Rock Online Pologue 07 : :
Everything With You 100 per เป็นไปตามที่ลีทำนายไว้ พอผมเลิกเรียนปุ๊บ ผมก็เจอกับยีนส์ปั๊บ ดักรอหน้ามหาวิทยาลัย ใบหน้าหล่อคมคาย กับส่วนสูงอันชะลูดแบบนายแบบนั่น ทำให้ยีนส์เป็นจุดเด่น ผมถอนหายใจ แม้ผมจะแอบเกริ่นๆเรื่องนี้ไว้กับไม้แล้ว ว่ายีนส์เป็นพี่ชายที่น่ากลัวและน่าขนลุกขนชันที่สุดที่ผมมี แต่ผมก็ไม่เห็นไม้จะว่าอะไร ร่างสูงเพียงบอกว่า “ถ้าเกิดการที่กูยอมให้มึงกลับไปกับเขาง่ายๆ แล้วมันทำให้เขาไว้ใจกู ยอมให้กูดูแลน้องชายเขา งั้นมึงก็กลับไปกับเขาเหอะ ไม่ต้องกังวลกูหรอก...” ผมอยากจะตายวันละหลายๆรอบกับแต่ละประโยคของผู้ชายคนนี้! ไม้จะทำให้ผมเขินจนตัวบิดเลยหรือไง!!! ช่างเหอะ ผมเดินไปหายีนส์อย่างว่าง่าย ทันทีที่เขาเห็นผม ร่างหนาก็โผเข้ามากอดผมแน่น “เรเวนท์! คิดถึง จุ๊บ!” ริมฝีปากสีซีด กดลงบนริมฝีปากผมแผ่วเบา ก่อนจะถอนออกไป ผมกระเด้งตัวออกจากยีนส์ แล้วมองซ้ายมองขวาอย่างหวาดระแวง และไม้ก็ยืนอยู่ตรงตึกเคมี T^T จากมุมนั้นมองยังไงก็เห็นชัดเจน ว่ายีนส์จูบผม!!! ความจริงยีนส์ทำแบบนี้ตลอด ไม่ว่าจะกับผม กับลี หรือว่ากับลูกพี่ลูกน้องคนอื่นๆก็เถอะ T[]T แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าไม้ไม่ยืนทำสีหน้าเรียบนิ่งอยู่ตรงนั้น “ไปเหอะ! แม่กับลีไม่อยู่ใช่ไหม ฉันอยู่เป็นเพื่อนนายเอง ^3^” เสียงทะเล้นพูดขึ้น หลายคนอาจจะอยากถามว่ายีนส์โหดตรงไหน? แต่ยีนส์เป็นแบบนี้ก็แค่กับผมเท่านั้นแหละ ถ้ากับคนอื่นที่มายุ่งกับผมและลีละก็...ตาย!!!! “เรเวนท์!!!!” เสียงไม้ตะโกนมาทำเอาผมหันควับไป ยีนส์เองก็หันไปมอง คิ้วเข้มขมวด และผมก็รู้แล้วว่ายีนส์ไม่ชอบไม้ แต่ก็ดูเหมือนไม้จะเอาใจผมด้วยการไม่หาเรื่องยีนส์เพราะผมก็บอกไปแล้วว่า ยีนส์เป็นแค่ลูกพี่ลูกน้องที่ประสาทและหวงน้องชาย อย่างไปถือสา ไม้เองก็ดูเหมือนจะ(พยายาม)เข้าใจและ(พยายามจะ)ไม่หาเรื่องยีนส์ “กลับบ้านดีๆนะ!!!! รักมึง!!!!” ร่างสูงตะโกนลั่น มือหนาโบกยิกๆ ยีนส์ทำตาเบิกโพลงร่างสูงชูนิ้วกลางใส่ไม้อย่างไม่เกรงใจ ก่อนจะลากผมขึ้นรถอย่างเดียว ผมเดินให้ช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้ แทบจะเร็วกว่าเต่านิดเดียว ก่อนจะอาศัยจังหวะที่ยีนส์เผลอ ยกมือขึ้นโบกมือลาไม้ เห็นพวกเพื่อนไม้โห่แซวกันใหญ่ มีเพื่อนคนหนึ่งทำท่าควักหัวใจไม้ และปามาทางผมด้วย =_= “เร็วๆสิเรเวนท์!!!” ยีนส์ลากผมขึ้นรถ ก่อนจะตะโกนอะไรสักอย่างที่ผมไม่ได้ยิน เพราะผมอยู่ในรถแล้ว ร่างสูงกลับขึ้นรถมาอย่างอารมณ์เสียมาก เหยียบคันเร่งมิด “ไอ้หมอนั่นแฟนเรใช่ไหม!!! อย่าโกหกยีนส์นะ!! ไอ้เอ็มบอกหมดแล้ว!!!!” “ไม้เป็นคนดีนะยีนส์...” ผมตอบเลี่ยงๆ “ดีอะไร!!! ดูหน้าก็รู้แล้วว่าแม่งเหี้ยชัวร์!!!” ประโยคนี้ทำเอาผมเถียงยีนส์ไม่ออก ก็หน้าไม้ เหมือนผู้ชายท่าทางเป็นนักเลง บุคลิกหรือความตรงเป็นขวานผ่าซากของเขาก็ด้วย... “เรต้องเชื่อยีนส์นะ!! ยีนส์ดูคนออกหมดแหละ!!! ห้ามไปยุ่งกับมัน!! ต่อไปนี้ยีนส์จะไปรับไปส่งเรเอง!!!!” “....” * หลังจากวันนั้น วันที่ไอ้ประโยคที่ว่า ‘จะไปรับส่งทุกวัน’ หลุดออกจากปากยีนส์ ผมกับไม้ก็แทบจะไม่ได้เจอกันเลย