงนอน ไม่ใช่เพราะเมื่อคืนกกสาวจนไม่ได้นอนหรอกรึ?
------------------------------ #ฟิคตามสั่ง ----------------------------
“เป็นไงเลย์ เทรนผ่านป่ะ?” คำถามแรกของลู่หานฮยองหลังจากที่ผมเดินเข้าไปหาพวกพี่ๆ ที่ชมรมฟุตบอล
“ระดับเลย์ก็ต้องผ่านอยู่แล้วครับฮยอง” ผมตอบแล้วล้มตัวลงนั่งเก้าอี้สแตนด์เชียร์
“โอ้ นายเยี่ยมมากน้องชาย” มินซอกฮยองชมพร้อมยกนิ้วให้
“เก่งรอบด้านขนาดนี้ต้องพาไปเลี้ยงหม้อไฟซะแล้วไอ้น้อง” ลู่หานฮยองก็ร่วมชื่นชมตัวผมอีกคน
โดนพี่ๆรุมชมแบบนี้ก็เขินเป็นนะครับ ผมไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากยิ้มรับจนแก้มบุ๋มก่อนหันเหโฟกัสไปที่คนร่างสูงเกือบสองเมตรหน้าเฉยไร้อารมณ์ที่ยืนมองผมจากฝั่งตรงข้ามของสนาม
“รุ่นพี่คริสเขามาทำอะไรที่ชมรมฟุตบอล?” ผมเอ่ยออกมาอย่างสงสัย เรียกสายตาจากพวกฮยองให้หันไปมองตาม
“มาเฝ้าสาวเชียร์ลีดเดอร์ที่เขาคั่วอยู่มั้ง พวกชมรมเชียร์มาขอใช้สนามบอลซ้อมเต้นได้สักพักแล้วนี่นะ” หัวหน้าชมรมฟุตบอลลู่หานตอบผมพลางยักไหล่อย่างไม่ค่อยใส่ใจ
“เหอะๆ พวกที่เต้นเป็นไส้เดือนโดนยาเบื่ออ่ะหรอ มองๆไปฉันว่าเลย์ไปเต้นยังพลิ้วกว่าสาวๆพวกนั้นเยอะ” รุ่นพี่มินซอกสมทบแล้วสองนักกีฬาฟุตบอลก็พากันหัวเราะอย่างสนุก
ผมมองสาวๆหุ่นสวยที่ยืนวาดลวดลายตามสเต็ปการเต้นด้วยท่าทางแข็งบ้าง อ่อนเกินจำเป็นบ้างก็นึกขำตามพวกฮยองเหมือนไส้เดือนโดนยาเบื่ออย่างที่พี่มินซอกเปรียบเทียบจริงๆ
ผ่านไปได้สักพักพวกพี่ๆก็ลงไปวอร์มร่างกายที่สนามอีกฝั่งผมนั่งมองสองฮยองสลับกับฝั่งเด็กเชียร์ลีดเดอร์หุ่นเอ็กซ์ แล้วมาจบที่กัปตันชมรมบาสที่มองมาที่ผมเช่นกัน
จะมองผมทำไมนักครับท่านไม่เคยเห็นคนหล่อรึไง...
ผมโบกมือพร้อมส่งยิ้มทักทายให้คิงหน้านิ่งตามประสาคนเพิ่งรู้จัก ก่อนลุกขึ้นบิดตัวไล่ความเมื่อยแล้วเริ่มซ้อมเต้นตามเพลงที่ผมต้องใช้สอบย่อยในคลาสหน้าบนทางเดินอย่างที่เคยๆทำเวลามานั่งรอไปทำงานพิเศษพร้อมพี่มินซอก
เวลาเต้นผมจะเป็นคนที่จดจ่อไปกับเสียงดนตรีและขยับไปตามทำนองของมันโดยไม่ได้สนใจสิ่งรอบกายมากนักจนกว่าจะจบเพลง และผมจะเต้นอยู่ซ้ำๆอยู่อย่างนั้นเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วหยุดพักตามตารางเวลาของร่างกายก่อนเริ่มใหม่
จบครึ่งแรกก็จัดการบิดตัวพร้อมหาวไล่ความง่วง หันมองสภาพแวดล้อมรอบข้างที่ดูเหมือนจะหยุดทำกิจกรรมของตัวเองแล้วจ้องมองมาที่ผม ไม่ว่าจะเป็นสาวเชียร์ หนุ่มฟุตบอลแม้แต่คิงยังมอง
ผมทำอะไรผิด...?
