คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Request-10- คิงมุ้งมิ้ง (MyBaby)
เปิดจองฟิคตามสั่ง รายละเอียดคลิ๊กเลยจ้า
=PreOrder=
คิงมุ้งมิ้ง (MyBaby)
มีแฟนเหมือนมีลูกชายตัวเท่าตึก ราชามาดน้ำแข็งของเซนต์ฌองซิแอร์ผู้เก่งกาจทางด้านงานบริหาร เป็นกัปตันทีมบาสที่ยอดเยี่ยม และมีฝีมือทางงานศิลป์ที่ศาสตราจารย์ด้านงานวาดต้องอึ้งกิมกี่
มีของรักของหวงเป็นตุ๊กตาหน้าแอ๊บแบ๊ว...
ตั้งแต่ผมแวะเวียนอยู่กับคอนโดของพี่คริสมาเป็นเดือนผมไม่เคยได้รับสิทธิ์เข้ามาในห้องนี้ มีวันนี้ที่พี่แกใจดีให้เข้ามารู้จักกับลูกของคุณคริสที่เขาชอบโอ้อวดผมตลอด
‘น้องเอซ’
ไอ่เราก็เคยคิดว่าเจ้าน้องเอซนี่มันจะเป็นกระรอก กระต่าย หมา แมว หรือสัตว์หายากใกล้สูญพันธุ์จนต้องปิดตายห้องห้ามใครเข้าใกล้นอกจากเจ้าของแต่ที่จริงมันคือตุ๊กตา
ตุ๊กตาลามะ!!!
“ดีใจหรอที่เห็นลูกๆเรา” คุณพ่อวัยละอ่อนเอ่ยถามสีหน้ายิ้มแย้ม
จ้ะ ดีใจจนจะช็อคอ่ะที่รักทำไมๆลูกๆเรานี่มันหลากหลายสายพันธุ์จริง?
“เหอะๆ ก็ใช่” ไอ่เราก็ไม่กล้าพอจะบอกไปตามตรงเลยต้องไหลตามน้ำ
“เอซน่ะเป็นลูกตัวโปรดของฉันเลยนะ ส่วนตัวอื่นๆยังไม่ได้ตั้งชื่อฉันรอแม่เขามาตั้งให้” เขาโอบเอวผมแล้วพาเดินเข้าไปนั่งบนเตียง ที่มีคุณลูกตุ๊กตาตั้งเรียงรายจะครึ่งเตียง
“ค...คุณแม่?” รู้สึกเห็นความซวยมากำลังเดินทางมาหาผมอยู่รำไร
“ใช่ นายตั้งชื่อพวกเขาหน่อยสิ”
นั่นไง...หางานหินให้ผมจนได้สิคิง!
ผมมองเจ้าตุ๊กตาตัวน่ารักน่ากอดทั้งหลายสลับกับมองคุณพ่อของเจ้าพวกนี้ ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบตุ๊กตา ผมก็โอเคชอบกอดชอบซุกมันเป็นบางโอกาส
แต่ผมไม่เคยตั้งชื่อให้ตุ๊กตาเพราะคิดว่าตั้งไปมันก็ไม่หันมาตามเสียงเรียกของเราหรอก แล้วคุณแฟนเล่นบ้าจี้มาให้ผมตั้งชื่อลูกๆผู้น่ากอดอย่างนี้ใครมันจะไปนึกออก
“เอาง่ายๆเลยมั้ยฮยอง เรียกตามสีไปสิเจ้าเขียว เจ้าแดง เจ้าเหลือง เจ้าขาว” ผมบอกพลางไล่ชี้ไปตามสีต่างๆของตุ๊กตา
“คนมึนเอาไว้ไปตั้งให้สุนัขแถวบ้านเถอะ” เขาห้ามทัพพลางมองผมอย่างป่วยใจ
ผมผิดไร?