ผมกับร่างสูงมีแค่เวลาระหว่างเรียนที่จะได้เจอกัน แต่ก็ลำบากเพราะผมกับไม้เรียนกันคนละคณะ บางทีผมเดินๆลงจากอาคารอยู่ ร่างสูงถึงกับฉุดผมเข้าซอกตึกแล้วระดมจูบจนผมหายใจไม่ออกก็มี ผมกับไม้นี่อย่างกับเป็นชู้กัน แล้วยีนส์ก็คือสามีตัวจริงของผม อะไรประมาณนั้นเลย T^T “เร ฟังที่ยีนส์สอนหรือเปล่าเนี่ย!!!!” ยีนส์เอ็ด เนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุด ร่างสูงมาติวหนังสือให้ผม อ้างว่าผมเรียนอ่อนลงไปเยอะ แต่กระจิตกระใจผมไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ก็เพราะโทรศัพท์ผม หนทางเดียวที่จะคุยกับไม้ โดนยีนส์ยึดไปและปิดเครื่องน่ะสิ “ฟะ..ฟังอยู่!” ผมเอ่ยเสียงอ่อย “อือดี ข้อต่อไป!” ยีนส์ว่าและอธิบายๆๆ ผมไม่ได้ฟังเลยสักประโยค ฟังหูซ้ายออกหูขวา และทะลุหายไปในอากาศ “ป้อก!” เสียงอะไรสักอย่างกระทบหน้าต่าง ยีนส์ชะงักไปนิด แต่ผมก็ถามต่อ “แล้วไงต่อ...” พอยีนส์ทำท่าจะอธิบายต่อ “ป้อก!” เสียงเดิมๆก็ดังขึ้นอีก ร่างสูงลุกพรวดขึ้น ก่อนจะสบถ “ใครเล่นพิเรนท์วะ!!!” “เรดูเอง!!!” ผมลุกพรวดแล้ววิ่งมาแง้มตรงช่องว่างระหว่างมูลี่ดู ก่อนจะยิ้มออกมา ไม้!!! ไม้เป็นคนเอาก้อนหินปามาที่กระจกตรงหน้าต่างห้องนอนผม ไม่ได้มาคนเดียว กราฟฟิกกับปันเจย์ก็มาด้วย ผมเห็นกราฟส่งอะไรให้ไม้สักอย่างมันเป็นกระดาษแข็งแผ่นใหญ่ๆ ใหญ่มากๆ ไม้เอาปากกาเมจิกสีดำออกมา แล้วแกะฝาออกด้วยปาก เขียนยิกๆลงบนนั้น ก่อนที่มือหนาจะชูมันขึ้นมา ‘โคตรคิดถึง’ ผมทำหน้าแดง ยีนส์ลุกพรวดขึ้นอีกครั้ง “อะไรกันแน่เร เดี๋ยวยีนส์ดูเอง!” ผมดึงมูลี่ให้ปิดลง หันไปหายีนส์ ก่อนจะส่ายหน้า “ไม่มีอะไรหรอกนกมั้ง! สอนต่อเหอะ!” ผมลากยีนส์กลับที่เดิมขณะที่ไม้เองก็คงจะรู้แล้ว ว่าทำไมผมออกไปหาเขาไม่ได้....ผมนั่งหน้าหงอย ก้มลงเอาคางเกยกับโต๊ะ แล้วช้อนสายตามองยีนส์ที่พูดเจื้อยแจ้วอยู่... และนี่ก็เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่ผมเอาแต่คิด ว่าเมื่อไหร่ยีนส์จะกลับอเมริกาไปสักที? หลังจากการติวหนังสือที่หน้าอึดอัดนั่นผ่านพ้นไป ยีนส์ก็ออกไปจากห้องผม แต่ร่างสูงก็ยังเดินวนไปวนมาอยู่ข้างล่าง ถ้ามีคนมายืนหน้าบ้าน ร่างสูงก็พร้อมจะไล่ตะเพิดทันที แถมมือถือก็ไม่ยอมคืนให้ผมซะด้วย....ผมมองหน้าต่างที่ห้องที่ขึ้นเป็นรอยไออย่างเหงาหงอย ก่อนจะค่อยๆใช้นิ้วชี้ เขียนชื่อใครบางคนลงไปบนนั้นอย่างซ่อนความคิดถึงไว้ไม่มิด...
สีไม้...
“คิดอะไรอยู่วะไอ้ไม้ เดินเงียบมาตั้งแต่เมื่อกี๊และ!” กราฟฟิถามสีไม้ หลังจากที่ทั้งสามคน ปันเจย์ กราฟและร่างสูงเอง ไปยืนทำวีรกรรมแสบทรวงหน้าบ้านเรมาเมื่อกี๊ ไม้ทำสีหน้านิ่งก่อนจะตอบตามที่คิด
“อย่างกูจะคิดเหี้ยอะไรได้ ก็คิดถึงเมียน่ะสิ!”
“ตะ...ตะ ตรงโคตร =[]=” ปันเจย์ว่า ก่อนจะตบไหล่เพื่อนอย่างให้กำลังใจแล้วพูดต่อ “ทำไงได้ก็พี่เขาหวงนี่หว่า! แล้วนี่มึงจะเอาไงต่อไปวะ?”
“มึงคอยดูวิธีการกูแล้วกัน! ถึงหมอนั่นจะขัดขวางแค่ไหน แต่ถ้ากูอยากเจอเร กูก็มีวิธีทำให้เรออกมาเจอกูจนได้นั่นแหละ!”
*
วันนี้ก็เช่นเคย ยีนส์ขับรถไปส่งผมที่มหาลัย แม้ว่าผมจะพูดไปตรงๆเลยว่า
“ยีนส์ เรอยากเจอไม้...”
