คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Request-12- ความรู้สึกที่เสียไป (Sad)
เปิดจองฟิคตามสั่ง รายละเอียดคลิ๊กเลยจ้า
=PreOrder=
ความรู้สึกที่เสียไป (Sad)
ผมว่าผมไว้ใจคนผิด....แบคฮยอนเล่นงานผมแล้วไง!!
สาบานเลยว่าจบงานนี้ผมจะไม่ขอร้องให้เด็กแสบสามคนนี้มาช่วยผมแน่ๆ มองสภาพตัวเองในเงากระจกแล้วอยากจะร้องไห้เสียงดังยันฉางชา
ภาพตรงหน้าคือผู้หญิงผมยาวยักศกในชุดเดรสรัดรูปแขนยาวสีดำประกายวาว ไอเทมตกแต่งครบครันทั้งชุดตั้งแต่ต่างหู สร้อยคอ กำไล กระเป๋า ยันรองเท้า
ผมคือผู้ชายจริงๆใช่มั้ย?
“ว้าว..สวยกว่าที่คิด” ดีโออุทานอย่างตะลึงงันกับภาพลักษณ์ใหม่ของผม
“แน่นอน ระดับบยอนแบคฮยอนแต่งให้ใครก็สวยเลิศ” เจ้าของผลงานยักคิ้วสุดจะภาคภูมิในผลงานของตัวเอง
“ว่าแต่นายมีของพวกนี้ด้วยหรอ?” ไคเอ่ยถามแปลกใจกับเซตแปลงร่างของเพื่อนตัวเล็ก
“ของพี่สาวข้างบ้าน ฉันไปยืมเขามาเมื่อตอนบ่าย” แบคฮยอนตอบยิ้มแป้นแล้น
“ไปสภาพปกติไม่ได้หรอ?” ผมเอ่ยถามหลังยืนช็อคมานมนาน
“จะบ้าหรอฮยอง ถ้าไปในภาพลักษณ์ควีนเลย์หน้าซึนๆ คนที่ฮยองจะหาได้มุดหัวหนีแต่แรกเห็นละ ไปมันทั้งอย่างนี้แหละรับรองไม่มีใครจำได้” แบคฮยอนกำชับเดินเข้ามากอดคอผมพลางจิ้มอกที่ไม่ได้ยัดซิลิโคนอะไร “ฮยองมีเยอะกว่าผู้หญิงบ้างคนซะอีก”
“ทะลึ่ง...” มองน้องร่วมคลับตัวแสบที่ยิ้มแป้นไม่สะทกสะท้าน
เด็กโฮสต์นี่มึนกันทุกคนรึเปล่า?
แล้วด่านต่อไปของผมคือสองเพื่อนแข้งทองพี่ลู่หาน และพี่ซิ่วหมินมองผมนิ่งเหมือนเจอตัวประหลาดจากนอกโลกก่อนที่คนตาตี่จะเริ่มยิ้มแล้วเป็นแกนนำหัวเราะผมเสียงลั่นรถ
นี่ก็เป็นอีกคู่ที่ผมไม่คิดใช้บริการรอบสอง...
“ฮยอง...ผมอาย” ผมยกมือปิดหน้าแดงๆของตัวเองไม่กล้ามองหน้าพี่ๆ
“เอาน่า นายมันใจตัวเองหน่อยสิน้องชายวันนี้นายโคตรสวยเลยอ่ะ” พี่ลู่หานเอ่ยปากชมนิ้วเรียวม้วนผมปลอมเล่นสนุกมือ
อยากจะมั่นใจหรอกนะแต่แบบพี่ๆทำผมอยากมุดดิน!
ผมเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าปาร์ตี้พวกไฮโซต้องจัดอะไรที่คล้ายๆ งานมอเตอร์โชว์รถยี่ห้อดังคันหลายล้านนี่จอดเรียงกันเป็นตลับ มีสาวพริตตี้ยืนเป็นยามเฝ้ารถให้พวกเข้างานหันมองเล่น
ไม่ได้มาผิดงานใช่มั้ยครับ?
