คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 12:ความกดดัน
ความกดดัน
“ไม่ใช่หวงจื่อเทา?” เสียงทุ้มหลุดรำพึงกับเหตุการณ์ชวนแปลกใจ ทั้งเขาและเทพสาวต่างยืนมองร่างกายที่กำลังกลายร่างเป็นอสูรกลับแปรเปลี่ยนกลับมาเป็นคนเดิม
“พลาดอีกแล้ว...สั่งให้ไปงมเข็มในทะเลสาบดูจะง่ายกว่าตามหาตัวหมาป่า” หญิงเดียวในเขตนี้บ่นเสียงท้อกับงานที่ได้รับมอบหมายก่อนเดินเข้าไปช่วยเฉินประคองสหายร่างขาวให้ลุกยืน
“ไอ่เฉินมึงเกือบทำกูตาย” เจ้าชายจุนมยอนหันไปแว้ดใส่สหายมากแผนการที่ยิ้มแหยอย่างสำนึก
“เหอะๆ เอาน่ามึงยังอยู่ไม่ตายๆ ว่าแต่นายมาได้ไงเลย์” พูดปัดสถานการณ์ให้ดีขึ้นแล้วเปลี่ยนไปชวนอีกคนคุยกันคนพาล
“ก็ฉันเห็นพระจันทร์เปลี่ยนสีน่ะสิกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกนายเลยรีบตามมาดู” เลย์ตอบพลางมองเทาที่นั่งหอบโดยมีคริสเข้ามาดูอาการคนของตน “พี่คริสเราพาเทาไปที่ห้องพยาบาลเถอะพวกฮยองเรียกพยาบาลให้มารอรักษาแล้ว”
เฉินเปลี่ยนหน้าที่จากประคององค์ชายจุนมยอนเป็นหามร่างองครักษ์ผิวเข้มช่วยเจ้าชายคริสเข้าปราสาทแล้วตรงไปห้องพยาบาล เลย์และซูโฮเดินนำหน้าเพื่อเปิดประตูให้ทั้งสองพาคนป่วยเข้ารักษา
“อยากอวดเท่ห์ฉายงานเดี่ยว แต่ทำเพื่อนเกือบไม่รอดนะจงแด” พี่ใหญ่สุดในกลุ่มคาดโทษรุ่นน้องที่มีสถานะเป็นคนรัก
“พี่อูหมินผมขอโทษ ผมผิดไปแล้วคร้าบ” คนทำผิดตีหน้าหงอยเรียกคะแนนความสงสารจากแฟนรุ่นพี่
“เวทย์พี่เฉินเก่งกว่าที่ผมเคยประเมิน เล่นซะผมร่ายมนต์กลบไม่ได้เลยนะครับ” เซฮุนเอ่ยปากชม ถ้าฟังกันดีๆเหมือนจะร่วมหมายหัวเพิ่มอีกคน
“เออ เอาน่ะถือซะว่าโชคเข้าข้างไม่มีใครเจ็บหนักอย่ารื้ออดีตกันนักเลย เทามันป่วยคงไม่มีแรงพอมานั่งใช้เวทย์ย้อนเวลาให้พวกนายกลับไปแก้ไขอดีตได้หรอกนะ” แล้วก็เป็นเจ้าชายลู่หานที่ห้ามทัพก่อนเกิดการนองเลือดของสามแคว้น
“คุณพยาบาลฟรอเทียเธอว่ายังไงบ้างฮะ?” เลย์เอ่ยถามทันทีที่ร่างสูงของหัวหน้าชั้นปีสามเดินออกมาจากห้องพักของจื่อเทา
“ตอนนี้เทากำลังอยู่ในมนต์สะกด เขาถูกกล่อมให้คิดว่าตนเป็นหมาป่าตอนนี้เวทย์สายดำกำลังกัดกินเสี้ยววิญญาณของเขาอยู่” คริสบอกอาการขององครักษ์ด้วยสีหน้าไม่สู้ดี
