หมัดลุ่นพลิกล๊อกหัวใจ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

        “ฉะ....ฉะ....ฉัน...ฉัน....ฉันชอบเธอนะ” เสียงตะกุกตะกักค่อยๆเรียงร้อยออกมาเป็นคำพูดหลุดออกมาจากปากเด็กชายวัย10ขวบนั้นก็คือผม ผมพูดออกไปสารภาพกับเด็กหญิงคนหนึ่ง เธอซึ่งเป็นคนที่ผมแอบชอบอยู่ในตอนนี้ แต่ทำไมเธอทำหน้างงล่ะ ผมพูดไม่ชัดหรอ เรื่องนั้นผมไม่รู้ ผมรู้แต่ว่าหน้าของผมในตอนนี้มันแดงยิ่งกว่าลูกตำลึงสุกแน่นอน

            “ฉันมีแฟนแล้ว เธอก็รู้ไม่ใช่หรอ” เธอคนนั้นตอบคำถามผมแผ่วเบา เธอ เด็กสาวที่น่ารักที่สุดในชั้นประถม4ดวงหน้าได้รูปน่ารักเข้ากับเรือนผมดำขลับชวนให้หลงใหล ริมฝีปากอวบอิ่มเมื่อคลี่ยิ้มให้ผู้ใด ผู้นั้นเหมือนกับจะต้องเป็นทาสเธอไปเสียหมดดูสวยยามแต้มกับจมูกได้รูปและดวงตากลมโตน่าค้นหา

            ...ฉันมีแฟนแล้ว... ฉันมีแฟนแล้ว...เสียงเธอดังก้องในหูผม ผมก็รู้อยู่หรอกว่าเธอเป็นแฟนกับพี่ป.6 แถมใครมันจะมาชอบไอ้ก้างแบบผมได้ ไอ้ก้าง...ฉายาที่เพื่อนๆตั้งให้เพราะตัวผมมันทั้งเตี้ยและผอมแห้ง แต่ผมก็ยังไม่วายที่จะหลงเสน่ห์ดวงตางามล้ำของเธอ ผมปฏิเสธมันไม่ลงจริงๆ

            แต่ทำไมผมถึงมาสารภาพรักกับเธอล่ะเนี่ย.... นั้นสิ ทำไมกันนะ ผมคงได้แต่ถอนใจ คงได้แต่มองเบื้องหลังของหญิงอันเป็นที่รัก(เขาข้างเดียว)ของผมต่อไป เบื้องหลังของเธอ เด็กหญิงตัวน้อยเดินจากผมไป เบื้องหลังของเธอ เรือนผมดำขลับที่มัดเป็นเปียไหวตามแรงดูสวยยิ่งนัก....

            “ไอ้ก้าง! เอ็งไม่กลัวตายหรอว่ะ ไปสารภาพรักกับแฟนป.6 เดี๋ยวก็ไม่ได้ตายดีหรอกเอ็ง” เสียงเพื่อนในห้องของผมเอง ห้องป.4/2 ถามขึ้นหลังจากผมเพิ่งถูกหักอกดังเปาะกลับมา ไอ้เพื่อนช่างมีวิธีปลอบใจที่ดีเหลือเกิน ดีจนน่าจับไปออกงานวัดโชว์ของแปลกเสียให้เข็ด เล่นทำฟาร์มหมาไว้ในปากตั้งแต่เด็ก แต่ไอ้ก้างอย่างผมจะไปทำอะไรใครได้เล่า....

            เฮ้อ....สุดท้าย คำพูดของไอ้เพื่อนปากเป็นฟาร์มหมาก็เป็นจริง เด็กป.6แฟนของเด็กหญิงคนนั้นมารุมอัดผมหลังเลิกเรียนซะปางตาย เชื่อเขาเลยสิ!! ในเมื่อเป็นอย่างนั้น ผมจะต้องหาทางแย่งเด็กหญิงคนนั้นมาจากพี่ให้ได้ ผมจะแก้แค้นที่พี่บังอาจมาประทับรอยหมัดลุ่นๆของพี่ไว้ที่แก้มซ้ายของผม แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตของพี่ก็ตาม....

...สู้โว้ย!!...

            จากวันนี้วันที่ปากของผมเผลอหลุดคำรักไปและได้รอยหมัดของแฟนเธอกลับมาจูบที่แก้มซ้าย ผมได้รู้ซึ้งทันทีว่าพี่เขาช่างป่าเถื่อน โหดร้าย ไม่เหมาะกับเธอคนนั้นเลย แต่ก่อนที่ผมจะได้แก้แค้น พ่อและแม่ของผมกลับต้องเดินทางเข้ากรุงเทพฯโดยด่วน แถมยังมีเค้าว่าจะต้องอยู่ไร้กำหนดกลับอีกตะหาก โอ้...ฟ้าแกล้งผม ผมยังไม่ได้แก้แค้นพี่เขาเลยนะ ให้ตายสิ...

