[Fic Naruto] โอเอซิส

ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 8 กลัว(100%)

บทที่ 8 กลัว

 

ในช่วงบ่ายแก่ของวันนี้ เทมาริและคันคุโร่ที่กลับมาจากภารกิจก่อนกำหนด เมื่อรายงานตัวเสร็จพร้อมกับรับภารกิจใหม่ ก็ถึงเวลาที่สามพี่น้องจะต้องพูดเปิดอกกันสักที

"กาอาระ ฉันมีเรื่องอย่างจะคุยด้วย"คันคุโร่กล่าวราวกับเรื่องที่กำลังจะพูดออกไปนั้นเป็นความลักสุดยอด

"เรื่องอะไร?"

"ก็เรื่องโซราเมะนั้นแหละ"คราวนี้เทมาริพูดแทรกขึ้นมา ร่างสูงเริ่มแสดงสีหน้าไม่เข้าใจนักออกมา ทำไมอยู่ๆถึงพูดเรื่องของโซราเมะขึ้นมาละ?

"นายก็รู้ใช่ไหมว่าเธอไม่มีความทรงจำแล้วก็เป็นคนที่เราไม่สามารถไว้ใจได้"เทมาริเริ่มต้นประโยคด้วยบทสนทนาที่ไม่เข้าหูนัก กาอาระฟังอีกฝ่ายอย่างเข้าใจ่วาพี่สาวของเขาต้องการจะสื่ออะไร

"ฉันไม่อยากให้นายใกล้ชิดกับเด็กคนนั้น มันไม่ปล่อยภัยสำหรับนายแล้วก็สำหรับหมู่บ้านด้วย"ร่างโปร่งบางของผู้เป็นพี่สาวยืนกอดออกมองเขาราวกับกดดันเพื่อให้ตัดสินใจในสิ่งที่ถูกต้อง

"ฉันเข้าใจแล้ว"กาอาระเอ่ยเสียงเบา เทมาริกับคันคุโร่ชื่นใจขึ้นมาหน่อยแต่มันก็ไม่น่า

"แต่เธอไม่ใช่คนที่ไม่มีเบื้องหลัง"หลังจากนั้นกาอาระก็พูดถึงการลอบสังหารทั้งสามครั้งที่เกิดขึ้นกับโซราเมะ และถูกเข้าใจผิดว่าเขาคือเป้าหมายไม่ใช่เธอ เรื่องแคว้นยักษ์ที่ตามล่าเธอ ไดเมียว และความทรงจำแปลกๆที่ไม่ต้องกับข้อกล่าวหาของเธอ

"ว่าไงนะ เธอเป็นกบฏ!?"คันคุโร่ร้องลั่น มันกลายเป็นเรื่องใหญ่ไปเสียแล้ว เทมาริรู้สึกตื่นตะลึงกับความจริงที่ได้รับรู้ ถ้าผู้หญิงคนนั้นคือกบฏของแคว้นยักษ์จริงๆ เธอควรถูกส่งตัวให้กับแคว้นนั้นก่อนที่ไดเมียวของแคว้นจะเดินทางมาถึง

"นี้มันเรื่องใหญ่นะกาอาระ เราต้องส่งตัวเธอกลับไป"เทมาริกล่างถึงขอแนำนำที่ควรทำมาที่สุดในเวลานี้

"ไม่ได้"

"ทำไมละ กาอาระ"

"ฉันไม่คิดว่าเธอจะเป็นกบฏ ฉันจะฟื้นความทรงจำของโซราเมะให้ได้ก่อนที่ไดเมียวแคว้นนั้นจะมาถึง ฉันจะให้เธอเล่าความจริงทั้งหมดออกมา"ร่างสูงเอ่ยอย่างเด็ดขาดทำให้สองผู้คัดค้านแนวคิดนี้เกิดความสงสัย กาอาระคิดจะปกป้องเด็กคนนั้นงั้นหรอ?

