ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 โซราเมะ(แก้คำผิดครั้งที่ 1)
บทที่ 2 โซราเมะ
ทั้งสามเดินทางกลับเข้าเมืองมาในเวลาช่วงเย็นของวันนี้ บรรยากาศเริ่มแปรเป็นสีส้มอ่อนๆ เจ้าหนุ่มเนตรครามมองท้องฟ้าอย่างไม่สบายใจนักแต่ก็เก็บซ่อนมันเอาไว้ ในขณะนั้นเองเขาสังเกตเห็นรอบๆตัวว่าทุกคนยืนให้ความเคารพเจ้เทมาริกันอย่างเคร่งครัด
เจ้าหนุ่มแอบทำสีหน้าตื่นเต้นมองไปทางเทมาริ.....เจ้แม่งต้องสุดยอดมากแหงๆ
"มองไร"นั้นไงไม่ทันไรเทมาริก็ทำเสียงเขียวใส่ เธอไม่ชอบให้คนแปลกหน้าจ้องๆมองๆเธอเหมือนที่อีตาเพี้ยนนี้ทำเสียเท่าไหร่ ว่าแล้วเธอถอนก็หายใจเพื่อไล่ความหงุดหงิดออก
"ถอนหายใจบ่อยๆเขาว่าตีนกาจะขึ้นเร็วนะเจ้"
โป๊ก!
"นายนะเงียบไปเลย!"ลูกมะนาวใหญ่เท่ากำปั้นปูดขึ้นมาเต็มหัวเจ้าเนตรคราม เจ้าตัวร้องโอดครวญเป็นการใหญ่แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านั้น ไม่วายยังจะแอบแหนบแนมเทมาริต่อ
กาอาระอดมองเทมาริเดินทะเลาะกับเจ้าคนมาใหม่อย่างขำขันไม่ได้ รู้สึกเหมือนมีชีวิตชีวาขึ้นยังไงก็ไม่รู้ และในที่สุดทั้งสามคนก็เดินทางถึงอาคารสำนักงานของกาอาระ
"โฮ! นี้บ้านนายหรอใหญ่ชะมัด!"เจ้าคนไม่รู้ความเงยหน้าขึ้นมองอาคารหลังใหญ่อย่างตื่นเต้น เห็นป้ายคำว่าสึนะอยู่ตัวเบ่อเริ่มแต่เจ้าตัวกลับไม่เอะใจเลยว่าที่นี่มันที่ไหน
บ้านใครเขาจะไปมีคำว่า ทราย เป็นป้ายบนหลังคากันได้เล่า โธ่เอ่ย เจ้าซื่อบื้อ
เทมาริแอบหัวเสียอีกรอบกับความซื่อบื่อของอีกฝ่าย ยิ่งเดินเข้าไปในอาคารก็ยิ่งเห็นนินจาเต็มไปหมด แถมทุกคนยังยืนให้ความเคารพเทมาริกันอย่างเต็มที่ยิ่งกว่าในหมู่บ้านเสียอีก....ความซื่อบื้อเริ่มหายไปแต่ความเพ้อเจ้อเริ่มมาแทนที คำว่าทรายตัวใหญ่บนอาคาร แล้วก็ท่าทีเคร่งครัดของพวกนินจา หรือว่าเจ้เทมาริจะเป็น!?
พวกเขาทั้งสามเดินมาถึงห้องทำงานของกาอาระ ในตอนนั้นเองที่กาอาระเห็นอาการเกร็งของเจ้าคนแปลกหน้า
"เป็นอะไรไป?"เขาถามอย่างสงสัยก่อนจะมองสายตาที่อีกฝ่ายจ้องเทมาริ.....หรือว่าจะ
"จะ เจ้เเทมาริเป็นคาเซะคาเงะหรือครับ!"ความเพ้อเจ้ออีกฝ่ายเทมาริได้ยินคำถามก็เผลอหัวเราะร่าออกมา
"นายนี้มันซื่อบื้อจริงๆ คนที่นู้นต่างหาก คาเซะคาเงะ"เจ้าเนตรครามหันไปมองตามฝ่ามือของเทมาริที่ยืนยิ้มอย่างมั่นใจ เนตรคราบสบมองร่างสูงที่กำลังปลดฮู้ดออกจากศรีษะ เผยให้เห็นใบหน้าคมคาย ริมฝีปากบางรับกับใบหน้า เนตรสีหยกมองเขาด้วยสีหน้านิ่งอ่านยากเกินคาดเดา รอบดวงตาเป็นสีดำเข้ม รับกับเส้นผมสีแดงโลหิตได้อย่างน่าประหลาด แล้วยังคันจิที่อยู่เหนือคิ้วข้างซ้ายนั้นอีก
ชายคนนี้หากเขาได้เห็นใบหน้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเขาคงรู้ได้ไม่ยากเลยว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ดูเรียบเย็นหากแต่ดูทรงพลัง ทว่าในทางกลับกันเขาก็รู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนและเมตตาในดวงตาสีหยกคู่นั้น
เจ้าคนแปลกหน้ารีบชันเข่าลงข้างหนึ่งทันที เขาก้มลงทำความเคารพราวกับคุ้นเคยกับความรู้สึกนี้เป็นอย่างดี
"ท่านคาเซะคาเงะ! ผมต้องขออภัยด้วยที่แสดงกิริยาไม่สมควร ผมไม่รู้ว่าท่านคือท่านคาเซาคาเงะ"เจ้าคนแปลกหน้ากล่าวด้วยท่าทีจริงจัง เทมาริยิ้มอย่างพอใจ
อย่างน้อยๆอีกฝ่ายก็ดูมีมารยาทมากว่าที่คิด กาอาระพยักหน้ารับการขอขมาจากอีกฝ่าย
"ไม่เป็นไร ลุกขึ้นเถอะ"เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเป็นเรียบ เจ้าคนแปลกหน้าชื้นใจน้อยๆเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้เอาความอะไรกับตนเอง เจ้าตัวเป่าปากโล่งอกแล้วทำท่ากระดี้กระด้าอย่างเคย
