ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่5: สิ่งที่ฉันต้องการ
พิณ: say
หวัดดีค่ะพิณค่ะ ทราบว่าหลายคนคงรู้จักพิณดีแล้วถึงจะไม่รู้จักก็ได้รู้จักแล้วนะค่ะ(นอกจากจะหลงตัวเองแล้วยังกวนตีนกันทั้งวงเลยแหะ:violet magic) ก็ไม่อยากแนะนำตัวอะไรกันมาก รู้แค่ว่า ฉันน่าตาใช้ได้เป็นพอ ว่ะฮ่าๆ
เอาล่ะค่ะตอนนี้ก็ถือเป็นตอนแรกเนอะที่ฉันได้ออกมาพูดกว่าจะได้พูดเล่นเอาฉันรอจนรากงอกแล้วล่ะค่ะ ตอนนี้ก็เป็นเช้าวันหนึ่งที่ฉันต้องเดินทางมาโรงเรียนซึ่งทางโรงเรียนฉันก็มีบริการรถรับ-ส่งนักเรียนและแน่นอนค่ะฉันต้องนั่งรถโรงเรียนและเมื่อมาถึงโรงเรียนฉันก็รีบเอาของไปเก็บที่ห้องและเคลียงานเล็กน้อยเรื่องของเรื่องคือการบ้านยังไม่ได้ทำค่ะ เหอะๆ
" พิณ........" มีเสียงหนึ่งเรียกฉันค่ะฉันเลยหันไปดู
" อ้าว! น้ำ" ใช่แล้วค่ะ น้ำเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันดีซะจนฉันไม่อาจจะอธิบายเป็นคำพูดได้ รู้เพียงแต่ในชีวิตฉันคงเห็นใครดีกว่าน้ำไม่ได้อีกแล้ว
" เป็นไงบ้างพิณ ตั้งแต่เปิดเรียนมาเราไม่ได้คุยกันเลยแหะ" น้ำว่าฉันก็เห็นด้วยอย่างยิ่งเพราะตั้งแต่เปิดเทอมมาเนี่ยฉันก็มีงานเข้าตลอดเลยไม่ค่อยจะได้คุยกับเพื่อนต่างห้องซักเท่าไรก็น้ำอยู่ห้องวิทย์ไงค่ะส่วนฉันอยู่ภาษายากค่ะที่จะได้คุยกันเพราะต่างก็เรียนหนักพอๆกันแถมฉันก็มีงานซะด้วยสิ
นี่ยังไม่นับงานอีก1อาทิตย์ข้างหน้าเลยนะงานนี้รู้สึกว่าจะใหญ่ซะด้วยสิ มันก็เลยทำให้ฉันกับน้ำไม่ค่อยได้คุยกันจริงจังซักเท่าไร
" มันก็จริงเนอะ เหอะๆ" ฉันว่าพลางฉีกยิ้มให้น้ำอย่างเต็มใจ
" เป็นไงบ้างพิณกี่ปีแล้วล่ะ" จู่ๆน้ำก็สะกิดต่อมน้ำตาฉันอีกแล้วถ้าเป็นคนอื่นฉันด่าไปแล้วค่ะแต่น้ำละไว้ซักคนดีกว่า
" 2ปีเอง " ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเผ่วเบา
" ไม่เป็นไรหรอกมันต้องมีซักวันที่เป็นของเรา" น้ำสะกิดต่อมน้ำตาฉันแตกจนได้
" ฮือๆ น้ำ....อีกนานไหมน้ำ อีกนานไหม...ฮือๆ" ฉันร้องไห้ออกมาอย่างหนักพลางโผล่เข้ากอดน้ำทันที พูดตรงๆเวลาฉันมีอะไรน้ำเป็นที่พึ่งที่ดีที่สุดสำหรับฉัน เป็นที่ระบายที่ดีที่สุด เพราะฉะนั้นฉันร้องไห้กับน้ำทีไรมันทำให้ฉันสบายใจอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ
