คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : intro
“คุณผ่านการทดสอบแล้วครับ ‘คุณบยอนแบคฮยอน’ ”
ผมยิ้มกว้างทันทีที่ได้ยินคำพูดประโยคนั้นออกมาจากปากของผู้ชายที่ผมเรียกว่า ‘หัวหน้า’ มาตลอดระยะเวลาห้าปี พลางโค้งให้รัวๆจนหัวแทบจะติดพื้น
“ขอบคุณครับ”
“คุณจะได้อยู่ในทีมเราเต็มตัวแล้ว ยินดีด้วยครับ” ชายวัยกลางคนแต่รูปร่างหน้าตายังคงดูราวกับคนอายุสามสิบต้นๆ กล่าวแสดงความดีใจกับผมด้วยรอยยิ้มเอ็นดู
“ขอบคุณอีกครั้งครับ ผมรู้สึกเป็นเกียรติมากจริงๆ” ผมตอบออกไปอย่างสัตย์จริง ความรู้สึกสุขเอ่อล้นออกมาทางสีหน้าจนเก็บไม่มิด
ความพยายามตลอดระยะเวลาห้าปีของผมสำเร็จแล้ว
ผมกำลังจะได้ทำในสิ่งที่ผมฝันมาตลอด
นั่นคือการ เป็นสายลับ
ใช่แล้วครับ ผมทำงานเป็นสายลับ แต่ก่อนหน้านี้ผมยังเป็นแค่สายลับฝึกหัด แต่ในชั่วโมงนี้ไม่ใช่อีกต่อไปแล้วครับ
ผมบยอนแบคฮยอนเป็นสายลับเต็มตัวแล้ว : )
ผมซุ่มฝึกและถูกทำการทดสอบมาตลอดระยะเวลาห้าปีเพื่อให้ได้เข้าทีม ทุกอย่างมันไม่ได้ง่ายเลย ผมถูกกักตัวไม่ให้ออกไปเจอโลกภายนอก ทักษะทุกอย่างถูกฝึกซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่อย่างนั้น ผมถูกฝึกแม้กระทั่งการทรมานร่างกายและวิธีการฆ่าตัวตายเมื่อถูกจับได้
มันเป็นกฎเหล็กของที่นี่ สายลับเมื่อถูกจับได้ มีหน้าที่เดียวคือ ตาย เท่านั้น
ผมถูกลบประวัติทุกอย่าง และหายตัวอย่างไร้ร่องรอยจากโลกเดิม ตอนนี้ผมกำลังจะก้าวเข้าสู่โลกใหม่
โลกที่ผม..ฝันถึงมาตลอด…
“ยังมีเรื่องน่ายินดีอีกเรื่องครับ”
“ครับ?” ผมที่กำลังยิ้มจนแก้มแทบแตก ได้ยินเสียงแหบห้าวของหัวหน้าดังขัดขึ้นมา ก็อดที่จะเลิกคิ้วขึ้นถามด้วยความสงสัยไม่ได้
“ผมมีงานแรกให้คุณทำ” หัวหน้าพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะเอื้อมมือไปกดปุ่มที่นาฬิกาตรงข้อมือแล้วกรอกเสียงลงไป
“คุณ ‘ปาร์คชานยอล’ เชิญเข้ามาหน่อยครับ”
สักพักร่างสูงของใครบางคนก็ผลักประตูเข้ามา ใบหน้านั้นดูนิ่งสนิทราวกับสถาปัตยกรรมปูนปั้น แต่กลับดูดีจนหน้าใจหาย ผมเหล่มองนิดนึงก่อนจะโค้งหัวให้เขาเล็กน้อยตามมารยาท เขาเองก็พยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ สายตาที่คบกริบราวกับมีดจ้องผมพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะหันไปมองตรงที่หัวหน้านั่งอยู่
แต่นั่นก็พอที่จะทำให้ผมเสียวสันหลังขึ้นมาได้แล้วล่ะครับ
คนบ้าอะไรสายตาน่ากลัวชะมัด!
