คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Request-9-คำตอบของหัวใจ (Reply)
คำตอบของหัวใจ (Reply)
“ตกลงว่ายังไงครับ”
“ไม่รู้ว่านายจะเชื่อที่ฉันพูดรึเปล่า อาจใช่ที่เคยคิดจะใช้นายบังหน้าเมียของพ่อฉันที่คอยจะจับฉันแต่งงานกับคุณหนูรอบกายเธอเพราะความใจกล้าไม่เหมือนใครของนาย แต่วันนั้นที่นายเมานายคงไม่รู้ตัวว่านายจูบกับฉันนั่นทำให้ฉันนึกสนใจนาย”
“...”
“แล้ววันต่อมาที่ฉันประกาศตัวว่าฉันมีนายเป็นมาดาม ไอ่เทาเข้ามาอาระวาดใส่ฉันเพราะมันก็ชอบนาย แต่ก่อนเทามันอยากได้อะไรฉันยอมทำตามมันตลอดเพราะต้องการชดเชยในสิ่งที่มันคิดว่าฉันแย่งของมัน แต่พอเป็นเรื่องนายฉันก็แปลกใจที่ฉันยอมไม่ได้จนมีเรื่องต่อยกันเพื่อหาคนชนะเมื่อไม่สามารถคุยกันดีๆได้ และก็เป็นฉันที่ได้ใกล้ชิดนาย”
“...”
“จากวันนั้นฉันก็เรียนหนักบวกเรื่องดูแลงานแทนพ่อจนไม่มีเวลาอยู่ใกล้นาย และนายก็คงไม่รู้ว่าฉันแวะเวียนไปแอบดูนายที่ห้องเรียนทุกวัน เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานถึงมันจะยังไม่สามารถบอกฉันได้ว่าฉันรักนายหรือคิดยังไงกับนายกันแน่แต่ฉันก็อดมีความสุขไปกับมันไม่ได้”
“...”
“ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมฉันต้องลงไปหาสร้อยให้นายทั้งๆที่ฉันเกลียดความสกปรก ไม่รู้ว่าทำไมถึงยอมจ่ายเงินซื้อของให้นายมากมายทั้งที่ไม่ใช่เรื่องที่ฉันต้องทำ พานายมาที่คอนโดส่วนตัวทั้งๆที่ฉันไม่เคยให้ใครเข้ามายกไว้เทา แต่ฉันกลับมารู้ใจตัวเองก็ตอนที่เข้ามาเห็นเทามันปล้ำนาย คำตอบของฉันที่นายอยากจะรู้...”
“....”
“ฉันก็รักนายเลย์”
สุดท้ายพี่คริสก็ยอมพูดทุกความในใจที่เขาปิดบังผมแม้กระทั้งความรู้สึกแท้จริงที่เขามีให้กับผม ผมสบประสานสายตาที่แน่นิ่งไม่สั่นไหวย้ำเตือนว่าทุกคำพูดเป็นความจริง ผมยกยิ้มกว้างจนขึ้นรอยบุ๋มที่ข้างแก้มพร้อมน้ำตามากมายที่คิดว่าแห้งเหือดหมดแล้วกลับไหลทะลักออกมาอย่างน่าอาย
เพิ่งรู้ซึ้งก็วันนี้ว่ายิ้มทั้งน้ำตาเวลามีความสุขมันเป็นยังไง...
“คนมึนชอบร้องไห้อีกแล้วว่ะ ฉันพูดซึ้งล่ะสิ” พี่คริสยิ้มนิ้วหนาเอื้อมปาดน้ำตาที่แก้มผม
“เปล่า...ผมดีใจที่พี่พูดจบซะทีต่างหาก เห็นเงียบๆไม่คิดว่าจะพูดมากได้ขนาดนี้” ผมตอบปัดคำหยอกล้อหน้ามึนๆ
“คนมึนอย่างมาทำอะไรซึนๆ” นิ้วที่เคยเกลี่ยแก้มผมเปลี่ยนมาผลักหัวซะแทบหงาย
“ฮยองแม่งรุนแรง ผมเจ็บอยู่นะ” ผมยื่นปากไปบ่นพลางกุมหน้าท้องที่ยังปวดระบมไม่หาย
“อ่า...ขอโทษฉันลืมไป” แล้วจากผลักหัวแทบหงายหลังก็เปลี่ยนมายีผมจนยุ่งเหยิง
เออ มือท่านนี่ใช้กระทำได้ครบสูตร...