“ละ...แล้วไม่มีเวทย์หรือยาตัวไหนรักษาได้เลยหรอครับรุ่นพี่” ซูโฮถามอย่างกังวล
“ไม่...ยิ่งเวทย์สายขาวอย่างพวกเรายิ่งพยายามรักษาเวทย์ดำที่อยู่ในตัวเทายิ่งขยายเป็นวงกว้าง พยาบาลฟรอเทียเพิ่งลองใช้เวทย์กับเทา ตอนนี้เกิดอาระวาดอย่างหนักจนต้องใช้เชือกเวทย์รั้งตัวไว้” มือหนายกขึ้นนวดขมับอย่างคิดหนัก
“ถ้าอย่างนั้นผมรักษาจื่อเทาเอง” เทพสาวเอ่ยอาสาเรียกสายตาทุกคนให้หันมอง
“เธอจะบ้าหรออี้ชิงมันอันตรายเกินไป” คริสสบมองคนรักไม่ยินยอมให้ร่างโปร่งกระทำตามอาสา ขนาดเขาว่าแข็งแรงกว่ายังเหนื่อยหอบกับฤทธิ์สะกดของมนต์มารแล้วองค์เทพที่อยู่ในร่างหญิงสาวจะต่อกรกับมันได้แค่ไหน
“แต่ผะ...แต่ฉันเป็นเทพนะคะ เทพด้านรักษาในเมื่อทุกคนใช้เวทย์รักษาของมนุษย์ถอนมนต์เขาไม่ได้ ก็ต้องเป็นฉันที่เข้าไปรักษาเขา” เสียงหวานเกลี้ยกล่อมให้อีกฝ่ายยอมเปิดทาง มีสายตาของทุกคนวอนขอเป็นตัวหนุนเพราะเชื่อมั่นในพลังขององค์เทพ
ถ้าจะกดดันกันมามากเช่นนี้คนหัวเดียวอย่างเขาคงต้องยอม...
“ก็ได้ แต่ฉันจะเข้าไปด้วย” คริสเปิดประตูให้เทพเวทย์รักษาเข้าไปในห้องพักที่มีนางพยาบาลประจำห้องดูแลอยู่
“คุณพยาบาลฟรอเทีย นี่ว่าที่องค์เทพรัชทายาทเลย์เธอจะทำการถอนเวทย์ดำให้จื่อเทา” เจ้าของไข้แนะนำศักดิ์หญิงข้างกายให้อีกฝ่ายได้รู้จัก
“องค์เทพ...จะดีหรือเพคะทูลกระหม่อม เวทย์ของพระองค์ถอนเวทย์ศาสตร์มืดได้ก็จริงแต่มันจะย้อนสู่องค์เองถ้าประมาท” นางพยาบาลเอ่ยเตือนอย่างกังวลเกรงหญิงมีศักดิ์เทพจะมีภัยถึงขัยเทพ
“อย่ากังวลเลยค่ะคุณพยาบาล เจ้าชายอี้ฟานใช้คนโทดูดเวทย์มืดทันทีที่ฉันนำมันออกจากร่างท่านองครักษ์จื่อเทา” องค์เทพส่งยิ้มให้หญิงกลางคนได้เบาใจในการรักษาของตนเอง
“เพคะ เช่นนั้นหม่อมฉันจะกางเวทย์กันมนต์ดำเล็ดลอดออกอาณาเขตไปสิงตนสู่ร่างใคร” พยาบาลฟรอเทียน้อมรับคำประสงค์ก่อนเดินไปหยุดกึ่งกลางห้องร่ายข่ายเวทย์คุ้มกันมาร
หมอเทพจำเป็นสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างตั้งสติเสกคนโทโปร่งแสงออกมาสู่มือขาวแล้วมอบมันให้กับชายร่างสูงที่อาสาเป็นผู้ช่วยในงานนี้
“ทันทีที่เห็นไอดำพี่คริสต้องรีบเปิดคนโทนี่ ไม่อย่างนั้นเราสามคนจะไม่รอด” เลย์กำชับคนรักที่พยักหน้าเข้าใจในคำกล่าว