“ไอ่สองแฝดมันจัดปาร์ตี้เฉยๆ หรือจัดงานประมูลพริตตี้วะ?” พี่ลู่หานผู้มีบัตรผ่านงานให้ผมเข้าไปได้อย่างปลอดภัย ถึงกับเอ่ยปากออกมาตาลูกกวางมองรอบๆงานอย่างเบื่อหน่าย
“เรื่องปกติของแฝดเพลย์บอยนี่นา ไม่มีผู้หญิงพวกนี้ในงานน่ะสิแปลก” พี่ซิ่วหมินพูดยิ้มๆไม่มีปฏิกิริยาอะไรกับงานนี้
“ในที่สุดไชน่าไลน์ก็มารวมตัวกัน!!” เสียงประสานของรุ่นพี่ฝาแฝดเอกเดียวกันกับผมดังแทบกลบเสียงเพลง
“ไชน่าไลน์? อย่าบอกนะว่า...” ลู่หานฮยองหน้าซีดขึ้นมาทันที
“ใช่แล้ว จะคริส เฮนรี่ โจวมี่ หรือเจ๊ๆคนอื่นๆก็มาร่วมสนุกกับเรา” คนที่น่าจะเป็นแฝดคนพี่เดินเข้ามากอดคอพี่ลู่หานที่อยากจะร้องไห้เต็มทน
“ทำไมไม่มีใครบอกว่าพี่แอมเบอร์จะมาวะ” พี่กวางงอแงความซ่าห้าวอวดแมนเมื่อครู่หายกลับบ้านไปเลยเมื่อรู้ว่ารุ่นพี่คู่ปรับก็อยู่ในงานนี้ด้วย
“ถ้าบอกมึงก็ไม่มาน่ะสิสหาย เออนั่นพาใครมาด้วยน่ะ” พี่แฝดอีกคนทักตามองผมเหมือนครุ่นคิดว่าเราเคยเจอกันที่ไหน
โปรดจำผมไม่ได้เหมือนที่ผมแยกพวกพี่ไม่ออกด้วยเถอะครับ...
“อ้อ น้องในเอกกูเองกูชวนเขามาด้วยมึงจะว่าไรมะ?” ลู่หานฮยองแถหน้ามึน
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่ไม่ใช่ควีนเมียไอ้คิงก็เข้าได้” พี่แฝดที่กอดคอพี่ลู่หานพูดพลางส่งยิ้มทักทายผมซึ่งผมก็ยิ้มตอบนิดๆ ใจเริ่มแกว่งกับคำพูดของพี่เขา
“ทำไมเลย์มาไม่ได้?” พี่ซิ่วหมินถามอย่างสงสัย
“ก็ไอ่คริสมันพาสาวมาเปิดตัวน่ะสิ เห็นบอกเธอคนนี้เป็นคนที่คุณนายอู๋ทาบทามไว้ซะด้วย นี่ไอ่น้องเทาก็เพิ่งฉะกับพี่มันที่ไม่พาควีนมาแต่ดันพาสนมมาเย้ยหน้าควีน” พี่แฝดอีกคนกระซิบกระซาบเหมือนกลัวจะมีใครมาได้ยิน
ถ้ากลัวควีนจะมาได้ยินคงจะสายไปแล้วล่ะครับ
ได้ยินเต็มสองรูหูเลย....
ผมกระแทกส้นสูงเดินปึงปังเข้างานไม่สนใจฟังเสียงทักท้วงของใคร อารมณ์ในตอนนี้คืออยากเจอให้เห็นกับตาว่าที่ผมได้ยินมัน ที่ผมอดทนไม่โต้ตอบจากการถูกรบกวนของคนที่อ้างว่าเป็นคู่หมั้นพี่คริสจริงๆแล้วมันเป็นยังไง
“เลย์ฮยอง...” เสียงทุ้มแสนคุ้นเรียกผมให้หันมองโดยอัตโนมัติ จื่อเทายืนมองผมนิ่งอึ้งกับโหมดผู้หญิงของผมก่อนเจ้าตัวจะเดินเข้ามาหา “อะไรทำให้ฮยองต้องแต่งหญิง?”