“ไม่โว้ย ผมงอนพี่แล้ว” ผมตอบปฏิเสธเพื่อให้รู้ว่าผมไม่ใช่คนที่ง้อได้ง่ายๆ ก่อนลุกขึ้นยืนเตรียมผละหนี
“จะไปไหนเล่า...” มือปลาหมึกจับเข้าที่ข้อมือแล้วดึงตัวผมให้ลงไปนั่งบนตักแกร่ง
“ฮยองมือไวว่ะ ปล่อยผมเลยผมจะออกไปหาข้าวกิน” จะลุกออกจากมือปลาหมึกที่รัดแน่น แต่ยิ่งพยายามดิ้นก็เหมือนเถาวัลย์ที่เกี่ยวรัดไม่ยอมปล่อยจนผมต้องยอมนั่งนิ่งๆให้เขากอด
“หายงอนยัง?” กระซิบถามพลางวางคางเกยจอดที่ไหล่ผม
“ไม่” ยืนยันหนักแน่นไม่หันมองหน้าคนง้อ
“รีบหายงอนเร็วจะได้พาไปกินข้าว” อีกคนก็ตื๊อไม่ยอมเลิก
เหอะ เอาข้าวมาล่อคนอย่างเลย์ไม่ได้เห็นแก่กินเว้ย!
“โอเค หายละ” หันไปยิ้มสดใสเอาใจป๋ากระเป๋าหนัก
ยอมหายงอนเพราะหิวหรอกนะครับ ที่จริงผมไม่ได้เห็นแก่กินเลยจริงๆ แต่แบบต้องเข้าใจผมนิดนึงว่าวันทั้งวันผมแทบไม่ได้กินอะไรเลยไปห้างก็ได้กินแค่เค้กกับไอศกรีมช่างเป็นของว่างที่อิ่มท้องมากมายอ่ะ
“คนมึนเห็นแก่กิน” เขาบ่นพลางฉวยโอกาสหอมแก้มผมไปฟอดใหญ่
“เออ ไม่กินก็ได้” ผมสะบัดหน้าหนีจากที่หายก็ตีรื้อกลับมาอีก
“อารมณ์แปรปรวนจริง อย่าบังคับให้ฉันงัดวิธีง้ออีกเวอร์ชั่นมาใช้นะเลย์” ไอ่คิงปิศาจแทนที่จะง้อดีๆ กลับมาข่มขู่
“อะไร”
คิดว่าผมกลัวคำคู่ของเขานักรึไง เหอะ!!!
“ก็วิธีนี้ไง...”
{Cut}
โอ๊ะ!!! ทำไมตัด ตัดทำไม
ไม่หาอ่านระวังพลาด ที่เดิมตำแหน่งเก่านะชิงชิง
ได้อ่านแล้วโปรดแท็กกันในทวิตให้ไรต์ได้ชื่นใจ
#ฟิคตามสั่ง
-------------------------------------------
เมื่อคืนอย่าว่าแต่ผมจะได้กินข้าวเลยครับ กว่าจะได้สิทธิ์เข้ามานอนตายในห้องท่านก็เล่นผมแทบสลบคาอกเขาเลยเหอะ อยากรู้จริงๆว่าคิงมันไปอดอยากมาจากไหน
ผมตื่นจากความฝันเพราะความหิวที่เริ่มบังเกิดกับท้องน้อยๆสงสัยลูกๆผมนับพันตัวจะหิวมากถึงได้พากันส่งเสียงร้องเตือนให้ผมรีบหาอะไรมาป้อนลงท้อง
มองไปขวาก็เจอประตูห้องหันมองซ้ายก็เจอเทพบุตรสุดหล่อฉายาคิงแห่งเซนต์ฌองซิแอร์ ลูกศิษย์คนเก่งของท่านศาสตราจารย์ปิกัสโซ่นอนคว่ำหน้ากับหมอนนุ่ม
เหอะ หมดสภาพเลยนะไอ่คิงปิศาจ...