"นั้นไมใช่เหตุผลนะ กาอาระ อีกอย่างนายมีวิธีอะไรจะทำให้เด็กคนนั้นได้ความทรงจำกลับคืนมาละ?"ผู้เป็นพี่สาวเอ่ยถามอย่างกังวลใจ เรื่องของโซราเมะกลายเป็นเรื่องราวที่ละเลยไม่ได้ไปซะแล้ว

"เอาเป็นว่าฉันมีวิธีก็แล้วกัน"

"มันจะดีแน่หรอ ฉันเป็นห่วงนายนะ กาอาระ"

"ฉันเองก็เป็นห่วงโซราเมะเหมือนกัน"ร่างสูงตอบพร้อมแววตาที่จริงจังและมั่นคง น้ำเสียงและแววตาบ่งบอกว่าเจ้าของเนตรครามคนนั้นมีอิทธิพลต่อกาอาระมากแค่ไหน

คำตอบที่ถูกส่วนกลับมาทำให้เธอคิดได้....นั้นสินะ เธอเองก็มีช่วงเวลาแบบนี้เหมือนกันนิน่า

"เฮ้ย ฉันละยอมแพ้นายเลยจริงๆ! จะทำอะไรก็ทำแต่ต้องมาบอกฉันด้วยละ!"ในที่สุดพี่สาวก็ยอมแพ้เขาอีกครั้ง ร่างบางส่ายหน้าอย่างหงุดหงิดปะปนกับความรู้สึกเหนื่อยใจ เธอใจอ่อนอีกแล้ว

ที่ยอมใจอ่อนเพราะเธอเข้าใจ ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีความรู้สึกแบบนี้ เพียงแค่ของกาอาระมันมาผิดที่ผิดทางหน่อยก็เท่านั้น

"เฮ้ยๆ ไม่เป็นไรแน่หรอ?"คันคุโร่ยังไม่ค่อยเห็นด้วยกับความใจอ่อนของเทมาริ เนตรสีเทาของผู้เป็นพี่สาวหันไปมองเขาก่อนจะถอนหายใจใส่หน้า

"ทำไม?"เขาถามพลางยักไหล่ ทำไมเทมาริต้องถอนหายใจใส่หน้าเขาด้วย แล้วยังเดินเข้ามาตบไหล่ยังกับให้กำลังใจอีก

"แกมันคนโสด....นั้นแหละ"คนพูดประโยคสั้นๆและร้ายแรง คันคุโร่ตัวแข็งราวกับหินโดนคำพูดแทงใจก่อนเจ้าตัวจะไปนั่งซึมอยู่ตรงมุมห้อง

ใช่ซี่....เขามันคนไร้คู่ เลยไม่เข้าใจทั้งสองคน!

"ไหนๆก็ไหนๆ นายมีแผนอะไรบอกฉันมา ฉันจะช่วยเท่าที่ทำได้ แต่!...ขอบอกไว้ก่อน ฉันไม่ยอมรับน้องสะใภ้ที่เดี๋ยวเป็นผู้หญิงเดี๋ยวเป็นผู้ชายหรอกนะ!"ในช่วงท่อนที่สองเทมาริพูดเสียงเบาเพราะต้องการให้ได้ยินแค่สองคนโดยที่เธอทำหน้านิ่วคิ้วขมวดจริงจัง

"น้องสะใภ้!?"

"ใช่ เข้าใจนะ จะเป็นใครก็ได้แต่ของหญิงแท้ อย่างน้อยฉันจะได้ไม่ต้องมาทำใจว่านายเป็นผู้ชายหรือเกย์กันแน่"เทมาริพูดพลางทำหน้าดุ บางที่เธอก็จินตนาการอะไรไปเรื่อยเปื่อยเกินไป

"เพ้อไปกันใหญ่แล้ว"เป็นครั้งแรกที่กาอาระรู้สึกว่าพี่สาวของเขาชักจะเพ้อเจ้อเกินไปแล้ว เขาบีบสันจมูกพร้อมกับหัวเราะเบาๆ......เทมาริคงคิดมาน่าดู แล้วเขาละคิดมากเหมือนพี่สาวไหม

"เอาเป็นว่าฉันจะบอกเมื่อทุกอย่างพร้อม ไปพักผ่อนเถอะ อีกสองวันพวกเธอต้องเดินทางไปโอนิโนะคุนิ"หลังจากพูดคุยกันจบ ทั้งสองก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนเพื่อรอเวลาในขณะที่กาอาระกลับเข้าไปในห้องพัก

"!!"กาอาระชะงักเมื่อพบร่างที่กำลังพักผ่อนอยู่บนเตียง....ในร่างของผู้ชาย!?

