Maho's World

ลำดับตอนที่ #30 : 7sins 7มหาปีศาจ

Application

"เอ้าะ!หรอ...บังเอิญจังสำหรับเราแล้วเวลานอนก็สำคัญมากกว่านายเหมือนกัน"

คู่ : BEELZEBUB บาปแห่งตะกละ

ชื่อ-สกุล : ลอว์เรนซ์ แมนฮัตตัน [Lawrence Manhattan]

ชื่อเล่น : ลอว์ [Law]

อายุ : 20

มีรูปปานที่ : บ่าฝั่งซ้ายด้านหลัง

สีประจำตัว : สีส้ม

ลักษณะภายนอก : หญิงสาวร่างเล็กกะทัดรัดผิวขาวเนียนนุ่มราวกับเด็ก เส้นผมสีครีมยาวสลวยเนียนนุ่มน่าสัมผัส ดวงตากลมใหญ่สีฟ้าราวกับมหาสมุทรที่ฉายแววความง่วงงุนตลอดเวลา ส่วนสูง 164 นน.50

ลักษณะการพูดจา : พูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มๆชวนกล่อมให้หลับ พูดช้าๆแบบคนกำลังตั้งสติ แทนตัวเองว่า"เรา" แทนอีกฝ่ายว่า"นาย,เธอ" ปกติเธอจะทำน้ำเสียงง่วงงุนตลอดเวลาแต่ถ้าตื่นเต็มตาเมื่อไร(เวลาโกรธหรือตื่นเต้น)จะพูดด้วยน้ำเสียงที่เสียงดังกว่าปกติแต่น้ำเสียงก็ฟังดูนุ่มๆมำให้ชาวบ้านเขาไม่เคยกลัวกันซักที เวลาอ้อนใครจะชอบเรียกตัวเองว่า"ลอว์"แล้วแทนอีกฝ่ายว่า"คุณ"

-"งืม...เราง่วงแล้วอ่ะ"

-"นี่นายน่ะ...อย่าขวางทางสิ..คนจะรีบไปนอน"

-"เสียงดัง...หนวกหู...นอนไม่หลับ.....ตืบแม่-งให้หมดเลยดีมั้ยเนี่ย"

-"ผู้ชายอะไรปากเสียจัง....แต่สำหรับเรา..เวลานอนสำคัญที่สุด"

-"อือ...นี่คุณคะลอว์เดินไม่ไหวแล้วล่ะ คุณอุ้มลอว์หน่อยได้มั้ย...นะ"

-"...พวกนายจะแหกปากบ้าอะไรกันนักกันหนามันสร้างความรำคาญให้คนอื่นเขานะหุบปากซะก่อนที่เราจะหมดความอดทน"