“คุณแบคฮยอน ต่อไปนี้คุณชานยอลจะคอยเป็นโค้ชให้คุณนะครับ”
“ว่าไงนะครับ!?” ผมเผลอขึ้นเสียงใส่หัวหน้าอย่างลืมตัว แต่หัวหน้ากลับไม่ได้ถือสากับการกระทำนั้นสักนิด หนำซ้ำยังแอบขำเบาๆกับท่าทางตกใจของผมอีกด้วย
“คุณรู้กฎของทีมเราดีนี่ครับ ว่าการมาเป็นน้องใหม่ต้องมีโค้ชส่วนตัว”
“แต่ว่า…ผมมีสิทธิ์เลือกโค้ชได้ไม่ใช่เหรอครับ”
“ขอโทษที่ผมต้องพูดตรงๆนะครับ คุณเป็นคนเก่ง ตั้งใจทำงาน แต่คุณใจร้อนมากเกินไป ผมว่าให้คุณชานยอลที่มีความนิ่ง ใจเย็น ช่วยโค้ชให้ดีกว่านะครับ”
ผมไม่เถียงครับ ว่า…ที่หัวหน้าพูดมันถูก ผมเป็นคนอย่างนั้นแหละ ใจร้อน… เพราะงี้ทำให้ผมต้องฝึกนานถึงห้าปีเลยทีเดียว ทั้งที่คนอื่นๆที่เข้าฝึกพร้อมกันต่างก็ได้ทำงานเป็นสายลับกันไปหมดแล้ว
…ผมคิดว่าตอนนี้ผมใจเย็นขึ้นกว่าแต่ก่อนมากแล้วนะ
แต่…ตอนทำไมหงุดหงิดขึ้นมาอีกแล้ววะครับ =_=;
จะให้ผมทำงานกับหุ่นเนี่ยนะ อึดอัดตายเหอะ
“แล้วนี่งานแรกของคุณครับ รายละเอียดคร่าวๆอยู่ในนี้” หัวหน้าไม่ได้สนใจใบหน้าที่ดูบึ้งตึงของผมสักนิด กลับยื่นเอกสารในมือมาให้ผม
ผมรับเอกสารมาอ่านอย่างจำยอม แล้วก็ความหงุดหงิดของผมก็แทบทะลุปรอทอีกครั้ง เมื่อได้รู้ว่างานแรกที่ตัวเองจะต้องไปทำคืองานอะไร
“หัวหน้าครับ จะว่าอะไรไหมครับ ถ้าผมจะเสียมารยาทถามอะไรสักหน่อย”
“เชิญสิครับ”
“ทั้งหมดนี่ หัวหน้าล้อผมเล่นหรือเปล่าครับ?”
“ฮะๆ คุณเข้าใจไม่ผิดหรอกครับ งานแรกที่คุณต้องทำคือ ‘ปลอมไปเป็นคนบ้า’ ในโรงพยาบาลเพื่อสืบความลับ” หัวหน้าหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะตอบเน้นย้ำอีกรอบ
ผมไม่รู้ว่าวันนี้หัวหน้าอารมณ์ดีมาจากไหน เอาแต่ยิ้มแล้วก็หัวเราะ…
แต่โทษเหอะครับ ช่วยดูหน้าผมสักนิด =___=
“…”
“โดยคุณชานยอลจะปลอมไปเป็นหมอเพื่อดูแลคุณครับ” หัวหน้าเลิกหัวเราะใส่ผม ก่อนจะผายมือไปทางใครอีกคนที่ยืนแน่นิ่งอยู่ข้างๆผม
ให้ตาย ผมลืมไปแล้วนะ ว่าหมอนั่นยังยืนหายใจอยู่ตรงนั้นน่ะ=_=
“งั้นเดี๋ยวผมจะปล่อยให้คุณสองคนได้ทำความรู้จักกันนะครับ ไว้เจอกันใหม่” หัวหน้าพูดเองเออเองเสร็จสรรพพลางลุกขึ้นยืนเดินเข้ามายีหัวผมด้วยความเอ็นดูอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
เพราะผมฝึกที่นี่มานาน เลยทำให้ผมสนิทกับหัวหน้าค่อนข้างมากเหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่าทำไมทุกคนที่นี่ชอบแกล้งให้ผมหงุดหงิดนัก ไม่เว้นแม้กระทั่งหัวหน้าที่ชอบแกล้งผมยิ่งกว่าใคร
ผมสาบานได้ว่างานนี้ หัวหน้าก็แกล้งผมอีกตามเคย มีอย่างที่ไหน จะให้ผมปลอมไปเป็นคนบ้าเนี่ยนะครับ !
ผมรู้ครับว่าเป็นสายลับมันก็ต้องทำได้ทุกอย่าง
แต่บอกเลยว่างานนี้คนหล่อ ไม่พร้อม ไม่โอเค ไม่ได้เตรียมใจไว้ด้วย!!
