Maho's World

ลำดับตอนที่ #26 : 7Sins 7มหาปีศาจ

Application

"งั้นมาลองกันซักตั้งมั้ยล่ะ?ว่าฉันจะทำให้คุณพอใจได้รึเปล่า"

คู่ : Mammon บาปแห่งโลภะ

ชื่อ-สกุล : เชอร์รีล วาร์เบอร์ตัน [Sheryl Warburton]

ชื่อเล่น : เชอร์รี่ [Sherry]

อายุ : 20

มีรูปปานที่ : กระดูกไหปลาร้าทางฝั่งซ้าย

สีประจำตัว : เหลือง

ลักษณะภายนอก : หญิงสาวท่าทางสง่างามราวกับเจ้าหญิง เส้นผมยาวสลวยเป็นช่วงประกายสีทอง ดวงตากลมโตใสสีเขียวมรกต จมูกรั้นเชิดน้อยๆ ริมฝีปากสีโอรสดูนุ่มนิ่ม ผิวงามดุจดังหิมะขาว

ลักษณะการพูดจา : แทนตัวเองว่า"ฉัน" แทนผู้ที่พูดด้วย(ไม่สนิท/ไม่รู้จัก)ว่า"คุณ,เธอ,ท่าน"และจะพูดแบบสภาพอ่อนหวานมีหางเสียง แทนผู้ที่พูดด้วย(สนิท,รู้จัก)ว่า"นาย,เธอ,เรียกชื่อจริง/ชื่อเล่น"จะพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มๆซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของเข้าตัวและจะไม่มีหางเสียง(มีเฉพาะคุยกับคนไม่รู่จักหรือแก่กว่า) ถ้าอารมณ์เสียหรือโดนท้าทายจะพูดแบบประชดประชันและออกกวนบาทา

"อ่ะ!นี่คุณคะ ทางนั้นเป็นทางตันนะคะ ทางนี้ถึงจะไปสู่ถนนใหญ่ค่ะ"เจอกับคนแปลกหน้า

-"นี่เอมี่*ขอทีเถอะไอ้การแต่งตัวโป๊ๆของเธอเนี่ยรู้สึกนับวันจะยิ่งอัพสกิลขึ้นรึเปล่า"คุยกับเพื่อนสนิท(หมายเหตุ * เอมี่ คือชื่อออริอีกคนค่ะ)

-"อุ๊ปส์!ไหนใครเมื่อกี้บอกว่าให้ตามไปด้วยกันดีๆถ้าไม่อยากเจ็บตัว...ดูเหมือนว่าคนที่เจ็บตัวจะเป็นขยะแบบพวกคุณนะคะ"เจอพวกนักเลงมาทำให้อารมณ์เสีย

-"โฮ่~ความต้องการของฉันมีไม่จำกัดงั้นเหรอคะ?งั้น...ฉันจะขอลองทำทุกทางเพื่อให้คุณพอใจละกัน"บทสนทนากับ Mammon บาปแห่งโลภะ(อ้างอิงจากคำพูดจากหน้าแนะนำตัวละคร)

ลักษณะการแต่งกาย : ชอบแต่งกายด้วยชุดเดรสสั้นสีเหลืองผ้าชีฟองช่วงบนเป็นเสื้อสีเหลืองแบบระบายเว้าช่วงไหล่เย็บติดกับกระโปรงสีขาวไม่มีลาย(โปรดจินตนาการว่ามันไม่มีลายนะคะ)

สวมคู่กับรองเท้าส้นใหญ่(5 เซน)มีสายรัดข้อเท้าสีขาว

ปิดด้วยกระเป๋าสีขาวตกแต่งมุมด้วยลวดลายสีทองและสายสะพายสีมองแบรนด์ Albeni

ปกปิดรูปปานตรงช่วงไหปลาร้าด้วยผ้าพันคอยาวสีขาว ที่เธอจะต้องใส่ไว้เสมอตั้งแต่เด็กๆจนตอนนี้ชินชาไปแล้ว(ใส่ทันตลอดค่ะทุกฤดูกาลโดยตอละ---โดยให้เหตุผลกับทุกคนที่ถามว่าตัวเองสุขภาพไม่ค่อยดีตรงนี้และหน้าอกเลยตรงทำให้อุ่นตลอดเวลา)