"กาอาระ ผมกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว!"โซราเมะยิ้มร่าอย่างดีใจ เจ้าตัวรู้สึกปราบปลื้มสุดๆที่ได้ร่างกายของผู้ชายกลับมาโดยที่เขาไม่ได้มองสีหน้าของกาอาระเลยแม้แต่น้อย

ร่างสูงยกมือขึ้นปิดตาแน่นยืนเท้าเอวราวกับกำลังผิดหวังกับอะไรบางอย่าง เขาสูดหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะเริ่มครุ่นคิดพลางมองกลับไปที่ท้องฟ้า

 

ท้องฟ้าที่สีม่วงฟ้า เรียกได้เลยว่ามันยังไม่มืด แต่ก็ไม่สว่างแล้ว

แสดงว่าไม่เกี่ยวกับช่วงเวลาแล้วสินะ

 

"ทำไมอยู่ๆถึงกลับเปลี่ยนร่างได้ละ?"ร่างสูงถามโดยพยายามทำสีหน้าให้เรียบนิ่งที่สุด โซเราเมะที่มัวแต่ดีใจเขาหันไปมองกาอาระด้วยใบหน้าซื่อๆ

"เพราะนี้ไง!"พูดจบเจ้าของร่างโปร่งก็รีบคว้าสิ่งที่ช่วยชีวิตเขาขึ้นมา กาอาระมองสิ่งที่อยู่ในมือของโซราเมะอย่างงุนงง

"นั้นมันเหยี่ยวแดงนิ?"ร่างสูงอุทานขื่อของเจ้าสัตว์มีปีกตัวฟูฟ่อง มันยังคงเป็นลูกนกอายุน้อยอยู่ ขนสีขาวยังคงเกาะอยู่ตามลำตัวเป็นหย่อมๆ ดวงตากลมโตใสของมันจดจ่อไปทั่วห้อง จะงอยปากของมันจิกงับมือของร่างโปร่งจนอีกฝ่ายต้องหลบมืออก ท่าทางมันคงจะหิว

"ไปเอามาจากไหน?"เนตรสีหยกเอ่ยถามอีกฝ่ายอย่างสงสัย ห้องนอนเขาได้เปิดโล่งกลางแจ้งสักหน่อย มันจะไปมีลูกเหยี่ยวได้ยังไงกัน

"ฉันเจอมันอยู่ใกล้ๆกับหน้าต่าง คิดว่ามันคงจะมีรังอยู่ข้างบนหลังคา"เนตรสีครามกล่าวพลางชี้ไปยังตรงใต้ขอบหน้าต่างที่มีพื้นยืนออกมามากพอจะให้คนเดินออกไปได้ กาอาระพยักหน้าอย่างเข้าก่อนเขาจะวนคำถามเดิม

"แล้วมันเกี่ยวยังไงกับสภาพของ.......นายในตอนนี้?"กาอาระต้องรีบเปลี่ยนสรรพนามเมื่ออีกฝ่ายไม่ใช่หญิงสาว แต่ตอนนี้คือชายหนุ่มที่กำลังถูกตามล่า

"มันกัดปากผม"คำตอบที่ได้ชวนให้กาอาระขมวดคิ้วสงสัย กัดปากเนี่ยนะ?

"พอมันกัดปากผมปุ๊บ ร่างกายผมก็กลับมาเหมือนเหมือนเดิมทันที"ร่างโปร่งกล่าวอย่างร่าเริงยืนตัวตรงหมายจะลุกขึ้ยื่นก่อนจะจุกตัวงอเมื่อรู้สึกได้ถึงความเจ็บที่แล่นริ้วขึ้นมา

"โอ้ย เจ็บ!"เจ้าของเนตรสีครามโอดครวญก่อนจะก้มจนตัวงอ ทำให้เจ้าลูกนกหล่งลงไปกองบนเตียงหนานุ่มแทน

"ยาชาคงหมดฤทธิ์แล้ว นายคงต้องนอนต่ออีกสักพักแล้วละ"

"แต่เจ้าสึนะละ มันหิวอยู่นะ"

"สึนะ?"