" ไม่เป็นไรนะ..........." น้ำได้แต่กอดปลอบฉันอยู่อย่างนั้นฉันเองก็ปล่อยน้ำตาออกมาเต็มที่ มันนานเท่าไรแล้วนะที่ฉันต้องร้องไห้แบบนี้อยู่ตลอดโดยที่คนคนนั้นไม่เคยรู้เลย....ขออยู่อย่างนี้ไปก่อนนะน้ำมันทำให้เรารู้สึกว่า เราไม่ได้อยู่คนเดียว เราไม่ได้เจ็บคนเดียว
ตกเย็น~
ณ.ห้องซ้อมดนตรี
ตอนนี้ตกเย็นแล้วล่ะค่ะทำไมวันนี้มันเรียนไม่เข้าหัวเลยนะสงสัยมัวแต่คิดมากเรื่องนั้นแน่ๆเลย ยังดีนะที่มีกำลังใจจากน้ำมันทำให้ฉันรู้สึกว่า ฉันยังมีกำลังใจที่ดีอยู่
" โอ๊ย~ " ฉันที่กำลังจะเดินไปห้องดนตรีจวนจะถึงแล้ว จู่ๆ ฉันก็ได้ยินเสียงเหมือนอะไรแตกซักอย่างฉันเลยรีบวิ่งไปที่ห้องซ้อมดนตรีของพวกฉันทันที
เมื่อไปถึงฉันก็ต้องตกใจอย่างหนักเมื่อเห็นมิวนั่งอยู่บนพื้นแล้วมีเศษแก้วที่แตกบาดซะเลือดใหลเป็นทางเลย และประการสำคัญคือฉันเป็นคนกลัวเลือด แบบหลายคนอาจจะงงนะค่ะว่าฉันเองก็เป็นผู้หญิงมีรอบเดือนแต่ทำไมถึงกลัวเลือด คือฉันจะกลัวเลือดของคนอื่นค่ะของตัวเองไม่ค่อยเท่าไรแต่ถ้าแบบจู่ๆเพื่อนเลือดไรหรือโดนอะไรบาดแล้วมีเลือดฉันก็ขอบายเลยแล้วกันค่ะ
" ไอ้พิณ" ตอนนี้พวกไผ่กำลังช่วยดูมิวอยู่แต่พอมันเห็นฉันเท่านั้นล่ะค่ะมันรีบเอายาดมมาให้ฉันทันทีเลยค่ะ 555
" ทำไมไอ้มิวมันเป็นแบบนี้" ตอนนี้ฉันได้ยาดมแล้วล่ะค่ะเลยดีขึ้นหน่อยไม่งั้นมีหวังไม่รู้เรื่องแน่ๆเลย
" ก็ไม่มีอะไรมันก็แค่ซุ่มซามเท่านั้นเอง.....สมควรแล้วล่ะที่มันจะโดนแบบนี้ หึๆ" มีนยิ้มยะเยืิอกเล่นเอาพวกเราขนลุกกันเป็นเกลียวเลย ฉันว่ามันไม่ใช่อุบัติเหตุแน่นอนเล่นแรงไปไหม...มีน
" มีน....แกรู้ไหมนับตั้งแต่วันที่เราโดนแพนทิ้งเราไม่เคยหวังไม่เคยวอนขอให้มันกลับมาเลยแต่ที่เราขอตอนนี้รู้ไหมเราขออะไร เราขอให้พวกแกรักกันเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันไม่ใช่มาทำแบบนี้ ตอนนี้เราอยากมีเพื่อนที่อยู่ข้างๆเราเวลาที่เราเสียใจเหมือนเมื่อก่อน ไม่ใช่มาทะเลาะมาคอยแก้แค้นกันแบบนี้" ฉันพูดจบฉันก็วิ่งออกไปเลยที่ฉันไม่อยากอยู่มันมีหลายเหตุผลค่ะ 1.ฉันไม่อยากให้พวกมันเห็นน้ำตาของฉัน 2.ฉันไม่อยากอยู่กับเลือดนาน 55 และข้อสุดท้ายฉันไม่อยากคิดมากกับเรื่องพรรณนั้นอีก