“เงียบไปเลยนะเร ไม่งั้นยีนส์จะโทรไปฟ้องแม่เร ว่าเรมีแฟน!!!” ทำเอาผมหุบปากแล้วทำหน้าหงิกขึ้นมาอีกครั้ง ผมเมินหน้าไปทางวิวข้างทางเพราะไม่อยากจะมองยีนส์ รถชะลอตัวก่อนจะติดไฟแดงระหว่างนั้นเอง มอเตอร์ไซค์ BMW คันใหญ่ ก็จอดลงข้างๆรถตรงกระจกฝั่งผม คนขับเปิดหมวกกันน็อคขึ้นแล้วผมก็เบิกตาโพลง....
สีไม้!!!
ร่างสูงเอื้อมมือหนามาเขียนรูปหัวใจตรงกระจกฝั่งผมที่เป็นฝ้า เพราะไอจากอากาศ ผมหน้าร้อนวาบ พอยีนส์หันมา ไม้ก็ปิดหมวกลง แล้วทำเหมือนรอสัญญาณไฟนิ่งๆ ยีนส์เองก็ไม่ได้สนใจเพราะร่างสูงเอาโทรศัพท์มากดเล่นอยู่ ไม้เอื้อมมือมาเคาะกระจกเรียกผมเบาๆอีกครั้งผมหันไป
“...?” มือหนาทำมือชี้ไปข้างหน้า ตรงนั้นหลายๆครั้ง ผมมองตามไปก็พบว่า มันเป็นสวนสาธาระแห่งหนึ่งแถวๆนี้ ผมพยักหน้าให้ไม้อย่างเข้าใจ เป็นจังหวะเดียวกับที่สัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียวพอดี ไม้ขับมอเตอร์ไซค์เลยไปเลย ผมนิ่วหน้าแล้วหันไปมองยีนส์...
“ยีนส์ เรปวดท้อง..แวะตรงสวนสาธารณะนี่แปบนึงได้ไหม? เรอยากเข้าห้องน้ำอ่ะ”
“อ้าว อย่างนี้เรจะไม่ไปสายหรอ?”
“ไม่หรอก แปบเดียว...” ผมโกหกคำโตแบบเนียนๆ ยีนส์พยักหน้า ก่อนจะจอดแวะแถวๆนั้น ร่างสูงยืนเฝ้าหน้าห้องน้ำแบบไม่กระดิกตัวไปไหน ผมอาศัยจังหวะที่ยีนส์เผลอ ปีนข้ามไปอยู่ห้องข้างๆที่เป็นห้องในสุดแทน ตรงนั้นมันมีเหมือน หน้าต่างข้างบนเก่าๆที่ใกล้จะพัง ผมรอจนยีนส์ร้อนและทนไม่ไหว
“เร ยีนส์ไปรอข้างนอกนะ...”
“อือ!!!” ผมส่งเสียงอย่างกระตือรือร้น พอยีนส์ออกไป ผมเลยยกมือขึ้น ทุบลงไปตรงกระจกนั้นอย่างแรงๆหลายๆที ได้เลือดเลย T^T แต่ก็ช่างเหอะ ผมอาศัยความตัวเล็ก ลอดผ่านช่องหน้าต่างที่ดูยังไงยีนส์ก็ผ่านเข้ามาไม่ได้ ก่อนจะกระโดดลงมา
ขอโทษนะยีนส์ ฉันขอนายดีๆแล้ว นายไม่ให้ฉันไปเอง...
ผมว่าแล้ววิ่งหนีออกไปทันที ก่อนจะวิ่งมาถึงทางเข้าอีกฝั่งของสวนสาธารณะ มอไซค์สีดำคันใหญ่ดูคุ้นตาจอดอยู่ตรงนั้น บนเก้าอี้ไม้ยาวๆ มีร่างสูงใบหน้าคมคุดันนั่งรออยู่ ผมวิ่งไปเอามือแตะไหล่ไม้ ร่างสูงลุกพรวดขึ้นมา ก่อนจะกระโจนข้ามเก้าอี้นั่นมายืนฝั่งเดียวกับผม
“เร!! ทำไมมือเป็นอย่างนี้ล่ะ?” เสียงเข้มถาม ผมยิ้มแห้งๆ “หนีออกมาจากทางหน้าต่างในห้องน้ำ..” ไม้ฉีกปลายเสื้อนักศึกษาของตัวเอง มา ก่อนจะพันแผลที่มือให้ผม มือหนาลูบหัวผมเบาๆ ก่อนที่ใบหน้าคมจะโน้มลงมาจนชิด ไม้บดเบียดริมฝีปากลงมาช้าๆ ลิ้นร้อนลามเลียริมฝีปากผมช้าๆ ก่อนจะสอดเข้ามาเกี่ยวกระหวัดอย่างเร่าร้อนและรุนแรง ทุกครั้งที่ริมฝีปากสีซีดบดเบียด ผมทั้งหน้าร้อนวาบ ใจเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมานอกอก ไม้ถอนริมฝีปากออกไปช้าๆ เสียงเข้มกระซิบข้างหู...
“คิดถึงเมียจะแย่แล้ว...” ผมหน้าร้อนวาบ ไม้ยิ้มมุมปาก...
“ไปจากที่นี่ดีกว่า เดี๋ยวพี่มึงมาเจอแล้วจะยุ่ง!” ร่างสูงเอาหมวกกันน็อคมาใส่ให้ผม ก่อนร่างสูงจะอุ้มผมขึ้นไปนั่งบนมอไซค์คันนั้น ผมวาดขาสั้นๆ คร่อมมอเตอร์ไซค์คันใหญ่อย่างยากลำบาก ไม้หัวเราะนิดนึง ก่อนจะขึ้นมานั่ง มือหนาสาตาร์ทรถ แล้วมอไซค์สีดำสนิทก็ออกตัวทันที
ผมแอบกังวลนิดๆ ป่านนี้ยีนส์จะรู้หรือยัง ว่าผมหนีออกมาแล้ว?