ลักษณะการแต่งกาย : เดรสสั้นสีส้มอ่อน คอจีบ ผ้าชีฟอง

สวมกับรองเท้าคัตชู หนังไขว้ สีขาว

นิสัย : ลอว์เรนซ์ เป็นเด็กผู้หญิงที่สามารถหลับได้ทุกสถานการณ์ เพราะร่างกายตอนเด็กๆไม่ค่อยจะแข็งแรงเลยต้องการการพักผ่อนมากๆเลยกลายเป็นนิสัยติดตัว เวลาหิวกินได้ทุกอย่างที่ขวางหน้า เรียกง่ายๆว่าเธอโมโหหิวบ่อยค่ะหากกินผิดเวลาแล้วล่ะก็ร่างกายจะเริ่มประท้วงจนเธอตื่นเต็มตามาโวยเลยทีเดียว(ปกติกินช่วงเช้า 6:30-7:00 เที่ยง 11:30 - 12:00 เย็น 17:00-19:00 อยู่ในขอบเขตนี้) เป็นคนที่โกรธง่ายหายเร็วและขี้ลืมแบบสุดกู่ ก็เป็นผลมาจากการที่ร้อนเยอะของเธอนั่นแหละเลยทำให้เธอเป็นคนมึนๆอึนๆและขี้ลืมซะขนาดนี้ แต่หากเป็นเรื่องที่ทำให้เธอโกรธมากหรือเสียใจมากเธอจะจำแบบฝังใจ เป็นคนขี้อ้อน ที่เวลาอ้อนนั้นเธอจะชอบกระพริบตาปริบๆแล้วพูดเสียงหวานๆพร้อมเกาะแขนอีกฝ่ายเอาไว้ทำให้ไม่มีใครรอดจากการโดนอ้อนของเธอซักที รักอิสระ ชอบไปไหนมาไหนโดยไม่บอกคนอื่นให้รู้บางทีเลยทำให้คนอื่นเขาตามหากันให้วุ่นทั้งที่ความจริงเจ้าตัวแค่ไปหาที่นอน เวลาที่ตื่นเต็มตาจะเป็นช่วงที่น่ากลัวที่สุดเรื่องจากเธอจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อยข้างดังกว่าปกติและไม่ค่อยยานเท่าเวลาง่วงแถมยังมีใจความเรียบๆแต่กระแทกใจอย่างแรง เป็นคนที่ถ้ามีคนมากวนหรือส่งเสียงดังตอนกำลังนอนจะเหวี้ยงแบบสุดๆ เป็นคนที่ถ้าอารมณ์เสียจะมีแรงเยอะกว่าปกติ(เดิมทีก็แรงเยอะสวนทางกับขนาดตัวอยู่แล้ว)

ประวัติ : ลอว์เรนซ์ แมนฮัตตัน คุณแม่เสียไปตั้งแต่ที่เธอพึ่งเกิดออกมา ทำให้ถูกเลี้ยงดูโดยพ่อเพียงคนเดียว ตอนสมัยเด็กๆสุขภาพจะแย่มากเพราะคลอดก่อนกำหนด ทำให้เข้าๆออกๆโรงพยาบาลบ่อยมาก(ตอนเด็กๆปานมันไม่ชัดเลยไม่มีคนสังเกต) พออายุ 7 ขวบก็เคยป่วยหนักครั้งใหญ่อีกครั้งหนึ่งหมอบอกว่าอาจจะไม่รอดเพราะหัวใจหยุดเต้นไปราวๆ 2-3 ครั้งนานประมาณ 4-5 นาที แต่เธอกลับรอดมาได้อย่างปาฏิหาริย์ หลังจากนั้นร่างกายเธอก็เลยต้องพักผ่อนเพื่อฟื้นฟูร่างกายพ่อของเธอเลี้ยงเธอด้วยตัวคนเดียวและยังต้องออกไปทำงานอีกทำให้ร่างกายเริ่มแย่ลงไปเรื่อยๆ เธอที่อายุได้ 14 แล้วจึงพยายามจะช่วยหางานทำโดยการเปิดร้านขายอาหารและขนมเล็กๆ(เพราะอยู่บ้านคนเดียวบ่อยเวลาพ่อออกไปทำงานเลยต้องทำให้เป็น) เธอจะขายตั้งแต่ช่วง 7:00 - 15:00 แล้วก็จะปิดร้านไปพักผ่อนแบบยาวๆ พอเธออายุ 18 พ่อก็ถูกรถชนแล้วเสียชีวิตคาที่ แถมพอเธออายุ 19 ก็เคยเฉียดตายเพราะมีกองเหล็กถล่มลงมาตรงที่เธอเดินอยู่แต่ก็รอดมาได้อีกครั้งเพราะกองเหล็กพวกนั้นเหมือนถูกอะไรบางอย่างผลักให้พ้นจากจุดที่เธออยู่...แล้วไปทับคนอื่นให้บาดเจ็บขาหักแทน =_=;; คนที่เห็นเหตุการณ์ก็บอกว่าเธอถูกปกป้องโดยพระเจ้าแต่...เธอคิดว่าไม่ใช่ไม่มีพระเจ้าคนไหนจะปกป้องมนุษย์แบบเฉพาะเจาะจงแล้วทำให้คนอื่นบาดเจ็บแทนหรอก...เนอะ :-) พออายุ 20 ได้ไม่นานจู่ๆก็มีคนบุกเข้ามาตอนกำลังกลับแถมบอกทำนองว่าเป็นเจ้าของของเธอ จะมาพาเธอไปเป็นเจ้าสาว ซึ่งตอนแรกเธอมึนมากแต่สักพักก็นึกว้าฝัน(?)แล้วหลับต่่อ

