[Fic Naruto] โอเอซิส

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6 การลอบสังหารจากยักษ์

บทที่ 6 การลอบสังหารจากยักษ์




 

เสียงของนกน้อยทักทายในยามเช้าเช้าดังขึ้น ช่วยปลุกให้คนไม่ได้สติขึ้นมาอีกครั้ง กาอาระกระพริบตาปริบๆเพื่อปรับแสงที่สาดเข้ามา ความทรงจำสุดท้ายปรากฏขึ้นในหัวทำให้เขารีบลุกขึ้นนั่งก่อนจะกวาดสายตาไปรอบๆ

 

ร่างสูงนอนเปลือยอกอยู่ตลอดทั้งคืนโดยที่มีผ้าพื้นหนึ่งมาคลุมร่างเข้าไว้ อาการหวัดของเขาดีขึ้นจนรู้สึกได้ว่าใกล้หายสนิทแล้ว กาอาระเปรยตาไปมองอีกร่างที่เป็นหมอนหนุนในกับเขา

 

ร่างบางกลับสนิทอย่างอ่อนเพลียจึงไม่รู้สึกตัวใดๆ เสื้อกล้ามสีเข้มที่ถูกผูกขึ้นเพื่อลดความกว้างของคอหลุดออก จนทำให้เห็นเนินอกขาวอยู่รำไร แต่แล้วกาอาระก็ต้องขมวดคิ้ว....นี้มันก็เช้าแล้วไม่ใช่หรอ?

 

 

แล้วทำไมโซราเมะยังอยู่ใร่างของผู้หญิงอยู่อีกละ?

 

 

นั้นคือข้อสงสัยของกาอาระ เขางุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับหญิงสาวตรงหน้า ร่างสูงตัดสินใจอุ้มเธอขึ้นแนบอกก่อนจะขี่ก้อนทรายกลับไปยังสำนักงาน

 

เมื่อเขาไปถึงเขาได้พบว่าที่นี้ดูวุ่นวายไม่น้อยเลยที่เดียว คงเพราะเขาหายตัวไปเป็นแน่

 

"ท่านกาอาระ! ท่านกลับมาแล้ว!"เสียงของนินจาจูนินคนหนึ่งดังขึ้น หลังจากตามหากันอยู่นาน ในที่สุดคาเซะคาเงะก็ปรากฏตัว แม้จะงุนงงอยู่เล็กน้อยกับหญิงสาวร่างบางในอ้อมแขนของอีกฝ่าย

 

"ท่านเป็นอะไรมากไหมครับ!?"ชายคนนั้นถามกาอาระอย่างเป็นห่วง คนเป็นหนึ่งในคนที่เห็นช่วงเวลาที่กาอาระตกลงมาจากก้อนทรายก่อนจะถูกบุคคลปริศนาแบกขึ้นหลังและหลบหนีไป พวกชั้นสูงจึงลงความเห็นว่า กาอาระถูกลักพาตัว

 

"ฉันไม่เป็นไร เดี๋ยวค่อยเล่ารายละเอียดให้ฟังที่หลัง"ร่างสูงกล่าวด้วยสีหน้ารีบ เขาเดินกลับขึ้นไปยังชั้นสูงสุดของตัวสำนักงานซึ่งก็คือห้องทำงานของเขา ร่างสูงเปิดประตูห้องนอนที่ถูกลงกลอนไว้ก่อนจะวางร่างบางลงอย่างเบามือ

 

เธอยังคงหลับอย่างหมดเรี่ยวแรง เนตรสีหยกมองคนตัวเล็กอย่างชั่งใจ ทำไมคราวนี้ร่างบางถึงไม่กลับร่างเป็นบุรุษแต่ยังคงร่างของสตรีไว้ มือหนาเกี่ยวปลายผมของเธอหลบหลังหู แววตาที่เขาจ้องมองเธอมันทั้งอ่อนโยนและอบอุ่น เพราะไม่เข้าใจความหมายของความรู้สึกนี้ เขาจึงไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองแสดงออกมานั้นคืออะไร