“แล้วนี่ผมต้องดูแล ให้ข้าวให้น้ำลูกๆของเรามั้ยล่ะครับ?” ถามไปมึนๆไม่ลืมเน้นย้ำคำว่า ‘ลูก’
“ทำได้ก็ดีนะควีน” เขายิ้มอย่างถูกใจกับคำถามเสนอตัวดูแลตุ๊กตาของผม
“ไม่ตลกนะคิง” ผมตัวสั่นเหมือนลมลอยผ่านจนขนแขนลุกชัน
ถ้าให้แล้วพวกนี้เดินมากินได้ผมจะยอมปีนระเบียงหน้าตุ๊กตาพวกนี้จริงๆอ่ะ พี่คริสแม่งชอบทำให้ผมกลัวตลอดเหอะครับ
“เลย์ ลูกบอกอยากมีน้อง” เสียงทุ้มกระซิบใกล้ๆผม
จะมาไม้ไหนอีกล่ะท่าน..
“แล้ว?” ปากก็ถามไปงั้นแหละแต่ตานี่หันมองโน่นมองนี่ไปเรื่อยกลบความเขิน
“เราก็มาปั้มน้องให้ลูกสิครับ” พูดจบคนมือไวก็ดันตัวผมให้นอนลงบนเตียง
“ฮ...ฮยองเพิ่งจะทำไปเองนะ” ผมรีบยกมือดันอกแกร่งที่จะล้มตัวมาทับผม
“เพิ่งทำอะไรฉันไม่ได้กอดนายมาตั้งสามวัน” เขาท้วงพลางจับข้อมือผมกดลงกับเตียง
“สามวัน หรือสามชั่วโมงพี่อย่ามาซึน ก่อนมานี่พี่ก็เล่นผมในห้องชมรมแล้วอย่าทำเป็นจำไม่ได้เด้” ค้านเสียงแข็งพยายามต้านแรงอีกฝ่าย
“ไม่รู้ไม่จำ คนมึนน่ากินฉันอยากกินนายทุกเวลา”
“อย่ามาปากหวาน ปละ...อื้อ”
ถึงควีนอย่างผมจะคุมคิงได้ แต่เวลาคิงมันหื่นเอาช้างมาขวางก็ต้านแรงหื่นทรหดนี่ไม่อยู่หรอกนะครับ!
กว่าจะจบหลักสูตรปั๊มทายาท(ตุ๊กตา)ของท่านคิงก็เล่นเอาเกือบดึก เห็นนิ่งๆเงียบๆเวลาหื่นนี่อยากจะบรรยายให้ตายเถอะ
ถึงจะเหนื่อยแต่ก็นอนไม่ค่อยหลับเลยฝืนสังขารลุกไปอาบน้ำแล้วออกมาจัดแจงห่มผ้าให้คุณพ่อลูกอ่อนก่อนเดินออกไปเดินเล่นในสวนของคอนโด
สายลมเย็นฉ่ำจนเกือบหนาวพัดผ่านตัวผมไปซ้ำแล้วซ้ำอีก มือขาวเย็นประกบเสียดสีกันให้ทุเลาความเย็น เอาเข้าจริงก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดอย่างมหันต์ที่บ้าจี้มาเดินเล่นในช่วงที่อากาศหนาวจับจิต
พอคิดได้ว่าสมควรกลับเข้าห้องเท้าที่เปลี่ยนทิศทางหันตัวกลับต้องหยุดชะงักเพราะใครบางคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ใครคนนั้นหายหน้าหายตาไปจากชีวิตผมมาเป็นเดือนทั้งผมและเขาต่างยืนมองกันอย่างนิ่งอึ้ง แล้วเป็นผมเองที่สิ่งยิ้มให้เขาก่อน
“ไม่เจอกันนานเลยนะ...เทา” เอ่ยทักทายรุ่นน้องร่วมสถาบันเป็นครั้งแรกในรอบเดือนเศษ
“ผมไม่คิดว่าพี่จะอยากเจอผม” เทาตอบกลับมาก่อนละสายตาหันเหไปทางอื่นเหมือนเขารู้สึกระอายและเจ็บปวดไปพร้อมกัน
“ปรินซ์ของเซนต์แม่งชอบคิดเล็กคิดน้อย ยืนตรงนี้นานๆหนาวอ่ะไปหาอะไรร้อนๆดื่มกันเถอะ” ผมตอบกลับและพูดคุยกับเขาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนจะเดินนำเทาไปนั่งในร้านคอฟฟี่ชอปของคอนโด
“คิดถึงพี่ชายหรอถึงมาที่นี่ได้” ผมเย้าอย่างรู้ทันเด็กตัวสูงหลังเราได้เครื่องดื่มที่สั่งไว้
“เปล่าซะหน่อย” เทาตอบปัดพลางยกแก้วโกโก้อุ่นขึ้นมาดื่ม
“ไอ่เด็กปากแข็ง” แขวะกลับอย่างหมันเขี้ยว
ถ้าไม่คิดถึงพี่ตัวเองคงไม่บ้าจี้นั่งรถมาไกลถึงคอนโดของพี่ชาย ผมมองปราดเดียวก็รู้ว่าเทาก็รักพี่ของเขาเหมือนที่พี่คริสรักน้องอย่างจื่อเทา แค่ทั้งสองต้องอยู่กันบนเทือกเขาคนละลูกเทือกเขาที่เรียกว่า
ศักดิ์ศรีของตระกูล...