“เฮ้ยๆ! เขาเลิกเต้นแล้วก็ซ้อมต่อสิครับ” รุ่นพี่ลู่หานตะโกนเรียกสตินักบอลทั้งหลายให้สนใจเรื่องตัวเอง แล้วฮยองทั้งสองก็เดินกลับมาหาผมอีกรอบ
“นายนี่จริงๆเลยเลย์ เต้นออมแรงหน่อยไว้หน้าสาวๆเขาบ้างก็ได้ดูดิหน้าซีดกันยิ่งกว่ากระดาษ” พี่มินซอกพูดพลางกลั้นขำจนหน้าแดง
มันมีอะไรตลกหรอครับฮยอง?
“ฮ่าๆ จ๋อยกันหมดสงสัยคงได้พากันกลับไปคิดท่าใหม่แน่” ลู่หานฮยองร่วมวงฮา
ตกลงเขาขำอะไรกัน ใครเข้าใจบอกผมที...
“บางทีอาจจะมาขอเลย์ให้ไปเป็นโค้ชช่วยคิดท่าเลยก็ได้นะ พวกพี่ไปเปลี่ยนชุดแป๊บนะเดี๋ยวมา” มินซอกฮยองพูดกับพี่ลู่หานแล้วหันมาพูดกับผม ก่อนจะพากันเดินไปห้องชมรม
ทำให้งงแล้วจากไปคือวิสัยของสองโฮสต์...
ช่วงเวลาแห่งการทำงานพาร์ททามของผมได้เริ่มขึ้น ผมวิ่งวุ่นตามจดตามเสิร์ฟตั้งแต่ช่วงเย็นจนใกล้ดึกตอนแรกก็สนุกดีอยู่หรอกครับแต่พอมาเจอลูกค้ารายใหม่นี่สิอย่างเครียดเลย
คริสอู๋แห่งเซนต์ฌองซิแอร์และคู่ควง...
ผมกับท่านคริสมองตากันนิ่งและเป็นผมเองที่ดึงสติกลับจากภวังค์ แล้วเดินเข้าไปจดเมนูตามบัญชาด้วยความผวากับสายตาคู่นั้นที่มองผมอย่างจับผิด
แต่ปางก่อนตอนยังไม่ได้ทำภารกิจนิทานหลอกเด็กรู้สึกว่าผมจะไม่ได้เจอหน้าคิงแกบ่อยเท่านี้เลยนะ วันนึงเจออย่างมากแค่ครั้งเดียวเวลาเข้าไปทานข้าวที่ฟู้ดคอร์ดของโรงเรียน
พอหลังจากได้รับงานมหาภัยนี่แค่วันนี้วันแรกที่เริ่มแผนก็เจอกันปาไปสามครั้งแล้วครับท่าน พระเจ้าคงจะอยากชดเชยช่วงที่เผลอแกล้งผมไปเมื่อวันก่อน
แต่ทำไมต้องมาชดเชยเอาตอนที่ผมกำลังรับงานเด็กเสิร์ฟครับ อาเมน...
“ลูกนักธุรกิจมาทำงานเด็กเสิร์ฟ” เสียงมหาอำนาจเอ่ยถามไม่ได้สนใจสั่งอาหารแต่อย่างใด
เวลานี้แกล้งทำเป็นไม่รู้จักจางเลย์จะเป็นพระคุณมาก...
“ผมทำเครื่องเพชรแม่หายเลยมาทำงานซื้อคืนท่าน” แถหน้ามึน
เพชรเพอะไรแม่ผมไม่มีหรอกครับไม่ใช่ลิเกเมืองไทย แต่จะให้บอกว่ามาทำงานเก็บเงินไว้ใช้จ่ายช่วงเปิดเทอมพรุ่งนี้ได้โดนประจานหน้าเซนต์แน่ๆ
“หึ เครื่องเพชรชุดนั้นท่าจะหลายวอนเงินนายถึงไม่พอซื้อคืน” คำพูดเหมือนจะเชื่อ แต่ไอ้ ‘หึ’ นำหน้าประโยคนั่นคือ?
ผมขี้เกียจต่อปากต่อคำก้มหน้าจดรายการอาหารตามออเดอร์ของคนทั้งสอง แล้วเดินไปส่งบิลให้กับแม่ของรุ่นพี่มินซอก
“เลย์ มานี่ๆ” พี่มินซอกที่แอบอยู่ประตูหลังร้านเอ่ยเรียกผมเสียงเบาเหมือนกลัวว่าลูกค้าสายคิงจะได้ยิน
“ครับฮยอง?”