ผมตกใจนิดหน่อยที่ไม้พาผมมาถึงต่างจังหวัด! ไม่ได้ไกลอะไรมาก แค่ชลบุรี มันเป็นบ้านเดี่ยวหลังหนึ่งที่ไม้บอกว่า ลุงที่อยู่เมืองนอกฝากให้ไม้ดูแล ร่างสูงมาที่นี่บ่อยๆ แต่ที่นี่ช่างน่ากลัวมาก เพราะมีสุนัขพันธ์ฟีร่าอาศัยอยู่แปดตัว T^T ผมเกาะชายเสื้อไม้ไม่ห่างเลย เพราะตัวของหมาสูงเกือบเท่าเอวผม! แถมหน้าตามันยังน่ากลัว และขู่กรรโชกตลอดเวลา
ไม้บอกว่าหมาพันธ์นี้ไม่มีในประเทศไทย ตอนที่ลุงเขาจะเลี้ยง สั่งมาจากเมืองนอก นั่งเครื่องมาเลยด้วย เป็นพ่อพันธุ์และแม่พันธุ์อย่างดี แล้วมันก็มีลูกออกมาแปดตัว แต่ว่าตัวพ่อกับแม่มันอยู่ที่กับพ่อกับแม่ไม้ที่เชียงรายโน่น! ร่างสูงเล่าคร่าวๆว่าเกิดที่นั่น แต่พ่อแม่ทำงานเปิดแกลลอรี่อยู่ที่เชียงใหม่ตอนนี้..
“เร...ทำไร” เสียงเข้มเรียก ขณะที่ผมนั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟาที่บ้านไม้ บนโต๊ะกระจกตรงหน้าผม มีโทรศัพท์วางอยู่ แล้วมันก็สั่นจนผมประสาทหลอน!
ดูเหมือนยีนส์จะรู้แล้ว ว่าผมหนีออกมา เพราะเขาโทรจิกผมไม่หยุดไม่หย่อน! ไม่รู้จะจิกผมไปถึงไหนผมผิดอะไร!!! ผมไม่กล้ารับโทรศัพท์ยีนส์ และปล่อยให้มันดังอยู่แบบนั้น
“ไอ้ยีนส์ล่ะสิ?” เสียงเข้มถามจากข้างหลัง ผมพยักหน้า ไม้ยืนอยู่ข้างหลังโซฟาที่ผมนั่ง ร่างสูงวางมือหนาข้างนึงบนพนักโซฟาที่ผมพิง ส่วนมืออีกข้าง...
“ไม้อย่า! ไม่ใช่เวลาเล่นสักหน่อย!” ร่างสูงไล้มือมาตามแขนผม จนผมจั๊กจี้ ไม้พูดเสียงเรียบ ตอนที่มือหนานั่นมาหยุดที่ปลายคางผม แล้วจับให้เงยขึ้นไปมองหน้าเขา
“ใครบอกเล่น กูเอาจริง!” แล้วใบหน้าคมก็โน้มลงมาประกบริมฝีปากลงบนริมฝีปากผมอย่างรวดเร็ว มือหนาจับหน้าผมไว้ไม่ให้หนี ริมฝีปากร่างสูงบดเบียดและลามเลียจนหน้าผมร้อนวาบ และก็เริ่มจะเมื่อยแล้วด้วย! เหมือนไม้จะรู้ เขาถอนริมฝีปากออกไป แล้วกระโดดข้ามโซฟา มาอยู่ฝั่งเดียวกับผม ร่างสูงค่อยๆทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ผมเขยิบหนีอย่างหวดระแวง...
“ฟึ่บ!” แล้วมือหนาก็กดร่างผมให้นอนราบลงไปกับโซฟา ตอนที่ผมยังไม่ทันตั้งตัว ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจ ร่างสูงยิ้ม..
“ตื่นเต้นหรอมึง”
“ตื่นเต้นบ้าอะไรล่ะ!!!” ผมทำเสียงดุ ทั้งๆที่หน้าทั้งหน้ามันร้อนวาบไปหมด T////T ตื่นเต้นจริงๆนั่นแหละ
“จริง?” ไม้ขึ้นเสียงสูง ผมทำหน้าหงิก ก่อนที่ก่อนที่ร่างสูงจะก้มลงเอา หูแนบกับแผ่นอกของผม เหมือนว่าเขาจะฟังจริงๆ ว่าใจผมเต้นแรงแค่ไหน!! ตอนแรกก็ว่าแรงแล้ว แต่พอไม้ทำแบบนั้นมันเต้นเหมือนจะทะลุออกมานอกอกเลย T[]T
“เรเวนท์...โกหกไม่ดีนะรู้หรือเปล่า...” เสียงเรียบๆไม่บ่งบอกความรู้สึกดังขึ้น จมูกโด่งไล้ลงจากแผ่นอกผม มือหนาเลิกเสื้อผมขึ้นมาจนเห็นหน้าท้องแบนราบ...
“ไม้...อย่านะ...” ไม้เงยหน้ามองผม แล้วถามคำถามที่ทำเอาผมพูดไม่ออก
“ทำไมต้องเชื่อ?” ผมใจหายวาบ ขณะที่ริมฝีปากสีซีดกดลงที่ซอกคอผมเบาๆ ละลงมาที่แผ่นอกกดจูบบริเวณหน้าท้องที่เสื้อถูกเลิกขึ้น ริมฝีปากสีซีดกดลงที่ท้องน้อย เหนือขอบกางเกงนิดเดียว!ทุกครั้งที่ริมฝีปากสัมผัสบนผิวกายจริงๆโดยไม่ได้ผ่านเสื้อ ผมรู้สึกมวลในช่องท้องแปลกๆ และรีบดันไหล่หนาไว้ ก่อนที่ร่างสูงจะเล่นพิเรนทร์ลงต่ำไปมากกว่านี้!!!
