คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : monkiez 7
ตอนนี้น้ำตาของฉันไหลออกมาไม่หยุด...ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับฉัน...ทำไมนายลิงบ้ากามถึงได้ทำกับฉันแบบนี้...ฉันทรุดตัวร้องไห้อย่างไม่อายใคร พร้อมกับเรียกแท็กซี่ออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด...ไม่นานนักรถแล่นมาจอดหน้าบ้าน...หน้าของฉันยังคงเหลือคาบน้ำตา...
"นานะ เป็นอะไรนะ ทำไมตาบวมอย่างงี้หล่ะ"เสียงนายลิงกอล์ฟทักฉันจากรั้วอีกด้าน
"เปล่าไม่เป็นอะไร"ฉันตอบพร้อมพยายามฝืนยิ้มให้นายลิงกอล์ฟ
"จิงอ่ะ...เอ่อ นานะว่างรึเปล่า ไปเป็นเพื่อนกอล์ฟหน่อยสิ"นายลิงกอล์ฟส่งสายตาอ้อนวอนมายังฉัน
"ไปไหนอ่ะ"ฉันถามพร้อมกับพยายามเช็ดคราบน้ำตา
"ไปดูหนัง...คือตอนนี้อยากดูหนังอ่ะ ไปดูด้วยกันมั้ย"นายลิงกอล์ฟบอกพร้อมรอยยิ้ม
"อืม ได้สิ กำลังเบื่อๆ "ฉันตอบ
"ง๊านรอแป๊ปนะ เดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อก่อน"นายลิงกอล์ฟบอกพร้อมกับวิ่งหายเข้าไปในบ้าน
พักเดียว นายลิงกอล์ฟ ก้อออกมา พร้อมกับเสื้อแจ็กเก็ตและหมวกและแว่นตา
"นี่ นายต้องใส่ขนาดนี้เลยเหรอ"ฉันถามออกไปเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องใส่ทั้งแว่นใส่ทั้งหมวกขนาดนั้น
"อืม...ไม่อยากให้มีคนกวนนะ"นายลิงกอล์ฟตอบ พร้อมกับเดินไปที่รถสีดำ
"แล้วนายมีใบขับขี่เหรอ"ฉันถามอย่างไม่แน่ใจนัก
"มี ฉันเพิ่งทำนะ ฉันอายุ 18 นะ เค้าทำกันได้แล้ว"นายลิงกอล์ฟบอก ฉันตามขึ้นรถไปอย่างรับรู้ ไม่นานเราสองคนก้อมาถึงโรงหนัง นายลิงกอล์ฟรีบไปจองตั๋ว...
"อีก ชั่วโมงนึง หิวมั้ยนานะ ไปหาอะไรกินกัน"นายลิงกอล์ฟชวน
"อืม...ว่าแต่จะกินอะไรหล่ะ..."ฉันถามเพราะตอนนี้สมองฉันมันเริ่มตันๆ
"อืม...อาหารญี่ปุ่นมั้ย"นายลิงกอล์ฟว่า พร้อมกับเดินนำหน้าไป
"นี่ มาคนเดียวรึไง จะรีบเดินไปไหนกัน"ฉันบอกในขณะที่เท้าพยายามวิ่งตามนายลิงกอล์ฟ
เราสองคนเดินเข้าไปในร้านอาหารญี่ปุ่น ในขณะกำลังรออาหาร จู่นายลิงกอล์ฟก้อถามฉันอย่างไม่ทันตั้งตัว
"นานะ ทะเลาะกับไมค์มาเหรอ"นายลิงกอล์ฟถามฉัน ทำเอาฉันทำหน้าไม่ถูกเลย...
"เปล่า ไม่ใช่สักหน่อย"ฉันปฎิเสธ และพยายามหลบสายตานายลิงกอล์ฟ
"แน่เหรอ...แล้วทำไมเวลาพูดถึงไมค์ นานะถึงไม่ตอบหล่ะ"นายลิงกอล์ฟพยายามจับผิดฉัน
"เอ่อ...."ฉันติดอ่างขึ้นมาทันที...มันทำให้ฉันนึกถึงเรื่องฉันกับนายลิงไมค์บ้ากามที่ทำกับฉันที่ร้านอาหาร
"นานะ อย่ามาปฎิเสธเลย...กอล์ฟรู้...ว่าน้องกอล์ฟเป็นยังไง...แต่สิ่งที่กอล์ฟไม่รู้ คือ ความรู้สึกของนานะต่างหาก"นายลิงกอล์ฟบอกฉันด้วยสีหน้าจิงจัง...มันทำให้ฉันยิ่งพูดไม่ออกเข้าไปใหญ่เลย
"พอเถอะ ถ้ายังไม่เลิกพูดเรื่องนี้ ฉันจะกลับบ้าน"ฉันพยายามลืมเรื่องที่เกิดขึ้น
"ก้อได้...นานะ.."นายลิงกอล์ฟยอมทำตามที่ฉันขอ..มันช้วยให้ฉันเบาใจได้ขึ้นมานิดนึง
หลังจากกินอาหาร เราสองคนเข้าไปดูหนัง...แต่บอกตามตรงว่าฉันไม่ได้ดูหนังอย่างที่คิด...เพราะสมองของฉัน มีภาพนายลิงไมค์ขึ้นมา ...ภาพที่เค้าทำกับฉัน...ภาพที่ฉันต้องเสียน้ำตา...ทำไมฉันจะต้องมาเสียน้ำตากับผู้ชายอย่างนาย...นายทำเหมือนฉันเป็นแค่หุ่นตัวนึง...รึว่าความรู้สึกของฉันมันไม่มีค่า นายถึงได้เอามาล้อเล่น...จูบนั่น คือความโมโห เผลอ รึว่านายรักฉัน ...ฉันไม่รู้จิงๆ ...รึว่าที่ฉันร้องไห้ เพราะฉันรักนาย...นายลิงไมค์...
ความคิดเห็น