“จะอะไรซะอีกล่ะ ก็พี่นายไงทำให้ฉันต้องปลอมตัวเข้างาน ถ้ามาในสภาพควีนเขาคงให้เข้ามาทำงานเขาพังหรอกนะ” ผมตอบอย่างเคืองๆอยากจะต่อยไอ่พี่คิงนั่นจริงๆ
“เห็นสนมดีกว่าควีน งานนี้ต้องสั่งสอนว่ามั้ยครับ” เทายิ้มให้ผมเหมือนมีแผน
นั่นสิ ถึงผมจะไม่ใช่พวกหาเรื่องใครแต่ถ้ามาทำผมตะบะแตกคนนั้นก็ถือว่าซวยที่สุดแล้วล่ะ...!!!!
.End Lay Part.
.Kris Part.
“มึงมานี่บอกเมียยัง?” เพื่อนสนิทสมัยตั้งแต่อยู่ไฮสคูลที่แคนาดาเอ่ยทัก พลางยื่นแก้วบรรจุแอลกอฮอล์สีเข้มส่งให้ผม
“บอกแล้วน่า มึงกลัวเลย์มาพังปาร์ตี้ไอ่สองแฝดนั่นไง?” ผมถามติดตลก
“มายเมียยูพังงานแน่ ถ้าเขารู้ว่าที่มึงไม่ชวนเขามาเพราะมึงควงสนมมาแทน” ไอ่เฮนรี่พูดสีหน้าติดจะตื่นๆเหมือนกลัวเลย์จะมาจริงๆ
“มึงนี่ชอบคิดมาก...”
“คุณคริสคะ” ผู้หญิงที่คนทั้งงานเข้าใจว่าเธอคือสนม เดินเข้ามาคล้องแขนอย่างถือสิทธิ์จนเฮนรี่ที่ยืนอยู่ด้วยถึงกับเบ้หน้านิดๆ
“ปล่อย...” ผมใช้มืออีกข้างแกะมือของเธอออก
“ทำไมล่ะคะ ใครๆก็รู้ว่าฉันมากับคุณควงแขนกันแค่นี้ไม่มีใครเขาว่าเราหรอกค่ะ” ไม่เพียงแค่ไม่ยอมปล่อย คุณเธอยังเกาะเกี่ยวแขนผมแน่น
“ไปละ ไม่อยากเป็นก้าง” ไอ่เฮนรี่โบกมือลาแล้วชิ่งหนีไม่รอผมดึงตัวมันให้อยู่ช่วย
ผมมองผู้หญิงข้างตัวที่ยังยิ้มหวานไม่ทุกข์ร้อนกับอารมณ์ผมที่แสดงออกมาว่ารำคาญเกินทน ก่อนถนหายใจพยายามผ่อนปรนแล้วหันมองรอบๆงานหาจุดพักสายตาที่ไม่ใช่คนข้างๆ
เรด้าผมหยุดสต๊อปที่น้องชายผมเพ่งมองผู้หญิงข้างกายเทาที่มีรูปร่างคล้ายกับเลย์ ผมเตรียมจะเดินตามขอบสระเข้าไปดูให้แน่ใจว่าผู้หญิงคนนั้นที่เทามันโอบอยู่จะเหมือนเลย์ทั้งข้างหน้าและข้างหลังรึเปล่า
แต่ยังไม่ทันจะก้าวขาจื่อเทาก็หันมามองผมพร้อมกระตุกยิ้มขึ้นมุมปาก ก่อนก้มกระซิบกับร่างบางข้างตัวทั้งๆที่สายตายังจ้องมาที่ผม
ทำไมผมรู้สึกหึงทั้งๆที่คนที่เทามันโอบกอดอยู่ไม่ใช่เลย์...