ริมฝีปากอิ่มยิ้มให้อีกฝ่ายก่อนค่อยๆเดินไปยืนข้างเตียงขององครักษ์ที่จ้องมองเธอด้วยตาสีแดงฉาน ร่างหนากว่าเตรียมกระโจนขย้ำสตรีในเขตแดนเฉกหมาป่าพบเจอเหยื่อ แต่เพราะเชือกเวทย์ที่ตรึงตนทำให้จื่อเทาได้แค่นั่งดิ้นอยู่บนเตียงอย่างทุรนทุราย
“จื่อเทา...ใจเย็นๆ พี่มาดีนะอย่าตกใจพี่ไม่ทำอะไรนาย พี่สัญญา” เลย์เอ่ยกล่อมรุ่นน้องที่ถูกมัดบนเตียงให้สงบ
“ฮื่อ....” อีกฝ่ายขู่ดั่งสัตว์ป่าขู่กันภัยเมื่อหญิงสาวหวังจะเอื้อมมือมาหาตน
“นี่จื่อเทานายคือมนุษย์ไม่ใช่สัตย์ร้าย นายต้องพูดไม่ใช่คำรามขู่กันอย่างนี้ ตื่นสิจื่อเทาพี่รู้ว่านายได้ยินพี่ ซูโฮฮยองรอฟังอาการนายอยู่นะ รีบรู้สึกตัวสิเขาเป็นห่วงนายมากนะ” พูดกล่อมปลุกสติเจ้าของร่าง มืออาบอายเวทย์วาดกรีดนิ้วเรียวเพียรดึงมนต์ดำให้ออกมา
“อ๊ากกกกกกกก!!!!!”
ความกดดันเริ่มปกคลุมทั่วห้องพักเมื่อผู้ป่วยบนเตียงขาวเริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนองต่อเสียงขององค์เทพ ร่างกายดิ้นรนต่อสู้กันระหว่างเจ้าของร่างกับศาสตร์มืด เทพเยียวยาใช้พลังทั้งหมดที่มีในตอนนี้ดึงไอดำออกจากองครักษ์หนุ่มในเฮือกสุดท้ายได้สำเร็จ
ผู้มีหน้าที่ดูดไอดำรีบปิดจุกคนโทตั้งแต่ควันจางของไอทมิฬเริ่มหลุดออกมาจนเจือหายไม่หลงเหลือในตัวของรุ่นน้อง คนโทจากโปร่งใสเป็นดำมืดชวนสะอิดสะเอียนมือหนาปิดจุกทางเข้าก่อนร่ายมันกักเก็บในข่ายเวทย์ตนแล้วเข้าไปประคองร่างหญิงสาวที่โซเซจวนล้มพับ
“คุณพยาบาลครับ ผมฝากดูแลที่เหลือด้วย” คริสหันไปฝากฝังคนป่วยกับนางพยาบาลก่อนอุ้มร่างนวลเดินออกจากห้องพัก
“คริสเป็นไงได้ผลมั้ย?” ลู่หานเดินเข้าไปถามทันทีที่เห็นคนทั้งสองออกมา พอเห็นว่าองค์เทพที่รักษาดูท่าจะแย่ไม่ต่างกันคนรอฟังอาการข้างนอกเริ่มใจเสีย
“อืม ตอนนี้เทากำลังพักฟื้นพรุ่งนี้คงรู้สึกตัว พวกนายกลับไปพักกันก่อนเถอะ” ผู้ร่วมรักษาบอกอาการของคนป่วยในห้อง แล้วพาคนจะป่วยในอ้อมแขนเดินกลับไปบนหอ
“พี่คริส...เลย์โอเคแล้ว” เทพสาวบอกคนรักที่วุ่นวายกับการร่ายมนต์ฟื้นฟูอาบร่างเธอ ทั้งๆที่เขาก็ต้องทนเจ็บปวดเพราะอายมารในอาณัติที่กำลังดิ้นพยศทลายคนโท
“โอเคอะไรตัวซีดขนาดนี้” ตาคมมองคนที่นั่งอยู่บนเตียงอย่างดุๆ
ไอ่คนที่นั่งข้างกันก็ไม่ใช่ว่าไม่ซีดเผลอๆหนักกว่าเธอด้วยซ้ำไป...