พยายามดันตัวลุกขึ้นจากเตียงให้เบาที่สุดแต่เพราะแรงโหมหนักหน่วงจากเมื่อคืนเล่นงานผมให้ลุกยืนลำบากอยู่พอตัว ต้องคอยกึ่งเดินกึ่งหาที่ยึดเหนี่ยวเหมือนคนแก่ที่ต้องการไม้เท้าเพื่อพาตัวเองเข้าไปทำธุระในห้องน้ำ
อาหารสไตล์ง่ายๆตามวัตถุดิบที่พอมีอยู่ในครัวถูกนำมาปรุงรสและจัดวางบนโต๊ะทานข้าวที่สะอาดเอี่ยมเพราะคุณแม่บ้านหลังผ่านศึกสงครามมาเมื่อคืน
ผมยืนมองอาหารบนโต๊ะพลางเงยมองนาฬิกาบ่งบอกเวลาเกือบสิบเอ็ดโมง ก่อนเดินเข้าไปปลุกคิงขี้เซ้าให้ลุกไปอาบน้ำแล้วมานั่งทานข้าวเช้าควบเที่ยงที่ผมจัดไว้
จะว่าไปก็ประหยัดดีเนอะ
“นี่อะไร” พอเสด็จออกมาจากห้องได้คุณท่านก็เอ่ยถามถึงสรรพนามของอาหารบนโต๊ะนี่ทันที
“ไก่ทอด กับไข่ทอดกิมจิ” ผมร่ายรายการอาหารบนโต๊ะพลางตักข้าวใส่จานให้เขา
“ทำไมต้องทำไก่ทอด” คนมากปัญหาถามกลับมาอีก
“ก็มันมีแค่นี้ไงฮยอง แล้วผมก็ทำเป็นอยู่ไม่กี่อย่างฮยองกินไม่ได้?” ผมถามกลับพร้อมยกคิ้วอย่างสงสัย
“ไก่ไม่ใช่สไตล์ฉัน” เขาตอบหน้านิ่ง
อ้าว ไม่ชอบไก่แล้วซื้อไก่มาแช่ในตู้ให้มันฟักไข่รึไงพ่อคุณ!
“แล้วพี่ซื้อมาทำไม?” ระหว่างที่เอ่ยถามเขาเชื่อเถอะว่าหน้าผมนี่มึนงงยิ่งกว่าเดิมเป็นพันเท่า
“แม่บ้านเขาซื้อ ฉันก็ขี้เกียจจะบอกเลยปล่อยให้มันเน่าแล้วค่อยทิ้ง” คุณชายคริสยักไหล่อย่างไม่เสียดายของที่ซื้อมาแช่ให้เน่าแล้วทิ้งไป
จ้ะพ่อคนรวย...
คอยดูเถอะผมจะแกล้งให้ยอมกินไก่จนมันเป็นสไตล์ของเฮียแกให้ได้
“ไม่รู้แหละ วันนี้ผมทำไปแล้วยังไงพี่ก็ต้องกินช่วยผม” ผมเริ่มออกลายบังคับ
“นายทำนายก็กินสิฉันไม่อยากกิน” คิงดื้อหันไปตักไข่ทอดใส่จานไม่ชายตามองไก่
“พี่คริสผมจะงอนนะ” อมลมจนแก้มพองแล้วสะบัดหน้าไปทางอื่น
“คนมึนอย่ามาใช้อำนาจกับสามี”
ไอ่คุณสามีก็อย่ามาทำตัวซึนแทนคนมึน!!!
“กิน กินๆๆๆ” ผมหยิบน่องไก่ชิ้นโตยื่นให้เขา ถ้าไม่ติดว่าเจ็บก้นจะเดินไปนั่งตักแล้วยั่วให้ยอมกินไก่เลยจริงๆ
“...”