“มองอะไรอยู่คะคุณคริส”
“เรื่องของฉันน่า” ตอบคนข้างตัวอย่างไม่สบอารมณ์
ขอสารภาพตรงนี้เถอะครับถ้าไม่ใช่เพราะต้องการกันตัวผู้หญิงคนนี้ให้อยู่ห่างๆจากเลย์ ผมก็ไม่มายืนทนต่อล้อต่อเถียงกับเธออยู่ตรงนี้หรอกครับ
เธอคงคิดว่าที่ผมยอมไปรับไปส่ง ยอมมางานปาร์ตี้ของสองแฝดเพราะกลัวคำขู่ไร้สาระร้อยแปดที่เธอขุดมาพร่ำขู่ จริงๆแล้วผมเพียงยื้อเวลาหาสิ่งที่มากำจัดเธอให้หายไปจากชีวิตผมกับเลย์ต่างหากล่ะ
“ฉันเห็นนะว่าคุณมองผู้หญิงของน้องชายคุณอยู่” วิญญาณหวงของเริ่มเข้าสิงรึไงกัน
“ฉันมองแล้วไง...” ยียวนกลับไม่สะเทือนกับแววตาแข็งกร้าวที่จ้องมอง
“วันนี้คุณมากับฉันนะ วันนี้คุณเป็นของฉัน อีกไม่กี่เดือนเราต้องมันกันแล้วคุณยังจะ... ว๊าย!!” แผดเสียงยังไม่ทันได้จบประโยคร่างของเธอก็เซตกสระเสียงผิวเนื้อกระทบน้ำดังอยู่พอตัว
ตู้ม!!!
“โทษที พอดีว่าเมาเลยเดินเซไปนิด” น้ำเสียงติดเพี้ยนๆเพราะไม่ใช่เกาหลีแท้เรียกผมให้หันมอง ร่างโปร่งขาวที่เคยยืนกับจื่อเทากลับมายืนกอดอกมองผู้หญิงที่ชนตกน้ำหน้าเรียบเฉย
“เลย์...” เอ่ยชื่ออีกคนเสียงแผ่ว เจ้าของชื่อตวัดสายตามองผมเพียงครู่ก่อนหันกลับไปมองคนในสระอีกครั้ง
“เมื่อกี้ได้ยินเธอพูดว่าผู้ชายคนนี้ของเธอหรอ...” เลย์กระตุกยิ้มนิดๆก่อนเดินเข้ามาควงแขนผม “ผู้ชายของเธอฉันยกให้....ซนนาอึน”
กลีบปากหวานเคลือบลิปกลอสประกบจูบมุมปากผม มือขาวที่เคยกอดเกี่ยวต้นแขนผมแปรเปลี่ยนเป็นผลักดันให้ผมตกลงไปในน้ำอีกคน
“เลย์ ฟังฉันก่อน” ผมว่ายน้ำขึ้นฝั่งจะเข้าไปคุยกับเลย์ แต่นาอึนตามเข้ามาดึงตัวผมไม่ให้เข้าถึงตัวอีกฝ่าย
“อยากอธิบาย? ภายในหนึ่งชั่วโมงถ้าพี่ยังไม่ถึงคอนโดเราเลิกกัน” ยื่นคำขาดแล้วเดินไปหยิบกุยแจรถของผมที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนเดินออกไปยังรถของผมมือขาวกดปลดล็อคแล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งแล้วขับออกไป
ผมสะบัดตัวออกจากผู้หญิงคนนั้นแล้ววิ่งตามออกไปมีโฮสต์ที่น่าจะชื่อซิ่วหมินวิ่งตามออกมาทีหลัง เฮนรี่มันสบถมองตามรถของผมที่พุ่งทะยานออกไปยิ่งกว่าด้วยความเร็วยิ่งกว่ารถแข่งในสนาม
“คริส..เลย์เขาไม่เคยขับรถนะ” ซิ่วหมิ่นพูดหลังมองรถของผมถูกเลย์ยึดไป แล้วเยียบมิดไมล์ออกจากบ้านเฮนรี่
“อะไรนะ?” หันไปถามอย่างไม่อยากจะเชื่อหู
“ไอ่บื้อคริส! เขาจะบอกว่าเมียมึงขับรถไม่เป็นรีบขับรถกูตามไปสิวะ กูยังไม่อยากไปกินกระเพาะปลางานเมียใคร!!” ไอ่เฮนรี่ยัดกุญแจรถใส่มือผมก่อนผลักดันให้ไปยังตำแหน่งที่จอดรถของมัน
“แม่งเอ้ย!” ผมก่นสบถแล้ววิ่งไปที่รถของไอ่เฮนรี่แล้วขับตามเลย์ออกไป
เลย์ไม่ใช่คนมีอะไรแล้วปล่อยออกมา แต่เวลาระเบิดออกมาก็ขาดสติจนน่ากลัว
เขาทำให้ผมเห็นอีกด้านที่น่ากลัวของเขาแล้ว!!!