“เรารีบกลับหอกันเถอะเลย์อยู่นานได้ความแตกกันพอดี พี่บอกพ่อกับแม่ไว้แล้วไปกันเร็ว” ไม่รอฟังคำทักท้วงอะไร ฮยองหน้าป่องก็ลากผมเข้าไปนั่งในรถแล้วรีบขับออกจากร้านทันที
นี่แหละครับความลับของรุ่นพี่คิมมินซอก เอกการเต้น ชั้นปี3 ห้องB ลูกเจ้าของร้านอาหารหรูระดับสามัญ ชุดแท้จริงสีเลือดหมูแต่ปรับเปลี่ยนเป็นสก๊อตดำแดง
เด็กทุนที่ลวงตาเป็นขุนนาง...
พวกผมกลับเข้ามาในโรงเรียนเร็วกว่าเวลาที่เคยแจ้งกับรปภ. ร่างกายอันปวกเปียกหลังใช้แรงงานจนหนำใจเดินเข้าหอพักเด็กเอกแดนซ์ด้วยดวงตาที่เริ่มหนัก พอเข้าห้องได้ผมก็ล้มตัวลงนอนไม่ได้ทักทายอะไรรูมเมทที่กำลังซ้อมเต้นในห้องซ้อมส่วนตัวของห้องเรา
กระพริบตามองท่วงท่าการเต้นของรูมเมทลีโฮวอน พลางไล่เรียงตารางชีวิตในวันพรุ่งนี้ที่นอกจากนั่งเรียนและซ้อมเต้นผมยังต้องไปเป็นโฮสต์บริการสาวสวย หนุ่มหล่อ ไหนจะซ้อมบาสเข้าหารุ่นพี่โย่ง ตกเย็นก็กลับไปทำงานพาร์ททามต่ออีกหนึ่งวัน
ไม่เกิดเป็นจางอี้ชิงคุณไม่รู้หรอกว่ามันรันทดขนาดไหน...
กำลังหลับได้ที่เสียงเคาะประตูห้องเรียกผมกลับจากฝันหวานบนกองทองอย่างน่าโมโห ผมผงกหัวดูคุณโฮวอนในห้องซ้อมที่ดูจะไม่มีท่าทีได้ยินเสียงมารคอหอยที่เคาะประตูยังกับจะพังมัน ก่อนจะจำใจลุกขึ้นไปเปิดตามคำเรียกร้องจากแขกยามวิกาลทั้งที่ตาปรือแทบปิดกลับ
กลิ่นน้ำหอมแม่งคุ้นๆ...
“เฮ้! อู้งานแล้วหนีกลับมานอนหรอคุณหนูจาง” เสียงเบสต่ำแสนคุณหูทำเอาผมต้องเปิดเปลือกตามองอย่างข้องใจ
ชัดเจนครับคริสอู๋มา...!!
ผวาตื่นหายง่วงยิ่งกว่ากาแฟรสเข้มเมื่อเจอหน้าคิงแห่งเซนต์ฌองซิแอร์ พระเจ้า! ลมอะไรหอบคิงมาหน้าห้องผม แล้วอะไรดลใจให้ผมต้องเจอเขาเป็นรอบที่สี่ของวันนี้
ก่อนเที่ยงคืนถ้ายังเจอกันอีกผมจับปล้ำอ่ะจริงๆ...
“รุ่นพี่...มา...ทำไม?” ผมเค้นเสียงถามคนตัวสูง
“ตามไปซ้อมบาส”
“ห้ะ?”
ชมรมเวรนี่มันนึกคึกอะไรมาซ้อมบาสกันตอนสี่ทุ่ม ไอ้ที่กระหน่ำกันวันนี้ยังไม่สาแก่ใจรึไงท่านถึงได้มาตามไปทรมานร่างกายอีกรอบ
นี่แหละครับสาเหตุที่เด็กเอกเต้นไม่ชอบกีฬา...
ผมย้ายกลับไปเรียนฉางชาจะทันมั้ยครับ?
------------------------- #ฟิคตามสั่ง ---------------------------
มาต่อกันอีกบทกับฟิคตามสั่ง
คู่พระนางเจอกันแล้วและน้องอี้ก็กวนมึนอีกเช่นเคย-..-
รีดเดอร์ส่วนใหญ่อยากเห็นงานศิลป์ของเฮียอ่อ
นึกถึงปิกัสโซ่เข้าไว้ค่ะ555
ฝากติดแท็ก #ฟิคตามสั่ง ขอบคุณค่า
-รักรีดเดอร์ที่สุด-
ความคิดเห็น