เพื่อน...กู"แค้น"มึงว่ะ (yuri)

ลำดับตอนที่ #8 : บทที่6: เป็นเพราะฉันใช่ไหม

เฟริ: say


สวัสดีค่ะ ฉันเฟริ หลายคนคงรู้จักแต่ก็ขอแนะนำตัวอีกรอบ ฉันเป็นแฟนสาวของมิวค่ะและที่สำคัญอาจจะเป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้มิวกับเพื่อนต้องทะเลาะกัน บอกตรงๆเรื่องนี้ฉันเสียใจไม่น้อยค่ะ เรื่องนี้มิวไม่ผิดคนที่ผิดก็คือฉัน


ถ้าวันนั้นมิวไม่โดดงานไปช่วยฉันดูรถเพราะวันนันรถฉันเสียเลยไม่สามารถมาโรงเรียนตอนนั้นฉันสับสนมากไม่รู้จะโทรหาใครฉันเลยโทรหามิวแต่นึกไม่ถึงว่ามิวจะทิ้งงานแล้วมาช่วยฉันเลยทำให้เกิดปัณหากับเพื่อนขึ้น สรุปก็คือฉันเป็นคนผิดเองทั้งหมด


" มิว....เป็นอะไรอ่ะทำไมเป็นแผลขนาดนี้" ฉันที่กำลังรอกลับบ้านพร้อมมิวเห็นมิวเดินมาด้วยมีพาสเตอร์ติดไว้หลายแผ่น


" ไม่เป็นไรหรอกมีเรื่องกับเพื่อนนิดหน่อย" นี้ขนาดนิดหน่อยนะเนี่ยทำไมเป็นถึงขนาดนี้ พวกเพื่อนๆมิวเล่นกันแรงไปรึป่าว


" ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย" ฉันได้แต่บ่นพึมพำ


" ไม่เป็นไรหรอกกลับบ้านกันเหอะ" มิวว่าก่อนจะลากฉันไปขึ้นรถแต่ฉันยื้อเอาไว้


" มิว............" สิ่งที่ฉันกำลังทำต่อไปนี้มันถูกแล้วใช่ไหมค่ะ ถ้าฉันเลิกกับมิวเรื่องทุกอย่างก็จะจบเพื่อนๆมิวก็จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมและทุกๆอย่างก็จะเป็นเหมือนเดิมนี่ฉันทำถูกแล้วใช่ไหม


" เราเลิกกันเถอะ" เมื่อฉันพูดประโยคนี้จบมิวมองฉันอย่างงงก่อนจะก้าวขาเข้ามาใกล้ๆฉันแต่ฉันกลับถอยห่างมิวไปเรื่อยๆ


" ว่าไงนะ" มิวถามย้ำอีกครั้งฉันหลับตาก่อนจะเปล่งคำพูดนั้นไปอีกครั้ง


" เราเลิกกันเถอะ! " ฉันตะโกนไปสุดเสียง


" ไม่นะ เฟริ ไม่.....เราทำอะไรผิดทำไมเฟริถึงต้องเลิกกับเรา" หมิวพูดกับฉันด้วยสายตาผิดหวังมากตอนนี้หยาดน้ำใสๆได้ใหลออกมาจากดวงตาฉันแล้วล่ะค่ะ ทำไมฉันต้องมาร้องไห้แบบนี้ด้วย ฉันไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้มิวเห็นเลยจริงแต่ทำไมมันห้ามไม่ได้นะ                                       


"เพราะเราทำให้มิวกับเพื่อนต้องผิดใจกัน เพราะเราทำให้มิวเป็นแบบนี้ เพราะเราทำให้เรื่องทุกอย่างมันบานปลาย เพราะฉะนั้นเรื่องนี้มันจะจบก็เพราะเรา.........ฮือๆๆ" ฉันพูดจบก็มีน้ำตาตามมาไม่ขาดสาย


" แต่เรารักเฟริไปแล้ว เราจะไม่ปล่อยเฟริไปไหนอีกเด็ดขาดได้ยินไหม เราจะไม่ปล่อยเฟริไปไหนอีก" มิวกอดฉันจากด้านหลังค่ะฉันได้แต่ดิ้นไปมาแต่ฉันเริ่มรู้สึกว่ามิวร้องไห้ฉันเลยหันหน้าเข้าไปหามิวทั้งๆที่โดนกอดอยู่