"เฮ้อ ค่อนยังชั่วหน่อย ก็ว่าอยู่แล้วว่าเจ้เทมาริจะเป็นคาเซะคาเงะได้ไง ฮาฮาๆ"ไม่ว่าก็ยังวนเข้าเรื่องของเทมาริ สาวเจ้าเส้นเลือดข้างขมับเต้นตุบๆก่อนจะประทานมะเหงกลูกใหญ่ให้เจ้าคนแปลกหน้า
"พูดมาก น่ารำคาญ มานี่เลย!"เธอพูดไปพลางแล้วก็ดึงหูอีกฝ่ายให้เดินตามมานั่งรอที่โซฟาสีเลือดนกอย่างนึกหมั่นไส้
"เจ็บๆๆ!"เจ้าหนุ่มร้องโอดควญขณะที่นั่งลงบนโซฟาหนานุ่ม มองเทมาริที่ทิ้งเขาไว้ที่โซฟาคนเดียวส่วนเธอก็เดินกลับไปหากาอาระที่กำลังนั่งเปิดแฟ้มเช็คประวัตินินจาในสังกัด อันที่จริงเขาไม่แน่ใจนักว่าอีกฝ่ายเป็นคนของสึนะ เพระาหากใช้เขาก็ควรจำหน้าได้บ้าง แต่นี้กลับไม่เลย
"เป็นยังไงบาง กาอาระ?"ผู้เป็นพี่สาวถามอย่างสงสัย พลางช่วยมองภาพถ่ายติดรายชื่อในสมุดเล่มใหญ่ที่กาอาระถืออยู่ มันเป็นอย่างที่ทั้งสองคนคาดการณ์เอาไว้ ชายคนนี้ไม่ใช่คนของสึนะ แต่ถ้าหากเป็นคนของหน่วยลับก็ต้องไปเช็คกับผู้อาวุโสอีกคนแทน
"สรุปรู้ไหม ว่าผมเป็นใคร?"เจ้าตัวกล่าวพลางชี้หน้าตัวเองถามอีกฝ่ายอย่างตื่นเต้นที่จะได้รู้ชื่อและตื่นเต้นที่คนใหญ่คนโตอย่างคาเซะคาเงะอุตสาห์มาช่วยหาเบาะแสตัวตนของเขา
กาอาระส่ายหน้าให้เป็นคำตอบ อาการหูกระดิกหางตั้งของอีกฝ่ายห่อเหี่ยวลงทันใด จนกาอาระอดเห็นใจไม่ได้ เทมาริก็ได้แต่ส่ายหัวเมื่อไร้เบาะแส
"ไม่มีใครหน้าเหมือนนายสักคน ฉันก็ไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่หรอกเพราะฉันไม่คุ้นหน้านายเลยแม้แต่น้อย"เทมาริกล่าวพลางยกมือขึ้นท้าวเอวมองอีกฝ่าย
"อะไรกันอ่า....งั้นผมก็ไม่ใช่คนของสึนะนะสิ"เจ้าตัวกล่าวด้วยความผิดหวัง คอตกเป็นลูกหมาไร้เจ้าของ
"ก็อาจจะ แต่เพราะความไม่แน่ชัดในตัวตนของนาย ฉันคงปล่อยนายออกจากนอกหมู่บ้านไม่ได้ ตัวตนของนายอาจทำให้หมู่บ้านอื่นเข้าใจผิดว่ามีสปายจากที่อื่นและอาจจะทำให้เกิดการระหวาดระแวงจนเกิดสงครามระหว่างหมู่บ้านก็เป็นได้ เอาเป็นว่าอยู่ที่นี่ไปสักระยะนึงก่อนละกัน"คาเซคาเงะหนุ่มกล่าวอย่างมีเหตมีผล เจ้าคนแปลกหน้าใจชื้นอีกรอบ
.....นึกว่าจะถูกไล่ออกจากหมู่บ้านซะแล้ว!
"ต่อให้ไม่บอกผมก็ไม่ไปไหนหรอกน่า ขนาดที่ซุกหัวนอนก็ไม่มีจะไปเอาเงินที่ไหนมาเป็นค่าเดินทาง"เจ้าตัวกล่าวอย่างมาดมั่นภูมิใจ(มันน่าภูมิใจตรงไหน?) แม้จะสูญเสียความทรงจำแต่เขาก็ไม่ได้สูญเสียตัวตนไปสินะ
"งั้นหรอ อืมมม...งั้นนายก็พักที่นี่ไปก่อนแล้วกัน"กาอาระแสดงความมีน้ำใจให้อีกฝ่ายทว่าเทมาริกลับหันควับไปมองน้องชายคนสุดท้องทันที
"จะดีหรอ กาอาระ? ให้พักในสำนักงานถ้าหมอนี้เกิดเป็นสปายขึ้นมาจริงๆจะไม่อันตรายไปหน่อยหรอ"เทมาริกระซิบถามอย่างไม่เห็นด้วยนัก เรื่องช่วยคนมันก็ดีไป แต่ถ้าเอื้ออำนวยให้อีกฝ่ายซะขนาดนี้มันจะเกิดผลดีแน่หรอ
"ไม่เป็นไร...ฉันจับตาดูเอง"กาอาระกล่าวอย่างมั่นใจ สำนักงานแห่งนี้มีนินจารักษาความปลอดภัยเป็นจำนวนมาก เรื่องข้อมูลและเอกสารสำคัญทั้งหมดจะอยู่ที่ห้องของเลขาซึ่งก็คือเทมาริ ไม่น่าจะเกิดเรื่องเหนือความคาดหมาย หลังจากสงครามสงบ ความขัดแย้งของหมู่บ้านก็ลดน้อยลงจนแทบจะไม่มีเรื่องใหญ่โตอะไร
"หือ? อะไรกัน วันนี้นายจะนอนนี่รึไง?"เทมาริถามอย่างสงสัย น้อยชายของเธอพยักหน้ารับ นี้เป็นเรื่องปกติของกาอาระที่จะนอนค้างที่สำนักงาน เพราะเอกสารท่วมหัวมากมายที่จะมีมาทุกวันทำให้เขาไม่นึกอยากจะกลับบ้านนัก
"ฉันมีเรื่องสงสัยนิดหน่อยเกี่ยวกับเรื่องของทรงจำของเขา"กาอาระกล่าวเบาๆ พลางมองเจ้าเนตรครามที่กำลังทำหน้าเคลิ้มเหมือนกำลังจะหลับคาโซฟาเนื้อนุ่มนั้น
"นายจะไว้ใจหมอนั้นมากเกินไปแล้วนะ เอาเถอะถ้านายอยู่ ฉันอยู่ด้วย"ผุ้เป็นพี่สาวถอนหายใจอย่างปลงตก เอาไงเอากันละหว่า น้องชายเธออยากได้ยังไงก็เอาอย่างนั้น เธอไม่ขัดตราบใดที่เขายังคงมีความสุขและปลอดภัย
"แล้วคันคุโร่ละ?"