หลายคนคงสงสัยนะสิค่ะว่าแพนคือใครคำตอบก็คือ เขาคือคนที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ เขาทำให้ฉันไม่อยากเปิดใจรับใครเขามาอีก เขาทำให้ฉันรู้จักคำว่า รัก เจ็บ และจบ ถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันกับเขาเราสองคนมันเป็นเพียงเส้นขนานที่ไม่สามารถมาบบรรจบกันได้ ฉันจำคำนี้ไม่เคยลืม
" พิณ............" วันนี้ทำไมมีแต่คนเรียกฉันนะ
" มีน! " นึกไม่ถึงนะเนี่ยว่ามันจะตามฉันมา
" เราขอโทษ" มีนพูดขึ้นฉันได้แต่สายหัวพลางหัวเราะในลำคอ
" เหอะๆ มีนไม่ผิดหรอก เรื่องนี้ไม่มีใครผิดทั้งนั้น มันจะผิดก็ตรงที่แกไม่เปิดใจรับคำขอโทษจากมัน" ฉันว่าพลางหันไปมองหน้ามันได้ผลหน้ามันเสียไปเลย
" แต่พวกเราให้อภัยมันมาหลายครั้งแล้วนะพิณ" มีนว่า
" ไม่มีอะไรที่จะดีที่สุดเท่ากับคำว่า ให้อภัยหรอกนะ" ฉันพูดกับมีนมีนก็มองหน้าฉันเหมือนกับว่า ตกลงแกจะอยู่ฝั่งใคร แต่สำหรับฉันฝั่งไหนไม่สำคัญเพราะทุกคนต่างก็เป็นเพื่อนกันทั้งนั้น
" แล้วแพนล่ะ แกจะอภัยมันได้ไหม" ทำไมวันนี้มีแต่คนพูดซะกิดต่อมน้ำตาฉันอยู่เรื่อยเลยนะ
" ไม่รู้สิ ต้องถามมันมากกว่า ว่ามันต้องการคำนี้ไหม" ฉันพูดก่อนจะยิ้มให้มันเล็กน้อยก่อนจะเดินจากมันไปเพื่อไปขึ้นรถโรงเรียนแต่ดูเวลาอีกนานกว่ารถโรงเรียนจะมาตอนนี้ฉันอยากจะกลับบ้านแล้วล่ะ กลับเองก็ได้ว่ะ
เมื่อคิดได้ฉันก็เดินไปขึ้นรถเมล์ที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียนทันที จะว่าไปแอบหนีไปเที่ยวดีกว่ากลับบ้านไปเดี๋ยวก็คิดมากอีก เพราะฉะนั้นไปเดินเล่นที่ห้างดีกว่า
" อุ๊ย! ขอโทษค่ะ" เมื่อฉันมาถึงห้างก็กำลังจะไปหาอะไรกินแล้วก็จะซื้อไปฝากพ่อกะแม่ด้วยแต่ที่ห้างช่วงนี้คนเยอะค่ะจึงทำให้ฉันเดินชนเข้ากับใครคนหนึ่งอย่างจัง
" ไม่เป็นไร" ทำไมเสียงดูเย็นชาจังเลยแหะ แต่มันก็คุ้นหูอย่างบอกไม่ถูกฉันรีบเก็บของที่ทำตกแล้วเงยหน้าขึ้นเพื่อดูเจ้าของเสียงที่แสนคุ้นหูนี้