“ตั้งแต่เป็นควีนมาพี่ดูมีความสุขขึ้นนะ” อีกฝ่ายชวนเปลี่ยนเรื่อง
“หรอ..คงงั้นแหละ” ผมก็ไม่รู้จะหาคำพูดอะไรที่ดีกว่านี้เลยไหลไปตามน้ำกับคำชม จะให้บอกได้ยังไงว่าผมมีแต่เรื่องชวนผวามากกว่าจะมีความสุขกับพี่คริส
หลังแต่งตั้งผมเป็นควีนอย่างเป็นทางการจากผอ.ของเซนต์ชีวิตผมหาความสงบไม่เคยเจอยกเว้นแค่เวลาที่อยู่กับพี่คริส จะเดินเรียนหรือไปที่ต่างๆต้องมีเรื่องให้เสี่ยงตายตลอดถ้าให้บอกพี่คริสว่าเกิดอะไรขึ้นกับผมบ้างผมก็ไม่กล้าไปบอกเขาหรอกแค่นี้เขาก็มีเรื่องเครียดมากพอแล้ว
เรื่องของผมคงต้องสะสางเอง....
“พูดเหมือนอยู่กับพี่คริสแล้วไม่มีความสุข” ตั้งคำถามอีกครั้งหลังได้รับคำตอบกำกวมจากผม
“ก็ไม่นะ ฉันมีความสุขดี” ผมยิ้มนิดๆก่อนยกแก้วนมร้อนขึ้นมาดื่ม
“เป็นอย่างนี้ก็ดีแล้ว” เทาพยักหน้าเบาๆอย่างรับรู้
จากนั้นเราทั้งคู่ก็นั่งเงียบต่างคนต่างดื่มของเหลวรสหวานนุ่มในแก้วอุ่น มองสิ่งมีชีวิตนอกร้านที่สัญจรไปมา แล้วหันกลับมาสบตากันอีกครั้งหลังเครื่องดื่มเริ่มลดลงเหลือค่อนแก้ว
“ไม่โกรธผมแล้วหรอ...” ในที่สุดเขาก็เอ่ยถามคำถามที่ค้างคาใจเขาอยู่ตลอด
“ฉันไม่เคยคิดที่จะโกรธ ถ้าเป็นฉันก็คงทำคล้ายกับนาย เรื่องอย่างนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะตัดใจจริงมั้ย?” ตอบกลับไปตามตรงหวังสะสางเรื่องให้จบลงในวันนี้
“พี่เลย์...” เขาเอ่ยชื่อผมเสียงพึงแผ่ว
“ว่า...?” ขานรับตั้งใจฟังสิ่งที่เทาจะพูดต่อจากนี้
“ถ้าคนที่พี่ต้องจีบตามใบสั่ง...พี่จะมองผมมีความรู้สึกดีให้ผมเหมือนที่มีให้คริสฮยองรึป่าว?” เทาสบตาตอบผมอย่างแน่นิ่งเหมือนรอคำตอบที่เขาหวัง