 

กาอาระปล่อยให้คนตัวนิ่มพักผ่อนในขณะที่เขากลับไปยังโต๊ะทำงาน ไม่นานพวกโจนินทั้งหลายก็ปรากฏตัวขึ้น เกิดการซักถามมากมายรวมไปถึงตัวตนของคนที่แบกเขาขึ้นหลังแล้วหลบหนีไป

 

กาอาระยังคงเล่าความจริงโดยที่สิ่งที่เขาไม่พูดคือเรื่องที่โซราเมะเป็นได้ทั้งหญิงและชายและเป็นคนคนเดียวกับที่รับผลแอปเปิ้ลพิษแทนเขา

 

"ชายคนนั้น ต้องใช่แน่ๆ คนที่ท่านให้ความช่วยเหลือนั้นแหละคือคนที่ลอบสังหารท่าน"ชายคนนึงกล่าว เขาคือคนที่รับปากว่าจะหาที่พักให้กับโซราเมะ ทว่าคำสั่งก็ถูกยกเลิกโดยเทมาริ เขาสงสัยไม่น้อยว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่คนพวกนั้นถึงเปลี่ยนใจ

 

"ทำไมถึงคิดแบบนั้น"กาอาระกล่าวถามด้วยสีหน้านิ่ง เขากำลังรอรับฟังเหตผล ซึ่งถ้ามันไม่เข้าท่า...เขาคงจะรู้สึกโมโหไม่น้อย

 

"สามวัน ท่านถูกลอบสังหารสามครั้ง ที่ผ่านมาไม่เคยมีการลอบสังหารไหนที่เกิดขึ้นถี่ได้เท่านี้ ตั้งแต่ชายคนนั้นปรากฏตัว"โจนินกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเขาเองก็เป็นหนึ่งในคนที่จงรักภักดีต่อกาอาระอย่างสุดใจ เขาจึงไม่ยอมให้มีอะไรเกิดขึ้นกับวีรบุรุษผู้นี้ทั้งนั้น

 

กาอาระนั่งนิ่งด้วยสีหน้าครุ่นคิดก่อนจะชุดคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ วันแลกโซราเมะโดนพิษที่เคลื่อบอยู่แทนเขา วันที่สองก็โดนลุกหลง และวันนที่สามก็เป็นคนพาเขาไปหลบซ่อน อะไรบางอย่างสะกิตใจเขาเป็นอย่างมาก เหมือนกับว่าการลอบสังหารที่ผ่านมามันไม่ได้พุ่งเล็งมาที่เขา แต่เป็น....หรือบางทีคนที่ถูกลอบสังหารอาจจะไม่ใช่เขาแต่เป็น โซราเมะ!

 

ความหวาดกลัวเกาะกุมขึ้นในจิตใจ เหตุการณ์น่าสะพรึงกลัวเกิดขึ้นในความคิด ฉับพลันเขารู้สึกได้ถึงการปรากฏตัวของใครบางคนจากหลังกำแพง กาอาระรีบวิ่งกลับเข้าไปที่ห้องพักของเขาก่อนที่จะยืนตะลึงงัด!

 

ร่างบางที่ควรจะหลับสบายอยู่บนเตียงนุ่มกลับถูกบีบคอและยกขึ้นลอยเหนือพื้น ดาบยาวคมแทงทะลุผ่านร่างของหญิงสาวที่กำลังสำลักเลือดของตัวเอง และคนที่กำลังทำร้ายเธอคือชายสวมหน้ากากที่ถูกเขาหักขา

 

"โซราเมะ!"ร่างบางถูกทิ้งลงพื้นในขณะที่คนร้ายกลับหลบหนีออกไปทางนอกหน้าต่าง โลหิตสีสดไหลทะลักออกมาจากปากแผล ร่างบางสำลักเลือดที่กำลังไหล่เอ่อขึ้นมา  แขนแกร่งรีบวิ่งเข้าไปประคองเธอไว้ ใบหน้าของเธอซีดเซียวและเนตรสีครามที่ค่อยๆปรือลง

 