" แพน/พิณ" ใช่แล้วค่ะคนนี้ไงค่ะคือบุคคลที่ฉันไม่อยากเจอหน้า คือบุคคลที่ฝากแผลใจไว้ในใจจนฉันไม่สามารถลืมได้เขาดูเปลี่ยนไปเยอะเลยแหะ ดูดีกว่าเมื่อก่อน ตอนนี้เราสองคนต่างอึ้งกันอยู่นานเพราะแพนก็ตกใจที่เจอฉันเหมือนกัน ฉันอาจจะยอมรับเล็กน้อยว่าฉันดูดีกว่าเมื่อก่อนเพราะตอนนี้ฉันเริ่มแหกกฎตัดหน้าม้า ซอยผม มันเลยอาจจะดูดีกว่าเมื่อก่อนอ่ะนะ
" เออ....ไปก่อนนะ" เมื่อฉันเริ่มตั้งสติได้ก็รีบชิ่งเลยค่ะไม่อยากอยู่ให้เจ็บแบบนี้อีกแล้วแต่ในขณะที่ฉันกลับหลังหันอยู่จู่ๆก็มีมือหนึ่งมาดึงแขนฉันไว้แน่นอนมันคือแพน ฉันเลยต้องหันไปเผชิญหน้ากับแพนอีกครั้ง
" จะรีบไปไหน....ไม่ได้เจอตั้งนานสวยขึ้นเป็นกองเลยนะพิณ" โอ๊ย เสียงยังเย็นชาไม่เปลี่ยนแปลงจริงๆเลยนะ
" อย่ามายุ่ง...แพนก็อยู่ส่วนแพนเราก็อยู่ส่วนเราอย่าให้ได้เจอกันอีกเลย" ฉันพูดจบฉันก็วิ่งหนีทันทีเลยค่ะ จะอยู่ไปทำไม จะกลับมาทำให้เราเจ็บอีกหรอ...แพน
" ยังไงเธอก็หนีฉันไม่พ้น....พิณ" ฉันวิ่งหนีไปก่อนเลยทำให้ไม่ได้ยินประโยคที่แพนพูดออกมา
หวัดดีค่ะพิณค่ะ ทราบว่าหลายคนคงรู้จักพิณดีแล้วถึงจะไม่รู้จักก็ได้รู้จักแล้วนะค่ะ(นอกจากจะหลงตัวเองแล้วยังกวนตีนกันทั้งวงเลยแหะ:violet magic) ก็ไม่อยากแนะนำตัวอะไรกันมาก รู้แค่ว่า ฉันน่าตาใช้ได้เป็นพอ ว่ะฮ่าๆ
เอาล่ะค่ะตอนนี้ก็ถือเป็นตอนแรกเนอะที่ฉันได้ออกมาพูดกว่าจะได้พูดเล่นเอาฉันรอจนรากงอกแล้วล่ะค่ะ ตอนนี้ก็เป็นเช้าวันหนึ่งที่ฉันต้องเดินทางมาโรงเรียนซึ่งทางโรงเรียนฉันก็มีบริการรถรับ-ส่งนักเรียนและแน่นอนค่ะฉันต้องนั่งรถโรงเรียนและเมื่อมาถึงโรงเรียนฉันก็รีบเอาของไปเก็บที่ห้องและเคลียงานเล็กน้อยเรื่องของเรื่องคือการบ้านยังไม่ได้ทำค่ะ เหอะๆ
" พิณ........" มีเสียงหนึ่งเรียกฉันค่ะฉันเลยหันไปดู
" อ้าว! น้ำ" ใช่แล้วค่ะ น้ำเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันดีซะจนฉันไม่อาจจะอธิบายเป็นคำพูดได้ รู้เพียงแต่ในชีวิตฉันคงเห็นใครดีกว่าน้ำไม่ได้อีกแล้ว
" เป็นไงบ้างพิณ ตั้งแต่เปิดเรียนมาเราไม่ได้คุยกันเลยแหะ" น้ำว่าฉันก็เห็นด้วยอย่างยิ่งเพราะตั้งแต่เปิดเทอมมาเนี่ยฉันก็มีงานเข้าตลอดเลยไม่ค่อยจะได้คุยกับเพื่อนต่างห้องซักเท่าไรก็น้ำอยู่ห้องวิทย์ไงค่ะส่วนฉันอยู่ภาษายากค่ะที่จะได้คุยกันเพราะต่างก็เรียนหนักพอๆกันแถมฉันก็มีงานซะด้วยสิ