"ใช่ เจ้านี้ชื่อสึนะ ผมจะเลี้ยงมันละ"เจ้าคนไม่เจียมสังหารยังคงยิ้มร่าแม้จะเจ็บแผล กาอาระถอนหายใจเบาๆ ไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะหาเรื่องยุ่งให้ตัวเองเพิ่ม....เรื่องของตัวเองยังปวดหัวไม่พอรึไง

"ฉันว่าอย่าเลย ถ้ามันตกมาจากรังจริงๆ เราควรพามันกลับบ้านนะ"โซราเมะหน้าหงอยลงทันใดเมื่อกาอาระกล่าวจบ มันก็จริงอย่างที่กาอาระว่า เขาควรพามันกลับบ้าน

"โธ่ เจ้าสึนะ พึ่งรู้จักกันแท้ๆก็ต้องจากกันเสียแล้ว"เนตรสีครามมองเจ้าลูกนกอย่างอาลัย นึกว่าจะได้เป็นเพื่อนกันซะแล้ว กาอาระอาสาเอามันไปคืนรังให้โดยเขาใช้ให้จูนินคนหนึ่งทำหน้าที่นี้ก่อนจะกลับมาที่ห้องอีกครั้ง

ร่างสูงกล่าวมาพร้อมกับถาดอาหารในมือ ร่างโปร่งรู้สึกท้องร้องขึ้นทันใดเมื่อได้กลิ่นของซุปมิโซะ

"น่ากินจัง"

"ทานข้าวแล้วจะได้ทานยา แผลจะได้หายเร็วๆ"มือหนายกอาหารไปวางที่โต๊ะใกล้ๆก่อนจะเดินเข้ามาพยุงให้โซราเมะเดินไปนั่งทานที่โต๊ะ

ร่างสูงประคองเอวของคนตัวเล็กกว่าไว้มันเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายล้ม แม้จะเจ็บแผลแต่กาอาระบอกกับเขาว่าเขาครวจะเดิน ไม่เช่นนั้นแผลจะหายช้า

กว่าจะเดินมาถึงเก้าอี้ร่างโปร่งก็แทบจุก คนที่ประครองร่างเขาไว้ก็ดูแลเขาดีเกินคาดจนเจ้าคนอายุน้อยกว่าอดเห็นใจไม่ได้

"แล้วนายไม่ทานหรอ? ไข้ยังไม่หายเลยนิ?"ร่างโปร่งกล่าวพยางค่อยๆทานเต้าหู้เย็นลงท้อง บาดแผลที่ท้องสาหัสกว่าที่คิด เล่นทำเอาตัวเกร็งไปหมดเลย

"ไม่ละ ฉันหายแล้ว นายทานเถอะ"ร่างสูงกลางพลางยืนมองโซราเมะอีกครั้ง

"เรื่องประวัติของนาย พอได้ได้ความมาบ้างแล้วนะ"

"จริงหรอ! ละ แล้วรู้ โอ้ย!...เจ็บบบ..."เพราะตื่นเต้นเกินไป ร่างโปร่งลืมไปซะสนิทว่าตัวเองมีแผลใหญ่จนเผลอหันหลังควับอย่างเร็ว ส่งผลทำให้เจ้าตัวร้องโอดโอยพลางกุมแผลไว้แน่น

"เป็นอะไรรึเปล่า?"กาอาระรีบเดินเข้ามาดูอาการของอีกฝ่าย ร่างโปร่งส่ายหน้าให้เเขาป็นคำตอบ กว่าจะพูดได้อีกครั้งก็กินเวลาสักพัก โซราเมะเป่าปากเมื่อรู้สึกได้ว่าอาการเจ็บทุเลาลง

ในตอนนั้นเองกาอาระสังเกตเห็นแผลที่ปากของอีกฝ่าย คงเพราะโดนเจ้าเหยี่ยวตัวน้อยจิกเอานั้นแหละ จนทำให้ริมฝีปากสีซีดนั้นห้อเลือด กาอาระมองอย่างชั่งใจก่อนจะนึกอะไรบางอย่างออก

 

จะว่าไปในคืนนั้นก็เกิดเหตการณ์แบบนี้ขึ้นนิน่า

 

ราวกับได้คำตอบร่างสูงครุ่ดคิดอยู่เพียงครู่ก่อนจะเก็บเงียบไม่ได้พูดออกมา...เขาจะลองพิสูจร์ข้อสันนิฐานของเขาคืนนี้

"สรุปเรื่องราวของผมเป็นยังไง?"ร่างโปร่งกล่าถามคนตัวใหญ๋กว่าอีกครั้งอย่างอยากรู้อย่างเห็น ในที่สุดก็รู้เรื่องราวของตัวเองสักที แม้จะรู้สึกผิดก็ตามเพราะที่ผ่านมาเขาไม่ได้ออกไปสืบเรื่องราวของตัวเองเลย มีแต่นอนพักแล้วก็นอนพักจากการรับเคราะห์ลอบสังหารแทนกาอาระ....นั้นสินอนอย่างเดียวเลยนิน่าเรา

กาอาระพยักหน้าให้อีกฝ่ายก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมด ทั้งเรื่องการลอบสังหาร เรื่องของแคว้น และภารกิจลับในการคุ้มครองไดเมียวแคว้นโอนิ  สิ่งเดี๋ยวที่เขาไม่ได้บอกคือวิธีคลายคาถา เพราะเขาเองก็ยังไม่แน่ใจนักแต่คิดว่าก็ยังพอมีหนทางอยู่

"สรุปคนที่ถูกตามล่าคือผม!?"