"ตามมันไป!"คำสั่งเหี้ยมดังขึ้น เหล่าโจนินรีบตามล่าชายคนนั้นไปอย่างรวดเร็วในขณะที่อีกส่วนกำลังรีบวิ่งไปตามนินจาแพทย์

 

"โซราเมะ ทำใจดีๆไว้"ร่างสูงเอ่ยกับเธอด้วยหัวใจที่ถูกบีบคัน ความหวาดกลัวเกาะกุมจิตใจเหมือนกับวันนี้ วันที่เขาสังหารอาแท้ๆของตัวเองพร้อมกับพรั่งพรูเรื่องโกหกให้เขาฟัง มันเจ็บปวด และโศกเศร้า

 

"โซราเมะ!"กาอาระพยายามเรียกชื่อเธออยู่ตลอดเวลา เสียงของเขาสำหรับเธอมันช่างเบาหวิว มือบางถูกยกขึ้นกุมไว้แน่นราวกับจะไม่ใเธอไปไหน โซราเมะผู้ซื่อบื้อและขี้โวยวาย เธอมองสีหน้าหวาดกลัวละคนเสียใจของกาอาระอย่างเห็นใจ

 

"....กา...อา...ระ..ฉันเรียกนายแบบ นี้...ได้ไหม"น้ำเสียงหวานเบาหวิวแทบจะไม่ได้ยิน หญิงสาวถูกแทงที่จุดตาย ใบหน้ากำลังซีดเซียวลงเรื่อยๆ เธอฝืนส่งยิ้มให้เขาทั้งที่ในใจนั้นหวาดกลัวเหลือเกิน....กลัวที่จะต้องจากไป

 

ร่างสูงพยักหน้าเป็นคำตอบให้เธอ ใบหน้าหล่อเหล่ากำลังหม่นหมองลงมองหญิงสาวที่กำลังหอบรวยรินอยู่ตรงหน้า....นี้คือคำขอครั้งแรกของเขา พระเจ้า ได้โปรด ขอให้เธอมีชีวิตอยู่ต่อ!

 

"กาอาระ!"เสียงหวานหนึ่งดังขึ้น ลูกศิษย์คนโปรดของซึนาเดะปรากฏตัวขึ้นเธอเรียกกาอาระก่อนจะก้าวอย่างมั่นคงตรงไปยังร่างของสาวน้อยคนนึงที่อยู่ในอ้อมแขนของกาอาระ โดยที่เบื้องหลังของเธอมีร่างของชิกามารุและซาซึเกะอยู่

 

"ซากุระ!?"แม้จะแปลกใจการปรากฏตัว แต่นั้นก็ทำให้เขาโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก นินจาแพทย์ผู้เก่งกาจรับช่วงต่อให้การดูแลคนบาดเจ็บ จักระสีมรกตปรากฏขึ้นเหนือบาดแผลของโซราเมะ ซากุระรีบเร่งจักระเพื่อช่วยชีวิตหญิงสาวตรงหน้า

 

เพียงไม่กี่นาทีสีหน้าของโซราเมะก็ดีขึ้น เลือดหยุดไหลและเหมือนจะเริ่มได้สติอีกครั้ง

 

"พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ยังไงก็ต้องรีบทำแผลก่อน"ซากุระกล่าว เธอพึ่งมาถึงสึนะได้ไม่กี่นาทีก็เกิดเรื่องน่าหวาดหวั่นขึ้นซะแล้ว กาอาระพยักหน้าให้ซากุระก่อนจะลุกขึ้นยืน เขาเพ่งจักระลงในผืนทราบเพื่อตามหาชายคนนั้น....เขาจะไม่ปล่อยมันให้รอด!