นี่ยังไม่นับงานอีก1อาทิตย์ข้างหน้าเลยนะงานนี้รู้สึกว่าจะใหญ่ซะด้วยสิ มันก็เลยทำให้ฉันกับน้ำไม่ค่อยได้คุยกันจริงจังซักเท่าไร
" มันก็จริงเนอะ เหอะๆ" ฉันว่าพลางฉีกยิ้มให้น้ำอย่างเต็มใจ
" เป็นไงบ้างพิณกี่ปีแล้วล่ะ" จู่ๆน้ำก็สะกิดต่อมน้ำตาฉันอีกแล้วถ้าเป็นคนอื่นฉันด่าไปแล้วค่ะแต่น้ำละไว้ซักคนดีกว่า
" 2ปีเอง " ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเผ่วเบา
" ไม่เป็นไรหรอกมันต้องมีซักวันที่เป็นของเรา" น้ำสะกิดต่อมน้ำตาฉันแตกจนได้
" ฮือๆ น้ำ....อีกนานไหมน้ำ อีกนานไหม...ฮือๆ" ฉันร้องไห้ออกมาอย่างหนักพลางโผล่เข้ากอดน้ำทันที พูดตรงๆเวลาฉันมีอะไรน้ำเป็นที่พึ่งที่ดีที่สุดสำหรับฉัน เป็นที่ระบายที่ดีที่สุด เพราะฉะนั้นฉันร้องไห้กับน้ำทีไรมันทำให้ฉันสบายใจอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ
" ไม่เป็นไรนะ..........." น้ำได้แต่กอดปลอบฉันอยู่อย่างนั้นฉันเองก็ปล่อยน้ำตาออกมาเต็มที่ มันนานเท่าไรแล้วนะที่ฉันต้องร้องไห้แบบนี้อยู่ตลอดโดยที่คนคนนั้นไม่เคยรู้เลย....ขออยู่อย่างนี้ไปก่อนนะน้ำมันทำให้เรารู้สึกว่า เราไม่ได้อยู่คนเดียว เราไม่ได้เจ็บคนเดียว
ตกเย็น~
ณ.ห้องซ้อมดนตรี
ตอนนี้ตกเย็นแล้วล่ะค่ะทำไมวันนี้มันเรียนไม่เข้าหัวเลยนะสงสัยมัวแต่คิดมากเรื่องนั้นแน่ๆเลย ยังดีนะที่มีกำลังใจจากน้ำมันทำให้ฉันรู้สึกว่า ฉันยังมีกำลังใจที่ดีอยู่
" โอ๊ย~ " ฉันที่กำลังจะเดินไปห้องดนตรีจวนจะถึงแล้ว จู่ๆ ฉันก็ได้ยินเสียงเหมือนอะไรแตกซักอย่างฉันเลยรีบวิ่งไปที่ห้องซ้อมดนตรีของพวกฉันทันที
เมื่อไปถึงฉันก็ต้องตกใจอย่างหนักเมื่อเห็นมิวนั่งอยู่บนพื้นแล้วมีเศษแก้วที่แตกบาดซะเลือดใหลเป็นทางเลย และประการสำคัญคือฉันเป็นคนกลัวเลือด แบบหลายคนอาจจะงงนะค่ะว่าฉันเองก็เป็นผู้หญิงมีรอบเดือนแต่ทำไมถึงกลัวเลือด คือฉันจะกลัวเลือดของคนอื่นค่ะของตัวเองไม่ค่อยเท่าไรแต่ถ้าแบบจู่ๆเพื่อนเลือดไรหรือโดนอะไรบาดแล้วมีเลือดฉันก็ขอบายเลยแล้วกันค่ะ
" ไอ้พิณ" ตอนนี้พวกไผ่กำลังช่วยดูมิวอยู่แต่พอมันเห็นฉันเท่านั้นล่ะค่ะมันรีบเอายาดมมาให้ฉันทันทีเลยค่ะ 555