"อีกสองวันถึงจะกลับ"
"อืม ดี"
"คร๊อก...ฟี่....."เสียงกรนดังขึ้นเบาๆชวนให้คู่สนทนาหันควับไปมองเจ้าของตนเสียง เจ้าตัวหลับไปเสียแล้วโดยไม่สนใจบทสนทนาของพวกเขาทั้งสองคนเลย เทมาริส่ายหน้าอีกครั้งก่อนจะอดยิ้มไม่ได้ อีกฝ่ายทำตัวอย่างกับเด็กไม่มีผิด
"งั้นเดี๋ยวฉันกลับไปเอาของที่บ้านก่อนนะ"เทมาริกล่าว เป็นจังหวะเดียวกับเสียงเคาะประตูดังขึ้น เทมาริเปิดประตูรับอีกฝ่ายแทน เธอมองถาดอาหารที่เอามาเสริฟ์ให้กาอาระก่อนจะเบี่ยงตัวออกไป
"ผมเอาอาหารมาส่งครับ"นินจาหนุ่มกล่าวพลางนำถาดอาหารไปวางไว้ที่ประจำก่อนจะเลี่ยงตัวหลบออกไป
ในที่สุดห้องทำงานสูงสุดของคาเซคาเงะก็เกิดความเงียบงัน แต่เพราะมันเงียบลงสนิทนี้สิที่ทำให้เสียงกรนเบาๆของเจ้าคนแปลกหน้าดังขึ้นชัดเจน.....เรียกแต่ว่าเจ้าคนแปลกหน้ามันก็คงจะไม่ดีสักเท่าไหร่
".....โซราเมะ"เขาพึมพำเบาๆถึงชื่อๆหนึ่งขึ้น ชายหนุ่มตัดสินใจลุกจากเก้าอี้ไปยังประตูอีกบานหนึ่งที่อยู่ในห้อง ประตูถูกลงกลอนไว้อย่างแน่นหนาและเขาเปิดมันออกได้ด้วยทรายของเขา เขาเปิดประตูเข้าไปก่อนจะกวาดตามองไปยังชั้นวางหนังสือ ที่อยู่ข้างเตียงนอนขนาดใหญ่....นี้เป็นห้องพักชี่วคราวที่สำนักงานของเขา
กาอาระกวาดต่อมองชั้นหนังสือที่แน่นขนับไปด้วยหนังสือมากมาย เจ้าตัวกวาดตาอีกสักพักก่อนจะมาหยุดลงที่หนังสือวิชานินจาเล่มหนึ่ง.....วิชาลับที่สาปสูญ
เนตรสีหยกจดจ่อไปยังตัวหนังสือที่ปรากฏขึ้นบนกระดาษขาวอย่างจดจ่อ มองหาชื่อวิชาหนึ่งที่ผุดขึ้นมาในหัวของเขาตอนที่ได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับความทรงจำที่หายไปของอีกฝ่าย แต่เขาก็ต้องหยุดมือลงเมื่อได้ยินเสียงกุกกักดังขึ้น
กาอาเระรีบเปิดประตูออกไปดูอย่างหวาดระแวงก่อนจะต้องแปลกใจเมื่อต้นเสียงมาจากเจ้าคนที่พึ่งหลับไปเมื่อครู่กลับตื่นขึ้นมาและกำลังหยิบผลไม้จากอาหารชุดใหญ่ของเขาขึ้นมากิน
"โอ้! ท่านคาเซะคาเงะ"เจ้าตัวทักทายหลังตื่นนอนยิ้มหน้าระรื่น ไม่เห็นมีท่าทีเคารพมารยาทเยอะเมื่อตอนที่คุกเข่าขอขมาเลย กาอาระอดส่ายหน้าเอื่อมระอาตามพี่สาวเขาไม่ได้ เจ้าหมอนี้มันทำให้เขาถึงชายตาสีฟ้าคนนึงที่มักจะฉีกยิ้มให้เขา เพื่อคนแรกของเขา....นึกแล้วก็อดยิ้มนึกเอ็นดูไม่ได้
"ผมเห็นท่านเข้าไปในห้องเลยนึกว่าไม่กิน ผมก็เลยถือวิสาสะกินแทน"เจ้าตัวกล่าวหน้าตายก่อนจะฉีกยิ้มอารมณ์ดีเคี้ยวแอปเปิ้ลตุ้ยๆ เจ้าตัวมองมองกาอาระก่อนสลับไปมองท้องฟ้า มันกำลังแดงเถือกเพราะเป็นเวลาใกล้ค่ำ เห็นเช่นนั้นแล้วสีหน้าของเจ้าคนแปลกหน้าก็ดูไม่ดีเท่าไหร่
"มีอะไรรึเปล่า? โซราเมะ"ชายหนุ่มถามอย่างใจเย็น มองท่าที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายของอีกฝ่าย เจ้าของนามใหม่หันควับไปมองกาอาระอย่างสงสัยพลางชี้นิ้วไปที่ตัวเอง
"โซราเมะ?"
"ใช่ ฉันคิดว่ามันคงไม่ดีเท่าไหร่หากนายจะอยู่กับเราโดยยังไร้ชื่อ"กาอาระกล่าวพลางปิดประตูและล็อกกรประตูห้องอีกครั้ง เพื่อกลับไปนั่งที่ประจำตำแหน่ง
"โซราเมะหรอ..."การถูกเรียกด้วยชื่อใหม่ทำให้เจ้าตัวไม่ชินนัก ชื่อแปลกหูไม่ค่อยเข้าใจความหมาย แต่ก็รู้สึกดีอย่างน่าประหลาด เขายิ้มอย่าง
พอใจก่อนจะยกถาดอาหารของกาอาระขึ้น
"สรุปท่านคาเซะคาเงะจะทานไหมครับ? เดี๋ยวผมยกไปที่โต๊ะให้ แต่ผมขอผลไม้นะ"เจ้าตัวยิ้มร่ายื่นข้อต่อรองในขณะที่ถาดอาหารในมือกลับถูกทรายของกาอาระแยกเอาไป โซราเมะมองสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างตื่นตาตื่นใจก่อนที่ผลไม้อีกลูกจะถูกทรายหิ้วมาวางไว้ในมือของเขา
"ขอบคุณครับ!"แอปเปิ้ลหนึ่งผลต่อรอยยิ้มร่าหนึ่งครั้งของโซราเมะ กาอาระพยักหน้ารับคำขอบคุณของอีกฝ่าย ที่ดูจะไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย เขาตั้งใจว่าคืนนี้จะสืบหาเรื่องราวของโซราเมะให้เสร็จสิ้น เขาคงถูกวิชานินจาบางอย่างทำให้ความจำเสื่อมแน่ๆ ในหนังสือเล่มนั้นน่จะเขียนวิธีแก้ไว้อยู่
เนตรสีหยกนั่งทานอาหารพร้อมกับเจ้าหนุ่มน้อยโซราเมะที่กัดแอปเปิ้ลลูกใหญ่อย่างเต็มปากเต็มคำแต่แล้ว..