“ฉันเป็นเทพนะคะ เทพมีหัวใจ มีเลือดเนื้อ แต่กายละเอียดเราไม่มี ถึงศาสตร์มืดจะทำให้เจ็บปวดได้แต่มันทำให้ฉันตายไม่ได้หรอกค่ะอย่างมากแค่หลับใหล” คนเป็นเทพยิ้มสบายไม่คิดว่าการเป็นเทพนิทราจะหนักหนาอะไรสำหรับเธอ
“มันอาจจะเหมือนมดกัดสำหรับเธอ แต่มันคือการฆ่าฉันตายทั้งเป็นนะอี้ชิง ถ้าต้องเห็นเธอเจ็บเห็นเธอนิทราไม่ตื่นขึ้นฉันยอมตายแทนดีกว่า” วาจาชวนซึ้งทำหญิงสาวต้องหวนคิด
หากเป็นแต่ก่อนเมื่อตอนที่เลย์ยังคงรับรู้ว่าตนเป็นเพียงเทพบุรุษที่ชื่อเลย์ มีกายเป็นสตรีเทพยามเดือนเพ็ญคงไม่ต้องคิดพะวงถึงใครอื่น
แต่เวลานี้เธอรู้ทุกอย่างหลังภพก่อนและมีคนที่รักยากเคียงคู่อยู่ตรงนี้ การทำอะไรเพียงลำพังไม่คะนึงถึงใครในเบื้องหลังคงจะโหดร้ายเกินเป็นสำหรับคนที่เธอรัก
“พี่คริส...”
“หืม?”
ได้เพียงแค่ครางรับเพราะสาวเจ้าโฉบโน้มประกบจูบไม่ทันให้ตั้งตัว คนถูกจูบมีดูแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่อีกฝ่ายเริ่มรุกก่อนจูบตอบสัมผัสหวานชวนลุ่มหลงจากเทพสาว
“ได้แล้ว...ทีหลังอย่าเก็บมันไว้อีกนะมันอันตรายเกินไป” คำพูดแรกหลังถอนจูบเรียกสีหน้าฉงนจากชายหนุ่ม
เทพคนดียิ้มกว้างอย่างร่าเริงแล้วชูคนโทหม่นให้อีกฝ่ายได้ประจักษ์ ร่างโปร่งลุกขึ้นยืนร่ายเวทย์สร้างอ่างมนต์สุมอัคคีก่อนหย่อนคนโททมิฬลงไปในเตาเผารอเวลาสลายเศษอสูรดำ
“เธอเข้ามาในข่ายเวทย์ฉันได้ไง?” เอ่ยถามพลางมองคนตัวบางที่เอาแต่ยิ้มสนุกกับการลอบเข้าห้องเวทย์ของร่างสูง
“ตอนปีสองไม่เคยเรียนวิชาประวัติศาสตร์เมืองเทพรึไงคะ?” เทพแสนซนไม่ตอบแต่ถามกลับ มือขาวเรียวล้างอ้างเผาให้มลายจากห้องพัก
“เรียนสิ อย่าบอกนะว่า...” พอประมวลจากคำถามและเนื้อหาในวิชาก็ทำเอาเจ้าชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปพักใหญ่
“อาฮะ พี่ลู่หานเข้าถึงความคิดพี่ไม่ได้แต่ฉันทำได้ จื่อเทาต้องใช้เวทย์ย้อนเวลาเพื่อแย่งสิ่งที่ต้องการจากพี่แต่ฉันแค่หลอกให้เผลอตนก็ชิงมันมาอย่างง่ายดาย รู้คำตอบแล้วใช่มั้ย?” คนเก่งยืนกอดอกมองคนบนเตียงที่เสียท่าให้หญิงสาวเสียราบคาบ
“พวกเทพนี่เจ้าเล่ห์จริง” ส่ายหน้ายิ้มๆก่อนเดินเข้าไปรวดอีกคนเข้าสู่อ้อมกอด
“ไม่มีเล่ห์คงตามเหลี่ยมมนุษย์เวทย์เช่นท่านไม่ทันหรอก เห็นมาดนิ่งแต่แอบหื่นเกินประเมินนะเพคะเจ้าชายรัชทายาท” แววตาพราวอย่างล่วงรู้ถึงวัตถุในห้องเวทย์
ภาพสตรีไร้อาภรณ์....