" อย่ารักเราเลย........." ฉันพูดจบก่อนจะสะบัดตัวออกจากมิวก่อนจะรีบข้ามฝั่งไปอีกฝาก


" เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด......" เมื่อฉันข้ามมาอีกฝั่งได้ฉันก็ได้ยินเสียงรถเหมือนเบรกกระทันหันมันทำให้ฉันหันไปมองทันที


" ไม่นะ...........มิว"ใช่แล้วค่ะภาพที่ฉันเห็นอยู่ ณ.ขนาดนี้คือภาพที่มิวนอนจมกองเลือดอยู่กลางถนนตอนนี้สติฉันหลุดไปไกลเลยค่ะฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้นรู้แต่เพียงว่าเวลานี้ฉันวิ่งไปหามิวที่นอนจมเลือดทันที


" มิว....อย่าหลับสิ เฟริอยู่นี่แล้วนะ มิว ฟื้นสิฟื้น" ฉันวิ่งไปหามิวจับหัวมิวขึ้นมาบนตักก่อนจะเขย่าให้มิวรู้สึกตัว มิวปรือตาขึ้นมาเล็กน้อย


" เรา...รัก......เฟริ....นะ" เมื่อมิวพูดประโยคนี้จบก็หลับไปเลย


" ไม่นะ.......มิว......................." พระเจ้า! ถ้าลูกทำอะไรผิดมาลงที่ลูกอย่าไปลงที่มิวคนที่ลูกรักสุดชีวิตคนนี้เลยได้โปรดเหอะ


****************

ต่อนะค่ะ


มีน:say

เฮ้อ~ วันนี้กลับบ้านคนเดียวอีกหล่ะ พิณหนีกลับบ้านไปก่อน ส่วนไผ่หนีไปเที่ยวกับพี่บัวพี่รหัสสุดน่ารัก นิไปกับคุณหนูเจน ส่วนพลอยหนีไปสวีทกับน้องกิ๊บ แล้วฉันหล่ะ มีแต่คนทิ้งฉัน เซ็งจริงๆ


เมื่อรถมาจอด ณ.ซอยหน้าบ้านฉันก็พบกับใครคนหนึ่งอีกตามเคยใคนคนนี้ก็คือคนเมื่อหลายวันก่อนล่ะค่ะ คนที่สร้าปริศนาให้ท่านผู้อ่านทั้งหลายคงจะเป็นใครไม่ได้นอกจาก แพน หวังว่าหลายคนคงรู้เรื่องแพนกับพิณบ้างแล้วนะค่ะ วันแรกที่ฉันเจอกับแพนฉันกับแพนก้ได้คุยอะไรกันนิดๆหน่อยๆ

~ ย้อนเวลากลับไป~

" เห้ย! แพน" ฉันตกใจอยากมากที่จู่ๆเพื่อนเก่าที่ได้ทุนไปเรียนต่อนอกกลับมาแล้วแต่มันคงไม่สำคัญเท่าไรถ้ามันไม่ใช่แฟนเก่าเพื่อนรักของฉันอย่างพิณ


" อ้าว.......มีน" แพนหันมาหาฉันหน้าตาดูเปลี่ยนไปเยอะเลยดูดีขึ้นกว่าเดิมซะมากมาย


" กลับมาตั้งแต่เมื่อไร" ฉันถามแพนกลับ


" เมื่ออาทิตย์ก่อนเองอ่ะ" แพนว่า


" แล้วพิณรู้รึยัง" คำถามนี้ฉันไปสะกิดต่อมจิตใจมันรึป่าวก้ไม่รู้มันซึมไปเลย


" ยังหรอก...แต่เดี๋ยวก็คงรู้เพราะโรงเรียนจะจัดกิจกรรมต้อนรับเราอยู่แล้ว" เมื่อแพนพูดจบฉันถึงกับบางอ้อทันทีเพราะว่าพรุ่งนี้ฉันมีนัดกับครูปกครองคงจะมีงานอีกหล่ะและตอนนี้ฉันพอจะเดาได้แล้วว่างานอะไร


" มีน...สันยากับเราได้ไหมว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับพิณจนกว่าจะถึงวันนั้น" เมื่อแพนพูดจบฉันก็มาคิดๆดู ดีเหมือนกับพิณจะได้เลิกเศร้าเรื่องนี้ซักทีแต่ฉันจะปิดยังไงเนี่ย