“ไม่กินเราเลิกกันอ่ะ” จากบังคับสู่โหมดข่มขู่
“เมียหรือแม่วะ” พี่คริสบ่นงึมงำก่อนจะยอมกัดกินไก่ที่ผมยื่นป้อนข้ามฝั่ง
เมียหรือแม่ไม่รู้...รู้แต่ว่าผมบังคับคิงได้อ่ะเอาดิ
“อร่อยป่ะ?” ถามขอคำวิจารณ์จากกูรูนักชิมไก่ทอดท่านใหม่ของวงการ
“ก็อร่อยดี...” ปากบอกว่า’ก็อร่อย’ แต่มือนี่หยิบน่องจากมือผมไปแทะแล้ว
ยินดีต้อนรับสู่โลกแห่งการกินไก่นะคิงอู๋
แปลกแต่จริง...จากคนไม่ชอบทานไก่ในตอนนี้ทานหมดเกลี้ยงเหลือแต่กระดูกชนิดที่ว่าผมยังไม่ได้แตะมันเลยสักชิ้นเพราะพี่แกหวงอย่างหวงที่สุด
ผมเก็บจานเข้าไปล้างในครัวโดยมีพ่อชิคเก้นมาเนียคนใหม่มาคอยป้วนเปี้ยนเกาะแกะข้างๆผม ไล่ให้ไปนั่งดูหนัง ดูรายการดีๆ ไม่ไปผมก็เลยจัดการใช้พี่คริสล้างจานในน้ำเปล่าซะเลย
แฟนผมน่ารักมั้ยล่ะ คึคึ
“พี่คริสผมมีไรอยากถาม” ผมเงยหน้ามองคนข้างกายระหว่างที่เรากำลังดูหนังในห้องนั่งเล่น
“เรื่องเทาสินะ” เขาถามกลับพลางก้มสบตากับผม
“เฮ้ย! พี่เป็นหมอดูป่ะรู้ได้ไงว่าผมจะถาม” ผมถึงกับอ้าปากเหวอที่เขารู้ความคิด
“ผัวเมียอ่านใจกันออกผิดด้วยหรอ?” พี่คริสยักคิ้วก่อนก้มมาหอมแก้มผมไปหนึ่งฟอดหนักๆ
อีกละแทะโลมอีกละ ผมเขินเป็นอะไรเป็นนะครับคิง...
“เง้อ ตกลงว่าเรื่องของพี่กับเทามันยังไงเล่า ทำไมเทาเขาถึงไม่ค่อยชอบขี้หน้าพี่” เบี่ยงตัวหลบปากชื้นที่ดูจะไม่หยุดแค่หอมแก้ม แล้วถามย้ำเรื่องที่ค้างคาในใจผม
“ที่จริงมันเป็นเรื่องของรุ่นพ่อซะมากกว่า...กิจการเซนต์และเครืออื่นๆที่เป็นของตระกูลอู๋ในตอนนี้มันเคยเป็นของตระกูลหวงมาก่อน” พี่คริสหยุดแกล้งไล่จูบผมแล้วยอมเล่าเรื่องครอบครัวของเขาให้ฟังแต่โดยดี
“พ่อพี่โกงมาหรอ?” โพล่งถามออกไปตรงๆ
“จะว่าโกงก็ไม่ใช่หรอก ช่วงนั้นพ่อเทาป่วยหนักใกล้จากไปเต็มทน พวกผู้ถือหุ้นเซต์และธุรกิจอื่นๆต่างเห็นพ้องให้พ่อฉันที่เป็นลูกพี่ลูกน้องที่มีสายเลือดตระกูลหวงขึ้นเป็นประธานบริหารแทนคุณลุง...” เขาหยุดไว้แค่นั้นก่อนล้มตัวนอนหนุนตักผมเหมือนคนหมดแรง
“แล้วยังไงต่อหรอครับ”
“หลังจากนั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็ตกมาอยู่ในมือของตระกูลอู๋รวมถึงคุณนายหวงและลูกชาย พ่อของฉันแต่งงานใหม่กับคุณนายหวงโดยที่ไม่คิดบอกแม่และฉันที่ใช้ชีวิตในแคนนาดา”
“....”
