หนุ่มขี้เก๊กกับสาวจอมแก่น

                                                         ตอนที่1 วันที่แสนเลวร้ายของปลายข้าว

   "นานแค่ไหนแล้วนะที่เขาจากไป" อากาศคืนนี้ช่างเหน็บหนาวเป็นอีกคืนที่ "ปลายข้าว" นั่งเหม่อลอยมองทองฟ้ายามค่ำคืนที่แสนไกลโพ้นอย่างไม่มีจุดหมาย "ข้าววว..มานั่งเพ้ออะไรอยู่คนเดียวในที่มืดๆ" เสียงตะโกนดังมาจากข้างหลังทำให้คนที่กำลังนั่งเหม่อสะดุ้งโหยง
   "โอ๊ย..นี่แกจะตะโกนทำไมเนี่ยต้นหอมฉันตกใจหมด"
   "แหมๆทำเป็นขวัญอ่อน ถ้าแกไม่มัวนั่เหม่อเพ้อพิภพอยู่เนี่ยแกจะตกใจป่ะฮะ - -*"
   "เออๆ ขี้เกียจเถียง -.-" ปลายข้าวพูดตัดบทเพราะไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเพื่อนสาว
   "แล้วนี่ตกลงแกมานั่งทำอะไรในที่มืดๆ..ฮั่นแน่ คิดถึงพี่ก้องอีกแเล้วล่ะสิ พี่เขาก็ไปเรียนต่อที่กรุงเทพตั้งนานแล้วแกยังมานั่งเพ้ออยู่อีกหรอเนี่ย -0- ถ้าแกคิดถึงเขาขนาดนั้นทำไมแกไม่ไปหาเขาล่ะ ?"
   "ต้นหอม! แกพูดเหมือนไม่รู้จักพ่อฉันเลยนะ แกคิดว่าพ่อฉันจะให้ไปหรอ ขนาดแค่เดินไปที่ดำเนินสะดวกแค่เนี๊ยยังโดนบ่นเล๊ย =..="
   "เออว่ะฉันก็ลืมไป แหะๆ งั้นไปนอนกันเถอะมันดึกแล้ว เดี๋ยวพ่อแกก็เรียกหาอีกหรอก" หลังจากที่ต้นหอมพูดจบต่างคนต่างก็แยกย้ายกันไปบ้านของตัวเอง
   เสียงไก่ขันยามเช้าส่งสัญญานบอกให้รู้ว่าได้เวลาตื่นแล้ว ช่างเป็นเช้าที่เย็นสบายจริงๆสำหรับปลายข้าว แสงแดดอ่อนๆพร้อมกับสายลมพัดเอื่อยๆทำให้ปลายข้าวรู้สึกกระปี้กระเป่า เธอเดินลงมาจากห้องอย่างเชื่องช้าจนถึงชั้นล่างแล้วก็พบกัับสายตาที่แผ่รังสีทมึนรอเธออยู่ที่โต๊ะอาหาร ปลายข้าวรู้สึกเหมือนวันนี้เธอจะต้องเจออะไรที่ไม่ค่อยดีแน่ๆ!!                                                            "วันนี้ครอบครัวของลุงมีจะมาเที่ยวที่บ้านอย่าออกไปไหนล่ะ อยู่รอต้อนรับพวกเขาด้วย วีรวัตร ก็มาแกคงจะได้เจอพี่เขา" 
    "แต่วันนี้ข้าวต้องไปขายของที่ตลาดน้ำนะพ่อ ทำไมพ่อไม่รอรับเองล่ะ - -*"
    "ก็พ่ออยากให้แกอยู่เจอพี่เขา เพราะอีกหน่อยครอบครัวของเราทั้งสองจะต้องเป็นทองแผ่นเดียวกัน!!"
    "แต่ข้าวเคยบอกพ่อไปแเล้วนะว่าข้าวไม่มีวันแต่งงานกับอีตาวีรกรรมนั่นเด็ดขาด!"
    "เรียกพี่เขาให้มันดีๆหน่อย พี่เขาชื่อวีรวัตร ไม่ใช่วีรกรรม - -*"
    "ไม่รู้แหละ วันนี้ข้าวไม่ว่างต้องไปขายของ .. หึ"
    "วันนี้ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละ อยู่บ้าน! นี่เป็นคำสั่ง!!" สิ้นเสียงของผู้เป็นพ่อที่เน้นคำว่า "นี่เป็นคำสั่ง" ทำให้ปลายข้าวถึงกลับชะงัก..ตายแน่ไอ้ข้าวเอ๊ย เอาไงดีวะเนี่ยแกจะมาจนมุมตอนนี้ไม่ได้นะ ><" แกจะต้องมาแต่งงานกับไอ้วีรกรรมนี่จริงๆหรอ ไม่ได้ๆ ยังไงก็ต้องแถให้ถึงที่สุด...
    "แล้วของที่ข้าวซื้อมาทำเตรียมขายนี่ล่ะใครจะรับผิดชอบ มันไม่ใช่บาทสองบาทนะพ่อ ทุกอย่างมันต้องใช้เงินลงทุนซื้อมาทำ ไหนจะแรงกายที่ทุ่มเทลงไปอีก โถๆ รายได้ของฉันวันนี้ต้องสูญสลายไปหรอเนี่ย ฉันขอโทษพวกเธอด้วยนะคุณใบตอง คุณกุ้ง คุณหมึกกล้วย ที่ฉันซื้อพวกเธอมาแล้วไม่ได้เอาไปทำประโยชน์อะไร ซื้อมาแล้วก็ทิ้งๆขว้างพวกเธอเหมือนของไม่มีค่า กระซิก..กระซิกT^T"
    "โถๆ นั่นสิเนอะน่าสงสารจริงๆ คงรู้สึกแย่น่าดูเลยสินะ"
    "ใช่ไหมพ่อ นี่พ่อสงสารพวกมันใช่ไหม กระซิก..กระซิก T^T"
    "ป่าว ฉันสงสารตัวเองที่มีลูกติ๊งต๊องอย่างแก! เลิกเล่นละครน้ำเน่าแล้วไปเตรียมตัวได้แเล้ว ค่าของวันนี้ฉันจะจ่ายให้แกเอง อ้อแล้วไม่ต้องห่วงนะว่าของพวกนี้จะไม่มีค่า เพราะฉันจะเอาไว้เลี้ยงต้อนรับครอบครัวของลุงแก ^^*"
    "โห..พ่ออ่ะ รู้ทันอีกหรอ ข้าวว่าข้าวทำเนียนสุดๆแล้วนะ -*-" แย่แน่เราปกติรางวัลตุ๊กตาทองยังเรียกพี่เลยนะเนี่ย ทำไมถึงไม่รอดส่ายตากำนันข่างได้วะเนี่ย โอ้วม่าย~
    "ไอ้ข่างโว้ย..อยู่รึป่าว ฉันมาแล้ว"เสียงตะโกนเรียกจากคนที่ชายวัยกลางคนดังมาจากหน้าบ้านของปลายข้าวทำให้หญิงสาวถึงกับขนลุกซู่ "เอาแล้วไงไอ้ข้าวเอ๊ย..ความซวยมาเยือนแล้วสิ!! =[]="