คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 11:แผนปราบเซียน
แผนปราบเซียน
“เจ้าชายจุน” เรียกสายหายข้างกายหลังจบคลาสเลขโบราณ
“ว่า?” ซูโฮขานรับมือก็สาละวนอยู่กับการเก็บหนังสือเข้ากระเป๋า
“เย็นนี้ไปเซอร์เวย์หอชั้นปีหนึ่งกัน” เฉินเอ่ยชวนปิดยิ้มร้ายเมื่อเพื่อนหันมามองอย่างแปลกใจ
ทำไมต้องชวนเขาเดินเที่ยวหอปีหนึ่ง...ไปติดสาวปีหนึ่งรึไงวะ?
“พี่มินซอกอ่ะ?” ถามถึงภริยาบนหิ้งซะหน่อยเผื่อไอ้มหาปราชญ์ศีลแตกจะพึงสำนึกว่ามีเมีย
“พี่ซิ่วหมินอนุญาตขอแล้ว คุณมึงไปกับคุณกูนะคุณเพื่อนโอเคตามนี้สองทุ่มเจอกันเชิงบันไดปีสอง” เฉินเออออเองเสร็จสรรพก็ลุกเดินออกไปจากห้องไม่รอคำแย้งจากเพื่อนตัวขาว
เจ้าชายจงแดคงไม่ได้คิดเล่นพิเรนทร์กับเจ้าชายมยอนจุนหรอกนะ...
เทพร่างสตรีเดินเข้าไปในห้องสมุดกลางของหอพักเพื่อไถ่ถามถึงซูโฮกับรุ่นพี่ทั้งสองที่กำลังนั่งสุ่มหัวปั่นรายงานส่งในวันพรุ่งนี้
“หือ? เฉินฉุดซูโฮ?” เลย์ทวนคำรุ่นพี่หวานใจเจ้าชายมากความรู้
“อือ เจ้านั่นพาซูโฮหายไปแต่หัวค่ำแล้ว” มินซอกขยายความ
“แปลก...เฉินต้องคิดจะทำอะไรแผลงๆแน่เลยฮะ” คิ้วโก่งสวยขมวดมุ่นอย่างนึกห่วงเจ้าชายตัวขาวที่กำลังเป็นเหยื่อขององค์ชายเฉิน
“มันจะแผลงอะไรอีกล่ะเรื่องถนัดของเจ้านั่นนี่ เจ้าเฉินคงมองออกว่าพวกที่เหลือหนึ่งในนั้นแอบชอบซูโฮถึงได้จับซูโฮใส่พานถวายหมาป่าน่ะสิ” ลู่หานสรุปตามเกมอย่างหยั่งรู้
“อ่า...น่าสงสารซูโฮ ไม่ทันเล่ห์ของเฉินอีกจนได้” มินซอกส่ายหน้าระอากับกลเกมแสนมากเล่ห์ของอีกคนก่อนเดินเอาหนังสือไปเก็บเข้าชั้นตามเดิม
“งั้นผมขอตัวนะครับ” โค้งลาพี่ๆ แล้วรีบเดินกึ่งวิ่งกลับห้องตน
“หน้าตาตื่นๆนะอี้ชิง หาเพื่อนไม่เจอหรอ?” คริสเอ่ยทักคนรักที่บอกจะไปยืมเลคเชอร์เพื่อน พร้อมเอ่ยชื่อเก่าของอีกคนอย่างคุ้นชิน
“พี่คริส รุ่นน้องของพี่คนไหนแอบชอบจุนมยอน?” เลย์เข้าประเด็นไม่ลีลา
“จุนมยอน?...ไม่รู้สิไคมั้งหรือไม่ก็เทา พอจะได้ยินสองคนนั้นพูดถึงชื่อนี้อยู่บ้าง” ร่างสูงทวนชื่อพลางครุ่นคิดถึงวาจาของรุ่นน้องที่พูดถึงเจ้าของชื่อ
“จงอินกับจื่อเทางั้นหรอ?” ทวนชื่อพลางคิดวิเคราะห์หาเหตุผลที่พอจะเป็นไปได้
ไอ่เจ้าชายคิมจงแดมันคิดจะเปลี่ยนหน้าที่จากเจ้าชายเป็นอัศวินเฝ้าป้อมรึไงกัน ทำไมถึงได้พาเขามานั่งตบยุงอยู่เชิงบันไดทางเข้าหอชั้นปีหนึ่ง!!!