" ทำไมไอ้มิวมันเป็นแบบนี้" ตอนนี้ฉันได้ยาดมแล้วล่ะค่ะเลยดีขึ้นหน่อยไม่งั้นมีหวังไม่รู้เรื่องแน่ๆเลย
" ก็ไม่มีอะไรมันก็แค่ซุ่มซามเท่านั้นเอง.....สมควรแล้วล่ะที่มันจะโดนแบบนี้ หึๆ" มีนยิ้มยะเยืิอกเล่นเอาพวกเราขนลุกกันเป็นเกลียวเลย ฉันว่ามันไม่ใช่อุบัติเหตุแน่นอนเล่นแรงไปไหม...มีน
" มีน....แกรู้ไหมนับตั้งแต่วันที่เราโดนแพนทิ้งเราไม่เคยหวังไม่เคยวอนขอให้มันกลับมาเลยแต่ที่เราขอตอนนี้รู้ไหมเราขออะไร เราขอให้พวกแกรักกันเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันไม่ใช่มาทำแบบนี้ ตอนนี้เราอยากมีเพื่อนที่อยู่ข้างๆเราเวลาที่เราเสียใจเหมือนเมื่อก่อน ไม่ใช่มาทะเลาะมาคอยแก้แค้นกันแบบนี้" ฉันพูดจบฉันก็วิ่งออกไปเลยที่ฉันไม่อยากอยู่มันมีหลายเหตุผลค่ะ 1.ฉันไม่อยากให้พวกมันเห็นน้ำตาของฉัน 2.ฉันไม่อยากอยู่กับเลือดนาน 55 และข้อสุดท้ายฉันไม่อยากคิดมากกับเรื่องพรรณนั้นอีก
หลายคนคงสงสัยนะสิค่ะว่าแพนคือใครคำตอบก็คือ เขาคือคนที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ เขาทำให้ฉันไม่อยากเปิดใจรับใครเขามาอีก เขาทำให้ฉันรู้จักคำว่า รัก เจ็บ และจบ ถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันกับเขาเราสองคนมันเป็นเพียงเส้นขนานที่ไม่สามารถมาบบรรจบกันได้ ฉันจำคำนี้ไม่เคยลืม
" พิณ............" วันนี้ทำไมมีแต่คนเรียกฉันนะ
" มีน! " นึกไม่ถึงนะเนี่ยว่ามันจะตามฉันมา
" เราขอโทษ" มีนพูดขึ้นฉันได้แต่สายหัวพลางหัวเราะในลำคอ
" เหอะๆ มีนไม่ผิดหรอก เรื่องนี้ไม่มีใครผิดทั้งนั้น มันจะผิดก็ตรงที่แกไม่เปิดใจรับคำขอโทษจากมัน" ฉันว่าพลางหันไปมองหน้ามันได้ผลหน้ามันเสียไปเลย
" แต่พวกเราให้อภัยมันมาหลายครั้งแล้วนะพิณ" มีนว่า
" ไม่มีอะไรที่จะดีที่สุดเท่ากับคำว่า ให้อภัยหรอกนะ" ฉันพูดกับมีนมีนก็มองหน้าฉันเหมือนกับว่า ตกลงแกจะอยู่ฝั่งใคร แต่สำหรับฉันฝั่งไหนไม่สำคัญเพราะทุกคนต่างก็เป็นเพื่อนกันทั้งนั้น
" แล้วแพนล่ะ แกจะอภัยมันได้ไหม" ทำไมวันนี้มีแต่คนพูดซะกิดต่อมน้ำตาฉันอยู่เรื่อยเลยนะ