สิ่งที่ชอบ : การนอน , การกิน , ที่เงียบๆ , ที่เย็นๆ , ที่ๆบรรยากาศและธรรมชาติงดงาม

สิ่งที่ไม่ชอบ : คนมารบกวนการนอน , เสียงดัง , อากาศเป็นพิษ , ที่ๆร้อนอบอ้าว

สิ่งที่กลัว : แมลงสาบ , หนอน , สัตว์เลื้อยคลานทุกชนิด , สัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำทุกชนิด

งานอดิเรก : นอน , กิน , นั่งดูวิวเฉยๆ , นั่งจ้องพวกเพื่อนๆ

เพิ่มเติม : -เป็นสิ่งมีชีวิตสโลว์ไลฟ์

                -วันๆเอาแต่กินกับนอนแต่ไม่อ้วน

สัมภาษณ์ตัวละคร

สวัสดีค่ะ เค้าชื่อฮิเมะนะ ตัวชื่ออะไรเอ่ย 

-หญิงสาวผู้มีเรือนผมสีครีมค่อยๆเปิดเปลือกตาสีขาวมุกขึ้นดวงตาสีฟ้ากระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่ความง่วงแต่ดูเหมือนจะไม่ช่วยซักเท่าไรนักก่อนจะเอ่ยตอบชื่อของตนออกไป"อือ...เราชื่อลอว์เรนซ์....ลอว์เรนซ์ แมนฮัตตัน"

แล้วรู้สึกยังไงตอนโดนพาตัวไปบ้างคะเนี่ย

-หญิงสาวทำหน้างงไปสักพักก่อนจะเอ่ยตอบอย่างมึนๆว่า"ตอนนั้นเรานึกว่าฝันน่ะ....เลยไม่รู้สึกอะไร ....แต่พอตื่นมาก็อยู่ต่างที่แล้ว......แล้วค่อนข้างจะมึนนิดหน่อย"

อืมม แล้วคิดยังไงกับปีศาจหรอคะ

-หญิงสาวเริ่มที่จะทำสีหน้าเบื่อหน่ายออกมาแต่ก็ยังคงตอบคำถามอย่างว่าง่าย"ก็คงดี...ก็ช่วยเราให้รอดมาตั้ง 2 ครั้งนี่"

งั้นฮิเมะคงไม่มีอะไรแล้วค่ะ ขอให้โชคดีนะคะ /โค้ง

-หญิงสาวโบกมือลาก่อนจะรีบกลับไปนอนต่อ

สัมภาษณ์คุณผู้ปกครอง

สวัสดีค่ะ ฮิเมะนะคะ /โค้ง

-ดีค่า มาโฮะมาอีกแล้วค่ะ//โดนตบ

ทำไมถึงส่งลูกมาล่ะคะ

-สำรองไว้ค่ะเพื่อนก---

เตรียมใจให้ฮิเมะยำลูกแล้วใช่มั้ยค-------

-เต็มที่ค่ะ ????

อาจเกิดการดองบ้างเล็กน้อย อย่าโกรธฮิเมะเลยนะคะ

-ไม่เป็นไรค่า

มีอะไรอยากบอกฮิเมะเพิ่มเติมมั้ย

-ไม่ติดขอตัวประกอ-----

ถ้างั้นขอให้โชคดีนะคะ

-謝謝 (เซี่ยเซี่ย)