ผมขับรถด้วยความเร็วพยายามมองหารถของตนที่คาดว่าเลย์คงขับไปไม่ไกลเท่าไหร่ มือหนาหักพวงมาลัยเข้าไปจอดข้างรถสีดำขลับคันคุ้นตาที่จอดนิ่งอยู่ริมฟุตบาทแถบแม่น้ำ
รีบเปิดประตูแล้วตรงไปฝั่งคนขับของรถอีกคน ผมเปิดประตูออกเห็นเลยนั่งคว่ำหน้ากับพวงมาลัยตัวสั่นเทาเหมือนตกใจกับสิ่งที่ตัวเองเพิ่งทำไป
“เลย์ นายโอเคใช่มั้ย เลย์อย่าเงียบสิ” ผมประคองเลย์ออกมาจากรถ เชยคางเรียวให้เงยหน้ามาพูดคุยซึ่งอีกคนก็จ้องมองตอบไม่พูดจา “เลย์ พูดกับฉันสิ”
“เราเลิกกันเถอะครับ...”
“.....”
“ผมทนไม่ไหวแล้ว ผมต่อกรกับแม่เลี้ยงคุณเล่นสงครามประสาทกับนาอึนไม่ไหวแล้ว!!” เลย์ตะคอกเสียงดังก่อนทรุดนั่งกับพื้นยกมือปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้เล็ดลอด
“คนมึนตั้งสติหน่อยสิ ฉันไม่ยอมเลิกกับนายเด็ดขาด” ตามลงไปกอดอีกคนที่ดิ้นขืนผมสุดฤทธิ์
“ฮึก..พี่ไม่รู้หรอกว่าตลอดเวลาที่ผมคบกับพี่ผมต้องเจออะไรบ้าง ผมทนสู้กับมันจนสติขาดขับรถพี่ออกมาวิดจะชนกับรถคันอื่นผมทนไม่ไหวแล้วพี่คริส ฮึก...ผมไม่อยากฝืนแล้ว...ฮือ” มือบางขย้ำเสื้อผมแน่นความเปียกชื้นจากน้ำตาเหมือนมีดคมที่มาตัดขั้วหัวใจแทบหยุดเต้น
นี่ผมปล่อยให้เลย์เจอกับเรื่องร้ายแรงขนาดนี้เลยหรอ ทำไมผมถึงเป็นแฟนที่ไม่ได้เรื่องได้ขนาดนี้...
“เลย์ รอฉันอีกหน่อยได้มั้ยฉันจะรีบเคลียร์ปัญหาบ้าบอนี้ นายรอฉันหน่อยเถอะนะ...” ผมร้องขออีกคนที่เงยหน้ามองผมทั้งน้ำตา
“พี่จัดการเรื่องของพี่ให้เรียบร้อย แล้วเราค่อยกลับมาคุยกันไม่ดีกว่าหรอครับ” ร่างโปร่งลุกขึ้นยืนก่อนเดินไปโบกแท็กซี่ที่ขับผ่านมาพอดี
“เลย์เดี๋ยว เลย์!!!”
ไม่ทันแล้ว คนที่ผมรักที่สุดจากผมไปแล้ว...
---------------
เม้นน้อยนักจัดดราม่าไปหนึ่งชุด กิกิ
ใกล้จบแล้วขอดราม่าตามสไตล์ไรต์ชิงชิงกันสักนิด
อยากให้อัพต่อโปรดเม้นค่ะ ปย๊ง
ฝากเรื่องใหม่ของไรต์ด้วยนะจ้ะ
Fic KrisLay ft.TaoHo พีเรียดไทย “มนตราวสันต์” :
ความคิดเห็น