คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่2: คำชี้แนะ
มิว:say(มิวพูด)
สวัสดีทุกคนตอนนี้ยังไม่อยากแนะนำตัวอะไรมากมายเพราะอยู่ในโหมดเศร้าแต่ยังไงก็จะพยายามนะ ฉันมีนามว่ามิว หน้าตาดีที่สุดในโรงเรียก เหอะๆ แถมเป็นดาวที่เจิดจรัสอีกด้วยว่ะฮ่าๆ(ขนากมันไม่มีอารมณ์: violet magic)
กลับเข้าเรื่องดีกว่าหลังจากที่มีนตัดเพื่อนกับฉันไปแล้วมันทำให้ฉันเสียใจมากที่สุดตกลงฉันทำอะไรผิดเนี่ยไม่ว่าฉันจะทำอะไรมันก็ผิดไปหมดทุกเรื่อง ฉันเลวขนาดนั้นเลยหรอ
" มิว......." ตอนนี้เพื่อนๆหายไปหมดแล้วล่ะเหลือแต่ฉันกับเฟริแฟนคนปัจจุบันของฉันเอง
" ............." ขอโทษนะเฟริตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะพูดกับใครแล้วฉันไม่อยากเสียมิตรภาพของเพื่อนทุกๆคนไปฉันไม่อยากเสียมันไป
" มิว...เราขอโทษนะที่เป็นตัวต้นเหตุทำให้มิวกับเพื่อนต้องแตกกัน" เฟริพูดอย่างเศร้าใจเฟริเองก็คงลำบากใจเหมือนกันที่ทำให้ฉันต้องเสียเพื่อนแต่เฟริก็ไม่ใช่คนที่ผิดหรอกนะฉันเองหล่ะที่ผิดแต่ฉันไม่รู้ว่าฉันผิดอะไร(แกยังไม่รู้อีกหรอ: violet magic)
" เฟริไม่ผิดหรอก...เราอยากอยู่คนเดียว ขอร้อง!" ฉันพูดอย่างเหนื่อยใจเฟริก็พยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจก่อนจะเดินจากไป
" มัวแต่นั่งร้องไห้" มีเสียงปริศนาดังขึ้นมาทำให้ฉันหันไปมองไม่ใช่ใครที่ไหนพิณนั้นเอง
" พิณ...มึงไม่โกรธกูหรอ" ฉันถามมันออกไปขออย่าให้มันโกรธฉันเลยพระเจ้า!ฉันไม่อยากเสียเพื่อน
" โกรธ......" พระเจ้า! มันโกรธแต่มันจะมาหาฉันทำไมว่ะ
" แต่ที่กูมากูต้องการบอกกับมึงว่าทุกๆสิ่งทุกๆอย่างที่พวกกูทำไปเพื่อมึงทั้งนั้นนะเว้ยที่มีนมันพูดไปอย่างนั้นเพราะมันอ่ะคงจะโกรธมึงมากแต่ในใจลึกๆมึงก็คือเพื่อนก็ยังเป็นเพื่อนพวกกูอยู่แต่สิ่งที่มึงทำมันหลายครั้งมากแต่ในหลายๆครั้งพวกกูก็ให้อภัยมึงมาตลอด"
" แล้วมึงให้โอกาสกูอีกครั้งไม่ได้หรอว่ะ กูขอร้อง! "
" กูให้โอกาสมึงมาหลายครั้งแล้ว" พิณปรายตามองฉันดูมันซิขนาดพูดมันยังไม่มองหน้าฉันเลยพิณเป็นคนที่อารมณ์ดี เฮฮา สนุกสนานอยู่ตลอดเสียก็ตรงที่เวลามันโกรธสายตามันน่ากลัวมาก ฉันเองยังกลัวเลย
" แต่ครั้งนี้กูไม่รู้จริงๆว่ากูทำไปผิดหรือถูก กูก็แค่เปลี่ยนตัวเองนะไม่ได้ทิ้งงานกูแค่ต้องการคบกะใครคนหนึ่งให้นานที่สุดแล้วเฟริก็คือคนที่กูอยากคบจริงๆจังๆแต่กูไม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ กูจะมีแฟนไม่ได้เลยหรอว่ะ"