“ไม้!! ทะลึ่ง!!!” ผมดุ ร่างสูงหัวเราะร่วน ก่อนจะผละออกจากผม ขณะที่โทรศัพท์ผมก็ยังสั่นไม่เลิกผมกลุ้มใจมาก จนต้องเอาโทรศัพท์ไม้มายืมโทรหาลี
“พี่เร ลีกำลังจะกลับพอดีเลย!” ผมค่อนข้างจะงงๆกับคำพูดน้องชายอยู่ไม่น้อย
“ก็ไหนเราบอกพี่ว่าห้าวันไง นี่มันเพิ่งสองนะลีไวน์!”
“ก็ความจริงมันคือสองไงพี่เร แต่ลีกะว่าจะไปเที่ยวกับเดลต่อที่ภูเก็ต เลยหลอกแม่ว่าห้าวัน แต่พอรู้ว่ายีนส์กลับมา ลีถึงต้องรีบกลับบ้าน ไม่อยากให้พี่เรเดือนร้อน ตัวเองอย่าบอกความจริงแม่นะ เค้าไม่อยากโดนดุอ่า T^T”
“ลีไวน์!!!!” ผมเอ็ด ทำไมถึงได้เป็นเด็กที่แก่แดดขนาดนี้นะ!!!
“พี่เรกลับไปรอที่บ้านเลย ลีจัดการเอง!! อีกประมาณสองชั่วโมงเจอกัน!”
“อือๆ” ผมกดวาง ไม้หันมามองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม
“ลีบอกให้กลับไปที่บ้าน เขาจะจัดการเอง...รู้สึกว่า ลีคงจะมีแผนในหัวแล้วแหละ..”
*
พอไม้มาส่งผมปุ๊บ ทั้งยีนส์ทั้งไม้ก็ชกกันไม่ฟังเสียงห้ามเลย!!! ระดมแลกหมัดกันจนหน้าแต่ละคนเต็มไปด้วยรอยเขียวช้ำ!!! ยีนส์ไม่ฟังที่ผมบอกว่าผมเป็นคนหนีไปเอง ไม้ไม่เกี่ยว!! ยีนส์โทษทุกอย่างว่าเป็นความผิดของไม้ ผมยืนร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร
“เพราะมึงนั่นแหละ ควาย!!! ไม่ฟังอะไรเลย!!! คนเขารักกัน!!! มึงเป็นแค่พี่ชาย มึงจะมาตัดสินแทนเรได้ไงวะ!!!”
“ก็เพราะมีแฟนอย่างมึง!!! เรเวนท์ถึงได้กลายเป็นเด็กไม่ดีไง!!! มึงคิดว่าน้องชายกูเคยโดดเรียนไปหาผู้ชายบ้างหรือเปล่า!!! ใครกันแน่ที่สารเลว!!!” ยีนส์แว๊ดลั่นเช่นเดียวกัน
“แต่กูก็รักเร!!!”
“ยีนส์...เรขอร้องพอเหอะนะ..” ผมพยายามกันไม่ให้สองคนมีเรื่องกัน ทั้งน้ำตา TOT
“ถ้ามึงรักมึงไม่พาน้องกูเสียหรอกโว้ยยย มึงหลอกฟันอะดิ!!!” แต่ยีนส์ก็ยังไม่หยุด แถมยังพูดจาร้ายกาจแบบไม่เกรงใจใครทั้งนั้น!
“ผัวะ!!!! พูดจาอะไรมึงให้เกรียติเรเวนท์บ้างนะไอ้สัด!!!” ไม้ซัดปากยีนส์ทันทีที่จบประโยคนั้น
“ไอ้สัด!!! มึง!!!” ทั้งสองทำท่าจะตะลุมบอนกันอีก แต่ลีไวน์ที่เพิ่งมาถึงก็กรีดเสียงแหลม ก่อนที่หมัดยีนส์จะกระทบหน้าไม้
“ยีนส์!!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!! ไม่งั้นลีจะโทรเรียกไอ้เก้า!!!!”
“....!!!!” ได้ผลทุกอย่างสต็อปชะงัก “ลีขู่ยีนส์หรอ!!!” เสียงเข้มตวาด ลีทำหน้าจริงจัง
“ยีนส์กลับบ้านไปเลยไป!!! เลิกราวีเฮียไม้กับพี่เร ไม่งั้นลีจะฟ้องเก้า!!!!”
“โว้ยยย ฝากไว้ก่อนเหอะ!!!” ยีนส์มองไม้อย่าอาฆาตครั้งสุดท้ายก่อนที่ร่างสูงจะขึ้นรถแล้วบึ่งออกไปอย่างอารมณ์เสีย ผมพาไม้เข้ามาทำแผลในบ้าน และทุกครั้งที่ร่างสูงสะดุ้งเพราะเจ็บแผล ผมก็จะร้องไห้เหมือนเจ็บซะเอง TOT
“เงียบได้ไหมเร!!! กูยังไม่ตายนะ!!! ไว้กูตายเมื่อไหร่!! ค่อยร้องให้สะใจไปเลย!!!” ไม้ดุผม
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ TOT”
“โอเค!!! กูผิดเองแหละ!!! ที่เจ็บตัวให้มึงเห็นเนี่ย!!!!!” เขาบ่น กระชากอุปกรณ์ทำแผลทั้งหลายไปทำเอง ก่อนจะหันมาเช็ดน้ำตาให้ผม
“เลิกร้องได้แล้ว!!! ร้องทำไม!!! กูไม่ได้เป็นไรสักหน่อย!!!!”
