รักสุดลุ้นของยัยวุ่นสุดป่วน

ลำดับตอนที่ #1 : >>>การพบกันที่แสนประหลาด

เย็นวันปิดภาคเรียน~
 ในขณะที่เพื่อนๆหลายคนต่างสนุกสนาน เตรียมพร้อมคิดโปรแกรมไปเที่ยวในปิดเทอมครั้งนี้
ฉันก็เป็นคนหนึ่งล่ะที่เป็นไปตามกระแสไปกับเขาด้วย  ง่า~อยากไปเที่ยวกับเพื่อนๆจังเลยยยย  เสียแต่ว่าแม่ของฉันน่ะสิเรียกให้ฉันไปช่วยงานที่ร้านขายก๋วยเตี๋ยวแถวจตุจักรอ่ะ ฉันก็เลยอด =_=
 “อ้าว! ยัยไฟฟ้ายังไม่กลับอีกหรอยะ”
 เสียงยัยหนมปัง ศัตรูหมายเลข1 ของฉันดังขึ้นมาจากหลังห้อง ยัยนี่เสียงดังมากจนเพื่อนทั้งห้องที่เหลืออยู่ต้องหันหลังไปมอง
 “แล้วถ้าฉันกลับไปแล้วจะมานั่งให้เธอเห็นอยู่ตรงนี้หรอไงฮะ”
 ฉันตอบกลับไปอย่างเซ็งๆ
 “ก็เปล่านะแค่ฉันจะมาบอกว่า วันนี้ฉันมีนัดกับพี่เจเจของเธอด้วยล่ะ อุ้ย!..5 โมงเย็นแล้วฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวสายแล้วพี่เจเจจะไม่ปลื้ม โฮะๆๆ”
 ยัยหนมปังทำท่าดูนาฬิกาข้อมือบาร์บี้ของตัวเอง แล้วก็หัวเราะเป็นแม่มดเดินออกไปจากห้อง  ยัยนี่นะจริงๆเลย  เอ๊ะ...ยัยหนมปังบอกว่ามีนัดกับใครนะ(กำลังใช้ความคิด ย้อนเวลากับไป) ฮะ!! ยัยนี่บอกว่ามีนัดกับพี่เจเจงั้นเหรอ  ฉันรีบวิ่งออกจากห้องเรียนไปดูที่ระเบียงโดยเร็ว นั่นมันพี่เจเจกับยัยหนมปังนี่กำลังเดินออกจากโรงเรียนไปด้วยกัน
 “ไม่ได้การแล้ว”
 ฉันบ่นเบาๆกับตัวเองแล้วรีบวิ่งไปเก็บกระเป๋าในห้องเรียน จากนั้นก็ติดสปีดที่เท้าวิ่งอย่างรวดเร็วลงไปยังชั้นล่าง  ฉันแอบตามพี่เจเจกับยัยหนมปังออกไปจากโรงเรียนอย่างเงียบๆ
 “ปรี๊นนนนนนนนนนนน”
 เสียงรถยนต์ข้างหลังฉันดังขึ้น ฉันจึงเดินเบี่ยงตัวไปใกล้ๆกำแพง แต่ใจก็ยังจดจ่ออยู่กับสองคนนั้น  พี่เจเจที่ฉับแอบปลื้มมาตั้งหลายปี กำลังถูกยัยหนมปังคว้าตัวไปน่ะหรอ ฉันไม่ยอมหรอก
 “ปรี๊นนนนนนนนนนนน”
 เสียงรถยนต์ข้างหลังยังบีบแตรอยู่อีก ฉันก็เดินติดกำแพงแล้วนะยังจะมาบีบแตรอยู่ได้ รีบๆขับไปสิฉันกำลังตามสองคนนั้นอยู่นะ  เอ๊ะ!! แล้วสองคนนั้นหายไปไหนแล้วล่ะ  ฉันพยายามชะเง้อมองแต่ก็ไม่เห็นแล้วคงจะโดนพวกนักเรียนคนอื่นบังอยู่ล่ะสิ  แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี่ยเดินมาก็ต้องไกลแล้วด้วย
 “ปรี๊นนนนนนนนนนนน”
 “จะบีบแตรทำไมเนี่ย!! เดินติดจนจะเดินบนกำแพงแล้วนะ”