ผมไม่รู้หรอกนะว่าเขารู้เรื่องใบตามสั่งของพวกโฮสต์ได้ยังไง แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องอยากที่จะสืบเรื่องของผมระหว่างทำภารกิจการกระทำแสดงออกมาชัดขนาดนี้ว่าโฮสต์ที่จีบพี่คริสคือผม คนเขียนคำรีเควสก็ต้องมีเอาไปพูดกันบ้างแหละ
“ไม่รู้สิ เพราะความประสงค์ตามสั่งนั่นไม่ใช่นาย...อาจจะมีหรือไม่มี” ตอบเขากลับไปตามที่คิดไม่ได้ให้ความหวังแต่ก็ไม่ได้ตัดเยื่อใยจนน่าเกลียด
ก็มันจริงนี่ครับถ้าสมมุติว่าคนที่ผมต้องจีบให้เขามาบอกรักผมคือเทาไม่ใช่พี่คริสผมอาจจะรักหรือไม่รักเขา มันอยู่ที่ตัวเราครึ่งหนึ่งส่วนอีกครึ่งก็ขึ้นอยู่ทีกับพรมลิขิตที่พระเจ้าทรงโปรดให้เป็นไป
และท่านก็ทรงเลือกให้ผมได้มาเจอกับพี่คริส...
ผมเดินออกจากร้านตามหลังคนตัวโตที่ออกมารอก่อนหน้านี้ สองเท้าก้าวไปยืนอยู่ข้างๆเขาเงยหน้ามองคนตัวสูงกว่าพลางส่งยิ้มกว้างจนขึ้นลักยิ้มบุ๋ม
“กลับบ้านดีๆล่ะ วันหลังถ้าอยากมาหาคริสฮยองก็ขึ้นไปบนห้องเลยไม่ต้องเดินวนเวียนแถวนี้หรอก ช่วงนี้อากาศมันหนาวนะเดี๋ยวไม่สบายเอา” ผมสั่งกำชับน้องชายคนรักที่มาทำตัวลับๆ ล่อๆ ไม่กล้าไปเผชิญหน้ากับพี่ชายตัวเอง
“คนมึนขี้บ่น” เขายิ้มขำกับคำพูดของผมพร้อมยกมือขึ้นยีหัวผมจนผมยุ่งผิดทรง
เออ รู้ตัวว่ามึนแต่ไม่ต้องมาด่าน่ารักแบบพี่ชายนายก็ได้นะ...
“ย๊าส์!! ไอ่ตัวเขียวฉันรุ่นพี่นายนะเว้ย ลามปามรุ่นพี่เดี๋ยวเถอะ” ผมตีแขนข้างที่ใช้ลูบหัวผมให้มันได้สำนึก
“หรอ เห็นหน้ามึนๆก็นึกว่า ‘เด็ก’…เด็กหลงทางมายืนให้เล่นหัว” เทาล้อผมทิ้งทายก่อนเดินไปที่รถของตัวเองซึ่งมีคนขับรถคอยรอรับอยู่ไม่ไกล
ไอ่ทาโอ ไอ่เด็กตัวเขียว!!!!!!
“ออกไปไหนมา” เสียงคุณชายผู้เคยนอนหลับใหลในห้องลูกๆ(ตุ๊กตา) เอ่ยทักผมที่เพิ่งเดินกลับเข้ามา
“ไปหาเด็กมา” ผมตอบพร้อมยักคิ้วก่อกวนคุณแฟนที่เอาแต่นั่งเก๊กหล่อบนโซฟา
มาดคิงชาเย็นมาลงองค์อะไรตอนนี้ล่ะท่าน...
