The Perfact Tense

ลำดับตอนที่ #2 : ลำดับตอนที่ 2

Writer Say :
กริ๊งงงงงง~~  เสียงนาฬิกาปลุกทำหน้าที่ของมันอีกครั้งในเช้าวันใหม่ เสียงของมันดังกังวานจนคนถูกปลุกถึงกับสะดุ้งตื่นและรีบกดปิดเสียงทันที ที่หน้าปัดนาฬิกาบอกเวลา 5.00
"โอ๊ยยยย นี้ ฉันรู้นะว่าแกหวังดีกับฉัน แต่แกไม่ต้องปลุกฉันดังขนาดนี้ก็ได้ ตกใจแต่เช้าเลย" หญิงสาวบ่นใส่หน้าปัดนาฬิกาทั้งๆที่รู้ดีแก่ใจว่ามันไม่มีทางตอบกลับมาได้

Magic Say :
"น้องๆครับ รีบๆเดินนะครับได้เวลาเข้าแถวแล้ว สายแล้วนะครับบ"ทันทีที่ฉันมาถึงโรงเรียน นายกันประธานนักเรียนก็ทำหน้าที่ต้อน(?)นักเรียนให้รีบไปเข้าแถว นี้ชีวิตฉันต้องเจอกับความเร่งรีบแบบนี้ทุกวันเลยรึไง อีกใจก็นึกขอบคุณนาฬิกาปลุกที่ทำให้ฉันตื่นตัวแต่เช้า นี้ขนาดตื่นเช้าแล้วฉันยังมาสายอีกหรอ นี้ถ้าไม่ใช่เพราะบ้านฉันอยู่ไกล ฉันคงได้มาเปิดประตูโรงเรียนเป็นเพื่อนยามแง่มๆ เมื่อมาถึงแถว ฉันพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด แล้วเดินเข้าแถวไปอย่างเนียนๆ 
"ธงชาติและเพลงชาติไทย เป็นสัญลักษณ์ของความเป็นไทย เราจงร่วมใจยืนตรงเคารพธงชาติ ด้วยความภาคภูมิใจในเอกราช และความเสียสละของบรรพบุรุษไทย นักเรียนทั้งหมด ตรง!!!" สิ้นคำสั่งจากนายโจ้รองประธานนนักเรียน เสียงบรรเลงจากวงดุริยางค์ก็ดังขึ้น
     หลังเข้าแถวเสร็จ นักเรียนต่างแยกย้ายเดินไปเรียนตามตารายเรียนที่ตัวเองได้รับ ไม่ถึง10นาที หน้าเสาธงก็ว่างเปล่า


ชีวิตในโรงเรียนของฉันมันจืดชืดมากๆเลยละ วันๆผ่านไปอย่างๆช้าๆ และก็เหงามากด้วย ฉันจึงใช้เวลาส่วนมากในการมองดูผู้คนที่เดินผ่านไปมา และแล้วสายตาเจ้ากรรมฉันก็ไปประทะเข้ากับไอ้ตุ๊ด เอ๊ะ ไม่ใช่ ตาหมอนั้น ทีอยู่เสาธงนั้นเองง 
     เอ๋ ว่าแต่ทำไมหมอนั้นถึงเดินมากับนายกันประธานนักเรียนแบบนั้นละ ท่าทางสนิทสนมกันด้วย ฉันว่านะ ตานั้นต้องคิดจะอ่อยกันแน่ๆ หนอยแน่ ร้ายจริงๆนะ ทำเนียนแอ๊บเป็นผู้ชายงั้นหรอ อย่าให้ฉันมีโอกาศนะ ฉันจะกระชากหน้ากากของนายออกมาให้หมดเลย คอยดู!!!
"แก ฉันว่าเราขึ้นห้องเรียนเถอะ ไหนๆก็ไม่มีไรทำแล้ว ไปนั่งรออาจารย์ดีกว่า" เหมียวเพื่อนสนิทฉันชวน
"อืม ก็ดีเหมื่อนกัน"ฉันตอบพลางเก็บข้าวของเตรียมตัวไปเรียนคาบต่อไป 


คาบแนะแนว
"นักเรียน เราเพิ่งเจอกันไม่นานนะ บางคนก็เป็นนักเรียนใหม่ ครูยังไม่รู้จัก วันนี้ครูจะให้นักเรียนเขียนประวัติส่วนตัว ความสามารถพิเศษอะไรเถือกๆนั้นหน่ะนะ ส่งในคาบนะนักเรียน" อ่า ฉันยังไม่หายอิ่มข้าวเที่ยงเลยนะ จะให้ฉันทำงานแล้วหรอ โรคขี้เกียจนี้ไม่เคยหายไปจากฉันเลยจริงๆ 
ชื่อ : สุชาดา แผนใหญ่
ชื่อเล่น : เมจิค
แผนการศึกษา : อังกฤษ-จีน
อาชีพที่ใฝ่ฝัน : ครูภาษาจีน
งานอดิเรก : Cover Dance
ความสามารถพิเศษ : พูดมาก(?) เต้น เล่นเปียโน
ฉันนึกไม่ออกแล้วนะ ส่งแค่นี้เลยละกัน
"อาจารย์คะ ส่งงานค่ะ"ฉันพูดก่อนจะส่งงานให้อาจารย์ พร้อมยิ้มหวาน
"ไหนอ่านหน่อยซิ .. อ่ออ ชื่อเมจิคหรอ เต้นเป็นหรอ"
"ก็พอเป็นค่ะ"
"พูดมากด้วย?"
"ก็พอตัวค่ะ"
"เล่นเปียโนได้หรอ เล่นได้ขนาดไหนละ เคยไปแข่งมั้ย"
"ไม่เคยค่ะ เล่นเพลงที่ชอบ แกะคอร์ดและโน๊ตเอง เล่นมาตั้งแต่ม.2ค่ะ ไม่ได้ใช้แข่งหรืออะไรค่ะสนุกๆเฉยๆ เป็นความชอบส่วนตัว"
"อืมมม ตอบดีนะ ตอนเย็นมาหาครูที่ห้องนี้นะ เอ๊า!! นักเรียนเลิกชั้นได้"
และแล้วบทสนทนาที่เริ่มแบบงงๆก็จบลงแบบงงๆ ฉันสะพายกระเป๋าออกจากห้องเรียนไปแล้วเตรียมตัวเรียนคาบต่อไป
"แมวๆ แกจองที่นั่งให้ฉันทีนะ เดียวฉันเข้าห้องน้ำแป๊ปนึ่ง" แมว เป็นฉายาที่ฉันใช้เรียกเพื่อนสนิทฉันเอง จริงๆแล้วมันชื่อเหมียว ชื่อเหมียวมันน่ารักไป ไม่เหมาะกับมันเล้ยยย ฉันว่าแมวเนี่ยแหละ เหมาะกับมันดี