" อื้มเราสันยา........" เมื่อฉันฉันรับคำบทสนทนาในวันนั้นก็สิ้นสุดลงทันที


กลับมาเหตุการณ์ปัจจุบัน~

" ทำไมวันนี้กลับช้าจังแหะ" แพนเดินมาทักฉันค่ะฉันได้แต่ยิ้มๆก็วันนี้กลับช้าจริงๆล่ะกว่าจะรู้ว่าไอ้พวกนั้นมันกลับไปก่อนก็เกือบไม่ทันรถสองแถวหลายรอบเลย


" อื้ม....ไอ้พวกนั้นอ่ะสิหนีกลับก่อนก้ไม่บอก" ฉันบ่นให้แพนฟังแพนได้แต่หัวเราะในลำคอและพูดคุยกับฉันไปตลอดทาง


" วันนี้เราเจอพิณด้วย" พอพูดประโยคนี้จบมันเรียกความสนใจจากฉันได้มากเลย


" ว่าไงนะ! '' ฉันถามย้ำจนแพนเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง เฮ้อ~ยัยพิณงานนี้ลำบากหน่อยนะเพื่อนฉันคงช่วยอะไรไม่ได้มาก มันเป็นเรื่องระหว่างคนสองคนอยู่แล้ว


" โครต บังเอิญอ่ะ" ฉันได้แต่พึมพำเบาๆ


" คอยดูนะ ฉันต้องได้พิณคืนมา" จู่ๆแพนก็พูดประโยคนี้ออกมา ตายแน่ ไอ้พิณตายแน่


" จะเป็นกำลังใจให้นะ " ฉันพูดให้กำลังใจแพนอย่างน้อยมันมาเอาของของมันคืนก็ดีแล้วล่ะเพราะขืนมันปล่อยไปมันก็เท่ากับว่ามันปล่อยสิ่งที่ดีที่สุดหลุดไปด้วย


เท่าที่ฉันรู้มาตอนที่แพนคบกะพิณอยู่รักของมันหวานชื่นมากมากซะจนคนอื่นๆอิจฉาแต่จู่ๆวันหนึ่งมันก็มีอุปสรรคเข้ามาจนได้แพนเป็นคนเรียนเก่งค่ะเลยสามารถสอบชิงทุนไปเรียนที่อเมริกาได้เป็นเวลา2ปีค่ะ ทีแรกแพนมันจะสละสิทธิด้วยซ้ำไปแต่ประมาณว่าช่วงนั้นมันสองคนทะเลาะกันหนักมาก เรื่องที่มันทะเลาะกันอ่ะหรอค่ะ ฉันเองก็ไม่รู้อะไรมาก


รู้แต่เพียงพิณมีเพื่อนสนิทคนหนึ่งชื่อหยาดซึ่งหยาดนั้นก็แอบชอบแพนเลยพยายามทำให้สองคนนี้ทะเลาะกันและมันก็ได้ผลค่ะ การทะเลาะของมันครั้งนั้นทำให้แพนตัดสินใจไปรับทุนไปอเมริกาทันที และที่สำคัญก่อนจะไปพิณก็บอกเลิกแพนซะเรียบร้อยแล้วด้วย แต่ก่อนไป 'แพนก็ได้ประกาศว่าถ้าแพนกลับมาแล้วพิณยังไม่มีใคร มันจะเอาของของมันคืน'


เรื่องของมันสองคนก็มีเท่านี้ล่ะค่ะ ฉันเองก็สงสารมันสองคนมากช่วงแรกๆพิณมันร้องไห้ทั้งวันทั้งคืนจนไม่เป็นอันเรียนแต่ช่วงหลังมันก็ทำใจได้ ก็อย่างว่าเพื่อนสนิทของแพนที่ชื่อน้ำดูแลซะอย่างดี แพนมันฝากให้น้ำดูแลพิณแทนมันอ่ะค่ะ ซึ่งน้ำมันก็เต็มใจ น้ำเป็นคนนิสัยดีค่ะ เป็นคนดีของโลกก็ว่าได้ ฉันยังยอมแพ้ความดีของมันเลยค่ะ

~ ถ้าหากรักนี้ไม่บอกไม่พูดไม่กล่าวแล้วเข้าจะรู้ว่ารักรึป่าว~ เสียงริงโทนโทรศัพท์ฉันเองค่ะฉันกดดูเบอร์พบว่ามันเป็นของพิณซะด้วยคงจะโทรมาเล่าเรื่องแพนล่ะสิ