"ใช่ ฉันคิดในวันแรกที่นายโดนยาพิษ คนที่ว่ายานายต้องรู้อุปนิสัยของนาย คงคาดเดาไว้แล้วว่านายน่าจะหยิบกินมัน ส่วนครั้งที่สองคิดว่าที่อีกฝ่ายโจมตีฉันเพราะอยู่ในความมืดก็เลยดูเป้าหมายพลาดไป รวมกระทั้งครั้งสุดท้าย นายกับฉันถูกตามล่าด้วยกันทั้งคู่ เราจึงเข้าใจผิดกันเรื่องเป้าหมายของพวกนั้น"ร่างสูงกล่าวอธิบายขณะมองชายผู้ถูกตามล่าที่กำลังชันคางอย่างใช้ความคิด

"แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ถ้าสมมุติว่าที่ผมเป็นกบฏจริงๆแล้วใครลบความทรงจำของผม แล้วทำไปเพื่ออะไร ถ้าคนที่ลบเป็นฝ่ายไดเมียวแล้วจะมาตามล่าผมทำไม โอ้ย ไม่เข้าใจเลย!"พูดเองแล้วก็สรุปเอง ร่างโปร่งกอดออกอย่างใช้ความคิดโดยที่กาอาระเองก็เผลอคิดตามไป

 

นั้นสิ ไม่มีอะไรเชื่อมโยงกันได้เลย

 

"แล้วที่ผมกลายร่างได้เนี่ย เกี่ยวกับคาถาลบความทรงจำด้วยรึเปล่า?"

"ฉันลองถามนินจาแพทย์ดูแล้ว น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้อง คิดว่าถ้าได้ความทรงจำกลับมาหมดนายน่าจะได้คืนร่างเดิม"กาอาระกลาวอีกครั้ง เขาตอบไปตามที่ซากุระบอกเขา แต่เขาไม่ได้บอกเกี่ยวกับข้อสันนิฐานของตัวเขาเอง....ต้องรอดูคืนนี้

"ใชโย!"ร่างโปร่งที่นับวันจะซื่อบื้อขึ้นทุกวัน โซราเมะดีใจกับเรื่องเล็กน้อยในขณะคนข้างตัวกับซีเรียสกับเรื่องของเขามากว่าเจ้าตัวเสียอีก

"ขอบคุณมากนะกาอาระ เพราะนายแท้ๆเลย"มือเรียวคว้าเอามือของอีกฝ่ายขึ้นมาจับอย่างขอบคุณโซราเมะฉีกยิ้มอีกครั้ง หากแต่ในแววตาคู่สีครามนั้นกาอาระกลับรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังเป็นกลัว....กลัวอดีตของตนเอง

"ถ้าไม่มีกาอาระผมคงไม่รู้เรื่องอะไรเลย"....อันที่จริงเขาไม่อยากรู้อะไรเลยตั้งที่ได้เห็นภาพของใครบางคนกำลังถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อจตา มันน่ากลัว

"ไม่เป็นไรนะ"

"ครับ?"ร่างโปร่ยังคงเก็บซ่อนความกังวลใจไว้อย่างมิดชิดหากแต่ก็อดสะดุ้งไม่ได้กับคำกล่าวเมื่อครู่ กาอาระเอื่อมมือไปลูบศรีษะของอีกฝ่ายเบาๆ

"...กลัวรึเปล่า?"โซราเมะชะงักราวกับคำพูดนั้นจี้ใจดำ เนตรสีครามเบิกกว่าอย่างต้องใจ

เพราะมองเห็นความหวาดกลัวและเข้าใจความรู้สึก ร่างสูงดึงร่างของอีกฝ่ายเข้ามากอด มือหนาลูบศรีษะของอีกฝ่ายเบาๆอย่างปลอดใจ โซราเมะ
รู้สึกอึ้งไปกับการกระทำของอีกฝ่าย แววตาสั่นไหววูบ และหัวใจที่เต้นระรัวราวกับคนบ้า