 

"ฉันฝากดูโซราเมะด้วย"เนตรสีหยกกล่าวก่อนที่จะกระโจนไปทางหน้าต่าง เขาสร้างก้อนทรายขึ้นใต้เท้าก่อนจะเหาะตรงไปยังเป้าหมาย แววตาฉายความเหี้ยมและจิตสังหารออกมาอย่างไม่บิดบัง

 

ชายผู้ถูกตามล่าเหงื่อแตกพลักด้วยความหวาดผวา เขารู้สึกได้ถึงจิตสังหารที่ตรงมายังเขา ทั้งๆที่อุตสาห์สลัดพวกที่ตามล่าตัวเองมาจนหลุดแล้วแท้ๆ

 

ร่างสูงวิ่งอ้อมไปดักหน้าอีกฝ่าย ก่อนที่กองทัพทรายจะเข้าจู่โจมอย่างรวดเร็ว

 

"อ๊าก!"ชายสวมหน้ากากร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดหลังถูกแรงบีบอัดของเม็ดทรายซ้ำเข้าที่ขาข้างเดิมที่บาดเจ็บก่อนที่ทรายทั้งหมดจะห่อหุ่มตัวเขาไว้จนเหลือเพียงแต่ใบหน้า

 

"เป้าหมายของพวกแกคืออะไร บอกมา!"นืเสียงทุ้มเอ่ยดังขึ้นด้วยแรงโทสะ เนตรสีหยกจ้องเขม็งไปยังอีกฝ่ายอย่างไม่วางตา ฝ่ามือเตรียมที่จะบีบอัดร่างของอีกฝ่ายให้แหลกกระจุยได้ทุกเมื่อ หน้ากากลายนกถูกดึงออกก่อนจะเผยให้เห็นหน้าตาของผู้ลอบสังหาร

 

แต่เขาไม่สนเรื่องนั้นเขาสนเพียงอย่าเงดียวคือเรื่องของโซราเมะ

 

"บอกมา.."น้ำเสียงเย็นยะเยือกจนน่าขนลุก ชาผู้ลอบสังหารเกือนน้ำลายอึกใหญ่ด้วยความหวาดกลัว ผู้ว่างจ้างไม่ได้บอกพวกเขาเลยว่าพวกเขาต้องมารับศึกกับคาเซะคาเงะแห่สึนะ!

 

เพราะความหวาดกลัวทำให้มันตะลึงงัด กาอาระหรี่ตาขมวดคิ้วอย่างขัดใจ เขาออกแรงบีบอัดในกองทรายให้มากขึ้นจนอีกฝ่ายต้องกรีดร้องอีกครั้ง

 

"ยะ ยอมแล้ว ฉันยอมแล้ว!"เพราะเป็นแค่นินจาชั้นต่ำจากแคว้นไกล พวกเขาไม่รู้รับถึงความแข็งแกร่งของอีกฝ่าย และความรักตัวกลัวตายทำให้คนพวกนี้เผยทุกอย่างออกมาจนหมด

 

"เราได้รับคำสั่งให้มาสังหาร อาโองาวะ โรคุโจ ในฐานะผู้ทรยศแห่งแคว้นยักษ์"กาอาระตีหน้านิ่งและแฝงไปด้วยความเหี้ยนเย็น

"เธอทรยศแคว้นงั้นหรอ?"

 

"ใช่ เธอเป็นผู้สังหารไดเมียวคนก่อน ไดเมียวคนปัจจุบันจึงได้ออกคำสั่งตามล่าเธอ ใครก็ตามที่สังหารเธอได้จะได้รับรางวัลจำนวนมหาศาล"นินจากรับจ้างพูดความลับของภารกิจอย่างไร้ศักดิ์ศรี เพราะเขากลัวความตายแต่เพราะเงินรางวัลสูงค่าจึงได้กระทำ

 

"ไดเมียวถูกฆ่างั้นสินะ"กาอาระขมวดคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ เขาจำได้ว่าโซราเมะเคยบอกกับเขาว่าเห็นความทรงจำที่มีเงาคนหนึ่งกำลังสังหารอีกคนทามกล่างกระแสพายุนิน่า

 

"อืม ฉันพวกรู้มาเพียงแค่นี้จริงๆนะ ปล่อยฉันไป..อ๊าก!"เมื่อสิ้นสุดคำถาม ร่างสูงก็ไม่ปล่ยอให้อีกฝ่ายมีชีวิตรอดกลับไป ร่างสูงครุ่นคิดถึงเรื่องราวของหญิงสาว เรื่องนี้มันซับซ้อนกว่าที่เขาคิดไว้นัก

 

อาโองาวะ โรคุโจ ชื่อจริงของเธองั้นสินะ.....