ผมถอนหายใจพลางเบะปากเหมือนคนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นสายตาของใครอีกคน(ที่ผมลืมไปแล้ว-..-)จ้องมองมาที่ผม
ใบหน้าที่นิ่งสนิทนั่นเริ่มทำให้ผมกังวลขึ้นมา ผมรู้จักเขา …
หมายถึงจากคำพูดของคนอื่นน่ะ เพราะเขาค่อนข้างดังในหมูเด็กฝึกและสายลับด้วยกันเอง ผมมักได้ยินคนเล่าเรื่องของเขาให้ฟังบ่อยๆ ส่วนตัวผมเองเคยเจอตัวจริงเขาเพียงแค่ไม่กี่ครั้ง…
‘ปาร์คชานยอล’ คือ สายสืบอันดับหนึ่งของทีมที่ผมเพิ่งได้เขาร่วม เขาไม่เคยมีประวัติว่าทำงานพลาดเลยสักครั้ง
เยือกเย็น และเด็ดขาด สองคำนี้คงเป็นสิ่งที่บ่งบอกถึงตัวเขาได้เหมาะที่สุด
“ผม…บยอนแบคฮยอนครับ” หลังจากที่เงียบกันมานานผมจึงพยายามเอ่ยแนะนำตัวเพื่อทำลายความเงียบ ร่างสูงมองหน้าผมนิดนึงก่อนจะค่อยๆขยับแล้วย่างกรายเข้ามาหาผมช้าๆ
“ผมรู้จักคุณ”
“…”
“แต่ไม่คิดเลยว่าคุณจะเข้ามาร่วมทีมกับผม”
“….”
“ตัวก็เล็ก…” สายตาคมมองมาแบบเหยียดๆ นั่นทำให้ผมแทบเลือดขึ้นหน้าเลยทีเดียว ผมจ้องตอบเขาไปอย่างไม่เกรงกลัว เชิดหน้ามองอย่างท้าทายเมื่อโดนดูถูก
“มือก็ยิ่งกว่าผู้หญิง” ผมคิดว่าตัวเองเริ่มคิดผิดที่ไม่ยอมถอยหนีและเผลอไปจ้องตากับหมอนั่นเข้า… เพราะใบหน้าคมคายเริ่มเข้ามาในระยะประชิดมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ ผมกลั้นหายใจพลางพยายามทำเป็นจ้องตาเขาต่ออย่างไม่ยี่หร่ะ ทั้งที่มือไม้สั่นไปหมดแล้วตอนนี้
ยอมรับครับ ว่าไอ่บ้าหุ่นยนต์นี่ยิ่งดูใกล้ๆยิ่งหล่อมากจริงๆ T_T
“เอวก็บางแค่นี้ ” มือหนาคว้าหมับลงมาที่เอวผมอย่างเสียมารยาท นั่นทำให้ผมได้สติและถลึงตาใส่ร่างสูงนั่นทันที
“หน้าก็…” ใบหน้าหล่อเหลาของอีกคนโน้มลงมาจนเกือบชิด ผมจึงรีบดันอกเขาเอาไว้ พลางสวนกลับไปด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“อย่าเพิ่งดูถูกผมสิครับ!”
“หื้ม?”
“ถ้าผมไม่เจ๋งจริง ผมเข้าทีมคุณไม่ได้หรอก” ผมยักคิ้วใส่เขาไปทีนึง ด้วยความมาดแมน(?) แต่อีกคนกับหัวเราะในลำคอเบาๆ
“หึ…งั้นขอทดสอบหน่อยสิครับคุณบยอน” ร่างสูงยืนใบหน้าลงมาใกล้จนผมสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆ ก่อนจะได้ยินเสียงกระซิบที่ข้างหู
“ยึดพื้นร้อยครั้ง ปฎิบัติ”
“ครับ?”
“ผมสั่ง คุณทำ สงสัยตรงไหนเหรอครับ”
“เปล่าครับ แต่…”
“เชิญสิครับ”
“คือ...”
“สองร้อยครั้ง ปฏิบัติ!”
“เดี๋ยวสิครับ”
“สี่ร้อยครั้ง ปฏิบัติ”
“ผม…”
“ห้าร้อยครั้งปฏิบัติ”
“ห้าร้อยครั้ง ทราบ!! ปฏิบัติ!!”
ปาร์คชานยอลแม่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง T______T
Talk
มันเลยอาจดูติดๆขัดๆไปบ้าง ให้อภัยด้วยเน้ออออ
ยังไงใครอยากอ่านช่วยคอมเม้นท์บอกหน่อย จะได้มีกำลังใจแต่งต่อ
B ♔ W
ความคิดเห็น