“ลี เก้าเกี่ยวไรกับเฮียมึงวะ?” เดลถามขึ้นมาได้จังหวะ ผมหยุดร้องไห้และหันไปสนใจประเด็นใหม่นั่นทันที เรื่องนี้ทำให้ผมสงสัย ว่าเด็กชื่อเก้าเป็นใคร? แล้วเกี่ยวอะไรทำไมยีนส์ต้องกลัวเด็กคนนี้?
“รู้แล้วเหยียบไว้เลยนะ! คือแบบ ลีเองก็ไม่อยากจะทำร้ายยีนส์หรอก แต่เรื่องนี้ก็มีแค่ยีนส์กับลีที่รู้ ลีเลยเอาไว้ขู่เวลายีนส์ทำตัวไม่ดีไง!”
“ยีนส์กลัวเด็กที่ชื่อเก้าหรอ...?” ผมเอ่ยถามไปบ้าง
“ใช่! พี่เรก็รู้ว่ายีนส์เกลียดอเมริกาจะตาย ยีนส์ไม่ยอมรับปากป้าว่าจะไปเรียนหรอก แต่ที่ไปเพราะจะหนีไอ้เก้าไง!”
“แล้วเก้าเป็นใคร...” ผมถาม เรกระดิกนิ้วให้ผมเข้าไปใกล้
“เก้าเป็นผู้ชายที่เคยลูบคมยีนส์มาแล้วนะ!!!” ผมเบิกตาโพลงก่อนจะพูดเสียงแห้งๆ
“หมายถึงอะไร” แล้วลีก็ตบหน้าผากตัวเองดังฉาด! “ลีนึกว่าพี่เรเข้าใจซะอีก -*- พี่ก็รู้ว่าพี่ยีนส์เขาเป็นชายเหนือชายมาโดยตลอด แต่พอมาเจอไอ้เก้า แล้วโดนไอ้เก้า XYZ เป็นพี่ พี่จะไม่เสียเซลฟ์หรือไง ทุกวันนี้ไอ้เก้าเพื่อนลียังเจ็บจี๊ดอยู่เลย มันชอบยีนส์จริงนะ รักเลยล่ะ แต่ยีนส์รับไม่ได้หรอก! เขาอีโก้สูงจะตาย!”
“นี่สรุปว่า...” ผมถามเสียงสั่นๆ ไม้เอื้อมมือมากอดคอผม ก่อนจะดึงเข้าไปใกล้
“เข้าใจอะไรยากจริงนะเมีย! สรุปก็คือ ไอ้ยีนส์เป็นรุกมาตลอด! พอมากลายเป็นเมียไอ้เด็กชื่อเก้าเลยเสียเซลฟ์ ถึงได้หนีไอ้เก้าไปเรียนต่อเมืองนอก หรือพูดง่ายๆก็คือ เด็กชื่อเก้า เป็นผัวพี่ชายมึง เข้าใจยังครับ!”
หลังจากเคลียเรื่องพวกเก้าเสร็จ ไม้ก็จะกลับบ้านผมบอกพวกลี ว่าผมจะไปส่งไม้ที่หน้ารั้วบ้าน แต่ที่ลีน้องรักทำคือ... “เฮียไม้ ลีฝากพี่เรด้วยนะ...ให้ยืมกลับบ้านวันหนึ่ง พรุ่งนี้เอามาคืนลีด้วย ไม่ต้องสภาพเดิมก็ได้ ฮ่าๆๆๆๆ” ผมตีแขนลีทันที ไม้เอื้อมมือมาโอบเอวผมไว้ เสียงเข้มพูดเรียบๆแต่ทำให้ลีไวน์กระโดดๆและร้องลั่นบ้าน!!!! “ยินดีรับฝากตลอดชีวิต ไม่ต้องมาเอาคืนได้ยิ่งดี...” ในที่สุดผมก็ได้มานอนคอนโดไม้อีกคืนจนได้ ทำไมลีไวน์ถึงได้เป็นคนแบบนี้...ก่อนขึ้นคอนโด ร่างสูงแวะสูงเบียร์กระป๋องไปหกกระป๋อง “นายจะกินคนเดียวหมดนี่เลยหรอ OoO” ผมถามแบบอึ้งๆ ไม้เอากระป๋องเบียร์เย็นๆมาแนบข้างแก้มผม “ใครบอกกินคนเดียว กินกับมึงนั่นแหละ!” “ฉันไม่กินเหล้า!” ผมแย้ง ไม่เก็บเบียร์กระป๋องนั้นใส่ถุง ก่อนจะพูดเรียบๆ “นี่มันเบียร์....” “=_=”>>สีหน้าผม ร่างสูงลากผมให้เดินตาม ผมก็เดินตามไม้ไปอย่างว่าง่าย หลังจากขึ้นลิฟมาถึงห้องเดิมๆที่คุ้นตา ไม้นั่งลงบนเตียงร่างสูงเปิดเบียร์กระป๋องนึงให้ตัวเอง และเปิดส่งให้ผมอีกกระป๋อง ตอนแรกยังไงผมก็จะไม่กิน แต่พอเจอประโยคสบประมาทของไม้เข้า... “นี่มึงยังโตไม่พอที่จะกินเบียร์อีกหรอ?” ผมถึงได้ยอมกินจนได้ ที่ไม่กิน เพราะผมเป็นพวกเมาแล้วไม่ค่อยรู้ว่าทำอะไรบ้างต่างหาก... เวลาผ่านไปสักพัก ผมยกเบียร์กระป๋องที่สี่กรอกปาก ที่ข้างตัวผมกับไม้เต็มไปด้วยกระป๋องเบียร์หล่นเกลื่อนกลาด ผมหันไปมองหน้าร่างสูงที่บัดนี้ก็เริ่มจะกรึ่มๆแล้วเหมือนกัน ก็ไม้ไปเอาเบียร์กับเหล้าในตู้เย็นออกมาเพิ่มอ่ะดิ ถ้าหยุดแค่หกกระป๋องแรก มันก็ไม่หน้าจะเมาขนาดนี้หรอก... “ทามมายยยย หน้านายยยย มีสองงงงหน้าล่ะ ม้ายยยยยยยยยยย” ผมถามเสียงยานคาง ไม้ยกนิ้วขึ้นมาชู “เรเวนท์ นี่กี่นิ้ว...” ผมยื่นหน้าเข้าไปจ้องใกล้ๆ ก่อนจะหัวเราะคิกๆคักๆ “สี่!!!” ตอบอย่างมั่นใจสุด ๆแล้วยิ้มหวานให้คนร่างสูง ไม้ยิ้มละไมกลับมา มือหนาจิ้มหน้าผากผมเบาๆ แต่ผมกลับล้มลงไปนอนแผ่บนเตียงอย่างง่ายดาย... “ผิด! สองต่างหาก...