 ด้วยความโมโหฉันจึงตะโกนออกไปอย่างดัง แล้วก็เอาเท้าเตะที่รถคันนั้นด้วย 1 ที  เจ้าของขับรถเขาคงไม่เห็นล่ะมั้ง  แต่ก็ผิดคาดอาจจะเป็นเพราะว่าฉันเคยเรียนศิลปะป้องกันตัว มวยไทยของเราเองนี่แหละค่ะบ้านของฉันก็เป็นค่ายมวยด้วยนะ วันไหนว่างๆมาเยี่ยมได้^^  มันก็เลยทำให้รถบุบ  ‘เฮ้ย!! รถบุบ’ ฉันคิดในใจ ตายล่ะสิเจ้าของรถเขาจะรู้ไหมเนี่ย ถ้าไม่รู้ก็คงจะตาบอดเพราะรอยที่รถนั้นเปนรูปรองเท้าฉันเต็มๆเลย  แงๆๆ T_T
ทำยังไงดีล่ะเนี่ย  เจ้าของรถเขาก็เดินลงมาแล้วด้วย  ‘หม่ามี้ช่วยนู๋ไฟด้วย..นู๋จะโดนเขาฆ่ามั้ยเนี่ย’ ฉันก็ได้แต่คิดในใจอย่างนี้แหละค่ะ เพราะจ้าของรถเขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว ฉันได้แต่ก้มหน้ายอมรับความผิดไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปเลย
 “เธอใช่มั้ยที่เตะรถของฉันน่ะ!!”
 เสียงแหบห้าวของเจ้าของรถดังขึ้น ถึงจะไม่มองหน้าแต่ฉันก็รู้สึกได้ว่าเขากำลังโกรธอย่างมากเลยล่ะ
 “อ่อ..คนที่เตะรถของคุณลุงเดินไปทางนั้นแล้วล่ะค่ะ เดี๋ยวหนูไปตามให้นะคะ”
 ฉันโกหกไปอย่างไม่เคยทำที่ไหนเลย เขาคงจะเชื่อฉันนะ ฉันออกจะดูเป็นคนซื่อสัตย์ซะขนาดนี้
  “...”
 “เดี๋ยวไปตามให้ค่ะ”
 ฉันบอกซ้ำอีกที เมื่อเห็นว่าเจ้าของรถคนนั้นไม่ตอบ แต่ก็ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองเขาซักที พูดเสร็จฉันก็รีบสาวเท้าวิ่งอย่างสุดชีวิต แต่ทำไมมันไม่ไปล่ะ  ฉันจึงหันไปมองข้างหลัง  อ๊ายยยยยย!! เขาจับกระเป๋าของฉันอยู่หรอเนี่ยยยย หมดกันแผนของฉัน >_<
 “แล้วใครบอกให้เธอเรียกฉันว่าคุณลุงฮะ!!”
 คุณเจ้าของรถตะโกนดังกว่าเก่า จนคนอื่นที่อยู่ใกล้ๆหันมามองกันหมด
 “เตะรถฉันแล้วยังไม่ยอมรับอีก อยากจะเห็นหน้าเธอจริงๆเอาแต่ก้มอยู่ได้ เงยหน้าขึ้นมามองฉันซิ!!”
 “เงยหน้ามาสิ!!”
 ตายแล้ววว ทำไงดี..สู้ดีกว่า อย่างมากเงยหน้าขึ้นไปแล้วก็ใช้นิ้วจิ้มตาก่อนค่อยวิ่งก็ได้  ฉันเลยค่อยๆเงยหน้าขึ้นช้าๆ หวังจะใช้นิ้วจิ้มตาคุณลุงคนนี้ก่อนจะวิ่งหนี แต่เมื่อฉันเงยหน้าจนเห็นคุณลุงเจ้าของรถที่ว่านี้ ฉันก็ถึงกับตะลึง เพราะว่าเขาไม่ใช่คุณลุงหน้าเฮี้ยบ หนวดเยิ้มอย่างที่ฉันคิดน่ะสิ แต่เขากลับดูยังอายุน้อยและที่สำคัญคือเขา..
 “หล่อ~”
 เสียงที่ฉันคิดในใจ ก็ดังออกมาจากปากสีชมพูแดงระเรื่อของฉันซะแล้วสิ