นิสัย : เชอร์รีล เป็นหญิงสาวที่มีความมั่นใจในตัวเองสูงปรี๊ดค่ะ มีความหน้าหนาหน้าทน ไม่ค่อยจะเห็นหัวใคร ชอบการท้าทายและการเดิมพัน เธอเป็นสาวสตรองค่ะ เผลอๆบางทีเจ้าหล่อนจะแกร่งเกินไปด้วยซ้ำ มีสกิลการตีสองหน้าขั้นโปรฯ(รวมถึงสกิลการแถก็โปรฯ) รักศักดิ์ศรีมากและเกลียดความพ่ายแพ้เข้ากระดูกดำ ไม่ชอบให้ใครมาเสแสร้งด้วย(จะตบให้ยับเชียว -_-*** : เชอร์รีล) ชอบมองดูผู้คนที่ตนเองไม่รู้จักแต่ดันถูกทักด้วยสายตาประเมิณ เมื่อสนิทกับใครจะชอบพูดจาจิกกัด เป็นคนที่ค่อนข้างเคร่งครัดทางด้านระเบียบต่างๆไม่ว่าจะเป็นการแต่งตัว การจัดวางข้าวของ และรวมถึงเรื่องของเวลา เป็นคนที่มีนิสัยค่อนข้างจะเอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้ ไม่ยอมก้มหัวให้กับใครง่ายๆ ชอบช่วยเหลือคนที่กำลังหลงทาง(ทั้งหลงทางบนถนนจริงๆและหลงทางภัยในจิตใจ) ดูเป็นคนที่ชอบพูดอะไรตรงๆแรงๆแต่...นั่นก็ถูก -_- แต่ที่เธอพูดไปทั้งหมดนั่นก็แสดงถึงความจริงใจของเธอเองทั้งหมดไม่ใช่การเสแสร้งแกล้งทำและในบางครั้งการพูดตรงๆของเธออาจไปกระทบกระเทือนจิตใจของใครหลายคนแต่ก็มีหลายคนที่เลือกหลงทางเพราะคำพูดของเธอ(ถึงแม้อีกหลายคนจะโกรธเธอก็ตาม) เป็นคนที่ใช้ชีวิตง่ายๆทั้งการกินและการแต่งตัว เธอติดจะออกไปทางงกเงินและหวงของมาก จะซื้ออะไรแต่ละทีนี่คิดแล้วคิดอีกแถมเวลามีคนมายืมของไปใช้นี่...ถ้าเป็นคนที่ไม่สนิทก็อย่าหวังแต่ถ้าสนิทกันจะต้องมีกฎรักษาหลักๆเลย 1.ห้ามหาย 2.ห้ามพังและห้ามชำรุด 3.เอามาคืนให้ตรงเวลา แค่นี้เองค่ะ เป็นคนที่ค่อนข้างขี้รำคาญไม่ชอบให้ใครมาเซ้าซี้เรื่องของตน และตนเองก็เป็นพวกไม่ชอบละลาบละล้วงเรื่องชาวบ้านซักเท่าไรนัก ไม่ชอบการเป็นจุดสนใจ(เพราะมันจะมีเรื่องวุ่นวายตามมา) เป็นคนที่โกรธได้ยากมาก(เป็นผลมาจากการพยายามปรับอารมณ์ให้คงที่ของเธอ)แล้วก็เป็นคนที่หายโกรธได้ง่ายมากด้วย ไม่ยอมร้องไห้ออกมาง่ายๆ และไม่ยอมกลัวใครง่ายๆ