"ไม่ต้องกลัว นายจะไม่เป็นอะไร"แม้จะเป็นเพียงคำพูดสั้นๆ หากแต่มันก็อ่อนโยนมาก ร่างโปร่งรู้สึกอุ่นขึ้นมาในหัวใจ รู้สึกอื้นตันกับความอ่อนโยนของคนคนนี้

"....ผมกลัว ผมไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับตัวเอง แต่พอได้รู้ผมก็กลัวว่าผมจะถูกตามฆ่าอีกไหม ผมกลัวว่าผมจะมีความผิดในอดีตจริงๆ ตั้งแต่ที่ได้เห็นภาพในอดีตผมก็กลัวมาตลอด ถ้าเป็นแบบนั้นผมต้องกลับไปให้เขาฆ่ารึเปล่า? กาอาระจะส่งผมให้พวกเขารึเปล่า?...ผมกลัว"

เจ้าของเนตรครามเสียงสั่นระบายความกังวลมากมายออกมา นับตั้งแต่ที่ได้เห็นภาพในอดีตเขาก็หวาดกลัวมาตลอด ยิ่งพอได้ฟังเรื่องราวเขาก็ยิ่งกลัว เขาผู้ได้อย่างเต็มปากกว่ากลัวตาย แต่ที่สำคัญไปกว่านั้น เขารู้สึกผูกพันธ์กับคนของที่นี้ อุตสาห์ได้เริ่มชีวิตใหม่แล้วๆ เขาไม่อยากจากไปเจอกับเรื่องในอดีต เขาอยากที่จะอยู่ที่นี้

"ฉันอยู่ข้างนายเสนอ"น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยกระแสเอ็นดูและอ่อนโยน ร่างสูงกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นเพื่อให้ร่างบางในอ้อมแขนได้รู้ว่าเขายังคงอยู่ตรงนี้ อยู่ข้างๆเสมอ...เจ้าคนคนนี้แม้จะอยู่ในร่างบุรุษและก็ยังทำให้เขาหลงรักได้อยู่ดี นี้เขาปกติรึเปล่านะ

"....ขอบคุณครับ"ร่างโปร่งเอ่ยอีกครั้ง ก้อนสะอื่นจุดคอแต่เจ้าตัวกลับไม่ยอมปล่อยออกมา เขาฝืนมาตลอดเวลา ยิ้มร่าเริงไม่ยอมบอกกล่าวกับใครเกี่ยวกับความกังวลในใจ

 

เขาหวาดกลัว มาโดยตลอด...

 

"ถ้าร้องออกมาแล้วทำให้สบายใจก็ร้องออกมาเถอะ"ร่าสูงกลาวอีกครั้งพลางกดศรีษะของคนตัวเล็กกว่าลงบนไหล่กว่า โซราเมะกำเสื้อของอีกฝ่ายไว้แน่น ความอ่อนโยน ความใจดี เขากำลังรับมันมาอย่างท่วมท้น จนในที่สุดร่างโปร่งก็ปล่อยก้อนสะอื้นที่จุกคอออกมาจนหมด ร้องไห้ราวกับเด็กน้อยอย่างงหวาดกลัว โดยมีมือใหญ่กำลังปล่อยโดนที่แผ่นหลังของเขาอยู่

 

เขารู้อยู่ในใจริงๆ....ว่าแท้จริงแล้วสิ่งที่เขาหวาดกลัวที่สุดนั้นคืออะไร

เขากลัว.....ที่จะไม่ได้อยู่กับกาอาระอีกแล้ว

 

++++++++++++++++++++

20%

 

"ดื้อ ก็บอกให้อยู่เฉยๆยังไงเล่า"

"ให้ผมทำเถอะน่า ก็ผมอยากกินนิน่า"

"ก็บอกให้เทมาริทำให้สิ"

"ไม่ดีหรอกครับ เจ้นะทำงานมาตั้งเยอะผมไม่อยากให้เจ้เหนื่อยเพิ่ม"