" ฮัลโหล....ว่าไงพิณ" เรียกร้องความสนใจจากแพนได้เยอะเลยแหะ


( มีน.....ฮือๆ แกรีบมาโรงพยาบาลด่วนเลยนะ มิวโดนรถชน ฮือๆ)


" ว่าไงนะ...แล้วฉันจะรีบไป" เมื่อฉันวางสายจบแพนก็มองเหมือนงงๆฉันไม่อยากอธิบายอะไรมากมายฉันรู้เพียงแต่ต้องไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด ถึงแม้ว่าฉันจะตัดมิวออกจากการเป็นเพื่อนแล้วก็เหอะ แต่ว่ายังไงซะมันก็เหมือนเดิมมันยังเป็นเพื่อนฉันเหมือนเดิม


ณ.โรงพยาบาล


" เราขอโทษนะเราขอโทษจริงๆมันเป็นเพราะเรา...ฮือๆ" เมื่อไปถึงหน้าห้องฉุกเฉินตอนนี้มีเพื่อนๆมากันหมดแล้วค่ะรวมถึงเฟริด้วยแต่ตอนนี้เฟริร้องไห้หนักมากเหมือนจะขาดใจตายซะให้ได้


" เฟริ...เรื่องมันเป็นยังไง" ฉันเดินเข้าไปถามเฟริเล่าเรื่องทั้งหมดทั้งน้ำตาฉันเองก็นึกสงสารอยู่หรอกนะ แต่ทำไงได้มันเป็นเวรกรรมของใครกันนะ


" ไม่ต้องร้องนะเฟริ" ฉันได้แต่เข้าไปปลอบตอนนี้ทุกคนรอความหวังอยู่หน้าห้องผ่าตัดเป็นอย่างมาก อย่างพลอย นิ ไผ่ อาจจะไม่ค่อยร้องไห้เท่าไรเพราะพวกมันยังห่วงเท่อยู่ แต่ยัยพิณนี่ไปแล้ว ทำไงได้ค่ะมิวเป็นเพื่อนซี้ของมันนี่น่า คือกลุ่มฉันจะมีเพื่อนซี้เป็นคู่ๆอ่ะค่ะ อย่างพิณกับมิว พลอนกับนิ ไผ่กับฉัน แต่ส่วนมากไผ่จะไปอยู่กับพลอยนิมากกว่า


" เพราะเรา เพราะเราคนเดียว ฮือๆ" เฟริยิ่งร้องไห้หนักกว่าเก่าอีกแหะตอนนี้หมอออกมาจากห้องฉุกเฉินแล้วค่ะพวกเรากรูเข้าไปหาคุณหมอทันที


" ตอนนี้คนไข้อาการห้าสิบห้าสิบถ้าผ่านคืนนี้ไปได้อาจจะรอดแต่ถ้าไม่......หมอคงต้องขอแสดงความเสียใจด้วยครับ ตอนนี้คนไข้ต้องการกำลังใจมาก ทางเราจะให้เข้าไปอยู่กับคนไข้คืนนี้ได้เพียงคนเดียวเท่านั้น" เมื่อหมดพูดจบพวกฉันใจหายวาบไปเลยค่ะตอนนี้มิวมันต้องการกำลังใจงั้นคนเดียวที่จะให้ได้ก็คือ.....


" เฟริ....นี่คือโอกาสแก้ตัวของเธอแล้วนะ" ฉันหันไปหาเฟริทันทีพวกเพื่อนๆฉันก็เห็นด้วยฉันลองคุยกับคุณพ่อคุณแม่ของมิวแล้วท่านทั้งสองตกลงถ้ามันช่วยมิวได้ และคนเดียวที่เป็นกำลังใจของมิวตอนนี้....ก็คือเฟริเท่านั้น


**********************************************************************************************


ว้า ~ จบไปและอีกตอนหวังว่ามันคงกระทบจิตใจคนอ่านหน้าดูเลยเนอะแต่ถ้าคนอ่านไม่เม้นตอนหน้าจะแต่งให้มิวตายให้ดู เริ่ม งอนแล้วนะ


ยังไงก็ช่วยกันเม้นซักนิดนะค่ะ ขอบคุณค่ะ