ประวัติ : เชอร์รีล วาร์เบอร์ตัน โตมากับครอบครัวเล็กๆอันแสนจะอบอุ่นฐานะทางบ้านค่อนข้างดีเพราะมรดกตกทอดจากคุณปู่คุณย่าคุณตาคุณยายที่ม่องไปแล้ว เธอเกิดมาพร้อมกับปานรูปดาวห้าแฉกกลับหัวกลับหัวที่ตอนยังเป็นเด็กยังไม่เห็นชัดมากแต่ตอนที่เธอ 5 ขวบมันก็ชัดเจนขึ้นมาก ทำให้แม่ของเธอเกิดกลัวขึ้นมา(หมู่บ้านที่อยู่เป็นบ้านเกิดแม่ซึ่งมีความเคร่งครัดด้านศาสนาและเรื่องของปีศาจรุนแรงมาก ส่วนพ่อมาจากต่างหมู่บ้านซึ่งไม่ค่อยเคร่งเรื่องนี้มากเท่า) แม่ของเธอกลัวแต่ก็เป็นห่วงลูกมากจึงสั่งให้ลูกของตนใส่เสื้อคลุมที่ปกปิดรูปปานไว้หรือไม่ก็ต้องใส่ผ้าพนคอตลอดเวลา จากนั้นแม่ก็ออกจากบ้านไปเป็นซิสเตอร์อยู่ในโบสถ์(คนในหมู่บ้านเรียกกันว่า"ซิสเตอร์อีเรีย" อีเรีย มาจาก เอรีน่า ซึ่งเป็นชื่อของแม่เธอ) ส่วนพ่อของเธอนั้นเนื่องจากรักและเคารพภรรยาแบบสุดซึ้งจึงทำตามคำวั่งภรรยาที่ให้ไว้อย่างเคร่งครัดพ่อของเธอนั้นเป็นจิตรกรที่วาดรูปได้สวยมากและมีคนทั้งในและนอกหมู่บ้านสั่งซื้อรูปที่ะ่อเธอวาดอย่างล้นหลาม จนเธอต้องมาเรียนวาดรูปกับพ่อและเริ่มช่วยพ่อทำงาน พอเธออายุได้ซัก 10 ปี และเริ่มดูแลตัวเองได้พ่อก็ไปอยู่โบสถ์ในฐานะบาทหลวง(ชาวบ้านเรียกกว่า"บาทหลวงโอล์ฟ"มาจากชื่อพ่อที่ชื่อ โอเฟล) หลังจากนั้นเธอก็อยู่คนเดียวมาตลอด เด็กๆในหมู่บ้านก็ชอบมาล้อเธอว่า'ไม่มีใครต้องการ' 'เด็กที่แม่ทิ้งพ่อก็ทิ้ง'ซึ่งเธอในตอนนั้นยังคุมอารมณ์ไม่เป็นจึงโกรธแค้นมากและกลับมาร้องไห้ที่บ้านคนเดียว วันต่อมาก็มีข่าวที่สั่นสะเทือนไปทั้งหมู่บ้านนั่นก็คือกลุ่มเด็กที่มาล้อเลียนเธอนั้น'ตาย'กันหมดแล้ว สภาพศพก็คือร่างกายมีแผลพุพอง บางส่วนก็ไหม้เกรียมราวกับโดนน้ำมันเดือดๆราดใส่ พ่อแม่เธอที่ทราบข่าวเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็พอที่จะเดาเหตุผลได้ลางๆจึงได้สอนให้เธอคุมอารมณ์ตัวเองให้อยู่และห้ามร้องไห้ง่ายๆ ตอนแรกเธอนั้นไม่เข้าใจแต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี หลังจากนั้นเธอก็ไปอยู่เพียงคนเดียวต่อไป จนอายุ 16 พ่อและแม่ของเธอก็ออกจากเมืองนี้ไป พอเธอเข้าไปถามก็ได้ความว่าช่วงนี้เป็นช่วงที่บาทหลวงและเหล่าซิสเตอร์ภายในโบสถ์จะออกเดินทางกระจัดกระจายกันไปเป็นระยะเวลาถึง 4 ปี เธอเข้าใจแต่โดยดี ผ่านไป 4 ปี ตอนนี้เธออายุ 20 แล้ว อีกไม่นานพ่อแวะแม่เธอตะกลับมาแต่จู่ๆเธอก็ถูกลักพาตัวไปโดยชายปริศนาที่บอกว่าเป็นเจ้าของของเธอและพาตัวเธอไปเป็นเจ้าสาว ถามว่าเธอช็อคมั้ย...แน่นอนสิ ช็อคจนแทบสลบเลยล่ะ แต่เมื่อนึกย้อนไปดีๆแล้วตั้งแต่ที่พ่อแม่ออกเดินทางกันไปเธอก็เจอเรื่องแปลกมามากเหลือเกิน

 -ทั้งมีกบมาอยู่ภายในบ้านแทบทุกวัน(วันแรกๆเธอกรี้ดซะแทบลั่นหมู่บ้านหลังก็ชิน)

 -ทั้งรู้สึกเหมือนโดนใครจ้องมองมาตลอด

 -หรือแม้แต่ตอนที่เธอจมน้ำทั้งที่ว่ายน้ำไม่เป็นและน้ำก็ลึกมากจนเธอสลบไปแต่เธอกลับไม่ตายและรู้สึกตัวอีกทีก็โผล่ที่บ้านแล้ว(เธอเลยคิดว่านั่นเป็นความฝันไปค่ะ)