 

 

++++++++++++++++++++++++

 

กาอาระกลับมายังสำนักงานอีกครั้ง เขารีบตรงไปที่ห้องพยาบาลทันทีที่ทราบข่าวว่าเธอถูกพาตัวไปที่นั้น ภายในห้องสีเบสของดินเขารีบตรงไปยังเตียงนอนที่คนตัวเล็กนอนอยู่ในขณะที่สองข้างเตียงมีซากุระ ซาสึเกะและชิกามารุอยู่

 

"เธอเป็นยังไงบ้าง?"ร่างสูงกล่าวถามซากุระด้วยสีหน้าเรียบ มองไปยังร่างบางที่หลับตาลงสนิทจากความอ่อนเพลียเพราะเสียเลือดมาก

 

"ไม่ต้องห่วงเธอปลอดภัยแล้ว แค่เสียเลือดมากไปหน่อย นอนพักสักเดี๋ยวน่าจะฟื้น"ซากุระกล่าว กาอาระพยักหน้ารับให้อีกฝ่าย รู้สึกโล่งใจไม่น้อยเลยที่เดียว

 

"ว่าแต่มาที่นี้มีธุระอะไร?"

 

"พวกเรามาส่งเอกสารเกี่ยวกับการสอบจูนินที่จะเริ่มให้อีกหนึ่งเดือนข้างหน้า แล้วก็เอกสารลับที่ท่านโฮคาเงะกำชับส่งให้ถึงมือคะ"เมื่อรับรู้ถึงธุระสำคัญ กาอาระเลือกเปลี่ยนที่คุยกลับไปยังห้องทำงานอีกครั้ง

 

พวกเขาทั้งสามนั่งประจำที่โซฟาสีเข้ม เอกสารเกี่ยวกับจูนินพูดอ่านอย่างละเอียด เขาเซ็นต์เอกสารรับรองก่อนจะรับเอกสารรับอีกฉบับ

 

กาอาระเปิดอ่านม้วนเอกสารฉบับนั้น ทันใดนั้นเองสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันทีที่ราวกับตกตะลึงในอะไรบางอย่าง ทั้งสามคนมองสีหน้ากาอาระยังประหลาดใจ พวกเขารู้เนื้อหาภายในอยู่แล้วแต่ไม่คิดว่าจะทำให้กาอาระทำสีหน้าแบบนี้

 

"เข้าใจละ"กาอาระกล่าวพลางม้วนเก็บเอกสารเข้าทีก่อนจะพูดแจกแจ่งให้นินจาทั้งสามฟัง

 

"โฮคาเงะมีภารกิจมอบหมายให้พวกนายทั้งสามคนเดินทางไปยังโอนิโนคุนิ รวมกับทีมของทางเราเพื่อคุ้มกันให้กับไดเมียวโทคิเนะเพื่อเดินทางไปยังโคโนฮะ โดยเดินทางสึนะและค่อนเดินทางไปยังโคโนะฮะสินะ"

 

"ครับ"ชิกามารุขานรับเสียงดัง

 

"เย็นนี้เทมาริและคันจุโร่จะกลับมาจากภารกิจฉันจะให้สองคนนั้นร่วมเดินทางไปกับพวกนายแล้วก็ทีมโจนินอีกสองคนเข้าร่วมภารกิจ"

 

"เข้าใจละ"ซาสึเกะกล่าวสั้นๆก่อนที่พวกเขาทั้งสามจะขอตัวกลับไปยังห้องพัก

 

เมื่อไร้ผู้คนกาอาระจึงได้ขบคิดอีกครั้งเพื่อทบทวนอะไรหลายๆอย่าง

 