อ่า...กูมอมเหล้าเรเวนท์หรอเนี่ย...เมาซะแล้ว...” ไม้พึมพำเบาๆ ผมหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะลุกขึ้นมานั่ง “ยางงงงม่ายยยยมาวววเลยนะ....” “มึงเมาแล้วเร...” ร่างสูงว่าแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ไม้กระซิบข้างหูผมเบาๆ “จูบได้หรือเปล่า...” เสียงเข้มถาม ผมคิดนิดนึงก่อนจะพูดเสียงยานคาง “จูบบบบ หรอออออ” “อือ จูบ...” ร่างสูงทวน ผมพยักหน้าแล้วยิ้มน่ารัก “ได้ซี่!!! มาจูบกานนนนนน” ไม้หัวเราะร่วน “ฮ่าๆๆๆ มึงเมาแล้วน่ารักชะมัด! สงสัยคืนนี้กูต้องไปนอนนอกห้อง อดใจไม่ไหวเดี๋ยวปล้ำมึงอีก!!” ผมยิ้มให้ไม้ ก่อนจะหัวเราะบ้าง “ช้านนนนน ปล้ำนายยยยเองงงก็ด้ายยยยนะ สีม้ายยยยยย” “เฮ้ย! เร!” ไม้ทำหน้าตกใจไปนิดนึง ผมหัวเราะคิกๆคักๆ ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปกดจูบลงบนริมฝีปากสีซีดแผ่วเบา เป็นฝ่ายบดเบียดริมฝีปากไม้ก่อน ร่างสูงชะงักไปนิดนึง ก่อนที่ไม้จะสอดลิ้นร้อนเข้ามาเกี่ยวกระหวัดริมฝีปากผม ผมยังบดเบียดริมฝีปากสีซีดไม่หยุด มือหนาเอื้อมมารั้งเอวผมไปใกล้ ไม้ช้อนตัวผมให้นั่งคร่อมตักเขา ริมฝีปากสีซีดบดเบียดอย่างเร่าร้อนจนสติผมกระเจิดกระเจิงไปหมด มือหนาปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาผมออกทีละเม็ด ผมถอนริมฝีปากออก แล้วละริมฝีปากลงที่ซอกคอร่างสูง ขบเม้มดูดดึงจนเกิดรอยแดงๆขึ้นมา..ผมกดจูบไปตามปลายคางไม้ ก่อนจะวนกลับมาที่ริมฝีปากร่างสูงอีกครั้ง ละมือลงมากระชากเสื้อนักศึกษาของร่างสูงออก ไม้เป็นฝ่ายผลักร่างผมให้นอนลงแล้วพลิกตัวขึ้นมาคร่อม ร่างสูงหายใจหอบถี่ เสียงเข้มกระซิบข้างหู “อย่ามาขอร้องให้หยุด กูไม่หยุดให้มึงหรอกนะเร...จะเมาจะอะไรก็แล้วแต่ แต่ถึงยังไง...” ริมฝีปากร้อนผ่าวกดลงที่ซอกคอผมแรงๆทีหนึ่ง ไม้รั้งกางเกงและอันเดอร์แวร์ออกจากขาผมอย่างรวดเร็ว “มึงก็เป็นเมียกูอยู่ดีนั่นแหละ!!!!” * ผมขยับตัวในตอนเช้า นิ่วหน้าด้วยความเจ็บ...เจ็บไปทั้งตัว...ไม้กอดผมไว้จากข้างหลัง คางเกยอยู่กับไหล่ผม ผมกระพริบตาถี่ๆ และกวาดสายตามองสภาพตัวเอง ผมไม่เหลืออะไรติดตัวเลย ร่างกายผมเปลือยเปล่า!!! มีเพียงเสื้อนักศึกษาของตัวเอง ที่ไม่ได้ติดกระดุมซักเม็ด!!! บนพื้นรอบๆเตียงกว้างที่ผมกับไม้นอน มีแต่กระป๋องเบียร์กับขวดเหล้า ถูกทิ้งเกลื่อนกลาดเต็มไปหมด! ผมนิ่วหน้าเพราะปวดหัว เหมือนจะยังแฮงค์อยู่...พอนึกถึงเรื่องเมื่อวานก็หน้าร้อนวาบ...รู้สึกว่า ผมจะเป็นฝ่ายไปยั่วเขาเอง...T^T ไม่ได้ตั้งใจนะ ชาติอย่ากินอีกเลยทั้งเบียร์และเหล้าอะไรนี่ T[]T ผมคิด ไม้ทารุณกรรมผมสุดๆ กอดแบบไม่บันยะบันยังเลย!!! ผมได้ยินเสียงพร่ำบอกรักข้างหูตลอดทั้งคืน...ไม่ใช่แค่ที่เตียงด้วยที่ร่างสูงกอดผม แม้แต่ห้องน้ำ โซฟา เคาเตอร์ครัว หน้ากระจกก็ไม่เว้น!!! แค่นึกผมก็หน้าร้อนวาบ นายไปเอาแรงมหาศาลขนาดนั้นมาจากไหน...