“มารู้ความจริงว่าประธานอู๋จดทะเบียนซ้อนและยกย่องคุณนายอู๋คนใหม่ก็ตอนที่แม่เสียเพราะโรคประจำตัว แล้วฉันถูกดึงตัวกลับมาสืบทอดธุรกิจที่นี่ตอนนั้นฉันน่าจะอายุสิบสามได้มั้ง” พี่คริสเล่าพร้อมหลับตาลบภาพเหตุการณ์เก่าๆออกจากใจ
“พ...พอเถอะครับผมเข้าใจแล้ว” เอ่ยบอกให้เขาหยุดเล่าเรื่องเลวร้าย มือบางเอื้อมลูบศีรษะอีกคนแผ่วเบาอย่างปลอบโยน
“ใกล้จบแล้วล่ะ...วันที่ฉันกลับมาเกาหลีวันนั้นฉันก็ได้พบกับครอบครัวใหม่ และน้องชายที่เป็นลูกพี่ลูกน้องและมีฐานะเป็นลูกคนเล็กของตระกูลอีกคน”
“เทาถูกสอนว่าเขาต้องอยู่เหนือฉันทุกอย่างเพื่อให้ได้ซึ่งสมบัติตระกูลหวงที่พ่อฉันควบคุมมัน ส่วนฉันกลับถูกสอนให้ดูแลน้อง รักน้องและยอมทำตามที่น้องต้องการยกเว้นอำนาจและตำแหน่งที่มันเป็นสิทธิ์ขาดของฉันทั้งๆที่ไม่ต้องการ”
อย่างนี้เองสินะจะรวยหรือจนแต่พอมีเรื่อง อำนาจ เงินทอง เข้ามาเกี่ยวข้องก็ทำให้พี่น้องเขาฆ่าฟันกันเองชีวิตจริงนี่รันทดยิ่งกว่าละครดังในทีวีซะอีก
“สงสารเทานะครับ ถูกเลี้ยงให้อยู่กับความแค้น” ผมรำพึงแผ่วเมื่อนึกย้อนถึงแววตาแข็งกร้าวที่เขาใช้มองพี่ชายเมื่อคืนวาน
“นายไม่โกรธเทาหรอที่เขาจะปล้ำนาย” พี่คริสหันมองผมอย่างแปลกใจ
“ไม่อ่ะ ผมไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้นอีกอย่างเทายังไม่ได้ทำอะไรผมซะหน่อย จะโกรธก็โกรธพี่นั่นแหละเล่นไม่ยั้งผมเจ็บตัวไปหมดแล้ว” ผมพล่ามบ่นเขายาวยืดระบายความในใจให้เขาได้รับรู้
“คนมึงชอบเป็นนางฟ้ากับคนอื่น แต่กลับผัวตัวเองนี่มารร้ายชัดๆ” ไอ่คนนอนหนุนตักผมสวนกลับหน้านิ่ง
“ไม่พอใจไง?” ผมมองตาขวางข่มขู่คิง
“ใครจะกล้าไม่พอใจเมียตัวเอง” พูดจบก็พลิกตัวหันหน้าเข้ามาซุกหน้าท้องผม
บางทีคิงก็มีมุมน่ารักขี้อ้อนนะครับ...
-------------------------
ขออภัยที่อัพช้าพี่คอมไรต์มันมีปัญหา
ไรต์มิสามารถไปแจ้งการอัพตามเฟสได้เหมือนเดิมแล้วนะคะ จนกว่าจะพาลูกสาวไปซ่อม
ตอนนี้ออกจะมุ้งมิ้งและน่ารักไม่มาม่าอย่างที่คิด-..-
อ่านแล้วอย่าลืมเม้น ลืมโหวตอย่ามีขออ้างร้อยแปดนักใจเขาใจเราค่า กราบ-/\-
ฉากตัดThemoon+ตามสั่ง ตามไปเอาที่ไบโอทวิตนะคะ
กรุณาติดแท็กด้วยเจ้าค่า'0'
=รักรีดเดอร์ที่สุดเบ้ย=
ความคิดเห็น