ทำไมจู่ไดเมียวจากแคว้นเล็กๆเช่นนั้นถึงเดินทางมาที่นี้ ไม่ใช่นั่งเรือยาวไปถึงโคโนฮะแต่อุตสาห์อ้อมเพื่อเดินทางเท้ามายังสึนะก่อน....หรือเพราะโซราเมะ

 

มีเหตุผลจูงใจมากมาที่กาอาระคิดไว้ว่าเพราะอะไรอีกฝ่ายถึงมา แต่ที่น่าเป็นห่วงคือโซราเมะ คนพวกนั้นคงจะรู้แล้วว่าเธออยู่ที่นี้จากคำพูดของนินจารับจ้างคนนั้น รูปลักษณ์ที่แท้จริงคงจะเป็นผู้หญิงแน่ๆ แต่ทำไมถึงสามารถกลายสภาพเป็นชายได้ละ.....

 

 

ต้องรีบหาวิธีฟื้นความทรงจำของเธอ

 

 

พอคิดได้ดังขึ้นเขาก็นึกถึงซากุระอีกครั้ง....เธอเป็นนินจาแพทย์น่าจะรู้อะไรมากกว่าเขา ว่าแล้วร่างสูงก็รีบเดินออกไปจากห้องแล้วตรงนิ่งไปหาซากุระ เธอกำลังเดินออกจากอาคารสำนักงาน

 

"ซากุระ!"ร่างสูงตะโกนเรียกหญิงสาวให้หันมาก เนตรสีมรกตมองกาอาระอย่างสงสัยในขณะที่ซาซึเกะกบัปรายตามองอย่างไม่ใส่ใจอะไรมากนัก

 

"มีอะไรรึเปล่ากาอาระ?"

 

"ฉันมีเรื่องสำคัญจะถามเธอ"เขากล่าวด้วยน้ำเสียงจรังจิง ซากุระขมวดคิ้วอย่างเคร่งเครียด คงจะมีเรื่องใหญ๋เกิดขึ้นจริงๆ

 

"ทั้งสองคนรอแปบนึงนะ"เธอกล่าวกับสหายร่วมเดินทาง ชิกามารุแคะหูแล้วนั่งรอที่ม้านั่งใกล้ๆ

 

"เออๆ รีบๆเข้าละ"เจ้าตัวหาวอย่างขี้เกียจ ในขณะที่เจ้าคนมาดเข้มกลับไม่นั่งและยืนรอเสียแทน

 

ซากุระเข้าไปในสำนักงานอีกครั้งก่อนที่กาอาระจะพูดถึงเรื่องของโซราเมะให้ฟัง เขาพูดทุกอย่างเกี่ยวเรื่องสภาพความไม่สเถียนในการเปลี่ยนเพศ และความทรงจำ

 

"....วิชาลับงั้นสินะ"

 

"อืม เธอพอรู้อะไรเกี่ยวกับมันบ้างไหม"

 

"อืม ฉันรู้จักวิชานี้เพราะเคยจะฝึกมัน แต่ท่านซึนาเดะกลับห้ามไว้เพราะมันอันตรายต่อตัวผู้ใช้มากเกินไป"ซากุระกล่าวอย่างมีภูมิ สีหน้าเธอเคร่งเครียดขึ้นเมื่อพูดถึงข้อเสียของวิชาลบความทรงจำ

 

"นี้เป็นวิชาที่คาเซะคาเงะรุ่นสองเป็นคนคิดค้นขึ้นแต่ถูกใช้โดยนินจานิรนามคนหนึ่งที่ถูกเนรเศไปยังแคว้นเล็ก วิชานี้จะทำให้ผู้ถูกทำพิธีลืมเลื่อนทุกส่งทุกอย่างไปหมดกระทั้งความสามารถในการใช้ชีวิต แต่ก็สามารถควบคุมปริมาณของความทรงจำที่ถูกลบไปไ ด้ ยิ่งผู้ใช้กับผู้ถูกใช้มีความสัมผัสที่ดีต่อกันมากเท่าใดก็ยิ่งควบคุมได้ง่ายมากเท่านั้น แต่ผู้ใช้วิชาเองก็อาจจะถูกลบความทรงจำตามไปด้วย มันจึงเป็นวิชาที่เสี่ยง ในอดีตมีบางแคว้นใช้เป็นบทลงโทษสำหรับนักโทษก่อนถูกเนรเทศ แต่ตอนนี้แทบไม่เหลือการลงโทษแบบนั้นแล้ว"