ผมเหนื่อยแทบขาดใจ แต่ไม้ยังคึกอยู่เลย...T^T ไม่ยุติธรรม ผมว่าถ้าผมมีอะไรกับไม้บ่อยๆ ผมต้องได้เข้าไปนอนโรงพยาบาลแน่ๆ...ร่างสูงเล่นไม่เห็นใจผมเลยนี่หว่า! ให้กอดเท่าไหร่ก็ไม่พอสักที!!! T/////////////////T พอตอนเช้าที่ผมตื่นมาโอดโอย ไอ้คนทำดันหลับสนิทเพราะความเหนื่อย!!! ชาติหน้าให้เป็นทีฉันรุกนายบ้างเหอะ!!! “โอ๊ย!” ผมร้องเบาๆเมื่อจะขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะยกมือปิดปากตัวเอง เพราะกลัวไม้จะตื่น ร่างสูงจะหูไวยิ่งกว่าใคร ถ้ามันเป็นเสียงของผม บางทีแค่ผมพูดเบาๆ ไม้ยังได้ยินเลย T^T “เร...เป็นอะไร...” เสียงเข้มถาม ไม้ชันตัวขึ้นนั่ง ผมนิ่วหน้า... “เจ็บ...” “มากเลยหรอ...” มือหนาลูบหน้าผม ผมเงยหน้าถามกลับ “นายจะลองไหม?” “ลองก็ได้!!!” ว่าเสร็จ ไม้ก็กดร่างข้อมือสองข้างของผม ก่อนจะผลักร่างผมให้นอนราบลงกับเตียง ผมเบิกตาโพลงใส่ร่างสูง “ถ้ามึงดิ้นหลุดจากอ้อมกอดกูไปได้นะ กูจะยอมให้มึงเป็นรุก...” ผมเงยหน้ามองไม้ ก่อนจะทำหน้าจริงจังใส่เขา “นายแน่ใจหรอ!!!” ไม้พยักหน้า “ทำให้ได้ก่อนสิ!” สิ้นเสียงเข้ม ผมก็ดิ้นเท่าที่จะทำได้ แต่ก็ลำบากเพราะผมเจ็บตัวอยู่...ส่วนใหญ่ผมจะหยุด และงอตัวเพราะเจ็บเป็นพักๆ ไม้รั้งร่างผมเข้าไปกอด เสียงเข้มกระซิบที่ข้างหู “เร กูขอโทษ...” ผมชะงักในอ้อมกอดนั่น “ขอโทษ? เรื่องอะไรไม้” ผมยกมือขึ้นกอดเอวร่างสูงตอบไม้ แขนแกร่งรัดร่างผมแน่นขึ้น... “ขอโทษที่กอดมึงจนมึงต้องเจ็บขนาดนี้...บางทีถ้ากูระงับความต้องการของตัวเองซะบ้าง...มึงก็คงไม่ต้องเจ็บขนาดนี้...” “แล้วตอนทำนายไม่คิดล่ะ...” ผมถามเขา เสียงเข้มพูดต่อด้วยเสียงจริงจัง.. “ก็มันหยุดไม่ได้ พออยู่กับมึง กูก็กลายเป็นผู้ชายโรคจิตที่คลั่งมึงจนหัวปักหัวปำ! กูอยากมีอะไรด้วย อยากเป็นเจ้าของ อยากหอมมึง อยากกอดมึง อยากกัด อยากจูบมึง อยาก...” ผมรีบดันร่างสูงออก แล้วเอื้อมมือไปปิดปากไม้ไว้!! ไม่ไหวแล้วนะ!!! “พอ!!! พอ!!! พอแล้ว!!!! ฉันเข้าใจแล้ววว T^T บนเคาเตอร์ที่ครัวนาย มีมีดนะไม้ ถ้าจะพูดขนาดนี้ก็ไปเอามันมาเสียบฉันจะง่ายกว่า!” “ก็มึงถาม กูก็บอก กูพูดตรงๆแล้วกูผิดด้วยหรอเร?” ไม่ผิดหรอกไม้...แต่ช่วยเข้าใจคนฟังบ้างได้ไหม TOT ผมสูดหายใจลึกๆ ก่อนจะเงยหน้าก่อนจะพูดเสียงสั่น และคิดว่าตอนนี้หน้าผม ต้องแดงแจ๋แน่ๆเลย.. “คนพูดอย่างนายจะไปรู้สึกอะไร แต่คนฟังอย่างฉัน เขิน จนทนไหม่ไหวแล้ว นายเข้าใจฉันบ้างสิ!!!” ไม้ยิ้มนิดๆ ก่อนจะพูด “มึงรู้สึกไหมเร...ว่าเวลามึงจับมือกู ทำไมมัน...ชื้นขนาดนี้...” ผมอึ้งไปนิดนึง ก่อนจะพยักหน้า ทุกครั้งที่ผมจับมือไม้ มือร่างสูงจะชื้นเหงื่อ แต่ผมก็ชอบที่จะจับมือเขา ไม้หันหน้าไปทางอื่น มือหนาบีบมือผมไว้ และนี่เป็นครั้งแรก ที่ผู้ชายชื่อสีไม้ทำให้ผมต้องตกใจที่สุดในชีวิต เมื่อเสียงเข้มพูดเบาๆเหมือนคนขาดความมั่นใจ... “เพราะกูเขินมึงไง” “....!!!!”
| 
กลับไปหน้าหลักของบทความ
แจ้งเนื้อหาในตอนไม่เหมาะสม
ตอนก่อนหน้า | 
] [ 
บันทึกเป็น Favorite ] [ 
[ IP : 58.11.52.44 ] 
ส่งข้อความลับ
ความคิดเห็น