"นี้พวกนายสองคนจะเลิกทะเลาะกันได้รึยัง?"สงครามเล็กๆระหว่างเด็กดื้อกับเจ้าหนุ่มตาดำดังขึ้นมาสักพักแล้ว คันคุโร่กอดออกมองทั้งสองอย่างสนอกสนใจ เขาพึ่งรู้ว่าผู้หญิงที่กาอาระแอบนอนกอดนั้นจะกลายร่างเป็นผู้ชายได้ด้วย...น้องเขานี้ก็รสนิยมแปลกดีแท้

พิจารณามองแล้วก็พอเข้าใจ ผมสีขี้เถ้าและเนตรสีคราม หน้าตาก็เกลี้ยงเกลาหล่อเหลาและติดจะดูหน้าหวานเหมือนผู้หญิง ร่างโปร่งสูงแต่ก็เตี้ยกว่ากาอาระและเขาอยู่พอตัว สิ่งที่ทำให้เป็นที่น่าจับตามองที่สุดก็คงไม่พ้นผิว...ดูขาวผ่องยังกับไม่เคยออกแดด...เขาสงสัยจริงว่าร่างตอนเป็นผู้หญิงจะเป็นยังไง ก็เมื่อตอนกลางวันเล่นห่มผ้าจะมิดมองไม่เห็นหน้าเลยด้วยซ้ำ

"ถ้าโซราเมะอยากทำก็ให้เขาทำไปสิ ฉันก็เริ่มขี้เกียจแล้วละ"เนตรสีเทากลางพลางจ้องโซราเมะอย่างไม่วางตา ที่จ้องก็ไม่ใช่อะไรเธอกำลังจ้องจำผิดต่างหาก รู้สึกอยากทำตัวเหมือนนางร้ายขัดขวางความรักของคู่พระนาง....ไม่สิต้องเรียกว่าคู่'พระกับพระ'ต่างหาก

"นั้นไง เห็นไหมๆ!"พอมีคนอวย(เพราะขี้เกียจ) โซราเมะก็เริ่มตัวพอง พวกเขาทั้งสี่กลับมาอยู่ที่บ้านทรงญี่ปุ่นอีกครั้ง ร่างโปร่งแม้จะเจ็บบาดแผลอยู่บ้าง หากแต่พอเริ่มได้สติไม่นานเจ้าตัวก็เริ่มชินกับบาดแผลและเดินตัวปลิวไปทั่วห้อง พลังในการฟื้นตัวของเขาช่างน่ากลัวนัก

"เฮ้ย..."เพราะไม่มีใครห้ามคนพูดน้อยจึงได้แต่ถอนหายใจกับความดื้อของอีกฝ่าย เขาเลยปล่อยตามเลยให้คนตัวเล็กกว่าจัดการทำอาหารเย็นสำหรับสี่ที่ แน่นอนว่างานนี้เขายอมเป็นลูกมือให้อย่างไม่ต้องถาม

ภาพของบุรุษสองคนกำลังช่วยกับทำมื้อเย็นพร้อมกับรรยากาศสีม่วงๆที่กำลังลอยอยู่รอบตัว เทมาริขมวดคิ้วอย่างรับไม่ได้ราวกับเห็นภาพบาดใจ.....น้องชายเธอกำลังยืนอีอ๋อกับผู้ชายด้วยกัน!

"เป็นอะไรไปเทมาริ?"ร่างบางใกล้ตัวนั่งปั้นหน้ายักษ์จนน้องคนกลางอดถามไม่ได้

"เรื่องของฉัน!"หงุดหงิดแล้วพาลคันคุโร่นั่งตัวแข็งเหงื่อแตกพลัก สงสัยเม้นมา อารมณ์ร้อนจริงวุ้ย!

เทมารินั่งเท้าคางหน้ามุยก่อนจะมองร่างโปร่งสองเพศอย่างตั้งคำถาม ทำไมโซราเมะถึงต้องมีมีสภาพเป็นแบบนี้ด้วยเป็นผู้หญิงดีๆไม่ได้รึไงกัน เมื่อไหร่มันจะหายลละไอ้คาถานี้...แล้วถ้าเกิดคลายคาถาได้แต่อีกฝ่ายกลายเป็นผู้ชายทั้งแข้งละ....โอ้ยรับไม่ได้จริงๆ

เพราะมัวแต่นั่งคิดเพ้อเจ้อจนทำให้คนรอบข้างหวาดผวา คันคุโร่นั่งนิ่งมองรังศีมาคุโดยมีหยดเหงื่อปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา ร่างหนาขยับเก้าอี้ให้ออกห่างจากเทมาริระยะหนึ่ง...เดี๋ยวโดนลูกหลงอีก!