 

จริงดังที่คาดซากุระมีข้อมูลมากกว่าที่เขามือ ร่างสูงเอ่ยถามอีกครั้ง


 

"แล้วเรื่องที่บอกว่าอาจจะทำให้ร่างกายมีชิ้นส่วนของธาตุติดตามอยู่ร่างกายละ หมายความว่ายังไง?"

 

"เป็นผลข้างเคียง เพราะพิธีจะใช้ธาตุทั้งห้าในการเร่งปฏิกิริยาในการดำเนินการ บางครั้งหากพิธีไม่สมบูรณ์ร่างกายของผู้ถูกทำพิธีอาจจะมีชิ้นส่วนตามที่นายบอกมา"ซากุระกล่าวตอบคำถามอีกครั้ง


 

"รวมถึงเพศด้วยรึเปล่า?"


 

"อันนี้ฉันก็สงสัยเมื่อกัน ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่ามีวิชาที่ทำให้เปลี่ยนสภาพเพศตามช่วงเวลาได้ แต่กับวิชาลบความทรงจำก็อาจจะไม่แน่ เพราะไม่มีบันทึกเกี่ยวกับผลลับไว้เลย"หญิงสาวกล่าวอธิบายอีกครั้งพลางมองสีหน้าของกาอาระ เขาดูสนอกสนใจเกี่ยวกับเรื่องของโซราเมะน่าดู ชวนให้เธอนึกสงสัยนัก

 

"พอจะมีวิธีฟื้นความทรงจำรึเปล่า?"

 

"มีสิ นี้คือวิชาที่เล่นกับอารมณ์และความรู้สึกของมนุษย์ นอกจากให้ผู้ใช้วิชาคลายคาถาเองแล้ว ความทรงจำจะกลับมาได้ถ้าทำให้เกิดอาการช็อค หรือเกิดเหตุการณ์ช้ำกับในอดีต หรือการทำให้เกิดความรู้สึกรักหรือเความรู้สึกกลียดชังขึ้น

 

"ความรักกับความเกลียดชัง?"


 

"อืม เพราะนี้คืออารมณ์ของมนุษย์ที่อยู่สูงที่สุดและต่ำที่สุด เมื่อทำให้เกิดอารมณ์นั้นจนถึงจุดๆหนึ่ง ความทรงจำจะกลับมาอีกครั้ง แม้จะไม่มีบันทึกไว้เแต่ฉันพอเดาออกว่ามันน่าจะเป็นเรื่องยาก เพราะมันเป็นอารมณ์ที่อ่อนไหวมากที่สุดของมนุษย์ มันจึงยากที่จะใช้เป็นกุญแจในการเปิดผนึกความทรงจำ"ซากุระอธิบายอย่างละเอียดยิบ เธอมองท่าทีสนอกสนใจของกาอาระอย่างนึกสงสัย....ลองถามไปดูละกัน

 

"...นายชอบเธอหรอ?"

 

"ชอบ?"คำถามนั้นวันคงแปลกหูเขาเกินไป เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นมองซากุระด้วยความตกใจ

 

"ใช่ ฉันหมายถึงนายมีความรักให้กับโซราเมะจังงั้นหรอ?"เธอถามอีกครั้งอย่างเข้าใจพร้อมกับรอยยิ้มที่บ่งบอกว่าเธอรู้ว่าเขาคิดอะไร

 

กาอาระนิ่งเงียบอยู่นาน เขาจมลงสู่ความคิดของตัวเอง ร่างสูงรู้สึกแปลกประหลาดกับคำๆนี้ทั้งๆที่มันถูกเขียนไว้ที่หน้าผากของเขา ร่างสูงไม่เคยรู้ตัวมาก่อนจะกระทั้งถูกซากุระถาม