"แหวะ!อะ.. อ๊าก!"เสียงของโซราเมะดังขึ้นเสียงอาเจียนพร้อมกับสีหน้าทุรนทุราย มือทั้งสองข้างยกขึ้นปิดปาก ร่างกายขาดอากาศหายใจอย่างฉับพลันเหมือนกับกำลังจมน้ำแม้บรรยากาศรอบข้างจะแห้งสนิท กาอาระมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างหวาดวิตก สีหน้าของโซราเมะแย่ลงเรื่อยๆ
กาอาระมองลูกแอปเปิ้ลที่ถูกลงพื้นก่อนจะตัดสินใจใช้ทรายอัดกระทุ้งเข้าที่ท้องของกีฝ่ายเพื่อให้อาเจียน
"แหวะ!"เป็นดังขึ้นคาด โซราเมะอาเจียนออกมาทันที กาอาระรีบเข้าไปพยุงไม่ให้อีกฝ่ายบาดเจ็บจากการล้มทั้งยืน น้ำปริมาณมากจากไหนไม่ทราบกำลังทะลักออกมาจากปอดของคนตัวเล็กกว่า เศษอาหารเองก็หลุดออกมาจนหมด เสียงเอะอะภายในห้องทำให้ยามหน้าประตูเข้ามาในห้องทันใด
"ท่านคาเซะเคาะง เกิดอะไรกันขึ้นครับ!?"นินจาคนหนึ่งกล่าวพลางมองสภาพของคาเซะคาเงะที่มีเสื้อผ้าบางส่วนเปียกปอนกับสหายแปลกหน้า
ของท่านที่มีสภาพทุรนทุราย
"ไปตามนินจาแพยท์มา!"คาเซะคาเงะหนุ่มสั่งลั่น เหล่าผู้ใต้บังคัญบัญชาการสะดุ้งโหยงแต่ก็รีบปฏิบัติตามทันใด
"โซราเมะ ทำใจดีๆไง!"กาอาระกล่าวเรียกชื่ออีกฝ่ายที่กำลังขย่นน้ำออกมาจากร่างกาย สภาพอ่อนปวกเปียกและสีหน้าซีดเผือก เนตรสีครามเงยขึ้นมองคาเซะคาเงะที่กกำลังพยายามเรียกสติของเขา เจ้าตัวกัดฟันแน่นหลังจากที่เขาสามารถหยุดการอาเจียนได้
"ผม ไม่เป็นไร...แล้วท่านคาเซะคาเงะละ ท่านถูกพิษด้วยรึเปล่า?"แม้สภาพจะยอดแย่แต่อีกฝ่ายกลับถามถึงความปลอดภัยของกาอาระก่อน
"ฉันไม่เป็นไร พิษน่าจะมีอยู่แค่ในแอปเปิ้ลเท่านั้น นายรู้สึกดีขึ้นไหม?"
"ครับ ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว เมื่อกี้ผมรู้สึกเหมือนกำลังจมน้ำอยู่เลย"ร่างเล็กกว่ากล่าว กาอาระรู้สึกติดใจกับคำว่าจมน้ำมาก ยาพิษอะไรกันที่ทำให้ผู้กินอยู่ในสภาพนี้ได้ ถ้าเมื่อครู่เขาไม่ตัดสินใจเพื่อจะกระทุ้งท้องให้อาเจียน คนตัวเล็กกว่าครงหน้าอาจจะเสียชีวีตลงเพราะน้ำท่วมปอดแน่ๆ
ในที่สุดนินจาแพทย์ก็มาถึง เทมาริพอได้ข่าวก็รีบวิ่งตามติดมาอย่างรวดเร็ว เธอรีบเข้าไปดูว่ากาอาระปลอดภัยหรือไม่ ส่วนพวกนินจาแพทย์ก็รีบตวรจอาการของโซราเมะและรีบสืบหาสาเหตุและต้นต่อของเรื่องราวทั้งหมด....ใครกัน ที่คิดจะวางยาวีรบุรุษแห่งสึนะงาคุเระกัน!?
"ใครเป็นคนที่เอาอาหารมาส่ง?"หนึ่งในนินจาระดับสูงที่มาสมทบพร้อมเทมาริกล่าวถามยามหน้าประตูด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ขณะมองสลับไปโซราเมะที่นั่งอยู่บนโซฟาและกำลังถูกนินจาแพทย์ตรวจเช็กร่างกายด้วยความร่าเริงแม้จะหน้าซีดลงไปบาง
ทุกคนคุยกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แม้กาอาระจะไม่ถูกพิษและมีคนรับเคราะห์ไปแทน แต่นั้นก็ทำให้ทราบว่ามันจะต้องมีการลอบสังหารในครั้งต่อไปด้วยแน่ๆ
"โคงะเป็นคนเอามาส่ง ฉันจะไปตรวจสอบดูเอง"เทมาริกล่าว เธอเป็นคนเดินสวนกับนายทหารนินจาคนนั้น เธอรีบตามไปตรวจสอบทันที่โดยมีผู้ติดตามไปอีกสองคน
"ผมจะไปรายงานเรื่องนี้กับผู้อาวุโส และผมขออนุญาติเพิ่มเวรยามให้มากขึ้นสองเท่า...ว่าแต่ชายคนที่รับพิษแทนทันเป็นใครกันหรอครับ?"นายทหารชั้นสูงเอ่ยถามอย่างเป็นการเป็นงาน เรื่องความระแวงก็ไม่เข้าใครออกใคร เขามองโซราเมะอย่างสงสัย ทั้งๆที่โดนพิษแต่กลับยังร่าเริงได้ขนาดนั้น ดูพิวิสัยยังไงชอบกล
กาอาระไม่คิดจะปกปิดเรื่องของโซระเมะ เขาจึงเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้คนของเขาฟัง นั้นทำให้นายทหารคนนั้นทำหน้าครุ่นคิดอยู่นิดหน่อยและมีสายตาที่หวาดระแวงมากขึ้นจนโซราเมะรู้สึกได้
"จะดีหรอครับแบบนั้น ผมสามารถจัดหาห้องพักให้เขาได้นะครับ เพื่อความปลอดภัยของท่าน"ร่างสูงกล่าวอย่างห่วงใย วีรบุรุษของพวกเขาควรได้รับการปกป้องอย่างดีที่สุด
"เอางั้นก็ได้ ฉันฝากดวย ส่วนวันนี้ให้เขาพักที่บ้านของฉันก่อนแล้วกัน ยังไงเขาก็เป้นคนที่รับเคราะห์แทนฉัน"เนตรสีหยกกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ นายทหารไม่พูดไปมากกว่านี้ เพียงพยักหน้ารับคำตอบของผู้เป็นนาย
"ครับ ก็ระวังตัวให้มากนะครับท่าน ผมขอตัว"เขากล่าวด้วยความจริงใจ กาอาระต้องกลับไปพักที่บ้านแทนเนื่องจากต้องตรวจสอบสถานที่เกิดเหตุ นั้นจึงทำให้มีโซราเมะติดสอยหอยตามไปด้วย
"โอ้โฮ! บ้านท่านใหญ่จังเลย!"ร่างเล็กกว่ากล่าวพลางรีบวิ่งแจ้นเข้าไปในบ้านไม่รอคนเป็นเจ้าของบ้านเอาเสียเลย
อาคารหลังใหญ่ที่ประดับประดาไว้อย่างเรียบง่ายทรงญี่ปุ่น ร่างสูงเดินตามเจ้าตัวยุ่งไปท่าทีลุกลี้ลุกลนกับเวลาใกล้มืดอย่างนึกสงสัย.....ทำไมต้องกลัวเวลากลางคืนขนาดนั้นด้วย
"รอตรงนี้ก่อน เดี๋ยวฉันเตรียมห้องให้"
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง!"โซราเมะทำหน้ายิ้มร่าแต่ซ่อนความในใจบางอย่างไว้ กาอาระหรี่ตามองอย่างสงสัย
"จะเอางั้นหรอ?"