“หึ ของเจ้าชานยอลต่างหากอย่าคิดไกล ฉันมีเธอทั้งคนไม่จำเป็นต้องอาศัยภาพหวิวหรอก” ปฏิเสธข้อกล่าวหา แล้วก้มสูดกลิ่นหอมที่แก้มนุ่มไปฟอดใหญ่
“จะของพี่หรือของน้องก็ไม่น่าไว้ใจในความหื่น ไม่เชื่อหรอกว่าน้องฝากไว้แล้วพี่ไม่คิดเปิด” บ่นพึมพำก้มหน้าหงุดซ่อนความเขิน
“ฉันรู้แนวปฏิบัติไม่จำเป็นต้องพึ่งหนังสือสอนรักพวกนั้นหรอก” เชยคางสาวให้เงยขึ้นสบตา
“มั่นในหลักปฏิบัติของตนขนาดนั้น?” คนจะโดนเต๊าะทำปากเก่งยอกย้อนกลับ
“พิสูจน์มั้ยล่ะว่าฉันเก่งแค่ไหน” ว่าจบคนโตกว่าก็ดันร่างบางถอยกรูดติดผนัง
“พะ...พี่คริสใกล้เช้าแล้ว เดี๋ยวเลย์ก็สลับร่างแล้วนะ” ปรามเสียงหลงเมื่อมือร้อนถลกกระโปรงขึ้นสูงถึงต้นขา
“แล้วไงครับ” ยิ้มกริ่มข่มกระต่ายน้อยแกล้งให้ตื่นตูมก่อนประกบจูบปิดกั้นสิทธิ์ประท้วงของเทพสาว
“อื้อ...” อยากเบือนหนีรสสัมผัสนึกแง่งอนคนขี้แกล้งที่ชอบฉวยโอกาสมาแทะโลม แต่สุดท้ายกระต่ายน้อยก็ใจอ่อนยอมศิโรราบต่อราชสีห์เจ้าหัวใจ
เมื่อหญิงสาวโอนอ่อนตามชักจูงมือที่เคยไล้ขาขาวเนียนละเอียดเลื่อนสัมผัสกระดุมหลังแล้วเพียรปลดอย่างคล่องมือ จนชุดสวยที่เคยรัดร่างโค้งเว้าหลวมคลายตัวเผยเนื้อเนียนหลังอาภรณ์
ถอนจูบแสนเชื่องช้าจ้องมองดวงหน้าเรียวผ่องแต้มเลือดฝาดอย่างพอใจ ก่อนโน้มลงคลอเคลียลำคอขาวประทับตราสีระเรื่อทั่วผิวเนื้อ
“พี่คริสอย่าทำเยอะ..” กระต่ายน้อยเริ่มงอแงเมื่อสิงห์หนุ่มเอาแต่สร้างรอยรักล่อตาคน
“กลัวคนเห็น?” ถามไปทั้งๆที่รู้ดี มือไวตะปบถอดชุดสีหวานพ้นรัศมีของดวงตาเหลือเพียงปราการน้อยที่รอเวลาปลดปล่อยให้หลุดจาก
“ก็ใช่น่ะสิ ชุดนักเรียนไม่ได้มีเซตคอเต่านะ อ๊ะ..อื้อ!!” บ่นยังไม่ทั้งไรต้องร้องครางอีกระลอกเมื่ออีกคนเข้าประกบซุกไซ้เนินอกอิ่ม
“ที่คอไม่ได้แต่ที่อื่นไม่ว่าใช่มั้ย?”
----------------------------
ตัดเลยตัดเลย ฉับ ฉับ ฉับ-..-
ตามหา ณ ที่เดิมนะเพคะ
หาไม่เจอหรือได้แล้วโปรดติดแท็ก #KLthemoon
ไรต์อยากรู้ความรู้สึกเพื่อพัฒนาพล็อตฟิคให้รีดเดอร์ได้อ่านกัน
-------------------------------
---------------------------------------
พอดีว่าคิดเอ็นซีไม่ออก' '
ช้าไปนิดไม่ว่ากันนะ
สรุปเทายังไม่ใช่ และเทพคนสวยยังไม่ท้อง-..-
ทีนี้เหลือชานยอลกับพี่ไค
ใครหนอใคร ใครคือหมาป่า'0'
ความคิดเห็น