 

"ฉัน....ไม่รู้"เขาสับสนความคิดของตัวเอง ไม่เข้าใจอะไรหลายๆอย่าง อย่างไหนถึงจะเรียกว่าความรักละ เขารู้จักมิตรภาพ ความรักของเพื่อนฝูงและครอบครัว แต่เขาไม่เคยสัมผัสความรักแบบนี้มาก่อน

 

"หึหึ ฉันอาจจะยุ่งเรื่องส่วนตัวของนายไปสักหน่อย แต่ช่วยฟังเรื่องราวของฉันได้ไหม?"เนตรสีมรกตกล่าวอย่างอ่อนโยน เธอรู้จักเขามาหลายปีจึงได้รู้ว่ากาอาระนั้นไม่เก่งในด้านของการแสดงความรู้สึก ซึ่งนั้นอาจจะทำให้เขาไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองด้วยก็เป็นได้

 

"ฉันนะหลงรักซาซึเกะคุงมาตั้งเด็กแล้ว ฉันชอบเขาเพราะซาซึเกะคุงเป็นคนหน้าตาดีและเรียนเก่ง ยิ่งนานวันเขาฉันก็ยิ่งชอบเขา จนกระทั้งได้ร่วมทีมทำภารกิจด้วยกัน ฉันก็ยิ่งมองเห็นตัวตนของซาซึเกะมากขึ้น และฉันยอมรับมัน เวลาฉันอยู่ใกล้เขาฉันจะรู้สึกใจเต้นแรง บางครั้งก็รู้สึกว่ตัวเองหน้าแดงยังกับคนจะเป็นไข้ เวลาที่ฉันเห็นเขาเจ็บปวดฉันก็จะเจ็บปวดด้วย และเวลาที่เขามีความสุขฉันก็จะมีความสุขด้วย ถึงแม้จะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่ขอแค่ได้มองเขา ฉันก็มีความสุขมากแล้ว....แล้วกาอาระเวลาอยู่กับโซราเมะจังเป็นแบบนี้รึเปล่า?"


 

เสียงหวานเล่าถึงความในใจที่มีต่อชายคนที่เธอรักด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและแววตาที่ผิดหวัง แม้เขาจะกลับมาแล้วก็ตามแต่พวกเขาทั้งสองก็ยังคงเป็นเพื่อนกันอยู่ สำหรับซากุระมันคือรักข้างเดียวที่เธอจะรักมันตลอดไป แม้จะเจ็บปวดแค่นั้นก็ตาม

 

"คำตอบอยู่ที่ใจของนายนะ เพราะถ้ามันใช่ นายอาจจะเป็นกุญแจสำคัญที่จะทำให้โซราเมะจังฟื้นความทรงจำขึ้นมาก็ได้"ซากุระกล่าวทั้งรอยยิ้มเดินจะเดินออกจากห้องไปทิ้งไว้เพียงเจ้าของเรือนผมสีโลหิตที่กำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง

 

เขากำลังพยายามคิดถึงในสิ่งที่เกิดขึ้น เขาเคยเป็นรึเปล่าเวลาอยู่ใกล้แล้วก็รู้สึกใจเต้นแปลกๆ ใช่เขาเป็น บางครั้งก็รู้สึกหน้าแดงเวลาจ้องมองเธอ...ใช่ นั้นเขาก็เป็น แล้วยิ่งเวลาที่เห็นเธอเจ็บปวดเหมือนกันตอนนี้น ตอนที่เขาเหมือนกำลังจะสูญเสียเธอไป เขาอัดอั้น โศกเศร้าและหวาดกลัว ปวดหนึบที่อกข้างซ้ายราวกับว่าคนที่ถูกทำร้ายไม่ใช่เธอ แต่เป็นเขา

 

ใช่จริง.....

 

เขาหลงรักเธอแล้วจริงๆ

 

"...โซราเมะ"

++++++++++++++

รู้ใจตัวเองซะที! เหลือแม่คนซื่อบื้ออีกคน....