"ครับ!"เมื่อลูกบ้านไม่อยากให้เขาเหนื่อยงั้นก็ได้ กาอาระเดินพาแขกไปยังห้องพักที่อยู่ช้างล่างของตัวบ้าน เป็นห้องขนาดกลางไม่ใหญ่มาก แต่ก็ดูสะอาดสะอ่านมาก
"ฟูกนอนอยู่ในตู้นั้น ส่วนห้องน้ำอยู่ตรงทางซ้ายมือ ส่วนห้องอาบน้ำจะมีอยู่สองห้อง ห้องแรกอยู่ตรงข้ามกับห้องน้ำ ส่วนอีกห้องเป็นบ่อน้ำพุร้อนอยู่นอกตัวบ้าน "กาอาระกล่าวเสียงเรียบ เจ้าหนุ่มรีบพยักหน้ารับรู้ก่อนจะรีบดันให้กาอาระออกจากห้องและรีบปิดประตูทันทีพร้อมคำขอบคุณ
"ขอบคุณมากครับ!"กาอาระมองไล่หลังปานประตูกระดาษที่ถูกเลื่อนปิดลง ท่าทีลุกลี้ลุกลนมีลับลมคมใน เนตรสีหยกหรี่ลงอย่างนึกสงสัย นี้เขาให้ความช่วยเหลือถูกคนรึเปล่านะ?
แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาไปกว่านั้น คาเซะคาเงะหนุ่มเลือกที่จะกลับไปที่ห้องของตัวเองในขณะที่หน้าบ้านและหลังบ้าน ร่วมทั้งหลังคากำลังปกคลุมไปด้วยเหล่านินจาอารักษ์ขาที่เฝ้าเวรยามอยู่อย่างเงียบเชียบ
ขณะที่คนหนึ่งเดินจากไป แต่อีกคนหนึ่งกลับแนบหูติดกำแพงด้วยสีหน้าลุ้นระทึก เมื่อฝีเท้านั้นเบาลง เจ้าของนามโซราเมะก็เป่าปากอย่างโล่งใจ
ทันเวลาพอดี
ใช่...ทันเวลาจริงๆ เขา...ไม่สิ เธอก้มลงมองดูร่างกายของตัวเองอีกครั้ง ร่างกายกำยำหากแต่เล็กบางแปรเปลี่ยนสภาพเป็นอรชรอ้อนแอ้น หน้าอกหน้าใจพูนออกมาจนเด่นชัด สะโพกผึงผายกลมมน ใบหน้ากร้านแข็งดูหล่อเหล่าสมชายตอนนี้กลับเรียวมนรับกับจมูกเล็กๆและปากจิ้มลิ้มสีหวานน่ารัก เส้นผมสีขี้เถ้ามันเงางามสั้นประบ่า และดวงตาคู่ใสกลมตาน่ามอง
"ให้ตายเถอะ..."เจ้าตัวบนพึมพำเบาๆ ร่างกายที่แปรสภาพทันทีที่พระอาทิตย์ตกดิน....เขากลายเป็นผู้หญิง!
ที่ต้องรับไล่ให้ท่านคาเซะคาเงะกลับไปไวๆก็เพราะแบบนี้แหละ หลังจากที่ฟื้นคืนได้สติ เธอก็พบว่าเมื่อพระอาทิตย์ลับฟ้าร่างกายของเธอจะเปลี่ยนเพศไป ยิ่งเพราะไม่มีความทรงจำของตัวเองหลงเหลืออยู่ยิ่งทำให้เธอไม่แน่ใจนักว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองนั้นคืออะไร แล้วสรุปว่าตัวเธอนั้นเป็นเพศไหนกันแน่
ถ้าสมมุติว่าดังเดิมของเธอคือผู้หญิง ก็จะหาเบาะแสตอนกล่างวันเกี่ยวกับตัวเองไม่ได้เพราะต้องไม่มีใครรู้จักแน่ๆ(ก็ตอนกลางวันมีร่างเป็นผู้ชาย) แต่จะให้หาเบาะแสตอนกลางคืนมันก็ยากเอาการ จะให้ไปบอกคาเซะคาเงะเลยเธอก็ทำใจไม่ค่อยได้นัก....เอาเถอะ ไว้อาบน้ำเสร็จแล้วค่อยไปบอกละกัน
เมื่อคิดได้ดังนั้นสาวเจ้าจึงสะบัดหัวแรงๆไล่ความรู้สึกท้อแท้ฟุ้งซ่านออก เธอเดินไปสำรวจห้องนอนชั่วคราวของตัวเองก่อนที่จะได้รับห้องพักใหม่ในวันพรุ่งนี้ บ้านแบบญี่ปุ่นและเสื่อทาทามิคงสร้างเลี่ยนแบบที่ไหนสักแห่งแน่ๆ เพราะในหมู่บ้านนั้นเธอยังไม่เคยเห็นบ้านทรงญี่ปุ่นเลย ขนาดที่สำนักงานยังเป็นอาคารที่ทำจากดินเลย
เธอตัดสินใจที่จะถอดเสื้อที่เปียกของตัวเองออกจนเหลือเสื้อตัวเดียวที่เป็นเสื้อกล้ามชั้นใน เป็นจังหวะเดียวกับที่เธอได้ยินเสียงฝีเท้าที่หน้าประตูห้องอีกครั้ง เธอเห็นเงาคนหลังประตูกระดาษ รูปร่างรวมๆก็พอรู้แล้วว่าน่าจะเป็นกาอาระ
"โซราเมะ อยู่รึเปล่า?"เสียงทุ้มเอ่ยถาม คนตัวเล็กยกมือปิดปากเงียบ ไม่กล้าสงสัยเพราะอีกฝ่ายอาจจะเข้าใจผิดได้ ก็น้ำเสียงของเธอในตอนนี้มันไม่ได้ทุ้มเหมือนตอนเป็นผู้ชายสักหน่อย! ว่าแต่เขากลับมาทำไม?
เพราะมีความเงียบเป็นคำตอบกาอาระตัดสินใจเปิดประตูห้องเข้าไปเพราะต้องการทำของมาให้ ทันทีที่เข้าเปิดประตูห้องของแขกกิติมาศักดิ์ออกก็ถูกจู่โจมด้วยร่างของใครบางคนที่กระโจนเข้ามาหมายจะจับยึดประตูไว้
โครม!