“เมื่อไหร่เจ้าพวกนั้นจะแยกจากกันสักทีว้า” เฉินบ่นงึมงำพลางชะเง้อมองประตูห้ององค์ชายจอมเวทย์ที่มีเงาสะท้อนหลายดวงเงาต้องแสงเทียน
“หมายถึงใคร?” ซูโฮหันไปถามเพื่อนข้างๆตัว
“เจ้าพวกหมาป่าไงเล่า ซื่อจริงเจ้าหมอยา” ปากบ่นเพื่อนระงม แต่ตายังจ้องมองประตูรอวันปลีกวิเวกของเป้าหมาย
“นายคิดว่าพวกนั้นจะยอมแยกกันรึไง นี่ก็โดนสอยมาตรวจจิ้นสองคนแล้วพวกที่เหลือเจ้ามารนั่นคงคุมพลังจิตให้อยู่ในอาณัติไม่ปลีกตัวอยู่ลำพังให้เราจับพิสูจน์อีกหรอกเจ้างั่ง!” ซูโฮสบถคืน
“เออ..นั่นสิ ถ้างั้นก็...” เฉินร่ายเวทก่อกวนคนในห้องพักให้โหวกเหวกกันจนหลุดออกมานอกห้องอย่างอยู่กันไม่สุขเพราะแมลงเวทย์คอยบินตอมรบกวนพวกเขาให้หัวเสีย แล้วเฉินก็ร่ายเวทพลางตัวไม่ให้รุ่นน้องพวกนั้นเห็นพวกเขา
“แมลงบ้านี่มาจากไหนวะเซฮุนแม่งอย่างคัน” ไคสบถมือเกาคอขูดแขนที่เป็นผื่นเพราะแมลงพิษนี่
“จะไปรู้มั้ยเล่า ใครแม่งเล่นพิเรนทร์วะเนี่ย” เซฮุนพยายามร่ายเวทล้างมนต์เก่า แต่ดูเหมือนเจ้าของเวทแมลงหวี่นี่จะเก่งกว่าระดับตนเพราะพยายามกำจัดเจ้าพวกนี้ยิ่งกัดยิ่งตอมจนไม่มีสมาธิ
“ไม่อยู่แล้ว คืนนี้ดูแลกันเองแล้วกันสักคนอาจรอดจากคืนโหดเหมือนนายกับรุ่นพี่คริส” เทาคุยกับเจ้าชายเซฮุนก่อนเดินหนีออกนอกหอ
“เออ ไปบ้างดีกว่าอยู่ไม่ได้แล้ว” ชานยอลเอ่ยแล้วพากันแตกกระเจิงแยกย้ายไปทั่วทิศ
“ป่ะ ไปกันเถอะซูโฮ” เฉินจับแขนเพื่อนลากสะกดรอยตามองครักษ์ร่างสูงของเจ้าชายจากแอสซาเรส
“ทำไมเราต้องตามจื่อเทาวะ?” ซูโฮถามอย่างข้องใจ คนอื่นๆที่หน้าสงสัยและดูจะตามง่ายกว่าแต่ทำไมต้องเป็น หวงจื่อเทา!
“เพราะเจ้านั่นปิ๊งมึงไงไอ่เจ้าชายตัวขาวเก่งทฤษฏี” เฉินผลักส่งเพื่อนให้ออกไปปะทะกับหลังกว้างของอีกฝ่าย
“ใคร...ซูโฮฮยอง?” เจ้าของร่างสูงหันมาเตรียมสบถด่าแต่ชะงักคำเมื่อรู้ว่าเป็นรุ่นพี่ร่างเล็กในหอเขา
“เอ่อ...หวัดดี” ซูโฮยิ้มแหยหันมองหาเพื่อนสนิทคิดฆ่าเพื่อนที่ไม่เห็นวี่แววของมันเลย ก่อนหันกลับมามองน้องหน้าดุที่ดูจะไม่สบอารมณ์กับเขาสักเท่าไหร่
“กลับไปนอนเถอะครับดึกแล้วพรุ่งนี้ต้องเข้าเรียน” เทาเอ่ยบอกรุ่นพี่หน้าเรียบนิ่ง แต่มือยังเกาแขนตัวเองหยุกหยิกเพราะพิษเวทย์ไม่จางหาย
“อ่า น่ะ...นั่นสิ” ซูโฮกำลังขยับตัวเตรียมหันหลังกลับแต่ร่างเขากลับขยับไม่ได้ยิ่งไปกว่านั้นเขากลับก้าวเดินเข้าหาจื่อเทาเรื่อยๆ..เรื่อยๆ...จนลำแขนขาวกอดเกี่ยวลำคอแกร่ง
เวทย์หุ่นเชิด...
ไอ่เจ้าชายเฉินเล่นเขาแล้วไง!!!