            “ดลเตรียมตัวเสร็จรึยังลูก” เสียงท่านแม่บังเกิดเกล้าของผมตะโกนถามผม ด้วยชื่อเล่นของคำว่าดนุพล ก็ชื่อผมนั้นแหละ แต่เพื่อนๆจะนิยมเรียกไอ้ก้างเสียมากกว่า คงเข้าใจเหตุผลที่ผมบอกไปแล้วนะครับ ผมเป็นเด็กไม่สู้คน ถึงสู้ก็คงสู้ใครเขาไม่ได้เพราะการเป็นไอ้ก้างเนี่ยแหละครับ

            “เสร็จแล้วครับแม่” ผมตะโกนกลับไปก่อนที่คุณแม่สุดที่รักจะถวายฝ่าพระหัตถ์ที่ก้นผมด้วยเหตุที่ว่า ‘ถามแล้วทำไมไม่รู้จักตอบ’ นี้ละครับ ครอบครัวผม แม่ทำงานเป็นข้าราชการครูส่วนพ่อก็เป็นข้าราชการนั่งโต๊ะ ผมเลยสบายใจไทยแลนด์ เป็นลูกคนเดียวนิครับ  

            “งั้นลงมาเลยลูก รถมารอแล้ว” นั้นไม่ใช่คำแนะนำของแม่ครับ นั้นเป็นคำสั่งเลยตะหาก ผมจึงจำต้องอำลาห้องนอนแสนรกของผม กระเป๋านักเรียนใบโตของผม รวมถึงชุดนักเรียนและข้าวของที่ไม่จำเป็นในการดำรงชีวิตอยู่ในกรุงเทพของผม...นี้ผมจะไปโดยไม่ได้ลาเพื่อนคนไหนเลยหรือนี้ แล้วชาตินี้ผมจะได้กลับมาที่นี้อีกรึเปล่าหว่า

            ผมลากสังขารอันบอกช้ำของผมลงมาจากข้างบน นี้ผมเจอเรื่องช็อกมากี่เรื่องแล้วนี้วันนี้ ทั้งเรื่องที่ผมไปประกาศรักต่อหน้าเธอ ทั้งเรื่องผมโดนกระทืบตั้งหลายเท้า แล้วยังต้องมาย้ายบ้านกะทันหันอีก โอ้...วันซวยของผมแท้ๆเลยนี้

            รถบรรทุกคันใหญ่จอดนิ่งสนิทอยู่หน้าบ้าน ผมโยนกระเป๋าเดินทางที่บรรจุไปด้วยตุ๊กตาหุ่นยนต์มากหลายเข้าไปอย่างหน่ายๆ โอ้...มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยพี่พนักงานร่างใหญ่เดินมาชนผม ผมกระเด็นไปอีกทางพร้อมกับหน้าดุๆของแม่ที่สื่อถึงได้ว่า อยู่เฉยๆไม่กวนซักเรื่องจะตายไหม โอ๊ย...ผมนี้มันซวยซ้ำซวยซ้อน ซวยเยอะอย่าบอกใครเลยเชียว

            “ไปได้แล้ว ดลขึ้นรถสิลูก” พ่อผู้ใจเย็นบอกและแม่ผู้ใจยักษ์ก็ดุนหลังผมขึ้นรถไปสำเร็จ แม่ยิ้มยะเยือกให้ผม เป็นสัญญาณอันดีว่าผมควรหลบไปนั่งกับพ่อ ก่อนที่แม่จะถวายชัยให้ แม่เตือนผมว่าให้อยู่เฉยๆ อย่าซน ไม่งั้น ‘ตาย’ ขืนผมไม่เชื่อฟัง ผมก็คงเป็นศพไปแล้วละครับ

            “ลาก่อนบ้านจ๋า เดี๋ยวไม่นานก็คงกลับมาแล้วแหละ” ผมพึมพำคำเบา ก่อนที่พ่อจะทำลายความหวังของผมให้ทลายไปตรงหน้าด้วยประโยค ประโยคเดียว โถ...พ่อ ปล่อยให้เด็กฝันลมๆแล้งๆไม่ต้องมาขัดใจก็ดีเหมือนกันนะ

            “ใครว่าเล่าลูก เราจะไม่กลับมาแล้ว แต่ถ้าจะเอาไว้พักร้อนละก็ได้” พ่ออธิบายอย่างใจเย็น พักร้อนเรอะ แค่วันหยุดพ่อยังหาไม่ได้เลย แล้วจะหวังพักร้อน ผมคงต้องรอจนแห้งเป็นปลาเค็มไปเสียก่อนละสิ กว่าจะได้แก้แค้นไอ้พี่คนนั้น แต่ยังไงผมก็จะแก้แค้นให้ได้ คอยดูเถอะ....