นอกจากจะยึดประตูไม่ได้แล้ว คนตัวเล็กก็ยังกระโจนไปทับร่างของเจ้าของเกศาสีเลือดที่ตะลึงงัดกับสิ่งที่เกิดขึ้น
"!!"ร่างสูงราวกับถูกไฟฟ้าช็อตจนร่างกายนิ่งสนิท เนตรสีหยกสบมองร่างบางที่ล้มกองอยู่บนอกกว้างของเขา ร่างบางพยายามยันตัวให้ลุกขึ้นนั่งก่อนจะเงยหน้าสบมองกับอีกฝ่ายอย่างไม่ได้ตั้งใจ
โซราเมะกลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อความลับของตัวเองแตกดังเพล้ง ในขณะที่เจ้าของใบหน้าหล่อเหลากลับนั่งไม่ขยับโดยที่ในมือข้างหนึ่งยังถือชุดตัวใหม่สำหรับโซราเมะไว้มั่น
"ผะ ผมขอโทษ! ผมไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังจริงๆนะครับ คือผมแค่กลัวทำท่านคาเซคาเงะตกใจก็เลยกะว่าจะค่อยบอกความจริงหลังอาบน้ำเสร็จนะครับ!"เจ้าตัวพูดลิ้นรัวด้วยความตกใจ สีหน้าออกอาการหวาดวิตกกลัวอีกฝ่ายจะเข้าใจผิดว่าตัวเองนั้นเป็นพวกวิตถานซะเหลือเกิน
"ผมไม่ได้เป็นพวกวิตถานจริงๆนะครับ เชื่อผมนะ!"เสียงหวานยังคงใช้คำแทนตัวเป็นผู้ชาย เธอทำสีหน้าแตกตื่นก่อนจะเผลอส่งสายตาอ้อนวอนให้กาอาระ
"...โซราเมะงั้นหรือ?"ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้งอย่างไม่แน่ใจนัก เขามองเข้าไปในห้องพักที่ไม่มีใครนอกจากผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้ก่อนจะหันไปมองเธออีกครั้ง ทั้งใบหน้าและสีผมที่เหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน รวมกระทั้งดวงตาสีครามกลมโตนั้นด้วย และยังมีบางสิ่งบางอย่างทำให้เขาเผลอมองเธออยู่นาน
"ครับ"เธอขานรับอย่างไม่เต็มใจนัก รู้สึกหนักใจกับความจริงของตัวเอง ดวงหน้ากลมขึ้นสีเล็กน้อยๆจากความระอายใจคล้ายเด็กน้อยที่กำลังเตรียมตัวโดยตำหนิ
"....ไปใส่เสื้อก่อนเถอะ"หากแต่แล้วเสียงทุ้มเย็นก็ได้ดังขึ้นอีกครั้ง กาอาระเบือนหน้าหนีไปอีกทางพร้อมกับสีระเรื่อจางๆที่ใบหน้า สาวน้อยวัย16ตรงหน้าเขาหารู้ไม่ว่าตัวเองกำลังโชว์ของสงวนให้เขาดูอยู่
"ครับ?"เจ้าคนซื้อบื้อที่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นเพศอะไรขานถามอย่างสงสัยก่อนจะก้มมองตัวเอง อ่า...นั้นสิ ก็ตอนนี้เป็นผู้หญิงแถมมีหน้าอกหน้าใจอันเบ่อเริ่ม แล้วตัวเสื้อกล้ามนี้ก็ยังหลวมโครกแล้วก็เปียกอีกต่างหาก มันทำให้เสื้อแนบลู่ไปกับร่างกายจนมองเห็นองเอวและเนินอกขาวอยู่รำไร
"อ่า ขอโทษครับ ผมลืมตัวไป"ทั้งๆที่มันควรจะขะเขินกับสภาพหน้าอาย แต่โซราเมะกลับไม่รู้สึกอย่างนั้น เธอรีบเดินไปหยิบเสื้อตัวเก่ามาใส่ก่อนจะหันกลับไปมองคาเซะคาเงะหนุ่มที่กำลังหน้าแดงระเรื่อเพราะความไร้ยางอายของสาวเจ้า....นั้นสิ ตัวจริงของหมอนี้คงเป็นผู้ชายแน่ๆ ไม่งั้นมันคงไม่ไร้ความรู้สึกเช่นนี้แน่ๆ!
"ก็อย่างที่เห็นนี้แหละครับ นอกจากผมจะความจำเสื่อมแล้ว ร่างกายของผมก็เป็นอย่างนี้อีก ผมไม่รู้ว่าควรจะต้องทำตัวยังไง"ร่างบางกล่าวด้วยสีหน้าท้อแท้พลางถอนหายใจ มองกาอาระที่กำลังนั่งกอดอกไม่ตอบคำถามใดๆของเธอ
"เอาเป็นว่าไปอาบน้ำก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจะไปหยิบชุดใหม่มาให้"เพราะเรื่องราวทุกอย่างมันดำเนินไปเร็วมากจนตั้งตัวไม่ทัน กาอาระได้แต่สะบัดหัวไล่ความฟุ้งซานกับภาพวาวหวิบเมื่อครู่ออกไป เลือดหนุ่มในกายสูบชีดตามประสา มันก็เลยทำให้เขาหน้าแดงอย่างห้ามไม่อยู่
"ครับ"โซราเมะเพียงรับคำสั่งเท่านั้นก่อนจะมองแผ่นหลังของกาอาระที่เดินจากไปโดยไม่พูดอะไรมาก เนตรครามสุกใสหมองลงด้วยความกังวล กลัวถูกตีออกห่างและทอดทิ้งเพราะความไม่ปกติแบบนี้
โซรามะคอตกไปทั้งๆอย่างนั้นเดินตรงไปยังห้องอาบน้ำเพื่อชำระกายให้เรียบร้อย น้ำเย็นสาดร่างขาวผ่อนจนขนลุกซู่ โซราเมะจัดการอาบน้ำให้สมใจอยากหลังจากที่ต้องทนคราบเหงื่อไครมาตลอดสองวันหลังจากที่ฟื้นได้สติ
"ฉันวางเสื้อผ้าไว้ข้างนอกนะ"เสียงทุ้มดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่เบาลง โซราเมะกังวลใจอย่างบอกไม่ถูกว่าอีกฝ่ายจะคิดว่าเธอเป็นคนยังไง แต่ก็ได้แต่คิดเจ้าตัวหันมาสนใจกับการอาบน้ำและสบู่ฟูฟ่องตามตัวอย่างร่าเริง ทั้งๆที่เรื่องที่เจ้าตัวควรจะกังวลมันน่าจะเป็นเรื่องที่ถูกยาพิษรับเคราะห์แทนกาอาระเสียมากกว่า กว่าจะอาบน้ำเสร็จเธอก็ใเวลาไปครึ่งชั่วโมง
เนตรครามจัดการแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าตัวใหม่จากคาเซะคาเงะ ชุดใหม่ที่เธอได้รับเป็นชุดกระโปรงแขนยาวคอกว้างและสั้นปิดเข่า สีมันดูหม่นๆเก่าๆเล็กน้อย ให้เดาคงเป็นชุดตัวเก่าของเทมาริแน่ๆ
ในกองผ้าพวกนั้นมีผ้าสีขาวผืนยาวด้วย มันคงเป็นเชือกไว้คาดเอว โซราเมะนำมันมารัดหน้าอกแทนที่จะเป็นเอวก่อนจะสวมเสื้อผ้าทับเพราะนึกเกรงใจเจ้าของบ้าน เธอควรมียางอายสินะก็เพราะตอนนี้กลายเป็นผู้หญิงแล้วนิน่า
หลังจากอาบน้ำเสร็จสรรพเธอเดินออกจากห้องน้ำอย่างสบายอารมณ์และเจอกับกาอาระโดยบังเอิญ
"ท่านคาเซะคาเงะ!"เธอขานเรียกอีกฝ่ายอย่างร่าเริงก่อนจะส่งยิ้มหวานให้อย่างไร้เดียงสาและน่าหลงใหล
ชุดตัวใหม่ที่ให้เธอสวมใส่แม้จะเก่าไปบางแต่กลับทำให้คนตัวบางมองดูน่าถนอมนัก ร่างสูงเผลอคิดไปแวบนึงก่อนจะรู้สึกถึงเสียงหัวใจของตัวเอง
ตึกๆ
เสียงหัวใจเต้นดังขึ้นจนน่าแปลก กาอาระรู้สึกผิดปกติที่อกข้างซ้ายอย่างน่าสงสัย เจ้าตัวขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจความรู้สึกที่แล่นริ้วไปเมื่อครุ่ เขารีบสะบัดหน้าไร้ความรู้สึกแปลกๆออกก่อนจะเอ่ยถึงธุระ
"ฉันมาตามนาย....เธอไปทานข้าว"ร่างสูงกระแอ่มเบาๆเมื่อคิดได้ว่าไม่ควรเรียกอีกฝ่ายว่า นาย แต่ต้องเป็น เธอ ต่างหาก
"เรียกผมเหมือนเดิมเถอะครับ ยังไงผมก็เป็นผู้ชายนะ ถึงตอนนี้จะไม่ใช่ก็เหอะ"ว่างแล้วเจ้าตัวก็หันมาจ้องร่างกายตัวเอง รู้สึกปวดตับ...โอ้ย ให้ตายสิทำไมเขาถึงต้องมีร่างกายแบบนี้ด้วย ไม่เข้าใจเลย!