" มีอะมีได้แต่มึงก็ต้องแยกแยะงาน เพื่อน ให้ถูกไม่ใช่เอาแต่สนใจแฟน มึงกลับไปคิดเองนะ แล้วเมื่อไรที่มึงคิดได้พวกกูจะให้อภัยมึงเอง " เมื่อพิณพูดประโยคนี่จบมันก็เตรียมตัวหันหลังหนี
"กูจะรอวันที่พวกมึงให้อภัยกู" ฉันตะโกนไล่หลังมันมันหัวกลับมามองพร้อมปรายตาเล็กน้อยก่อนจะพูดอีกประโยคว่า
" แล้วอีกเรื่องรักษาความรักของมึงให้ดีอย่าเลิกกับเฟริเพราะอุปสรรคแบบนี้นะ กูไม่ต้องการเห็นใครเจ็บ เพราะกูเคยมาก่อน มันเจ็บสุดๆ" พิณว่าก่อนจะเดินออกไป เฮ้อ~หวังว่ามันคงไม่กลับไปร้องไห้อีกนะ พิณมีความหลังที่น่าเศร้าอ่ะนะ แต่เดี๋ยวมันคงเล่าให้คุณผู้อ่านฟังเองแหล่ะ
แต่ก็ขอบคุณมันอย่างน้อยมันก็ทำให้ฉันพิจารณาตัวเองได้หน่อยๆ ฉันจะรอคำให้อภัยจากปากของพวกมัน
มีน: say
กลับมาที่มีนจนได้นะคร้า เอาเป็นว่าตอนนี้ไม่อยากพูดอะไรมากมายรู้แต่เพียงว่าโกรธไอ้มิวสุดๆไปเลยมันหลงแฟนจนกระทั่งลืมพวกฉันไปเลยหรอ มันทำได้ยังไง
" มีน...." ในขณะที่ฉันนั่งสงบสติอารมณ์ อยู่นั้นไอซ์ก็เดินมานั่งข้างๆ
" ไอซ์!"
" เรารู้เรื่องทุกอย่างแล้วมีนถ้ามีอะไรไม่สบายใจระบายมันออกมาเหอะ อย่าเก็บไว้คนเดียวเลย" เมื่อไอซ์พูดจบฉันก็ปล่อยโฮออกมาเลย น้ำตาใหลไม่ขาดสาย
" ฮือๆๆ.....ทำไมอ่ะไอซ์เราอยากมีเพื่อนที่เข้าใจเราคบกับเราไปนานๆรู้จักเราเชื่อใจเราไม่ทิ้งเราไม่ได้หรอไง ทำไมฉันต้องโดนเพื่อนทิ้งซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้อีก...ฮือๆ" ให้พูดตามตรงเลยนะค่ะตลอดเวลาที่ฉันมีเพื่อนสนิทฉันไม่เคยคบเพื่อนคนไหนนานเกือบปีเลยอย่างน้อยมันก็เป็นเพื่อนผ่านๆมีเพื่อนสนิทคบกันไปก็ทะเลาะกันทุกที ฉันจะมีเพื่อนไม่ได้เลยหรอไง
" ใจเย็นๆมีน อย่างน้อยมีนก็มีเรานะ เราไม่ทิ้งมีนไปไหนหรอก" ไอซ์ว่าฉันคิดว่าไอซ์คงปลอบใจฉันเพื่อให้ฉันหยุดร้องไห้คงไม่เข้าใจความรู้สึกของฉันจริงๆล่ะมั้ง
" ไอซ์ไม่เข้าใจหรอก เรารักเพื่อนนะเราหวังดีกับเพื่อนทุกคน แต่ทำไมอ่ะสิ่งที่เราทำไปทั้งหมดมันไม่มีความหมายเลยใช่ไหมแต่สิ่งที่เราได้กลับมามันมีแต่พังพินาจ" ฉันปล่อยน้ำตาออกมาจนไอซืคงทนไม่ไหวเลยโอบกอดฉันไว้
" ไม่หรอกมีน อย่างน้อยมีนก็มีเรานะมีนยังมีเรา ถ้าไม่มีคนคบกับมีนเราจะคบกับมีนเอง" เหอะๆ ดูไอซ์พูดสิค่ะ แต่มันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมากเลยนะ
" เหอะๆ พูดซะ แต่ก็ขอบคุณนะเรารู้สึกดีขึ้นมากเลย"
" เราไม่ได้พูดเล่นๆนะเราพูดจริงๆ" ไอซ์ว่าอีกครั้งด้วยสีหน้าจริงจังมันทำให้ฉันหวิวใจยังไงบอกไม่ถูก
" มีนกลับบ้านกัน...." ยังไม่ทันที่พวกฉันจะพูดอะไรจบพวกเพื่อนๆสุดแสบของฉันทั้งหมดก็เดินมาหาทันทีมาทำไมตอนนี้ว่ะทีตอนกำลังเครียดไม่เสือกเสนอหน้ามามากัน
" เรากลับบ้านก่อนนะไอซ์พรุ่งนี้เจอกัน" ฉันโบกมือบ๊ายบายไอซ์และเดินไปหาพวกเพื่อนๆ
" แกหายไปไหนกันมาว่ะ" ฉันทักพวกมันทันทีดูมันซิทิ้งฉันนั่งร้องไห้คนเดียวดีนะที่ได้ไอซ์มาปลอบอ่ะ
" เออ...ไปส่งงานครูห้องวิทย์มา" นิว่าวิชาวิทยาศาสตร์เป็นอะไรที่พวกฉันห่วงคะแนนมากที่สุดเพราะว่าครูที่เป็นคนสอนขอบอกว่าโครตโหดถ้าตกโดนด่ายันบรรพบุรุษแน่ๆเลย
" ไปแลกบัตรคืน" ไผ่ว่าต่อคือโรงเรียนฉันต้องและบัตรในการซื้ออาหารอ่ะค่ะมันดูวุ่นวายมากๆพอจะแลกบัตรคืนไปเป็นเงินสดก็ต้องเดินทวนโรงอาหารอีกหล่ะค่ะ
" ไปเคลียธุระนิดหน่อย กะมาสเซอร์ทองขาน" พิณว่ามาสเซอร์ทองขานเป็นครูสอนวิชาสังคมและประวัติศาสตร์ขอบอกว่ารายวิชานี้ไอ้พิณเก่งบรรลัยแบบเวลาสอบทีไรพึ่งมันทุกทีแต่ดูท่าทางมันตอบกระอึกกระอักยังไงบอกไม่ถูกโกหกป่าวว่ะ แต่ชั่งเหอะหน้าตามันดูซึมๆฉันเลยไม่อยากถามไรมาก
" ไปห้องน้ำ" สั้นๆแต่ได้ใจความจริงๆเลยว่ะไอ้พลอย
" เออๆ แก้ตัวกันได้ดีจริงป่ะๆ กลับบ้านๆ" แล้วพวกฉันก็เดินไปขึ้นรถตรงท่ารถออ่ะค่ะ คือฉันกลับบ้านเองคนเดียวแต่ไอ้พวกที่เหลือมันนั่งรถโรงเรียนแต่มันก็เดินมาส่งฉันตรงท่ารถสองแถวทุกวันแหล่ะค่ะแล้วพวกมันก็กลับเข้าไปรอรถโรงเรียน
" โชคดีน้า บ๊ายบาย" ฉันโบกมือบ๊ายบายให้พวกมันและรถก็เริ่มออกตัวก่อนจะไปถึงหน้าซอยปากทางเข้าบ้านของฉันแต่สายตาจะไปประทะกับใครคนหนึ่ง ตายแน่ๆ งานเข้าจนได้ปันหาทำไมมันชอบเข้ามาพร้อมกันนะ แต่ฉันคงไม่เท่าไรห่วงก็แต่.......
******************************************************************************************
ว้าก~ ทำคนอ่านค้างจนได้เรา 555 แต่ว่าพอค้างอันนี้คงค้างกันต่อไปอีก5-6ตอนเพราะกว่าจะกระจ่างขึ้นมาผู้อ่านคงค้างจนชิน 555 แต่ไม่ต้องห่วง รับรองสนุกแน่
จะว่าไปต้องขอโทษทุกคนเรื่องตัวละครนะค่ะทะเลาะกับเพื่อนนิดหน่อยอ่ะค่ะ แต่หลังจากนี้คงไม่เปลี่ยนแล้วล่ะค่ะ
สุดท้ายฝากนิยายด้วยนะคร้า!!!!!!
ความคิดเห็น