“พี่จะทำอะไรน่ะ!” เทาตกใจดันร่างเล็กที่กอดเกี่ยวตนเหนียวแน่นยิ่งกว่ากาวคุณภาพเยี่ยม
“เทา..ฉันบังคับร่างกายตัวเองไม่ได้” ริมฝีปากสวยสดเบะคว่ำพยายามฝืนร่างกับเวทมนตร์ของเจ้าเพื่อนตัวดี ไม่ให้เข้าใกล้อีกคนไปมากกว่านี้
“ย่าส์! ผมร่ายเวทลบล้างไม่ได้” เทาหัวเสียเหมือนมีแรงความถี่ต่ำที่คอยก่อกวนสมองเขาไม่ให้นึกถึงคาถาเวทย์ใดๆหลุดออกมา
ว่าเซฮุนเก่งเรื่องเวทย์แล้วเวลานี้ดูท่าจะเป็นเฉินที่แกร่งกล้ากว่า!!
!!!!!
ทั้งคู่ตกอยู่ในห้วงนาทีที่เงียบงันร่างที่ขยับอยากผลักจากกลับนิ่งค้าง กลีบอุ่นฉ่ำแตะทาบทับสร้างความหวิววาบเข้าสู่ใจให้เต้นเร้าระรัวเร็ว
จบบทพ่อสื่อของจงแด...
พอได้สติเทารีบผละร่างขาวให้ออกห่างตนหลายสิบเมตร ก้อนเนื้อในอกซ้ายเต้นระรัวยิ่งกว่ากองป่าวประกาศยามเกิดศึก
เลือดในกายเดือดประทุดั่งลาวาเดือดใกล้แตกระเบิดออกมานอกปล่องไฟ ตามใบหน้าคมและมือหนาเริ่มมีขนสัตว์ปรากฏขึ้น
หรืออสูรร้ายที่ตามหาจะเป็นหวงจื่อเทา?
“พระจันทร์แดงสด...” คริสมองดวงจันทราที่แปรเปลี่ยนสีจากเหลืองนวลเป็นแดงฉานดั่งโลหิต
“มีความนัยอะไรรึเปล่า?” เลย์มองตามคำเอ่ยของร่างสูงนึกกลัวจะมีอันตรายต่อเพื่อนๆ ที่ออกไปทำภารกิจกันเพียงแค่สองคน
“มีสองความหมาย...เจอตัวอสูรร้าย..หรือไม่มนุษย์หมาป่าเตรียมอาระวาด” เขาให้ความหมายตามเหตุวิเคราะห์ที่นึกออก
“แล้วสองคนนั้นจะเป็นอะไรมั้ย?” ถามไถ่อย่างหวาดกลัวในความปลอดภัยของสหาย
“ออกไปเล่นกับไฟขนาดนั้น พวกเธอมีแผนตั้งรับกับอสูรต้องสาปนั่นแล้วหรอ?” หันมาถามคนรักที่ส่ายหน้าตอบทันควัน “ไม่มีแผนตั้งรับ แล้วถ้าเจอหมาป่าในตัวพวกฉันจริงๆไม่คิดหรอว่าจะโดนตะปบฆ่าเอาน่ะ” คริสเอ่ยอย่างหัวเสียเมื่อรู้ว่าพวกนักล่าหมาป่าคิดแต่จะล่าแต่ไม่รู้วิธีสู้รึถอนสาป
“คิดแค่ว่าสุ่มให้เหลือคนน่าสงสัยน้อยที่สุด...ถ้าเจอจริงๆก็คิดว่ามนุษย์หมาป่าอาจไม่คิดฆ่าคนที่มันรัก” เสียงหวานตอบไปตามตรง
“อี้ชิงนั่นมันปิศาจนะไม่ใช่ตัวตนของพวกฉัน มันนึกจะฆ่าจะกัดใครก็ได้มันไม่มีจิตสำนึกหรอกเพราะวิญญาณร้ายเข้าครอบงำ ถึงจะเป็นร่างของตัวเองถ้าใจไม่แกร่งจริงมันก็คุมตัวเองไม่อยู่หรอกนะ” คริสเว้นคำดูสีหน้าซีดเผือดของคนรักก่อนพูดต่อ “มันฆ่าทุกคนที่คิดจะกำจัดมัน....ยิ่งเป็นคนที่เจ้าของร่างรักสุดดวงใจ”
“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ซูโฮก็....”
“อยากจะอยู่....หรือตาย”
!!!!!
--------------------------
อยากเห็นพ่อหมาป่าแอ้มกระต่าย
โปรดเม้นกันอีกรอบ มิเช่นนั้นข้าน้อยดอง
โอเคป่ะ!!!
ความคิดเห็น