"เพราะเป็นผู้หญิงถึงต้องเรียก เมื่อเธอกลายเป็นผู้ชายฉันก็จะเรียกว่า นาย"ร่างสูงกล่าวด้วยสีหน้าเรียบ เขายังพอมีกำแพงช่องว่างระหว่างผู้คนอยู่ สีหน้าของเขาจึงไม่ได้บ่งบอกอารมณ์ใดๆ
"อย่าพูดเหมือนผมเป็นกะเทยได้ไหมครับ ผมเป็นผู้ชายน่า"
"แน่ใจ? เธอบอกว่าเธอความจำเสื่อมนิ"
"ก็ถ้าผมเป็นผู้หญิงจริงๆ ในกระเป๋าของผมก็ต้องมีของอย่างว่าสิครับ"เธอเถียงกลับพลางจ้องหน้าอีกฝ่ายไม่วางตา
"ของอย่างว่า?"กาอาระเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย เขายืนกอดอกตั้งใจฟังคำตอบของอีกฝ่าย
"ก็ไอ้นั้นไงๆ"ว่าแล้วเจ้าก็จีบนิ้วสองข้างยกขึ้นเหมือนกำลังหยิบของชิ้นเล็กบางอย่าง กาอาระมองอย่างงงวยก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นสูงเมื่อรู้คำตอบ กาอาระเป็นเช่นนั้นอยู่เพียงชั่วครู่ก็เปลี่ยนมาเป็นขมวดคิ้วก้มหน้าก้มตาหลบซ่อนใบหน้าแดงระเรื่อของตัวเองอีกรอบ.....ก็คำตอบของคำถามมันคือ
แพนตี้!
แพนตี้!
"หือ ท่านคาเซะคาเงะเป็นอะไรไปอะครับ?"ยัยคนทะลึ่งไม่รู้ตัวว่ากำลังทำเจ้าแคว้นทรายเลือดลมวิ่งฉิว เธอจึงขยับหน้าเข้าไปใกล้เพือที่จะมองสีหน้าของอีกฝ่ายว่ากำลังเป็นอะไร
เนตรสีหยกเกิดอาการสะดุ้งอีกครั้งเมื่อใบหน้าหวานของคนสองเพศขยับเข้ามาใกล้ เนตรกลมโตสีครามจับจ้องไปยังดวงตาคู่ลึกล้ำ ปากเล็กสีหวานเอ่ยชื่อเขาขึ้นอย่างห่วงใย
"...ท่านคาเซะคาเงะ?"ร่างบางเอ่ยเรียกชื่ออีกครั้ง สติของกาอาระจึงกลับมา เขารีบยกตัวขึ้นสูงราวกับพยายามจะสูดอาการหายใจให้เต็มปอด ใบหน้าขึ้นสีอย่างหน้าประหลาด และที่ยิ่งประหลาดไปกว่านั้นคือ เขาไม่เข้าใจว่ามันเป็นเพราะอะไร
"...เอาไปว่าไปทานข้าวก่อนเถอะ"กาอาระตัดบทไม่คิดจะพูดอะไรให้มากไปกว่านี้ ก่อนที่เขาจะเดินจากไปพร้อมกับความสับสนให้หัว....บางที่เขาน่าจะเป็หวัดนะ
"...."โซราเมะยืนเดียวดายอยู่กลางวัน ท่าทีที่แปลกไปของคาเซะเชคาเงะทำให้เะอเป็นกังวลอีกครั้ง แต่คนบ้าก็ยังคงเป็นคนบ้า เครียดไปแปบเดี๋ยวท้องเจ้ากรรมก็ประท้วงอย่างรุนแรง เธอจริงตัดสินใจรีบเดินตามหลังอีกฝ่ายไปอย่างเดียวเร็ว
ห้องทานอาหารของที่นี้เป็นแบบโต๊ะสูงนั่งบนเก้าอี้ ร่างบางมองชุดอาหารอย่างง่ายๆบนโต๊ะ มีของดอง ข้าว ไข่ดิบแล้วก็....หือ มีแค่เนี่ย?
"ขอโทษด้วยที่มีแค่นี้ ปกติเทมาริจะเป็นคนทำนะ"ร่างสูงกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเหมือนเคย บ้านนี้อยู่กันเพียงแค่สามพี่น้อง แม้จะมีแม่บ้านแต่ก็แค่ตอนกลางวัน เขาไม่ชอบให้ใครมาตามรับใช้สักเท่าไหร่ ตกกลางคืนจึงให้ทุกคนกลับบ้านจนหมดยกเว้นเวรยาม
"แล้วเจ้เทมาริจะกลับมาเมื่อไหร่หรอครับ?"