หลังเลิกเรียน
และแล้วเวลาที่ฉันรอคอยก็มาถึง เลิกเรียนแล้ว เย้!! กลับบ้าน กลับบ้าน~~~    เอ๊ะ!!! เดียวนะ ฉันลืมอะไรไปรึป่าว วันนี้อาจารย์นัดฉันที่ห้องชมรมนี้หว่าาา ฮือออ T^T อดกลับบ้านเลยฉัน ฉันเดินคอตกกลับมายังห้องชมรมอีกครั้ง 
"สวัสดีค่ะอาจารย์ เรียกหนูมามีอะไรรึป่าวคะ"
"ครูจะให้หัวข้อเธอไป ให้เวลา5นาที แล้วกลับมาพูดเกียวกับสิ่งที่ครูให้ไป ทำได้มั้ย?"
"ได้มั้ยก็ได้อยู่หรอกค่ะ ว่าแต่อาจารย์จะให้หนูทำอะไรคะ"
"ครูจะคัดนักเรียนไปแข่งพรีเซนต์ชมรมของเรา ถ้าเธอพูดได้ดี ครูจะพาเธอไปแข่ง" โงยยยยย นี้ฉันพูดสักคำรึยังว่าฉันอยากไปเนี่ย แหมมม แต่มาถึงขนาดนี้ พูดไม่ดีก็เสียชื่อเด็กกิจกรรมเก่าหมดสิ
"เธอเรียนสายอะไรนะ?"
"อังกฤษ-จีนค่ะ"
"ชอบภาษาหรอ?"
"ใช่ค่ะ"
"งั้นครูให้เธอพูดหัวข้อ ภาษา" โงยยยย นี้เล่นกันดื้อๆงี้เลยสิ ฉันยืนอึ้งอยู่นานสองนาน
"ครูให้เวลาเธอ5นาทีนะ รีบไปคิดมาสิ"
"เอ่อออ โอเคค่ะ"

5 นาที ผ่านไป
"พร้อมยัง?"
"เอ่อออ พร้อมค่ะ" 5นาทีแล้วหรอ เร็วชะมัด
"วันนี้ได้รับมอบหมายให้มาพูดในหัวข้อภาษานะคะ ภาษาเป็นเครื่องมือในการสื่อสารที่สำคัญของมนุษย์ ดิฉันจะขออธิบายภาษาของชาติต่างๆผ่านผู้หญิงของชาตตินั้นๆนะคะ 
เริ่มจากภาษาที่เราคุ้นเคยกันดีค่ะ ภาษาไทยเป็นภาษาที่ละเอียดละออ แฝงไปด้วยความสวยงาม วิจิตรบรรจง เปรียบได้กับผู้หญิงไทย ที่มีความงามที่เป็นธรรมชาติ สุภาพ เรียบร้อย
ต่อด้วยภาษาจีนนะคะ ภาษาจีนเป็นภาษาที่เน้นเอกลักษณ์ประจำชาติ ตัวอักษรทุกตัวมีเอกลักษญ์เป็นของตัวเอง เปรียบดังผู้หญิงจีนที่มีความเด็ดเดี่ยว กล้าหาญ
และสุดท้ายค่ะ ภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่มีความทันสมัย ไม่ยุ่งยาก แต่มีความเป็นสากลอยู่ในตัว เปรียบดังหญิงสาวชาวยุโรปที่มักไม่มีพิธีรีตองอะไรมาก แต่เป็นผู้หญิงที่ดูทันสมัย และมีความคล่องตัวอยู่เสมอ
  ภาษาบ่งบอกถึงความเป็นเอกลักษญ์ การใช้ภาษาไทยให้ถูกต้องก็เป็นอีกทางหนึ่งในการรักษาเอกลักษณ์ประจำชาติ หากเราไม่ช่วยกันรักษาไว้ แล้วใครจะสืบทอดสิ่งดีงามไว้ให้ลูกหลาน 
  ดิฉันขอจบการนำเสนอเพียงเท่านี้ ขอบคุณค่ะ "
"อื้มม พูดได้ดีนะ งั้นครูเลือกเธอเลยแล้วกัน เธอต้องทำงานร่วมกับเพื่อนๆอีก3คนนะ วันนี้กลับบ้านได้" เอ่ออ อาจารย์คนนี้เค้ามีคติว่า มาเร็ว เคมเร็วรึป่าวนะ ไหงเรียกมา พูดๆๆๆๆ เสร็จแล้วก็ไล่กลับบ อืม ก็ดี ฉันจะได้กลับบ้านสักที ลั้นล้าาาา~~~