“เดี๋ยวนี้คนมึนกล้าซ่อนกิ๊กหรอวะ” สองคิ้วเข้มขมวดชิดมองผมอย่างไม่สบอารมณ์
“เฮ้อ จริงๆแล้วผมลงไปเดินเล่นที่สวน พอดีไปเจอเทาเลยชวนเขานั่งดื่มอะไรอุ่นๆ...จื่อเทานี่เด็กมั้ยอ่ะ?” ผมขยายความก่อนอีกคนจะเข้าใจไปไกลเกินเหตุ ถ้าให้มานั่งง้อคนแก่ทีหลังนี่ผมไม่เอาด้วยหรอกง้อกันทีไรต้องถึงเตียงทุกทีผมเสียเปรียบเป็นที่สุด
“เทามันมาที่นี่หรอ ทำไมไม่ขึ้นมาบนห้อง” เขาถามอย่างแปลกใจที่น้องมา พร้อมโอบกอดเอวผมที่เดินเข้าไปหาให้นั่งบนตักแกร่ง
ไม่ได้อยากนั่งตักหรอกนะผมก็คนเขินเป็นอายเป็นแต่คิงหื่นมันบังคับ ไม่ยอมมีจับลงเตียงกันอีกเป็นควีนของอิพี่คริสใช่ว่าจะสบาย...
“ไม่รู้...เทาคงยังไม่กล้ามาสู้หน้าฮยองมั้งครับ ให้เวลาน้องหน่อยละกัน” ยิ้มนิดๆ พลางจ้องมองหนังในจอทีวีไล่ความร้อนจนแดงเห่อที่หน้าของตัวเอง
“นี่...นั่งตักฉันแบบนี้มาเป็นเดือนยังไม่ชินอีกหรอ” พี่คริสแกล้งแหย่เพราะสังเกตเห็นสีจางๆที่ระเรื่อแถวแก้มขาว
“อยากให้นั่งก็เงียบๆปากไปเหอะคิง” ตีต้นแขนอีกคนเบาๆให้หยุดล้อ
“กระต่ายมึนน่าจับฟัด”
“พอแล้ว...ผมเหนื่อยจะตายแล้วค้าบ” งอแงเสียงดังให้มนุษย์โซฟาจอมหื่นกามเลิกหื่นกับผมสักที
“คนมึนซื่อจริง แค่แกล้งเล่นยังมึนรู้ไม่ทันคน” ด่าผมอย่างน่ารักตามสไตล์พร้อมกดจมูกหอมแก้มผมไปฟอดใหญ่
ทำเป็นพูดดีจะทำไม่ทำก็เล่นประโยคนี้ทุกรอบ ใครมันจะไปตามทันล่ะครับว่าท่านเอาจริงหรือแค่แกล้งให้กลัวเล่นอ่ะ อย่าให้ผมได้เอาคืนบ้างละกัน
“ช่วงนี้เป็นไงบ้าง” จู่ๆ คนตัวโตก็ชวนเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน จนผมต้องหันมองหน้าเขาอย่างงุนงงในคำถาม
“หือ? อะไรเป็นไง”
“นายโอเคใช่มั้ย ตอนเข้าเรียนที่เซนต์มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับควีนของฉันรึป่าว?” เขาถามย้ำพลางจ้องมองเหมือนจะจับผิดในแววตา
“ไม่อ่ะ...ปกติดีนี่” ผมยิ้มเจื่อนแกล้งจับมือเขามาลูบเล่นเหมือนไม่มีอะไร
เรื่องนี้ผมอยากจัดการเองจริงๆ....
“มีอะไรก็บอกอย่าปิดบัง” พี่คริสกำชับซึ่งผมก็แกล้งพยักหน้าเข้าใจเป็นอย่างดี
ไอ้มีมันก็มีอยู่ทุกวัน แต่ผมไม่บอกซะอย่างใครจะทำไม
อย่าบอกคิงล่ะว่าผมอ่ะแอบดื้อ...
------------
=เม้าท์กันหน่อยแฟนฟิคของคนมึน=
ตอนนี้น่ารักมุ้งมิ้งพ่วงลูกน้อยหลากสายพันธุ์(เมนพี่คริสรู้ดีมีตัวอะไรบ้าง555)
ไรต์กลัวรีดลืมทาโอคนตัวเขียวของคิงคนมึนเลยจับให้กลับมารับบท จ่ายค่าจ้างน้องเทาด้วยนะตัว
ปล.ใครเม้นแล้วก็เม้นอีก
จะไมขู่ จะไม่เคี่ยว ขอแค่เม้นแลกกับฟิคTT
ความคิดเห็น