สิ่งที่ชอบ : หนังสือนิยาย , เพลง , ดอกไม้ , ภาพวาด , วิวธรรมชาติ , การท้าทาย

สิ่งที่ไม่ชอบ : คนที่มาดูถูก , พวกที่ชอบเซ้าซี้เรื่องตัวเอง , ของที่ถูกจัดอย่างไม่เป็นระเบียบ , พวกที่ยืมของไปแล้วไม่เอามาคืน(ชีตามตืบนะคะ)

สิ่งที่กลัว : เลือด , การเห็นคนเป็นแผลพุพอง(เธอนึกถึงศพเด็กที่ตายไปค่ะ อ่านได้ในประวัติ)

งานอดิเรก : วาดรูป(เธอวาดจากสิ่งที่ตัวเองเห็นเท่านั้น) , ฟังเพลง , อ่านหนังสือนิยาย(เธออ่านได้ทุกแนว)

เพิ่มเติม : -เธอต่อยมวยเป็นค่ะ(ตั้งแต่อยู่คนเดียวก็ไปเรียนมาป้องกันตัวเอง)

สัมภาษณ์ตัวละคร

สวัสดีค่ะ เค้าชื่อฮิเมะนะ ตัวชื่ออะไรเอ่ย 

-หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีทองเปล่งประกาย หรี่ดวงตาสีเขียวมรกตของเธอลงเล็กน้อยอย่างประเมิณคนที่อยู่ข้างหน้าตนก่อนที่จะกลับมาทำสีหน้าปกติและเอ่ยตอบไปอย่างสุภาพ"สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเชอร์รีลค่ะ เชอร์รีล วาร์เบอร์ตัน"หญิงสาวเอ่ยตอบพลางส่งยิ้มไปให้คนข้างหน้า

แล้วรู้สึกยังไงตอนโดนพาตัวไปบ้างคะเนี่ย

-หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะทพสีหน้านึกคิดอะไรบางอย่างแล้วยิ้มแหยๆออกมา"ฮะๆๆ เอ่อ...ช็อคอยู่แล้วสิคะ จู่ๆก็โดนพาไปแถมเขายังพูดแบบนั้นอีก"เธอชักสีหน้าเล็กน้อยตอนที่พูดถึง'เขา'

อืมม แล้วคิดยังไงกับปีศาจหรอคะ

-หญิงสาวชักสีหน้าไปแวบหนึ่งก่อนจะกลับมาทำสีหน้าอ่อนโยนอีกครั้ง"นั่นสินะคะ...ชาวบ้านมักบอกว่าปีศาจเป็นสิ่งไม่ดีแต่ฉันว่า..."หญิงสาวเงียบไปสักพักก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา"ปีศาจน่ะ เอาแต่ใจ แล้วก็อืมม...คงมีทั้งดีและแย่...มั้งคะ"หญิงสาวพูดออกมาตรงช่วงท้ายประโยคดันเหมือนกับเป็นการไม่แน่ใจแทนซะงั้น

งั้นฮิเมะคงไม่มีอะไรแล้วค่ะ ขอให้โชคดีนะคะ /โค้ง

-หญิงสาวยิ้มออกมาก่อนจะโค้งให้อีกฝ่ายบ้างแล้วขอตัวลา

สัมภาษณ์คุณผู้ปกครอง

สวัสดีค่ะ ฮิเมะนะคะ /โค้ง

-สวัสดีค่าฮิเมะซัง เรามาโฮะค่ะ /โค้ง

ทำไมถึงส่งลูกมาล่ะคะ

-เราขอสารภาพเลยค่ะ...เราเคยคิดจะมีแพลนสร้างนิยายแนว 7 บาปนี่เหมือนกันแต่เราขี้เกีย--

เตรียมใจให้ฮิเมะยำลูกแล้วใช่มั้ยค-------

-พร้อมค---

อาจเกิดการดองบ้างเล็กน้อย อย่าโกรธฮิเมะเลยนะคะ

-ไม่โกรธหรอกค่ะ /ยิ้ม

มีอะไรอยากบอกฮิเมะเพิ่มเติมมั้ย

-ถ้าอยากให้เราแก้ไขอะไรยังไงบอกได้เลยนะคะ แล้วก็...ถ้าไม่ติดเราขอตัวประกอ---

ถ้างั้นขอให้โชคดีนะคะ

-จ้า~ขอบคุณนะคะ /โค้ง