หลังนั้นไม่นานนักอาหารสำหรับสี่ที่ก็เสร็จเรียบร้อยเป็นชุดอาหารแบบครอบครัว ทั้งสลัดมันฝรั่ง ซุปใสใส่เห็นหอมผักดองแล้วก็อาหารหลัก ข้าวหน้าเนื้อผัดเผ็ด

สองพี่น้องผู้ไม่เคยได้ชมรสมือของสาวเจ้าต่างพากันทำหน้าตาแปลกประหลาด ยิ่งโดยเฉพาะเทมาริเธอดูจะตกใจกว่าใครเพื่อน

"น่าทานกว่าที่คิดอีกแฮะ"คันคุโร่เอ่ยอย่างชื่นชม อาหารเผ็ดร้อนจานนี้ท่าทางน่าจะถูกปากเขาไม่หยอก

"ก็ดีนิ"เพราะไม่มีใครรู้ว่าเทมาริอารมณ์เสียอะไร ทุกคนจึงไม่ได้สนใจอะไรมากนักและนั่งลงทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย

สามพี่น้อนทานอาหารกันอย่างเรียบร้อย รสมือของแม่สาวน้อยในร่างหนุ่มหล่อถูกปากพวกเขาพอตัวเลยทีเดียว มีไม่บ่อยที่จะมีใครมาทำอาหารให้กินยิ่งทานกันพร้อมหน้าพร้อมตายิ่งแล้วใหญ่...วันนี้นับว่าโชคดีจริงๆ

โซราเมะทานอาหารตัวเองด้วยสีหน้าชื่นมื้น แน่นอนว่าเขาปรุงรสให้ถูกปากตัวเอง รสเผ็ดร้อนแบบพอดีๆทำให้เจริญอาหารจนเขาต้องเติมข้าวอีกจาน

บรรยากาศทานข้าวในวันนี้กำลังอบอุ่นและอิ่มเอมอย่างบอกไม่ถูก คันคุโร่ไม่เคยเจอบรรยากาศทานข้าวแบบนี้ หรือเพราะมีใครแปลกหน้าเข้ามาร่วมโต๊ะก็ไม่รู้ ถึงทำให้ทุกอย่างดูแปลกใหม่

เมื่อทานข้าวเสร็จก็ถึงเวลาแยกย้าย โซราเมะยังคงอาสาล้างจานให้เหมือนเดิมทำให้งานนี้เทมาริสบายกว่าวันไหนๆ เธอยอมรับในรสมือของโซราเมะจนต้องเริ่มปรับทัศนคติใหม่....งั้นคงต้องหาทางทำให้เป็นผู้หญิงไปตลอดชีวิตให้ได้ ไม่งั้นเธออคงทำใจไม่ได้ไปจนวันตายแหงๆ

ทุกคนเหน็ดเหนื่อยมากับภารกิจที่ต้องทำ พวกเขาต้องเตรียมตัวเพราะในวันมะรืนพวกเขาต้องออกเดินทางกันแล้ว คันคุโร่กลับไปที่ห้องของตัวเองเพื่อเช็คสภาพหุ่นส่วนเทมริก็เตรียมตัวไปอาบน้ำ

"มีครอบครัวแบบนี้ก็ดีเหมือนกันแฮะ"ร่างสูงเปรยขึ้นเบาๆ เขารู้สึกอบอุ่นเวลาที่มีผู้คนรายล้อม ได้ดูแลได้พูดคุยก็ยิ่งทำให้นึกถึงอดีตของตัวเอง....เขาจะมีรึเปล่านะ ครอบครัว จะมีพี่น้องรึเปล่า หรือว่าพ่อแม่...หรืออาจจะไม่มีใครเลย

"เป็นอะไรรึเปล่า?"กาอาระเห็นร่างโปร่งเงียบไปอยู่นานจนทำให้เขาเป็นห่วง เนตรครามส่ายหน้าให้เป็นคำตอบก่อนที่เขาจะจัดการกับถ้วยชามจนหมด กาอาระยังคงนั้งมองร่างโปร่งอยู่ไม่ห่างเพราะเมื่อตกดึง เวลาที่โซราเมะหลับสนิท มันคือเวลาพิสูจน์ว่าสิ่งที่เขาสงสัยนั้นถูกต้องหรือไม่

 

....โซราเมะจะโกรธเขารึเปล่านะ?

 

++++++++++++++++++++++