"คิดว่าคงเป็นตอนเช้า"
"เออ งั้นผมทอาหารำให้ไหมครับ"แน่นอนที่เธอเสนอตัวไม่ใช่เพระอะไร เธอแค่อยากกินข้าวอร่อยๆที่ตัวเองชอบก็เท่านั้น
"ทำได้หรือ?"กาอาระถามด้วยความแปลกใจ ดูจากนิสัยร่าเริงบ้าๆบอแล้ว สาวเจ้าที่เคยเป็นบุรุษไม่น่าจะทำงานละเอียดอ่อนได้เลย
"ครับ!"เธอขานรับอย่างมาดมั่น หยิบผ้ากันเปื้อนพื้นสีขาวที่แขวนอยู้ขึ้นมาสวมใส่ หยิบไข่และเนื้อสดในตู้เย็นมาสร้างเมนุโปรดของเธออย่างรวดเร็ว การใช้มีเครื่องครัวดูคล่องแคล่วจนน่าตกใจ กาอาระกอดอกตามนิสัยมองเจ้าคนครึ่งเพศทำอาหารที่กำลังส่องกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย
ไม่นานเมนู "ทงคัตสึ" ของโปรดของโซราเมะก็เป็นอันเสร็จ เนื้อหมูทอดจานใหญ่ถูกเสิร์ฟออกมาสองชุด กาอาระมองอาหารจานร้อนน่าทานด้วยสีหน้าเรียบ ไม่บ่งบอกว่าพอใจหรือไม่แต่ก็หยิบชิ้นเนื้อขึ้นมากัด เป็นจังหวะที่โซราเมะลุ้นระทึกเหลือเกิ้นน
"...อร่อย"ร่างสูงนิ่งไปครู่ก่อนจะเอ่ยเพียงสั้นๆและเริ่มลงมือทานอาหารด้วยสีหน้าพอใจ ร่างบางยิ้มหวานทันทีที่อีกฝ่ายพอใจในรสมือ เธอจึงลงมือทานของตัวเองบ้าง
กาอาระแม้จะอยู่ในระหว่างทานอาหาร แต่สายตาของเขาก็เผลอมองโซราเมะอยู่หลายครั้งด้วยเช่นกัน คนคนนี้มีเรื่องให้เขาแปลกใจเยอะเหลือเกิน อาหารรสชาติถูกปากกว่าที่เขาคิดไว้มาก แม้เขาจะชอบตีหน้าเรียบแต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่พอใจ เขาเพียงแค่แสดงความรู้สึกออกมาไม่เก่งเท่านั้น
การทานข้าวในบ้านกับคนแปลกใหม่ทำให้บรรยากาศในครั้งนี้ดูจะครื้นเคร่งพลึก คงเพราะเสียงถ้วยชามใหญ่ที่ถูกตะเกียบเคาะอย่างเมามันพร้อมกับข้าวก้อนโตเข้าปาก โซรามิกินข้าวอย่างอารมณ์ดีในขณะที่กาอาระกลับทานเพียงเงียบๆไม่พูดอะไร
โซราเมะอาสาเอาถ้วยจานไปล้างให้เพื่อตอบแทนที่ให้เธอพักอาศัยอยู่ด้วยชั่วคราว เมื่อรุ่งเช้าเธอจะกลายร่างเป็นบุรุษและได้ห้องพักใหม่ ถึงตอนนั้นเธอต้องรีบจัดการเรื่องราวเกี่ยวกับตัวเองให้เสร็จ เธอต้องรู้ให้ได้ว่าตัวเองคืนใคร
"...คือผมขอถามหน่อยได้ไหมครับ?"จู่ๆเจ้าคนตัวบางก็เอ่ยถามคำถามขึ้น กาอาระกำลังลุกขึ้นยืนหันไปมองเธอด้วยสีหน้าเรียบ
"ที่ผมมีร่างกายเป็นแบบนี้...มันทำให้ลำบากใจรึเปล่า?"เสียงหวานถามอย่างตรงไปตรงมา เธอไม่แน่ใจกับความคิดของกาอาระนักเพราะเขาแม้จะรู้สึกได้ถึงกระแสเป็นมิตรแต่มีสีหน้านิ่งเรียบจนยากจะคาดเอาความรู้สึกนั้นทำให้เธออดกังวลไม่ได้
"ทำไมถึงถามอย่างนั้น?"กาอาระถามกลับด้วยสีหน้าเรียบ
"ก็ผมนะเดี๋ยวกลางวันเป็นชายเดี๋ยวกลางวันเป็นหญิงมันดูพิลึกพิลัน ผมก็เลยถามเพราะกลัวท่านลำบากใจ"ร่างเล็กเอ่ยถามอย่างจริงจัง สีหน้าดูไม่สู้ดีนัก กาอาระกอดอกมองคนตัวเล็กก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
"ไม่เป็นไร ฉันไมได้ลำบากอะไรหรอก เลิกคิดมากเถอะ"ร่างสูงเอ่ยอย่างเห็นใจ เขาพอจะเข้าใจความรู้สึกแบบนี้อยู่ เวลาที่กำลังหวาดกลัวอะไรบางอย่าง มือหนายกขึ้นลูบศรีษะของอีกฝ่ายเบาๆคล้ายให้กำลังใจ โซราเมะรู้สึกตื่นตันอยู่ในใจเธอยิ้มรับให้ด้วยความขอบคุณ
"ขอบคุณครับ ท่านคาเซะคาเงะ!"ร่างบางเอ่ยพร้อมฉีกยิ้มร่า ความสดใสกลับมาอย่างรวดเร็วจนน่าแปลกใจ ร่างสูงยืนมองเธอด้วยสีหน้าเรียบแม้ในใจจะรู้สึกดีที่ทำให้อีกฝ่ายยิ้มได้
"ฉันว่าเธอควรใช้คำพูดแทนตัวให้สมกับที่เป็นอยู่จะดีกว่านะ เพราะมันฟังดูแปลกๆ"พออีกฝ่ายพูดขึ้นมาก็ทำให้โซราเมะคิดขึ้นมาได้....มันก็จริงนั้นแหละ ลืมเรื่องนี้ไปเลยแหะ
"อืม...ก็คงต้องเป็นอย่างงั้นละมั้ง"ร่างบางกอดอกอย่างเข้าใจ สงสัยต้องพยายามปรับตัวเสียแล้ว แต่....
"แต่มันจำเป็นหรอครับ ปกติผมไม่ไปเจอคนอื่นในร่างนี้แหละ เพราะผมไม่มีเสื้อผ้าผู้หญิงใส่"ร่างเล็กสวนกลับ การช่างเถียงของเธอทำให้เขาเหนื่อยเล็กน้อยๆ
"แล้วถ้าเทมาริมาเห็นจะว่ายังไง"ร่างสูงอ้างชื่อพี่สาวตัวเองขึ้น นั้นทำให้โซราเมะนึกภาพวีนแตกของเธอออก บ้างที่อาจจะแผดเสียงอย่างไม่ชอบใจเพราะเธอทำตัวไม่สมหญิงก็เป็นได้....หมายถึงเฉพาะตอนกลางคืนละก็นะ
"โธ่ ก็ได้...คะ"แล้วก็ต้องจำใจพูดด้วยท่าทีอิดออด มันชวนให้กาอาระเกิดอาการหมั่นไส้ยังไงไม่รู้
"เธอพูดว่าอะไรนะ?"เขาย้ำอีกครั้งราวกับจงใจทำเป็นหูทวนลม แม้จะตีหน้าเรียบแต่โซราเมะกลับเห็นรอยยิ้มที่กระตุกขึ้นน้อยๆที่มุมปากของเขา
"คะ ก็บอกว่าพูดคะก็ได้ไงคะ ท่านคาเซะคาเงะ"เธอเถียงหน้าแดง โอ้ยทำไมเธอต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย! ต้องรีบหาทางคืนความทรงจำซะแล้ว
"ก็ดี ไปนอนพักได้แล้ว พรุ่งนี้เช้าจะมีคนมารับเธอไปห้องพัก"
"งั้นก็ราตรีสวัสดิ์!"สาวน้อยผู้แสนร่าเริ่งบอกคำกู้ดไนท์ให้อีกฝ่าย กาอาระมองร่างเล็กที่เดินจากไปพร้อมเสียงฮัมเพลงอารมณ์ดี ร่างสูงไม่รู้มาก่อนว่าหวัดที่เขาเป็นกำลังทำให้เขาเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว.....อ่า เป็นหวัดนี้มันแย่จริงๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น