" ไม่รู้สิ ต้องถามมันมากกว่า ว่ามันต้องการคำนี้ไหม" ฉันพูดก่อนจะยิ้มให้มันเล็กน้อยก่อนจะเดินจากมันไปเพื่อไปขึ้นรถโรงเรียนแต่ดูเวลาอีกนานกว่ารถโรงเรียนจะมาตอนนี้ฉันอยากจะกลับบ้านแล้วล่ะ กลับเองก็ได้ว่ะ
เมื่อคิดได้ฉันก็เดินไปขึ้นรถเมล์ที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียนทันที จะว่าไปแอบหนีไปเที่ยวดีกว่ากลับบ้านไปเดี๋ยวก็คิดมากอีก เพราะฉะนั้นไปเดินเล่นที่ห้างดีกว่า
" อุ๊ย! ขอโทษค่ะ" เมื่อฉันมาถึงห้างก็กำลังจะไปหาอะไรกินแล้วก็จะซื้อไปฝากพ่อกะแม่ด้วยแต่ที่ห้างช่วงนี้คนเยอะค่ะจึงทำให้ฉันเดินชนเข้ากับใครคนหนึ่งอย่างจัง
" ไม่เป็นไร" ทำไมเสียงดูเย็นชาจังเลยแหะ แต่มันก็คุ้นหูอย่างบอกไม่ถูกฉันรีบเก็บของที่ทำตกแล้วเงยหน้าขึ้นเพื่อดูเจ้าของเสียงที่แสนคุ้นหูนี้
" แพน/พิณ" ใช่แล้วค่ะคนนี้ไงค่ะคือบุคคลที่ฉันไม่อยากเจอหน้า คือบุคคลที่ฝากแผลใจไว้ในใจจนฉันไม่สามารถลืมได้เขาดูเปลี่ยนไปเยอะเลยแหะ ดูดีกว่าเมื่อก่อน ตอนนี้เราสองคนต่างอึ้งกันอยู่นานเพราะแพนก็ตกใจที่เจอฉันเหมือนกัน ฉันอาจจะยอมรับเล็กน้อยว่าฉันดูดีกว่าเมื่อก่อนเพราะตอนนี้ฉันเริ่มแหกกฎตัดหน้าม้า ซอยผม มันเลยอาจจะดูดีกว่าเมื่อก่อนอ่ะนะ
" เออ....ไปก่อนนะ" เมื่อฉันเริ่มตั้งสติได้ก็รีบชิ่งเลยค่ะไม่อยากอยู่ให้เจ็บแบบนี้อีกแล้วแต่ในขณะที่ฉันกลับหลังหันอยู่จู่ๆก็มีมือหนึ่งมาดึงแขนฉันไว้แน่นอนมันคือแพน ฉันเลยต้องหันไปเผชิญหน้ากับแพนอีกครั้ง
" จะรีบไปไหน....ไม่ได้เจอตั้งนานสวยขึ้นเป็นกองเลยนะพิณ" โอ๊ย เสียงยังเย็นชาไม่เปลี่ยนแปลงจริงๆเลยนะ
" อย่ามายุ่ง...แพนก็อยู่ส่วนแพนเราก็อยู่ส่วนเราอย่าให้ได้เจอกันอีกเลย" ฉันพูดจบฉันก็วิ่งหนีทันทีเลยค่ะ จะอยู่ไปทำไม จะกลับมาทำให้เราเจ็บอีกหรอ...แพน
" ยังไงเธอก็หนีฉันไม่พ้น....พิณ" ฉันวิ่งหนีไปก่อนเลยทำให้ไม่ได้ยินประโยคที่แพนพูดออกมา
******************************************************************************************
คู่พิณเป็นตัวเป็นตนแล้ว ว่ะฮ่าๆ ครบคู่ซักที กว่าจะเอาออกมาแต่คนคนแต่งจะกระอักเลือดเหอะๆ คู่นี้แนะนำค่ะ ขอโปรโมตเลยล่ะค่ะ
สุดท้ายฝากนิยาย+คอมเม้น ด้วยนะค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น